Перайсьці да зьместу

Хрысьціянства: розьніца паміж вэрсіямі

Правіць спасылкі
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Інтэрактыўны прагляд гісторыі
← Папярэдняя зьмена
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразьметка
Dymitr (гутаркі | унёсак)
66 240 правак
д артаграфія
Rescuing 1 sources and tagging 0 as dead.) #IABot (v2.0.9.5
 
(не паказаныя 25 прамежных вэрсіяў аўтарства 9 удзельнікаў)
Радок 1: Радок 1:
[[Файл:Bernhard Plockhorst - Good Shephard.jpg|міні|220пкс|[[Бэрнгард Плёкгорст]]. Добры Пастыр. [[Ісус Хрыстос]] ёсьць правадыром Хрысьціянскай Царквы]]
[[Файл:Bernhard Plockhorst - Good Shephard.jpg|міні|upright|[[Бэрнгард Плёкгорст]]. Добры Пастыр. [[Ісус Хрыстос]] ёсьць правадыром Хрысьціянскай Царквы]]
'''Хрысьція́нства''' — [[монатэізм|монатэістычная]] і абрамістычная [[рэлігія]], заснаванай на жыцьці і вучэньні [[Ісус Хрыстос|Ісуса Хрыста]], прадстаўленыя ў кананічных эвангельлях і іншых новазапаветных пісаньнях<ref>[http://www.bbc.co.uk/religion/religions/christianity «Religion: Christianity»"]. [[BBC]]</ref>. Прыхільнікі хрысьціянскай веры вядомыя як [[хрысьціяне]]. Асновай хрысьціянскай веры зьяўляецца тое, што Ісус ёсьць Сын Божы, маючым боскую і чалавечую прыроду, і выратавальнікам чалавецтва, як прадказана ў [[Стары Запавет|Старым Запавеце]]. З гэтае прычыны хрысьціяне звычайна ставяцца да Ісуса як да Хрыста ці Мэсіі<ref>Briggs, Charles A. [http://books.google.by/books?id=VKMPAAAAIAAJ&redir_esc=y «The fundamental Christian faith: the origin, history and interpretation of the Apostles' and Nicene creeds»]. C. Scribner's sons, 1913.</ref>.
'''Хрысьція́нства''' — [[монатэізм|монатэістычная]] і абрамістычная [[рэлігія]], заснаванай на жыцьці і вучэньні [[Ісус Хрыстос|Ісуса Хрыста]], прадстаўленыя ў кананічных эвангельлях і іншых новазапаветных пісаньнях<ref>[http://www.bbc.co.uk/religion/religions/christianity «Religion: Christianity»"]. [[BBC]]</ref>. Прыхільнікі хрысьціянскай веры вядомыя як [[хрысьціяне]]. Асновай хрысьціянскай веры зьяўляецца тое, што Ісус ёсьць Сын Божы, маючым боскую і чалавечую прыроду, і выратавальнікам чалавецтва, як прадказана ў [[Стары Запавет|Старым Запавеце]]. З гэтае прычыны хрысьціяне звычайна ставяцца да Ісуса як да Хрыста ці Мэсіі<ref>Briggs, Charles A. [http://books.google.by/books?id=VKMPAAAAIAAJ&redir_esc=y «The fundamental Christian faith: the origin, history and interpretation of the Apostles' and Nicene creeds»]. C. Scribner's sons, 1913.</ref>.


Аснова хрысьціянскай [[тэалёгія|тэалёгіі]] выяўляецца ў першых [[экумэнічныя веравызнаньні|экумэнічных веравызнаньнях]], якія прымаюцца пераважнай колькасьцю пасьлядоўнікаў хрысьціянскай веры. Сьцьвярджаецца, што Ісус пакутаваў, памёр, быў пахаваны і пасьля ўваскрос зь мёртвых для таго, каб даць вечнае жыцьцё тым, хто верыць у Яго і давярае яму дараваньне сваіх грахоў ([[збаўленьне|збаўленьня]])<ref>Sheed, Frank. «Theology and Sanity». Ignatius Press: San Francisco, 1993. pp. 276.</ref>. Акрамя таго, паводле вучэньня Ісус цялесна ўзьнёсься на неба, дзе ён кіруе і валадарыць з [[Бог|Богам Айцом]]. Большасьць хрысьціянскіх канфэсіяў прытрымліваюцца меркаваньня, што Ісус вернецца, каб судзіць усіх людзей, жывых і мёртвых, і даруе адвечнае жыцьцё сваім пасьлядоўнікам<ref>[http://berkleycenter.georgetown.edu/resources/traditions/christianity «Christianity»]. Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs</ref>. Ён лічыцца прыкладам дабрадзейнага жыцьця{{Зноска|McGrath2006|2006|McGrath|4—6}}, і ягонае служэньне, сьмерць і ўваскрасеньне часта называецца [[дабравесьце]]м ({{мова-el|εὐαγγέλιον euangélion}}).
Аснова хрысьціянскай [[тэалёгія|тэалёгіі]] выяўляецца ў першых [[экумэнічныя веравызнаньні|экумэнічных веравызнаньнях]], якія прымаюцца пераважнай колькасьцю пасьлядоўнікаў хрысьціянскай веры. Сьцьвярджаецца, што Ісус пакутаваў, памёр, быў пахаваны і пасьля ўваскрос зь мёртвых для таго, каб даць вечнае жыцьцё тым, хто верыць у Яго і давярае яму дараваньне сваіх грахоў ([[збаўленьне|збаўленьня]])<ref>Sheed, Frank. «Theology and Sanity». Ignatius Press: San Francisco, 1993. pp. 276.</ref>. Акрамя таго, паводле вучэньня Ісус цялесна ўзьнёсься на неба, дзе ён кіруе і валадарыць з [[Бог|Богам Айцом]]. Большасьць хрысьціянскіх канфэсіяў прытрымліваюцца меркаваньня, што Ісус вернецца, каб судзіць усіх людзей, жывых і мёртвых, і даруе адвечнае жыцьцё сваім пасьлядоўнікам<ref>[https://web.archive.org/web/20130315032601/http://berkleycenter.georgetown.edu/resources/traditions/christianity «Christianity»]. Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs</ref>. Ён лічыцца прыкладам дабрадзейнага жыцьця{{Зноска|McGrath2006|2006|McGrath|4—6}}, і ягонае служэньне, сьмерць і ўваскрасеньне часта называецца [[дабравесьце]]м ({{мова-el|εὐαγγέλιον euangélion}}).


Хрысьціянства зьявілася як габрэйская сэкта ў сярэдзіне [[I стагодзьдзе|I стагодзьдзя]]{{Зноска|Robinson|2000|Robinson|229}}{{Зноска|Esler|2004|Esler|157f}}. Паўстаўшы ў [[Левант|Леванце]], рэгіёне [[Блізкі Ўсход|Блізкага Ўсходу]], яно хутка распаўсюдзіўся ў [[Сырыя (рэгіён)|Сырыі]], [[Мэсапатамія|Мэсапатаміі]], [[Малая Азія|Малой Азіі]] і [[Эгіпет|Эгіпце]]. Уплыў хрысьціянства павялічваўся на працягу некалькіх стагодзьдзяў, і да канца [[IV стагодзьдзе|IV стагодзьдзя]] яно стала афіцыйнай дзяржаўнай рэлигияй [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]], замяніўшы іншыя формы рэлігіяў, якія практыкаваліся пад рымскім панаваньнем. У [[Сярэднявечча|Сярэднявеччы]], большая частка [[Эўропа|Эўропы]] была зьвернутая ў хрысьціянства, хрысьціянамі былі таксама часам вялікія рэлігійныя меншасьці на Блізкім Усходзе, у [[Паўночная Афрыка|Паўночнай Афрыцы]], [[Этыёпія|Этыёпіі]]<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/07218b.htm Henoticon]. Каталічная энцыкляпэдыя</ref> і некаторых частках [[Індыя|Індыі]]{{Зноска|McManners|1990|McManners|301—303}}. Пасьля эпохі [[Вялікія геаграфічныя адкрыцьці|Вялікіх геаграфічных адкрыцьцяў]], празь [[місіянэрства|місіянэрскую працу]] і [[калянізацыя|калянізацыю]], хрысьціянства распаўсюдзілася ў [[Паўночная Амэрыка|Паўночнай]] і [[Паўднёвая Амэрыка|Паўднёвай Амэрыцы]], [[Аўстралія|Аўстраліі]], [[Афрыка|Афрыцы]] на поўдзень ад [[Сахара|Сахары]], і астатні сьвет. Хрысьціянства згуляла важную ролю ў фармаваньні заходняй цывілізацыі<ref>Cambridge University Historical Series, «An Essay on Western Civilization in Its Economic Aspects», p.40</ref>{{Зноска|Hayas|1953|Hayas|2}}<ref>Horst Hutter‏, «Shaping the Future: Nietzsche's New Regime of the Soul And Its Ascetic Practices» (2004), University of New York, p.111</ref>.
Хрысьціянства зьявілася як габрэйская сэкта ў сярэдзіне I стагодзьдзя{{Зноска|Robinson|2000|Robinson|229}}{{Зноска|Esler|2004|Esler|157f}}. Паўстаўшы ў [[Левант|Леванце]], рэгіёне [[Блізкі Ўсход|Блізкага Ўсходу]], яно хутка распаўсюдзіўся ў [[Сырыя (рэгіён)|Сырыі]], [[Мэсапатамія|Мэсапатаміі]], [[Малая Азія|Малой Азіі]] і [[Эгіпет|Эгіпце]]. Уплыў хрысьціянства павялічваўся на працягу некалькіх стагодзьдзяў, і да канца IV стагодзьдзя яно стала афіцыйнай дзяржаўнай рэлигияй [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]], замяніўшы іншыя формы рэлігіяў, якія практыкаваліся пад рымскім панаваньнем. У [[Сярэднявечча|Сярэднявеччы]], большая частка [[Эўропа|Эўропы]] была зьвернутая ў хрысьціянства, хрысьціянамі былі таксама часам вялікія рэлігійныя меншасьці на Блізкім Усходзе, у [[Паўночная Афрыка|Паўночнай Афрыцы]], [[Этыёпія|Этыёпіі]]<ref>[http://www.newadvent.org/cathen/07218b.htm Henoticon]. Каталічная энцыкляпэдыя</ref> і некаторых частках [[Індыя|Індыі]]{{Зноска|McManners|1990|McManners|301—303}}. Пасьля эпохі [[Вялікія геаграфічныя адкрыцьці|Вялікіх геаграфічных адкрыцьцяў]], празь [[місіянэрства|місіянэрскую працу]] і [[калянізацыя|калянізацыю]], хрысьціянства распаўсюдзілася ў [[Паўночная Амэрыка|Паўночнай]] і [[Паўднёвая Амэрыка|Паўднёвай Амэрыцы]], [[Аўстралія|Аўстраліі]], [[Афрыка|Афрыцы]] на поўдзень ад [[Сахара|Сахары]], і астатні сьвет. Хрысьціянства згуляла важную ролю ў фармаваньні заходняй цывілізацыі<ref>Cambridge University Historical Series, «An Essay on Western Civilization in Its Economic Aspects», p.40</ref>{{Зноска|Hayas|1953|Hayas|2}}<ref>Horst Hutter‏, «Shaping the Future: Nietzsche's New Regime of the Soul And Its Ascetic Practices» (2004), University of New York, p.111</ref>.


Ва ўсім сьвеце налічваецца тры найбуйнейшыя групы хрысьціянскіх пасьлядоўнікаў, як то [[Каталіцкая Царква|Рымска-Каталіцкая царква]], [[Праваслаўная царква]], а таксама розных канфэсіі [[пратэстантызм]]у. Рымска-каталіцкая і праваслаўная патрыярхаты былі падзелены ў [[1054]] годзе падчас [[Вялікая схізма|Вялікай схізмы]], а пратэстантызм зьявіўся падчас пратэстанцкай [[Рэфармацыя|Рэфармацыі]] [[XVI стагодзьдзе|XVI стагодзьдзя]] ў Эўропе, як адчапленьне ад Рымска-каталіцкай царквы<ref>S. T. Kimbrough, ed. (2005). [http://books.google.com/books?id=q-vhwjamOioC&pg=PA23&dq=anagignoskomena#v=onepage&q=anagignoskomena&f=true «Orthodox and Wesleyan Scriptural understanding and practice»]. St Vladimir's Seminary Press. ISBN 978-0-88141-301-4.</ref>. У пачатку [[XXI стагодзьдзе|XXI стагодзьдзя]], хрысьціянства мае каля 2,2 млрд пасьлядоўнікаў<ref name="cia">[https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/xx.html «World»]. CIA world facts.</ref><ref name="foreignpolicy">[http://www.foreignpolicy.com/story/cms.php?story_id=3835 «The List: The World’s Fastest-Growing Religions»]. foreignpolicy.com.</ref><ref>[http://www.pewforum.org/Christian/Global-Christianity-exec.aspx «Global Christianity»]. Pewforum.org.</ref>. Хрысьціяне складаюць каля траціны насельніцтва сьвету, што дазваляе хрысьціянству быць найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце<ref>Zoll, Rachel. [http://www.guardian.co.uk/world/feedarticle/10003271 «Study: Christian population shifts from Europe»]. Guardian.co.uk</ref>. Гэтая рэлігія зьяўляецца культураўтваральным фактарам для [[Эўропа|Эўропы]], [[Амэрыка|Амэрыкі]], асобных тэрыторыяў [[Блізкі Ўсход|Блізкага Ўсходу]] й [[Каўказ]]у.
Ва ўсім сьвеце налічваецца тры найбуйнейшыя групы хрысьціянскіх пасьлядоўнікаў, як то [[Каталіцкая Царква|Рымска-Каталіцкая царква]], [[Праваслаўная царква]], а таксама розных канфэсіі [[пратэстантызм]]у. Рымска-каталіцкая і праваслаўная патрыярхаты былі падзелены ў 1054 годзе падчас [[Вялікая схізма|Вялікай схізмы]], а пратэстантызм зьявіўся падчас пратэстанцкай [[Рэфармацыя|Рэфармацыі]] XVI стагодзьдзя ў Эўропе, як адчапленьне ад Рымска-каталіцкай царквы<ref>S. T. Kimbrough, ed. (2005). [http://books.google.com/books?id=q-vhwjamOioC&pg=PA23&dq=anagignoskomena#v=onepage&q=anagignoskomena&f=true «Orthodox and Wesleyan Scriptural understanding and practice»]. St Vladimir's Seminary Press. ISBN 978-0-88141-301-4.</ref>. У пачатку XXI стагодзьдзя, хрысьціянства мае каля 2,2 млрд пасьлядоўнікаў<ref name="cia">[https://web.archive.org/web/20100105171656/https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/xx.html «World»]. CIA world facts.</ref><ref name="foreignpolicy">[https://web.archive.org/web/20070521093323/http://www.foreignpolicy.com/story/cms.php?story_id=3835 «The List: The World’s Fastest-Growing Religions»]. foreignpolicy.com.</ref><ref>[https://web.archive.org/web/20181226061838/http://www.pewforum.org/christian/global-christianity-exec.aspx «Global Christianity»]. Pewforum.org.</ref>. Хрысьціяне складаюць каля траціны насельніцтва сьвету, што дазваляе хрысьціянству быць найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце<ref>Zoll, Rachel. [http://www.guardian.co.uk/world/feedarticle/10003271 «Study: Christian population shifts from Europe»]. Guardian.co.uk</ref>. Гэтая рэлігія зьяўляецца культураўтваральным фактарам для [[Эўропа|Эўропы]], [[Амэрыка|Амэрыкі]], асобных тэрыторыяў [[Блізкі Ўсход|Блізкага Ўсходу]] й [[Каўказ]]у.


== Веравучэньне ==
== Веравучэньне ==
Радок 13: Радок 13:


== Гісторыя ==
== Гісторыя ==
Хрысьціянства зарадзілася ў [[I стагодзьдзе|I стагодзьдзі]] на юдэйскіх землях у кантэксьце мэсіянскіх рухаў [[юдаізм]]у. Ужо ў часы [[Нэрон]]у хрысьціянства было ўжо вядома ў шматлікіх правінцыях [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]].
Хрысьціянства зарадзілася ў I стагодзьдзі на юдэйскіх землях у кантэксьце мэсіянскіх рухаў [[юдаізм]]у. Ужо ў часы [[Нэрон]]у хрысьціянства было ўжо вядома ў шматлікіх правінцыях [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]].


Карані хрысьціянскага веравучэньня зьвязаныя зь юдаізмам і вучэньнем [[Стары запавет|Старога запавету]] (у юдаізме — [[Танах]]). Паводле [[эвангельлі|эвангельлям]] і царкоўнаму паданьню, Ісус выхоўваўся як юдэй, выконваў [[Тора|Тору]], наведваў [[сынагога|сынагогу]] ў [[Шабат]] (суботу), выконваў сьвяты. Апосталы і іншыя першыя пасьлядоўнікі Ісуса былі [[габрэі|габрэямі]]. Але ўжо празь некалькі гадоў пасьля заснаваньня царквы хрысьціянства пачало пашырацца сярод іншых народаў.
Карані хрысьціянскага веравучэньня зьвязаныя зь юдаізмам і вучэньнем [[Стары запавет|Старога запавету]] (у юдаізьме — [[Танах]]). Паводле [[эвангельлі|эвангельлям]] і царкоўнаму паданьню, Ісус выхоўваўся як юдэй, выконваў [[Тора|Тору]], наведваў [[сынагога|сынагогу]] ў [[Шабат]] (суботу), выконваў сьвяты. Апосталы і іншыя першыя пасьлядоўнікі Ісуса былі [[габрэі|габрэямі]]. Але ўжо празь некалькі гадоў пасьля заснаваньня царквы хрысьціянства пачало пашырацца сярод іншых народаў.


Па сьведчаньні новазапаветнага тэксту Дзеі апосталаў ([[Дзеян]].11:26), назоўнік ''«Χριστιανοί»'' — хрысьціяне, прыхільнікі (або пасьлядоўнікі) Хрыста, упершыню ўвайшло ва ўжываньне для пазначэньня прыхільнікаў новай веры ў сырыйска-эліністычным горадзе [[Антак’я|Антыёхія]] ў [[I стагодзьдзе|I стагодзьдзі]].
Па сьведчаньні новазапаветнага тэксту Дзеі апосталаў ([[Дзеян]].11:26), назоўнік ''«Χριστιανοί»'' — хрысьціяне, прыхільнікі (або пасьлядоўнікі) Хрыста, упершыню ўвайшло ва ўжываньне для пазначэньня прыхільнікаў новай веры ў сырыйска-эліністычным горадзе [[Антак’я|Антыёхія]] ў I стагодзьдзі.


[[Файл:Deesis.jpg|міні|200пкс|зьлева|Ікона [[дэізус]] у манастыры Сьвятой Катарыны, [[Сынай]], [[XII стагодзьдзе]]]]
[[Файл:Deesis.jpg|міні|зьлева|Ікона [[дэізус]] у манастыры Сьвятой Катарыны, [[Сынай]], XII стагодзьдзе.]]
Першапачаткова хрысьціянства распаўсюджвалася ў асяродзьдзі габрэйскай [[Палестына|Палестыны]] і міжземнаморскай дыяспары, але, ужо пачынальна зь першых дзесяцігодзьдзяў, дзякуючы пропаведзям апостала [[Павал (апостал)|Паўла]] яно набывала ўсё больш пасьлядоўнікаў сярод іншых народаў («паганцаў»). На працягу [[1 стагодзьдзе|I]]—[[2 стагодзьдзе|II]] стагодзьдзяў у розных рэгіёнах імпэрыі адбываліся лякальныя перасьледы хрысьціянаў з боку ўладаў, якія падтрымлівалі [[паганства]]. У [[3 стагодзьдзе|III стагодзьдзі]] (асабліва пры імпэратарах [[Максыміян]]е ды [[Дыяклетыян]]е) хрысьціянства было строга забароненае ва ўсіх імпэрскіх уладаньнях, шмат вернікаў былі пакараныя. Да [[V стагодзьдзе|V стагодзьдзя]] распаўсюджваньне хрысьціянства адбывалася галоўным чынам у геаграфічных межах [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]], а таксама ў сфэры ейнага культурнага ўплыву ([[Армэнія]], усходняя [[Сырыя]], [[Этыёпія]]), у наступным, то бок у асноўным у другой палове [[1 тысячагодзьдзе|1 тысячагодзьдзя]]) — сярод германскіх і славянскіх народаў, пазьней (да [[XIII стагодзьдзе|XIII]]—[[XIV стагодзьдзе|XIV стагодзьдзяў]]) — таксама сярод балтыйскіх і фінскіх народаў. У новы і найноўшы час распаўсюджваньне хрысьціянства па-за Эўропай адбывалася за рахунак каляніяльнай экспансіі і дзейнасьці місіянэраў.
Першапачаткова хрысьціянства распаўсюджвалася ў асяродзьдзі габрэйскай [[Палестына|Палестыны]] і міжземнаморскай дыяспары, але, ужо пачынальна зь першых дзесяцігодзьдзяў, дзякуючы пропаведзям апостала [[Павал (апостал)|Паўла]] яно набывала ўсё больш пасьлядоўнікаў сярод іншых народаў («паганцаў»). Пасьля першаснага фармацыйнага пэрыяду рушыў усьлед пэрыяд дзейнасьці раньніх біскупаў, якіх хрысьціяне лічаць пераемнікамі апосталаў Хрыста. З 150 году настаўнікі-хрысьціяне пачалі вырабляць тэалягічныя і апалягетычныя творы, накіраваныя на абарону веры. Гэтыя аўтары вядомыя як Айцы Царквы, а іхныя вучэньні маюць назву патрыстыка. Вядомымі раньнімі айцамі былі [[Ігнац Антыёскі]], [[Палікарп Сьмірнскі]], [[Юстын Філёзаф]], [[Ірэнэй Ліёнскі]], [[Тэртуліян]], [[Клімэнт Александрыйскі]] і [[Арыген]]. На працягу I—II стагодзьдзяў у розных рэгіёнах імпэрыі адбываліся лякальныя перасьледы хрысьціянаў з боку ўладаў, якія падтрымлівалі [[паганства]]. У III стагодзьдзі (асабліва пры імпэратарах [[Максыміян]]е ды [[Дыяклетыян]]е) хрысьціянства было строга забароненае ва ўсіх імпэрскіх уладаньнях, шмат вернікаў былі пакараныя. Да V стагодзьдзя распаўсюджваньне хрысьціянства адбывалася галоўным чынам у геаграфічных межах [[Рымская імпэрыя|Рымскай імпэрыі]], а таксама ў сфэры ейнага культурнага ўплыву ([[Армэнія]], усходняя [[Сырыя]], [[Этыёпія]]), у наступным, то бок у асноўным у другой палове 1 тысячагодзьдзя) — сярод германскіх і славянскіх народаў, пазьней (да XIII—XIV стагодзьдзяў) — таксама сярод балтыйскіх і фінскіх народаў. У новы і найноўшы час распаўсюджваньне хрысьціянства па-за Эўропай адбывалася за рахунак каляніяльнай экспансіі і дзейнасьці місіянэраў.


У [[312]] годзе імпэратар [[Канстантын Вялікі]] спыніў перасьлед хрысьціянства, а пазьней сам прыняў хрысьціянскую веру і фактычна зрабіў хрысьціянства дзяржаўнай рэлігіяй. У [[Сярэднявечча|Сярэднявеччы]] хрысьціянскай дзяржавай заставалася [[Бізантыйская імпэрыя|Бізантыя]], таксама ў хрысьціянства зьвярнуліся правадыры [[барбары|барбарскіх]] дзяржаваў, што ўзьніклі на руінах [[Заходняя Рымская імпэрыя|Заходняй Рымскай імпэрыі]]. Напрыканцы 1 тысячагодзьдзя атрымалі хрышчэньне славянскія і скандынаўскія народы, і такім чынам уся Эўропа зрабілася хрысьціянскай.
У 312 годзе імпэратар [[Канстантын Вялікі]] спыніў перасьлед хрысьціянства, а пазьней сам прыняў хрысьціянскую веру і фактычна зрабіў хрысьціянства дзяржаўнай рэлігіяй. У [[Сярэднявечча|Сярэднявеччы]] хрысьціянскай дзяржавай заставалася [[Бізантыйская імпэрыя|Бізантыя]], таксама ў хрысьціянства зьвярнуліся правадыры [[барбары|барбарскіх]] дзяржаваў, што ўзьніклі на руінах [[Заходняя Рымская імпэрыя|Заходняй Рымскай імпэрыі]]. Напрыканцы 1 тысячагодзьдзя атрымалі хрышчэньне славянскія і скандынаўскія народы, і такім чынам уся Эўропа зрабілася хрысьціянскай.


Дагматыка хрысьціянскай Царквы дакладна фармулявалася і зацьвярджалася на [[Сусьветныя саборы|Сусьветных саборах]] ([[4 стагодзьдзе|IV]]—[[8 стагодзьдзе|VIII стагодзьдзяў]]). На іх былі асуджаныя разнастайныя [[гарэзія|гарэзіі]], што ўзьнікалі ў Царкве ў тыя часы, прыняты [[Сымбаль Веры]] і дадатковыя дагматычныя і кананічныя азначэньні. Не прыняўшы саборных вырашэньняў, ад сусьветнай царквы адпалі [[нэстарыянства|нэстарыяне]], [[Армянская Апостальская царква|Армянская]] і [[Копцкая царква|Копцкая]] цэрквы і некаторыя іншыя абшчыны. У [[1054]] годзе адбыўся [[Вялікі раскол]] паміж усходняй і заходняй часткамі Царквы, які быў выкліканы як непагадненьнямі ў дагматыцы, гэтак і прычынамі палітычнага характару. Заходняя царква прыняла назву [[каталіцтва|Каталіцкай]], усходняя — [[Праваслаўе|Праваслаўнай]]. Раскол канчаткова замацаваўся пасьля ўзяцьця [[крыжакі|крыжакамі]] [[Канстантынопаль|Канстантынопалю]] ў [[1204]] годзе. У [[1596]] годзе была складзена [[Берасьцейская унія]], паводле якой істотная частка праваслаўных [[Рэч Паспалітая|Рэчы Паспалітай]] перайшлі пад юрысдыкцыю [[Рымскі папа|рымскага папы]], утварыўшы [[уніяцтва|Грэка-каталіцкую (уніяцкую) царкву]].
Дагматыка хрысьціянскай Царквы дакладна фармулявалася і зацьвярджалася на [[Сусьветныя саборы|Сусьветных саборах]] (IV—VIII стагодзьдзяў). На іх былі асуджаныя разнастайныя [[гарэзія|гарэзіі]], што ўзьнікалі ў Царкве ў тыя часы, прыняты [[Сымбаль Веры]] і дадатковыя дагматычныя і кананічныя азначэньні. Не прыняўшы саборных вырашэньняў, ад сусьветнай царквы адпалі [[нэстарыянства|нэстарыяне]], [[Армянская Апостальская царква|Армянская]] і [[Копцкая царква|Копцкая]] цэрквы і некаторыя іншыя абшчыны. У 1054 годзе адбыўся [[Вялікі раскол]] паміж усходняй і заходняй часткамі Царквы, які быў выкліканы як непагадненьнямі ў дагматыцы, гэтак і прычынамі палітычнага характару. Заходняя царква прыняла назву [[каталіцтва|Каталіцкай]], усходняя — [[Праваслаўе|Праваслаўнай]]. Раскол канчаткова замацаваўся пасьля ўзяцьця [[крыжакі|крыжакамі]] [[Канстантынопаль|Канстантынопалю]] ў 1204 годзе. У 1596 годзе была складзена [[Берасьцейская унія]], паводле якой істотная частка праваслаўных [[Рэч Паспалітая|Рэчы Паспалітай]] перайшлі пад юрысдыкцыю [[Рымскі папа|рымскага папы]], утварыўшы [[уніяцтва|Грэка-каталіцкую (уніяцкую) царкву]].


У [[16 стагодзьдзе|XVI стагодзьдзі]] ў каталіцкіх краінах пачаўся [[рэфармацыя|рэфармацыйны рух]], які абвяшчаў [[Біблія|Біблію]] адзінай крыніцай веравучэньня і адмаўляў неабходнасьць Царквы дзеля выратаваньня душы. Узьніклі і ўступілі ў барацьбу з каталіцтвам такія плыні, як [[англіканства]], [[лютэранства]], [[кальвінізм]], [[гусіцтва]]. У наступныя стагодзьдзі ад вялікіх пратэстанцкіх канфэсіяў аддзялілася незьлічоная колькасьць дробных суполак са сваімі веравучэньнямі, як то [[мэтадызм|мэтадысты]], [[баптызм|баптысты]], розныя [[эвангелізм|эвангелічныя]] і [[пяцідзясятніцтва|пяцідзясятніцкія]] суполкі і гэтак далей. У другой палове [[20 стагодзьдзе|XX стагодзьдзя]] ўзьніклі філязофскія плыні і рэлігійныя суполкі (гэтак званае «[[лібэральнае хрысьціянства]]») і нават таталітарныя [[сэкта|сэкты]], як то «[[Царква Хрыста (сэкта)|Царква Хрыста]]», адэпты якіх называюць сябе хрысьціянамі, аднак іхная ідэалёгія і практыка ня мае нічога агульнага з вучэньнем Хрыста. Усходнія цэрквы пазьбеглі дагматычных расколаў, аднак, напрыклад, у гісторыі [[Расейская праваслаўная царква|Расейскай праваслаўнай царквы]] мелі месца расколы па кананічных ([[17 стагодзьдзе|XVII стагодзьдзе]]) і палітычных ([[20 стагодзьдзе|XX стагодзьдзе]]) матывах.
У XVI стагодзьдзі ў каталіцкіх краінах пачаўся [[рэфармацыя|рэфармацыйны рух]], які абвяшчаў [[Біблія|Біблію]] адзінай крыніцай веравучэньня і адмаўляў неабходнасьць Царквы дзеля выратаваньня душы. Узьніклі і ўступілі ў барацьбу з каталіцтвам такія плыні, як [[англіканства]], [[лютэранства]], [[кальвінізм]], [[гусіцтва]]. У наступныя стагодзьдзі ад вялікіх пратэстанцкіх канфэсіяў аддзялілася незьлічоная колькасьць дробных суполак са сваімі веравучэньнямі, як то [[мэтадызм|мэтадысты]], [[баптызм|баптысты]], розныя [[эвангелізм|эвангелічныя]] і [[пяцідзясятніцтва|пяцідзясятніцкія]] суполкі і гэтак далей. У другой палове XX стагодзьдзя ўзьніклі філязофскія плыні і рэлігійныя суполкі (гэтак званае «[[лібэральнае хрысьціянства]]») і нават таталітарныя [[сэкта|сэкты]], як то «[[Царква Хрыста (сэкта)|Царква Хрыста]]», адэпты якіх называюць сябе хрысьціянамі, аднак іхная ідэалёгія і практыка ня мае нічога агульнага з вучэньнем Хрыста. Усходнія цэрквы пазьбеглі дагматычных расколаў, аднак, напрыклад, у гісторыі [[Расейская праваслаўная царква|Расейскай праваслаўнай царквы]] мелі месца расколы па кананічных (XVII стагодзьдзе) і палітычных (XX стагодзьдзе) матывах.


== Перасьлед ==
== Перасьлед ==
Хрысьціянства ад пачатку разьвівалася пад ганеньнямі. У Старажытнасьці найбольш шырокім ганеньням хрысьціяне падвяргаліся пад уладай [[Рымская імпэрыя|рымскага імпэратара]] [[Нэрон]]а ([[54]]-[[68]]). Стаўшыся найбольш пашыранай на сьвеце хрысьціянская супольнасьць застаецца найбольш гнанай. На [[2012]] рок перасьледу за хрысьціянскае веравызнаньне падвяргалася звыш 200 мільёнаў [[чалавек]] у 60 [[краіна]]х сьвету. 75% забітых за выравызнаньне складалі хрысьціяне. Найбольшую пагрозу несьлі камуністычныя фанатыкі ва ўладзе. Цягам апошняга стагодзьдзя штогод за хрысьціянскае веравызнаньне забівалі прынамсі 150 тыс. вернікаў (450 штодня). Найбольш у [[СССР]] і Кітаі. У падсавецкай Беларусі за ўдзел у набажэнстве [[Камітэт дзяржаўнай бясьпекі]] пазбаўляў працаўладкаваньня і зьнявольваў хрысьціянаў. У Паўночнай Карэі за вызнаньне хрысьціянства на 2012 г. у зьняволеньні знаходзілася звыш 50 тыс. чалавек. Апошнім часам мусульманскія фанатыкі Інданэзіі зьнішчылі больш за 500 цэркваў. Найбольш шырокі перасьлед хрысьціянаў працягваецца ў Кітаі, [[Бангладэш]]ы, Індыі, [[Пакістан]]е, [[Віетнам]]е, Аб’яднаных Арабскіх Эміратах, [[Судан]]е, Сырыі ды [[Іран]]е<ref>{{Спасылка | аўтар = Рыгор Астапеня| прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | cуаўтары = | дата публікацыі = 7 красавіка 2012| url = http://pda.nn.by/artykul/71540.html| загаловак = 34-гадовага хрысьціянскага пастара ў Іране чакае павешаньне| фармат = | назва праекту = | выдавец = [[Наша Ніва]]| дата = 9 красавіка 2012 | мова = | камэнтар = }}</ref>.
Хрысьціянства ад пачатку разьвівалася пад ганеньнямі. У Старажытнасьці найбольш шырокім ганеньням хрысьціяне падвяргаліся пад уладай [[Рымская імпэрыя|рымскага імпэратара]] [[Нэрон]]а (54-68). Стаўшыся найбольш пашыранай на сьвеце хрысьціянская супольнасьць застаецца найбольш гнанай. На 2012 рок перасьледу за хрысьціянскае веравызнаньне падвяргалася звыш 200 мільёнаў [[чалавек]] у 60 [[краіна]]х сьвету. 75% забітых за выравызнаньне складалі хрысьціяне. Найбольшую пагрозу несьлі камуністычныя фанатыкі ва ўладзе. Цягам апошняга стагодзьдзя штогод за хрысьціянскае веравызнаньне забівалі прынамсі 150 тыс. вернікаў (450 штодня). Найбольш у [[СССР]] і Кітаі. У падсавецкай Беларусі за ўдзел у набажэнстве [[Камітэт дзяржаўнай бясьпекі]] пазбаўляў працаўладкаваньня і зьнявольваў хрысьціянаў. У Паўночнай Карэі за вызнаньне хрысьціянства на 2012 г. у зьняволеньні знаходзілася звыш 50 тыс. чалавек. Апошнім часам мусульманскія фанатыкі Інданэзіі зьнішчылі больш за 500 цэркваў. Найбольш шырокі перасьлед хрысьціянаў працягваецца ў Кітаі, [[Бангладэш]]ы, Індыі, [[Пакістан]]е, [[Віетнам]]е, Аб’яднаных Арабскіх Эміратах, [[Судан]]е, Сырыі ды [[Іран]]е<ref>{{Спасылка | аўтар = Рыгор Астапеня| прозьвішча = | імя = | аўтарlink = | суаўтары = | дата публікацыі = 7 красавіка 2012| url = http://pda.nn.by/artykul/71540.html| загаловак = 34-гадовага хрысьціянскага пастара ў Іране чакае павешаньне| фармат = | назва праекту = | выдавец = [[Наша Ніва]]| дата = 9 красавіка 2012 | мова = | камэнтар = }}</ref>.


== Дэмаграфія ==
== Дэмаграфія ==
[[Файл:Christian world map.png|міні|250пкс|Доля хрысьціянаў па сьвеце]]
[[Файл:Christian world map.png|міні|upright=1.5|Доля хрысьціянаў па сьвеце]]
На ўсім сьвеце налічваецца каля 2 мільярдаў вернікаў<ref name="cia" /><ref name="foreignpolicy" />, якія падзеленыя на 3 асноўныя галіны хрысьціянства: [[каталіцтва]], [[пратэстанцтва]] і [[праваслаўе]]. Хрысьціянства зьяўляецца найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце<ref>[http://www.adherents.com/Religions_By_Adherents.html «Major Religions Ranked by Size»]. Adherents.com.</ref>. Хрысьціянская доля насельніцтва зямнога шара складае апошнія 100 гады каля 33%, што азначае, што кожны трэці жыхар [[Зямля (плянэта)|Зямлі]] ёсьць прыхільнікам хрысьціянскай веры. Колькасьць вернікаў павялічваецца кожны дзень на, прыкладна, 23 тысячы чалавек, у пераважнай большасьці, дзякуючы насельніцтву краінаў трэцяга сьвету, у той час як у разьвітых краінах назіраецца істотнае зьніжэньне колькасьці прыхільнікаў на, прыкладна, 7,6 тысячаў чалавек у дзень<ref>Werner Ustorf. «''A missiological postscript''», in McLeod and Ustorf (eds), The Decline of Christendom in (Western) Europe, 1750–2000, (Cambridge University Press, 2003) pp. 219–20.</ref>. Але хрысьціянства па-ранейшаму зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у [[Эўропа|Эўропе]], [[Амэрыка|Амэрыцы]] й [[Паўднёвая Афрыка|Паўднёвай Афрыцы]]. У Азіі хрысьціянства зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у [[Грузія|Грузіі]], [[Армэнія|Армэніі]], [[Усходні Тымор|Усходнім Тыморы]] і [[Філіпіны|Філіпінах]].
На ўсім сьвеце налічваецца каля 2 мільярдаў вернікаў<ref name="cia" /><ref name="foreignpolicy" />, якія падзеленыя на 3 асноўныя галіны хрысьціянства: [[каталіцтва]], [[пратэстанцтва]] і [[праваслаўе]]. Хрысьціянства зьяўляецца найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце<ref>[https://web.archive.org/web/20080615140203/http://www.adherents.com/Religions_By_Adherents.html «Major Religions Ranked by Size»]. Adherents.com.</ref>. Хрысьціянская доля насельніцтва зямнога шара складае апошнія 100 гады каля 33%, што азначае, што кожны трэці жыхар [[Зямля (плянэта)|Зямлі]] ёсьць прыхільнікам хрысьціянскай веры. Колькасьць вернікаў павялічваецца кожны дзень на, прыкладна, 23 тысячы чалавек, у пераважнай большасьці, дзякуючы насельніцтву краінаў трэцяга сьвету, у той час як у разьвітых краінах назіраецца істотнае зьніжэньне колькасьці прыхільнікаў на, прыкладна, 7,6 тысячаў чалавек у дзень<ref>Werner Ustorf. «''A missiological postscript''», in McLeod and Ustorf (eds), The Decline of Christendom in (Western) Europe, 1750–2000, (Cambridge University Press, 2003) pp. 219–20.</ref>. Але хрысьціянства па-ранейшаму зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у [[Эўропа|Эўропе]], [[Амэрыка|Амэрыцы]] й [[Паўднёвая Афрыка|Паўднёвай Афрыцы]]. У Азіі хрысьціянства зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у [[Грузія|Грузіі]], [[Армэнія|Армэніі]], [[Усходні Тымор|Усходнім Тыморы]] і [[Філіпіны|Філіпінах]].


Хрысьціянства трывала зацьвердзілася на вялікай частцы сьвету, асабліва ў [[Афрыка|Афрыцы]], [[Лацінская Амэрыка|Лацінскай Амэрыцы]] й [[Азія|Азіі]]<ref>Jeff Hadden (1997). [http://web.archive.org/web/20060427204250/religiousmovements.lib.virginia.edu/nrms/penta.html «Pentecostalism»].</ref><ref>Pew Forum on Religion and Public Life (2006-04-24). [http://pewforum.org/events/?EventID=109 «Moved by the Spirit: Pentecostal Power and Politics after 100 Years»].</ref>. Вядучы [[Саудаўская Арабія|арабійскі]] мусульманскі лідэр шэйх [[Ахмад аль-Катані]] ў інтэрвію каналу [[Аль-Джазіра]] паведаміў аб тым, што кожны дзень 16 тысячаў афрыканскіх мусульманаў зьвяртаюцца ў хрысьціянства. Ён сьцьвярджае, што [[іслам]] штогод губляе каля 6 мільёнаў афрыканскіх вернікаў на карысьць хрысьціянства<ref>[http://www.orthodoxytoday.org/articles6/AlJazeerahAfrica.php «Six Million African Muslims Convert to Christianity Each Year»]. Orthodoxytoday.org.</ref><ref>[http://www.americanthinker.com/blog/2006/05/six_million_african_muslims_le.html «Six million African Muslims leave Islam per year»]. American Thinker.</ref><ref>[http://mensnewsdaily.com/2006/12/31/over-a-million-muslim-converts-to-christianity/ «Over a Million Muslim Converts to Christianity – MND»]. Mensnewsdaily.com.</ref>, у тым ліку мусульманаў у [[Альжыр]]ы, [[Францыя|Францыі]], [[Індыя|Індыі]], [[Марока]], [[Расея|Расеі]] і [[Турэччына|Турэччыны]]<ref>[http://www.chowk.com/khadijabibi/iLogs/life/35000-Moslems-convert-into-Christianity-each-year-in-Turkey «35,000 Moslems convert into Christianity each year in Turkey»]. Chowk.com.</ref>. Ён таксама паведаміў, што хрысьціянства зьяўляецца папулярным сярод людзей самага рознага паходжаньня ў [[Індыя|Індыі]], [[Малайзія|Малайзіі]], [[Манголія|Манголіі]], [[Нігерыя|Нігерыі]], [[Паўночная Карэя|Паўночнай Карэі]] і [[Віетнам]]е<ref>[http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/rsd/rsddocview.html?tbl=RSDCOI&id=437c9cdd2&count=0 «Annual Report on International Religious Freedom for 2005 – Vietnam»]. U.S. Department of State.</ref>.
Хрысьціянства трывала зацьвердзілася на вялікай частцы сьвету, асабліва ў [[Афрыка|Афрыцы]], [[Лацінская Амэрыка|Лацінскай Амэрыцы]] й [[Азія|Азіі]]<ref>Jeff Hadden (1997). [https://web.archive.org/web/20060427204250/http://religiousmovements.lib.virginia.edu/nrms/penta.html «Pentecostalism»].</ref><ref>Pew Forum on Religion and Public Life (2006-04-24). [http://pewforum.org/events/?EventID=109 «Moved by the Spirit: Pentecostal Power and Politics after 100 Years»].</ref>. Вядучы [[Саудаўская Арабія|арабійскі]] мусульманскі лідэр шэйх [[Ахмад аль-Катані]] ў інтэрвію каналу [[Аль-Джазіра]] паведаміў аб тым, што кожны дзень 16 тысячаў афрыканскіх мусульманаў зьвяртаюцца ў хрысьціянства. Ён сьцьвярджае, што [[іслам]] штогод губляе каля 6 мільёнаў афрыканскіх вернікаў на карысьць хрысьціянства<ref>[https://web.archive.org/web/20170619083810/http://www.orthodoxytoday.org/articles6/AlJazeerahAfrica.php «Six Million African Muslims Convert to Christianity Each Year»]. Orthodoxytoday.org.</ref><ref>[http://www.americanthinker.com/blog/2006/05/six_million_african_muslims_le.html «Six million African Muslims leave Islam per year»]. American Thinker.</ref><ref>[https://web.archive.org/web/20080319022055/http://mensnewsdaily.com/2006/12/31/over-a-million-muslim-converts-to-christianity/ «Over a Million Muslim Converts to Christianity – MND»]. Mensnewsdaily.com.</ref>, у тым ліку мусульманаў у [[Альжыр]]ы, [[Францыя|Францыі]], [[Індыя|Індыі]], [[Марока]], [[Расея|Расеі]] і [[Турэччына|Турэччыны]]<ref>[https://web.archive.org/web/20120319183323/http://www.chowk.com/khadijabibi/iLogs/life/35000-Moslems-convert-into-Christianity-each-year-in-Turkey «35,000 Moslems convert into Christianity each year in Turkey»]. Chowk.com.</ref>. Ён таксама паведаміў, што хрысьціянства зьяўляецца папулярным сярод людзей самага рознага паходжаньня ў [[Індыя|Індыі]], [[Малайзія|Малайзіі]], [[Манголія|Манголіі]], [[Нігерыя|Нігерыі]], [[Паўночная Карэя|Паўночнай Карэі]] і [[Віетнам]]е<ref>[http://www.unhcr.org/cgi-bin/texis/vtx/rsd/rsddocview.html?tbl=RSDCOI&id=437c9cdd2&count=0 «Annual Report on International Religious Freedom for 2005 – Vietnam»]. U.S. Department of State.</ref>.


У большасьці разьвітых краінах наведваньне царкваў сярод людзей, якія па-ранейшаму лічаць сябе хрысьціянамі, значна скарацілася за апошнія некалькіх дзесяцігодзьдзяў<ref>Robert D. Putnam, «''Democracies in Flux: The Evolution of Social Capital in Contemporary Society''», p. 408. ISBN 978-0-19-515089-6</ref>. Некаторыя крыніцы бачаць у гэтым проста адыход ад традыцыйных інстытутаў [[сяброўства]], у той час як іншыя зьвязваюць яго з прыкметамі зьніжэньня ролі веры й [[рэлігія|рэлігіі]] ў цэлым у [[грамадзтва|грамадзтве]]<ref>Peter Marber, «''Money Changes Everything: How Global Prosperity Is Reshaping Our Needs, Values and Lifestyles''», p. 99. ISBN 978-0-13-065480-9</ref>.
У большасьці разьвітых краінах наведваньне царкваў сярод людзей, якія па-ранейшаму лічаць сябе хрысьціянамі, значна скарацілася за апошнія некалькіх дзесяцігодзьдзяў<ref>Robert D. Putnam, «''Democracies in Flux: The Evolution of Social Capital in Contemporary Society''», p. 408. ISBN 978-0-19-515089-6</ref>. Некаторыя крыніцы бачаць у гэтым проста адыход ад традыцыйных інстытутаў [[сяброўства]], у той час як іншыя зьвязваюць яго з прыкметамі зьніжэньня ролі веры й [[рэлігія|рэлігіі]] ў цэлым у [[грамадзтва|грамадзтве]]<ref>Peter Marber, «''Money Changes Everything: How Global Prosperity Is Reshaping Our Needs, Values and Lifestyles''», p. 99. ISBN 978-0-13-065480-9</ref>.


Хрысьціянства, у той ці іншай форме, зьяўляецца адзінай дзяржаўнай рэлігіяй у наступных краінах: [[Коста-Рыка]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/139528/Costa-Rica Costa Rica]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Данія]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/157748/Denmark Denmark]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Сальвадор]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/181798/El-Salvador El Salvador]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Ангельшчына]] (Англіканская)<ref>[http://www.centreforcitizenship.org/church1.html «Church and State in Britain: The Church of privilege»]. Centre for Citizenship.</ref>, [[Фінляндыя]] (Эвангеліцка-лютэранская й праваслаўная)<ref>[http://www.visitfinland.com/w5/index.nsf/(Pages)/Religion Official Religions of Finland]. Finish Tourist Board.</ref>, [[Грузія]] (Грузінская праваслаўная)<ref>[http://blog.beliefnet.com/stevenwaldman/2008/08/mccain-praises-georgia-for-ado.html «McCain Praises Georgia For Adopting Christianity As Official State Religion»]. BeliefNet.</ref>, [[Грэцыя]] (Грэцкая праваслаўная), [[Ісьляндыя]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/281235/Iceland Iceland]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Ліхтэнштайн]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2003/24418.htm Liechtenstein]. U.S. Department of State.</ref>, [[Мальта]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/360532/Malta Malta]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Манака]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/388747/Monaco Monaco]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Нарвэгія]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/420178/Norway Norway]. Encyclopædia Britannica.</ref> і [[Ватыкан]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/623972/Vatican-City Vatican]. Encyclopædia Britannica.</ref>.
Хрысьціянства, у той ці іншай форме, зьяўляецца адзінай дзяржаўнай рэлігіяй у наступных краінах: [[Коста-Рыка]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/139528/Costa-Rica Costa Rica]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Данія]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/157748/Denmark Denmark]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Сальвадор]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/181798/El-Salvador El Salvador]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Ангельшчына]] (Англіканская)<ref>[https://web.archive.org/web/20080511204430/http://www.centreforcitizenship.org/church1.html «Church and State in Britain: The Church of privilege»]. Centre for Citizenship.</ref>, [[Фінляндыя]] (Эвангеліцка-лютэранская й праваслаўная)<ref>[http://www.visitfinland.com/w5/index.nsf/(Pages)/Religion Official Religions of Finland]. Finish Tourist Board.</ref>, [[Грузія]] (Грузінская праваслаўная)<ref>[http://blog.beliefnet.com/stevenwaldman/2008/08/mccain-praises-georgia-for-ado.html «McCain Praises Georgia For Adopting Christianity As Official State Religion»]. BeliefNet.</ref>, [[Грэцыя]] (Грэцкая праваслаўная), [[Ісьляндыя]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/281235/Iceland Iceland]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Ліхтэнштайн]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2003/24418.htm Liechtenstein]. U.S. Department of State.</ref>, [[Мальта]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/360532/Malta Malta]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Манака]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/388747/Monaco Monaco]. Encyclopædia Britannica.</ref>, [[Нарвэгія]] (Эвангеліцка-лютэранская)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/420178/Norway Norway]. Encyclopædia Britannica.</ref> і [[Ватыкан]] (Рымска-каталіцкая)<ref>[http://www.britannica.com/EBchecked/topic/623972/Vatican-City Vatican]. Encyclopædia Britannica.</ref>.


== Глядзіце таксама ==
== Глядзіце таксама ==
{{Партал|Хрысьціянства}}
* [[Распаўсюд хрысьціянства]]
* [[Распаўсюд хрысьціянства]]


Радок 47: Радок 48:
{{Крыніцы|1=2}}
{{Крыніцы|1=2}}


== Літаратра ==
== Літаратура ==
{{Праект|Хрысьціянства}}
* {{Кніга
* {{Кніга
|аўтар = McGrath, Alister E.
|аўтар = McGrath, Alister E.
Радок 130: Радок 132:


== Вонкавыя спасылкі ==
== Вонкавыя спасылкі ==
{{refbegin|2}}
{{Commons|Category:Christianity}}
* [http://catholic.by/ Рыма-Каталіцкі Касьцёл на Беларусі]
* [http://catholic.by/ Рыма-Каталіцкі Касьцёл на Беларусі]
* [http://www.patriarchia.ru/ Афіцыйны сайт Расейскай праваслаўнай царквы]
* [http://www.patriarchia.ru/ Афіцыйны сайт Расейскай праваслаўнай царквы]
* [http://www.newlife.by/church.php Царква Новае Жыцьцё]
* [https://web.archive.org/web/20130226222952/http://www.newlife.by/church.php Царква Новае Жыцьцё]
* [http://www.vehi.net/istoriya/general/text.html Схематычная гісторыя хрысьціянства]
* [http://www.vehi.net/istoriya/general/text.html Схематычная гісторыя хрысьціянства]
* [http://www.bbc.co.uk/religion/religions/christianity/index.shtml Хрысьціянства]. [[BBC]]
* [http://www.bbc.co.uk/religion/religions/christianity/index.shtml Хрысьціянства]. [[BBC]]
{{refend}}


[[Катэгорыя:Хрысьціянства| ]]
[[Катэгорыя:Хрысьціянства| ]]
[[Катэгорыя:Вікіпэдыя:Істотныя артыкулы]]
[[Катэгорыя:Вікіпэдыя:Істотныя артыкулы]]

{{Link FA|ar}}
{{Link FA|ja}}
{{Link FA|mk}}
{{Link FA|vi}}

Цяперашняя вэрсія на 19:45, 29 красавіка 2024

Бэрнгард Плёкгорст. Добры Пастыр. Ісус Хрыстос ёсьць правадыром Хрысьціянскай Царквы

Хрысьція́нства — монатэістычная і абрамістычная рэлігія, заснаванай на жыцьці і вучэньні Ісуса Хрыста, прадстаўленыя ў кананічных эвангельлях і іншых новазапаветных пісаньнях[1]. Прыхільнікі хрысьціянскай веры вядомыя як хрысьціяне. Асновай хрысьціянскай веры зьяўляецца тое, што Ісус ёсьць Сын Божы, маючым боскую і чалавечую прыроду, і выратавальнікам чалавецтва, як прадказана ў Старым Запавеце. З гэтае прычыны хрысьціяне звычайна ставяцца да Ісуса як да Хрыста ці Мэсіі[2].

Аснова хрысьціянскай тэалёгіі выяўляецца ў першых экумэнічных веравызнаньнях, якія прымаюцца пераважнай колькасьцю пасьлядоўнікаў хрысьціянскай веры. Сьцьвярджаецца, што Ісус пакутаваў, памёр, быў пахаваны і пасьля ўваскрос зь мёртвых для таго, каб даць вечнае жыцьцё тым, хто верыць у Яго і давярае яму дараваньне сваіх грахоў (збаўленьня)[3]. Акрамя таго, паводле вучэньня Ісус цялесна ўзьнёсься на неба, дзе ён кіруе і валадарыць з Богам Айцом. Большасьць хрысьціянскіх канфэсіяў прытрымліваюцца меркаваньня, што Ісус вернецца, каб судзіць усіх людзей, жывых і мёртвых, і даруе адвечнае жыцьцё сваім пасьлядоўнікам[4]. Ён лічыцца прыкладам дабрадзейнага жыцьця[5], і ягонае служэньне, сьмерць і ўваскрасеньне часта называецца дабравесьцем (па-грэцку: εὐαγγέλιον euangélion).

Хрысьціянства зьявілася як габрэйская сэкта ў сярэдзіне I стагодзьдзя[6][7]. Паўстаўшы ў Леванце, рэгіёне Блізкага Ўсходу, яно хутка распаўсюдзіўся ў Сырыі, Мэсапатаміі, Малой Азіі і Эгіпце. Уплыў хрысьціянства павялічваўся на працягу некалькіх стагодзьдзяў, і да канца IV стагодзьдзя яно стала афіцыйнай дзяржаўнай рэлигияй Рымскай імпэрыі, замяніўшы іншыя формы рэлігіяў, якія практыкаваліся пад рымскім панаваньнем. У Сярэднявеччы, большая частка Эўропы была зьвернутая ў хрысьціянства, хрысьціянамі былі таксама часам вялікія рэлігійныя меншасьці на Блізкім Усходзе, у Паўночнай Афрыцы, Этыёпіі[8] і некаторых частках Індыі[9]. Пасьля эпохі Вялікіх геаграфічных адкрыцьцяў, празь місіянэрскую працу і калянізацыю, хрысьціянства распаўсюдзілася ў Паўночнай і Паўднёвай Амэрыцы, Аўстраліі, Афрыцы на поўдзень ад Сахары, і астатні сьвет. Хрысьціянства згуляла важную ролю ў фармаваньні заходняй цывілізацыі[10][11][12].

Ва ўсім сьвеце налічваецца тры найбуйнейшыя групы хрысьціянскіх пасьлядоўнікаў, як то Рымска-Каталіцкая царква, Праваслаўная царква, а таксама розных канфэсіі пратэстантызму. Рымска-каталіцкая і праваслаўная патрыярхаты былі падзелены ў 1054 годзе падчас Вялікай схізмы, а пратэстантызм зьявіўся падчас пратэстанцкай Рэфармацыі XVI стагодзьдзя ў Эўропе, як адчапленьне ад Рымска-каталіцкай царквы[13]. У пачатку XXI стагодзьдзя, хрысьціянства мае каля 2,2 млрд пасьлядоўнікаў[14][15][16]. Хрысьціяне складаюць каля траціны насельніцтва сьвету, што дазваляе хрысьціянству быць найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце[17]. Гэтая рэлігія зьяўляецца культураўтваральным фактарам для Эўропы, Амэрыкі, асобных тэрыторыяў Блізкага Ўсходу й Каўказу.

Веравучэньне

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Асновы
Мінуўшчына
Дэнамінацыі
Асобы

Хрысьціяне ўсіх канфэсіяў вераць у адзінага, простага, асабовага (як правіла, ў трох асобах — Айцец, Сын, Сьвяты Дух), абсалютна добрага Бога — стваральніка ўсяго Сусьвету, прызнаюць Ісуса Хрыста Сынам Бога, вераць, што Ён выратаваў чалавецтва ад граху ды сьмерці Сваёй сьмерцю на крыжы ды паўстаньнем зь мёртвых, вераць у богападобнасьць чалавека, у несьмяротнасьць чалавечае душы, у пасьмяротную ўзнагароду за добрыя ўчынкі ды пакараньне за злыя, чакаюць на канец Сусьвету й будучае вечнае жыцьцё. Сьвятою кнігаю хрысьціяне прызнаюць Біблію.

Гісторыя

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Хрысьціянства зарадзілася ў I стагодзьдзі на юдэйскіх землях у кантэксьце мэсіянскіх рухаў юдаізму. Ужо ў часы Нэрону хрысьціянства было ўжо вядома ў шматлікіх правінцыях Рымскай імпэрыі.

Карані хрысьціянскага веравучэньня зьвязаныя зь юдаізмам і вучэньнем Старога запавету (у юдаізьме — Танах). Паводле эвангельлям і царкоўнаму паданьню, Ісус выхоўваўся як юдэй, выконваў Тору, наведваў сынагогу ў Шабат (суботу), выконваў сьвяты. Апосталы і іншыя першыя пасьлядоўнікі Ісуса былі габрэямі. Але ўжо празь некалькі гадоў пасьля заснаваньня царквы хрысьціянства пачало пашырацца сярод іншых народаў.

Па сьведчаньні новазапаветнага тэксту Дзеі апосталаў (Дзеян.11:26), назоўнік «Χριστιανοί» — хрысьціяне, прыхільнікі (або пасьлядоўнікі) Хрыста, упершыню ўвайшло ва ўжываньне для пазначэньня прыхільнікаў новай веры ў сырыйска-эліністычным горадзе Антыёхія ў I стагодзьдзі.

Ікона дэізус у манастыры Сьвятой Катарыны, Сынай, XII стагодзьдзе.

Першапачаткова хрысьціянства распаўсюджвалася ў асяродзьдзі габрэйскай Палестыны і міжземнаморскай дыяспары, але, ужо пачынальна зь першых дзесяцігодзьдзяў, дзякуючы пропаведзям апостала Паўла яно набывала ўсё больш пасьлядоўнікаў сярод іншых народаў («паганцаў»). Пасьля першаснага фармацыйнага пэрыяду рушыў усьлед пэрыяд дзейнасьці раньніх біскупаў, якіх хрысьціяне лічаць пераемнікамі апосталаў Хрыста. З 150 году настаўнікі-хрысьціяне пачалі вырабляць тэалягічныя і апалягетычныя творы, накіраваныя на абарону веры. Гэтыя аўтары вядомыя як Айцы Царквы, а іхныя вучэньні маюць назву патрыстыка. Вядомымі раньнімі айцамі былі Ігнац Антыёскі, Палікарп Сьмірнскі, Юстын Філёзаф, Ірэнэй Ліёнскі, Тэртуліян, Клімэнт Александрыйскі і Арыген. На працягу I—II стагодзьдзяў у розных рэгіёнах імпэрыі адбываліся лякальныя перасьледы хрысьціянаў з боку ўладаў, якія падтрымлівалі паганства. У III стагодзьдзі (асабліва пры імпэратарах Максыміяне ды Дыяклетыяне) хрысьціянства было строга забароненае ва ўсіх імпэрскіх уладаньнях, шмат вернікаў былі пакараныя. Да V стагодзьдзя распаўсюджваньне хрысьціянства адбывалася галоўным чынам у геаграфічных межах Рымскай імпэрыі, а таксама ў сфэры ейнага культурнага ўплыву (Армэнія, усходняя Сырыя, Этыёпія), у наступным, то бок у асноўным у другой палове 1 тысячагодзьдзя) — сярод германскіх і славянскіх народаў, пазьней (да XIII—XIV стагодзьдзяў) — таксама сярод балтыйскіх і фінскіх народаў. У новы і найноўшы час распаўсюджваньне хрысьціянства па-за Эўропай адбывалася за рахунак каляніяльнай экспансіі і дзейнасьці місіянэраў.

У 312 годзе імпэратар Канстантын Вялікі спыніў перасьлед хрысьціянства, а пазьней сам прыняў хрысьціянскую веру і фактычна зрабіў хрысьціянства дзяржаўнай рэлігіяй. У Сярэднявеччы хрысьціянскай дзяржавай заставалася Бізантыя, таксама ў хрысьціянства зьвярнуліся правадыры барбарскіх дзяржаваў, што ўзьніклі на руінах Заходняй Рымскай імпэрыі. Напрыканцы 1 тысячагодзьдзя атрымалі хрышчэньне славянскія і скандынаўскія народы, і такім чынам уся Эўропа зрабілася хрысьціянскай.

Дагматыка хрысьціянскай Царквы дакладна фармулявалася і зацьвярджалася на Сусьветных саборах (IV—VIII стагодзьдзяў). На іх былі асуджаныя разнастайныя гарэзіі, што ўзьнікалі ў Царкве ў тыя часы, прыняты Сымбаль Веры і дадатковыя дагматычныя і кананічныя азначэньні. Не прыняўшы саборных вырашэньняў, ад сусьветнай царквы адпалі нэстарыяне, Армянская і Копцкая цэрквы і некаторыя іншыя абшчыны. У 1054 годзе адбыўся Вялікі раскол паміж усходняй і заходняй часткамі Царквы, які быў выкліканы як непагадненьнямі ў дагматыцы, гэтак і прычынамі палітычнага характару. Заходняя царква прыняла назву Каталіцкай, усходняя — Праваслаўнай. Раскол канчаткова замацаваўся пасьля ўзяцьця крыжакамі Канстантынопалю ў 1204 годзе. У 1596 годзе была складзена Берасьцейская унія, паводле якой істотная частка праваслаўных Рэчы Паспалітай перайшлі пад юрысдыкцыю рымскага папы, утварыўшы Грэка-каталіцкую (уніяцкую) царкву.

У XVI стагодзьдзі ў каталіцкіх краінах пачаўся рэфармацыйны рух, які абвяшчаў Біблію адзінай крыніцай веравучэньня і адмаўляў неабходнасьць Царквы дзеля выратаваньня душы. Узьніклі і ўступілі ў барацьбу з каталіцтвам такія плыні, як англіканства, лютэранства, кальвінізм, гусіцтва. У наступныя стагодзьдзі ад вялікіх пратэстанцкіх канфэсіяў аддзялілася незьлічоная колькасьць дробных суполак са сваімі веравучэньнямі, як то мэтадысты, баптысты, розныя эвангелічныя і пяцідзясятніцкія суполкі і гэтак далей. У другой палове XX стагодзьдзя ўзьніклі філязофскія плыні і рэлігійныя суполкі (гэтак званае «лібэральнае хрысьціянства») і нават таталітарныя сэкты, як то «Царква Хрыста», адэпты якіх называюць сябе хрысьціянамі, аднак іхная ідэалёгія і практыка ня мае нічога агульнага з вучэньнем Хрыста. Усходнія цэрквы пазьбеглі дагматычных расколаў, аднак, напрыклад, у гісторыі Расейскай праваслаўнай царквы мелі месца расколы па кананічных (XVII стагодзьдзе) і палітычных (XX стагодзьдзе) матывах.

Перасьлед

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Хрысьціянства ад пачатку разьвівалася пад ганеньнямі. У Старажытнасьці найбольш шырокім ганеньням хрысьціяне падвяргаліся пад уладай рымскага імпэратара Нэрона (54-68). Стаўшыся найбольш пашыранай на сьвеце хрысьціянская супольнасьць застаецца найбольш гнанай. На 2012 рок перасьледу за хрысьціянскае веравызнаньне падвяргалася звыш 200 мільёнаў чалавек у 60 краінах сьвету. 75% забітых за выравызнаньне складалі хрысьціяне. Найбольшую пагрозу несьлі камуністычныя фанатыкі ва ўладзе. Цягам апошняга стагодзьдзя штогод за хрысьціянскае веравызнаньне забівалі прынамсі 150 тыс. вернікаў (450 штодня). Найбольш у СССР і Кітаі. У падсавецкай Беларусі за ўдзел у набажэнстве Камітэт дзяржаўнай бясьпекі пазбаўляў працаўладкаваньня і зьнявольваў хрысьціянаў. У Паўночнай Карэі за вызнаньне хрысьціянства на 2012 г. у зьняволеньні знаходзілася звыш 50 тыс. чалавек. Апошнім часам мусульманскія фанатыкі Інданэзіі зьнішчылі больш за 500 цэркваў. Найбольш шырокі перасьлед хрысьціянаў працягваецца ў Кітаі, Бангладэшы, Індыі, Пакістане, Віетнаме, Аб’яднаных Арабскіх Эміратах, Судане, Сырыі ды Іране[18].

Дэмаграфія

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Доля хрысьціянаў па сьвеце

На ўсім сьвеце налічваецца каля 2 мільярдаў вернікаў[14][15], якія падзеленыя на 3 асноўныя галіны хрысьціянства: каталіцтва, пратэстанцтва і праваслаўе. Хрысьціянства зьяўляецца найбуйнейшай рэлігіяй у сьвеце[19]. Хрысьціянская доля насельніцтва зямнога шара складае апошнія 100 гады каля 33%, што азначае, што кожны трэці жыхар Зямлі ёсьць прыхільнікам хрысьціянскай веры. Колькасьць вернікаў павялічваецца кожны дзень на, прыкладна, 23 тысячы чалавек, у пераважнай большасьці, дзякуючы насельніцтву краінаў трэцяга сьвету, у той час як у разьвітых краінах назіраецца істотнае зьніжэньне колькасьці прыхільнікаў на, прыкладна, 7,6 тысячаў чалавек у дзень[20]. Але хрысьціянства па-ранейшаму зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у Эўропе, Амэрыцы й Паўднёвай Афрыцы. У Азіі хрысьціянства зьяўляецца дамінуючай рэлігіяй у Грузіі, Армэніі, Усходнім Тыморы і Філіпінах.

Хрысьціянства трывала зацьвердзілася на вялікай частцы сьвету, асабліва ў Афрыцы, Лацінскай Амэрыцы й Азіі[21][22]. Вядучы арабійскі мусульманскі лідэр шэйх Ахмад аль-Катані ў інтэрвію каналу Аль-Джазіра паведаміў аб тым, што кожны дзень 16 тысячаў афрыканскіх мусульманаў зьвяртаюцца ў хрысьціянства. Ён сьцьвярджае, што іслам штогод губляе каля 6 мільёнаў афрыканскіх вернікаў на карысьць хрысьціянства[23][24][25], у тым ліку мусульманаў у Альжыры, Францыі, Індыі, Марока, Расеі і Турэччыны[26]. Ён таксама паведаміў, што хрысьціянства зьяўляецца папулярным сярод людзей самага рознага паходжаньня ў Індыі, Малайзіі, Манголіі, Нігерыі, Паўночнай Карэі і Віетнаме[27].

У большасьці разьвітых краінах наведваньне царкваў сярод людзей, якія па-ранейшаму лічаць сябе хрысьціянамі, значна скарацілася за апошнія некалькіх дзесяцігодзьдзяў[28]. Некаторыя крыніцы бачаць у гэтым проста адыход ад традыцыйных інстытутаў сяброўства, у той час як іншыя зьвязваюць яго з прыкметамі зьніжэньня ролі веры й рэлігіі ў цэлым у грамадзтве[29].

Хрысьціянства, у той ці іншай форме, зьяўляецца адзінай дзяржаўнай рэлігіяй у наступных краінах: Коста-Рыка (Рымска-каталіцкая)[30], Данія (Эвангеліцка-лютэранская)[31], Сальвадор (Рымска-каталіцкая)[32], Ангельшчына (Англіканская)[33], Фінляндыя (Эвангеліцка-лютэранская й праваслаўная)[34], Грузія (Грузінская праваслаўная)[35], Грэцыя (Грэцкая праваслаўная), Ісьляндыя (Эвангеліцка-лютэранская)[36], Ліхтэнштайн (Рымска-каталіцкая)[37], Мальта (Рымска-каталіцкая)[38], Манака (Рымска-каталіцкая)[39], Нарвэгія (Эвангеліцка-лютэранская)[40] і Ватыкан (Рымска-каталіцкая)[41].

Глядзіце таксама

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ «Religion: Christianity»". BBC
  2. ^ Briggs, Charles A. «The fundamental Christian faith: the origin, history and interpretation of the Apostles' and Nicene creeds». C. Scribner's sons, 1913.
  3. ^ Sheed, Frank. «Theology and Sanity». Ignatius Press: San Francisco, 1993. pp. 276.
  4. ^ «Christianity». Berkley Center for Religion, Peace, and World Affairs
  5. ^ McGrath 2006. С. 4—6.
  6. ^ Robinson 2000. С. 229.
  7. ^ Esler 2004. С. 157f.
  8. ^ Henoticon. Каталічная энцыкляпэдыя
  9. ^ McManners 1990. С. 301—303.
  10. ^ Cambridge University Historical Series, «An Essay on Western Civilization in Its Economic Aspects», p.40
  11. ^ Hayas 1953. С. 2.
  12. ^ Horst Hutter‏, «Shaping the Future: Nietzsche's New Regime of the Soul And Its Ascetic Practices» (2004), University of New York, p.111
  13. ^ S. T. Kimbrough, ed. (2005). «Orthodox and Wesleyan Scriptural understanding and practice». St Vladimir's Seminary Press. ISBN 978-0-88141-301-4.
  14. ^ а б «World». CIA world facts.
  15. ^ а б «The List: The World’s Fastest-Growing Religions». foreignpolicy.com.
  16. ^ «Global Christianity». Pewforum.org.
  17. ^ Zoll, Rachel. «Study: Christian population shifts from Europe». Guardian.co.uk
  18. ^ Рыгор Астапеня (7 красавіка 2012) 34-гадовага хрысьціянскага пастара ў Іране чакае павешаньне. Наша Ніва. Праверана 9 красавіка 2012 г.
  19. ^ «Major Religions Ranked by Size». Adherents.com.
  20. ^ Werner Ustorf. «A missiological postscript», in McLeod and Ustorf (eds), The Decline of Christendom in (Western) Europe, 1750–2000, (Cambridge University Press, 2003) pp. 219–20.
  21. ^ Jeff Hadden (1997). «Pentecostalism».
  22. ^ Pew Forum on Religion and Public Life (2006-04-24). «Moved by the Spirit: Pentecostal Power and Politics after 100 Years».
  23. ^ «Six Million African Muslims Convert to Christianity Each Year». Orthodoxytoday.org.
  24. ^ «Six million African Muslims leave Islam per year». American Thinker.
  25. ^ «Over a Million Muslim Converts to Christianity – MND». Mensnewsdaily.com.
  26. ^ «35,000 Moslems convert into Christianity each year in Turkey». Chowk.com.
  27. ^ «Annual Report on International Religious Freedom for 2005 – Vietnam». U.S. Department of State.
  28. ^ Robert D. Putnam, «Democracies in Flux: The Evolution of Social Capital in Contemporary Society», p. 408. ISBN 978-0-19-515089-6
  29. ^ Peter Marber, «Money Changes Everything: How Global Prosperity Is Reshaping Our Needs, Values and Lifestyles», p. 99. ISBN 978-0-13-065480-9
  30. ^ Costa Rica. Encyclopædia Britannica.
  31. ^ Denmark. Encyclopædia Britannica.
  32. ^ El Salvador. Encyclopædia Britannica.
  33. ^ «Church and State in Britain: The Church of privilege». Centre for Citizenship.
  34. ^ Official Religions of Finland. Finish Tourist Board.
  35. ^ «McCain Praises Georgia For Adopting Christianity As Official State Religion». BeliefNet.
  36. ^ Iceland. Encyclopædia Britannica.
  37. ^ Liechtenstein. U.S. Department of State.
  38. ^ Malta. Encyclopædia Britannica.
  39. ^ Monaco. Encyclopædia Britannica.
  40. ^ Norway. Encyclopædia Britannica.
  41. ^ Vatican. Encyclopædia Britannica.

Літаратура

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Вікіпэдыя мае праект
«Хрысьціянства»
  • McGrath, Alister E. Christianity: An Introduction.. — Blackwell Publishing, 2006. — ISBN 1-4051-0899-1.
  • Robinson, George. Essential Judaism: A Complete Guide to Beliefs, Customs and Rituals.. — New York: Pocket Books, 2000.
  • Esler, Phillip F. The Early Christian World.. — Routledge, 2004.
  • McManners, John. Oxford Illustrated History of Christianity. — Oxford: Oxford University Press, 1990. — ISBN 0-19-822928-3
  • Caltron J.H Hayas Christianity and Western Civilization. — Stanford: Stanford University Press, 1953.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Хрысьціянства&oldid=2507608»