Перайсці да зместу

Паўночны Кіпр

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Турэцкая Рэспубліка Паўночнага Кіпра
Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti
Герб Паўночнага Кіпра
Сцяг Паўночнага Кіпра Герб Паўночнага Кіпра
Гімн: «İstiklal Marşı»
Абвяшчэнне незалежнасці 15 лістапада 1983 (ад Кіпра)
Дыпламатычнае прызнанне Сцяг Турцыі Турцыя
Афіцыйная мова Турэцкая
Сталіца Лефкоша[1]
Найбуйнейшыя гарады Лефкоша, Магоса, Гірнэ
Форма кіравання Рэспубліка
Прэзідэнт
Прэм'ер-міністр
Ersin Tatar
Ünal Üstel
Плошча
• Усяго
• % воднай паверхні
174-я ў свеце
3.355 км²
2,7
Насельніцтва
• Ацэнка (2011)
Шчыльнасць

294.906 чал.
86 чал./км²  (116-я)
ВУП (намінал)
  • Разам (2008)
  • На душу насельніцтва

$3,9 млн
$16,158
Валюта Турэцкая ліра
Інтэрнэт-дамен .nc.tr
Тэлефонны код +90 392
Часавыя паясы +2

Турэцкая Рэспубліка Паўночнага Кіпра (турэцк.: Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, KKTC,) ці Паўночны Кіпр (турэцк.: Kuzey Kıbrıs) — часткова прызнаная дзяржава на поўначы вострава Кіпр.

Насельніцтва Паўночнага Кіпра складае каля 360 тысяч чалавек[2], якія пражываюць на плошчы 3355 км² (у тым ліку невялікі эксклаў Эренкёй / Какіна (турэцк.: Erenköy / грэч. Κόκκινα).

Сталіцай Паўночнага Кіпра лічыцца горад Лефкоша (турэцк.: Lefkoşa) (фактычна паўночная частка Нікасіі, падзеленай паміж Рэспублікай Кіпр і ТРСК).

Афіцыйная мова – турэцкая. Шырока распаўсюджана англійская мова[2].

ТРПК аддзеленая ад астатняй часткі Кіпру буфернай зонай. Лінію, якая падзяляе востраў на два сектара (так званая «Зялёная лінія» — англ.: Green Line), ахоўвае кантынгент Узброеных сіл ААН па падтрыманні міру на Кіпры (англ.: UNFICYP). «Зялёная лінія» праходзіць і праз гістарычны цэнтр астраўной сталіцы Нікасіі – турыстычную і гандлёвую вуліцу Ледра.

З 1975 года пад эгідай ААН вядуцца перамовы па аб’яднанні Кіпра, якія неаднаразова перарываліся.

Гісторыя Рэспублікі Кіпр і ТРПК

[правіць | правіць зыходнік]

Стварэнне Рэспублікі Кіпр (1960 год)

[правіць | правіць зыходнік]

Рэспубліка Кіпр была створана пасля прадстаўлення Кіпру незалежнасці ад Вялікабрытаніі.

Грэчаскай і турэцкай абшчынам былі прадстаўленыя роўныя магчымасці ўдзелу ў кіраванні новай дзяржавай. Ім былі выдзелены месцы ва ўрадзе і грамадзянскіх інстытутах улады.

Гарантамі існавання новай дзяржавы ў адпаведнасці з Дагаворам 1960 аб гарантыях сталі Вялікабрытанія, Грэцыя і Турцыя.

Міжабшчынны канфлікт і канстытуцыйны крызіс (1963 год)

[правіць | правіць зыходнік]

У снежні 1963 года ўрад Кіпра распаўся. Туркі-кіпрыёты пазбавіліся ўрадавых пастоў. Пачаўся канфлікт паміж грэкамі і туркамі-кіпрыётамі.

З працягам канфлікту туркі-кіпрыёты, якія пражывалі ў сельскіх раёнах, апынуліся заблакаванымі грэкамі ў месцах кампактнага пражывання. Такое становішча доўжылася 11 гадоў, да падзелу вострава. У гэты перыяд паміж суполкамі адбываліся шматлікія канфлікты. Некалькі раз гэта прыводзіла да таго, што Турцыя і Грэцыя аказваліся на грані вайны, асабліва падчас інцыдэнту ў горадзе Какіна (Erenköy), а таксама ў 1967 годзе, калі грэкі напалі на турэцкія раёны на поўдні вострава.

Ваенны пераварот і турэцкае ўварванне (1974 год)

[правіць | правіць зыходнік]

У ліпені 1974 года пры падтрымцы грэчаскай ваеннай хунты на востраве адбыўся ваенны пераварот. Прэзідэнт Макарыас быў адхілены ад улады, а кантроль над востравам перайшоў да Нікаса Сампсона, прадстаўніка грэчаскай падпольнай арганізацыі EOKA-B (якая выступала за далучэнне Кіпра да Грэцыі).

У адказ на гэта, ў адпаведнасці з Дагаворам 1960 года, на Кіпр былі ўведзеныя турэцкія войскі. Фактычна, сілавая акцыя прывяла да падзелу вострава, а ўжо другасным з’яўляецца тая акалічнасць, што яно было вынікам падзення грэчаскай ваеннай хунты і аднаўлення архібіскупа Макарыаса ва ўладзе.

Востраў Кіпр у выніку апынуўся падзеленым на Поўнач, кантраляваны туркамі-кіпрыётамі, і Поўдзень, кантраляваны грэкамі-кіпрыётамі.

Ад федэрацыі да незалежнасці (1975 год)

[правіць | правіць зыходнік]
Сцягі Турэцкай Рэспублікі і Паўночнага Кіпра ў Гірнэ

Па ўмовах мірнай дамовы меркавалася стварэнне федэратыўнай рэспублікі, і ў 1975 годзе была абвешчана Турэцкая Федэратыўная Дзяржава Кіпра, фармальна як частка федэрацыі, але з агаворкамі, што варта федэрацыю перагледзець і прывесці яе канстытуцыю да згоды з склаўшымся становішчам.

Гэтая ідэя не знайшла падтрымкі ні ў Рэспублікі Кіпр, ні ў міжнароднай супольнасці. Пасля 8 гадоў перамоў з Рэспублікай Кіпр Турэцкая Федэратыўная Дзяржава Кіпра абвясціла сваю незалежнасць ў 1983 годзе. Новая краіна стала называцца Турэцкай Рэспублікай Паўночнага Кіпра, аднак, была адхіленая ААН.

Рэферэндум (2004 год)

[правіць | правіць зыходнік]

26 красавіка 2004 года на востраве прайшоў рэферэндум пад эгідай ААН. Супраць аб’яднання прагаласавалі 75 % грэкаў-кіпрыётаў, у адрозненне ад турак-кіпрыётаў, большасць з якіх падтрымалі аб’яднанне на аснове плана, прапанаванага Генеральным сакратаром ААН Кофі Ананам.

План кіпрскага ўрэгулявання, прапанаваны ААН (План Анана — англ.: Annan Plan), прадугледжваў стварэнне на востраве двухзанальнай дзяржавы замест адзінай Рэспублікі Кіпр, што, на думку грэкаў, азначала б фактычнае прызнанне турэцкай акупацыі паўночнай часткі вострава шляхам адмены ўсіх папярэдніх рэзалюцый Савета Бяспекі ААН па Кіпру.

Адміністратыўнае дзяленне

[правіць | правіць зыходнік]

Паўночны Кіпр падзяляецца на 5 раёнаў ці ільчэ (турэцк.: ilçe).

     Паўночны Кіпр     Рэспубліка Кіпр     Брытанскія ваенныя базы Акратыры і Дэкелія     Буферная зона ААН
Раёны (ilçe)

турэцкая назва

насельніцтва[3]

2006 г.[4]

турэцкая назва

адм. цэнтру

грэчаская назва

адм. цэнтру

насельніцтва[5]

2006 г.[4]

Лефкоша Lefkoşa İlçesi 85 579 Лефкоша[6] Лефкасія (Нікасія) \ Λευκωσία 49 721
Газімагуса Gazimağusa İlçesi 64 269 Магоса Амохостос (Фамагуста) \ Αμμόχωστος 35 453
Гірнэ Girne İlçesi 62 158 Гірнэ Кірэнія \ Κερύvεια 26 067
Гюзельюрт Güzelyurt (Omorfo) İlçesi 31 116 Гюзельюрт Морфу \ Μορφου 13 334
Іскеле İskele İlçesi 21 978 Іскеле Трыкома \ Τρίκωμο 3 977

Пераважная большасць насельніцтва — этнічныя туркі, якія прадстаўляюць дзве абшчыны: мясцовыя туркі і туркі — перасяленцы з Турцыі. Прысутнічае таксама невялікая доля тых, хто жыве ў сваіх анклавах — грэкаў-кіпрыётаў і маранітаў. Акрамя таго адбылося значнае павелічэнне насельніцтва за кошт замежных студэнтаў і замежных грамадзян, якія набылі нерухомасць на Паўночным Кіпры.

Дэ-юрэ насельніцтва не ўключае ваеннаслужачых турэцкай арміі (25—30 тыс.) і членаў іх сем’яў, якія пражываюць у ваенных гарадках (прыкладна 7,5 тыс.). Таксама сюды не ўваходзяць тыя турысты і іншыя наведвальнікі, якія могуць знаходзіцца на востраве[7].

Дзяржаўны лад

[правіць | правіць зыходнік]

Канстытуцыя ад 5 траўня 1985 года вызначае дзяржаўны лад як парламенцкую дэмакратыю[2].

Прэзідэнт Паўночнага Кіпра абіраецца на пяцігадовы тэрмін.

Заканадаўчы орган — Асамблея Рэспублікі (турэцк.: Cumhuriyet Meclisi) складаецца з 50 членаў, якія абіраюцца праз прапарцыянальныя выбары ў пяці выбарчых акругах.

Міжнародны статус

[правіць | правіць зыходнік]

Паўночны Кіпр афіцыйна не прызнаецца дзяржавамі-членамі ААН, акрамя Турцыі (сама Турцыя пры гэтым не прызнае легітымнасці ўрада Рэспублікі Кіпр).

Турцыя трымае на тэрыторыі Паўночнага Кіпра сваё пасольства, Паўночны Кіпр у Турцыі — пасольства і консульства. У шэрагу іншых краін знаходзяцца неафіцыйныя прадстаўніцтва Паўночнага Кіпра, дэ-факта з’яўляюцца пасольствамі. У Паўночнай Нікасіі знаходзяцца рэзідэнцыі паслоў ЗША і Брытаніі, але, так як яны знаходзіліся там да падзелу вострава, гэта не з’яўляецца прызнаннем ТРПК.

Дыпламатычныя прадстаўніцтвы і консульскія ўстановы Паўночнага Кіпра размешчаны ў некалькіх дзяржавах.

ТРПК ўваходзіць у Арганізацыю ісламскага супрацоўніцтва, як назіральнік.

Афіцыйная тэлерадыёкампанія Паўночнага Кіпра «Байрак» вядзе перадачы па двух каналах тэлебачання на турэцкай, англійскай і грэчаскай. Акрамя чатырох каналаў ўнутранага радыёвяшчання — міжнародны радыёканал Паўночнага Кіпра «Байрак Інтэрнэшнл» ажыццяўляе вяшчанне на англійскай, французскай, грэчаскай, арабскай, рускай і нямецкай мовах.

Непрызнаная дзяржава ў значнай меры залежыць ад турэцкай эканамічнай дапамогі.

Валавы ўнутраны прадукт ТРПК складае 3,7 мільярда долараў.

У эканоміцы ТРПК дамінуе сфера абслугоўвання (70 % ВУП), таксама развіта сельская гаспадарка і лёгкая прамысловасць. Лакаматывам сферы абслугоўвання з’яўляюцца турызм і адукацыя.

Згодна з афіцыйнымі звесткамі, у 2019 годзе турыстычная галіна прынесла непрызнанай рэспубліцы больш за 900 мільёнаў долараў.

Па дадзеных дэпартамента турызму, у 2019 годзе ТРПК наведала больш за 1,7 мільёна турыстаў, з іх 1,35 мільёна — грамадзяне Турцыі і больш за 390 тысяч — турысты з іншых замежных краін.

Уклад адукацыі ў ВУП Турэцкай Рэспублікі Паўночнага Кіпра — 10%. У ТРПК адкрыты больш за 20 універсітэтаў, у якіх вучацца больш за 100 тысяч студэнтаў.

У 2019 годзе даход непрызнанай рэспублікі ад сферы вышэйшай адукацыі ацэньваўся ў адзін мільярд долараў, у 2018 годзе ён склаў 800 мільёнаў долараў.

Сельская гаспадарка

[правіць | правіць зыходнік]

Доля сельскай гаспадаркі ў ВУП складае 6,2 працэнта (дадзеныя на 2018 год). Асноўныя сельскагаспадарчыя культуры, якія гадуюцца ў ТРПК, — збожжа, садавіна (пераважна цытрусавыя) і гародніна[2].

Транспарт і сувязь

[правіць | правіць зыходнік]

Для ажыццяўлення міжнародных тэлефонных званкоў выкарыстоўваецца тэлефонны код «90 392», у якім выкарыстаны лічбы міжнароднага тэлефоннага кода Турцыі «90» і звычайны турэцкі код горада. У сетцы Інтэрнэт дамен Паўночнага Кіпра з’яўляецца даменам другога ўзроўню — «.nc.tr», пад турэцкім даменам першага ўзроўню «.tr», а звычайная пошта павінна адрасавацца праз Мерсін (Турцыя).

Палёты ў Турэцкую Рэспубліку Паўночнага Кіпра ажыццяўляюцца праз аэрапорт Эрджан (en: Ercan International Airport) (турэцк.: Ercan, грэч. Τύμβου). Пры гэтым любы самалёт, які накіроўваецца на Паўночны Кіпр, павінен спачатку прызямліцца ў адным з аэрапортаў Турцыі.

Марскія парты Паўночнага Кіпра абвешчаныя Рэспублікай Кіпр зачыненымі для ўсіх судоў, акрамя турэцкіх, з часу турэцкай акупацыі 1974 Суда, зарэгістраваныя ў Турэцкай Рэспубліцы Паўночнага Кіпра, таксама маюць свабодны доступ да марскіх партоў Турцыі. Караблі жа пад сцягам непрызнанай Турцыяй Рэспублікі Кіпр у турэцкія парты не дапускаюцца.

Усім, хто мае статус грамадзяніна Паўночнага Кіпра, можа быць адмоўлена ў дазволе на ўезд у Рэспубліку Кіпр або ў Грэцыю, хоць гэта абмежаванне было некалькі змякчанае пасля ўступлення Кіпра ў Еўрапейскі Саюз і ажыццяўлення Рэспублікай Кіпр шэрагу мер па ўмацаванні даверу. Улады Рэспублікі Кіпр дазваляюць бесперашкодны праход жадаючых, у тым ліку замежных турыстаў, праз «Зялёную лінію» у Нікасіі і на некалькіх іншых прапускных пунктах, паколькі ўлады Паўночнага Кіпра не патрабуюць ўязной візы і не прастаўляюць ў іх дакументах адзнакi аб знаходжанні на тэрыторыі ТРПК.

Афіцыйная валюта Паўночнага Кіпра — турэцкая ліра. Акрамя турэцкіх лір прымаюцца і іншыя віды валют - англійскі фунт стэрлінгаў, долар ЗША і еўра. Расплачвацца замежнай валютай можна ў магазінах, кафэ, музеях і многіх іншых установах. Падлік сумы да аплаты і разлік здачы вядуцца па бягучым валютным курсе. Здача практычна заўсёды выдаецца ў турэцкіх лірах[8][9].

У 2010 г. Паўночны Кіпр неафіцыйна выпусціў набор з 8 сувенірных манет, чатыры з якіх — біметалічныя.[10]

На аверсе ўсіх манет намаляваны герб краіны. На рэверсе кожнай з васьмі манет — прадстаўнікі жывёльнага і расліннага свету Паўночнага Кіпра. На 5 лірах — кіпрскі муфлон, на 2 1/2 лірах — голуб, на 1 ліры — матылёк. Рэверс манет наміналамі 5, 10, 25 і 50 курушей ўтрымліваюць выявы мясцовых раслін, на манеце самага маленькага наміналу, 1 куруш, размешчаны паўмесяц з зоркай — Нацыянальны сцяг Паўночнага Кіпра.

У 2011 рэспубліка выпусціла медна-нікелевую манету наміналам 20 лір, на якой намаляваны асманскі султан Селіцца II. На рэверсе манеты намаляваны герб Паўночнага Кіпра.[10]

У 2004 ва ў школах Паўночнага Кіпра пачалася рэформа адукацыі, у ходзе якой былі ўнесены важныя змены ў падручнікі гісторыі. З падручнікаў былі выдаленыя некаторыя нацыяналістычныя элементы. Замест выразу «наша радзіма Турцыя» часцей за стала ўжывацца выраз «наша радзіма Кіпр», а замест слоў «туркі» і «грэкі» часцей сталі ўжывацца словы «туркі-кіпрыёты», «грэкі-кіпрыёты» або проста «кіпрыёты». Да гэтага, у турэцкіх школах Паўночнага Кіпра 1974 апісваўся як год пачатку вызвалення турак ад грэчаскага прыгнёту, а выкладанне гісторыі Кіпра звычайна пачыналася з моманту анэксіі вострава Асманскай імперыяй у 1571. У старых падручніках гісторыі грэкі-кіпрыёты называліся словам «рум», якім традыцыйна пазначаліся хрысціянскія падданыя Асманскай імперыі. Аналагічныя рэформы па выдаленні нацыяналістычных перагібаў з школьных падручнікаў гісторыі былі ў апошнія гады праведзеныя і ў грэчаскай часткі Кіпра.[11]

На тэрыторыі Паўночнага Кіпра таксама знаходзіцца шэраг універсітэтаў:

  • Універсітэт усходняга міжземнамор’я
  • Блізкаўсходні ўніверсітэт
  • Амерыканскі ўніверсітэт Гірнэ
  • Блізкаўсходні тэхнічны ўніверсітэт
  • Еўрапейскі ўніверсітэт Лефке
  • Міжнародны ўніверсітэт Кіпра

Узброеныя сілы

[правіць | правіць зыходнік]

Паўночны Кіпр змяшчае Сілы бяспекі (чатыры пяхотных палка) колькасцю каля 3,5 тыс. чал., Фармаваныя па прызыву з мужчын ва ўзросце ад 18 да 40 гадоў. Дадаткова існуе запас першай чаргі ў 11 тыс. чал., Другі 10 тыс. чал, і трэцяй — 5 тыс. чал. ва ўзросце больш за 50 гадоў. СБПК лёгка ўзброеныя, узначальваюцца брыгадным генералам арміі Турцыі, і выконваюць ролю ўнутраных войскаў і пагранічнай аховы.

У дадатак да іх, у Паўночным Кіпры дыслацыраваны 11-ы армейскі корпус Турцыі, які складаецца з двух мотапехотных дывізій, 14 асобнай бранетанкавай брыгады, механізаванай брыгады «Турдык», а таксама з частак і падраздзяленняў прамога падпарадкавання. Агульная колькасць 11 АК нд Турцыі складае больш за 40 тысяч чалавек.

Зноскі

  1. Паўночная частка горада Нікасія
  2. а б в г РІА Навіны. Турэцкая Рэспубліка Паўночнага Кіпра (руск.)
  3. На тэрыторыі, кантралюемай ТРПК
  4. а б TRNC General Population and Housing Unit Census 2006, TRNC State Planning Organization, updated 7 October 2008
  5. У межах муніцыпалітэту
  6. Лефкоша — поўнач горада Нікасія — фактычна сталіца Паўночнага Кіпра, а менавіта Нікасія (Лефкасія) — поўдзень гораду — сталіца грэчаскай Рэспублікі Кіпр
  7. Паўночны Кіпр - агульная інфармацыя (руск.)
  8. Валюта Кіпра (руск.)
  9. Валюта Паўночнага Кіпра (руск.)
  10. а б Феодосийский музей денег. Монеты Северного Кипра. Архівавана 10 чэрвеня 2011.
  11. Streit um Zyperns Geschichtsbücher (ням.)