پرش به محتوا

بدر چاچی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
بدر چاچی
زادهٔ-
درگذشتحدود ۷۴۸ هجری
(حدوداً ۶۴سالگی)
دیگر نام‌هابدرالدّین محمّد
سبکسبک خاقانی
دورهسدهٔ هشتم هجری

بدرالدّین محمّد، ملقب به بدر چاچی، و فخرالزمان (درگذشتهٔ حدود ۷۴۸ هجری در دهلی) از شاعران پارسی‌گوی سدهٔ هشتم هجری است. دیوان او دربرگیرندهٔ دوهزار بیت است. بدر چاچی از پیروان توانای سبک خاقانی و چامه‌های او پیچیده و پرآرایه است.

بدر چاچی در ولایت چاچ (تاشکند امروزی در ازبکستان) زاده شد و در جوانی زادگاهش را ترک کرد و به دهلی رفت.

وی در هند به خدمت امیران تُغلُقیه، به ویژه سلطان ابوالمحامد محمدشاه بن تغلق درآمد و از جانب او به فخرالزّمان ملقب شد.

نمونه شعر

[ویرایش]

نمونه شعر وی که شاهدمثالی برای آرایه‌های پیچیده شعری است:

آهویِ آتشین‌روی چون در بَره درافتدکافورِ خشک گردد با مُشک تر برابر
این شعر به مضمون اعتدال بهاری اشاره دارد: آهوی آتشین‌روی، خورشید است (آهو در ادبیات کهن فارسی نماد بهار و شیر نماد زمستان است) که به نقطه اعتدالی برج حَمَل (بره) وارد می‌شود و روز (کافور خشک) با شب (مشک تر) با هم برابر می‌شوند.[۱]
اما منظور کلی شاعر از این بیت : خورشید وقتی به برج ( حمل =  بره ) بیاید ( که اول بهار است)   زمان روز و شب برابرمیشود.

منابع

[ویرایش]
  1. فنون و صنایع ادبی سوم رشته فرهنگ و ادب، دهه 70 خورشیدی

دیوان بدر چاچی، تحقیق و تصحیح: علی‌محمد گیتی‌فروز، تهران: کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، ۱۳۸۷. شابک ‎۹۷۸−۹۶۴−۶۶۹۰−۶۵−۳