Cuius regio, eius religio: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
| Regel 3: | Regel 3: | ||
De gewoonte is zeer oud en ook het [[christendom]] komt voor het eerst als [[staatsgodsdienst]] voor in [[Armenië]] en in het [[Romeinse rijk]] onder [[Constantijn de Grote]]. |
De gewoonte is zeer oud en ook het [[christendom]] komt voor het eerst als [[staatsgodsdienst]] voor in [[Armenië]] en in het [[Romeinse rijk]] onder [[Constantijn de Grote]]. |
||
Tijdens de [[Reformatie]] is dat oude principe opnieuw opgedoken bij de [[Godsdienstvrede van Augsburg]] in [[1555]]. Tot algemeen aanvaard principe van |
Tijdens de [[Reformatie]] is dat oude principe opnieuw opgedoken bij de [[Godsdienstvrede van Augsburg]] in [[1555]]. Tot algemeen aanvaard principe van internationale verhoudingen werd het in 1648 bij de vrede van Westfalen (Münster), waarmee de [[Tachtigjarige Oorlog]] en de [[Dertigjarige Oorlog]] ten einde kwamen. |
||
[[Categorie:Latijn in de religie]] |
[[Categorie:Latijn in de religie]] |
||
Versie van 23 jul 2007 21:00
Cuius regio, eius religio is een Latijnse spreuk, die letterlijk betekent: "wiens land, zijn godsdienst". Dus: "van wie het land is, is ook de godsdienst". Met andere woorden, de godsdienst van de koning of de heer zou ook de godsdienst van het volk zijn.
De gewoonte is zeer oud en ook het christendom komt voor het eerst als staatsgodsdienst voor in Armenië en in het Romeinse rijk onder Constantijn de Grote.
Tijdens de Reformatie is dat oude principe opnieuw opgedoken bij de Godsdienstvrede van Augsburg in 1555. Tot algemeen aanvaard principe van internationale verhoudingen werd het in 1648 bij de vrede van Westfalen (Münster), waarmee de Tachtigjarige Oorlog en de Dertigjarige Oorlog ten einde kwamen.