W poszukiwaniu straconego czasu: Różnice pomiędzy wersjami

| [[Tadeusz Boy-Żeleński]] lub [[Tomasz Swoboda]]

| 1939 oraz 2023

* Berma – słynna aktorka, marzeniem młodego Marcela było zobaczyć ją na scenie w roli [[Fedra|Fedry]] w sztuce [[Jean Baptiste Racine|Racine’a]]. Kiedy do tego doszło, poczuł się rozczarowany jej występem. Pierwowzorem postaci była [[Sarah Bernhardt]]{{r|Gottlieb2010-s218}}.

Pierwszy polski przekład ''W'' p''oszukiwaniu straconego czasu'' pojawił się z dużym opóźnieniem – w dziesięć lat po zakończeniu wydawania powieści we Francji. Autorem tłumaczenia był [[Tadeusz Boy-Żeleński]]. Z siedmiu przełożonych przez niego tomów ukazało się tylko pięć (w latach 1937–1939, [[Towarzystwo Wydawnicze „Rój”]]) – tłumaczenia dwóch ostatnich zaginęły w 1939 roku we Lwowie{{r|speinajedensiedemosiem}}. Cały cykl został opublikowany w Polsce dopiero w latach 1957–1960 przez [[Państwowy Instytut Wydawniczy]]. Tom VI przetłumaczył [[Maciej Żurowski]], a siódmy – [[Julian Rogoziński]]. W 2001 pojawiło się nowe tłumaczenie tomu VI (pod zmienionym tytułem ''Utracona'' zamiast ''Nie ma Albertyny''), którego autorką jest [[Magdalena Tulli]], opublikowane w serii „Kanon na koniec wieku” (Porozumienie Wydawców). Przekład ten został oparty na dwóch wydaniach francuskich: ''La Fugitive'' (wyd. [[Éditions Gallimard|Gallimard]], seria Biblioteka Plejady, Paryż 1954) oraz ''Albertine disparue'' (wyd. [[Grasset]], Paryż 1987), tzn. na podstawie odnalezionego w 1986 [[maszynopis]]u{{r|Proust2001-s369}}. W 2001 ukazał się nowy przekład ostatniego, VII tomu, którego autorem jest Maciej Żurowski. Opublikowany został przez wydawnictwo [[Prószyński i S-ka]]. Od 2018 nowy przekład publikuje łódzkie wydawnictwo [[Wydawnictwo Officyna]] (wyszły do tej pory: t. I, tłum. [[Krystyna Rodowska]], t. II, tłum. [[Wawrzyniec Brzozowski]], t. III, tłum. Jacek Giszczak, t. IV i t. V - w tłum. Tomasza Swobody).