Przejdź do zawartości

Wikipedysta:ArturM/Tabela sezonu: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
ArturM (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
124 278 edycji
ArturM (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
124 278 edycji
Linia 1435: Linia 1435:
|style="text-align: left;"|[[Ghulam Muhammad]]<br /><span style="font-size: 85%;">(1895–1956)</span>
|style="text-align: left;"|[[Ghulam Muhammad]]<br /><span style="font-size: 85%;">(1895–1956)</span>
|17.10.1951
|17.10.1951
⚫
|6.10.1955
⚫
|- style="background: #fffff8; border-top-style: dotted;"
⚫
|style="text-align: left;"|''[[Iskander Mirza]]''<br /><span style="font-size: 85%;">(1899–1969)</span>
|7.08.1955
|7.08.1955
|6.10.1955
⚫
|- style="background: #fffff0;"
⚫
|style="text-align: left;"|[[Iskander Mirza]]<br /><span style="font-size: 85%;">(1899–1969)</span>
⚫
|7.08.1955
|23.03.1956
|}
|}


Wersja z 13:45, 7 sie 2024

Imię i nazwisko Funkcja Okres sprawowania urzędu Uwagi *
Od Do

A

Afganistan – Królestwo Afganistanu
Mohammad Zaher Szah
(1914–2007) 		król 8.11.1933 17.07.1973 [1]
Albania – Albańska Republika Ludowa
Funkcję głowy państwa pełnił organ kolegialny – Prezydium Zgromadzenia Ludowego. Przewodniczący Prezydium był primus inter pares – sprawował głównie funkcje reprezentacyjne i organizacyjne. [2]
Omer Nishani
(1887–1954) 		przewodniczący Prezydium Zgromadzenia Ludowego 26.05.1944 1.08.1953 De iure funkcję głowy państwa Albańskiej Republiki Ludowej pełniło kolegialnie Prezydium Zgromadzenia Ludowego. Faktycznym liderem był I sekretarz Albańskiej Partii Pracy.
Haxhi Lleshi
(1913–1998) 		1.08.1953 22.11.1982
Enver Hoxha
(1908–1985) 		pierwszy sekretarz Albańskiej Partii Pracy 20.10.1944 11.04.1985
 Andora – Księstwo Andory
Ramón Iglesias i Navarri
(1889–1972) 		współksiążę episkopalny 4.04.1943 29.04.1969 Kolegialna głowa państwa. Funkcję tę sprawowali wspólnie dwaj współksiążęta: biskup katalońskiej diecezji Urgel oraz prezydent Francji. [3]
Vincent Auriol
(1884–1966) 		współksiążę francuski 16.01.1947 16.01.1954
René Coty
(1882–1962) 		16.01.1954 8.01.1959
Charles de Gaulle
(1890–1970) 		8.01.1959 28.04.1969
 Arabia Saudyjska – Królestwo Arabii Saudyjskiej
Abd al-Aziz ibn Su’ud
(1875/1880–1953) 		król 23.09.1932 9.11.1953 Po śmierci Abd al-Aziza ibn Su’uda królem Arabii Saudyjskiej został jego najstarszy syn Su’ud ibn Abd al-Aziz Al Su’ud. [4]
Su’ud ibn Abd al-Aziz Al Su’ud
(1902–1969) 		9.11.1953 2.11.1964
 Argentyna – Republika Argentyńska
Juan Perón
(1895–1974) 		prezydent 4.06.1946 19.09.1955 Juan Perón wybrany został na drugą kadencję w wyborach, które odbyły się 11 listopada 1951 roku. Były to pierwsze bezpośrednie wybory prezydenckie w historii Argentyny. Obalony został 19 września 1955 roku w wyniku zamachu stanu (tzw. Revolución Libertadora), na czele którego stał José Domingo Molina. 23 września 1955 roku generał dywizji Eduardo Lonardi został zaprzysiężony na tymczasowego prezydenta (Presidente provisional de la Nación). Prezydent Lonardi został odsunięty od władzy przez wojskowy zamach stanu, a na czele państwa stanął generał Pedro Eugenio Aramburu. 23 lutego 1958 roku na prezydenta Argentyny wybrany został Arturo Frondizi. Urząd objął 1 maja[5]. [6]
Eduardo Lonardi
(1896–1956) 		tymczasowy prezydent 23.09.1955 13.11.1955
Pedro Eugenio Aramburu
(1903–1970) 		de facto prezydent 13.11.1955 1.05.1958
Arturo Frondizi
(1908–1995) 		prezydent 1.05.1958 29.03.1962
 Australia – Związek Australijski
Commonwealth realm – głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [7]
Jerzy VI
(1895–1952) 		król 11.12.1936 6.02.1952
Elżbieta II
(1926–2022) 		królowa 6.02.1952 8.09.2022
William McKell
(1891–1985) 		gubernator generalny 11.03.1947 8.05.1953
William Slim
(1891–1970) 		8.05.1953 2.02.1960
 Austria – Republika Austrii
Karl Renner
(1870–1950) 		prezydent 29.04.1945 31.12.1950 Karl Renner oraz Theodor Körner zmarli w trakcie kadencji. Po ich śmierci pełniącymi obowiązki głowy państwa do czasu nowych wyborów byli kanclerze – odpowiednio Leopold Figl oraz Julius Raab. [8]
Leopold Figl
(1902–1965) 		p.o. prezydenta 31.12.1950 21.06.1951
Theodor Körner
(1873–1957) 		prezydent 21.06.1951 4.01.1957
Julius Raab
(1891–1964) 		p.o. prezydenta 4.01.1957 22.01.1957
Adolf Schärf
(1890–1965) 		prezydent 22.05.1957 28.02.1965

B

 Belgia – Królestwo Belgii
Leopold III
(1901–1983) 		król 17.02.1934 16.07.1951 Od 1944 roku Leopold III przebywał na wygnaniu. Po wyzwoleniu Belgii przez wojska alianckie z powodu "niemożności panowania" króla jego obowiązki wykonywał jego brat – książę Karol, hrabia Flandrii. 12 marca 1950 roku odbyło się referendum, w którym 57,68% biorących w nim udział opowiedziało się za powrotem króla do kraju i przywróceniem obowiązków monarchy. 22 lipca Leopold III powrócił do Brukseli. Doprowadziło to do licznych protestów i strajku generalnego. 1 sierpnia Leopold III postanowił przekazać królewskie uprawnienia swojemu synowi Baldwinowi. Formalnie stało się to 11 sierpnia. 16 lipca 1951 roku Leopold III abdykował, a dzień później książę regent Baldwin złożył przysięgę konstytucyjną, zostając piątym królem Belgów[9][10]. [11]
Karol
(1903–1983) 		książę regent 21.09.1944 20.07.1950
Baldwin
(1930–1993) 		11.08.1950 16.07.1951
Baldwin I
(1930–1993) 		król 17.07.1951 31.07.1993
BhutanBhutan Bhutan – Królestwo Bhutanu
Jigme
(1905–1952) 		król 26.08.1926 30.03.1952 Po śmierci króla Jigme następcą tronu został jego syn Jigme Dorji. [12]
Jigme Dorji
(1929–1972) 		30.03.1952 21.07.1972
 Birma – Związek Birmański
Sao Shwe Thaik
(1894–1962) 		prezydent 4.01.1948 13.03.1952 Ba U został wybrany na prezydenta przez parlament 12 marca 1952 roku. Następnego dnia złożył przysięgę i objął urząd. Win Maung został wybrany na prezydenta przez parlament 11 marca 1957 roku, a jego inauguracja nastąpiła 13 marca 1957 roku[13][14]. [15]
Ba U
(1887–1963) 		13.03.1952 13.03.1957
Win Maung
(1916–1989) 		13.03.1957 2.03.1962
 Boliwia – Republika Boliwii
Mamerto Urriolagoitía
(1895–1974) 		prezydent 24.10.1949 16.05.1951 6 maja 1951 roku odbyły się wybory prezydenckie, w których zwyciężył kandydat Rewolucyjnego Ruchu Nacjonalistycznego Víctor Paz Estenssoro, zdobywając 42,92% głosów[16][17]. Rząd Mamerto Urriolagoitíi nie uznał wyników wyborów i przekazał władzę dowódcy boliwijskiej armii generałowi Hugo Balliviánowi. Hugo Ballivián stanął na czele rządu jako Prezydent Rządu Wojskowego Junty (Presidente de la Junta Militar de Gobierno)[18]. Wojskowy rząd uznany został m.in. przez Argentynę, Brazylię, Chile, Hiszpanię, Kolumbię, Peru oraz Stany Zjednoczone. Paz Estenssoro udał się na wygnanie do Argentyny. W dniach 9-11 kwietnia 1952 roku doszło do rewolucji, w wyniku której upadł rząd Balliviána[19]. Od 11 do 16 kwietnia 1952 roku obowiązki prezydenta wykonywał Hernán Siles Zuazo, a następnie zgodnie z wynikami wyborów z 1951 roku przekazał urząd Paz Estenssoro, który powrócił z wygnania. Siles Zuazo objął natomiast funkcję wiceprezydenta. 17 czerwca 1956 roku zorganizowane zostały wybory prezydenckie, w których zwyciężył Hernán Siles Zuazo (84,45%), pokonując kandydata Boliwijskiej Falangi Socjalistycznej Óscara Únzagę (13,99%)[20]. [21]
Hugo Ballivián
(1901–1993) 		16.05.1951 11.04.1952
Hernán Siles Zuazo
(1914–1996) 		p.o. prezydenta 11.04.1952 16.04.1952
Víctor Paz Estenssoro
(1907–2001) 		prezydent 16.04.1952 6.08.1956
Hernán Siles Zuazo
(1914–1996) 		6.08.1956 6.08.1960
 Brazylia – Stany Zjednoczone Brazylii
Eurico Gaspar Dutra
(1883–1974) 		prezydent 31.01.1946 31.01.1951 Getúlio Vargas wybrany został na prezydenta w wyborach, które odbyły się 3 października 1950 roku, otrzymując 48,73% głosów[22]. Urząd objął 31 stycznia 1951 roku. 24 sierpnia 1954 roku Vargas popełnił samobójstwo, a na prezydenta zaprzysiężony został dotychczasowy wiceprezydent João Café Filho. 3 października 1955 roku przeprowadzone zostały wybory prezydenckie, w których triumfował Juscelino Kubitschek (35,68%)[23]. 3 listopada 1955 roku Filho doznał zawału serca i został uznany za tymczasowo niemogącego sprawować urzędu prezydenta. 8 listopada wykonywanie obowiązków prezydenta, ze względu na brak wiceprezydenta, przejął przewodniczący Izby Deputowanych Carlos Coimbra da Luz. 11 listopada doszło do zamachu stanu, na czele którego stanął minister obrony Henrique Teixeira Lott. Jednym z powodów podjęcia takich działań było podejrzenie, że Luz dąży do uniemożliwienia objęcia urzędu przez Kubitscheka. Równolegle do działań wojskowych inicjatywę podjął również Kongres Narodowy, przyjmując uchwałę w obu izbach o odsunięciu Luza od sprawowania urzędu i tymczasowe przekazanie wykonywania obowiązków prezydenta wiceprzewodniczącemu Senatu Nereu Ramosowi[24][25][26]. 22 listopada obie izby Kongresu Narodowego przeprowadziły procedurę impeachmentu także wobec Filho, który chciał powrócić na stanowisko prezydenta. Powodem było podejrzenie o współudział w spisku przeciwko Kubitschekowi. 14 grudnia decyzję Kongresu potwierdził Federalny Sąd Najwyższy[27]. Kubitschek został zaprzysiężony 31 stycznia 1956 roku[24]. [28]
Getúlio Vargas
(1882–1954) 		31.01.1951 24.08.1954
João Café Filho
(1899–1970) 		24.08.1954 22.11.1955
Carlos Coimbra da Luz
(1894–1961) 		p.o. prezydenta 8.11.1955 11.11.1955
Nereu Ramos
(1888–1958) 		11.11.1955 31.01.1956
Juscelino Kubitschek
(1902–1976) 		prezydent 31.01.1956 31.01.1961
Bułgaria – Ludowa Republika Bułgarii
Funkcję głowy państwa pełnił organ kolegialny – Prezydium Zgromadzenia Narodowego. Przewodniczący Prezydium był primus inter pares – sprawował głównie funkcje reprezentacyjne i organizacyjne[29]. [30]
Minczo Nejczew
(1887–1956) 		przewodniczący Prezydium Zgromadzenia Narodowego 9.12.1947 27.05.1950 De iure funkcję głowy państwa Ludowej Republiki Bułgarii pełniło kolegialnie Prezydium Zgromadzenia Narodowego. Faktycznym liderem był sekretarz generalny (pierwszy sekretarz) Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej. Po odwołaniu ze stanowiska sekretarza generalnego Czerwenkowa do czasu wyboru Żiwkowa na czele partii stał sekretariat w składzie: Todor Żiwkow, Dimityr Ganew oraz Enczo Stajkow[31]. 4 marca 1954 roku Żiwkow wybrany został na pierwszego sekretarza KC Bułgarskiej Partii Komunistycznej[32].
Georgi Damjanow
(1892–1958) 		27.05.1950 27.11.1958
Georgi Kulisew
(1885–1974)
Nikołaj Georgiew
(1906–1988) 		27.11.1958 30.11.1958
Dimityr Ganew
(1898–1964) 		30.11.1958 20.04.1964
Wyłko Czerwenkow
(1900–1980) 		sekretarz generalny/pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Bułgarskiej Partii Komunistycznej[a] 8.11.1949 26.01.1954
Todor Żiwkow
(1911–1998) 		4.03.1954 10.11.1989

C

 Cejlon
Commonwealth realm – głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [33]
Herwald Ramsbotham
(1887–1971) 		gubernator generalny 6.07.1949 17.07.1954
Oliver Ernest Goonetilleke
(1892–1978) 		17.07.1954 2.03.1962
 Chile – Republika Chile
Gabriel González Videla
(1898–1980) 		prezydent 3.11.1946 3.11.1952 W wyborach z 4 września 1952 roku żaden z kandydatów nie uzyskał bezwzględnej większości, a w głosowaniu Kongresu, które odbyło się 24 października, zwyciężył Carlos Ibáñez del Campo, pokonując Arturo Matte Larraína[34]. W wyborach z 4 września 1958 roku natomiast najwięcej głosów otrzymali Jorge Alessandri (31,56%) oraz Salvador Allende (28,85%), a w głosowaniu Kongresu z 24 października na prezydenta wybrany został Alessandri stosunkiem głosów 147 do 26[35][b]. [36]
Carlos Ibáñez del Campo
(1877–1960) 		3.11.1952 3.11.1958
Jorge Alessandri
(1896–1986) 		3.11.1958 3.11.1964
 Chiny – Chińska Republika Ludowa
Mao Zedong
(1893–1976) 		przewodniczący Komunistycznej Partii Chin 8.01.1935 9.09.1976 Od ogłoszenia przez Chińską Republikę Ludową niepodległości (tj. od 1 października 1949 roku) funkcję kolegialnej głowy państwa pełnił Komitet Centralnego Rządu Ludowego, na czele którego stał przewodniczący. W konstytucji z 1954 roku ustanowiono urząd przewodniczącego Chińskiej Republiki Ludowej i nadano mu kompetencje głowy państwa[37]. 27 września 1954 roku na pierwszego przewodniczącego wybrany został Mao Zedong. Mao zdecydował, że nie będzie ubiegał się o kolejną kadencję przewodniczącego, a na jego następcę 27 kwietnia 1959 roku wybrany został Liu Shaoqi. Mao zachował jednak inne wysokie stanowiska, w tym przewodniczącego Komunistycznej Partii Chin i Centralnej Komisji Wojskowej. [38]
przewodniczący Centralnego Rządu Ludowego 1.10.1949 27.09.1954
przewodniczący Chińskiej Republiki Ludowej 27.09.1954 27.04.1959
Liu Shaoqi
(1898–1969) 		27.04.1959 31.10.1968
 Republika Chińska
Li Zongren
(1890–1969) 		prezydent 21.01.1949 1.03.1950 21 stycznia 1949 roku po rezygnacji Czang Kaj-szeka Li Zongren przejął wykonywanie obowiązków prezydenta jako wiceprezydent. Czang Kaj-szek ponownie objął urząd prezydenta 1 marca 1950 roku. 22 marca 1954 roku Zgromadzenie Narodowe wybrało Czang Kaj-szeka na kolejną kadencję[39]. [40]
Czang Kaj-szek
(1887–1975) 		1.03.1950 5.04.1975
 Czechosłowacja – Republika Czechosłowacka
Klement Gottwald
(1896–1953) 		prezydent 14.06.1948 14.03.1953 De iure funkcję głowy państwa pełnił prezydent. Faktycznym liderem był przewodniczący, a następnie pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Po śmierci Klementa Gottwalda 14 marca 1953 roku obowiązki prezydenta jako premier wykonywał Antonín Zápotocký, a następnie 21 marca został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe na prezydenta[41]. Zápotocký zmarł 13 listopada 1957 roku. Tymczasowo obowiązki prezydenta wykonywał premier Viliam Široký. 19 listopada 1957 roku Zgromadzenie Narodowe na nowego prezydenta wybrało Antonína Novotnego[42]. [43]
Antonín Zápotocký
(1884–1957) 		p.o. prezydenta 14.03.1953 21.03.1953
prezydent 21.03.1953 13.11.1957
Viliam Široký
(1902–1971) 		p.o. prezydenta 13.11.1957 19.11.1957
Antonín Novotný
(1904–1975) 		prezydent 19.11.1957 22.03.1968
Klement Gottwald przewodniczący Komunistycznej Partii Czechosłowacji 1945 14.03.1953
Antonín Novotný pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji 11.09.1953 5.01.1968

D

 Dania – Królestwo Danii
Fryderyk IX
(1899–1972) 		król 20.04.1947 14.01.1972 [44]
 Dominikana – Republika Dominikańska
Rafael Trujillo
(1891–1961) 		prezydent 18.05.1942 16.08.1952 Rafael Trujillo zrezygnował ze stanowiska prezydenta w 1952 roku i namaścił na następcę swojego brata Héctora. Héctor Trujillo formalnie wybrany został na prezydenta w wyborach z 16 maja 1952 roku (był jedynym kandydatem), a urząd objął 16 sierpnia. De facto Rafael zachował absolutną kontrolę nad państwem, a rola prezydenta była marionetkowa[45]. [46]
Héctor Trujillo
(1908–2002) 		16.08.1952 3.08.1960

E

 Egipt – Królestwo Egiptu / Republika Egiptu
Faruk I
(1920–1965) 		król 28.04.1936 26.07.1952 23 lipca 1952 roku Wolni Oficerowie pod wodzą Muhammada Nadżiba przeprowadzili wojskowy zamach stanu, który zapoczątkował egipską rewolucję. 26 lipca król Faruk I został zmuszony do abdykacji na rzecz następcy tronu i opuszczenia Egiptu. Rada Dowództwa Rewolucyjnego, która przejęła faktyczną władzę, ogłosiła, że nieletni syn Faruka – Fu’ad został królem Egiptu i Sudanu. W jego imieniu występował organ regencyjny, a następnie regent[c]. Monarchia została formalnie zniesiona 18 czerwca 1953 roku, a Egipt z prezydentem Nadżibem na czele, stał się republiką. W trakcie prezydentury Nadżiba narastał jego konflikt z Naserem. 25 lutego 1954 roku, pod naciskiem Rady Dowództwa Rewolucyjnego, Nadżib zrezygnował z funkcji prezydenta, jednak po masowych demonstracjach 27 lutego został przywrócony na to stanowisko[d]. 14 listopada 1954 roku Rada Dowództwa Rewolucyjnego usunęła Nadżiba ze wszystkich stanowisk w związku z podejrzeniem o współpracę z Bractwem Muzułmańskim. Uprawnienia prezydenta przejęła po raz kolejny Rada pod przywództwem Nasera. 23 czerwca 1956 roku w referendum Naser został zatwierdzony na nowego prezydenta. 21 lutego 1958 roku w Egipcie i Syrii przeprowadzone zostało referendum, w którym obywatele obu państw wyrazili zgodę na zjednoczenie i utworzenie Zjednoczonej Republiki Arabskiej. Następnego dnia Naser został ogłoszony pierwszym prezydentem nowego państwa[47]. [48]
Fu’ad II
(1952–) 		26.07.1952 18.06.1953
Muhammad Abdel Moneim przewodniczący organu regencyjnego 2.08.1952 7.09.1952
regent 7.09.1952 18.06.1953
Muhammad Nadżib
(1901–1984) 		prezydent 18.06.1953 25.02.1954
Rada Dowództwa Rewolucyjnego — 25.02.1954 27.02.1954
Muhammad Nadżib prezydent 27.02.1953 14.11.1954
Rada Dowództwa Rewolucyjnego — 14.11.1954 23.06.1956
Gamal Abdel Naser
(1918–1970) 		prezydent 23.06.1956 22.02.1958
 Ekwador – Republika Ekwadoru
Galo Plaza
(1906–1987) 		prezydent 1.09.1948 31.08.1952 José María Velasco Ibarra wybrany został na prezydenta 1 czerwca 1952 roku, pokonując Ruperto Alarcona Falconiego[49][50]. Urząd objął 1 września. Camilo Ponce Enríquez wygrał wybory prezydenckie 3 czerwca 1956 roku, zdobywając najmniejszą liczbę głosów w historii tych wyborów w Ekwadorze (29,02%)[50]. Urząd objął 1 września. [51]
José María Velasco Ibarra
(1893–1979) 		1.09.1952 31.08.1956
Camilo Ponce Enríquez
(1912–1976) 		1.09.1956 31.08.1960
Etiopia – Cesarstwo Etiopii
Hajle Syllasje I
(1892–1975) 		cesarz 2.04.1930 12.09.1974 [52]

F

 Filipiny – Republika Filipin
Elpidio Quirino
(1890–1956) 		prezydent 17.04.1948 30.12.1953 Ramon Magsaysay wygrał wybory prezydenckie 10 listopada 1953 roku[53]. Urząd objął 30 grudnia. Zginął 17 marca 1957 roku w katastrofie lotniczej. Następnego dnia wiceprezydent Carlos P. Garcia złożył przysięgę prezydencką[54]. 12 listopada 1957 roku Garcia zwyciężył w wyborach prezydenckich[53]. [55]
Ramon Magsaysay
(1907–1957) 		30.12.1953 17.03.1957
Carlos P. Garcia
(1896–1971) 		18.03.1957 30.12.1961
 Finlandia – Republika Finlandii
Juho Paasikivi
(1870–1956) 		prezydent 11.03.1946 1.03.1956 [56]
Urho Kekkonen
(1900–1986) 		1.03.1956 27.01.1982
 Francja – Republika Francuska
Vincent Auriol
(1884–1966) 		prezydent 16.01.1947 16.01.1954 René Coty wybrany został na prezydenta przez francuski parlament w trzynastym głosowaniu (głosowania odbyły się w dniach 17-23 grudnia 1953 roku). Urząd objął 16 stycznia 1954 roku. 21 grudnia 1958 roku na prezydenta wybrany został Charles de Gaulle. Były to jedyne wybory prezydenckie we Francji, kiedy prezydenta wybrało kolegium elektorów składające się z: członków parlamentu, przedstawicieli rad departamentów, zgromadzeń terytoriów zamorskich oraz burmistrzów i deputowanych rad miejskich. Urząd objął 8 stycznia 1959 roku[57]. [58]
René Coty
(1882–1962) 		16.01.1954 8.01.1959
Charles de Gaulle
(1890–1970) 		8.01.1959 28.04.1969

G

 Ghana
Do 6 marca 1957 roku brytyjska kolonia pod nazwą Złote Wybrzeże. [59]
Commonwealth realm – głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny.
Charles Arden-Clarke
(1898–1962) 		gubernator generalny 6.03.1957 14.05.1957 Pierwszym gubernatorem generalnym został Charles Arden-Clarke, który w czasach kolonialnych sprawował urząd gubernatora Złotego Wybrzeża (od 11 sierpnia 1949 roku do 6 marca 1957 roku)[60]. Po jego ustąpieniu tymczasowo kompetencje gubernatora generalnego wypełniał jako administrator rządu prezes Sądu Najwyższego Kobina Arku Korsah[61]. 13 listopada 1957 roku urząd objął William Hare, 5. hrabia Listowel.
Kobina Arku Korsah
(1894–1967) 		administrator rządu 14.05.1957 13.11.1957
William Hare
(1906–1997) 		gubernator generalny 13.11.1957 1.07.1960
 Grecja – Królestwo Grecji
Paweł I
(1901–1964) 		król 1.04.1947 6.03.1964 [62]
 Gwatemala – Republika Gwatemali
Juan José Arévalo
(1904–1990) 		prezydent 15.03.1945 15.03.1951 Jacobo Arbenz wybrany został w wyborach przeprowadzonych w dniach 10–12 listopada 1950 roku[63]. Urząd objął 15 marca 1951 roku. 27 czerwca 1954 roku złożył rezygnację w wyniku zamachu stanu, a władzę przejęła junta wojskowa na czele z Carlosem Enrique Díazem[e][64]. 29 czerwca Díaz został zmuszony do ustąpienia, a przewodniczącym nowego zarządu junty został Elfego Hernán Monzón. Oprócz niego w skład zarządu weszli: José Luis Cruz Salazar oraz Mauricio Dubois. 2 lipca do zarządu dołączyli Carlos Castillo Armas oraz Enrique Trinidad Oliva. 7 lipca zarząd opuścili Dubois i Salazar, tym samym Monzón stracił większość i następnego dnia zrezygnował, a na nowego przewodniczącego wybrany został Castillo Armas[65]. 10 października odbyły się wybory. Jedynym kandydatem na prezydenta był Castillo Armas. Według oficjalnych wyników za jego wyborem opowiedziało się 99,92% głosujących. 26 lipca 1957 roku Castillo Armas został zastrzelony. Następnego dnia wiceprezydent Luis Arturo González López został zaprzysiężony na tymczasowego prezydenta. 20 października odbyły się wybory prezydenckie, w których zwyciężył Miguel Ortiz Passarelli. Kandydat opozycji, Miguel Ydígoras Fuentes, twierdził, że wybory zostały sfałszowane. Ortiz nie objął urzędu – 24 października wojsko przeprowadziło zamach stanu i obaliło Gonzáleza Lópeza, a władzę przejęła trzyosobowa junta wojskowa pod przewodnictwem Óscara Mendozy Azurdii (w jej skład weszli także Roberto Salazar i Gonzalo Yurrita Nova). 26 października na tymczasowego prezydenta, do czasu odbycia się nowych wyborów, desygnowany został Guillermo Flores Avendaño. Nowe wybory odbyły się 19 stycznia 1958 roku. Żaden z kandydatów nie uzyskał bezwzględnej większości, stąd prawo wyboru przeszło na Kongres. 12 lutego na prezydenta członkowie Kongresu wybrali Fuentesa. Urząd objął 2 marca[66]. [67]
Jacobo Arbenz
(1913–1971) 		15.03.1951 27.06.1954
Carlos Enrique Díaz
(1915–2014) 		przewodniczący junty 27.06.1954 29.06.1954
Elfego Hernán Monzón
(1912–1981) 		29.06.1954 8.07.1954
Carlos Castillo Armas
(1914–1957) 		8.07.1954 6.11.1954
Carlos Castillo Armas prezydent 6.11.1954 26.07.1957
Luis Arturo González López
(1900–1965) 		tymczasowy prezydent 27.07.1957 24.10.1957
Óscar Mendoza Azurdia
(1917–1995) 		przewodniczący junty 24.10.1957 26.10.1957
Guillermo Flores Avendaño
(1894–1982) 		tymczasowy prezydent 26.10.1957 2.03.1958
Miguel Ydígoras Fuentes
(1895–1982) 		prezydent 2.03.1958 31.03.1963
 Gwinea – Republika Gwinei
Do 2 października 1958 roku wchodziła w skład Francuskiej Afryki Zachodniej – francuskiego terytorium zamorskiego. [68]
Ahmed Sékou Touré
(1922–1984) 		prezydent 2.10.1958 26.03.1984

H

 Haiti – Republika Haiti
Dumarsais Estimé
(1900–1953) 		prezydent 16.08.1946 10.05.1950 10 maja 1950 roku Dumarsais Estimé został obalony w wyniku zamachu stanu. Na czele państwa stanęła trzyosobowa junta wojskowa na czele z Franckiem Lavaudem (w skład junty weszli także Antoine Levelt oraz Paul Magloire). 8 października na prezydenta wybrany został Paul Magloire (był jedynym kandydatem). Jego zaprzysiężenie odbyło się 6 grudnia. Magloire zrezygnował z urzędu 12 grudnia 1956 roku i udał się na wygnanie. Joseph Nemours Pierre-Louis jako prezes Sądu Kasacyjnego został tymczasowym prezydentem. 3 lutego 1957 roku zrezygnował z urzędu. 7 lutego Kongres na tymczasowego prezydenta wybrał Francka Sylvaina. Sylvain został odsunięty od władzy w wyniku zamachu stanu, a na czele państwa stanął szef sztabu generalnego Léon Cantave. 6 kwietnia Cantave powołał Rządową Radę Wykonawczą, kolegialny organ utworzony przez przedstawicieli wyznaczonych przez kandydatów na prezydenta w ostatnich wyborach[f]. Po tym, jak Rada wezwała Cantavego do opuszczenia stanowiska szefa armii i przekazania go szefowi policji Pierre'owi Armandowi, Cantave ponownie przejął władzę 20 maja i ogłosił rozwiązanie Rady. Doprowadziło to do zamieszek między zwolennikami Cantave'a i Armanda. Na mocy zawartego porozumienia na tymczasowego prezydenta wyznaczony został Daniel Fignolé. 14 czerwca Fignolé został zmuszony do rezygnacji, a władzę przejęła nowo powołana rada wosjkowa, na czele której stanął szef sztabu generalnego Antonio Thrasybule Kébreau. W jej skład weszli również Émile Zamor oraz Adrien Valville. 22 września odbyły się wybory prezydenckie, w których zwyciężył François Duvalier. Urząd objął 22 października. [69]
Franck Lavaud
(1903–1986) 		przewodniczący junty 10.05.1950 6.12.1950
Paul Magloire
(1907–2001) 		prezydent 6.12.1950 12.12.1956
Joseph Nemours Pierre-Louis
(1900–1966) 		tymczasowy prezydent 12.12.1956 3.02.1957
Franck Sylvain
(1909–1987) 		7.02.1957 2.04.1957
Léon Cantave
(1910–1967) 		szef sztabu generalnego armii 2.04.1957 6.04.1957
Rządowa Rada Wykonawcza — 6.04.1957 20.05.1957
Léon Cantave szef sztabu generalnego armii 20.05.1957 25.05.1957
Daniel Fignolé
(1913–1986) 		tymczasowy prezydent 25.05.1957 14.06.1957
Antonio Thrasybule Kébreau
(1909–1963) 		przewodniczący rady wojskowej 14.06.1957 22.10.1957
François Duvalier
(1907–1971) 		prezydent 22.10.1957 21.04.1971
Hiszpania – Państwo Hiszpańskie
Francisco Franco
(1892–1975) 		przywódca (caudillo) 1.10.1936 20.11.1975 [70]
 Holandia – Królestwo Niderlandów
Juliana
(1909–2004) 		królowa 4.09.1948 30.04.1980 [71]
 Honduras – Republika Hondurasu
Juan Manuel Gálvez
(1887–1972) 		prezydent 1.01.1949 16.11.1954 10 października 1954 roku odbyły się wybory prezydenckie. Żaden z kandydatów nie uzyskał bezwzględnej większości, stąd prawo wyboru przeszło na Kongres Narodowy[g][72]. 16 listopada prezydent Juan Manuel Gálvez wyjechał za granicę, oficjalnie, aby uzyskać pomoc medyczną. Obowiązki prezydenta przejął wiceprezydent Julio Lozano Díaz[73][74]. 5 grudnia nie odbyła się sesja Kongresu Narodowego w celu wybrania prezydenta z powodu braku kworum. Następnego dnia Lozano Díaz ogłosił się Najwyższym Przywódcą Państwa (Jefe Supremo del Estado)[75]. 21 października 1956 roku siły zbrojne pod dowództwem generała Roque J. Rodrígueza, pułkownika Héctora Caraccioliego oraz majora Roberto Gálveza Barnesa, syna byłego prezydenta, obaliły Lozano Díaza i utworzyły juntę wojskową, która przejęła władzę w państwie. 15 listopada 1957 roku Zgromadzenie Konstytucyjne wyłonione we wrześniu wybrało na prezydenta Ramona Villedę Moralesa[76]. Urząd objął 21 grudnia. [77]
Julio Lozano Díaz
(1885–1957) 		p.o. prezydenta 16.11.1954 6.12.1954
Najwyższy Przywódca Państwa 6.12.1954 21.10.1956
Junta wojskowa — 21.10.1956 21.12.1957
Ramón Villeda Morales
(1909–1971) 		prezydent 21.12.1957 3.10.1963

I

 Indie – Dominium Indii / Republika Indii
Commonwealth realm – do 26 stycznia 1950 roku głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [78]
Chakravarthi Rajagopalachari
(1878–1972) 		gubernator generalny 21.06.1948 26.01.1950 Chakravarthi Rajagopalachari był ostatnim gubernatorem generalnym Indii. Po wejściu w życie konstytucji 26 stycznia 1950 roku Indie stały się republiką. Pierwszym prezydentem został Rajendra Prasad. Dwukrotnie uzyskał reelekcję, zwyciężając w wyborach z 2 maja 1952 roku oraz 6 maja 1957 roku[79].
Rajendra Prasad
(1884–1963) 		prezydent 26.01.1950 13.05.1962
 Indonezja – Republika Stanów Zjednoczonych Indonezji / Republika Indonezji
Sukarno
(1901–1970) 		prezydent 18.08.1945 12.03.1967 [80]
Irak Irak – Królestwo Iraku / Republika Iracka
Fajsal II
(1935–1958) 		król 2.05.1935 14.07.1958 Do czasu osiągnięcia pełnoletności przez Fajsala II, tj. do 2 maja 1953 roku, obowiązki królewskie wykonywał jego wuj Abd al-Ilah jako regent. Fajsala II zginął 14 lipca 1958 roku w wyniku zamachu stanu. Irak stał się republiką, a funkcję głowy państwa objął Muhammad Nadżib ar-Rubaji jako przewodniczący Rady Suwerenności[81]. [82]
Abd al-Ilah
(1913–1958) 		regent 4.04.1939 2.05.1953
Muhammad Nadżib ar-Rubaji
(1904–1965) 		przewodniczący Rady Suwerenności 14.07.1958 8.02.1963
Iran – Cesarstwo Iranu
Mohammad Reza Pahlawi
(1919–1980) 		szachinszach 16.09.1941 11.02.1979 [83]
 Irlandia
Seán T. O’Kelly
(1882–1966) 		prezydent 25.06.1945 24.06.1959 Seán T. O’Kelly uzyskał reelekcję w 1952 roku, będąc jedynym kandydatem. 17 czerwca 1959 roku odbyły się wybory prezydenckie, w których zwyciężył kandydat partii Fianna Fáil Éamon de Valera, pokonując Seána Mac Eoina z ugrupowania Fine Gael[84]. Éamon de Valera urząd objął 25 czerwca. [85]
Éamon de Valera
(1882–1975) 		25.06.1959 24.06.1973
 Islandia
Sveinn Björnsson
(1881–1952) 		prezydent 17.06.1944 25.01.1952 Sveinn Björnsson zmarł w trakcie sprawowania urzędu. Po jego śmierci obowiązki prezydenta pełnili wspólnie premier Steingrímur Steinþórsson, przewodniczący parlamentu Jón Pálmason oraz prezes Sądu Najwyższego Jón Ásbjörnsson. 29 czerwca 1952 roku na prezydenta wybrany został Ásgeir Ásgeirsson. Urząd objął 1 sierpnia. Uzyskał on trzykrotnie reelekcję, będąc jedynym kandydatem w wyborach w 1956, 1960 oraz 1964 roku. [86]
Steingrímur Steinþórsson
(1893–1966)
Jón Pálmason
(1888–1973)
Jón Ásbjörnsson
(1890–1966) 		p.o. prezydenta 25.01.1952 31.07.1952
Ásgeir Ásgeirsson
(1894–1972) 		prezydent 1.08.1952 31.07.1968
 Izrael – Państwo Izrael
Chaim Weizman
(1874–1952) 		prezydent 17.02.1949 9.11.1952 19 listopada 1951 roku Kneset wybrał Chaima Weizmana na kolejną kadencję (był jedynym kandydatem). Weizman zmarł 9 listopada 1952 roku. Po jego śmierci obowiązki prezydenta przejął przewodniczący Knesetu Josef Sprinzak. 8 grudnia na prezydenta wybrany został Jicchak Ben Cewi. Urząd objął 16 grudnia. Dwukrotnie uzyskał reelekcję (w 1957 i 1962 roku)[87]. [88]
Josef Sprinzak
(1885–1959) 		p.o. prezydenta 9.11.1952 10.12.1952
Jicchak Ben Cewi
(1884–1963) 		prezydent 10.12.1952 23.04.1963

J

Japonia
Hirohito
(1901–1989) 		cesarz 25.12.1926 7.01.1989 [89]
Królestwo Jemenu Jemen – Królestwo al-Mutawakkil Jemenu
Ahmad ibn Jahja
(1891–1962) 		król 17.02.1948 19.09.1962 [90]
 Jordania – Haszymidzkie Królestwo Jordanii
Abd Allah I
(1882–1951) 		król 25.05.1946 20.07.1951 Król Abd Allah I został zastrzelony 20 lipca 1951 roku w trakcie wizyty w meczecie Al-Aksa w Jerozolimie. Książę koronny Talal wówczas przebywał na leczeniu w Genewie, z tego względu na czas jego nieobecności Rada Ministrów powołała jego brata Najifa na regenta[91]. 4 września Rada Ministrów uznała, że ​​nie ma żadnych przeszkód zdrowotnych uniemożliwiających Talalowi objęcie tronu. Dwa dni później Talal złożył przysięgę konstytucyjną przed Zgromadzeniem Narodowym[92]. 18 maja 1952 roku Talal ponownie udał się za granicę na leczenie, a królewskie obowiązki przejął specjalny organ, w skład którego weszli: premier Taufik Abu al-Huda, przewodniczący Senatu Ibrahim Haszim oraz przewodniczący Izby Reprezentantów Abdullah al-Kulaib[h][93][94]. 4 czerwca uprawnienia króla zostały przekazane radzie regencyjnej w składzie: Ibrahim Haszim, Suleiman Toukan oraz Abdul Rahman Irszeidat. 11 sierpnia Zgromadzenie Narodowe podjęło jednomyślną decyzję o usunięciu króla Talala z tronu ze względu na chorobę psychiczną[93]. Następca tronu, książę Husajn, był niepełnoletni, stąd królewskie uprawnienia wykonywała dotychczasowa rada regencyjna[95][96]. Husajn przejął obowiązki od rady regencyjnej 2 maja 1953 roku[97]. [98]
Talal
(1909–1972) 		20.07.1951 11.08.1952
Najif
(1914–1983) 		regent 20.07.1951 6.09.1951
Taufik Abu al-Huda
(1914–1983)
Ibrahim Haszim
(1888–1958)
Abdullah al-Kulaib
(1895–1997) 		organ wykonujący obowiązki króla 18.05.1952 4.06.1952
Ibrahim Haszim
Suleiman Toukan
(1892–1958)
Abdul Rahman Irszeidat
(1887–1961) 		rada regencyjna 4.06.1952 11.08.1952
Husajn
(1935–1999) 		król 11.08.1952 7.02.1999
Ibrahim Haszim
Suleiman Toukan
Abdul Rahman Irszeidat 		rada regencyjna 11.08.1952 2.05.1953
 Jugosławia – Federacyjna Ludowa Republika Jugosławii
Do 14 stycznia 1953 roku funkcję głowy państwa pełnił organ kolegialny – Prezydium Zgromadzenia Narodowego. Przewodniczący Prezydium był primus inter pares – sprawował głównie funkcje reprezentacyjne i organizacyjne. Od 14 stycznia 1953 roku głową państwa był prezydent. [99]
Ivan Ribar
(1881–1968) 		przewodniczący Prezydium Zgromadzenia Narodowego 31.01.1946 14.01.1953 Do czasu utworzenia urzędu prezydenta funkcję głowy państwa pełniło jako organ kolegialny Prezydium Zgromadzenia Narodowego. Rzeczywistym przywódcą państwa był Josip Broz Tito stojący na czele Związku Komunistów Jugosławii (do 1952 roku – Komunistycznej Partii Jugosławii).
Josip Broz Tito
(1892–1980) 		prezydent 14.01.1953 4.05.1980

K

Kambodża – Królestwo Kambodży
Norodom Sihanouk
(1922–2012) 		król 24.04.1941 2.03.1955 [100]
Norodom Suramarit
(1896–1960) 		2.03.1955 3.04.1960
Kanada  Kanada – Dominium Kanady
Commonwealth realm – głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [101]
Harold Alexander
(1891–1969) 		gubernator generalny 12.04.1946 28.01.1952
Thibaudeau Rinfret
(1879–1962) 		administrator rządu 28.01.1952 28.02.1952
Vincent Massey
(1887–1967) 		gubernator generalny 28.02.1952 15.09.1959
Georges Vanier
(1888–1967) 		15.09.1959 5.03.1967
 Kolumbia – Republika Kolumbii
Mariano Ospina Pérez
(1891–1976) 		prezydent 7.08.1946 7.08.1950 [102]
Roberto Urdaneta Arbeláez
(1890–1972) 		tymczasowy prezydent 5.11.1951 13.06.1953
Gustavo Rojas Pinilla
(1900–1975) 		prezydent 13.06.1953 10.05.1957
Junta wojskowa — 10.05.1957 7.08.1958
Alberto Lleras Camargo
(1906–1990) 		prezydent 7.08.1958 7.08.1962
 Korea Południowa – Republika Korei
Rhee Syng-man
(1875–1965) 		prezydent 24.07.1948 26.04.1960 [103]
 Korea Północna – Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna
Funkcję głowy państwa pełnił organ kolegialny – Prezydium Najwyższego Zgromadzenia Ludowego. Przewodniczący Prezydium był primus inter pares – sprawował głównie funkcje reprezentacyjne i organizacyjne[104]. [103]
Kim Tu Bong
(1889–?[i]) 		przewodniczący Prezydium Najwyższego Zgromadzenia Ludowego 9.09.1948 20.09.1957 De iure funkcję głowy państwa pełniło kolegialnie Prezydium Najwyższego Zgromadzenia Ludowego. Faktycznym liderem państwa był przewodniczący Partii Pracy Korei Kim Ir Sen. Nazywany był Wielkim Przywódcą[105].
Ch’oe Yong Gŏn
(1900–1976) 		20.09.1957 28.12.1972
Kim Ir Sen
(1912–1994) 		przewodniczący Partii Pracy Korei 24.06.1949 12.10.1966
 Kostaryka – Republika Kostaryki
Otilio Ulate Blanco
(1891–1973) 		prezydent 8.11.1949 8.11.1953 José Figueres Ferrer został wybrany na prezydenta 26 lipca 1953 roku, pokonując Fernando Castro Cervantesa[106]. Urząd objął 8 listopada. Wcześniej pełnił on obowiązki prezydenta od 8 maja 1948 roku do 8 listopada 1949 roku. Jego następcą został Mario Echandi Jiménez, który zwyciężył w wyborach z 2 lutego 1958 roku[106]. Urząd objął 8 maja. [107]
[108]
José Figueres Ferrer
(1906–1990) 		8.11.1953 8.05.1958
Mario Echandi Jiménez
(1915–2011) 		8.05.1958 8.05.1962
 Kuba – Republika Kuby
Carlos Prío Socarrás
(1903–1977) 		prezydent 10.10.1948 10.03.1952 [109]
Fulgencio Batista
(1901–1973) 		tymczasowy prezydent 10.03.1952 14.08.1954
Andrés Domingo del Castillo
(1892–1979) 		p.o. prezydenta 14.08.1954 24.02.1955
Fulgencio Batista prezydent 24.02.1955 31.12.1958
Anselmo Alliegro y Milá
(1899–1961) 		p.o. prezydenta 1.01.1959 2.01.1959
Carlos Manuel Piedra
(1895–1988) 		2.01.1959 3.01.1959
Manuel Urrutia Lleó
(1901–1981) 		prezydent 3.01.1959 18.07.1959
Osvaldo Dorticós Torrado
(1919–1983) 		18.07.1959 2.12.1976

L

Królestwo Laosu Laos – Królestwo Laosu
Sisavang Vong
(1885–1959) 		król 23.04.1946 29.10.1959 [110]
Savang Vatthana
(1907–1978(?)[j]) 		29.10.1959 2.12.1975
 Liban – Republika Libańska
Biszara al-Churi
(1890–1964) 		prezydent 22.11.1943 18.09.1952 [111]
Fuad Szihab
(1902–1973) 		p.o. prezydenta 18.09.1952 22.09.1952
Kamil Szamun
(1900–1987) 		prezydent 23.09.1952 22.09.1958
Fuad Szihab 23.09.1958 22.09.1964
 Liberia – Republika Liberii
William Tubman
(1895–1971) 		prezydent 3.01.1944 23.07.1971 William Tubman pełnił urząd do śmierci 23 lipca 1971 roku. [112]
Libia – Zjednoczone Królestwo Libii
Libia ogłosiła niepodległość 24 grudnia 1951 roku. [113]
Idris I
(1890–1983) 		król 24.12.1951 1.09.1969 Idris I był pierwszym i jedynym królem Zjednoczonego Królestwa Libii.
 Liechtenstein – Księstwo Liechtensteinu
Franciszek Józef II
(1906–1989) 		książę 25.07.1938 13.11.1989 [114]
 Luksemburg – Wielkie Księstwo Luksemburga
Szarlotta
(1896–1985) 		wielka księżna 14.01.1919 12.11.1964 [115]

M

Malaje – Federacja Malajów
Do 31 sierpnia 1957 roku Malaje były protektoratem brytyjskim. [116]
Tuanku Abdul Rahman
(1895–1960) 		król 31.08.1957 1.04.1960 Do czasu uzyskania niepodległości na czele protektoratu stał wysoki komisarz reprezentujący brytyjski rząd. W latach 50. urząd ten sprawowali: Henry Gurney (od 1 października 1948 roku do 6 października 1951 roku), Gerald Templer (od 15 stycznia 1952 roku do 31 maja 1954 roku) oraz Donald MacGillivray (od 31 maja 1954 roku do 31 sierpnia 1957 roku).
 Maroko – Imperium Szarifów / Królestwo Marokańskie
Przed uzyskaniem niepodległości Maroko podzielone było na dwa protektoraty: francuski i hiszpański. Maroko ogłosiło niepodległość 18 listopada 1955 roku. Została ona uznana przez Francję 2 marca 1956 roku, natomiast przez Hiszpanię 7 kwietnia 1956 roku. [117]
Muhammad V
(1909–1961) 		sułtan 17.11.1927 20.08.1953 20 sierpnia 1953 roku francuskie władze kolonialne zmusiły Muhammada V do ustąpienia i udania się na wygnanie. Dzień później na tronie osadzony został kuzyn Muhammada V – Muhammad ibn Arafa. Ze względu na brak popularności nowego sułtana wśród mieszkańców Maroka i wzrastające napięcia 1 października 1955 roku Muhammad ibn Arafa abdykował. 16 listopada na tron powrócił Muhammad V. 14 sierpnia 1957 roku przyjął tytuł króla.
Muhammad ibn Arafa
(1889–1976) 		21.08.1953 1.10.1955
Muhammad V 16.11.1955 14.08.1957
król 14.08.1957 26.02.1961
Maskat i Oman – Sułtanat Maskatu i Omanu
Sa’id ibn Tajmur
(1910–1972) 		sułtan 10.02.1932 23.07.1970 [118]
 Meksyk – Meksykańskie Stany Zjednoczone
Miguel Alemán Valdés
(1900–1983) 		prezydent 1.12.1946 30.11.1952 Miguel Alemán Valdés wybrany został na prezydenta 7 lipca 1946 roku, Adolfo Ruiz Cortines – 7 lipca 1952 roku, natomiast Adolfo López Mateos – 6 lipca 1958 roku. Wszyscy trzej byli członkami Partii Rewolucyjno-Instytucjonalnej. [119]
Adolfo Ruiz Cortines
(1889–1973) 		1.12.1952 30.11.1958
Adolfo López Mateos
(1909–1969) 		1.12.1958 30.11.1964
 Monako – Księstwo Monako
Rainier III
(1923–2005) 		książę 9.05.1949 6.04.2005 [120]
Mongolia – Mongolska Republika Ludowa
Funkcję głowy państwa pełnił organ kolegialny – Prezydium Małego Churału Państwowego, a następnie Prezydium Wielkiego Churału Państwowego. Przewodniczący Prezydium był primus inter pares – sprawował głównie funkcje reprezentacyjne i organizacyjne. [121]
Gonczigijn Bumcend
(1881–1953) 		przewodniczący Prezydium Małego Churału Państwowego 6.07.1940 6.07.1951 Przed 6 lipca 1951 roku funkcje głowy państwa pełniło Prezydium Małego Churału Państwowego składające się z pięciu członków. Po zniesieniu Małego Churału Państwowego, obowiązki głowy państwa przejęło ośmioosobowe prezydium Wielkiego Churału Państwowego (Ludowego). Faktycznym przywódcą państwa był Jumdżaagijn Cedenbal, który pełnił m.in. funkcje premiera (1952-1974) i sekretarza generalnego, a następnie pierwszego sekretarza Komitetu Centralnego Mongolskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej.
przewodniczący Prezydium Wielkiego Churału Państwowego 6.07.1951 23.09.1953
Süchbaataryn Jandżmaa
(1893–1963) 		p.o. przewodniczącego Prezydium Wielkiego Churału Państwowego 23.09.1953 7.07.1954
Dżamsrangijn Sambuu
(1895–1972) 		przewodniczący Prezydium Wielkiego Churału Państwowego[k] 7.07.1954 21.05.1972
Jumdżaagijn Cedenbal
(1916–1991) 		sekretarz generalny/pierwszy sekretarz Komitetu Centralnego Mongolskiej Partii Ludowo-Rewolucyjnej[l] 8.04.1940 4.04.1954
22.11.1958 30.05.1981

N

Królestwo Nepalu Nepal – Królestwo Nepalu
Tribhuvan
(1906–1955) 		król 11.12.1911 7.11.1950 6 listopada 1950 roku król Tribhuvan, nie zgadzając się z polityką premiera Mohana Shumshera Janga Bahadura Rany, schronił się w ambasadzie Indii. W odpowiedzi następnego dnia nowym królem ogłoszony został czteroletni wnuk Tribhuvana – Gyanendra. 10 listopada były król udał się na emigrację do Indii. Doprowadziło to do masowych demonstracji, które przerodziły się w rewolucję. Premier Rana został zmuszony do negocjacji. 8 stycznia 1951 roku rząd Nepalu ogłosił, że król Tribhuvan zostanie przywrócony na tron. Nie zakończyło to jednak rewolucji. 12 lutego podpisane zostało porozumienie z Delhi, które przewidywało m.in. przywrócenie Tribhuvana na tron. Król Tribhuvan powrócił do Nepalu 15 lutego. Rewolucja zakończyła ponad stuletnie rządy rodziny Ranów. Po śmierci Tribhuvana nowym królem został jego syn Mahendra[122]. [123]
Gyanendra
(1947–) 		7.11.1950 15.02.1951
Tribhuvan 15.02.1951 13.03.1955
Mahendra
(1920–1972) 		14.03.1955 31.01.1972
Niemcy Wschodnie – Niemiecka Republika Demokratyczna
Wilhelm Pieck
(1906–1955) 		prezydent 11.10.1949 7.09.1960 De iure funkcję głowy państwa pełnił prezydent[124]. Faktycznym przywódcą państwa był sekretarz generalny, a następnie pierwszy sekretarz Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec. [125]
Wilhelm Pieck
Otto Grotewohl
(1894-1964) 		przewodniczący Socjalistycznej Partii Jedności 22.04.1946 25.07.1950
Walter Ulbricht
(1893-1973) 		sekretarz generalny/pierwszy sekretarz Socjalistycznej Partii Jedności[m] 25.07.1950 3.05.1971
Niemcy Zachodnie – Republika Federalna Niemiec
Theodor Heuss
(1884–1963) 		prezydent 13.09.1949 12.09.1959 Theodor Heuss wybrany został na prezydenta przez Zgromadzenie Federalne 12 września 1949 roku[126], a następnie uzyskał reelekcję 17 lipca 1954 roku[127]. Jego następcą został Heinrich Lubke wybrany 1 lipca 1954 roku. Urząd objął 13 września[128]. [125]
Heinrich Lübke
(1894–1972) 		13.09.1959 30.06.1969
 Nikaragua – Republika Nikaragui
Víctor Manuel Román y Reyes
(1872–1950) 		prezydent 15.08.1947 6.05.1950 Víctor Manuel Román y Reyes zmarł 6 maja 1950 roku w trakcie sprawowania urzędu. Po jego śmierci obowiązki prezydenta pełnił przewodniczący Kongresu Narodowego Manuel Fernando Zurita. Następnego dnia na nowego prezydenta wybrany został przez Kongres Narodowy Anastasio Somoza García[129]. Wcześniej sprawował ten urząd od 1 stycznia 1937 roku do 1 maja 1947 roku[130]. [131]
[132]
Manuel Fernando Zurita
(?–?) 		p.o. prezydenta 6.05.1950 7.05.1950
Anastasio Somoza García
(1896–1956) 		prezydent 7.05.1950 29.09.1956
Luis Somoza Debayle
(1896–1956) 		29.09.1956 1.05.1963
 Norwegia – Królestwo Norwegii
Haakon VII
(1872–1957) 		król 27.11.1905 21.09.1957 Po śmierci Haakona VII nowym królem Norwegii został jego syn Olaf V. [133]
Olaf V
(1903–1991) 		21.09.1957 17.01.1991
 Nowa Zelandia
Commonwealth realm – głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [134]
Bernard Freyberg
(1889–1963) 		gubernator generalny 17.06.1946 15.08.1952 Po opuszczeniu Nowej Zelandii przez Bernarda Freyberga do czasu objęcia urzędu przez Charlesa Norrie obowiązki gubernatora generalnego pełnił jako administrator rządu prezes Sądu Najwyższego Humphrey O'Leary[135]. W okresie od zakończenia pełnienia urzędu przez Charlesa Norrie do czasu objęcia funkcji gubernatora generalnego przez Charlesa Lytteltona administratorem rządu był prezes Sądu Najwyższego Harold Barrowclough[136].
Humphrey O'Leary
(1886–1953) 		administrator rządu 15.08.1952 2.12.1952
Charles Norrie
(1893–1977) 		gubernator generalny 2.12.1952 25.07.1957
Harold Barrowclough
(1894–1972) 		administrator rządu 25.07.1957 5.09.1957
Charles Lyttelton
(1909–1977) 		gubernator generalny 5.09.1957 13.09.1962

P

 Pakistan – Dominium Pakistanu / Islamska Republika Pakistanu
Commonwealth realm – do 23 marca 1956 roku głową państwa był brytyjski monarcha, którego na miejscu reprezentował gubernator generalny. [137]
Khawaja Nazimuddin
(1894–1964) 		gubernator generalny 14.09.1948 17.10.1951 [1]
Ghulam Muhammad
(1895–1956) 		17.10.1951 6.10.1955
Iskander Mirza
(1899–1969) 		7.08.1955 6.10.1955

Uwagi

  1. ↑ Po śmierci poprzednika Czerwenkowa Georgiego Dimitrowa dotychczasowe stanowisko sekretarza generalnego zostało zmienione na pierwszego sekretarza. Decyzją z 8 listopada 1950 roku przywrócono stanowisko sekretarza generalnego. Kiedy na czele partii stanął Żiwkow ponownie powrócono do nazwy "pierwszy sekretarz".
  2. ↑ W Chile obowiązywał system wyborczy, zgodnie z którym do wyboru prezydenta w głosowaniu powszechnym wymagana była bezwzględna większość. Jeżeli żaden ze startujących takiej większości nie uzyskał, wyboru dokonywał Kongres spośród dwóch kandydatów z największą liczbą głosów.
  3. ↑ Nadżib stojący na czele Rady Dowództwa Rewolucyjnego obiecał utrzymać monarchię konstytucyjną z radą regencyjną sprawującą władzę, dopóki Fuad nie osiągnie pełnoletności. Do 2 sierpnia 1952 roku, tj. do ustanowienia organu regencyjnego (a nie rady), uprawnienia konstytucyjne Fuada pełnił rząd. Na czele organu regencyjnego stanął Muhammad Abdel Moneim. Organ ten jednak nie miał żadnych rzeczywistych uprawnień. Zostały one skutecznie przejęte przez Radę Dowództwa Rewolucyjnego. Organ został rozwiązany 7 września 1952 roku, a Moneim został mianowany księciem regentem.
  4. ↑ 26 lutego Naser przyjął rezygnację Nadżiba i umieścił go w areszcie domowym. Tego samego dnia Rada Dowództwa Rewolucyjnego ogłosiła Nasera swoim przewodniczącym i premierem Egiptu. Po przywróceniu Nadżiba na stanowisko prezydenta faktyczną władzę nadal sprawował Naser.
  5. ↑ W skład zarządu junty wchodzili: Carlos Enrique Díaz, Elfego Hernán Monzón oraz José Ángel Sánchez.
  6. ↑ W skład Rządowej Rady Wykonawczej weszli: Léonce Bernard, Georges Bretous, Stuart Cambronne, Antoine Pierre-Paul (do 24 kwietnia 1957), Vilfort Beauvoir (do 24 kwietnia 1957), Weber Michaud, Seymour Lamothe, Raoul Daguilh, Théodore A. Nicoleau (do 24 kwietnia 1957), Ernest B. Danache, Emmanuel Bruny, Max Bolté oraz Grégoire Eugène.
  7. ↑ Ramón Villeda Morales uzyskał 48,10% głosów, Tiburcio Carías Andino – 30,85% głosów, natomiast Abraham Williams Calderón – 21,05% głosów
  8. ↑ Według raportów CIA królewskie uprawnienia de facto przejęła Rada Ministrów.
  9. ↑ Losy Kim Tu Bonga po opuszczeniu stanowiska przewodniczącego Prezydium Najwyższego Zgromadzenia Ludowego nie są znane.
  10. ↑ W 1978 roku laotański rząd poinformował, że Savang Vatthana zmarł na malarię. Rok ten podawany jest w wątpliwość. Jako datę śmierci Vatthany różne źródła wskazują m.in. marzec 1980 roku (zob. Stuart-Fox 2008 ↓, s. 290) czy styczeń 1981 roku (zob. Der Spiegel). W 1989 roku premier Laosu Kaysone Phomvihan poinformował, że Vatthana zmarł w 1984 roku.
  11. ↑ 7 lipca 1960 roku Wielki Churał Państwowy zmienił nazwę na Wielki Churał Ludowy.
  12. ↑ Sekretarz generalny od 8 kwietnia 1940 roku do 4 kwietnia 1954 roku, pierwszy sekretarz od 22 listopada 1958 roku do 30 maja 1981 roku.
  13. ↑ Sekretarz generalny od 25 lipca 1950 roku do 28 lipca 1953 roku, pierwszy sekretarz – od 28 lipca 1953 roku do 3 maja 1971 roku.

Przypisy

  1. ↑ Countries Ab-Am – Afghanistan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  2. ↑ Countries Ab-Am – Albania [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  3. ↑ Countries An-Az – Andorra [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  4. ↑ Countries Sa – Saudi Arabia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  5. ↑ Argentina (1916-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  6. ↑ Countries An-Az – Argentina [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  7. ↑ Countries An-Az – Australia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  8. ↑ Countries An-Az – Austria [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  9. ↑ King Leopold III [online], The Belgian Monarchy [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  10. ↑ King Baudouin [online], The Belgian Monarchy [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  11. ↑ Countries Ba-Bo – Belgium [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  12. ↑ Countries Ba-Bo – Bhutan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  13. ↑ Burma/Myanmar (1948-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  14. ↑ Post-Independent Myanmar’s Second President Takes Oath of Office [online], The Irrawaddy [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  15. ↑ Countries Me-My – Myanmar [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  16. ↑ Nohlen 2005b ↓, s. 133.
  17. ↑ Mesa Gisbert 1983 ↓, s. 105-106.
  18. ↑ Zob. Decreto Supremo Nº 2545, 16 de mayo de 1951 (hiszp.).
  19. ↑ Bolivia (1917-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  20. ↑ Mesa Gisbert 1983 ↓, s. 107.
  21. ↑ Countries Ba-Bo – Bolivia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  22. ↑ Resultados gerais do pleito presidencial, segundo as Unidades da Federação — 3-X-1950 [online], IBGE [dostęp 2024-07-07] (port.).
  23. ↑ Resultados gerais do pleito presidencial, por Unidades da Federação — 3-X-1955 [online], IBGE [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-09] (port.).
  24. ↑ a b Brazil (1910-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  25. ↑ Nereu de Oliveira Ramos – Biography [online], Biblioteca da Presidência da República [dostęp 2024-07-07] (port.).
  26. ↑ Carlos Coimbra da Luz [online], Fundação Getulio Vargas [dostęp 2024-07-07] (port.).
  27. ↑ Biografias » João Café Filho [online], JK CPDOC – FGV [dostęp 2024-07-07] (port.).
  28. ↑ Countries Br-Bu – Brazil [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  29. ↑ Zob. m.in. art. 20, 33-36 Konstytucji Ludowej Republiki Bułgarii z 1947 roku.
  30. ↑ Countries Br-Bu – Bulgaria [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  31. ↑ Zob. Протокол от пленум на ЦК от 25 и 26 януари 1954 г. [online], Държавна агенция "Архиви" [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-22] (bułg.).
  32. ↑ Zob. Протокол от заседание на ЦК след VІ конгрес от 4 март 1954 г. [online], Държавна агенция "Архиви" [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-07] (bułg.).
  33. ↑ Countries Sp-Sy – Sri Lanka [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  34. ↑ Elección Presidencial 1952 [online], Base de Datos de Elecciones en Chile [dostęp 2022-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2022-06-28] (hiszp.).
  35. ↑ Elección Presidencial 1958 [online], Base de Datos de Elecciones en Chile [dostęp 2022-06-28] [zarchiwizowane z adresu 2022-06-28] (hiszp.).
  36. ↑ Countries Ch – Chile [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  37. ↑ Zob. art. 39-46 Konstytucji Chińskiej Republiki Ludowej z 1954 roku.
  38. ↑ Countries Ch – China [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  39. ↑ How China Elects Its President [online], Taiwan Today [dostęp 2024-07-08] (ang.).
  40. ↑ Countries T – Taiwan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  41. ↑ NS RČS 1948-1954 › Stenoprotokoly › 72. schůze › Sobota 21. března 1953 [online], Poslanecká sněmovna Parlamentu České republiky [dostęp 2024-07-08] (cz.).
  42. ↑ NS RČS 1954-1960 › Stenoprotokoly › 22. schůze › Úterý 19. listopadu 1957 [online], Poslanecká sněmovna Parlamentu České republiky [dostęp 2024-07-08] (cz.).
  43. ↑ Countries Cr-Cz – Czech Republic [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  44. ↑ Countries D – Denmark [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  45. ↑ Nohlen 2005a ↓, s. 247-260.
  46. ↑ Countries D – Dominican Republic [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  47. ↑ Gamal Abdel Nasser [online], Nasser Youth Movement [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  48. ↑ Countries E – Egypt [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  49. ↑ Nohlen 2005b ↓, s. 379.
  50. ↑ a b Tribunal Supremo Electoral, Elecciones y democracia en el Ecuador: El proceso electoral ecuatoriana, Corporación Editora Nacional, s. 136-137 (hiszp.).
  51. ↑ Countries E – Ecuador [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  52. ↑ Countries E – Ethiopia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-14] (ang.).
  53. ↑ a b Results of the Past Presidential & Vice-Presidential Elections [online], The Philippine Presidency Project [dostęp 2024-07-14] [zarchiwizowane z adresu 2007-08-24] (ang.).
  54. ↑ Official Month in Review: March 16 – March 31, 1957 [online], Official Gazette [dostęp 2024-07-14] (ang.).
  55. ↑ Countries Ph-Pu – Philippines [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  56. ↑ Countries F – Finland [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  57. ↑ Décision Proclamation présidentielle 1958 du 08 janvier 1959 [online], Conseil constitutionnel [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-09] (fr.).
  58. ↑ Countries F – France [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  59. ↑ Countries Ga-Gi – Ghana [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  60. ↑ 1957: Ghana celebrates independence [online], BBC [dostęp 2024-07-15] (ang.).
  61. ↑ Prempeh 2013 ↓, s. 209-234.
  62. ↑ Countries Go-Gu – Greece [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  63. ↑ Nohlen 2005a ↓, s. 323.
  64. ↑ Gleijeses 1991 ↓, s. 345-349.
  65. ↑ Gleijeses 1991 ↓, s. 354-357.
  66. ↑ Guatemala (1903-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-18] (ang.).
  67. ↑ Countries Go-Gu – Guatemala [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  68. ↑ Countries Go-Gu – Guinea [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  69. ↑ Countries H – Haiti [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  70. ↑ Countries Sp-Sy – Spain [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  71. ↑ Countries Na-Ne – Netherlands, The [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  72. ↑ Nohlen 2005a ↓, s. 407.
  73. ↑ Memorandum by the Deputy Assistant Secretary of State for Inter-American Affairs (Sparks) to the Deputy Under Secretary of State (Murphy) [online], Foreign Relations of the United States, 1952–1954, The American Republics, Volume IV [dostęp 2024-07-20] (ang.).
  74. ↑ The Ambassador in Honduras (Willauer) to the Department of State [online], Foreign Relations of the United States, 1952–1954, The American Republics, Volume IV [dostęp 2024-07-20] (ang.).
  75. ↑ The Ambassador in Honduras (Willauer) to the Department of State [online], Foreign Relations of the United States, 1952–1954, The American Republics, Volume IV [dostęp 2024-07-20] (ang.).
  76. ↑ Villeda Morales, Presidente [online], La Tribuna [dostęp 2024-07-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-22] (hiszp.).
  77. ↑ Countries H – Honduras [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  78. ↑ Countries I – India [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  79. ↑ Presidential election from 1952 to 1997 brief notes [online], Election Commission of India [dostęp 2024-07-22] [zarchiwizowane z adresu 2013-11-02] (ang.).
  80. ↑ Countries I – Indonesia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  81. ↑ Iraq (1932-present) [online], University of Central Arkansas [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  82. ↑ Countries I – Iraq [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  83. ↑ Countries I – Iran [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  84. ↑ Presidential Elections 1938–2011 [online], Department of the Environment, Community and Local Government, s. 24-25 [dostęp 2024-07-07] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-20] (ang.).
  85. ↑ Countries I – Ireland [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  86. ↑ Countries I – Iceland [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  87. ↑ Previous Presidential Elections [online], Kneset [dostęp 2024-07-29] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-04] (ang.).
  88. ↑ Countries I – Israel [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  89. ↑ Countries JK – Japan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  90. ↑ Countries YZ – Yemen [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  91. ↑ 59 صفحة من تاريخ الاردن [online], Ammon News [dostęp 2024-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2022-01-14] (arab.).
  92. ↑ صاحب الجلالة الهاشمية الملك طلال بن عبدالله (صانع الدستور) [online], Ad-Dustour [dostęp 2024-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-19] (arab.).
  93. ↑ a b في ذكرى رحيل الملك طلال [online], Ammon News [dostęp 2024-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2021-03-31] (arab.).
  94. ↑ Top Secret Supplement to the Current Intelligence Digest – 26 May 1952 – CIA No. 49673 [online], CIA, s. 1-3 [dostęp 2024-07-23] (ang.).
  95. ↑ التوثيق الملكي ينشر وثيقة بمناسبة الذكرى السبعين للمناداة بالملك الحسين ملكًا على المملكة الأردنية الهاشمية [online], Royal Hashemite Documentation Center, s. 9-10 [dostęp 2024-07-23] (arab.).
  96. ↑ Current Intelligence Digest – 12 August 1952 – OCI No. 6460 [online], CIA, s. 9-10 [dostęp 2024-07-23] (ang.).
  97. ↑ King Hussein of Jordan [online], The Telegraph, s. 9-10 [dostęp 2024-07-23] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-11] (ang.).
  98. ↑ Countries JK – Jordan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  99. ↑ Countries Se-So – Serbia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  100. ↑ Countries Ca-Ce – Cambodia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-24] (ang.).
  101. ↑ Countries Ca-Ce – Canada [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-24] (ang.).
  102. ↑ Countries Ci-Co – Colombia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-24] (ang.).
  103. ↑ a b Countries JK – Korea [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-25] (ang.).
  104. ↑ Zob. art. 47-51 Konstytucji Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej z 1948 roku.
  105. ↑ Kim Jong Un and the ‘Supreme Leader System’ [online], The Diplomat [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  106. ↑ a b Nohlen 2005a ↓, s. 155.
  107. ↑ Countries Ci-Co – Costa Rica [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-24] (ang.).
  108. ↑ Presidentes de la República de Costa Rica [online], Tribunal Supremo de Elecciones [dostęp 2024-07-24] (hiszp.).
  109. ↑ Countries Cr-Cz – Cuba [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-24] (ang.).
  110. ↑ Countries L – Laos [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  111. ↑ Countries L – Lebanon [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  112. ↑ Countries L – Liberia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  113. ↑ Countries L – Libya [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  114. ↑ Countries L – Liechtenstein [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  115. ↑ Countries L – Luxembourg [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-26] (ang.).
  116. ↑ Countries Ma – Malaysia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  117. ↑ Countries Me-My – Morocco [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  118. ↑ Countries Ni-O – Oman [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  119. ↑ Countries Me-My – Mexico [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  120. ↑ Countries Me-My – Monaco [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).
  121. ↑ Countries Me-My – Mongolia [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  122. ↑ Nepal (1923-present) [online], Rulers.org [dostęp 2024-08-02] (ang.).
  123. ↑ Countries Na-Ne – Nepal [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  124. ↑ Zob. art. 101-108 Konstytucji Niemieckiej Republiki Demokratycznej z 1949 roku.
  125. ↑ a b Countries Ga-Gi – Germany [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  126. ↑ 1. Bundesversammlung (12. September 1949) – Übersicht [online], Deutscher Bundestag [dostęp 2024-06-08] (niem.).
  127. ↑ 2. Bundesversammlung (17. Juli 1954) – Übersicht [online], Deutscher Bundestag [dostęp 2024-06-08] (niem.).
  128. ↑ 3. Bundesversammlung (1. Juli 1959) – Übersicht [online], Deutscher Bundestag [dostęp 2024-06-08] (niem.).
  129. ↑ Decreto Legislativo No. 169, Aprobado 07 de Mayo de 1950 [online], Publicado en La Gaceta No. 92 del 08 de Mayo de 1950. Normas Jurídicas de Nicaragua [dostęp 2024-08-06] (hiszp.).
  130. ↑ Anastasio Somoza García [online], Ministerio de Educación [dostęp 2024-07-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-09] (hiszp.).
  131. ↑ Countries Ni-O – Nicaragua [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  132. ↑ Presidentes de Nicaragua [online], Ministerio de Educación [dostęp 2024-07-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-09] (hiszp.).
  133. ↑ Countries Ni-O – Norway [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  134. ↑ Countries Na-Ne – New Zealand [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  135. ↑ Zob. Assumption, of the Administration of the Government of New Zealand by the Right Honourable Sir Humphrey Francis O'Leary, Chief Justice [online], New Zealand Gazette Extraordinary, Wellington, Friday, 15 August 1952 [dostęp 2024-08-07] (ang.).
  136. ↑ Zob. Assumption o[ the Administration o[ the Government o[ New Zealand by Major-General the Right Honourable Sir Harold Eric Barrowclough, Chief Justice [online], New Zealand Gazette Extraordinary, Wellington, Thursday, 25 July 1957 [dostęp 2024-08-07] (ang.).
  137. ↑ Countries Pa-Pe – Pakistan [online], Rulers.org [dostęp 2024-07-07] (ang.).

Bibliografia

  • Gleijeses Piero, Shattered Hope: The Guatemalan Revolution and the United States, 1944-1954, Princeton University Press, 1991, ISBN 978-0-691-02556-8.
  • Mesa Gisbert Carlos D., Presidentes de Bolivia: entre urnas y fusiles, Gisbert y Cia S.A., 1983.
  • Nohlen Dieter, Elections in the Americas: A Data Handbook. Vol. 1 North America, Central America, and the Carribbean, Oxford University Press, 2005, ISBN 978-0-19-928357-6.
  • Nohlen Dieter, Elections in the Americas: A Data Handbook. Vol. 2 South America, Oxford University Press, 2005, ISBN 978-0-19-928358-3.
  • Stuart-Fox Martin, Historical Dictionary of Laos, wyd. 3, Scarecrow Press, 2008, ISBN 978-0-8108-5624-0.
  • Prempeh H Kwasi, Constitutional autochthony and the invention and survival of “absolute presidentialism” in postcolonial Africa, [w:] Frankenberg Günter, Order from Transfer: Comparative Constitutional Design and Legal Culture, Studies in Comparative Law and Legal Culture series, Edward Elgar Publishing, 2013, s. 209-234, ISBN 978-1-78195-211-5.


Heads of States and Governments Since 1945: A Worldwide Encyclopedia of Over 2,300 Leaders, 1945 through 1992

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:ArturM/Tabela_sezonu&oldid=74499870”