Przejdź do zawartości

Esther Duflo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Esther Duflo
Ilustracja
Państwo działania

Francja, Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

25 października 1972
Paryż

Specjalność: ekonomia
Alma Mater

École normale supérieure (Paryż),
École des hautes études en sciences sociales,
École d'économie de Paris,
Massachusetts Institute of Technology

Instytut

Massachusetts Institute of Technology

Nagrody

Nagroda Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii,
John Bates Clark Medal

Strona internetowa

Esther Duflo (ur. 25 października 1972) – francusko-amerykańska ekonomistka pracująca na Massachusetts Institute of Technology. Odegrała wiodącą rolę w popularyzacji eksperymentów terenowych w ekonomii. Jej główne obszary badań to ubóstwo, ekonomia rozwoju i zagadnienia mikroekonomii ważne dla krajów rozwijających się, takie jak empiryczna ocena efektywności programów rozwojowych, ekonomia edukacji, opieki zdrowotnej, gospodarstwa domowego, czy dostępu do rynków finansowych[1][2].

Uhonorowano ją szeregiem wyróżnień, takich jak MacArthur Fellowship, John Bates Clark Medal, Nagroda Księcia Asturii, oraz wsparciem Gates Foundation[1]. Jest m.in. współzałożycielką i dyrektorką Abdul Latif Jameel Poverty Action Lab na MIT i pracowniczką naukową NBER[3]. W 2019 została laureatką nagrody im. Nobla z ekonomii[4] (wspólnie z Abhijitem Banerjeem i Michaelem Kremerem).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne życie i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w 1972 w Paryżu. Jej ojciec jest francuskim matematykiem, a matka lekarką[1]. Podjęła studia na École normale supérieure planując zostać historyczką. W 1993 w trakcie nauki odbyła roczny staż badawczy w Moskwie, gdzie miała okazję pracować w zespołach Jeffreya Sachsa i innych ekonomistów badających transformację ustrojową i gospodarczą Rosji. Ukończyła licencjat z historii i ekonomii w 1994 oraz studia magisterskie z ekonomii na École des hautes études en sciences sociales i École d'économie de Paris w 1995[2].

Wspólnie z jej ówczesnym partnerem, Emmanuelem Saezem, podjęła następnie studia doktoranckie na MIT. Według jej relacji, już po pierwszym miesiącu nauki ekonomii rozwoju na tej uczelni była przekonana, że to dziedzina którą chce się zajmować[5]. Obroniła doktorat dysertacją poświęconą analizie eksperymentu naturalnego z Indonezji pod kierunkiem Abhijita Banerjee i Joshui Angrista w 1999[2][6].

Po ukończeniu nauki otrzymała oferty pracy od większości prestiżowych uczelni amerykańskich[5]. Od studiów jest pracowniczką MIT, z wyjątkiem lat 2001–2002 które spędziła na Uniwersytecie w Princeton. W wieku 29 lat została jedną z najmłodszych osób w kadrze MIT uhonorowanych pozycją tenured associate professor. W 2003 współzałożyła na tej uczelni Poverty Action Lab, które zrealizowało od tego czasu ponad 200 terenowych eksperymentów z obszaru ekonomii rozwoju, oraz wykształciło licznych praktyków randomizowanych badań kontrolnych[2][5].

Znalazła się na listach najważniejszych intelektualistów świata (Foreign Policy, 2008[7], 2010[8] i 2012[9], Time, 2011[10]) i najciekawszych młodych ekonomistów (The Economist, 2008[11]). Książka, którą napisała wspólnie z Banerjee, Poor Economics, zdobyła w 2011 nagrodę tytułu roku Financial Times i Goldman Sachs[12].

14 października 2019 roku wspólnie z Abhijitem Banerjeem i Michaelem Kremerem została nagrodzona Nagrodą Banku Szwecji im. Alfreda Nobla w dziedzinie ekonomii za eksperymentalne podejście do łagodzenia ubóstwa[13]. Komitet nagrody wskazał na praktyczne wnioski płynące z badań laureatów, m.in. o efektywności kosztowej kształcenia wyrównawczego i profilaktyki zdrowotnej, oraz o niskiej skuteczności pomocy słabo dopasowanej do lokalnego kontekstu[14].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 2015 poślubiła Abhijita Banerjee[15].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Nigel Farndale, Esther Duflo: Can this woman change the world?, 7 sierpnia 2011, ISSN 0307-1235 [dostęp 2019-03-16] (ang.).
  2. a b c d Asimina Caminis, Putting Economic Policy to the Test, „Finance and Development”, 40 (3), International Monetary Fund, wrzesień 2003.
  3. Esther Duflo [online], The National Bureau of Economic Research [dostęp 2019-03-16].
  4. Hanna Ziady, Nobel Prize in economics awarded to trio for work on poverty [online], CNN, 14 października 2019 [dostęp 2019-10-14].
  5. a b c Ian Parker, The Poverty Lab, „The New Yorker”, 10 maja 2010, ISSN 0028-792X [dostęp 2019-03-16] (ang.).
  6. Esther Duflo, Essays in empirical development economics, Massachusetts Institute of Technology, 1999 [dostęp 2019-03-16].
  7. The Top 100 Public Intellectuals: Bios [online], Foreign Policy, 1 maja 2008 [dostęp 2019-03-16] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-01].
  8. Foreign Policy's Second Annual List of the 100 Top Global Thinkers [online], Foreign Policy, 4 stycznia 2011 [dostęp 2019-03-16] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-04].
  9. The FP Top 100 Global Thinkers [online], Foreign Policy, 30 listopada 2012 [dostęp 2019-03-16] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-01].
  10. Rana Foroohar, The 2011 TIME 100, „Time”, 21 kwietnia 2011, ISSN 0040-781X [dostęp 2019-03-16] (ang.).
  11. International bright young things, „The Economist”, 30 grudnia 2008, ISSN 0013-0613 [dostęp 2019-03-16].
  12. MIT?s Banerjee, Duflo Win $48,000 FT/Goldman Award With 'Poor Economics' [online], Innovations for Poverty Action, 27 maja 2015 [dostęp 2019-03-16] (ang.).
  13. The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 2019 [online], Nobel Media AB, 14 października 2019 [dostęp 2019-10-14] (ang.).
  14. The Committee for the Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel, Scientific Background: Understanding development and poverty alleviation [online], The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 2019, 14 października 2019 [dostęp 2019-10-14] (ang.).
  15. Abhijit Banerjee and Esther Duflo: The Nobel couple fighting poverty. bbc.com. [dostęp 2019-10-26]. (ang.).