What do you think?
Rate this book
The Singularity
In this prophetic allegory about artificial intelligence by a renowned figure of twentieth-century Italian literature, a modest university professor becomes involved in a remote and enigmatic project in the middle of the Cold War.
At the beginning of Dino Buzzati’s The Singularity , Ermanno Ismani, an unassuming university professor, is summoned by the minister of defense to accept a two-year, top-secret mission at a mysterious research center, isolated from the world among forests, plunging cliffs, and high mountains. What’s he supposed to do there? Not clear. How long will he be there? No saying.
Still, Ismani takes the mystifying job and, accompanied by his no-nonsense wife, Elisa, heads to the so-called Experimental Camp of Military Zone 36, wondering whether, in the midst of the Cold War, it’s some sort of nuclear project he’s been assigned to. But no, the colleagues the couple meets on arrival assure them, it’s nothing like that. It’s much, much more powerful.
At the center of the research complex is strange, shining, at times murmurous, white wall. Behind it, a deep gorge drops away, full of wires and radio towers and mobile sensors and a host of eccentric structures. A question begins to Could this be the shape of consciousness itself? And if so, whose?
Buzzati's novella of 1960, a pioneering work of Italian science fiction, is published here in a brisk new translation by Anne Milano Appel. In it, Buzzati explores his favorite themes of love and longing while offering a startlingly prescient parable of artificial intelligence.
At the beginning of Dino Buzzati’s The Singularity , Ermanno Ismani, an unassuming university professor, is summoned by the minister of defense to accept a two-year, top-secret mission at a mysterious research center, isolated from the world among forests, plunging cliffs, and high mountains. What’s he supposed to do there? Not clear. How long will he be there? No saying.
Still, Ismani takes the mystifying job and, accompanied by his no-nonsense wife, Elisa, heads to the so-called Experimental Camp of Military Zone 36, wondering whether, in the midst of the Cold War, it’s some sort of nuclear project he’s been assigned to. But no, the colleagues the couple meets on arrival assure them, it’s nothing like that. It’s much, much more powerful.
At the center of the research complex is strange, shining, at times murmurous, white wall. Behind it, a deep gorge drops away, full of wires and radio towers and mobile sensors and a host of eccentric structures. A question begins to Could this be the shape of consciousness itself? And if so, whose?
Buzzati's novella of 1960, a pioneering work of Italian science fiction, is published here in a brisk new translation by Anne Milano Appel. In it, Buzzati explores his favorite themes of love and longing while offering a startlingly prescient parable of artificial intelligence.
136 pages, Paperback
First published January 1, 1960
About the author
Dino Buzzati
269 books998 followersDino Buzzati Traverso (1906 – 1972) è stato uno scrittore, giornalista, pittore, drammaturgo, librettista, scenografo, costumista e poeta italiano.
Dino Buzzati Traverso was an Italian novelist, short story writer, painter and poet, as well as a journalist for Corriere della Sera. His worldwide fame is mostly due to his novel Il deserto dei Tartari, translated into English as The Tartar Steppe.
Dino Buzzati Traverso was an Italian novelist, short story writer, painter and poet, as well as a journalist for Corriere della Sera. His worldwide fame is mostly due to his novel Il deserto dei Tartari, translated into English as The Tartar Steppe.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 141 reviews
April 22, 2021
Il Grande Ritratto = Larger than Life, Dino Buzzati
Larger than Life is a 1960 novel by the Italian writer Dino Buzzati.
It tells the story of a scientist who becomes entangled with a large electronic machine in which the woman he loves is reincarnated.
The book is considered to be the first serious novel of Italian science fiction, with content that goes beyond light entertainment. An English translation by Henry Reed was published in 1962.
تاریخ نخستین خوانش سال 1979میلادی
عنوان: تصویر بزرگ؛ نویسنده: دینو بوتزاتی؛ مترجم بهمن فرزانه؛ تهران، امیرکبیر، 1356؛ در 117ص؛ چاپ دوم 1388، در 161ص؛ شابک 9789640012369؛ چاپ چهارم 1391؛ در 160ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیائی - سده 20م
بشر تا کنون روبات‌های بسیاری ساخته است، که توانایی تقلید مکانیکی حالات، و رفتارهای انسان را، دارا بوده اند؛ اما این وسوسه نیز هماره با سازندگان همراه بوده، تا روباتی بسازند، که افزون بر رفتارهای ساده ی مکانیکی، از ویژگی‌های انسانی، همانند اندیشیدن و احساس نیز، برخوردار باشند؛ داستان «تصویر بزرگ» داستانی است، که در آن این میل همیشگی بشر، با واژه های نگارنده ی کتاب ارائه، و افزونتر بر آن، رویدادهایی که ناخواسته، و بیرون از اراده ی بشر رخ می‌دهند را نیز، پیشکش چشمان خوانشگر کرده است؛ نامه ای رسمی، از وزارتخانه ای، برای پروفسور «ایزمانی» میرسد، که از او میخواهند، تا همراهی در عملیاتی را، برای مدت دو سال، با حقوق بالا بپذیرد؛ عملیاتی سری است، و چیز دیگری به او نمیگویند؛ پروفسور همراه با همسرش «الیزا»، راهی ماموریت شده، و در آنجا متوجه میشوند، که دانشمندان، ماشینی شبیه به انسان ساخته اند؛ ماشینی که دارای پنج حس است، و مهمتر از همه، میتواند بیندیشد، و شخصیتی انسانی دارد؛ ولی سازنده ی ماشین، آن را همانند همسر مرحومش «لائورا»، بازسازی نموده؛ زنی زیبا، هوسران و بیوفا، و پی آمد داستان ....؛
تاریخ بهنگام رسانی 01/02/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
Larger than Life is a 1960 novel by the Italian writer Dino Buzzati.
It tells the story of a scientist who becomes entangled with a large electronic machine in which the woman he loves is reincarnated.
The book is considered to be the first serious novel of Italian science fiction, with content that goes beyond light entertainment. An English translation by Henry Reed was published in 1962.
تاریخ نخستین خوانش سال 1979میلادی
عنوان: تصویر بزرگ؛ نویسنده: دینو بوتزاتی؛ مترجم بهمن فرزانه؛ تهران، امیرکبیر، 1356؛ در 117ص؛ چاپ دوم 1388، در 161ص؛ شابک 9789640012369؛ چاپ چهارم 1391؛ در 160ص؛ موضوع داستانهای نویسندگان ایتالیائی - سده 20م
بشر تا کنون روبات‌های بسیاری ساخته است، که توانایی تقلید مکانیکی حالات، و رفتارهای انسان را، دارا بوده اند؛ اما این وسوسه نیز هماره با سازندگان همراه بوده، تا روباتی بسازند، که افزون بر رفتارهای ساده ی مکانیکی، از ویژگی‌های انسانی، همانند اندیشیدن و احساس نیز، برخوردار باشند؛ داستان «تصویر بزرگ» داستانی است، که در آن این میل همیشگی بشر، با واژه های نگارنده ی کتاب ارائه، و افزونتر بر آن، رویدادهایی که ناخواسته، و بیرون از اراده ی بشر رخ می‌دهند را نیز، پیشکش چشمان خوانشگر کرده است؛ نامه ای رسمی، از وزارتخانه ای، برای پروفسور «ایزمانی» میرسد، که از او میخواهند، تا همراهی در عملیاتی را، برای مدت دو سال، با حقوق بالا بپذیرد؛ عملیاتی سری است، و چیز دیگری به او نمیگویند؛ پروفسور همراه با همسرش «الیزا»، راهی ماموریت شده، و در آنجا متوجه میشوند، که دانشمندان، ماشینی شبیه به انسان ساخته اند؛ ماشینی که دارای پنج حس است، و مهمتر از همه، میتواند بیندیشد، و شخصیتی انسانی دارد؛ ولی سازنده ی ماشین، آن را همانند همسر مرحومش «لائورا»، بازسازی نموده؛ زنی زیبا، هوسران و بیوفا، و پی آمد داستان ....؛
تاریخ بهنگام رسانی 01/02/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
May 26, 2024
„Големият портрет“ е много хубава и трогателна история! Въпреки че творбата е научнофантастична, Будзати се фокусира в нея най-вече върху чувствата на персонажите... Освен това, той подтиква читателите към размисъл по темата за неизбежните рискове от създаването на мощен робот, който да представлява един вид свръхчовешки разум.
Известен професор е поканен да работи в тайнствена военна зона, без предварително да му е дадена никаква информация за дейността в нея. Въпреки това той се съгласява, като заедно със своята съпруга се преместват да живеят в зоната и се запознават с останалите учени, които са част от проекта. Впоследствие се разбира, че става дума за сложен изкуствен интелект, а междувременно се случват доста странни и опасни събития...
Известен професор е поканен да работи в тайнствена военна зона, без предварително да му е дадена никаква информация за дейността в нея. Въпреки това той се съгласява, като заедно със своята съпруга се преместват да живеят в зоната и се запознават с останалите учени, които са част от проекта. Впоследствие се разбира, че става дума за сложен изкуствен интелект, а междувременно се случват доста странни и опасни събития...
January 17, 2024
Nekoliko napomena za početak, ovo je knjiga napisana 1960-tih i smatra se prvom talijanskom SF pripovjetkom/romanom. I o umjetnoj je inteligenciji. Bar na prvu. Po meni je u osnovi ovo retelling Frankenštajna, a ponekad se pitam nisu li sve knjige o umjetnoj inteligenciji upravo to o stvaranju živoga od neživoga samo ne od krvi i mesa nego od žica i elektrona. I o razlozima zašto. Samoća, ljubav, ambicija, ludost, oholost? Kao što rekoh knjiga je napisana 60-tih godina prošlog stoljeća ali u svjetlu najnovijih načina korištenja umjetne inteligencije i ponovnog preispitivanja uloge AI u našim sadašnjim i budućim životima mislim da bi ju bilo mudro ponovno pročitati. Jer govori o filozofskim i etičkim i moralnim aspektima uspostave i korištenja AIja a mislim da su to sve stvari o kojima počinjemo prekasno razmišljati kada je u pitanju upotreba bilo koje napredna tehnologija. Knjiga je to koju ćete bez problema pročitati u jedno poslijepodne ali će te puno duže o njoj razmišljati. Topla preporuka.
Read
November 5, 2019Много умее да напряга и да напича Будзати, като композиране на симфония му е разказването, особено с приповдигнатата динамика в края. Още една фантастична приказка за тежненията на човешката душа и катастрофалните им последствия.
September 27, 2019
L'amore vince sulla conoscenza
"Eppure dov'è il più lieto brusio di vita e aspettazione? quella risonanza indefinibile che negli uomini faceva dimenticare la presenza del corpo in una meravigliosa sensazione di leggerezza?
Né la potenza instancabile del mare, né le impenetrabili cisterne delle foreste, né l'immobilità delle selvagge montagne muovevano insieme nell'animo tante cose soavi, eroiche e fatali. Ma adesso?"
Romanzo breve del 1960 che vede l'autore muoversi in un genere - la fantascienza - a lui estraneo.
Più della metà dell'opera si trascina tra svogliati dialoghi per esacerbare la tensione e personaggi che definirli soprammobili è fare loro un complimento.
Quando l'autore smette di tirare a campare e finalmente squarcia il velo per far scorgere il dramma che risiede dietro la vicenda, ecco che l'imperfezione dell'uomo sale alla ribalta e diventa legge universale che circoscrive la sete di conoscenza a triste chimera.
Le ultime pagine trasudano di un cinismo così sibillino e amaro da riuscire (quasi) a rivalutare tutto quello che si è letto in precedenza.
Oggettivamente l'opera è meno riuscita rispetto a vette come Il deserto dei Tartari nonché lo sterminato oceano di racconti che lo hanno reso grande; e molte peculiarità di questo tipo di fantascienza sono oramai state sondate in maniera certosina: Il grande ritratto è piuttosto datato, se non si attua la corretta contestualizzazione all'anno di uscita.
Lettura suggerita a coloro che vogliano approfondire Buzzati in modo capillare; tutti gli altri possono tranquillamente passare ai titoli di punta.
"Eppure dov'è il più lieto brusio di vita e aspettazione? quella risonanza indefinibile che negli uomini faceva dimenticare la presenza del corpo in una meravigliosa sensazione di leggerezza?
Né la potenza instancabile del mare, né le impenetrabili cisterne delle foreste, né l'immobilità delle selvagge montagne muovevano insieme nell'animo tante cose soavi, eroiche e fatali. Ma adesso?"
Romanzo breve del 1960 che vede l'autore muoversi in un genere - la fantascienza - a lui estraneo.
Più della metà dell'opera si trascina tra svogliati dialoghi per esacerbare la tensione e personaggi che definirli soprammobili è fare loro un complimento.
Quando l'autore smette di tirare a campare e finalmente squarcia il velo per far scorgere il dramma che risiede dietro la vicenda, ecco che l'imperfezione dell'uomo sale alla ribalta e diventa legge universale che circoscrive la sete di conoscenza a triste chimera.
Le ultime pagine trasudano di un cinismo così sibillino e amaro da riuscire (quasi) a rivalutare tutto quello che si è letto in precedenza.
Oggettivamente l'opera è meno riuscita rispetto a vette come Il deserto dei Tartari nonché lo sterminato oceano di racconti che lo hanno reso grande; e molte peculiarità di questo tipo di fantascienza sono oramai state sondate in maniera certosina: Il grande ritratto è piuttosto datato, se non si attua la corretta contestualizzazione all'anno di uscita.
Lettura suggerita a coloro che vogliano approfondire Buzzati in modo capillare; tutti gli altri possono tranquillamente passare ai titoli di punta.
November 28, 2020
Това е първата италианска научнофантастична творба. Не знам защо някъде го определят като роман, когато де факто е разказ. Има прекрасни елементи на класическия Будзати, но в случая ми се стори твърде наивно. Донякъде това е разбираемо, имайки предвид жанра в който влиза. Техническите елементи ми бяха почти смешни.
Но човекът е обречен да се тормози, не вижда утешението, дори и да е досами него; чувства нужда да си измисля все нови терзания.
Но представяте ли си какъв би станал светът, ако един ден се разбере, че никой не може да разполага със собствения си живот? Един ужасен затвор. Бихме полудели.
ПП. След като "преспах" реших да коригирам оценката си. Прецених, че съм станал твърде критичен към фантастиката (сега ако препрочета повечето сигурно бих насвяткал единици и двойки), освен това малко се ядосах на Будзати, така набързо да смотолеви добрата идея заложена в книгата. Две звезди създават впечатление, че книгата не става за четене, което в случая определено не е така.
Но човекът е обречен да се тормози, не вижда утешението, дори и да е досами него; чувства нужда да си измисля все нови терзания.
Но представяте ли си какъв би станал светът, ако един ден се разбере, че никой не може да разполага със собствения си живот? Един ужасен затвор. Бихме полудели.
ПП. След като "преспах" реших да коригирам оценката си. Прецених, че съм станал твърде критичен към фантастиката (сега ако препрочета повечето сигурно бих насвяткал единици и двойки), освен това малко се ядосах на Будзати, така набързо да смотолеви добрата идея заложена в книгата. Две звезди създават впечатление, че книгата не става за четене, което в случая определено не е така.
December 31, 2021
Завършвам 2021-ва така, както я започнах - с Будзати. ❤️
Тази книжка (разказ?) ми хареса ужасно много. Не защото разсъждавах за нея като за фантастика, каквато дори не ми се и стори да е, а от философска гледна точка. Много неща ме впечатлиха - отношението към езика като към клопка за мисълта; размислите за душата; осъзнаването на бъдещите страдания и последващ крах, които Ендриаде твърдо приема, за да задържи любовта; капризите и желанията, които са неизменна част от съдържанието, носено от душата; самата Лаура беше описана великолепно. И тук, както и в „Татарската пустиня“ и „Барнабо от планината“, Будзати прекрасно разстройва хармоничния ред в мислите на героите и читателя като посредством наглед скромни сюжетни събития засяга особено фино огромни по своите мащаби въпроси, свързани с нравствения и емоционалния свят на хората в ролята им на... хора.
А пък самата словесност на Будзати е вълшебна и не е пропуснал да превърне и „Големия портрет“ в песенно повествование, както прави винаги и неизменно.
Тази книжка (разказ?) ми хареса ужасно много. Не защото разсъждавах за нея като за фантастика, каквато дори не ми се и стори да е, а от философска гледна точка. Много неща ме впечатлиха - отношението към езика като към клопка за мисълта; размислите за душата; осъзнаването на бъдещите страдания и последващ крах, които Ендриаде твърдо приема, за да задържи любовта; капризите и желанията, които са неизменна част от съдържанието, носено от душата; самата Лаура беше описана великолепно. И тук, както и в „Татарската пустиня“ и „Барнабо от планината“, Будзати прекрасно разстройва хармоничния ред в мислите на героите и читателя като посредством наглед скромни сюжетни събития засяга особено фино огромни по своите мащаби въпроси, свързани с нравствения и емоционалния свят на хората в ролята им на... хора.
А пък самата словесност на Будзати е вълшебна и не е пропуснал да превърне и „Големия портрет“ в песенно повествование, както прави винаги и неизменно.
August 5, 2024
buzzati che come dick si domanda se le macchine possano sognare. buzzati che porta in scena soggetti e ambientazioni che sembrano provenire da un romanzo di ballard, magari di quelli dagli anni '80 in poi. buzzati che immagina una macchina che potrebbe essere la controparte femminile di hal 9000. giuro di non riuscire a capire la freddezza della critica verso questo racconto lungo: io arrivando all'ultima pagina (a quel finale sospeso che ha deluso parecchi ma che a me non spiaciuto) mi sono stupito di come fosse avanti i suoi contemporanei...
September 18, 2013
Tra raziocinio e assurdo, tra realtà e apparenza, scienza e fantasia, Buzzati ci affascina e incuriosisce, con una intensità che cresce via via con la lettura, fino alla scoperta del gran 'segreto' e la descrizione di un amore impossibile nella sua irrealtà.
Sempre, dove c'è un grande segreto, girano le voci più assurde, come in guerra. (pag 58)
Sempre, dove c'è un grande segreto, girano le voci più assurde, come in guerra. (pag 58)
September 9, 2022
Dino Buzzati 1960. godine napisao je roman koji se smatra začetkom, prvim romanom talijanske znanstvene fantastike. Ali, da ne drvim dalje o značaju ovog romana za talijansku i europsku književnost, jer o tome možete doznati sve iz upućenijih i relevantnijih kanala od ovog bloga, vratimo se na ono zašto me roman Veće od života zatekao nespremna.
Zašto bi se jedan ugledni profesor odazvao pozivu na rad na projektu o kojem ne zna apsolutno ništa, tim više što je taj isti projekt miljama udaljen od njegovog doma i radnog mjesta? Otići u planine na nepoznato vrijeme jer ga je na prihvaćanje intrigantne ponude naposljetku nagovorila supruga? Zašto ne? Ima savršenog smisla. Savršeno razumno!
Baš kao taj neplanski odlazak u planine, savršeno je (ne)razuman bio ovaj roman u svom prvom dijelu, pomalo kafkijanski, i jedino što je jasno jest da je Buzzati taj koji se, baš kao s profesorom, poigrava s čitateljevom znatiželjom.
Kada malo bolje promislim, da je u pitanju žanrovski drugačiji roman, taj prvi dio bio savršen uvod u jedan podulji vic. Time bi bilo lakše shvatiti zašto nisam bio spreman na drugi dio romana onakvog kakvog sam ga dobio i doživio i zašto mi i sad zatreperi upitnik poviše glave. Taj drugi dio nije bio nimalo nalik zakucavanju i poentiranju vica, već potrebno otrježnjenje okupano sumornim tonovima. Neki čudan način suočavanja sa svijetom onda - i sad.
Na mom popisu pročitanih romana za života teško bi se našao šturiji roman od ovoga. Isto tako, siguran sam da se na tom popisu ne bi našao roman koji je, tako škrt, uspio postaviti toliko pitanja i skromnim tekstom i izrazom otvoriti toliko prostora za različita tumačenja. Ne zato što je ostao nedorečen u smislu radnje pa imate skokove da ne znate kako ste krenuli od točke A i teleportirali se do točke B. Ne, vezano za samu radnju romana, neće vam faliti apsolutno ništa. Pitanja koja se postavljaju vješto su upletena u ideju romana.
Pitanje ostvarivanja samoga sebe – karijerno, ljubavno, životno - u sudaru očekivanja i danu realnost. Postoji li išta poželjno i zdravo u otuđivanju od svijeta i sebe samog u trenutku kada sudar realnosti i očekivanja ne rezultira onako kako smo zamislili? Imamo li pravo, kao ljudska vrsta, igrati se Boga kako bi ostvarili neki ‘’viši cilj’’ za koji se nadamo da će našim životima podariti neki novi smisao? I, naposljetku, postoji li mogućnost zaustavljanja kotača koji se gotovo sigurno kotrlja u propast?
Pitanja na koja ni danas nemamo univerzalno prihvaćene odgovore jer - usuđujem se reći - ista i ne postoje. Egzistencijalna pitanja, ljudska bezvremenska pitanja i moralne dileme. Ovim romanom Buzzati nije napisao djelo spekulativne fikcije u smislu da je samo on taj koji ima privilegiju pitati se što bi bilo kad bi bilo, već je ostavio dovoljno prostora čitatelju da postavlja svoja pitanja, zbog čega je ovaj roman u mojim očima utjelovljenje žanra spekulativne fikcije. U ovom romanu, Buzzati je sukobio srce i mozak, emociju i razum, školovanu racionalnost i slijepu iracionalnost.
Uzmimo u obzir, Veće od života roman je napisan 1960. godine, a ideje u njemu iznesene su, čak i uz današnju tehnologiju, gotovo nezamislive i teško izvedive. Iako, možda i jesu, negdje daleko od očiju javnosti, baš na način kako je to izvedeno u ovom romanu.
S romanom kao što je Veće od života ne usuđujem se progovoriti i predviđati kakvim književnim ukusima će se dopasti jer istovremeno prezirem koristiti onu dobru staru o romanu koji nije za svakoga. Samo ću reći da, ako ste spremni za izlazak iz komfor zone ustaljene forme romana kakvi danas prevladavaju, Veće od života je roman za vas. Osobno, nisam bio ne svjestan da mi je ovaj roman bio potreban, baš kao davno izgubljena ljubavnica koju sam sa zadovoljstvom opet sreo.
Zašto bi se jedan ugledni profesor odazvao pozivu na rad na projektu o kojem ne zna apsolutno ništa, tim više što je taj isti projekt miljama udaljen od njegovog doma i radnog mjesta? Otići u planine na nepoznato vrijeme jer ga je na prihvaćanje intrigantne ponude naposljetku nagovorila supruga? Zašto ne? Ima savršenog smisla. Savršeno razumno!
Baš kao taj neplanski odlazak u planine, savršeno je (ne)razuman bio ovaj roman u svom prvom dijelu, pomalo kafkijanski, i jedino što je jasno jest da je Buzzati taj koji se, baš kao s profesorom, poigrava s čitateljevom znatiželjom.
Kada malo bolje promislim, da je u pitanju žanrovski drugačiji roman, taj prvi dio bio savršen uvod u jedan podulji vic. Time bi bilo lakše shvatiti zašto nisam bio spreman na drugi dio romana onakvog kakvog sam ga dobio i doživio i zašto mi i sad zatreperi upitnik poviše glave. Taj drugi dio nije bio nimalo nalik zakucavanju i poentiranju vica, već potrebno otrježnjenje okupano sumornim tonovima. Neki čudan način suočavanja sa svijetom onda - i sad.
Na mom popisu pročitanih romana za života teško bi se našao šturiji roman od ovoga. Isto tako, siguran sam da se na tom popisu ne bi našao roman koji je, tako škrt, uspio postaviti toliko pitanja i skromnim tekstom i izrazom otvoriti toliko prostora za različita tumačenja. Ne zato što je ostao nedorečen u smislu radnje pa imate skokove da ne znate kako ste krenuli od točke A i teleportirali se do točke B. Ne, vezano za samu radnju romana, neće vam faliti apsolutno ništa. Pitanja koja se postavljaju vješto su upletena u ideju romana.
Pitanje ostvarivanja samoga sebe – karijerno, ljubavno, životno - u sudaru očekivanja i danu realnost. Postoji li išta poželjno i zdravo u otuđivanju od svijeta i sebe samog u trenutku kada sudar realnosti i očekivanja ne rezultira onako kako smo zamislili? Imamo li pravo, kao ljudska vrsta, igrati se Boga kako bi ostvarili neki ‘’viši cilj’’ za koji se nadamo da će našim životima podariti neki novi smisao? I, naposljetku, postoji li mogućnost zaustavljanja kotača koji se gotovo sigurno kotrlja u propast?
Pitanja na koja ni danas nemamo univerzalno prihvaćene odgovore jer - usuđujem se reći - ista i ne postoje. Egzistencijalna pitanja, ljudska bezvremenska pitanja i moralne dileme. Ovim romanom Buzzati nije napisao djelo spekulativne fikcije u smislu da je samo on taj koji ima privilegiju pitati se što bi bilo kad bi bilo, već je ostavio dovoljno prostora čitatelju da postavlja svoja pitanja, zbog čega je ovaj roman u mojim očima utjelovljenje žanra spekulativne fikcije. U ovom romanu, Buzzati je sukobio srce i mozak, emociju i razum, školovanu racionalnost i slijepu iracionalnost.
Uzmimo u obzir, Veće od života roman je napisan 1960. godine, a ideje u njemu iznesene su, čak i uz današnju tehnologiju, gotovo nezamislive i teško izvedive. Iako, možda i jesu, negdje daleko od očiju javnosti, baš na način kako je to izvedeno u ovom romanu.
S romanom kao što je Veće od života ne usuđujem se progovoriti i predviđati kakvim književnim ukusima će se dopasti jer istovremeno prezirem koristiti onu dobru staru o romanu koji nije za svakoga. Samo ću reći da, ako ste spremni za izlazak iz komfor zone ustaljene forme romana kakvi danas prevladavaju, Veće od života je roman za vas. Osobno, nisam bio ne svjestan da mi je ovaj roman bio potreban, baš kao davno izgubljena ljubavnica koju sam sa zadovoljstvom opet sreo.
July 4, 2017
As I’ve said before, Dino Buzzati is criminally underrated, at least in the English-speaking world. A corollary to this fact is it’s incredibly difficult to figure out what of his work has actually been translated into English. His second most popular book on goodreads, “La boutique del mistero,” for instance, has apparently never been fully translated, though it appears that many (most? all?) of the short stories it contains have been translated into English in other collections. Thus, I sometimes discover a book by Buzzati that I thought had gone untranslated is in fact available in English, via some out of print edition from many decades ago. Whenever I make such a discovery it’s an incredibly pleasant surprise, and Larger Than Life (in the form of a 1962 edition I got off of Abebooks) is one such surprise.
Larger Than Life tells the story of the scientist Ismani and his wife going to a secret military installation so that he can work on a top-secret government project, kept a mystery even to high-ranking government officials. At first I thought there was too much buildup to Ismani learning of the project, the narrative intentionally brings you to the brink of discovery several times but then pulls back, the reveal only coalescing when the novella is already half over. But I only considered this a flaw because I hadn’t yet grasped what Larger Than Life is: it’s not just Buzzati trying his hand at a work of science fiction, more importantly it’s It’s actually close to a by-the-numbers rendition of this type of story once you realize what type of story you’re reading, but it’s a little while before you come to that realization.
Buzzati is very effective in striking just the right tone in Larger Than Life, and the writing is good although not his very best. His recurring theme of unfaithful love is explored here perhaps even more interestingly than in his book A Love Story, but even besides that it tells a more interesting tale. Then again, I’m a science fiction fan, so of course I’d think that. And really, my status as a fan is what makes my assessment of this work as a whole suspect: it was such a pleasant surprise to find another book by Buzzati, and one in a genre I’m partial to, that I was strongly predisposed to liking this book, and that inclination was not countervailed by the book being short (as I mentioned, it’s essentially a novella), many of the characters correspondingly lacking depth, the title being lackluster, or the story being a bit boilerplate when all was said and done.
I still enjoyed Larger Than Life, though I will say that this is not the place you should start with Buzzati. Not that you’d likely start with an especially obscure work only available used at significant expense, but a warning all the same. Instead, I would recommend The Tartar Steppe, or, if you can get a hold of one, a short story collection like Restless Nights. I understand that HarperCollins is releasing Buzzati’s collection Catastrophe in March of next year, which may also serve as a good jumping-off point for the author. When it’s released I’ll read it and find out.
Larger Than Life tells the story of the scientist Ismani and his wife going to a secret military installation so that he can work on a top-secret government project, kept a mystery even to high-ranking government officials. At first I thought there was too much buildup to Ismani learning of the project, the narrative intentionally brings you to the brink of discovery several times but then pulls back, the reveal only coalescing when the novella is already half over. But I only considered this a flaw because I hadn’t yet grasped what Larger Than Life is: it’s not just Buzzati trying his hand at a work of science fiction, more importantly it’s It’s actually close to a by-the-numbers rendition of this type of story once you realize what type of story you’re reading, but it’s a little while before you come to that realization.
Buzzati is very effective in striking just the right tone in Larger Than Life, and the writing is good although not his very best. His recurring theme of unfaithful love is explored here perhaps even more interestingly than in his book A Love Story, but even besides that it tells a more interesting tale. Then again, I’m a science fiction fan, so of course I’d think that. And really, my status as a fan is what makes my assessment of this work as a whole suspect: it was such a pleasant surprise to find another book by Buzzati, and one in a genre I’m partial to, that I was strongly predisposed to liking this book, and that inclination was not countervailed by the book being short (as I mentioned, it’s essentially a novella), many of the characters correspondingly lacking depth, the title being lackluster, or the story being a bit boilerplate when all was said and done.
I still enjoyed Larger Than Life, though I will say that this is not the place you should start with Buzzati. Not that you’d likely start with an especially obscure work only available used at significant expense, but a warning all the same. Instead, I would recommend The Tartar Steppe, or, if you can get a hold of one, a short story collection like Restless Nights. I understand that HarperCollins is releasing Buzzati’s collection Catastrophe in March of next year, which may also serve as a good jumping-off point for the author. When it’s released I’ll read it and find out.
March 30, 2016
داستان علمی تخیلی
طرح جالبی داره کتاب، ولی خوب پرداخت نشده و بخشهای مختلف خوب به همدیگه چفت نشدن!
خیلی جاها خواننده میتونه از نویسنده جلو بیوفته
طرح جالبی داره کتاب، ولی خوب پرداخت نشده و بخشهای مختلف خوب به همدیگه چفت نشدن!
خیلی جاها خواننده میتونه از نویسنده جلو بیوفته
January 2, 2020
"Onde nasce o nosso sentido de liberdade? Qual é a sua origem última? A primeira e indispensável condição que nos faz sentir senhores de nós mesmos, mesmo numa prisão, mesmo diante de uma doença mortal? Que coisa é essa sem a qual nada nos restaria senão enlouquecermos?
June 29, 2020
Un SF (unii zic chiar că e primul în limba italiană) din 1960 și se vede 😊! Chiar dacă nuvela (că nu e chiar un roman) nu se petrece în viitor, imaginea aceea a unui computer mare cît un munte și-a pierdut oarecum măreția și a devenit ușor caraghioasă.
În orice caz, mie mi se pare că literatura fantastică îi reușește mult mai bine lui Dino Buzzati decît cea științifico-fantastică. Chiar dacă în Marele portret se regăsesc temele lui preferate (viața sub semnul fatalității, contrastul între aparență și esență etc.) narațiunea nu are același firesc cu care ne-au obișnuit poveștile despre monstrul Colombre, spitalele cu șapte etaje, balaurii care-și dau viața pentru puii lor ș.a.m.d., și nici nu te lasă cu senzația aceea că aproape ai văzut ce se ascunde dincolo de văl.
În orice caz, mie mi se pare că literatura fantastică îi reușește mult mai bine lui Dino Buzzati decît cea științifico-fantastică. Chiar dacă în Marele portret se regăsesc temele lui preferate (viața sub semnul fatalității, contrastul între aparență și esență etc.) narațiunea nu are același firesc cu care ne-au obișnuit poveștile despre monstrul Colombre, spitalele cu șapte etaje, balaurii care-și dau viața pentru puii lor ș.a.m.d., și nici nu te lasă cu senzația aceea că aproape ai văzut ce se ascunde dincolo de văl.
October 23, 2023
D. Buzzati’nin sanırım en zayıf romanı, 150 sayfalık kısa bir roman. Bilimkurguyu anımsatsa da gerçeküstü ve metafizik unsurlarıyla eğlenceli bir masal tanımına uyuyor. 1960 yılında yazmış, çağına göre bir hayli hayali ve fantastik olan geleceğe ilişkin olayları mizahi olarak anlatmış. İlk bölümde adı gibi büyük bir sır olan meseleyi anlatırken ve bu bölümde gizem ön plandayken, ikinci bölümde konunun anlaşılması ile heyecan birden düşüyor. Buzzati’nin kalemi tabii çok iyi ama hikayesinin konusu biraz sönük.
July 7, 2022
Opera un po’ oscura di Dino Buzzati, messa in ombra da una fitta schiera di capolavori, ma che per la modernità espressa meriterebbe molta più attenzione.
Anticipando di almeno sessant’anni film come “Her” o dibattiti sulle macchina senzienti (vedasi il caso LaMDA di Google) Buzzati esplora temi di cui forse, all’epoca, nessuno era conscio dell’esistenza. Il breve romanzo è denso come un buco nero: una storia di resurrezione tecnologica che fa collidere due mondi che sembrano conciliarsi mal volentieri, ossia l’anima umana (fatta anche delle sue brutture) e la macchina “morta”, ma con la sua capacità di calcolo.
Capisco perché non gode della stima di altri racconti dello stesso autore: all’inizio impiega un po’ a partire e la costruzione del mistero sembra - inizialmente - artificiosa, ma etichettare questo romanzo come “di fantascienza” sarebbe un marchiano errore… come tutte le grandi opere la fantascienza qui è solo una questione di sfondo.
Anticipando di almeno sessant’anni film come “Her” o dibattiti sulle macchina senzienti (vedasi il caso LaMDA di Google) Buzzati esplora temi di cui forse, all’epoca, nessuno era conscio dell’esistenza. Il breve romanzo è denso come un buco nero: una storia di resurrezione tecnologica che fa collidere due mondi che sembrano conciliarsi mal volentieri, ossia l’anima umana (fatta anche delle sue brutture) e la macchina “morta”, ma con la sua capacità di calcolo.
Capisco perché non gode della stima di altri racconti dello stesso autore: all’inizio impiega un po’ a partire e la costruzione del mistero sembra - inizialmente - artificiosa, ma etichettare questo romanzo come “di fantascienza” sarebbe un marchiano errore… come tutte le grandi opere la fantascienza qui è solo una questione di sfondo.
February 18, 2018
Più che un romanzo, è un racconto lungo. La critica all'uscita nel 1960 non ne parlò molto bene, con quest'aura di mistero, di "science fiction", come scrisse Gramigna, lo definirono un po' piatto. A leggerlo ora, si ritrova un filone sfruttatissimo dai film e dalla fantascienza dei decenni successivi, eppure mi sono molto divertita. Sarà per la scrittura scarna ma attentissima di Buzzati, sarà per quel clima di aspettativa, di segreto, o anche semplicemente per la curiosità dell'impianto narrativo, di come poteva essere immaginato una "creatura", un golem quasi umano nel 1960 alle soglie della ricerca cibernetica. A essere datata, invece, è la figura della donna, non tanto come oggetto del desiderio, quanto per essere istintivo, che come scopo nella vita è accompagnare il marito nelle trasferte. Ma è stato scritto quasi sessant'anni fa, ben altri libri più recenti hanno lo stesso problema.
June 7, 2024
A fascinating and starkly terrifying little novella... Buzzati has style, that much is for sure. Central mystery was extremely interesting while also not taking too long to unwind. Perfectly paced, briskly translated. One that will stick with me I think!
May 24, 2024
"Does the so-called light of the spirit, in order to form and exist, strictly require man? Is everything external to us dark? Or can this phenomenon, interesting I would say, also be created elsewhere as long as a body, an organism, an instrument, a suitable vessel is found?"
The Singularity was first published in 1960 after the Dartmouth Conference and the creation of an artificial neural network called the Perceptron in the late 50s coined the term Artificial Intelligence (AI). These events led to the term and idea becoming a part of culture and human consciousness and the AI Boom of the 1960s. Back then, I would imagine Dino Buzzati's book seemed like far-fetched science fiction in the 60s and is now closer to fulfilling their prophecy with our current growing dependence and reliance on AI.
"But man is doomed to torment himself, he doesn't see the consolations offered to him, right there, within reach. he has to constantly fabricate new agonies for himself."
Buzzati explores the spiritual aspects of AI, linguistics and science. Even then, his writing explores serious concerns about these creations taking on and surpassing our consciousness. In the search for godliness, curiosity and invention, man constantly creates further troubles. These are more than just minor foibles; they have negative outcomes, some of which haven't played out yet that we have seen various scientific leaps such as the discovery and evolution of atomic energy, AI and the proliferation of state-sponsored weaponization. The Singularity, like many of man's creations, is spurred forward by one human's insecurity and irrevocable need to build something to have human-like traits. Oh, what silly creatures we have been and will always be.
"And does it also dream?"
Are we truly scared of what AI will do to us as it's a reflection of the darker side of our psyche? Are we truly fearful because we know that we have effed up eons ago and are anxious about our impending rightful doom? It's easy to see the positive in our wishes for outcomes in technological advancement. It is a far more expansive and terrifying notion to look at the other side of the coin as it says more about us than about the things we've created. The Singularity delves into the heart of man with a story that is topically and philosophically relevant to the present day sixty-plus years after its writing.
"Another circumstance adding to the sense of something monstrous was that not a single living soul could be seen."
"And what if the automaton's way of thinking eschewed your commands and acted on its own."
"It doesn't know any languages. On that score, we've been categorical. Heaven help us if we had taught it a language. Language is the worst enemy of mental clarity. In his desire to express his thought in words at all costs, man has ended up making such messes."
"I am not Laura, I don't know who I am, I can't take it any longer, I am alone, alone in the immensity of creation, I am hell, I'm a woman and I'm not a woman, I think like you but I am not you."
The Singularity was first published in 1960 after the Dartmouth Conference and the creation of an artificial neural network called the Perceptron in the late 50s coined the term Artificial Intelligence (AI). These events led to the term and idea becoming a part of culture and human consciousness and the AI Boom of the 1960s. Back then, I would imagine Dino Buzzati's book seemed like far-fetched science fiction in the 60s and is now closer to fulfilling their prophecy with our current growing dependence and reliance on AI.
"But man is doomed to torment himself, he doesn't see the consolations offered to him, right there, within reach. he has to constantly fabricate new agonies for himself."
Buzzati explores the spiritual aspects of AI, linguistics and science. Even then, his writing explores serious concerns about these creations taking on and surpassing our consciousness. In the search for godliness, curiosity and invention, man constantly creates further troubles. These are more than just minor foibles; they have negative outcomes, some of which haven't played out yet that we have seen various scientific leaps such as the discovery and evolution of atomic energy, AI and the proliferation of state-sponsored weaponization. The Singularity, like many of man's creations, is spurred forward by one human's insecurity and irrevocable need to build something to have human-like traits. Oh, what silly creatures we have been and will always be.
"And does it also dream?"
Are we truly scared of what AI will do to us as it's a reflection of the darker side of our psyche? Are we truly fearful because we know that we have effed up eons ago and are anxious about our impending rightful doom? It's easy to see the positive in our wishes for outcomes in technological advancement. It is a far more expansive and terrifying notion to look at the other side of the coin as it says more about us than about the things we've created. The Singularity delves into the heart of man with a story that is topically and philosophically relevant to the present day sixty-plus years after its writing.
"Another circumstance adding to the sense of something monstrous was that not a single living soul could be seen."
"And what if the automaton's way of thinking eschewed your commands and acted on its own."
"It doesn't know any languages. On that score, we've been categorical. Heaven help us if we had taught it a language. Language is the worst enemy of mental clarity. In his desire to express his thought in words at all costs, man has ended up making such messes."
"I am not Laura, I don't know who I am, I can't take it any longer, I am alone, alone in the immensity of creation, I am hell, I'm a woman and I'm not a woman, I think like you but I am not you."
April 30, 2023
Nedavno sam posjetila izložbu talijanske znanstvene fantastike i da nisam, teško da bih igdje "snimila" Dina Buzzatija i njegov roman Il grande ritratto, kod nas preveden kao Veće od života. Objavljen 1960. smatra se prvim djelom tal. SF-a i bavi se temom umjetne inteligencije. Nikad aktualnije teme.
Roman počinje pozivom prof. Ismanija da se pridruži jednom tajnom projektu. Ne zna tko ga želi uposliti, još manje ima pojma o čemu se radi, svi se smješkaju, nitko ništa ne govori osim "vidjet ćete kad dođete tamo". U profesoru tinja strah, ali i znatiželja pa ga supruga nagovara da prihvati posao. I tako se Ismaniji kao Jozef K. tumbaju po raznim mjestima u automobilima u kojima se izmijenjuju vozači jer nitko ne zna točnu lokaciju, samo svoj dio rute. Barem negdje prva polovica romana događa se u toj nebulozi prikrivenoj velom tajne. Pomalo sam tu gubila strpljenje jer to mi čini previše neodgovornenih pitanja rastegnutih na toliko stranica.
Nakon konačnog dolaska na tajnu lokaciju, stvari se pomalo počinju otkrivati i odjednom se od mojih jesmo-li-već-stigli pitanja u glavi postavljaju potpuno nova i puno dublja pitanja. Pitanja moralnosti, igranja Boga, stvaranja umjetnog "ljudskog" bića, granica opsesije, ljudske duše, poriva, želja, očaja, potrebe za slobodom, opravdanosti njenog oduzimanja, poigravanja tuđim osjećajima...mogu nastavljati do sutra jer upravo u tome je i bit svega - propitkivanje i preispitivanje vlastitih vrijednosti, ali i ostalog što se nameće slučajem koji je autor stavio pred nas. Nevjerojatno mi je koliko sličnosti ima sa sadašnjim razvojem AI-ja i čak me ne bi ni začudilo da se takvi projekti odvijaju negdje u nekoj top-secret bazi.
Kratko djelo koje kao da nas izaziva - Koliko smo daleko spremni ići u potrazi za savršenstvom? Kada je previše? Kada se počinje i prestaje biti čovjekom?
Roman počinje pozivom prof. Ismanija da se pridruži jednom tajnom projektu. Ne zna tko ga želi uposliti, još manje ima pojma o čemu se radi, svi se smješkaju, nitko ništa ne govori osim "vidjet ćete kad dođete tamo". U profesoru tinja strah, ali i znatiželja pa ga supruga nagovara da prihvati posao. I tako se Ismaniji kao Jozef K. tumbaju po raznim mjestima u automobilima u kojima se izmijenjuju vozači jer nitko ne zna točnu lokaciju, samo svoj dio rute. Barem negdje prva polovica romana događa se u toj nebulozi prikrivenoj velom tajne. Pomalo sam tu gubila strpljenje jer to mi čini previše neodgovornenih pitanja rastegnutih na toliko stranica.
Nakon konačnog dolaska na tajnu lokaciju, stvari se pomalo počinju otkrivati i odjednom se od mojih jesmo-li-već-stigli pitanja u glavi postavljaju potpuno nova i puno dublja pitanja. Pitanja moralnosti, igranja Boga, stvaranja umjetnog "ljudskog" bića, granica opsesije, ljudske duše, poriva, želja, očaja, potrebe za slobodom, opravdanosti njenog oduzimanja, poigravanja tuđim osjećajima...mogu nastavljati do sutra jer upravo u tome je i bit svega - propitkivanje i preispitivanje vlastitih vrijednosti, ali i ostalog što se nameće slučajem koji je autor stavio pred nas. Nevjerojatno mi je koliko sličnosti ima sa sadašnjim razvojem AI-ja i čak me ne bi ni začudilo da se takvi projekti odvijaju negdje u nekoj top-secret bazi.
Kratko djelo koje kao da nas izaziva - Koliko smo daleko spremni ići u potrazi za savršenstvom? Kada je previše? Kada se počinje i prestaje biti čovjekom?
June 14, 2018
Дино Будзати смесва технология и емоции: http://knigolandia.info/book-review/g...
Един учен получава предложение, на което не може да откаже – държавата знае, че той е патриот, и му предлага и щедро възнаграждение, ако прекара известно време изолиран в секретен военен обект. Само че никой от министерството не знае какво се случва там – Будзати игриво води действието на страница след страница, среща ни с различни герои, които обаче до един не знаят какво точно се крие там – тайната става все по-интр��гуваща с всяка стъпка към разкриването ѝ. В крайна сметка обаче истината не може да бъде опазвана вечно, поне не и в тази книга, и става ясно какво се случва – и не, и аз няма да ви кажа. Но спокойно мога да ви кажа, че както в много добри фантастики, това не е роман за технологии и бъдещето, а за хора, емоции и настояще, всички от които са просто облечени в по-пъстра дегизировка.
Издателство "Лист"
http://knigolandia.info/book-review/g...
Един учен получава предложение, на което не може да откаже – държавата знае, че той е патриот, и му предлага и щедро възнаграждение, ако прекара известно време изолиран в секретен военен обект. Само че никой от министерството не знае какво се случва там – Будзати игриво води действието на страница след страница, среща ни с различни герои, които обаче до един не знаят какво точно се крие там – тайната става все по-интр��гуваща с всяка стъпка към разкриването ѝ. В крайна сметка обаче истината не може да бъде опазвана вечно, поне не и в тази книга, и става ясно какво се случва – и не, и аз няма да ви кажа. Но спокойно мога да ви кажа, че както в много добри фантастики, това не е роман за технологии и бъдещето, а за хора, емоции и настояще, всички от които са просто облечени в по-пъстра дегизировка.
Издателство "Лист"
http://knigolandia.info/book-review/g...
Read
June 12, 2024A new translation of a novella published in Italian in 1960. This is a fable of AI that is more or less also a ghost story/haunted house story. Some of the concepts relating to AI may seem a little well-trodden by 2024, but I think they are very original and visionary for 1960. It's a fun story and I think the novella length works perfectly for what it is. Worth a read today, and not just for historical interest!
August 16, 2024
Descobri este livro através de uma crítica do Guardian, partilhada por Warren Ellis na sua newsletter, que o apontava como uma curiosa visão precursora das nossas atitudes contemporâneas face à IA. Não sendo um livro estritamente de ficção científica, dado que Buzatti foi daqueles firmes escritores mainstream com alguns recortes de fantástico na sua obra, intrigou-me a descoberta da sua visão.
É uma leitura curta e rápida, simples de resumir. Um modesto professor universitário é desafiado a integrar um projeto misterioso, numa zona militar remota. Tão misterioso, que só quem trabalha diretamente nele ou os militares que guardam a zona sabem do que se trata. Os militares e responsáveis governamentais que aliciam o humilde professor desconhecem o projeto para o qual fazem o convite. A primeira parte do livro é uma piada kafkiana, com o académico a tentar perceber exatamente onde é que se meteu, sem que ninguém lhe consiga contar nada dada a profundidade do segredo.
Será ao chegar ao núcleo interno da zona militar (o segredo é tão protegido que os guardas das zonas exteriores sabem o que estão a guardar) que o académico descobre a sua missão: trabalhar no desenvolvimento de uma inteligência não humana, espalhada por um vasto complexo de computação e sensores que se espraia ao longo de quilómetros. Uma mente eletrónica que habita um computador, capaz de sentir, experimentar e raciocinar.
Se estão a ver aqui uma visao ficcional ao estilo dos anos 60 da inteligência artifial assente em supercomputadores, não estão enganados. Buzzati segue as tropes esperadas, dos cientistas apostados em fazer nascer uma entidade inteligente cujo corpo se compõem de processadores e sensores, às especulações sobre se uma entidade que hoje chamaríamos de digital é capaz de sentir, sonhar, de ter consciência.
Mas o autor vai ainda mais longe, e desvenda-nos o elemento chave deste computador inteligente: um núcleo, que foi programado com a personalidade de uma mulher. Segue os desejos de um dos investigadores, cuja primeira esposa morreu após o ter traído, e que manifesta a sua obsessão pedindo ao cientista encarrgue de desenvolver o núcleo da inteligência que espelhe a personalidade da falecida. Basta ver o campo emergente das apps de companhia/virtual girlfriend via IA, bem como a forma como muitos utilizadores se relacionam com os LLMs, para perceber que Buzzati anteveu uma das formas como antropomorfizamos a IA. Uma antevisão que, claro, está mais baseada em tendências milenares da alma humana do que em previsão futurista, algo que este livro não é.
O final é intrigante, com a inteligência humana artificializada a urdir esquemas para ser morta. Replicar a mente de uma mulher em corpo de máquina leva-a a enlouqecer, o que em si é uma curiosa reflexão sobre a forma como entendemos a dualidade mente-corpo, mostrando o quão a nossa fisicalidade faz parte da nossa consciência. E, num retoque frankensteiniano, Buzzati mostra como a obsessão humana pode gerar monstros inocentes.
É uma leitura curta e rápida, simples de resumir. Um modesto professor universitário é desafiado a integrar um projeto misterioso, numa zona militar remota. Tão misterioso, que só quem trabalha diretamente nele ou os militares que guardam a zona sabem do que se trata. Os militares e responsáveis governamentais que aliciam o humilde professor desconhecem o projeto para o qual fazem o convite. A primeira parte do livro é uma piada kafkiana, com o académico a tentar perceber exatamente onde é que se meteu, sem que ninguém lhe consiga contar nada dada a profundidade do segredo.
Será ao chegar ao núcleo interno da zona militar (o segredo é tão protegido que os guardas das zonas exteriores sabem o que estão a guardar) que o académico descobre a sua missão: trabalhar no desenvolvimento de uma inteligência não humana, espalhada por um vasto complexo de computação e sensores que se espraia ao longo de quilómetros. Uma mente eletrónica que habita um computador, capaz de sentir, experimentar e raciocinar.
Se estão a ver aqui uma visao ficcional ao estilo dos anos 60 da inteligência artifial assente em supercomputadores, não estão enganados. Buzzati segue as tropes esperadas, dos cientistas apostados em fazer nascer uma entidade inteligente cujo corpo se compõem de processadores e sensores, às especulações sobre se uma entidade que hoje chamaríamos de digital é capaz de sentir, sonhar, de ter consciência.
Mas o autor vai ainda mais longe, e desvenda-nos o elemento chave deste computador inteligente: um núcleo, que foi programado com a personalidade de uma mulher. Segue os desejos de um dos investigadores, cuja primeira esposa morreu após o ter traído, e que manifesta a sua obsessão pedindo ao cientista encarrgue de desenvolver o núcleo da inteligência que espelhe a personalidade da falecida. Basta ver o campo emergente das apps de companhia/virtual girlfriend via IA, bem como a forma como muitos utilizadores se relacionam com os LLMs, para perceber que Buzzati anteveu uma das formas como antropomorfizamos a IA. Uma antevisão que, claro, está mais baseada em tendências milenares da alma humana do que em previsão futurista, algo que este livro não é.
O final é intrigante, com a inteligência humana artificializada a urdir esquemas para ser morta. Replicar a mente de uma mulher em corpo de máquina leva-a a enlouqecer, o que em si é uma curiosa reflexão sobre a forma como entendemos a dualidade mente-corpo, mostrando o quão a nossa fisicalidade faz parte da nossa consciência. E, num retoque frankensteiniano, Buzzati mostra como a obsessão humana pode gerar monstros inocentes.
February 18, 2021
Във фантастиката всичко се гради около Идеята. В случая няма как да е уникална, и други са писали за подобни неща. Нормално е за онова време да си представят прогреса така - крупно. Кой да предположи, че науката и техниката ще се развива наобратно - към минимализиране на интелекта /хареса ми тази двусмислица/. В джобовете си вече имаме устройства, които с лекота /за другия, на това му е все едно/ ще победи световния шампион по шах и в други сложни игри, които уж изискват въображение.
Книгата е написана увлекателно, в неголям обем преминава от завръзка към развръзка. Остават въпроси за размисъл - за егоизма на твореца, и как не може да създаде нещо, много различно от това, което познава. Франкенщайн, Голем, какво току-що ми се изплъзна?
Това е една от пропуснатите навремето от любимата поредица "Галактика". Още могат да се четат, въпреки миналите години - и за книгите, пък и за читателите от онова време.
Това ми е и запознанството с автора, ще се чете и "Татарската пустиня".
Книгата е написана увлекателно, в неголям обем преминава от завръзка към развръзка. Остават въпроси за размисъл - за егоизма на твореца, и как не може да създаде нещо, много различно от това, което познава. Франкенщайн, Голем, какво току-що ми се изплъзна?
Това е една от пропуснатите навремето от любимата поредица "Галактика". Още могат да се четат, въпреки миналите години - и за книгите, пък и за читателите от онова време.
Това ми е и запознанството с автора, ще се чете и "Татарската пустиня".
July 6, 2024
Intriguing book about AI from 1960, with interesting psychological insights, but ultimately a little too dated in terms of female characterization.
April 14, 2022
کتاب غریبی بود ، بهم حس غربت داد ولی موضوعش زیبا و جدید و کاملا برای آینده بشر قابل تصور بود !
August 31, 2013
ستاره : دو ستاره ی تمام
سلام بر دینو بوتزاتی بزرگ
فی الواقع، داستان هیچ ندارد. همه چیز مسخره بیان می شود. روال داستان اعصاب خورد کن است و حتی آن را نمی توان یک رمان به حساب آورد. چیزی بین یک رمان و داستان کوتاه. با این حال درون داستان یک رود عمیق و خروشان در جریان است که اصل اساسی همه چیزهایی است که پیرامون ماست: یعنی زندگی. داستان روایت گر زندگی است؛ زندگی تبدل یافته به عظمت یک ماشین دوست نداشتنی و منزجر کننده. ولی باز هم زندگی است. زندگی یک جانی و پست هم باز زندگی است و درون خود از زیبایی وجود بهره می برد. آری، «زندگی» این داستان را زیبا می کند.
اثر یا همان «تصویر بزرگ» ( که انتخاب نام آن را نمی فهمم [ولی می توانم به بزرگ شدن تصویر انسانی در ماشین ربط دهم]) برای ما روایت گر یک داستان نیست بلکه در حال بازگویی رواتی از حرکت جوهری و تبدل مسیحی است. جام شرابی که خون می شود و ماده ای که روح مند می شود. همه اش فلسفه است. در واقع من نمی دانم که فکر بوتزاتی چقدر گسترده است که به چنین چیزی می رسد. شاید صرفاً یک فرمان ناخودآگاه [آن هم از نوع یونگی اش] باشد. به هر حال هر چه هست، بسیار از زمان خود جلوتر است. داستان روبات و ذوحدین های اخلاقی. آه بوتزاتی بزرگ؛ چه چیز در فکر تو بوده است؟!
«تصویر بزرگ»، تصویری عمیق از نویسنده ای بزرگ است. کسی که داستان گویی را فراموش و فلسفه بافی را شروع کرده است. اما در میان تمام فلسفه بافی اش، باز هم انسان است.
جدا از تمام این تفاسیر لعنتی و فلسفی، باید نفرینی هم بر انتشارات امیرکبیر بفرستم. آن ها با خود چه فکری کرده اند که تمام داستان و پیرنگ ها و تعلیق های آن را در پشت جلد لو داده اند؟! کمی شعور هم خوب است... همین!!!
1391/4/20
سلام بر دینو بوتزاتی بزرگ
فی الواقع، داستان هیچ ندارد. همه چیز مسخره بیان می شود. روال داستان اعصاب خورد کن است و حتی آن را نمی توان یک رمان به حساب آورد. چیزی بین یک رمان و داستان کوتاه. با این حال درون داستان یک رود عمیق و خروشان در جریان است که اصل اساسی همه چیزهایی است که پیرامون ماست: یعنی زندگی. داستان روایت گر زندگی است؛ زندگی تبدل یافته به عظمت یک ماشین دوست نداشتنی و منزجر کننده. ولی باز هم زندگی است. زندگی یک جانی و پست هم باز زندگی است و درون خود از زیبایی وجود بهره می برد. آری، «زندگی» این داستان را زیبا می کند.
اثر یا همان «تصویر بزرگ» ( که انتخاب نام آن را نمی فهمم [ولی می توانم به بزرگ شدن تصویر انسانی در ماشین ربط دهم]) برای ما روایت گر یک داستان نیست بلکه در حال بازگویی رواتی از حرکت جوهری و تبدل مسیحی است. جام شرابی که خون می شود و ماده ای که روح مند می شود. همه اش فلسفه است. در واقع من نمی دانم که فکر بوتزاتی چقدر گسترده است که به چنین چیزی می رسد. شاید صرفاً یک فرمان ناخودآگاه [آن هم از نوع یونگی اش] باشد. به هر حال هر چه هست، بسیار از زمان خود جلوتر است. داستان روبات و ذوحدین های اخلاقی. آه بوتزاتی بزرگ؛ چه چیز در فکر تو بوده است؟!
«تصویر بزرگ»، تصویری عمیق از نویسنده ای بزرگ است. کسی که داستان گویی را فراموش و فلسفه بافی را شروع کرده است. اما در میان تمام فلسفه بافی اش، باز هم انسان است.
جدا از تمام این تفاسیر لعنتی و فلسفی، باید نفرینی هم بر انتشارات امیرکبیر بفرستم. آن ها با خود چه فکری کرده اند که تمام داستان و پیرنگ ها و تعلیق های آن را در پشت جلد لو داده اند؟! کمی شعور هم خوب است... همین!!!
1391/4/20
April 18, 2010
El gran retrato, novela redonda desde el título hasta la última página.
Atracón de Buzzati me he dado ya este año, por lo que el próximo libro de este autor, que pasa a ser uno de culto para mi, será degustado como poco dentro de unos meses.
Buzzati crea la intriga durante la primera mitad del libro, en la que sólo el misterio acerca de lo que acontecerá en la segunda mantiene el pulso de la agradable narración. Sólo desde la llegada al altiplano comienza la acción, que no desvelaré para que podáis leer el libro a gusto. Sólo apuntaré que se trata de una historia acerca de la prepotencia del hombre, de sus eterna voluntad de suplantar a Dios, y de sus consecuencias. Tomando como excusa la metempsicosis, Buzzati estudia el alma humana, y sus posbiles mutaciones.
Como casi siempre, aportaré una de las frases del libro, en este caso, la última: "... ya no existía la mujer, el amor, los deseos, la soledade, la angustia. Sólo la inmensa máquina infatigable y muerta, como un ejército de contables ciegos, curevados en millares de bancos, que escribieran números sobre números sin fin, día y noche, por la vacía eternidad".
Atracón de Buzzati me he dado ya este año, por lo que el próximo libro de este autor, que pasa a ser uno de culto para mi, será degustado como poco dentro de unos meses.
Buzzati crea la intriga durante la primera mitad del libro, en la que sólo el misterio acerca de lo que acontecerá en la segunda mantiene el pulso de la agradable narración. Sólo desde la llegada al altiplano comienza la acción, que no desvelaré para que podáis leer el libro a gusto. Sólo apuntaré que se trata de una historia acerca de la prepotencia del hombre, de sus eterna voluntad de suplantar a Dios, y de sus consecuencias. Tomando como excusa la metempsicosis, Buzzati estudia el alma humana, y sus posbiles mutaciones.
Como casi siempre, aportaré una de las frases del libro, en este caso, la última: "... ya no existía la mujer, el amor, los deseos, la soledade, la angustia. Sólo la inmensa máquina infatigable y muerta, como un ejército de contables ciegos, curevados en millares de bancos, que escribieran números sobre números sin fin, día y noche, por la vacía eternidad".
May 30, 2010
ایده "شماره یک" در ابتدا؛ به خصوص پس از دامن زدن به حس کنجکاوی خواننده نسبت به ماهیت راز بزرگ در فصل های اولیه، چندان جالب به نظر نمی رسد و کمابیش اثر آب سردی را که روی آتش کنجکاوی ریخته باشند تداعی می کند اما پس از چندی و با هر چه بیشتر نزدیک شدن به انتهای داستان ماجرا قوت بیشتری گرفته و پایان جالبی پیدا می کند. باید اعتراف کنم که در انتهای داستان ایده اختراع دستگاه "شماره یک" چندان هم خالی از خلاقیت نیست.
Displaying 1 - 30 of 141 reviews