What do you think?
Rate this book
Reunion #1
Reunion
Reunion is the story of intense and innocent devotion between two young men growing up in "the soft, serene, bluish hills of Swabia," and the forces that end both their friendship and their childhood. It is a love story of sorts, and a tragedy that vindicates itself.
The year is 1932. Hans Schwarz is Jewish, the son of a Stuttgart doctor who asserts that the rise of the Nazis is "a temporary illness, something like measles which will pass off as soon as the economic situation improves." His friend, the young Count Konradin von Hohenfels, has a mother who keeps a portrait of Hitler on her dressing table. The two boys share their most private thoughts, and trips to the countryside of southwest Germany; discuss poetry and the past and present of their country; and argue the existence of a benevolent God.
The eventual disintegration of this cherished relationship foreshadows the fate of Europe's Jews—but Uhlman doesn't terminate his story with neat polarities. Years later, exiled in America, Schwarz comes upon a revelation about von Hohenfels which provides a stunning denouement and leaves the reader remembering Uhlman's haunting and lyrical descriptions of the vineyards, opera houses, and dark forests of Württemberg. "It is as if," writes Koestler in his introduction to the book, "Mozart had re-written the Götterdämmerung."
The year is 1932. Hans Schwarz is Jewish, the son of a Stuttgart doctor who asserts that the rise of the Nazis is "a temporary illness, something like measles which will pass off as soon as the economic situation improves." His friend, the young Count Konradin von Hohenfels, has a mother who keeps a portrait of Hitler on her dressing table. The two boys share their most private thoughts, and trips to the countryside of southwest Germany; discuss poetry and the past and present of their country; and argue the existence of a benevolent God.
The eventual disintegration of this cherished relationship foreshadows the fate of Europe's Jews—but Uhlman doesn't terminate his story with neat polarities. Years later, exiled in America, Schwarz comes upon a revelation about von Hohenfels which provides a stunning denouement and leaves the reader remembering Uhlman's haunting and lyrical descriptions of the vineyards, opera houses, and dark forests of Württemberg. "It is as if," writes Koestler in his introduction to the book, "Mozart had re-written the Götterdämmerung."
112 pages, Hardcover
First published January 1, 1971
About the author
Fred Uhlman
16 books106 followersFred Uhlman was a German-English writer, painter and lawyer of Jewish origin.
http://en.wikipedia.org/wiki/Fred_Uhlman
http://en.wikipedia.org/wiki/Fred_Uhlman
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 2,335 reviews
August 21, 2021
Reunion, Fred Uhlman
The book tells the impossible friendship between the narrator Hans Schwarz, son of a Jewish doctor, and Konradin von Hohenfels, a young aristocrat, during the rise of the Nazi regime (in 1932) in Stuttgart.
Hans and Konradin manage to become friends despite their differences.
Hans invites his friend several times to his house and is surprised that Konradin does not do the same.
Finally, Konradin invites Hans to his home, but each time without the presence of his parents.
Hans, annoyed, asks for an explanation. That's when Konradin tells Hans that his mother hates Jews.
Hitler's rise to power causes Konradin to abandon Hans.
Hans' parents, who suspect the harassment suffered by their son in high school, decide to send him to the United States to live with his grandparents, where he studies law at Harvard University in Massachusetts and becomes a lawyer.
His parents commit suicide as a result of Nazi persecution. He tries to forget the hell of his past. ...
تاریخ نخستین خوانش: ماه مارس سال 1983 میلادی
عنوان: دوست بازیافته؛ اثر: فرد اولمن؛ مترجم: مهدی سحابی؛ مشخصات نشر تهران، نشر نو، 1361، در 106ص، فروست ادبیات معصر جهان، موضوع: داستانهای نویسندگان سده 20م
دوستِ بازیافته؛ آغاز و پایان بی‌همانندی دارد، ترجمه نیز، فراتر از انتظارم بود، داستان، شرح دورانی از زندگی «هانس شوارتس»، نوجوانی «یهودی» است، که در زمان روی کار آمدن «هیتلر»، و حزب «نازی» در «آلمان»، در دبیرستانی در «اشتوتگارت آلمان»؛ درس میخواند؛ او در دبیرستان تنها با «کنراد فون هوهنفلس»، فرزند خانواده ای سرشناس و اشرافی؛ دمخور بوده؛ و در داستان، دوستی این دو تن، هر روز ژرفتر و جدیتر میشود، و آن دو، سرشت، و خوی مشترکی را، در یکدیگر مییابند؛ هر دو عاشق شعر، و اشیاء عتیقه هستند، و به سرزمین مادریشان «آلمان»، عشق میورزند؛ «هانس» دوست میدارد در آینده، شاعر شود؛ پدرش که پزشکی نام آشناست، فردی وطنپرست نیز هست؛ چنانکه در سایه ی هویت «آلمانی» خویش، نژاد، و مذهبش، کاملاً رنگ میبازد؛ و این اندیشه در «هانس» نیز، به دیده میشنشیند؛ «آلمان همواره میهن و خانه ی من بوده و خواهد بود و یهودی بودنم در نهایت به همان اندازه بی اهمیت است که کسی به جای موی بور، موی خرمایی داشته باشد» پایان نقل از ص 55کتاب؛ اما با توانمند شدن نظام «هیتلر»ی روی دیگر سکه نمایان میشود، و خانواده ی «هانس» میخواهند، او را به «امریکا»، نزد پسر عموی پدرش بفرستند؛ او در آنجا مجبور میشود حقوق بخواند، و وکیل موفقی هم میشود؛ دیگر از «کنراد» خبری ندارد، تا سی سال بعد که در نامه ای باخبر میشود ...؛
تاریخ بهنگام رسانی 26/06/1399هجری خورشیدی؛ 29/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The book tells the impossible friendship between the narrator Hans Schwarz, son of a Jewish doctor, and Konradin von Hohenfels, a young aristocrat, during the rise of the Nazi regime (in 1932) in Stuttgart.
Hans and Konradin manage to become friends despite their differences.
Hans invites his friend several times to his house and is surprised that Konradin does not do the same.
Finally, Konradin invites Hans to his home, but each time without the presence of his parents.
Hans, annoyed, asks for an explanation. That's when Konradin tells Hans that his mother hates Jews.
Hitler's rise to power causes Konradin to abandon Hans.
Hans' parents, who suspect the harassment suffered by their son in high school, decide to send him to the United States to live with his grandparents, where he studies law at Harvard University in Massachusetts and becomes a lawyer.
His parents commit suicide as a result of Nazi persecution. He tries to forget the hell of his past. ...
تاریخ نخستین خوانش: ماه مارس سال 1983 میلادی
عنوان: دوست بازیافته؛ اثر: فرد اولمن؛ مترجم: مهدی سحابی؛ مشخصات نشر تهران، نشر نو، 1361، در 106ص، فروست ادبیات معصر جهان، موضوع: داستانهای نویسندگان سده 20م
دوستِ بازیافته؛ آغاز و پایان بی‌همانندی دارد، ترجمه نیز، فراتر از انتظارم بود، داستان، شرح دورانی از زندگی «هانس شوارتس»، نوجوانی «یهودی» است، که در زمان روی کار آمدن «هیتلر»، و حزب «نازی» در «آلمان»، در دبیرستانی در «اشتوتگارت آلمان»؛ درس میخواند؛ او در دبیرستان تنها با «کنراد فون هوهنفلس»، فرزند خانواده ای سرشناس و اشرافی؛ دمخور بوده؛ و در داستان، دوستی این دو تن، هر روز ژرفتر و جدیتر میشود، و آن دو، سرشت، و خوی مشترکی را، در یکدیگر مییابند؛ هر دو عاشق شعر، و اشیاء عتیقه هستند، و به سرزمین مادریشان «آلمان»، عشق میورزند؛ «هانس» دوست میدارد در آینده، شاعر شود؛ پدرش که پزشکی نام آشناست، فردی وطنپرست نیز هست؛ چنانکه در سایه ی هویت «آلمانی» خویش، نژاد، و مذهبش، کاملاً رنگ میبازد؛ و این اندیشه در «هانس» نیز، به دیده میشنشیند؛ «آلمان همواره میهن و خانه ی من بوده و خواهد بود و یهودی بودنم در نهایت به همان اندازه بی اهمیت است که کسی به جای موی بور، موی خرمایی داشته باشد» پایان نقل از ص 55کتاب؛ اما با توانمند شدن نظام «هیتلر»ی روی دیگر سکه نمایان میشود، و خانواده ی «هانس» میخواهند، او را به «امریکا»، نزد پسر عموی پدرش بفرستند؛ او در آنجا مجبور میشود حقوق بخواند، و وکیل موفقی هم میشود؛ دیگر از «کنراد» خبری ندارد، تا سی سال بعد که در نامه ای باخبر میشود ...؛
تاریخ بهنگام رسانی 26/06/1399هجری خورشیدی؛ 29/05/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
![Profile Image for Orsodimondo [on a hiatus].](https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/users/1528452721i/10490224._UY200_CR39,0,200,200_.jpg)
January 7, 2023
NIENTE RESURREZIONI
A Stoccarda, sede della Mercedes e della Porsche, due ragazzi sedicenni, Hans e Konradin, entrambi figli unici, frequentano la stessa scuola esclusiva.
L'uno è figlio di un medico ebreo, l'altro è di ricca famiglia aristocratica.
Tra loro nasce un'amicizia del cuore, un'intesa perfetta e magica: due sedicenni, non più bambini e non ancora uomini, sulla soglia dell’età adulta.
E sull’abisso della Storia: un anno dopo, il loro legame è spezzato.
Perché, questo accade in Germania, nel 1933…
Ma nonostante la differenza di “razza”, entrambi i genitori si sentono tedeschi a tutti gli effetti, sia l’uno che l’altro hanno servito e combattuto per la patria.
Hans riesce a salvarsi dalla follia criminale che imperversa nella sua terra emigrando in America da alcuni parenti.
La sua famiglia, invece, rimane indietro convinta di poter combattere il nazismo. Finiranno suicidi.
Finita la guerra, ormai naturalizzato americano, Hans riceve una lettera dal suo vecchio istituto scolastico, quello dove conobbe Konradin: è la richiesta di una donazione per costruire un monumento agli studenti caduti durante la guerra. Tra loro, proprio Konradin, giustiziato per aver partecipato alla congiura per uccidere Hitler.
Hans capisce di aver ritrovato un amico, anche se ormai non c’è più.
Romanzo, o meglio, novella di formazione raccontata per voce dell’adolescente ebreo Hans che quando vede entrare in classe Konradin riconosce subito in lui l’amico che vorrebbe avere e che nel resto della classe, “folla opaca”, non è ancora riuscito a trovare.
La pubblicazione è del 1971, col titolo “Ritorno” quella italiana è di qualche anno dopo, 1979: ma è ancora più tardi, credo quando i diritti da Longanesi passarono a Feltrinelli, probabilmente in occasione dell’uscita del film omonimo, che il breve romanzo di Uhlman esplose anche da noi, e all’improvviso diventò un must.
E nonostante Uhlman abbia scritto diverse opere, e nonostante questo sia solo il primo capitolo di quella che diventerà una trilogia, è passato alla storia proprio per questo titolo. La pagina Wikipedia.it a lui dedicata dice che prima di morire dichiarò:
Si può sopravvivere con un solo libro.
Il film, nonostante la sceneggiatura di Harold Pinter, nonostante la regia di Jerry Schatzberg (Lo spaventapasseri, Panico a Needle Park sceneggiato da Joan Didion e suo marito) io me lo ricordo un po’ legnoso, quasi imbalsamato, sostanzialmente scipito. Non ho nessuna voglia di rivederlo.
A Stoccarda, sede della Mercedes e della Porsche, due ragazzi sedicenni, Hans e Konradin, entrambi figli unici, frequentano la stessa scuola esclusiva.
L'uno è figlio di un medico ebreo, l'altro è di ricca famiglia aristocratica.
Tra loro nasce un'amicizia del cuore, un'intesa perfetta e magica: due sedicenni, non più bambini e non ancora uomini, sulla soglia dell’età adulta.
E sull’abisso della Storia: un anno dopo, il loro legame è spezzato.
Perché, questo accade in Germania, nel 1933…
Ma nonostante la differenza di “razza”, entrambi i genitori si sentono tedeschi a tutti gli effetti, sia l’uno che l’altro hanno servito e combattuto per la patria.
Hans riesce a salvarsi dalla follia criminale che imperversa nella sua terra emigrando in America da alcuni parenti.
La sua famiglia, invece, rimane indietro convinta di poter combattere il nazismo. Finiranno suicidi.
Finita la guerra, ormai naturalizzato americano, Hans riceve una lettera dal suo vecchio istituto scolastico, quello dove conobbe Konradin: è la richiesta di una donazione per costruire un monumento agli studenti caduti durante la guerra. Tra loro, proprio Konradin, giustiziato per aver partecipato alla congiura per uccidere Hitler.
Hans capisce di aver ritrovato un amico, anche se ormai non c’è più.
Romanzo, o meglio, novella di formazione raccontata per voce dell’adolescente ebreo Hans che quando vede entrare in classe Konradin riconosce subito in lui l’amico che vorrebbe avere e che nel resto della classe, “folla opaca”, non è ancora riuscito a trovare.
La pubblicazione è del 1971, col titolo “Ritorno” quella italiana è di qualche anno dopo, 1979: ma è ancora più tardi, credo quando i diritti da Longanesi passarono a Feltrinelli, probabilmente in occasione dell’uscita del film omonimo, che il breve romanzo di Uhlman esplose anche da noi, e all’improvviso diventò un must.
E nonostante Uhlman abbia scritto diverse opere, e nonostante questo sia solo il primo capitolo di quella che diventerà una trilogia, è passato alla storia proprio per questo titolo. La pagina Wikipedia.it a lui dedicata dice che prima di morire dichiarò:
Si può sopravvivere con un solo libro.
Il film, nonostante la sceneggiatura di Harold Pinter, nonostante la regia di Jerry Schatzberg (Lo spaventapasseri, Panico a Needle Park sceneggiato da Joan Didion e suo marito) io me lo ricordo un po’ legnoso, quasi imbalsamato, sostanzialmente scipito. Non ho nessuna voglia di rivederlo.
October 23, 2018
I read this book yesterday while I was in the hospital, during my prep-wait before surgery under a blow-up blanket with toasty warm air.. wearing those cute hospital socks and a hospital gown.
This is such a tiny ‘thin’ attractive-sweet looking book - vintage - 74 pages, 80 when including the ‘Afterword’ - it fit inside my mini shoulder crossbody bag.
“The Reunion” was published in 1971. A timeless
powerful - remembering back story- between two 16 year old boys - one Jewish - the other Christian - during the rise of Nazism in the 1930’s.....the setting being pre-war Germany.
There is something permanently life shaping about a one-on-one special teenage friendship. I’ve experienced it myself.
Character Hans Schwartz says that when Konradin von Hohenfel came into his life at age 16,
“This Boy was to be my greatest source of happiness and my greatest despair”.
A few weeks ago - I read another powerful - longer book: “The Air You Breathe”, by Frances de Pontes Peebles, about a life long friendship between two women. There was an excerpt in that novel - universal & experientially felt that feels appropriate to share in relation to this novella too:
“When we are young, we give ourselves completely.
We allow our first friends or lovers or first songs inside us, to become a part of our unformed being, without ever thinking of the consequences, or the permanence within us”.
“The Reunion” is narrated by ‘middle aged’ Hans twenty-five years after having lost contact with Konradin.
Hans is Jewish. His father was a doctor- and his grandfather a Rabbi. Konradin was welcomed into Hans home....but those times that Hans went to Konradin’s house, his parents weren’t home. Konradin’s parents were Hitler supporters. “Jews didn’t exist for her people” was the way Konradin’s mother felt.
Hans and Konradin’s friendship was connected by sincere love and enjoyment.
They had wonderful discussions: they debated about the existence of God in the face of horror - they enjoyed coin collecting- hiking-and growing up together
They talked about girls- books & music.
They were inseparable- yet anti-Semitism colored their friendship even from the first day they saw each other- in 1932-in the gymnasium in Stuttgart, Württemberg’s most famous grammar school founded in 1521.
As I started the exquisite book- I was immediately moved by *Jean d’ Ormesson* who wrote ‘The Introduction’.
Then after reading this exquisite story myself - breathless, speechless, and watering eyes - at the end...I went back and re-read *Jean’s* Introduction again.
To me, Jean’s words expressed such truth -it’s the greatest gift I can pass on about this story....
....in the same way I was gifted a review by Goodreads friend Laysee. I never heard of the author Fred Uhlman until Laysee.
— many thanks, *Laysee*. I treasure this book I hold in my hand - the story that’s in my heart and thoughts.
I end with *Jean d’ Ormesson’s words from her Introduction:
“The book’s ending, in a few lines, is a masterpiece with in masterpiece. It transforms, suddenly, what has been a long short story into a novel of epic dimensions; it adds a further luminous, dramatic quality, like the swell of an organ, to what has been a
‘Bildungsroman’, a story of growing up, while retaining the powerful grace and simplicity of the short story”.
...Fred Ulman wrote this in 1960. It contains autobiographical elements. Ulman was educated in Württemberg - sharing his protagonists’ love of Swabia....which he claimed left him a ‘Romantic-for-life’. He left Germany in 1933 - as a young anti-Nazi lawyer - settling in Britain and established a career as a painter, and poet. He died in 1985.
Overflowing Richness!!!
This is such a tiny ‘thin’ attractive-sweet looking book - vintage - 74 pages, 80 when including the ‘Afterword’ - it fit inside my mini shoulder crossbody bag.
“The Reunion” was published in 1971. A timeless
powerful - remembering back story- between two 16 year old boys - one Jewish - the other Christian - during the rise of Nazism in the 1930’s.....the setting being pre-war Germany.
There is something permanently life shaping about a one-on-one special teenage friendship. I’ve experienced it myself.
Character Hans Schwartz says that when Konradin von Hohenfel came into his life at age 16,
“This Boy was to be my greatest source of happiness and my greatest despair”.
A few weeks ago - I read another powerful - longer book: “The Air You Breathe”, by Frances de Pontes Peebles, about a life long friendship between two women. There was an excerpt in that novel - universal & experientially felt that feels appropriate to share in relation to this novella too:
“When we are young, we give ourselves completely.
We allow our first friends or lovers or first songs inside us, to become a part of our unformed being, without ever thinking of the consequences, or the permanence within us”.
“The Reunion” is narrated by ‘middle aged’ Hans twenty-five years after having lost contact with Konradin.
Hans is Jewish. His father was a doctor- and his grandfather a Rabbi. Konradin was welcomed into Hans home....but those times that Hans went to Konradin’s house, his parents weren’t home. Konradin’s parents were Hitler supporters. “Jews didn’t exist for her people” was the way Konradin’s mother felt.
Hans and Konradin’s friendship was connected by sincere love and enjoyment.
They had wonderful discussions: they debated about the existence of God in the face of horror - they enjoyed coin collecting- hiking-and growing up together
They talked about girls- books & music.
They were inseparable- yet anti-Semitism colored their friendship even from the first day they saw each other- in 1932-in the gymnasium in Stuttgart, Württemberg’s most famous grammar school founded in 1521.
As I started the exquisite book- I was immediately moved by *Jean d’ Ormesson* who wrote ‘The Introduction’.
Then after reading this exquisite story myself - breathless, speechless, and watering eyes - at the end...I went back and re-read *Jean’s* Introduction again.
To me, Jean’s words expressed such truth -it’s the greatest gift I can pass on about this story....
....in the same way I was gifted a review by Goodreads friend Laysee. I never heard of the author Fred Uhlman until Laysee.
— many thanks, *Laysee*. I treasure this book I hold in my hand - the story that’s in my heart and thoughts.
I end with *Jean d’ Ormesson’s words from her Introduction:
“The book’s ending, in a few lines, is a masterpiece with in masterpiece. It transforms, suddenly, what has been a long short story into a novel of epic dimensions; it adds a further luminous, dramatic quality, like the swell of an organ, to what has been a
‘Bildungsroman’, a story of growing up, while retaining the powerful grace and simplicity of the short story”.
...Fred Ulman wrote this in 1960. It contains autobiographical elements. Ulman was educated in Württemberg - sharing his protagonists’ love of Swabia....which he claimed left him a ‘Romantic-for-life’. He left Germany in 1933 - as a young anti-Nazi lawyer - settling in Britain and established a career as a painter, and poet. He died in 1985.
Overflowing Richness!!!
August 1, 2024
I cannot believe I had never heard of this novella before reading an article on it in Slightly Foxed. It is simply one of the best WWII stories I have ever read. It is so short and easy to read, I do not understand why it is not introduced to high school students. I plan to fit it into my summer course because it illustrates so well the unthinkable rise of facism.
April 26, 2015
نویسنده این کتاب یک نقاش است و هنگام نوشتن این اثر، دستانش بعلت عادت دیرین، قلم را با قلم مو اشتباه گرفته و اثری زیبا بر ورق های کاغذ خلق کرده است
همانطور که می دانید یک اثر زیبای هنری را فقط باید با چشمان خویش کشف کرد و لذت برد
پس من هم با آوردن چند جمله از کتاب، فقط کمی پرده را از روی بوم نقاشی بالا می کشم؛ شاید خواننده این خطوط وسوسه شود تا غرق خواندن این اثر زیبا شود و پرده را کاملا کنار بزند.آنگاه لحظه حیرت انگیز آخر را خواهد دید
آه،ای قوهای زیبای مست از بوس و کنار
...که سر را در آب آرام و خجسته فرو می برید
چگونه باز خواهم یافت
در زمستان گلها را
در زمستان گلها را
خورشید درخشان را
و سایه زمین را؟
دیوارها،سرد و خاموش،سر می افرازند
و درفشهای یخ زده در باد تکان می خورند
.....
پدرم از صهونیسم نفرت داشت.حتی فکر وجود چنین مشربی به نظرش احمقانه می رسید.بازخواهی سرزمین فلسطین پس از دوهزار سال به نظرش همانقدر بی معنی می رسید که مثلا ایتالیاییها خواستار پس گرفتن آلمان باشند،چرا که زمانی نیروهای رم باستان آن را اشغال کرده بودند
....
سیاست کار بزرگترها بود و ما مسائل خودمان را داشتیم. و فوری ترین مسأله ما این بود که یاد بگیریم چگونه بهترین استفاده را از زندگی بکنیم، بی آنکه در پی کشف هدف زندگی-اگر واقعا هدفی داشت-باشیم،بی آنکه بخواهیم موقعیت بشر را در این کائنات ترسناک بی کرانه درک کنیم.اینها مسائل واقعی بود و اهمیتی جاودانه داشت، و بنظر ما بسیار اساسی تر از مسأله وجود گذرا و مسخره ی آدمهایی چون هیتلر و موسولینی می رسید
همانطور که می دانید یک اثر زیبای هنری را فقط باید با چشمان خویش کشف کرد و لذت برد
پس من هم با آوردن چند جمله از کتاب، فقط کمی پرده را از روی بوم نقاشی بالا می کشم؛ شاید خواننده این خطوط وسوسه شود تا غرق خواندن این اثر زیبا شود و پرده را کاملا کنار بزند.آنگاه لحظه حیرت انگیز آخر را خواهد دید
آه،ای قوهای زیبای مست از بوس و کنار
...که سر را در آب آرام و خجسته فرو می برید
چگونه باز خواهم یافت
در زمستان گلها را
در زمستان گلها را
خورشید درخشان را
و سایه زمین را؟
دیوارها،سرد و خاموش،سر می افرازند
و درفشهای یخ زده در باد تکان می خورند
.....
پدرم از صهونیسم نفرت داشت.حتی فکر وجود چنین مشربی به نظرش احمقانه می رسید.بازخواهی سرزمین فلسطین پس از دوهزار سال به نظرش همانقدر بی معنی می رسید که مثلا ایتالیاییها خواستار پس گرفتن آلمان باشند،چرا که زمانی نیروهای رم باستان آن را اشغال کرده بودند
....
سیاست کار بزرگترها بود و ما مسائل خودمان را داشتیم. و فوری ترین مسأله ما این بود که یاد بگیریم چگونه بهترین استفاده را از زندگی بکنیم، بی آنکه در پی کشف هدف زندگی-اگر واقعا هدفی داشت-باشیم،بی آنکه بخواهیم موقعیت بشر را در این کائنات ترسناک بی کرانه درک کنیم.اینها مسائل واقعی بود و اهمیتی جاودانه داشت، و بنظر ما بسیار اساسی تر از مسأله وجود گذرا و مسخره ی آدمهایی چون هیتلر و موسولینی می رسید
April 27, 2024
My heart! That last sentence managed to open the floodgates. I’m certain this book will remain etched in my memory for ever.
He came into my life in February 1932 and never left it again.
It was a German winter’s day, two days after his birthday to be precise.
Hans Schwarz still remembers that day and the hour that the self-assured and aristocratic new student, Konradin von Hohenfels entered the class in the Karl Alexander grammar school in Stuttgart.
I can’t remember exactly when I decided that Konradin had to be my friend, but that one day he would be my friend I didn’t doubt.
What he didn’t know at the time was that their friendship would be the source of his greatest happiness and also of his greatest despair.
Months pass by. Nothing disturbs their friendship. There seems to be nothing to worry about.
Then something happens that shakes them both.
Now the crucial question no longer seemed to be what life was, but what one was to do with this valueless, yet somehow uniquely valuable life. How should one spend it? To what end? For our own good alone? For the good of mankind? How was one to make the best of this bad job?
Rumors start circulating of political unrest; images start appearing on the walls of swastikas and an Austrian called Hitler. Here and there, Jewish citizens are being abused and beaten up.
Hans himself is verbally attacked in the classroom with no one to defend him; not even his beloved friend comes to his rescue.
And now the time has come for the Jewish Hans Schwarz to wake up and face the reality. From then on, he knows that things would never be the same again; that this is the beginning of the end of their friendship and their childhood and their innocence.
He came into my life in February 1932 and never left it again.
It was a German winter’s day, two days after his birthday to be precise.
Hans Schwarz still remembers that day and the hour that the self-assured and aristocratic new student, Konradin von Hohenfels entered the class in the Karl Alexander grammar school in Stuttgart.
I can’t remember exactly when I decided that Konradin had to be my friend, but that one day he would be my friend I didn’t doubt.
What he didn’t know at the time was that their friendship would be the source of his greatest happiness and also of his greatest despair.
Months pass by. Nothing disturbs their friendship. There seems to be nothing to worry about.
Then something happens that shakes them both.
Now the crucial question no longer seemed to be what life was, but what one was to do with this valueless, yet somehow uniquely valuable life. How should one spend it? To what end? For our own good alone? For the good of mankind? How was one to make the best of this bad job?
Rumors start circulating of political unrest; images start appearing on the walls of swastikas and an Austrian called Hitler. Here and there, Jewish citizens are being abused and beaten up.
Hans himself is verbally attacked in the classroom with no one to defend him; not even his beloved friend comes to his rescue.
And now the time has come for the Jewish Hans Schwarz to wake up and face the reality. From then on, he knows that things would never be the same again; that this is the beginning of the end of their friendship and their childhood and their innocence.
January 7, 2016
آخرین جمله کتاب آنچنان احساسات متناقضی از جنس غم و شادی توامان در من بر انگیخت که تا ساعت ها در بهت فرو رفته بودم. جمله ای که ارزش و بار معنایی آن در لا به لای صفحات "دوست بازیافته" نهفته است
از جنگ جهانی دوم و جنایات آن بسیار گفته اند و شنیده ایم اما این بار "فرد اولمن" که خود نقاش و نویسنده ای یهودی زاده ی آلمان است از زاویه دیگری بر این موضوع می پردازد.این اثر داستان دوستی دو نوجوان است، یکی از خانواده یهودی و دیگری از اشراف آلمان که قدرت گرفتن آلمان نازی و یهودی ستیزی بر رابطه و زندگی آنها سایه شومی می اندازد و نویسنده این بار نه بر بوم نقاشی که بر صفحات کتاب تصویری زیبا از دوستی خلق کرد که همیشه در ذهنم جاودانه خواهد ماند
از جنگ جهانی دوم و جنایات آن بسیار گفته اند و شنیده ایم اما این بار "فرد اولمن" که خود نقاش و نویسنده ای یهودی زاده ی آلمان است از زاویه دیگری بر این موضوع می پردازد.این اثر داستان دوستی دو نوجوان است، یکی از خانواده یهودی و دیگری از اشراف آلمان که قدرت گرفتن آلمان نازی و یهودی ستیزی بر رابطه و زندگی آنها سایه شومی می اندازد و نویسنده این بار نه بر بوم نقاشی که بر صفحات کتاب تصویری زیبا از دوستی خلق کرد که همیشه در ذهنم جاودانه خواهد ماند
December 27, 2021
No recuerdo dónde leí que «la muerte debilita nuestra confianza en la vida al demostrar que al fin todo es igualmente fútil ante la oscuridad definitiva»
Reencuentro (1971), de Fred Uhlman (1901-1985), nos cuenta, inmersa en el ambiente de la subida al poder de Hitler en Alemania, la amistad forjada por dos adolescentes (uno judío y otro perteneciente a la nobleza alemana) durante su estancia en una escuela de la región de Suavia, cerca del Lago Constanza.
Narrada en primera persona por el joven judío (desde su exilio en EE. UU., 30 años después de su relación), Reencuentro, además de ser un homenaje a la amistad y una fuerte crítica contra el nazismo, es un homenaje a la tierra alemana, a su belleza y a sus tradiciones. El elemento geográfico y el histórico se convierten así en símbolo de identidad, de pertenencia en contraposición con la raza o la religión que los nazis esgrimían como únicos valores a tener en cuenta para ser considerado alemán.
Se trata de una obra de la que surgen muchas preguntas: ¿por qué, aunque alguien sienta un país como propio, aunque haya nacido en él y luchado por él, todavía es considerado por muchos como extranjero? ¿Dónde se encuentra el sentimiento nacional, en los orígenes o en el corazón? ¿Cuántas generaciones, qué religión o color de piel son necesarios, para que alguien sea aceptado como perteneciente a un país? Preguntas que, a pesar del tiempo transcurrido, parece que todavía están vigentes en gran parte del mundo.
La historia de la persecución nazi contra los judíos está narrada con un tono tranquilo, casi aséptico, desde un punto de vista de resignación que puede desconcertar, aunque podemos entender que los hechos y el asombro que provocan bastan para sentir el horror de esos momentos. Uhlman, además, mantiene un estilo natural y conciso, pero lo maneja con la pericia suficiente para generar una pizca de intriga incluso narrando solamente la cotidianeidad.
En cualquier caso, aunque Reencuentro plantea una historia interesante, lo que verdaderamente me ha impresionado es la capacidad del autor para construir una obra tan completa en un formato como la novela corta (nouvelle). No falta de nada en Reencuentro: distintos espacios y tiempos, una exquisita construcción de personajes y unas escuetas, pero certeras descripciones que crean la atmósfera necesaria para visualizar tanto el sentir de los implicados en la historia, como el contexto social existente en esos años en Alemania. ¡Y hasta consigue un final pertinente!
Una pequeña maravilla. Hay que leerlo.
Reencuentro (1971), de Fred Uhlman (1901-1985), nos cuenta, inmersa en el ambiente de la subida al poder de Hitler en Alemania, la amistad forjada por dos adolescentes (uno judío y otro perteneciente a la nobleza alemana) durante su estancia en una escuela de la región de Suavia, cerca del Lago Constanza.
Narrada en primera persona por el joven judío (desde su exilio en EE. UU., 30 años después de su relación), Reencuentro, además de ser un homenaje a la amistad y una fuerte crítica contra el nazismo, es un homenaje a la tierra alemana, a su belleza y a sus tradiciones. El elemento geográfico y el histórico se convierten así en símbolo de identidad, de pertenencia en contraposición con la raza o la religión que los nazis esgrimían como únicos valores a tener en cuenta para ser considerado alemán.
Se trata de una obra de la que surgen muchas preguntas: ¿por qué, aunque alguien sienta un país como propio, aunque haya nacido en él y luchado por él, todavía es considerado por muchos como extranjero? ¿Dónde se encuentra el sentimiento nacional, en los orígenes o en el corazón? ¿Cuántas generaciones, qué religión o color de piel son necesarios, para que alguien sea aceptado como perteneciente a un país? Preguntas que, a pesar del tiempo transcurrido, parece que todavía están vigentes en gran parte del mundo.
La historia de la persecución nazi contra los judíos está narrada con un tono tranquilo, casi aséptico, desde un punto de vista de resignación que puede desconcertar, aunque podemos entender que los hechos y el asombro que provocan bastan para sentir el horror de esos momentos. Uhlman, además, mantiene un estilo natural y conciso, pero lo maneja con la pericia suficiente para generar una pizca de intriga incluso narrando solamente la cotidianeidad.
En cualquier caso, aunque Reencuentro plantea una historia interesante, lo que verdaderamente me ha impresionado es la capacidad del autor para construir una obra tan completa en un formato como la novela corta (nouvelle). No falta de nada en Reencuentro: distintos espacios y tiempos, una exquisita construcción de personajes y unas escuetas, pero certeras descripciones que crean la atmósfera necesaria para visualizar tanto el sentir de los implicados en la historia, como el contexto social existente en esos años en Alemania. ¡Y hasta consigue un final pertinente!
Una pequeña maravilla. Hay que leerlo.
February 6, 2021
أَلَیْسَ اللَّهُ بِكَافٍ عَبْدَهُ
آیا خداوند برای بندگانش کافی نیست؟
اين را خداوند در آیه ای از قرآن می‌گوید ،اما من آیه جدید‌تری را می‌نویسم...
«آیا مهدی سحابی برای انتخاب یک کتاب کافی نیست؟»
فرد اولمن در بخشی از کتاب می‌نویسد:
برای این دبیران بینوا چگونه ممکن بود که در دو ساعت سرتاسر تاریخ یونان و روم باستان،سروران «امپراطوری مقدس» و شاهان سرزمین شوآب،فریدریش کبیر،انقلاب فرانسه،ناپلئون و بیسمارک را مطرح میکنند؟؟
و واقعا فرد اولمن چطور توانست در کمتر از 100 صفحه تمام آنچه می‌خواست و لازم بود را بگوید؟
این کتاب مرا یاد فیلم شاهکارِ فهرست شیندلر انداخت!
اسپیلرگ نیز مانند فرد اولمن نگاه متفاوتی به آلمان نازی و یهودیان دارد.نگاهی که تماما خون و خونریزی و کوره‌های آدم سوزی ندارد.
فرد اولمن در بخشی از کتاب می‌گوید:
به‌نظر ما مسائل بسیار مهم تری از مسئله‌ی وجود گذرا و مسخره‌ای مثل هیتلر و موسلینی وجود داشت
.
این تمام حرف فرد اولمن و اسپیلبرگ بود...
آیا خداوند برای بندگانش کافی نیست؟
اين را خداوند در آیه ای از قرآن می‌گوید ،اما من آیه جدید‌تری را می‌نویسم...
«آیا مهدی سحابی برای انتخاب یک کتاب کافی نیست؟»
فرد اولمن در بخشی از کتاب می‌نویسد:
برای این دبیران بینوا چگونه ممکن بود که در دو ساعت سرتاسر تاریخ یونان و روم باستان،سروران «امپراطوری مقدس» و شاهان سرزمین شوآب،فریدریش کبیر،انقلاب فرانسه،ناپلئون و بیسمارک را مطرح میکنند؟؟
و واقعا فرد اولمن چطور توانست در کمتر از 100 صفحه تمام آنچه می‌خواست و لازم بود را بگوید؟
این کتاب مرا یاد فیلم شاهکارِ فهرست شیندلر انداخت!
اسپیلرگ نیز مانند فرد اولمن نگاه متفاوتی به آلمان نازی و یهودیان دارد.نگاهی که تماما خون و خونریزی و کوره‌های آدم سوزی ندارد.
فرد اولمن در بخشی از کتاب می‌گوید:
به‌نظر ما مسائل بسیار مهم تری از مسئله‌ی وجود گذرا و مسخره‌ای مثل هیتلر و موسلینی وجود داشت
.
این تمام حرف فرد اولمن و اسپیلبرگ بود...
June 17, 2020
حیاتی ترین مسئله‌ی ما این بود که یاد بگیریم چگونه بهترین استفاده را از زندگی بکنیم، بی آنکه در پی کشف هدف زندگی باشیم- البته اگر واقعا هدفی داشته باشد؛ بی آنکه بخواهیم موقعیت بشر را در این کائنات بی‌کرانه‌ی ترسناک درک کنیم. اینها مسائل واقعی بود و اهمیتی جاودانه داشت، و به نظر ما بسیار اساسی‌تر از مسئله‌ی وجود گذرا و مسخره‌ی آدمهایی چون هیتلر و موسولینی می‌رسید. ص40 کتاب
پدرم هرگز درباره‌ی مذهب با من حرفی نزده بود و مرا در انتخاب اصول عقایدم آزاد گذاشته بود. یک روز از دهانش شنیدم که به مادرم می‌گفت که علی‌رغم نبود شواهد تازه و جدید، فکر می‌کندکه شخصیتی تاریخی به نام عیسی وجود داشته که یهودی بسیار مهربان و خردمندی بوده و مانند دیگر پیامبران قوم یهود به مردمان درس اخلاق می‌داده است، اما به هیچ وجه نمی‌تواند بپذیرد که کسی مسیح را "پسر خدا" بداند. این نظریه که خداوند قادر متعال با بی اعتنایی شاهد مرگ تدریجی و دردناک فرزند خود بر صلیب بوده باشد، و این که "پدر آسمانی"، بر خلاف یک پدر زمینی، حتی میل نجات فرزند خود را نداشته باشد به نظر پدرم کفرآمیز و مشمئز کننده می‌رسید. ص 40 کتاب
در پندار کود��انه‌ی خود به این دو راهی رسیدم: یا خدایی وجود ندارد، یا الوهیتی وجود دارد که اگر بر همه چیز قادر باشد سنگدل است و اگر قادر نباشد به کاری نمی‌آید. از همان جا باورم به ذات متعالی مهربان از بین رفت. ص 43 کتاب
مگر نمی‌بینی دارند می‌سوزند؟ فریادهایشان را نمی‌شنوی؟ و به خودت اجازه می‌دهی که قضیه را توجیه کنی چون شهامت آن را نداری که از خدای خودت دل بکنی. خدایی که هیچ قدرتی نداشته باشد و دلش به رحم نیاید به چه درد من و تو می‌خورد؟ خدایی که بالای ابرها نشسته باشد و و جود مالاریا، وبا، قحطی و جنگ را تحمل کند؟ ص 45 کتاب
اعتقادم این بود که پیش از گفت و گو با هر آلمانی باید درباره‌ی گذشته‌ی او مطمئن شد. از کجا معلوم که مخاطب شما دستش به خون دوستان یا خویشاوندانتان آلوده نباشد؟ ص 106 کتاب
پدرم هرگز درباره‌ی مذهب با من حرفی نزده بود و مرا در انتخاب اصول عقایدم آزاد گذاشته بود. یک روز از دهانش شنیدم که به مادرم می‌گفت که علی‌رغم نبود شواهد تازه و جدید، فکر می‌کندکه شخصیتی تاریخی به نام عیسی وجود داشته که یهودی بسیار مهربان و خردمندی بوده و مانند دیگر پیامبران قوم یهود به مردمان درس اخلاق می‌داده است، اما به هیچ وجه نمی‌تواند بپذیرد که کسی مسیح را "پسر خدا" بداند. این نظریه که خداوند قادر متعال با بی اعتنایی شاهد مرگ تدریجی و دردناک فرزند خود بر صلیب بوده باشد، و این که "پدر آسمانی"، بر خلاف یک پدر زمینی، حتی میل نجات فرزند خود را نداشته باشد به نظر پدرم کفرآمیز و مشمئز کننده می‌رسید. ص 40 کتاب
در پندار کود��انه‌ی خود به این دو راهی رسیدم: یا خدایی وجود ندارد، یا الوهیتی وجود دارد که اگر بر همه چیز قادر باشد سنگدل است و اگر قادر نباشد به کاری نمی‌آید. از همان جا باورم به ذات متعالی مهربان از بین رفت. ص 43 کتاب
مگر نمی‌بینی دارند می‌سوزند؟ فریادهایشان را نمی‌شنوی؟ و به خودت اجازه می‌دهی که قضیه را توجیه کنی چون شهامت آن را نداری که از خدای خودت دل بکنی. خدایی که هیچ قدرتی نداشته باشد و دلش به رحم نیاید به چه درد من و تو می‌خورد؟ خدایی که بالای ابرها نشسته باشد و و جود مالاریا، وبا، قحطی و جنگ را تحمل کند؟ ص 45 کتاب
اعتقادم این بود که پیش از گفت و گو با هر آلمانی باید درباره‌ی گذشته‌ی او مطمئن شد. از کجا معلوم که مخاطب شما دستش به خون دوستان یا خویشاوندانتان آلوده نباشد؟ ص 106 کتاب
March 6, 2022
La conferma che non occorrono centinaia e centinaia di pagine per scrivere un libro meraviglioso ed esprimere temi, idee straordinariamente intense e profonde. In poche pagine un frammento di storia personale che, come onda tra le onde, sembra confondersi con il più maestoso canto della storia universale. Amicizia, razzismo, olocausto, convenzioni sociali, un'umanità allo sbando incapace di ritrovarsi, tutto questo confluisce all'interno di una storia profonda, indimenticabile nella sua apparente semplicità, densa di tutti quei significati che da sempre fanno le grandi storie. Da leggere.
September 28, 2023
I spent ages hesitating about how to rate this book. It’s well written and beautifully crafted. The story is simple and straightforward, but it reaches the reader amidst a web of complex feelings. For such a short novel, the twists and turns were very surprising, at least for me – but perhaps I have too much faith in human nature.
I gave it four stars, although, really, this is a five-star novella in all its glory. My four stars are only a testament to how much I wanted more. I wasn’t ready to say goodbye to the characters, I wanted more of Hans and Konradin, more of their lives, their thoughts, their actions. I wanted Konradin’s perspective. In short, this is too short. But if you have to read something this year, in all years, please, read this. It is a tale of friendship, beauty, art, and all things that matter in life. And it's also the story of how fragile these things are, how easily destroyable.
UPDATE 20/10/2019: After all these months, I realised that I think about this book constantly. So I decided to just give it the five stars it fully deserves.
I gave it four stars, although, really, this is a five-star novella in all its glory. My four stars are only a testament to how much I wanted more. I wasn’t ready to say goodbye to the characters, I wanted more of Hans and Konradin, more of their lives, their thoughts, their actions. I wanted Konradin’s perspective. In short, this is too short. But if you have to read something this year, in all years, please, read this. It is a tale of friendship, beauty, art, and all things that matter in life. And it's also the story of how fragile these things are, how easily destroyable.
UPDATE 20/10/2019: After all these months, I realised that I think about this book constantly. So I decided to just give it the five stars it fully deserves.
January 18, 2021
چه پایان خارق‌العاده و حیرت انگیزی، صد و ده صفحه رو باید بخونی که در انتها شگفت زده بشی!
واقعا صفحه‌ی آخر تمام دیدگاه و حسم رو به داستان تغییر داد، قصه‌ای که تا اواسطش برام کاملا معمولی بود، در انتها فوق‌العاده تموم شد..
واقعا صفحه‌ی آخر تمام دیدگاه و حسم رو به داستان تغییر داد، قصه‌ای که تا اواسطش برام کاملا معمولی بود، در انتها فوق‌العاده تموم شد..
December 15, 2018
قلبم مچاله ست از خوندن این کتاب و شگفت زده از پایانش
April 25, 2018
In 1932, Hans Schwarz, son of a Stuttgart doctor and descendant of a long line of rabbis met a life changing friend. Twenty-five years later, Hans described his friendship with Count Konradin von Hohenfels,..."the source of my greatest happiness and of my greatest despair". Konradin, a new student at Karl Alexander Gymnasium in Stuttgart had a "self-assured bearing" and an aristocratic air. "The Hohenfels were part of our history...only a foot or two away, sat a member of this illustrious family...everything about him aroused my curiosity".
Hans and Konradin were both quiet by nature and were not friended by the other students. Hans wondered how to engage Konradin. The opportunity arose when Hans brought some of his coin collection to school. While Konradin was welcomed at Hans's house and frequented it several times weekly, invites to Konradin's house were only extended when his parents were away. A framed photo of Hitler was displayed on a bedroom dresser.
As Germany barrelled toward war, the friendship of two sixteen year old boys was doomed. Konradin's mother felt "...Jews didn't exist for her people, they were lower than the serfs..." The Schwarz family, however, had lived in Stuttgart for at least two hundred years. Hans's father said, "I am an assimilant...I want to be identified with Germany".
In "Reunion" by Fred Uhlman, Hans remembers his special friendship with Konradin from twenty-five years ago. The historical fiction novella, although a mere one hundred page, one sitting read definitely packs a punch. The ending left me tearful and breathless. This tome is a must read!
Hans and Konradin were both quiet by nature and were not friended by the other students. Hans wondered how to engage Konradin. The opportunity arose when Hans brought some of his coin collection to school. While Konradin was welcomed at Hans's house and frequented it several times weekly, invites to Konradin's house were only extended when his parents were away. A framed photo of Hitler was displayed on a bedroom dresser.
As Germany barrelled toward war, the friendship of two sixteen year old boys was doomed. Konradin's mother felt "...Jews didn't exist for her people, they were lower than the serfs..." The Schwarz family, however, had lived in Stuttgart for at least two hundred years. Hans's father said, "I am an assimilant...I want to be identified with Germany".
In "Reunion" by Fred Uhlman, Hans remembers his special friendship with Konradin from twenty-five years ago. The historical fiction novella, although a mere one hundred page, one sitting read definitely packs a punch. The ending left me tearful and breathless. This tome is a must read!
May 8, 2019
كوتاه، خوش خوان، پر كشش، براي من اين كتاب اين سه ويژگي رو داشت. فصلاي آخرو در حال شام درست كردن خوندم ولي نميتونستم زمين بزارم باااايد همون موقع ميفهميدم تهش چي ميشه كه خب غافلگيركننده هم بود.
January 15, 2021
Sabah başladım ve kahve yapmak dışında elimden bırakmadım okudum, bittiverdi. Ama o nasıl bir final... Nazi salgınında yaşanan binlerce öyküden birisi, belki de gerçek bir öykü. Yazar durgun akan berrak su misali yazmış bu uzun öyküyü. Abartısız, duygu sömürüsüne kaçmadan, edebi bir iddia taşıma kaygısı duymadan, yumuşacık... Okuyun lütfen, 90 sayfalık bu güzel kitabı ve Ingeborg Bachmann’ın “ faşizm iki insan arasındaki ilişkide başlar” sözündeki gerçekliği görün.
July 21, 2018
🇬🇧 It takes an hour and a half to read this little pearl. Highly recommended. At any age.
I was enchanted by Uhlman's writing, his descriptions of landscapes and feelings. I felt sucked into the story and I saw the events in front of my eyes, as real.
Ps. I think the last sentence is one of the most powerful of meaning in the books I read this year.
————
🇮🇹 Basta un’ora e mezza per leggere questa piccola perla. Consigliatissima. A qualsiasi età.
Sono rimasta incantata dal modo di scrivere di Uhlman, dalle sue descrizioni dei paesaggi e dei sentimenti. Mi sono sentita risucchiata dalla storia ed ho come visto gli avvenimenti davanti agli occhi, reali.
Ps. Penso che l’ultima frase sia una delle più potenti di significato nei libri che ho letto quest’anno.
I was enchanted by Uhlman's writing, his descriptions of landscapes and feelings. I felt sucked into the story and I saw the events in front of my eyes, as real.
Ps. I think the last sentence is one of the most powerful of meaning in the books I read this year.
————
🇮🇹 Basta un’ora e mezza per leggere questa piccola perla. Consigliatissima. A qualsiasi età.
Sono rimasta incantata dal modo di scrivere di Uhlman, dalle sue descrizioni dei paesaggi e dei sentimenti. Mi sono sentita risucchiata dalla storia ed ho come visto gli avvenimenti davanti agli occhi, reali.
Ps. Penso che l’ultima frase sia una delle più potenti di significato nei libri che ho letto quest’anno.
October 2, 2015
خیلی لذت بردم، واقعا از دو کتابی که امشب خوندم راضی ام و از این کتاب بیشتر از اونیکی!
داستان دو دوست، در زمان به اوج رسیدن هیتلر... که خوب خیلی کوتاهه و توضیح دادنش لو میده داستان رو.
فقط این رو اطمینان می دم که بعد از 110 صفحه خوندن، تنها 3سطر آخر باعث میشه که خواننده فکر کنه، عمیق فکر کنه... عالی بود این کتاب. بخونیدش.
داستان دو دوست، در زمان به اوج رسیدن هیتلر... که خوب خیلی کوتاهه و توضیح دادنش لو میده داستان رو.
فقط این رو اطمینان می دم که بعد از 110 صفحه خوندن، تنها 3سطر آخر باعث میشه که خواننده فکر کنه، عمیق فکر کنه... عالی بود این کتاب. بخونیدش.
August 9, 2018
Reunion is just about the perfect novella. In merely 74 pages, Fred Uhlman captured the blossoming of an adolescent friendship, the end of childhood, and the darkness cast by political and social realities of life in Stuggart, Germany, just before Hitler’s rise to power.
Looking back thirty years, the narrator, Hans Schwarz, son of a Jewish doctor, recalls how at age sixteen he had sought the friendship of Konradin Graf von Hohenfels, a distinguished young count from an illustrious and powerful German family. Of their first meeting on a grey, dark, winter’s day in a grammar school, Hans says, ‘He came into my life in February 1932 and never left it again’. These words take on greater poignancy when considered in light of the devastating changes that are to follow. For Hans, ‘this boy... was to be the source of my greatest happiness and greatest despair.’
In his precise and tender prose, Ulhman gave utterance to the beauty of friendship as it unfolds for these two boys, each lonely in his own way. It calls touchingly to mind that phase in adolescence when the need to belong and find acceptance is most pronounced and youths are given to romantic ideals of friendship that demand ‘complete trust, loyalty and self-sacrifice.’ It is wonderful to share the joys of a young friendship. But the winds are changing as Hitler’s influence begins to permeate every corner of German life. Ulhman deliberately kept the political complexities in the background. In the foreground, Hans and Konradin’s friendship bears the brunt of Hitler’s disdain and persecution of the Jewish people.
This novella is more than just a Bildungsroman. It is a sterling testament of brotherly affection, love, courage, and integrity. Nowhere in this novella is this more powerfully expressed than in the closing sentence. It left me on the verge of tears.
I sat quietly for a long while and pondered why this story is titled Reunion. And then I finally understood. Read Reunion. Ian McEwan hailed it ‘A masterpiece of elegant economy…It is a brilliant work of art that deserves a far wider readership.’ I cannot say it any better.
Looking back thirty years, the narrator, Hans Schwarz, son of a Jewish doctor, recalls how at age sixteen he had sought the friendship of Konradin Graf von Hohenfels, a distinguished young count from an illustrious and powerful German family. Of their first meeting on a grey, dark, winter’s day in a grammar school, Hans says, ‘He came into my life in February 1932 and never left it again’. These words take on greater poignancy when considered in light of the devastating changes that are to follow. For Hans, ‘this boy... was to be the source of my greatest happiness and greatest despair.’
In his precise and tender prose, Ulhman gave utterance to the beauty of friendship as it unfolds for these two boys, each lonely in his own way. It calls touchingly to mind that phase in adolescence when the need to belong and find acceptance is most pronounced and youths are given to romantic ideals of friendship that demand ‘complete trust, loyalty and self-sacrifice.’ It is wonderful to share the joys of a young friendship. But the winds are changing as Hitler’s influence begins to permeate every corner of German life. Ulhman deliberately kept the political complexities in the background. In the foreground, Hans and Konradin’s friendship bears the brunt of Hitler’s disdain and persecution of the Jewish people.
This novella is more than just a Bildungsroman. It is a sterling testament of brotherly affection, love, courage, and integrity. Nowhere in this novella is this more powerfully expressed than in the closing sentence. It left me on the verge of tears.
I sat quietly for a long while and pondered why this story is titled Reunion. And then I finally understood. Read Reunion. Ian McEwan hailed it ‘A masterpiece of elegant economy…It is a brilliant work of art that deserves a far wider readership.’ I cannot say it any better.
June 23, 2016
ازون کتابایی که میشه به هرآدم کتابخونی تو هر سن و قشر و تفکری معرفیش کرد! از دوستام گرفته تا استادام تا شاگردام، به همه شون معرفی کردم و هرکدوم خونده ن دوست داشتن
و موقع معرفیش فقط یه چیز گفتم
تمام داستان، آخرشه
...
* خیلی پیشنهاد میشه
Merged review:
کتابفروش ما همیشه میدونست چه کتابی میتونه سرذوقمون بیاره. اما ما گاهی باز ایمانمون بهش سست میشد! همون موقعی که یک کتاب رو تا نیمه می رفتیم و می گفتیم «اه... چه اشتباهی کردیم به حرفش گوش دادیم!» این حکایت دوست بازیافته هم بود
کتابی که تا نیمه دوستش نداشتم و بعد از اون عاشقش شدم.
کتابهایی که دربارۀ حواشی جنگ بودند رو، اغلب دوست داشتم. از بودن در بطن جنگ خوشم نمیاد. (البته کتاب زندگی جنگ و دیگر هیچ فالاچی استثناء بزرگی در این زمینه است.) اما وقتی از دور با جنگ مواجه میشم، خوبه اوضاع
دوست بازیافته هم درمورد دو دوسته، دو رفیق؛ در جنگ جهانی دوم.
هیچ چیز دیگه ای درمورد این کتاب نمیشه گفت، جز این که پایانش دقیقاً بهت آوره
یعنی دقیقاً خشک��ون میزنه پای صفحۀ آخر کتاب... این کتاب رو به خیلی ها معرفی کردم و همه با من موافق بودند. امیدوارم بخونید و موافق شید
:)
و موقع معرفیش فقط یه چیز گفتم
تمام داستان، آخرشه
...
* خیلی پیشنهاد میشه
Merged review:
کتابفروش ما همیشه میدونست چه کتابی میتونه سرذوقمون بیاره. اما ما گاهی باز ایمانمون بهش سست میشد! همون موقعی که یک کتاب رو تا نیمه می رفتیم و می گفتیم «اه... چه اشتباهی کردیم به حرفش گوش دادیم!» این حکایت دوست بازیافته هم بود
کتابی که تا نیمه دوستش نداشتم و بعد از اون عاشقش شدم.
کتابهایی که دربارۀ حواشی جنگ بودند رو، اغلب دوست داشتم. از بودن در بطن جنگ خوشم نمیاد. (البته کتاب زندگی جنگ و دیگر هیچ فالاچی استثناء بزرگی در این زمینه است.) اما وقتی از دور با جنگ مواجه میشم، خوبه اوضاع
دوست بازیافته هم درمورد دو دوسته، دو رفیق؛ در جنگ جهانی دوم.
هیچ چیز دیگه ای درمورد این کتاب نمیشه گفت، جز این که پایانش دقیقاً بهت آوره
یعنی دقیقاً خشک��ون میزنه پای صفحۀ آخر کتاب... این کتاب رو به خیلی ها معرفی کردم و همه با من موافق بودند. امیدوارم بخونید و موافق شید
:)
January 13, 2023
در وصف زیبایی این کتاب نمیدونم چی بگم.🥲
September 5, 2021
چه کتابی! چه کتابی!
چه پایان باشکوهی!
کتابی تا این اندازه کوچک و کم‌حجم، با لحنی بسیار ساده و خالی از شعارزدگی جوری به پایان رسید که یهو دیدم صورتم از اشک خیس شد. اشک غم نبود. اشک از شکوه و شگفتی بود.
من این کتاب رو نمی‌شناختم و بعد از خواندن -شنیدن- کتاب «گیرنده شناخته نشد»، از خوندن ریویوها به این کتاب رسیدم. چقدر حیف که پیشتر از اینها نخوانده بودمش.
ضمنا به نظرم اسم کتاب بسیار هنرمندانه انتخاب شده.
چه پایان باشکوهی!
کتابی تا این اندازه کوچک و کم‌حجم، با لحنی بسیار ساده و خالی از شعارزدگی جوری به پایان رسید که یهو دیدم صورتم از اشک خیس شد. اشک غم نبود. اشک از شکوه و شگفتی بود.
من این کتاب رو نمی‌شناختم و بعد از خواندن -شنیدن- کتاب «گیرنده شناخته نشد»، از خوندن ریویوها به این کتاب رسیدم. چقدر حیف که پیشتر از اینها نخوانده بودمش.
ضمنا به نظرم اسم کتاب بسیار هنرمندانه انتخاب شده.
May 12, 2016
به نظرم اولین چیزی که برای نوشتن این کتاب به ذهن نویسنده‌ش رسیده جمله ی آخرش بوده... درواقع ایده ی اون جمله بوده. و بعد... به‌خاطر اون جمله و رسیدن بهش، این داستان رو نوشته. این رو میگم چون به نظرم جمله ی پایانی مبهوت‌کننده ی کتاب ارزشش رو داشت، واقعا ارزشش رو داشت.
شما صد و یازده صفحه ی این کتاب رو می‌خونید، و درست با خوندن جمله ی پایانی صفحه ی آخر... احساس می‌کنید صفحات کتاب‌تون به طرز خارق‌العاده‌ای چند برابر شده... احساس می‌کنید در لابلای صفحات کتاب صفحات جدیدی رشد کردن، تصاویر متفاوتی اضافه شدن، و بالاخره می‌تونید خطوطی که تمام مدت از شما پنهان بودن رو ببینید و بخونید.
دوست بازیافته روایت قشنگیه و عمیقا به دل میشینه... چون از ساده‌ترین اما زیباترین حسی میگه که برای تک‌تک‌مون قابل درکه... "دوستی" رو همه بلدیم، نه؟
و چقدر قشنگ بود که یه دوست، ته دلش مطمئن بود لیاقت دوستیِ یک نفر رو داره و برای این دوستی قدم برداشت، تلاش کرد.
و چقدر زیباتر بود این احساس، که اون اشتباه نکرده بود.
که گاهی دیدن درون آدم‌ها غیرممکن نیست... و دیدن رنگ روح یه دوست هرگز غیرممکن نیست. یه دوست چیزی فراتر از تو رو می‌بینه، و رنگ‌هایی رو در تو و روح تو کشف می‌کنه که خودت ازشون بی‌خبری. که اون دوست تصویری از تو در ذهنش می‌سازه و بهش ایمان داره. و شاید اگه یه روز اون تصویر رو ازش بشنوی شاخ دربیاری، که بهش بگی من حتی نزدیک تصور تو هم نیستم... اما حقیقت اینه که تو هرگز نمی‌تونی اون تصویر رو از ذهن دوستت پاک کنی؛ اون تصویر یه باور غیر قابل انکاره، یه ایمان قلبیه که در قلب دوست تو ریشه زده و ماندگار شده.
و حقیقت اینه که باورها، اون باورهایی که هرگز به زبون نمیاریم‌شون... از خیلی از باورهایی که بارها و بارها فریاد زده میشن زیباتر و قدرت‌مندترن.
و مهم نیس چقدر ته دل‌مون به درست بودن‌ش شک کنیم؛ باور به یه دوست هرگز اشتباه از آب درنمیاد.
شما صد و یازده صفحه ی این کتاب رو می‌خونید، و درست با خوندن جمله ی پایانی صفحه ی آخر... احساس می‌کنید صفحات کتاب‌تون به طرز خارق‌العاده‌ای چند برابر شده... احساس می‌کنید در لابلای صفحات کتاب صفحات جدیدی رشد کردن، تصاویر متفاوتی اضافه شدن، و بالاخره می‌تونید خطوطی که تمام مدت از شما پنهان بودن رو ببینید و بخونید.
دوست بازیافته روایت قشنگیه و عمیقا به دل میشینه... چون از ساده‌ترین اما زیباترین حسی میگه که برای تک‌تک‌مون قابل درکه... "دوستی" رو همه بلدیم، نه؟
و چقدر قشنگ بود که یه دوست، ته دلش مطمئن بود لیاقت دوستیِ یک نفر رو داره و برای این دوستی قدم برداشت، تلاش کرد.
و چقدر زیباتر بود این احساس، که اون اشتباه نکرده بود.
که گاهی دیدن درون آدم‌ها غیرممکن نیست... و دیدن رنگ روح یه دوست هرگز غیرممکن نیست. یه دوست چیزی فراتر از تو رو می‌بینه، و رنگ‌هایی رو در تو و روح تو کشف می‌کنه که خودت ازشون بی‌خبری. که اون دوست تصویری از تو در ذهنش می‌سازه و بهش ایمان داره. و شاید اگه یه روز اون تصویر رو ازش بشنوی شاخ دربیاری، که بهش بگی من حتی نزدیک تصور تو هم نیستم... اما حقیقت اینه که تو هرگز نمی‌تونی اون تصویر رو از ذهن دوستت پاک کنی؛ اون تصویر یه باور غیر قابل انکاره، یه ایمان قلبیه که در قلب دوست تو ریشه زده و ماندگار شده.
و حقیقت اینه که باورها، اون باورهایی که هرگز به زبون نمیاریم‌شون... از خیلی از باورهایی که بارها و بارها فریاد زده میشن زیباتر و قدرت‌مندترن.
و مهم نیس چقدر ته دل‌مون به درست بودن‌ش شک کنیم؛ باور به یه دوست هرگز اشتباه از آب درنمیاد.
July 13, 2024
چند کلمه در رابطه با داستان دوست بازیافته و این سوال که چرا مردم به اتوریته تن می‌دهند؟ وظیفه ما در برابر اتوریته و دیکتاتوری چیست یا چگونه از پیوستن افراد به دیکتاتوری‌ها جلوگیری کنیم؟
در‌ابتدای ریویو راجع به کتاب نوشتم، بعد به سراغ آزمایش مشهور میلگرام رفتم. در بخش سوم، به یک نتیجه‌گیری از آزمایش پرداختم که چرا به دیکتاتوری و دستورات غیراخلاقی آن تن می‌دهیم و در بخش چهارم نوشتم که در‌چنین موقعیتی وظیفه ما چیست.
(۱)
دوست بازیافته در عین موجز بودن، حرف برای گفتن دارد. شاید بهترین توصیف، همان نوشته‌ای باشد که آقای سحابی به عنوان مقدمه کتاب برگزیده است. یادداشتی از آرتور کوستلر که در بخشی از آن درباره قلم اولمن در دوست بازیافته می‌نویسد:
...فرد اولمن در نوشتن چنین رمان کوچکی بسیار موفق بوده است؛ شاید از این رو که مانند همه نقاشان خوب می‌داند چگونه جزئیات تصویری که می‌خواهد بکشد در چارچوب محدود بود جا دهد، حال آن که نویسندگان متأسفانه برای نوشتن تا بخواهند کاغذ در اختیار دارند.
خواندن دوست بازیافته تجربه کوتاه و شیرینی است که پیشنهاد می‌کنم آن را از دست ندهید.
(۲)
اما می‌خواهم به بهانه دوست بازیافته کمی در رابطه با نسبت ما مردم و استبداد بنویسم. این نوشته برای پاسخگویی هر چند ناچیز به این سوال است که چه طور نازی نشویم و جامعه‌مان تن به استبداد ندهد.
برای ما که به گذشته می‌نگریم، قضاوت کردن هزاران هزار، شیفته هیتلر، موسولینی، استالین و... کار آسانی است. اما آیا به راستی ما فهم درستی از موقعیت فردی که در برابر استبداد قرار گرفته است داریم؟ پیش از هر چیز لازم می‌بینم که متذکر بشوم که آنچه که در ادامه می‌خوانید، ظلم هیچ ظالم و سفّاکی را و نه سکوت هیچ‌کس برابر این ظلم را تنزیه نمی‌کند. بلکه در تلاش است با تکرار بعضی از یافته‌های علوم اجتماعی همانند روانشناسی اجتماعی چشم‌انداز درستی از آنچه که در اجتماع رخ می‌دهد ارائه کند.
چرا از مرجع قدرت اطاعت می‌کنیم؟ بگذارید نقطه آغاز بحث را یکی از آزمایش‌های مشهور بگذاریم. آزمایش استنلی میلگرام. میلگرام در تلاش بود که متوجه شود که آیا افراد، از دستورات یک فرد غریبه نسبتاً فاقد قدرت که از آنها می‌خواهد محرکی دردناک را به فرد غریبه دیگری که کاملاً بی‌گناه بود وارد کنند؛ تبعیت خواهند کرد یا نه؟ قطعاً فجایعی که در جنگ جهانی دوم رخ داد در جذب شدن میلگرام به این سوال پژوهشی موثر بوده است. این درد، چیزی از قبیل رنج و دردی که در دوست بازیافته ترسیم شد. میلگرام یک آزمایشگاه استادانه را طراحی می‌کند. اپراتور از آزمودنی‌ها می‌خواهد که در تحقیقی شرکت کنند که اثرات تنبیه در یادگیری را مشخص می‌کند، به شکلی که یکی از افراد روی صندلی شوک الکتریکی می‌نشست و فرد دیگر با ارائه تکالیف یک آزمایش حافظه از او می‌خواست که کلمه را تکرار کند و در صورت خطا، او را با دادن شوک الکتریکی جریمه می‌کرد. او مختار بود که به آزمودنی از ۱۵ تا ۴۵۰ ولت شوک الکتریکی وارد کند و بعد از هر خطای دوباره، درجه شوک بالاتر برود. در جریان آزمایش، آزمودنی دچار خطاهای مختلف میشد و این فرد اول را در برابر یک دوراهی اخلاقی می‌گذاشت بین ادامه دادن شوک‌ها و یا توقف آن. در این بین اپراتور تلاش می‌کرد فرد را به ادامه آزمایش تشویق کند. به نظر شما نتیجه این آزمایش چه بود؟ آیا سوال‌کننده‌ها می‌پذیرفتند که عجز و لابه یک انسان را با فرمان خود به تماشا بنشینند و یا وجدان اخلاقی‌شان مانع از ادامه آزمایش میشد؟ جالب اینجاست که حتی این که کدام فرد در کدام طرف دستگاه بنشیند (سوال کننده و یا سوال شونده) به قید قرعه انجام شده بود و آزمایشگر به خوبی می‌دانست که می‌توانست به راحتی جای کسی باشد که شوک الکتریکی را دریافت می‌کند. از طرف دیگر هزینه و پول شرکت در آزمایش از پیش به آزمودنی‌ها پرداخت شده بود پس متغیر مداخله‌گر دریافت مادی هم در کار نبود. نتیجه آزمایش وحشتناک استنلی میلگرام چه بود؟ نتیجه ترسناک بود. برخلاف پیش‌بینی‌های روان‌شناسان دیگر، ۶۵ درصد از افراد اطاعت کامل کردند و تا آخرین درجه شوک الکتریکی را وارد کردند. حتی در شرایطی که آزمایش شونده فریاد می‌زد و با مشت به دیوار می‌کوبید، آنها به کار خود ادامه می‌دادند و حتی بعد از بیهوش شدن آزمایش دهنده هم به وارد کردن شوک‌های پی‌در‌پی ادامه دادند. حتی وقتی بعده‌ها این آزمایش در خارج از دانشگاه ییل و در یک اداره هم انجام شد، نتایج مشابهی بدست آمد. این آزمایش در فرهنگ‌های مختلف هم نتیجه مشابهی داشت. خیلی دوست داشتیم که می‌فهمیدیم این ویژگی خاص آلمانی‌های بدذات قرن بیستم بوده اما دیدیم که مردم واکنش مشابهی نسبت به این آزمایش، با نژادها و ملیت‌های مختلف دارند. این یک نمونه کوچک و آزمایشگاهی از یک اتوریته بی‌رحم است حتی با حذف فرصت‌های شغلی بیشتر و یا امتیازاتی که دفاع از اتوریته در پی دارد. در واقعیت حداقل افراد در مقابل دفاع و پیوستن به دیکتاتوری و بی‌اخلاقی، ترفیع، امنیت و امتیاز‌های مختلف رفاهی را دریافت میکنند. پس طبیعی است که در واقعیت این عدد به مراتب بیشتر از ۶۵ درصد افرادست. چنان که تجربه تاریخی ما هم این مطلب را تأیید می‌کند.
(۳)
دانشمندان روانشناس اجتماعی ۴ دلیل احتمالی پذیرفتن و تن دادن به اتوریته را ذکر میکنند.
یک, در بسیاری از موارد افراد با تبعیت از اتوریته از شر مسئولیت رفتارهای خود خلاص می‌شوند. در زندگی واقعی هم این اتفاق می‌افتد، اما به صورت نامحسوس‌تر. ما در بسیاری از موقعیت‌ها از پذیرش مسئولیت فرار می‌کنیم.
دو, نکته بعدی پایگاه قدرت و نمادهای آن در برابر افراد است. مشخصاً یونیفورم و یا لباس مخصوص اپراتور روی اعمال اتوریته موثر بوده است. (مثلاً تأثیر لباس روحانیت و یا ارتش یک کشور و یا لباس یک پزشک در آزمایشگاه)
سه, سوم این که افراد تحت آماج دستورات پی‌در‌پی قرار می‌گیرند و قدرت انتخاب ندارند یعنی سرعت پردازش قوه اخلاقی آنها از دستورات پی‌در‌پی عقب می‌افتد. در این موقعیت‌ها اکثراً دستورات پی‌در‌پی و بدون فاصله داده میشود.
چهار، افراد فکر میکنند در صورت عدم تبعیت از دستور‌ها سرنوشت قربانی‌ها بدتر خواهد بود. مثلاً ممکن است به جای شوک، افراد توسط عامل دردناک‌تری آزار ببینند.
تا اینجا با مبنا قرار دادن یک آزمایش مشهور، چهار دلیل عمده برای اطاعت افراد از اتوریته را توضیح دادیم. اما وظیفه ما چیست؟ ما چه طور می‌توانیم عمل کنیم؟
(۴)
شاید ابتدایی ترین کار این است که به افراد یادآوری کنیم که مسئولیت تمام رفتار‌هایشان با خودشان است و سلب مسئولیت هیچگاه رخ نخواهد داد.
دوم، افراد می‌توانند در معرض شکست‌های اتوریته و الگوهای غیر مطیع قرار بگیرند. یعنی ��رف آشنایی افراد با کسانی که در مقابل استبداد ایستاده‌اند الهام بخش است. (قطعاً رزا پارکس برای بسیاری از سیاه پوستان آمریکایی الگو شده است)
سوم، افراد اگر از جایگاه دیکتاتور آشنایی بیشتری پیدا کنند این امکان وجود دارد که به دیکتاتوری تن ندهند. اگر این ادراک در ذهن افراد اصلاح شود که نیروی بالاتر برای تشخیص مصلحت و مسیر درست صلاحیت بیشتری ندارد و همیشه درست فکر نمی‌کند، عدم پیوستن به اراده اتوریته ساده‌تر میشود.
در پایان و به عنوان روش چهارم، مطالعات نشان می‌دهد که تسلط به همین مطالب روانشناسی اجتماعی، به ما در جلوگیری از همرنگی افراطی با جامعه و به طبع اتوریته کمک می‌کند.
اگر واقعاً تا اینجا خوندید، ممنونم. :)
در‌ابتدای ریویو راجع به کتاب نوشتم، بعد به سراغ آزمایش مشهور میلگرام رفتم. در بخش سوم، به یک نتیجه‌گیری از آزمایش پرداختم که چرا به دیکتاتوری و دستورات غیراخلاقی آن تن می‌دهیم و در بخش چهارم نوشتم که در‌چنین موقعیتی وظیفه ما چیست.
(۱)
دوست بازیافته در عین موجز بودن، حرف برای گفتن دارد. شاید بهترین توصیف، همان نوشته‌ای باشد که آقای سحابی به عنوان مقدمه کتاب برگزیده است. یادداشتی از آرتور کوستلر که در بخشی از آن درباره قلم اولمن در دوست بازیافته می‌نویسد:
...فرد اولمن در نوشتن چنین رمان کوچکی بسیار موفق بوده است؛ شاید از این رو که مانند همه نقاشان خوب می‌داند چگونه جزئیات تصویری که می‌خواهد بکشد در چارچوب محدود بود جا دهد، حال آن که نویسندگان متأسفانه برای نوشتن تا بخواهند کاغذ در اختیار دارند.
خواندن دوست بازیافته تجربه کوتاه و شیرینی است که پیشنهاد می‌کنم آن را از دست ندهید.
(۲)
اما می‌خواهم به بهانه دوست بازیافته کمی در رابطه با نسبت ما مردم و استبداد بنویسم. این نوشته برای پاسخگویی هر چند ناچیز به این سوال است که چه طور نازی نشویم و جامعه‌مان تن به استبداد ندهد.
برای ما که به گذشته می‌نگریم، قضاوت کردن هزاران هزار، شیفته هیتلر، موسولینی، استالین و... کار آسانی است. اما آیا به راستی ما فهم درستی از موقعیت فردی که در برابر استبداد قرار گرفته است داریم؟ پیش از هر چیز لازم می‌بینم که متذکر بشوم که آنچه که در ادامه می‌خوانید، ظلم هیچ ظالم و سفّاکی را و نه سکوت هیچ‌کس برابر این ظلم را تنزیه نمی‌کند. بلکه در تلاش است با تکرار بعضی از یافته‌های علوم اجتماعی همانند روانشناسی اجتماعی چشم‌انداز درستی از آنچه که در اجتماع رخ می‌دهد ارائه کند.
چرا از مرجع قدرت اطاعت می‌کنیم؟ بگذارید نقطه آغاز بحث را یکی از آزمایش‌های مشهور بگذاریم. آزمایش استنلی میلگرام. میلگرام در تلاش بود که متوجه شود که آیا افراد، از دستورات یک فرد غریبه نسبتاً فاقد قدرت که از آنها می‌خواهد محرکی دردناک را به فرد غریبه دیگری که کاملاً بی‌گناه بود وارد کنند؛ تبعیت خواهند کرد یا نه؟ قطعاً فجایعی که در جنگ جهانی دوم رخ داد در جذب شدن میلگرام به این سوال پژوهشی موثر بوده است. این درد، چیزی از قبیل رنج و دردی که در دوست بازیافته ترسیم شد. میلگرام یک آزمایشگاه استادانه را طراحی می‌کند. اپراتور از آزمودنی‌ها می‌خواهد که در تحقیقی شرکت کنند که اثرات تنبیه در یادگیری را مشخص می‌کند، به شکلی که یکی از افراد روی صندلی شوک الکتریکی می‌نشست و فرد دیگر با ارائه تکالیف یک آزمایش حافظه از او می‌خواست که کلمه را تکرار کند و در صورت خطا، او را با دادن شوک الکتریکی جریمه می‌کرد. او مختار بود که به آزمودنی از ۱۵ تا ۴۵۰ ولت شوک الکتریکی وارد کند و بعد از هر خطای دوباره، درجه شوک بالاتر برود. در جریان آزمایش، آزمودنی دچار خطاهای مختلف میشد و این فرد اول را در برابر یک دوراهی اخلاقی می‌گذاشت بین ادامه دادن شوک‌ها و یا توقف آن. در این بین اپراتور تلاش می‌کرد فرد را به ادامه آزمایش تشویق کند. به نظر شما نتیجه این آزمایش چه بود؟ آیا سوال‌کننده‌ها می‌پذیرفتند که عجز و لابه یک انسان را با فرمان خود به تماشا بنشینند و یا وجدان اخلاقی‌شان مانع از ادامه آزمایش میشد؟ جالب اینجاست که حتی این که کدام فرد در کدام طرف دستگاه بنشیند (سوال کننده و یا سوال شونده) به قید قرعه انجام شده بود و آزمایشگر به خوبی می‌دانست که می‌توانست به راحتی جای کسی باشد که شوک الکتریکی را دریافت می‌کند. از طرف دیگر هزینه و پول شرکت در آزمایش از پیش به آزمودنی‌ها پرداخت شده بود پس متغیر مداخله‌گر دریافت مادی هم در کار نبود. نتیجه آزمایش وحشتناک استنلی میلگرام چه بود؟ نتیجه ترسناک بود. برخلاف پیش‌بینی‌های روان‌شناسان دیگر، ۶۵ درصد از افراد اطاعت کامل کردند و تا آخرین درجه شوک الکتریکی را وارد کردند. حتی در شرایطی که آزمایش شونده فریاد می‌زد و با مشت به دیوار می‌کوبید، آنها به کار خود ادامه می‌دادند و حتی بعد از بیهوش شدن آزمایش دهنده هم به وارد کردن شوک‌های پی‌در‌پی ادامه دادند. حتی وقتی بعده‌ها این آزمایش در خارج از دانشگاه ییل و در یک اداره هم انجام شد، نتایج مشابهی بدست آمد. این آزمایش در فرهنگ‌های مختلف هم نتیجه مشابهی داشت. خیلی دوست داشتیم که می‌فهمیدیم این ویژگی خاص آلمانی‌های بدذات قرن بیستم بوده اما دیدیم که مردم واکنش مشابهی نسبت به این آزمایش، با نژادها و ملیت‌های مختلف دارند. این یک نمونه کوچک و آزمایشگاهی از یک اتوریته بی‌رحم است حتی با حذف فرصت‌های شغلی بیشتر و یا امتیازاتی که دفاع از اتوریته در پی دارد. در واقعیت حداقل افراد در مقابل دفاع و پیوستن به دیکتاتوری و بی‌اخلاقی، ترفیع، امنیت و امتیاز‌های مختلف رفاهی را دریافت میکنند. پس طبیعی است که در واقعیت این عدد به مراتب بیشتر از ۶۵ درصد افرادست. چنان که تجربه تاریخی ما هم این مطلب را تأیید می‌کند.
(۳)
دانشمندان روانشناس اجتماعی ۴ دلیل احتمالی پذیرفتن و تن دادن به اتوریته را ذکر میکنند.
یک, در بسیاری از موارد افراد با تبعیت از اتوریته از شر مسئولیت رفتارهای خود خلاص می‌شوند. در زندگی واقعی هم این اتفاق می‌افتد، اما به صورت نامحسوس‌تر. ما در بسیاری از موقعیت‌ها از پذیرش مسئولیت فرار می‌کنیم.
دو, نکته بعدی پایگاه قدرت و نمادهای آن در برابر افراد است. مشخصاً یونیفورم و یا لباس مخصوص اپراتور روی اعمال اتوریته موثر بوده است. (مثلاً تأثیر لباس روحانیت و یا ارتش یک کشور و یا لباس یک پزشک در آزمایشگاه)
سه, سوم این که افراد تحت آماج دستورات پی‌در‌پی قرار می‌گیرند و قدرت انتخاب ندارند یعنی سرعت پردازش قوه اخلاقی آنها از دستورات پی‌در‌پی عقب می‌افتد. در این موقعیت‌ها اکثراً دستورات پی‌در‌پی و بدون فاصله داده میشود.
چهار، افراد فکر میکنند در صورت عدم تبعیت از دستور‌ها سرنوشت قربانی‌ها بدتر خواهد بود. مثلاً ممکن است به جای شوک، افراد توسط عامل دردناک‌تری آزار ببینند.
تا اینجا با مبنا قرار دادن یک آزمایش مشهور، چهار دلیل عمده برای اطاعت افراد از اتوریته را توضیح دادیم. اما وظیفه ما چیست؟ ما چه طور می‌توانیم عمل کنیم؟
(۴)
شاید ابتدایی ترین کار این است که به افراد یادآوری کنیم که مسئولیت تمام رفتار‌هایشان با خودشان است و سلب مسئولیت هیچگاه رخ نخواهد داد.
دوم، افراد می‌توانند در معرض شکست‌های اتوریته و الگوهای غیر مطیع قرار بگیرند. یعنی ��رف آشنایی افراد با کسانی که در مقابل استبداد ایستاده‌اند الهام بخش است. (قطعاً رزا پارکس برای بسیاری از سیاه پوستان آمریکایی الگو شده است)
سوم، افراد اگر از جایگاه دیکتاتور آشنایی بیشتری پیدا کنند این امکان وجود دارد که به دیکتاتوری تن ندهند. اگر این ادراک در ذهن افراد اصلاح شود که نیروی بالاتر برای تشخیص مصلحت و مسیر درست صلاحیت بیشتری ندارد و همیشه درست فکر نمی‌کند، عدم پیوستن به اراده اتوریته ساده‌تر میشود.
در پایان و به عنوان روش چهارم، مطالعات نشان می‌دهد که تسلط به همین مطالب روانشناسی اجتماعی، به ما در جلوگیری از همرنگی افراطی با جامعه و به طبع اتوریته کمک می‌کند.
اگر واقعاً تا اینجا خوندید، ممنونم. :)
September 27, 2022
دوست بازیافته یکی دیگه از اون داستانهای محشره که تا آخرش متوجه نمیشی که چقدر این داستان عالیه ولی وقتی تموم میشه پیش خودت میگی اوف چی شد!!! داستان دوستی دو نوجوان در آلمان، یکی یهودی و یکی از یک خاندان اشرافی که سرنوشت اونها رو به راه های مختلفی می‌کشه.ه
January 27, 2021
Sono sincera, non ritengo L’amico ritrovato un capolavoro del genere, ma sicuramente credo che sia uno di quei libri da leggere almeno una volta nella vita.
È la storia di un’amicizia.
Un’amicizia improbabile, quella nata tra Hans, figlio di un medico ebreo, e Konradin, figlio di una ricca famiglia aristocratica.
Un’amicizia durata un anno.
Un’amicizia nata e terminata in Germania. Una Germania sempre più chiusa, sempre più nazista.
Un’amicizia perduta che poi però, nella morte, è stata ritrovata.
È la storia di un’amicizia.
Un’amicizia improbabile, quella nata tra Hans, figlio di un medico ebreo, e Konradin, figlio di una ricca famiglia aristocratica.
Un’amicizia durata un anno.
Un’amicizia nata e terminata in Germania. Una Germania sempre più chiusa, sempre più nazista.
Un’amicizia perduta che poi però, nella morte, è stata ritrovata.
September 5, 2019
دوست بازیافته حکایت و قصه انسانهای با شرافت هست ، آدمهایی که اصل و ذات انسان بودن خود را فراموش نکرده اند . حکایت خانواده ی یهودی ایست که به شدت عاشق کشور خود آلمان هستند . خود را آلمانی می دانند وبرای کشور خود جنگیده اند . پسر خانواده ، هانس که در اصل قهرمان داستان هم هست ، به گونه ای بسیار زیبا شهر خود ، اشتوتگارت ( که واقعا هم زیبا ست ) محله ، منظره افق خورشید را توصیف می کند ، از هر کلام او عشق به آلمان می بارد در طرف دیگر هم خانواده ای به شدت اصیل با سابقه ای طولانی و پر افتخار ، اگر چه مادر خانواده که شدیدترین شخصیت ضد یهود را دارد خود اشراف زاده ای ایست لهستانی ! حال کنراد و هانس ، پسرهای این دو خانواده با هم دوستان صمیمی می شوند ، فکر می کنند که دوستی آن ها ابدی ایست (همه ما در دوره نوجوانی دوستان بسیار صمیمی داشته ایم وشاید همه مان فکر می کردیم که دوستی مان جاودانه است ، بی خبر از این که زندگی هزار پیچ و خم دارد ) تا نازی ها می رسند ، با احساسات ضد یهودی . اولین نشانه ها به شکل علامت صلیب شکسته در خیابان ها ظاهر می شوند و سپس در مدرسه . با افزایش فشارها بر یهودی ها خانواده هانس او را به آمریکا می فرستند و هانس ارتباطش با میهن قطع می شود ، به ظاهراز آلمان و آلمانی جماعت متنفر می شود ، در آمریکا درس می خواند و زندگی تشکیل می دهد تا سالیان بعد ، که ازحال دوست خود کنراد و سرنوشت متفاوت او با خبر می شود
April 14, 2022
“L’amico ritrovato”(1979) è una novella lineare nella sua struttura e palese nella sua trama.
Ciononostante, questo libro vanta negli anni molti lettori che hanno saputo apprezzarne lo spessore racchiuso in così poche pagine.
La voce narrante è quella di Hans Schwarz che, ormai adulto, racconta una serie di eventi importanti accaduti durante la sua adolescenza.
Erano gli anni ’30 in Germania e solo queste due coordinate ci spalancano le porte di un orrore che ben conosciamo.
” Entrò nella mia vita nel febbraio del 1932 per non uscirne più.”
La storia è quella di un’amicizia idealizzata che si concretizza.
Konradin è un nuovo compagno di scuola:
bello, elegante e, soprattutto, appartenente ad una casata di alto lignaggio.
Hans, che comunque, appartiene all’alta borghesia di Stoccarda, è di famiglia ebrea.
Detto ciò, la trama si fa da sé se non fosse per una prosa accattivante che riesce ad incuriosire nonostante si conoscano i risvolti di questa storia.
Uhlman, tuttavia, sa come sfumarne i contorni.
L’amicizia, da sempre, un gioiello inestimabile del periodo adolescenziale, si scontra con quella Storia che crediamo chiusa nei libri di scuola mentre scorre accanto a noi fino a sopraffarci...
"E venne il giorno in cui non rimase più spazio per i dubbi."
Ciononostante, questo libro vanta negli anni molti lettori che hanno saputo apprezzarne lo spessore racchiuso in così poche pagine.
La voce narrante è quella di Hans Schwarz che, ormai adulto, racconta una serie di eventi importanti accaduti durante la sua adolescenza.
Erano gli anni ’30 in Germania e solo queste due coordinate ci spalancano le porte di un orrore che ben conosciamo.
” Entrò nella mia vita nel febbraio del 1932 per non uscirne più.”
La storia è quella di un’amicizia idealizzata che si concretizza.
Konradin è un nuovo compagno di scuola:
bello, elegante e, soprattutto, appartenente ad una casata di alto lignaggio.
Hans, che comunque, appartiene all’alta borghesia di Stoccarda, è di famiglia ebrea.
Detto ciò, la trama si fa da sé se non fosse per una prosa accattivante che riesce ad incuriosire nonostante si conoscano i risvolti di questa storia.
Uhlman, tuttavia, sa come sfumarne i contorni.
L’amicizia, da sempre, un gioiello inestimabile del periodo adolescenziale, si scontra con quella Storia che crediamo chiusa nei libri di scuola mentre scorre accanto a noi fino a sopraffarci...
"E venne il giorno in cui non rimase più spazio per i dubbi."
April 15, 2022
آرتور کستلر نویسنده ی مجارستانی در مورد این کتاب میگه که :
«در دورانی که جسدهای آدمیان را ذوب می‌کردند تا از آنها برای پاکیزگیِ نژاد برتر صابون بسازند، صدها کتاب بزرگ و قطور نوشته شده است؛ اما یقین دارم که این کتاب کوچک برای همیشه جایی را در کتابخانه‌ها از آن خود خواهد کرد».
✔ اشاره مستقیمی به یهود کشی و یهود ستیزی نازی ها داره . موضوعی که کتابهای زیادی رو به خودش اختصاص داده .
✔ توصیفات کتاب با توجه به حجم کم کتاب فوق العاده ست و به راحتی میشه با شخصیت های کتاب همذات پنداری کرد .
✔ نگاه جالب و متفاوتی به آلمان نازی و یهودیان داره :
به نظر ما مسائل بسیار مهمتری از مسئله ی وجود گذرا و مسخره ای مثل هیتلر و موسولینی وجود داشت .
✔ پایان کتاب عالی بود 👌 اصلا نظرم رو از این رو به اون رو کرد 👍 اینقدر جمع بندی مختصر و زیبا ♥️ ؟؟
البته این پایان تلنگری برام بود و فکر دوست های ق��یمی افتادم . دوستان خوبی از دست رفتن و این یکم ناراحتم کرد .....
🗯 پ.ن : تعریف های زیادی از این کتاب شنیده بودم و الان که کتاب رو خوندم راضی ام 👍 و مثل خیلی از کتابهای دیگه که مورد پسند دوستان زیادی بودن و وقتی خوندم ناامید شدم نبود . به نظر ارزش خوندن داره .
«در دورانی که جسدهای آدمیان را ذوب می‌کردند تا از آنها برای پاکیزگیِ نژاد برتر صابون بسازند، صدها کتاب بزرگ و قطور نوشته شده است؛ اما یقین دارم که این کتاب کوچک برای همیشه جایی را در کتابخانه‌ها از آن خود خواهد کرد».
✔ اشاره مستقیمی به یهود کشی و یهود ستیزی نازی ها داره . موضوعی که کتابهای زیادی رو به خودش اختصاص داده .
✔ توصیفات کتاب با توجه به حجم کم کتاب فوق العاده ست و به راحتی میشه با شخصیت های کتاب همذات پنداری کرد .
✔ نگاه جالب و متفاوتی به آلمان نازی و یهودیان داره :
به نظر ما مسائل بسیار مهمتری از مسئله ی وجود گذرا و مسخره ای مثل هیتلر و موسولینی وجود داشت .
✔ پایان کتاب عالی بود 👌 اصلا نظرم رو از این رو به اون رو کرد 👍 اینقدر جمع بندی مختصر و زیبا ♥️ ؟؟
البته این پایان تلنگری برام بود و فکر دوست های ق��یمی افتادم . دوستان خوبی از دست رفتن و این یکم ناراحتم کرد .....
🗯 پ.ن : تعریف های زیادی از این کتاب شنیده بودم و الان که کتاب رو خوندم راضی ام 👍 و مثل خیلی از کتابهای دیگه که مورد پسند دوستان زیادی بودن و وقتی خوندم ناامید شدم نبود . به نظر ارزش خوندن داره .
Displaying 1 - 30 of 2,335 reviews