What do you think?
Rate this book
Article 353: A Novel
This atmospheric noir novel retraces the steps that led to a murder off the coast of Brittany, probing the relationship between law and justice.
In a depressed town on France's northern coast, a man named Martial Kermeur has been arrested for the murder of real estate developer Antoine Lazenec after throwing him overboard. Called before a judge, Kermeur goes back to the beginning to explain what brought him to this desperate point: his divorce, his son's acting out, layoffs at his job, and, above all, Lazenec's dazzling project for a seaside resort. The temptation to invest all of your severance pay in a beautiful apartment with a view of the sea is great. But still, it has to be built.
In this subtle, enthralling novel, Tanguy Viel examines not only the psychology of a crime, but also the larger social ills that may offer its justification.
In a depressed town on France's northern coast, a man named Martial Kermeur has been arrested for the murder of real estate developer Antoine Lazenec after throwing him overboard. Called before a judge, Kermeur goes back to the beginning to explain what brought him to this desperate point: his divorce, his son's acting out, layoffs at his job, and, above all, Lazenec's dazzling project for a seaside resort. The temptation to invest all of your severance pay in a beautiful apartment with a view of the sea is great. But still, it has to be built.
In this subtle, enthralling novel, Tanguy Viel examines not only the psychology of a crime, but also the larger social ills that may offer its justification.
160 pages, Paperback
First published January 3, 2017
About the author
Tanguy Viel
27 books38 followersTanguy Viel, né le 27 décembre 1973 à Brest, est un écrivain français.
Tanguy Viel est réputé pour une mise en place d’intrigues complexes, une réflexion sur quelques thèmes récurrents (les liens familiaux, les duperies, les inégalités de classes et les difficultés à prendre l’ascenseur social), et un travail formel. Il s’inscrit dans la tradition des éditions de Minuit3, c’est-à-dire selon un modèle de distanciation. Ses romans sont fondés sur beaucoup de romanesque et font même usage du suspense. Bien qu’il ne le revendique pas lui-même1, L'Absolue Perfection du crime, Insoupçonnable, Paris-Brest et Article 353 du Code pénal sont généralement considérés comme des romans policiers en raison d’éléments récurrents : des personnages de gangsters ou d’escrocs, des crimes soigneusement préparés, l’intervention de procès ou de grosses sommes d’argent.
Les stéréotypes sont cependant retravaillés parfois mis en évidence par une forme de réflexivité4. La Disparition de Jim Sullivan en est le meilleur exemple. Le lecteur est souvent invité à participer « le narrateur n'a pas d'avance sur lui du point de vue de l'intrigue »5. L'écriture est l'objet d'une enquête : c'est au lecteur de reconstruire le puzzle en désordre du protagoniste.
Tanguy Viel emprunte également au cinéma6, mais cela est surtout notable dans son style : les effets de montage, l'usage de l'ellipse, la mise en place de scènes fortes et la variation des points de vue.
Le style de Tanguy Viel se caractérise par sa précision et son économie7. Ses phrases sont jugées longues et saccadées au service d’un style très dynamique8.
Tanguy Viel est réputé pour une mise en place d’intrigues complexes, une réflexion sur quelques thèmes récurrents (les liens familiaux, les duperies, les inégalités de classes et les difficultés à prendre l’ascenseur social), et un travail formel. Il s’inscrit dans la tradition des éditions de Minuit3, c’est-à-dire selon un modèle de distanciation. Ses romans sont fondés sur beaucoup de romanesque et font même usage du suspense. Bien qu’il ne le revendique pas lui-même1, L'Absolue Perfection du crime, Insoupçonnable, Paris-Brest et Article 353 du Code pénal sont généralement considérés comme des romans policiers en raison d’éléments récurrents : des personnages de gangsters ou d’escrocs, des crimes soigneusement préparés, l’intervention de procès ou de grosses sommes d’argent.
Les stéréotypes sont cependant retravaillés parfois mis en évidence par une forme de réflexivité4. La Disparition de Jim Sullivan en est le meilleur exemple. Le lecteur est souvent invité à participer « le narrateur n'a pas d'avance sur lui du point de vue de l'intrigue »5. L'écriture est l'objet d'une enquête : c'est au lecteur de reconstruire le puzzle en désordre du protagoniste.
Tanguy Viel emprunte également au cinéma6, mais cela est surtout notable dans son style : les effets de montage, l'usage de l'ellipse, la mise en place de scènes fortes et la variation des points de vue.
Le style de Tanguy Viel se caractérise par sa précision et son économie7. Ses phrases sont jugées longues et saccadées au service d’un style très dynamique8.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 166 reviews
![Profile Image for Orsodimondo [on a hiatus].](https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/users/1528452721i/10490224._UY200_CR39,0,200,200_.jpg)
March 24, 2024
MARCIA INDIETRO
In una stanzetta del Palazzo di Giustizia un giudice siede davanti a un imputato. A separarli un tavolo con i grossi tomi del codice penale.
Il pubblico ufficiale ha una trentina d’anni, l’accusato almeno venti di più.
Il magistrato fa segno al gendarme che può togliere le manette dai polsi dell’arrestato, che si chiama Martial Kermeur.
Finistère
Già questi pochi elementi e tutto quanto segue sono raccontati proprio da lui, Martial Kermeur, ex operaio nell’arsenale di Brest, licenziato, ma liquidato con buonuscita.
Questo dettaglio ci riporta indietro agli anni Novanta, quando effettivamente la città bretone mandò a spasso centinaia e migliaia di lavoratori, più o meno giovani, che portarono a casa una liquidazione (mediamente quattrocentomila franchi) che il romanzo fa considerare corposa e consistente, ma, per quanto mi risulta, corrisponde a circa sessantuno mila euro di oggi.
Il breve romanzo consiste tutto della lunga chiacchierata tra l’imputato Martial Kermeur e il suo giudice. E qui il giudice potrebbe trasformarsi nel boia, svolgere entrambi i ruoli: perché come dice l’articolo del codice penale francese, tutto dipende da lui, dalla sua “intima convinzione”.
Si è parlato molto di monologo interiore. Ma a me non pare: la formula è quella del racconto in prima persona diretto al lettore, o a un ascoltatore qualsiasi. Che procede con parole semplici e chiare, senza confusione, senza il flusso di coscienza caratteristico del monologo interiore.
Si è parlato molto anche di Camus e del suo Straniero: ma l’analogia mi pare labile, a cominciare dal fatto che chi racconta non è così parco di spiegazioni, al contrario, e non è affatto altrettanto indifferente alla sua sorte, rassegnato. Al contrario, Martial Kermeur se potesse farebbe volentieri marcia indietro, riavvolgerebbe i fili del destino cercando di modificare il suo: in lui non manca spinta di ribellione e desiderio di riscatto.
Viel, che di nome fa Tanguy, proprio come il divertentissimo film omonimo con Sabine Azéma e André Dussolier che cercavano in tutti i modi di liberarsi della presenza asfissiante del figlio, Viel confessa di ispirarsi soprattutto a Hitchcock. E anche questo io non saprei quanto sia vero, almeno in questo caso.
La base navale di Brest.
Ma, anche se sento di dover prendere le distanze dalle opinioni più diffuse su questo breve romanzo, concordo nel dire che si tratta di libro bello, intelligente, e intenso, che si legge pressoché in apnea: io l’ho iniziato e concluso nell’arco di meno di ventiquattro ore.
Come dicevo, Viel, per bocca del suo protagonista Martial Kermeur, racconta con scrittura diretta e semplice.
Forse la parola meno comune che adopra è nassa, quell’attrezzo per la pesca, una specie di gabbia fatta di rete rigida, che qui viene usata per pescare crostacei: e che simbolizza bene lo stato d’animo del giudicato: imprigionato, in una struttura che lo ingabbia senza possibilità di fuga – struttura per certi versi esile, che sembrerebbe di poter forzare facilmente. Ma così non è: una volta entrato, non si esce.
Il ponte dell’Iroise che passa sopra la rada di Brest.
Le prime due o tre pagine definiscono subito la situazione: Martial Kermeur è sulla barca di Lazenec, l’uomo che lo ha rovinato. Si tratta di una truffa bell’e buona: Lazenec ha convinto la piccola municipalità bretone a imbarcarsi in un progetto immobiliare molto ambizioso, che avrebbe dovuto trasformare il piccolo borgo in una nuova Saint Tropez (!? In un posto dove il mare gela e piove spesso e il vento come nulla soffia a forza 8!?). Tra le vittime anche l’accusato che ha investito tutto quanto aveva, 512.000 franchi, ed è rimasto con nulla perché i lavori edilizi non partono mai, neppure dopo sei anni. Una truffa.
E allora Martial Kermeur spinge in acqua Lazenec e lo lascia a galleggiare nell’acqua gelida dell’oceano a nove chilometri dalla costa.
La corrente sospinge il cadavere sulla spiaggia.
… raccontandola alla mia maniera, mi dà una specie di sensazione dolce, come se fluttuassi o qualcosa del genere, forse come se non fosse mai successo niente o anche, come se qui…davanti a lei non potesse succedermi niente…
Martial Kermeur non si nasconde, aspetta i gendarmi che lo vengano a prelevare a casa: non cerca di sminuire il suo gesto. Ma sospinto e incalzato dal giudice, racconta, motiva, spiega il fantomatico movente.
La suspense è costruita tutta sulla psicologia dei personaggi che partecipano alla narrazione dell’accusato.
Se non che a un certo punto, a tre quarti del racconto, c’è uno slittamento del movente. Un bel colpo di scena che non si deve anticipare.
Se la Giustizia è fatta e amministrata dagli uomini, perché un singolo uomo non può farsi giustizia da solo?
PS
Tanguy Viel è sempre pubblicato dalle Editions de Minuit, la casa editrice fondata nel 1941 durante l'occupazione nazista da Jean Bruller/Vercors, l'autore de Il silenzio del mare.
In una stanzetta del Palazzo di Giustizia un giudice siede davanti a un imputato. A separarli un tavolo con i grossi tomi del codice penale.
Il pubblico ufficiale ha una trentina d’anni, l’accusato almeno venti di più.
Il magistrato fa segno al gendarme che può togliere le manette dai polsi dell’arrestato, che si chiama Martial Kermeur.
Finistère
Già questi pochi elementi e tutto quanto segue sono raccontati proprio da lui, Martial Kermeur, ex operaio nell’arsenale di Brest, licenziato, ma liquidato con buonuscita.
Questo dettaglio ci riporta indietro agli anni Novanta, quando effettivamente la città bretone mandò a spasso centinaia e migliaia di lavoratori, più o meno giovani, che portarono a casa una liquidazione (mediamente quattrocentomila franchi) che il romanzo fa considerare corposa e consistente, ma, per quanto mi risulta, corrisponde a circa sessantuno mila euro di oggi.
Il breve romanzo consiste tutto della lunga chiacchierata tra l’imputato Martial Kermeur e il suo giudice. E qui il giudice potrebbe trasformarsi nel boia, svolgere entrambi i ruoli: perché come dice l’articolo del codice penale francese, tutto dipende da lui, dalla sua “intima convinzione”.
Si è parlato molto di monologo interiore. Ma a me non pare: la formula è quella del racconto in prima persona diretto al lettore, o a un ascoltatore qualsiasi. Che procede con parole semplici e chiare, senza confusione, senza il flusso di coscienza caratteristico del monologo interiore.
Si è parlato molto anche di Camus e del suo Straniero: ma l’analogia mi pare labile, a cominciare dal fatto che chi racconta non è così parco di spiegazioni, al contrario, e non è affatto altrettanto indifferente alla sua sorte, rassegnato. Al contrario, Martial Kermeur se potesse farebbe volentieri marcia indietro, riavvolgerebbe i fili del destino cercando di modificare il suo: in lui non manca spinta di ribellione e desiderio di riscatto.
Viel, che di nome fa Tanguy, proprio come il divertentissimo film omonimo con Sabine Azéma e André Dussolier che cercavano in tutti i modi di liberarsi della presenza asfissiante del figlio, Viel confessa di ispirarsi soprattutto a Hitchcock. E anche questo io non saprei quanto sia vero, almeno in questo caso.
La base navale di Brest.
Ma, anche se sento di dover prendere le distanze dalle opinioni più diffuse su questo breve romanzo, concordo nel dire che si tratta di libro bello, intelligente, e intenso, che si legge pressoché in apnea: io l’ho iniziato e concluso nell’arco di meno di ventiquattro ore.
Come dicevo, Viel, per bocca del suo protagonista Martial Kermeur, racconta con scrittura diretta e semplice.
Forse la parola meno comune che adopra è nassa, quell’attrezzo per la pesca, una specie di gabbia fatta di rete rigida, che qui viene usata per pescare crostacei: e che simbolizza bene lo stato d’animo del giudicato: imprigionato, in una struttura che lo ingabbia senza possibilità di fuga – struttura per certi versi esile, che sembrerebbe di poter forzare facilmente. Ma così non è: una volta entrato, non si esce.
Il ponte dell’Iroise che passa sopra la rada di Brest.
Le prime due o tre pagine definiscono subito la situazione: Martial Kermeur è sulla barca di Lazenec, l’uomo che lo ha rovinato. Si tratta di una truffa bell’e buona: Lazenec ha convinto la piccola municipalità bretone a imbarcarsi in un progetto immobiliare molto ambizioso, che avrebbe dovuto trasformare il piccolo borgo in una nuova Saint Tropez (!? In un posto dove il mare gela e piove spesso e il vento come nulla soffia a forza 8!?). Tra le vittime anche l’accusato che ha investito tutto quanto aveva, 512.000 franchi, ed è rimasto con nulla perché i lavori edilizi non partono mai, neppure dopo sei anni. Una truffa.
E allora Martial Kermeur spinge in acqua Lazenec e lo lascia a galleggiare nell’acqua gelida dell’oceano a nove chilometri dalla costa.
La corrente sospinge il cadavere sulla spiaggia.
… raccontandola alla mia maniera, mi dà una specie di sensazione dolce, come se fluttuassi o qualcosa del genere, forse come se non fosse mai successo niente o anche, come se qui…davanti a lei non potesse succedermi niente…
Martial Kermeur non si nasconde, aspetta i gendarmi che lo vengano a prelevare a casa: non cerca di sminuire il suo gesto. Ma sospinto e incalzato dal giudice, racconta, motiva, spiega il fantomatico movente.
La suspense è costruita tutta sulla psicologia dei personaggi che partecipano alla narrazione dell’accusato.
Se non che a un certo punto, a tre quarti del racconto, c’è uno slittamento del movente. Un bel colpo di scena che non si deve anticipare.
Se la Giustizia è fatta e amministrata dagli uomini, perché un singolo uomo non può farsi giustizia da solo?
PS
Tanguy Viel è sempre pubblicato dalle Editions de Minuit, la casa editrice fondata nel 1941 durante l'occupazione nazista da Jean Bruller/Vercors, l'autore de Il silenzio del mare.
March 1, 2021
Sonorous prose evoking the discursive skittering of a troubled mind. Translated from the French, do I sense the influence of Alain Robbe-Grillet? But that might be said of many writers of Gallic literary thrillers, no? It starts with a murder and flashes back to the long con which motivated the killer. The con was a scheme to develop a particularly beautiful portion of the landscape on the peninsula opposite Brest. Everyone, including the municipality, invests. A lot of images of flying above everything. All good metaphors for the emotional detachment of the killer, our narrator. He’s a seagull, he’s a cormorant; he’s in a hot-air balloon. These are the same seagulls who watch him murder his tormentor and who look upon his deed as work well done. The red-ringed eye of the gull, all seeing, all knowing. It would have been stronger with more voices, instead of the monologue it is. This writer can’t do the Camus—The Fall—which strikes me as another model, along with Georges Simenon, though I could be wrong. I was hopeful at the start but at 146 pages it seemed interminable.
July 7, 2024
O rosto cada vez mais ilegível, como se agora me tivesse deixado a sós com a palavra, com a desordem da palavra e mil pensamentos embocassem num funil cujas leis internas de selecção ele tentava compreender.
De início, “Artigo 353” não estava a prender-me pelo seu estilo expositivo. Recorrendo a um huis clos muito semelhante ao de “Quarto Azul” de Simenon, vemos Kremeur, antigo operário do arsenal de Brest, a prestar declarações a um juiz de instrução pelo crime de que nos dá conta nas primeiras páginas.
Por vezes, o juiz, quando me olhava, quase se diria que tinha um machete nos olhos e que, com ele, abria caminho dentro de mim, como se visasse um ponto central que eu próprio não conhecia, qualquer coisa a que simplesmente teria chamado “os factos” e porque pensava que no interior destes “factos” estava a verdade. Como se ela, a verdade, viesse à superfície por si própria, seca e sem rugas.
Em traços largos, já que se trata de uma obra muito breve, um dia chega a uma pequena cidade estagnada do litoral da Bretanha um especulador imobiliário, o típico pato-bravo…
Talvez baste um tipo chegar com bastante energia e um livro de cheques mais gordo do que a média para que toda a gente diga que é ele o enviado de não se sabe que deus para nos tirar do pântano.
…que com falinhas mansas e um projecto de encher o olho, convence meio mundo a investir num empreendimento que, passada meia dúzia de anos, não passara ainda do papel. Com o avançar do relato sobre esta “banal história de vigarice”, “Artigo 353” começa a tornar-se mais introspectivo e com uma prosa mais reflexiva e estilisticamente interessante. Sempre na primeira pessoa, Krameur transmite a frustração que sente e tenta disfarçar fechando-se sobre si mesmo, de como isso criou uma barreira entre ele e o filho, que cresceu e se foi apercebendo do mal provocado por esse forasteiro que exibe cada vez mais sinais de riqueza.
E então, lá no fundo, descobre a única coisa que necessariamente o preocupa: que o pai dele sou eu e só eu. É isso que descobrimos aos 18 ou 20 anos. Que teremos o mesmo pai toda a vida. Que passaremos toda a vida com os mesmos fantasmas. Os mesmos cantores de rádio. Os mesmos políticos. A mesma infância às costas.
É só quando o jovem comete um acto tresloucado de vingança que Kremeur decide fazer justiça pelas próprias mãos, pois “nem sempre podemos esperar séculos por uma qualquer justiça natural que se calhar nunca chegará”.
É um revoltante caso de toda uma população ludibriada por um homem sem escrúpulos que o juiz, que em toda a narrativa mostra ser uma pessoa empática, tem em mãos; mas é na lei, o artigo para que aponta o título do livro, e não no crime, que se encontra o desenlace desta obra. O artigo 355 não existe no código penal francês, mas interpreto-o como o símbolo da subjectividade e controvérsia de muitos veredictos que, por vezes, parecem depender da vontade e da capacidade de alguns interpretarem as leis a seu bel-prazer. Aquele que parece ser potencialmente um final feliz, dependendo do nosso sentido de justiça, é também matéria para cogitação.
E o facto é que certas pessoas são desprovidas disso, como outras nascem sem um braço, outras nascem com atrofia de, não sei, de…
E o juiz disse: De humanidade?
Sim, no fundo talvez seja isso, de humanidade.
De início, “Artigo 353” não estava a prender-me pelo seu estilo expositivo. Recorrendo a um huis clos muito semelhante ao de “Quarto Azul” de Simenon, vemos Kremeur, antigo operário do arsenal de Brest, a prestar declarações a um juiz de instrução pelo crime de que nos dá conta nas primeiras páginas.
Por vezes, o juiz, quando me olhava, quase se diria que tinha um machete nos olhos e que, com ele, abria caminho dentro de mim, como se visasse um ponto central que eu próprio não conhecia, qualquer coisa a que simplesmente teria chamado “os factos” e porque pensava que no interior destes “factos” estava a verdade. Como se ela, a verdade, viesse à superfície por si própria, seca e sem rugas.
Em traços largos, já que se trata de uma obra muito breve, um dia chega a uma pequena cidade estagnada do litoral da Bretanha um especulador imobiliário, o típico pato-bravo…
Talvez baste um tipo chegar com bastante energia e um livro de cheques mais gordo do que a média para que toda a gente diga que é ele o enviado de não se sabe que deus para nos tirar do pântano.
…que com falinhas mansas e um projecto de encher o olho, convence meio mundo a investir num empreendimento que, passada meia dúzia de anos, não passara ainda do papel. Com o avançar do relato sobre esta “banal história de vigarice”, “Artigo 353” começa a tornar-se mais introspectivo e com uma prosa mais reflexiva e estilisticamente interessante. Sempre na primeira pessoa, Krameur transmite a frustração que sente e tenta disfarçar fechando-se sobre si mesmo, de como isso criou uma barreira entre ele e o filho, que cresceu e se foi apercebendo do mal provocado por esse forasteiro que exibe cada vez mais sinais de riqueza.
E então, lá no fundo, descobre a única coisa que necessariamente o preocupa: que o pai dele sou eu e só eu. É isso que descobrimos aos 18 ou 20 anos. Que teremos o mesmo pai toda a vida. Que passaremos toda a vida com os mesmos fantasmas. Os mesmos cantores de rádio. Os mesmos políticos. A mesma infância às costas.
É só quando o jovem comete um acto tresloucado de vingança que Kremeur decide fazer justiça pelas próprias mãos, pois “nem sempre podemos esperar séculos por uma qualquer justiça natural que se calhar nunca chegará”.
É um revoltante caso de toda uma população ludibriada por um homem sem escrúpulos que o juiz, que em toda a narrativa mostra ser uma pessoa empática, tem em mãos; mas é na lei, o artigo para que aponta o título do livro, e não no crime, que se encontra o desenlace desta obra. O artigo 355 não existe no código penal francês, mas interpreto-o como o símbolo da subjectividade e controvérsia de muitos veredictos que, por vezes, parecem depender da vontade e da capacidade de alguns interpretarem as leis a seu bel-prazer. Aquele que parece ser potencialmente um final feliz, dependendo do nosso sentido de justiça, é também matéria para cogitação.
E o facto é que certas pessoas são desprovidas disso, como outras nascem sem um braço, outras nascem com atrofia de, não sei, de…
E o juiz disse: De humanidade?
Sim, no fundo talvez seja isso, de humanidade.
March 20, 2019
This mystery novel by prize-winning novelist Tanguy Viel is translated from the French but suffused with French melancholy and spirit. The dark, foggy atmosphere of the northern French coast comes through strongly in the conversation between two men: one asking questions, the other explaining the death of a man everyone thought they knew. Several times we are turned about in our perceptions of what happened.
The whole book would make an excellent play, if the backdrop behind the men in conversation was a large window opening onto the view of the old château on its five acres of maintained lawn sloping down to the sea. The down-on-its-luck coastal town had riches in that view.
We smell the salt air and consider wealth. What is wealth and how do we know when we have it? How does it makes us feel and how much wealth is enough? Everyone in the town worked at a metal fabricators for naval vessels but the factory was closing and severance payments, while large, had to last a lifetime for some of the middle-aged.
Along comes a property developer who wants to build a glittering resort where the château stands. It sounds like a good idea in a town losing its primary industry. Martial Kermeur lives in the château's grounds-man’s cottage for free, though he is responsible for keeping the five acres surrounding the château cut and trimmed. His son, only ten, lives with him after the divorce.
Kermeur’s tale is told after several years; his son is now seventeen. The story is not complicated, “just a run-of-the-mill swindle.” The villain in the piece is in sight the entire time. A classic tale of right and wrong, good and evil, we must consider how far the penal code extends to protecting citizens from wrongdoing.
We don’t often get the opportunity to read current French novels that have captured that nation’s imagination—a nation which supplied some of the greatest philosophers the world has yet known. The tale retains the taste of France. Finishing up at less than one-hundred-and-fifty pages, this novelette makes us look deep inside for how we view right and wrong,
The whole book would make an excellent play, if the backdrop behind the men in conversation was a large window opening onto the view of the old château on its five acres of maintained lawn sloping down to the sea. The down-on-its-luck coastal town had riches in that view.
We smell the salt air and consider wealth. What is wealth and how do we know when we have it? How does it makes us feel and how much wealth is enough? Everyone in the town worked at a metal fabricators for naval vessels but the factory was closing and severance payments, while large, had to last a lifetime for some of the middle-aged.
Along comes a property developer who wants to build a glittering resort where the château stands. It sounds like a good idea in a town losing its primary industry. Martial Kermeur lives in the château's grounds-man’s cottage for free, though he is responsible for keeping the five acres surrounding the château cut and trimmed. His son, only ten, lives with him after the divorce.
Kermeur’s tale is told after several years; his son is now seventeen. The story is not complicated, “just a run-of-the-mill swindle.” The villain in the piece is in sight the entire time. A classic tale of right and wrong, good and evil, we must consider how far the penal code extends to protecting citizens from wrongdoing.
We don’t often get the opportunity to read current French novels that have captured that nation’s imagination—a nation which supplied some of the greatest philosophers the world has yet known. The tale retains the taste of France. Finishing up at less than one-hundred-and-fifty pages, this novelette makes us look deep inside for how we view right and wrong,
January 4, 2021
Hukukçu kimliğimin hevesiyle okuduğum bir kitap oldu, öncelikle mesleğimi yapmayı ne kadar özlediğimi hissettirdiğini itiraf etmeliyim.
Tüm hukukçular ile hukukçu adaylarına ve hatta fakültelerde muhakkak tavsiye edilmeli diye düşünüyorum. Çok yerinde bir kurgu. Öyle hayatın içinden ki hikayeye kapılmanız maksimum üç sayfa sürecektir.
Ülkemiz özelinde her hafta kitapta geçene benzer irili ufaklı olaylar yaşansa da olayın başlangıcı bir tür dolandırıcılık ve sona ermesi ise adeta bir hesaplaşma. Olayın failinin, tüm hikayeye tesiri yadsınamayacak hayatından kesitlerle bezeli hacmen küçücük ve fakat içeriği bir o kadar dolu dolu bir okuma.
Hak, hukuk ve adalet kavramlarının öncelikle içeriği konusunda bir hayli bilgisiz kaldığımız şu günlerde, mutlaka okumalı ve etkilenmelisiniz diyor, bilhassa hukukçu arkadaşlarıma tavsiye ediyorum.
Keyifli okumalar diliyorum.
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #bookstagram #okumakiptiladır #kimneokudu #kitapyolda #kitapengüzelhediye #kitaplariyikivar #kütüphanemdenyansıyanlar #okuyorum #kitap #kitaptavsiyesi #okugönder #2021okumalarım #hak #hukuk #adalet #cezakanunu353madde#iletişimyayınları #tanguyviel #yazarperest #yazarlarkitaplar #okuyay #okuryorumu
Tüm hukukçular ile hukukçu adaylarına ve hatta fakültelerde muhakkak tavsiye edilmeli diye düşünüyorum. Çok yerinde bir kurgu. Öyle hayatın içinden ki hikayeye kapılmanız maksimum üç sayfa sürecektir.
Ülkemiz özelinde her hafta kitapta geçene benzer irili ufaklı olaylar yaşansa da olayın başlangıcı bir tür dolandırıcılık ve sona ermesi ise adeta bir hesaplaşma. Olayın failinin, tüm hikayeye tesiri yadsınamayacak hayatından kesitlerle bezeli hacmen küçücük ve fakat içeriği bir o kadar dolu dolu bir okuma.
Hak, hukuk ve adalet kavramlarının öncelikle içeriği konusunda bir hayli bilgisiz kaldığımız şu günlerde, mutlaka okumalı ve etkilenmelisiniz diyor, bilhassa hukukçu arkadaşlarıma tavsiye ediyorum.
Keyifli okumalar diliyorum.
#readingismycardio #aslihanneokudu #okudumbitti #bookstagram #okumakiptiladır #kimneokudu #kitapyolda #kitapengüzelhediye #kitaplariyikivar #kütüphanemdenyansıyanlar #okuyorum #kitap #kitaptavsiyesi #okugönder #2021okumalarım #hak #hukuk #adalet #cezakanunu353madde#iletişimyayınları #tanguyviel #yazarperest #yazarlarkitaplar #okuyay #okuryorumu
December 7, 2020
Suçun tanımı, suçlu psikolojisi, adalet, vicdan ve toplumun birey üzerindeki etkisine dair nefis bir kitap ‘Ceza Kanunu 353. Madde’... Finali başından belli olsa da son sayfada sizi yine de şaşırtmayı başarıyor. Tanguy Viel’ın başka kitapları da çevrilse keşke Türkçeye...
November 16, 2018
In questo monologo profondo, intenso e trascinante che occupa l'intero il libro, il reo protagonista si confessa con il suo giudice. Magistralmente scritto, mi ha ricordato il miglior Dürrenmatt.
Adesso mi domando: il silenzio è come l’oscurità? Un clima ideale per i funghi e i brutti pensieri? Certo che adesso sarei portato a dire cosí, che le vere piante e i fiori sbocciano in piena luce, e che bisogna parlare, sí, bisogna parlare e fare luce dappertutto, sí, in tutte le infanzie, non bisogna lasciare che vincano la notte e l’inquietudine. Adesso lo so, signor giudice, lo so come si trasmettono tante brutte cose a un figlio, se sotto la mancanza di frasi c’è sempre tanta aria greve che va dall’uno verso l’altro, secondo quella porosità delle cose che circolano in una cucina la sera quando si cena l’uno di fronte all’altro, e che forse, nella trama dei giorni che si concatenano, tutti quei pasti in cui mi ha raccontato la sua giornata a scuola e il mestiere che avrebbe voluto fare da grande, tutte quelle sere in cui non gli davo veramente ascolto, queste cose, mi creda, lavorano come una falda freatica che non riesce a trovare la sua risorgiva. E tu, padre che sembri refrattario come un sasso, inutile che cerchi di mentire, inutile che dici «certo, naturalmente, ti sto ascoltando», perché lui lo sa, qualunque ragazzo sa perfettamente se non lo stanno ascoltando, se gli si fa all’infinito quel vuoto nella mente, come un vetro davanti agli occhi che ti separa dal mondo e allora, a mano a mano che il tuo pensiero ti chiude in te stesso, tuo figlio, tu non lo sai ancora, ma lo stai piantando in asso.
Adesso mi domando: il silenzio è come l’oscurità? Un clima ideale per i funghi e i brutti pensieri? Certo che adesso sarei portato a dire cosí, che le vere piante e i fiori sbocciano in piena luce, e che bisogna parlare, sí, bisogna parlare e fare luce dappertutto, sí, in tutte le infanzie, non bisogna lasciare che vincano la notte e l’inquietudine. Adesso lo so, signor giudice, lo so come si trasmettono tante brutte cose a un figlio, se sotto la mancanza di frasi c’è sempre tanta aria greve che va dall’uno verso l’altro, secondo quella porosità delle cose che circolano in una cucina la sera quando si cena l’uno di fronte all’altro, e che forse, nella trama dei giorni che si concatenano, tutti quei pasti in cui mi ha raccontato la sua giornata a scuola e il mestiere che avrebbe voluto fare da grande, tutte quelle sere in cui non gli davo veramente ascolto, queste cose, mi creda, lavorano come una falda freatica che non riesce a trovare la sua risorgiva. E tu, padre che sembri refrattario come un sasso, inutile che cerchi di mentire, inutile che dici «certo, naturalmente, ti sto ascoltando», perché lui lo sa, qualunque ragazzo sa perfettamente se non lo stanno ascoltando, se gli si fa all’infinito quel vuoto nella mente, come un vetro davanti agli occhi che ti separa dal mondo e allora, a mano a mano che il tuo pensiero ti chiude in te stesso, tuo figlio, tu non lo sai ancora, ma lo stai piantando in asso.
March 1, 2021
4 stars
It's all about the beautifully written prose for this one; which means you'll have to be in the right mood to appreciate its leisurely-paced storytelling (the primary reason why it took me almost 3 months to finish this less than 200 pages novella)—this is one of those literary work you'll need to slow down and appreciate the verbiage and sentence structure to get the full effect.
Practically a lengthy monologue recounting the gradual steps to a murder, Article 353 spend pages detailing the protagonist's emotional journey, with extremely fresh metaphors and lyrical writing, conveying the feeling of jealousy, naive trust, betrayal, hatred and helplessness.
While I didn't quite get the 'noir' atmosphere promised in its marketing blurb (perhaps it's referring to the interrogation setting?), Article 353 is nevertheless a stunning portrayal of an ordinary man's fight for justice.
It's all about the beautifully written prose for this one; which means you'll have to be in the right mood to appreciate its leisurely-paced storytelling (the primary reason why it took me almost 3 months to finish this less than 200 pages novella)—this is one of those literary work you'll need to slow down and appreciate the verbiage and sentence structure to get the full effect.
Practically a lengthy monologue recounting the gradual steps to a murder, Article 353 spend pages detailing the protagonist's emotional journey, with extremely fresh metaphors and lyrical writing, conveying the feeling of jealousy, naive trust, betrayal, hatred and helplessness.
While I didn't quite get the 'noir' atmosphere promised in its marketing blurb (perhaps it's referring to the interrogation setting?), Article 353 is nevertheless a stunning portrayal of an ordinary man's fight for justice.
April 20, 2021
Özgün bir hikaye olmamakla beraber güzel bitmiş. Sonu düşündürücü ve hikayeyi 'hah tamam şimdi olmuş' dedirten kısmı.
Ben ancak anlatıcının, anlatım tarzını, benzetmelerini, dilini biraz zorlama buldum. Örnek veriyorum sayfa 60'dan bir paragrafın bir bölümü
'Ve beni bir uğurböceğinin üstüne dökülen bir böcek ilacı gibi öldürüyordu'
'......sonunda oturmuştu hakim, bedeninde gezinen öfkeyi silmişti, koltuğunun derisi sakinleştirici bir molekül salgılamıştı....'
Sakinleşmişti demek yerine koltuğunun derisi sakinleştirici bir molekül salgılamıştı demek sizce de çok zorlama olmamış mı? Ben okurken dilinin zorlama olmasından dolayı çok keyif almadım ama güzel bitiyor gerçekten.
Ben ancak anlatıcının, anlatım tarzını, benzetmelerini, dilini biraz zorlama buldum. Örnek veriyorum sayfa 60'dan bir paragrafın bir bölümü
'Ve beni bir uğurböceğinin üstüne dökülen bir böcek ilacı gibi öldürüyordu'
'......sonunda oturmuştu hakim, bedeninde gezinen öfkeyi silmişti, koltuğunun derisi sakinleştirici bir molekül salgılamıştı....'
Sakinleşmişti demek yerine koltuğunun derisi sakinleştirici bir molekül salgılamıştı demek sizce de çok zorlama olmamış mı? Ben okurken dilinin zorlama olmasından dolayı çok keyif almadım ama güzel bitiyor gerçekten.
March 1, 2022
Σε όλο το βιβλίο παρακολουθούμε την εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν τον δράστη στο έγκλημα. Στη διάρκειά της,μπαίνουμε στα παπούτσια του δράστη, ζούμε τη ζωή του,αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά του,βυθιζόμαστε στα σκοτάδια του,ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα διλήμματά του-αλήθεια,εμείς θα είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές;
Μια αφήγηση που μοιάζει να είναι χωρίς εξάρσεις, αλλά το στίγμα της έρχεται για να μείνει.
4/5
Μια αφήγηση που μοιάζει να είναι χωρίς εξάρσεις, αλλά το στίγμα της έρχεται για να μείνει.
4/5
January 10, 2024
Bana Viel'i Getirin
(☆☆☆☆☆, hatta daha fazlası Tanguy Viel için. Emir verme yetkim olsaydı Ceza Kanunu, 353. Madde romanını herkesin okumasını emrederdim.)
Rutinden ötürü dibe vurmuş morallerle umutsuz yaşamların sürüldüğü sahil kasabasına emlakçı Antoine Lazenec gelir ve "burayı tatil merkezi yapacağım" der. Sonrasını kimse açıklayamıyor. Kasaba canlanır. Lazenec kasabalıdan mesih muamelesi görür. Dolandırıcının vaatleriyle 'güzel günlü' gelecekleri vardır artık. Belediye Başkanı Le Goff'ın başını çektiği bütün kasaba "deniz manzaralı evimiz olacak" diye yastık altı birikimlerini olduğu gibi emlakçıya verir. Ceza Kanunu, 353. Madde bir katilin hakime hitaben anlatısıdır. Emlakçı Lazenec'e parasını kaptıran tersaneden emekli Kermeur cinayete nasıl sürüklendiğini hakime 'samimiyetle' bir bir anlatıyor. Kermeur elli yaşlarında hakim de otuzlarında; baba oğul meyhanede kafa kafaya vermiş konuşuyorlar sanki. Kermeur sıkıntısını aklı başına gelmiş halde büyük laflar da etmeden anlatırken sık sık metafor kullanıyor. Metni eşsiz kılan da anlatıma derinlik katan bu metaforlar. Romandan bir hatıramı anlatayım istiyorum: Kermeur cinayetini samimiyet duygusunu çalıştırarak anlattığı için hakim bey pozisyonunu unutuyor tabii ve senli benli ortam doğuyor. Kasabada nerde ne para var hortumlayan üçkağıtçı Lazenec bir çivi dahi çakmadan aramızda altı sene yaşarken gözümüzün önünde bizim paramızı yiyordu deyince Kermeur, hakimin de "nasıl yani" tavırlarıyla durumdaki deliliği fark ediyor ve "valla hakim bey bizim bu deliliğimizi anlayabilmeniz için yeni bir bilim gerekli, yeni bir fizik, yeni bir Einstein gerekli" diyor. Müthiş! Tanguy Viel'i bulun getirin bana! Elini öpeceğim. Gelelim yıldızlara... Üç yıldızın altında sen kalk bunca övgüyü yazıver; "ne yapmaya çalışıyor bu salak" diye akıllara gelebilir. Açıklık getireyim: Ömrümde gördüğüm bütün virgüller buluşup bu kitapta toplanmıştı sanki. Mehmet Emin Özcan ortaya Türkçe bir metin çıktı mı çıkmadı mı bakmaksızın Viel'in virgüllerini olduğu gibi çeviriye katmış. O virgüllerin çoğu Türkçede çalışmıyor. Türkçeye çevirmeyeceksiniz, Türkçede yazacaksınız. Benim yıldızları dikkate almayın yane. Bende dil hassasiyeti var. Bir tür alerji. O virgülleri matbaa boyası gibi görüyorum. Ve kitaptan düşüyorum.
(Düne kadar virgülsüz tek bir kelime yazmam yazamazdım. Virgül sevgisi üst seviyedeydi. Yukarıdaki yazıyı virgül sevgisiyle yazdığımda on iki virgül kullandım. Üç tanesini bıraktım diğer hepsini sildim. Bu yazı çıktı ortaya. Olmamış mı? Virgül aradın mı? Hey virgül nerde diyen uzun cümle de yazdım.)
(☆☆☆☆☆, hatta daha fazlası Tanguy Viel için. Emir verme yetkim olsaydı Ceza Kanunu, 353. Madde romanını herkesin okumasını emrederdim.)
Rutinden ötürü dibe vurmuş morallerle umutsuz yaşamların sürüldüğü sahil kasabasına emlakçı Antoine Lazenec gelir ve "burayı tatil merkezi yapacağım" der. Sonrasını kimse açıklayamıyor. Kasaba canlanır. Lazenec kasabalıdan mesih muamelesi görür. Dolandırıcının vaatleriyle 'güzel günlü' gelecekleri vardır artık. Belediye Başkanı Le Goff'ın başını çektiği bütün kasaba "deniz manzaralı evimiz olacak" diye yastık altı birikimlerini olduğu gibi emlakçıya verir. Ceza Kanunu, 353. Madde bir katilin hakime hitaben anlatısıdır. Emlakçı Lazenec'e parasını kaptıran tersaneden emekli Kermeur cinayete nasıl sürüklendiğini hakime 'samimiyetle' bir bir anlatıyor. Kermeur elli yaşlarında hakim de otuzlarında; baba oğul meyhanede kafa kafaya vermiş konuşuyorlar sanki. Kermeur sıkıntısını aklı başına gelmiş halde büyük laflar da etmeden anlatırken sık sık metafor kullanıyor. Metni eşsiz kılan da anlatıma derinlik katan bu metaforlar. Romandan bir hatıramı anlatayım istiyorum: Kermeur cinayetini samimiyet duygusunu çalıştırarak anlattığı için hakim bey pozisyonunu unutuyor tabii ve senli benli ortam doğuyor. Kasabada nerde ne para var hortumlayan üçkağıtçı Lazenec bir çivi dahi çakmadan aramızda altı sene yaşarken gözümüzün önünde bizim paramızı yiyordu deyince Kermeur, hakimin de "nasıl yani" tavırlarıyla durumdaki deliliği fark ediyor ve "valla hakim bey bizim bu deliliğimizi anlayabilmeniz için yeni bir bilim gerekli, yeni bir fizik, yeni bir Einstein gerekli" diyor. Müthiş! Tanguy Viel'i bulun getirin bana! Elini öpeceğim. Gelelim yıldızlara... Üç yıldızın altında sen kalk bunca övgüyü yazıver; "ne yapmaya çalışıyor bu salak" diye akıllara gelebilir. Açıklık getireyim: Ömrümde gördüğüm bütün virgüller buluşup bu kitapta toplanmıştı sanki. Mehmet Emin Özcan ortaya Türkçe bir metin çıktı mı çıkmadı mı bakmaksızın Viel'in virgüllerini olduğu gibi çeviriye katmış. O virgüllerin çoğu Türkçede çalışmıyor. Türkçeye çevirmeyeceksiniz, Türkçede yazacaksınız. Benim yıldızları dikkate almayın yane. Bende dil hassasiyeti var. Bir tür alerji. O virgülleri matbaa boyası gibi görüyorum. Ve kitaptan düşüyorum.
(Düne kadar virgülsüz tek bir kelime yazmam yazamazdım. Virgül sevgisi üst seviyedeydi. Yukarıdaki yazıyı virgül sevgisiyle yazdığımda on iki virgül kullandım. Üç tanesini bıraktım diğer hepsini sildim. Bu yazı çıktı ortaya. Olmamış mı? Virgül aradın mı? Hey virgül nerde diyen uzun cümle de yazdım.)
June 10, 2019
Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και καλογραμμένο μυθιστόρημα με νουάρ αισθητική και πολιτική άποψη, το οποίο χαρίζει μερικές ώρες αναγνωστικής απόλαυσης, παράλληλα ό��ως βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία να σκεφτεί κάποια πράγματα γύρω από τη δικαιοσύνη και τις κάθε είδους παθογένειες της ανθρώπινης κοινωνίας. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας βρίσκεται ενώπιον ενός δικαστή, προσπαθώντας να εξηγήσει με τον τρόπο του πώς έφτασε στο σημείο να δολοφονήσει έναν άνθρωπο, έναν κοινό απατεώνα που τον έπιασε κορόιδο και του έφαγε το σύνολο της αποζημίωσης για την απόλυσή του. Ουσιαστικά το βιβλίο ξεχωρίζει χάρη στη γραφή, η οποία είναι αρκετά ιδιαίτερη και έντονη, χειμαρρώδης και σε σημεία ίσως παραληρηματική, από μόνη της καταφέρνει να κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης, απαιτώντας έναν κάποιο βαθμό συγκέντρωσης στο κείμενο. Μικρό σε μέγεθος βιβλίο, που καταφέρνει όμως να προβληματίσει και να αγγίξει σε διαφορετικά επίπεδα τον αναγνώστη.
September 25, 2018
Bellissimo!
Ricorda "lettera al mio giudice" di Simenon, ma questo è anche meglio.
E' un monologo che il colpevole recita davanti al giudice istruttore per spiegare non tanto il come ma il perché del delitto compiuto. E leggendo non puoi non parteggiare per il colpevole.
Nel racconto l'autore compie un lavoro di scavo psicologico incredibile e avvincente. L'esito di questo lavoro di scavo ti fa comprendere che non sempre i perdenti nella vita sono delle persone incapaci di affrontare le situazioni, ma spesso sono semplicemente persone che hanno scelto di essere nel giusto.
C'è poi il gradevole colpo di scena finale, che forse stona; ma che tutti desiderano.
Libro e autore quotatissimi in Francia, e a buon ragione, davvero molto bello.
Ricorda "lettera al mio giudice" di Simenon, ma questo è anche meglio.
E' un monologo che il colpevole recita davanti al giudice istruttore per spiegare non tanto il come ma il perché del delitto compiuto. E leggendo non puoi non parteggiare per il colpevole.
Nel racconto l'autore compie un lavoro di scavo psicologico incredibile e avvincente. L'esito di questo lavoro di scavo ti fa comprendere che non sempre i perdenti nella vita sono delle persone incapaci di affrontare le situazioni, ma spesso sono semplicemente persone che hanno scelto di essere nel giusto.
C'è poi il gradevole colpo di scena finale, che forse stona; ma che tutti desiderano.
Libro e autore quotatissimi in Francia, e a buon ragione, davvero molto bello.
March 23, 2019
I'm a busy bee all day today so I won't get to talk about this book now, except to say that it's good. Not as much on the darker side of noir but still very much worth the read. I'll be chasing down his other translated books now.
March 27, 2020
Για το Smassing Culture.
Αποδομώντας την αστική δικαιοσύνη
Πολλές φορές ανά την ιστορία έχουν υπάρξει άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί άδικα, λαμβάνοντας την σκληρότερη εκδοχή της δικαιοσύνης και άλλες φορές πρόσωπα που θα έπρεπε να τιμωρηθούν, κυρίως επιφανή, έχουν περάσει στο απυρόβλητο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ενώ όντως κάποιος έχει προβεί σε μια εγκληματική ενέργεια, το γράμμα του νόμου είναι τόσο αυστηρό που δεν λαμβάνει υπόψιν τα παράπλευρα γεγονότα που μπορεί να οδήγησαν στην πράξη αυτή.
Ο Βρετόνος Tanguy Viel (1973) έπειτα από επτά μυθιστορήματα, αποφασίζει να ασχοληθεί με τις παραπάνω ιδιαίτερες συνθήκες στο βιβλίο του Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις την άνοιξη του 2019, σε μετάφραση της Χαράς Σκιαδέλλη.
Πρόκειται για έναν μονόλογο του πρωταγωνιστή Μαρσιάλ Κερμέρ ο οποίος συνελήφθη για έναν φόνο και βρίσκεται ενώπιων του ανώνυμου δικαστή. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μία παραθαλάσσια πόλη της Βρετάνης, όπου ο κτηματομεσίτης Αντουάν Λαζενέκ έχει σκοπό να οικοδομήσει ένα μεγάλο θέρετρο που θα βοηθήσει, όπως υποστηρίζει, στην ανάπτυξη της περιοχής. Για να το κάνει αυτό θα ζητήσει χρήματα ως επένδυση, από μέλη της κοινωνίας της πόλης, κερδίζοντας έτσι έναν δικό τους χώρο μέσα στο έργο. Ένα από αυτά τα άτομα είναι ο προσφάτως απολυμένος από τα ναυπηγία και αφηγητής Μαρσιάλ Κερμέρ, ο οποίος θα δώσει όλη του την αποζημίωση για τον σκοπό αυτό. Από την αρχή καθίσταται γνωστό πως ο Μαρσιάλ Κερμέρ δικάζεται για τον φόνο του Αντουάν Λαζενέκ, που όπως έχει συμβεί πολλές φορές και στην πραγματική ιστορία, πήρε τα λεφτά όλων και δεν προχώρησε σε κανένα έργο.
Ο Tanguy Viel, μέσα σε λιγότερες από διακόσιες σελίδες, παρουσιάζει έναν χαρακτήρα με μεγάλο βάθος, ο οποίος εκθέτοντας τα γεγονότα που τον οδήγησαν στη δολοφονία του κτηματομεσίτη, αφηγείται και όλα τα συμβάντα της προσωπικής ζωής του που έπαιξαν ρόλο, όπως το διαζύγιό του και η ανατροφή του μοναχογιού του, η σχέση με τον οποίον θα παίξει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μάχης μεταξύ ηθικής και νόμου. Ο Μαρσιάλ Κερμέρ είναι ικανός, έστω και αργά, να φτάσει μέχρις εσχάτων για να προστατέψει τα συμφέροντά του, τον ίδιο του τον εαυτό του, αλλά περισσότερο από όλα τα άλλα, τον γιο του. Το μυθιστόρημα αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί ένα σχόλιο για την κοινωνική ενοχή που δημιουργείται στα καπιταλιστικά συστήματα, όπου από τη μία το θύμα (Κερμέρ) ενοχοποιεί τον εαυτό του και από την άλλη πλευρά ο θύτης (κτηματομεσίτης) περηφανεύεται για τις επιτυχίες του. Το συναίσθημα αυτό, καταλήγει να επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής του θύματος, με αποτέλεσμα οι κοντινοί του άνθρωποι να είναι οι δέκτες των συνεπειών του.
Εν κατακλείδι, ο Tanguy Viel παραδίδει ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα όρια του αστυνομικού ή δικαστικού μυθιστορήματος, και γίνεται βαθιά φιλοσοφικό. Χρησιμοποιώντας προφορικό και μεστό λόγο, γίνονται εμφανή τα προβλήματα που θέλει να αναδείξει ο συγγραφέας, και το Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα αποτελεί μια συγγραφική γροθιά τόσο στα κοινωνικά αποτελέσματα του καπιταλισμού έμμεσα, όσο και στο ίδιο το δικαστικό σύστημα άμεσα.
Αποδομώντας την αστική δικαιοσύνη
Πολλές φορές ανά την ιστορία έχουν υπάρξει άνθρωποι που έχουν καταδικαστεί άδικα, λαμβάνοντας την σκληρότερη εκδοχή της δικαιοσύνης και άλλες φορές πρόσωπα που θα έπρεπε να τιμωρηθούν, κυρίως επιφανή, έχουν περάσει στο απυρόβλητο. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις που ενώ όντως κάποιος έχει προβεί σε μια εγκληματική ενέργεια, το γράμμα του νόμου είναι τόσο αυστηρό που δεν λαμβάνει υπόψιν τα παράπλευρα γεγονότα που μπορεί να οδήγησαν στην πράξη αυτή.
Ο Βρετόνος Tanguy Viel (1973) έπειτα από επτά μυθιστορήματα, αποφασίζει να ασχοληθεί με τις παραπάνω ιδιαίτερες συνθήκες στο βιβλίο του Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα, το οποίο είναι το πρώτο που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις την άνοιξη του 2019, σε μετάφραση της Χαράς Σκιαδέλλη.
Πρόκειται για έναν μονόλογο του πρωταγωνιστή Μαρσιάλ Κερμέρ ο οποίος συνελήφθη για έναν φόνο και βρίσκεται ενώπιων του ανώνυμου δικαστή. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μία παραθαλάσσια πόλη της Βρετάνης, όπου ο κτηματομεσίτης Αντουάν Λαζενέκ έχει σκοπό να οικοδομήσει ένα μεγάλο θέρετρο που θα βοηθήσει, όπως υποστηρίζει, στην ανάπτυξη της περιοχής. Για να το κάνει αυτό θα ζητήσει χρήματα ως επένδυση, από μέλη της κοινωνίας της πόλης, κερδίζοντας έτσι έναν δικό τους χώρο μέσα στο έργο. Ένα από αυτά τα άτομα είναι ο προσφάτως απολυμένος από τα ναυπηγία και αφηγητής Μαρσιάλ Κερμέρ, ο οποίος θα δώσει όλη του την αποζημίωση για τον σκοπό αυτό. Από την αρχή καθίσταται γνωστό πως ο Μαρσιάλ Κερμέρ δικάζεται για τον φόνο του Αντουάν Λαζενέκ, που όπως έχει συμβεί πολλές φορές και στην πραγματική ιστορία, πήρε τα λεφτά όλων και δεν προχώρησε σε κανένα έργο.
Ο Tanguy Viel, μέσα σε λιγότερες από διακόσιες σελίδες, παρουσιάζει έναν χαρακτήρα με μεγάλο βάθος, ο οποίος εκθέτοντας τα γεγονότα που τον οδήγησαν στη δολοφονία του κτηματομεσίτη, αφηγείται και όλα τα συμβάντα της προσωπικής ζωής του που έπαιξαν ρόλο, όπως το διαζύγιό του και η ανατροφή του μοναχογιού του, η σχέση με τον οποίον θα παίξει σημαίνοντα ρόλο στην ιστορία.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μάχης μεταξύ ηθικής και νόμου. Ο Μαρσιάλ Κερμέρ είναι ικανός, έστω και αργά, να φτάσει μέχρις εσχάτων για να προστατέψει τα συμφέροντά του, τον ίδιο του τον εαυτό του, αλλά περισσότερο από όλα τα άλλα, τον γιο του. Το μυθιστόρημα αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι αποτελεί ένα σχόλιο για την κοινωνική ενοχή που δημιουργείται στα καπιταλιστικά συστήματα, όπου από τη μία το θύμα (Κερμέρ) ενοχοποιεί τον εαυτό του και από την άλλη πλευρά ο θύτης (κτηματομεσίτης) περηφανεύεται για τις επιτυχίες του. Το συναίσθημα αυτό, καταλήγει να επηρεάζει όλες τις πτυχές της ζωής του θύματος, με αποτέλεσμα οι κοντινοί του άνθρωποι να είναι οι δέκτες των συνεπειών του.
Εν κατακλείδι, ο Tanguy Viel παραδίδει ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα όρια του αστυνομικού ή δικαστικού μυθιστορήματος, και γίνεται βαθιά φιλοσοφικό. Χρησιμοποιώντας προφορικό και μεστό λόγο, γίνονται εμφανή τα προβλήματα που θέλει να αναδείξει ο συγγραφέας, και το Άρθρο 353 του Ποινικού Κώδικα αποτελεί μια συγγραφική γροθιά τόσο στα κοινωνικά αποτελέσματα του καπιταλισμού έμμεσα, όσο και στο ίδιο το δικαστικό σύστημα άμεσα.
March 19, 2019
This is a simple story about a murder off the coast of Brittany that focuses on the psychology involved in the crime, the ‘whydunnit’. It’s about the balance between law and justice and is told in reverse, a piece of modern French noir with echoes of their greats, Simenon et al.
Kermeur, an unemployed ship builder from Finistere, is the victim of a scam, and at the beginning of the short novel, is explaining himself to the judge in court. On the surface of it, it’s about the nature of guilt and revenge, but it’s a far deeper story than that, dealing with more weighty themes also. I was reminded of Graeme McCrea Burnet’s His Bloody Project as Kermeur is humiliated, morally degraded and suffers despair. Viel’s writing is powerful enough for us to question, what would we do in Kermeur’s place? How far can a person be pushed before snapping? Can mitigation ever justify a crime?
Kermeur, an unemployed ship builder from Finistere, is the victim of a scam, and at the beginning of the short novel, is explaining himself to the judge in court. On the surface of it, it’s about the nature of guilt and revenge, but it’s a far deeper story than that, dealing with more weighty themes also. I was reminded of Graeme McCrea Burnet’s His Bloody Project as Kermeur is humiliated, morally degraded and suffers despair. Viel’s writing is powerful enough for us to question, what would we do in Kermeur’s place? How far can a person be pushed before snapping? Can mitigation ever justify a crime?
May 12, 2022
Bütün hayatı boyunca insan hep aynı babaya sahip olacaktır. Bütün hayatı hep aynı hayaletlerle geçecektir. Radyoda aynı şarkıcılar. Aynı siyasi liderler. Sırtında aynı çocukluk...
.
#kitapyorumu #cezakanunu353madde
Ceza Kanunu 353. Madde okuyanları fazlasıyla etkilemeyi başardığını bildiğim kitaplardandı. Atina'ya giderken ansızın okuma isteği gelince bavuluma yerleştirdim. Böylece hatırasının ayrı bir şekilde yer etmeyi başardığı bir kitap oldu benim için. Bir hakim karşında derdini anlatmaya başlayan bir babanın hikayesiyle başlıyor kitap. Bu babaya ve daha birçok insana hayal satılmış. Pahalı bir rezidansın yapılacağı ve yatırımlarından kat be kat kazanacakları üzerine. Elbette ana karakter de bu hayale kendini kaptırmış. Üzücü olan ise sadece ekonomik olarak değil pisikolojik, sosyolojik olarak etkilenmeleri. İşin içerisine hukuk, siyaset, aile ilişkileri, dolandırıcılık girerken okuması heyecanlı bir kitaba dönüşüyor. Kötü bir şeylerin yaşanmış olduğu ve biçok insanın zarar gördüğünü okur olarak en başından biliyoruz. İşin içine 'neden' sorusunun girmesi ve bunun nasıl ceza kanununa bağlanacağı merak uyandıran kısmı. Oldukça kısa bir roman ve anlatımı da sürükleyici. Okuması keyifli bir tarzı var özellikle de yer yer yapılan çıkarımlar kitaba tat katıyor. Ben bazı okurlar kadar çok etkilenmedim ama okuduğuma memnun olduğum kitaplardan oldu.
.
#kitapyorumu #cezakanunu353madde
Ceza Kanunu 353. Madde okuyanları fazlasıyla etkilemeyi başardığını bildiğim kitaplardandı. Atina'ya giderken ansızın okuma isteği gelince bavuluma yerleştirdim. Böylece hatırasının ayrı bir şekilde yer etmeyi başardığı bir kitap oldu benim için. Bir hakim karşında derdini anlatmaya başlayan bir babanın hikayesiyle başlıyor kitap. Bu babaya ve daha birçok insana hayal satılmış. Pahalı bir rezidansın yapılacağı ve yatırımlarından kat be kat kazanacakları üzerine. Elbette ana karakter de bu hayale kendini kaptırmış. Üzücü olan ise sadece ekonomik olarak değil pisikolojik, sosyolojik olarak etkilenmeleri. İşin içerisine hukuk, siyaset, aile ilişkileri, dolandırıcılık girerken okuması heyecanlı bir kitaba dönüşüyor. Kötü bir şeylerin yaşanmış olduğu ve biçok insanın zarar gördüğünü okur olarak en başından biliyoruz. İşin içine 'neden' sorusunun girmesi ve bunun nasıl ceza kanununa bağlanacağı merak uyandıran kısmı. Oldukça kısa bir roman ve anlatımı da sürükleyici. Okuması keyifli bir tarzı var özellikle de yer yer yapılan çıkarımlar kitaba tat katıyor. Ben bazı okurlar kadar çok etkilenmedim ama okuduğuma memnun olduğum kitaplardan oldu.
March 31, 2019
Essentially a poor imitation of Marquez's Chronicle of a Death Foretold.
A con-man convinces a small French coastal community to invest in an ambitious plan to turn their village into a seaside resort.
But the plans are never actioned and everyone is ripped off, leading to one man taking deadly action.
This is written as a confession, of sorts, so is more of a whydunnit than a whodunnit. But it's very bogged down in boring detail and never really excites. I just didn't care.
A con-man convinces a small French coastal community to invest in an ambitious plan to turn their village into a seaside resort.
But the plans are never actioned and everyone is ripped off, leading to one man taking deadly action.
This is written as a confession, of sorts, so is more of a whydunnit than a whodunnit. But it's very bogged down in boring detail and never really excites. I just didn't care.
March 31, 2021
Fijn boekje over het waarom van een moord in plaats van van wie het gedaan heeft en hoe...
August 15, 2022
Martial Kermeur, un Monsieur Tout le monde, raconte son histoire à un juge, pour tenter de lui expliquer ce qui l’a poussé à tuer. Un roman intéressant, qui retrace le parcours d’un homme condamné à tuer mais déterminé à remonter le fil des événements pour mieux comprendre la fatalité. Le style très oral est assez agréable à lire et offre une plongée captivante dans la vie d’un homme lambda pris dans une véritable chute de dominos. Un plaidoyer pour les circonstances atténuantes.
June 18, 2024
Este livro começa de forma abrupta e esta introdução seguir-lhe-á o exemplo.
Um homem é atirado ao mar. Após este acontecimento, Martial Kermeur é detido e, consequentemente, acusado do crime.
Kermeur é um homem simples, com uma profissão modesta e com toda uma vida minimalista e comum que facilmente passa despercebida no meio social.
As motivações que o levam a ter esta atitude parecem injustificáveis ou inconcebíveis. No entanto, é durante a sua confissão ao magistrado que, de repente, abrimos a porta para que o contexto entre e nos explique o que leva um homem banal a deixar de o ser.
Martial viu-se iludido por promessas feitas por um agente imobiliário que lhe prometeu mundos e fundos, subidas na hierarquia social, entre muitas outras coisas que o levaram a ter tamanha reação intempestiva.
Este livro, coloca-nos na posição de juíz. Lemos o desabafo na íntegra e percebemos a complexidade que existe na relação entre a lei e a liberdade. É quase como se estivéssemos na mesa do filme 12 Angry Men, a debater as circunstâncias e a pesar as culpas.
Esta narrativa oferece a perspetiva objetiva e subjetiva do que nos rodeia. Ou seja, vai muito além dos factos. Acaba por funcionar como uma espécie de exercício filosófico, uma vez que a lei constituída dita as normas, mas este artigo da lei francesa apela à liberdade que cada indivíduo tem para executar aquilo que lhe vai na consciência.
Um livro bastante original e que, em simultâneo, explora um tema que se revela intrigante.
Um homem é atirado ao mar. Após este acontecimento, Martial Kermeur é detido e, consequentemente, acusado do crime.
Kermeur é um homem simples, com uma profissão modesta e com toda uma vida minimalista e comum que facilmente passa despercebida no meio social.
As motivações que o levam a ter esta atitude parecem injustificáveis ou inconcebíveis. No entanto, é durante a sua confissão ao magistrado que, de repente, abrimos a porta para que o contexto entre e nos explique o que leva um homem banal a deixar de o ser.
Martial viu-se iludido por promessas feitas por um agente imobiliário que lhe prometeu mundos e fundos, subidas na hierarquia social, entre muitas outras coisas que o levaram a ter tamanha reação intempestiva.
Este livro, coloca-nos na posição de juíz. Lemos o desabafo na íntegra e percebemos a complexidade que existe na relação entre a lei e a liberdade. É quase como se estivéssemos na mesa do filme 12 Angry Men, a debater as circunstâncias e a pesar as culpas.
Esta narrativa oferece a perspetiva objetiva e subjetiva do que nos rodeia. Ou seja, vai muito além dos factos. Acaba por funcionar como uma espécie de exercício filosófico, uma vez que a lei constituída dita as normas, mas este artigo da lei francesa apela à liberdade que cada indivíduo tem para executar aquilo que lhe vai na consciência.
Um livro bastante original e que, em simultâneo, explora um tema que se revela intrigante.
December 6, 2019
Op de eerste pagina’s van Artikel 353 wordt hoofdpersoon Martial Kermeur gearresteerd voor de moord op een vastgoedontwikkelaar. Hij bekent direct en vertelt over de gebeurtenissen die tot deze daad hebben geleid. Dit compacte verhaal is daarom geen whodunnit, maar een intrigerende whydunnit.
Op een haast onderkoelde manier vertelt Kermeur in de eerste pagina’s hoe hij samen met Antoine Lazenec ging vissen en hem tijdens deze tocht doelbewust overboord kieperde. Deze beschrijving gaat niet gepaard met uitweidingen over het motief voor de moord, of zoals de hoofdpersoon het zelf verwoord: ‘om er echt achter te komen wat er precies is gebeurd, heb ik sindsdien gedacht, zou je misschien bij een meeuw te rade moeten gaan.’ Hij is dan ook niet verrast als een paar uur later de politie op de stoep staat en hij voorgeleid wordt om zijn verhaal te vertellen aan een rechter.
Het gesprek tussen de rechter en Kermeur neemt de rest van het boek in beslag. Deze setting doet haast filmisch aan, omdat er in detail ingezoomd wordt op deze twee hoofdpersonen. Als lezer voelt het daardoor of je zelf ook in die kleine ruimte zit en stiekem meeluistert. Dit komt omdat de Franse auteur Tanguy Viel het daadwerkelijke vertrek uitgebreid beschrijft, maar ook omdat je in het verhaal niet wordt ‘gestoord’ door andere personages. Of zoals de jury van de Grand Prix RTL-Lire verduidelijkt, de prijs die de auteur in 2017 voor dit boek won: ‘het verhaal wordt verteld als door een cameralens, onderbroken door onvergetelijke flashbacks.’
Die flashbacks geven je steeds meer informatie over de gebeurtenissen die hebben geleid tot de uiteindelijk moord. Je leert over de plannen van Antoine Lazenec om een resort aan zee te bouwen, maar Kermeur vertelt je ook over persoonlijke aangelegenheden, zoals zijn ontslag en scheiding. Omdat het verhaal is gegoten in de vorm van een dialoog tussen Kermeur en de rechter, neemt de hoofdpersoon in zijn vertelwijze soms verschillende zijpaden. ‘Misschien zat de klad er toen al in, ik weet het niet, en ik zeg niet dat een rol heeft gespeeld bij haar vertrek, ik zeg niet dat er die dag iets gebarsten is, maar het feit is dat alles blijkbaar zo nodig samen moest vallen, want als je goed kijkt, komt alles in het leven in een paar punten samen.’
Hoewel het verhaal door deze lange zinnen niet altijd even lekker leest, is het wel een waarheidsgetrouwe weergave van een gesprek tussen twee personen, waarbij je antwoordt op de vraag van de ander, maar dit niet altijd meteen in volmaakte en logische volzinnen doet.
Los van het ontrafelen van de motieven voor de moord op Antoine Lazenec, onderzoekt Viel in dit boek een aantal andere interessante vragen. Is moord ooit gerechtvaardigd? En wat betekent schuld? Kwesties waar de rechter in het verhaal zich over buigt, maar waar je als lezer ook een steeds sterkere mening over krijgt, naarmate je weet wat er zich in het dorpje heeft afgespeeld. Hoewel Artikel 353 geen thriller is, blijf je tot het einde benieuwd wat de rechter besluit. Door deze spanningsboog is het onbegrijpelijk dat de Nederlandse uitgever ervoor heeft gekozen om de titel van het boek uit te leggen. Artikel 353 is zo’n specifiek onderdeel van het Franse strafrecht, dat je door die kennis de uitkomst van het verhaal wel kunt raden.
Ondanks deze uitglijder blijft Artikel 353 een intrigerend verhaal, vooral door het interessante inkijkje in de psyche van de mens. Het boek roept zelfs die eeuwenoude vraag op: als iemand mij zo tergt, zou ik dan in staat zijn om een moord te plegen? Als je de lezer zo aan het denken zet in minder dan 160 pagina’s, dan heb je als auteur een krachtig verhaal afgeleverd.
Op een haast onderkoelde manier vertelt Kermeur in de eerste pagina’s hoe hij samen met Antoine Lazenec ging vissen en hem tijdens deze tocht doelbewust overboord kieperde. Deze beschrijving gaat niet gepaard met uitweidingen over het motief voor de moord, of zoals de hoofdpersoon het zelf verwoord: ‘om er echt achter te komen wat er precies is gebeurd, heb ik sindsdien gedacht, zou je misschien bij een meeuw te rade moeten gaan.’ Hij is dan ook niet verrast als een paar uur later de politie op de stoep staat en hij voorgeleid wordt om zijn verhaal te vertellen aan een rechter.
Het gesprek tussen de rechter en Kermeur neemt de rest van het boek in beslag. Deze setting doet haast filmisch aan, omdat er in detail ingezoomd wordt op deze twee hoofdpersonen. Als lezer voelt het daardoor of je zelf ook in die kleine ruimte zit en stiekem meeluistert. Dit komt omdat de Franse auteur Tanguy Viel het daadwerkelijke vertrek uitgebreid beschrijft, maar ook omdat je in het verhaal niet wordt ‘gestoord’ door andere personages. Of zoals de jury van de Grand Prix RTL-Lire verduidelijkt, de prijs die de auteur in 2017 voor dit boek won: ‘het verhaal wordt verteld als door een cameralens, onderbroken door onvergetelijke flashbacks.’
Die flashbacks geven je steeds meer informatie over de gebeurtenissen die hebben geleid tot de uiteindelijk moord. Je leert over de plannen van Antoine Lazenec om een resort aan zee te bouwen, maar Kermeur vertelt je ook over persoonlijke aangelegenheden, zoals zijn ontslag en scheiding. Omdat het verhaal is gegoten in de vorm van een dialoog tussen Kermeur en de rechter, neemt de hoofdpersoon in zijn vertelwijze soms verschillende zijpaden. ‘Misschien zat de klad er toen al in, ik weet het niet, en ik zeg niet dat een rol heeft gespeeld bij haar vertrek, ik zeg niet dat er die dag iets gebarsten is, maar het feit is dat alles blijkbaar zo nodig samen moest vallen, want als je goed kijkt, komt alles in het leven in een paar punten samen.’
Hoewel het verhaal door deze lange zinnen niet altijd even lekker leest, is het wel een waarheidsgetrouwe weergave van een gesprek tussen twee personen, waarbij je antwoordt op de vraag van de ander, maar dit niet altijd meteen in volmaakte en logische volzinnen doet.
Los van het ontrafelen van de motieven voor de moord op Antoine Lazenec, onderzoekt Viel in dit boek een aantal andere interessante vragen. Is moord ooit gerechtvaardigd? En wat betekent schuld? Kwesties waar de rechter in het verhaal zich over buigt, maar waar je als lezer ook een steeds sterkere mening over krijgt, naarmate je weet wat er zich in het dorpje heeft afgespeeld. Hoewel Artikel 353 geen thriller is, blijf je tot het einde benieuwd wat de rechter besluit. Door deze spanningsboog is het onbegrijpelijk dat de Nederlandse uitgever ervoor heeft gekozen om de titel van het boek uit te leggen. Artikel 353 is zo’n specifiek onderdeel van het Franse strafrecht, dat je door die kennis de uitkomst van het verhaal wel kunt raden.
Ondanks deze uitglijder blijft Artikel 353 een intrigerend verhaal, vooral door het interessante inkijkje in de psyche van de mens. Het boek roept zelfs die eeuwenoude vraag op: als iemand mij zo tergt, zou ik dan in staat zijn om een moord te plegen? Als je de lezer zo aan het denken zet in minder dan 160 pagina’s, dan heb je als auteur een krachtig verhaal afgeleverd.
March 20, 2017
Je pourrais vous dire que dans cette lecture, il n'y a aucun suspens. On connaît le coupable immédiatement, idem pour la victime. Oui, mais ce serait aller un peu vite en besogne et surtout ce serait réducteur pour ce roman qui n'est d'ailleurs pas un polar.
Le narrateur sera le "meurtrier" avec quelques interventions du juge qui l'entend juste après son interpellation qui fut rapide car Kermeur Martial n'a pas cherché à se cacher, ni même de se soustraire de quelques façons à la justice. Son ton, sa voix aurais-je envie de dire peut surprendre un peu au début et puis, très vite, on plonge dans sa narration qui remonte loin dans le temps (quelques années avant le drame, le dernier ?) pour que tout soit bien clair.
Martial Kermeur, c'est un homme simple, avec juste ce qu'il faut comme instruction. C'est aussi un père touché dans sa chair. C'est un français moyen, banal pourrait-on dire.
Le juge est la représentation de la justice, un univers complexe, assez éloigné de tout ce que connaît Kermeur qui a pourtant déjà eu affaire à elle indirectement. Il est sage, attentif comme on voudrait que cela soit. D'ailleurs, on se met volontiers dans sa peu à ce juge car comme lui, on écoute le récit de Kermeur. On l'aide à trouver les mots justes, on veut comprendre ce qui s'est passé, sa vie, son drame le plus important...
La "victime", on a de moins en moins de compassion pour elle déjà que... Certes, c'était un homme, mais quel homme ?!
Et puis, il y a les autres personnages qui apparaissent, qui donnent du corps à cette histoire presque trop banale.
Ce livre se découvre, se dévore, vous laissera des traces car même si tous ces faits fictifs remontent à la fin des années 90, c'est tellement criant de véracité que l'on ne peut pas rester de marbre.
Attention avis de tempête, pour votre prochaine lecture, dans vos neurones.
Le narrateur sera le "meurtrier" avec quelques interventions du juge qui l'entend juste après son interpellation qui fut rapide car Kermeur Martial n'a pas cherché à se cacher, ni même de se soustraire de quelques façons à la justice. Son ton, sa voix aurais-je envie de dire peut surprendre un peu au début et puis, très vite, on plonge dans sa narration qui remonte loin dans le temps (quelques années avant le drame, le dernier ?) pour que tout soit bien clair.
Martial Kermeur, c'est un homme simple, avec juste ce qu'il faut comme instruction. C'est aussi un père touché dans sa chair. C'est un français moyen, banal pourrait-on dire.
Le juge est la représentation de la justice, un univers complexe, assez éloigné de tout ce que connaît Kermeur qui a pourtant déjà eu affaire à elle indirectement. Il est sage, attentif comme on voudrait que cela soit. D'ailleurs, on se met volontiers dans sa peu à ce juge car comme lui, on écoute le récit de Kermeur. On l'aide à trouver les mots justes, on veut comprendre ce qui s'est passé, sa vie, son drame le plus important...
La "victime", on a de moins en moins de compassion pour elle déjà que... Certes, c'était un homme, mais quel homme ?!
Et puis, il y a les autres personnages qui apparaissent, qui donnent du corps à cette histoire presque trop banale.
Ce livre se découvre, se dévore, vous laissera des traces car même si tous ces faits fictifs remontent à la fin des années 90, c'est tellement criant de véracité que l'on ne peut pas rester de marbre.
Attention avis de tempête, pour votre prochaine lecture, dans vos neurones.
April 24, 2021
Étrangement je ne pensais pas aimer ce livre. Ça fait un mois que je repousse cette lecture, alors que je n’avais de toute manière pas le choix étant donné que c’est pour l’école. Et bien quelle surprise ! Ce n’est absolument pas ce que j’ai l’habitude de lire, ça me sort totalement de ma zone de confort mais j’ai beaucoup aimé. Je trouve l’écriture du livre incroyable. Les descriptions sont très riches, remplies de métaphores, avec parfois même des rimes. Par moment j’avais l’impression de lire un poème. Il n’y a pas énormément d’actions, c’est l’histoire d’une vie racontée à un autre personnage, mais c’est touchant, intéressant. On cherche à savoir pourquoi le personnage principal a commis un meurtre, ce qu’il ne nie pas dès la première page, mais ce n’est pas gore, on en oublierait presque que c’est l’élément principal du livre. On se rend compte que rien n’est ni tout noir ni tout blanc, et que de nombreux antécédents étaient déjà présents. On fini même par s’attacher au personnage. Bref j’aime beaucoup, lisez le si ça vous tente. :)
October 13, 2021
Fazlasıyla durağan fakat derinlikli, ince düşünülmüş, şahane bir roman. Kitaba başlar başlamaz anladım iyi bir şey okuyacağımı. Üzerine düşünülecek çok şey var bence. Yazarın başka kitaplarını da okumak isterim ama bildiğim kadarıyla dilimize çevrilmiş başka kitabı yok. Umarım yayınevi yazarın diğer kitaplarını da kazandırır dilimize en kısa zamanda.
March 31, 2021
3.5-4/5
July 29, 2022
A perfect example of storytelling, an explanation of a murder told by the murderer to a French magistrate, as told to the reader, that is, a narrated monologue with very little dialogue inside or out. It works, and its short length is just right. The narrator certainly conveys more wit and wisdom than one would expect from him, but the narrator has to be pretty smart to make the novella work. It’s not a great novel, but it’s so good that I bought another of his novels in the original French for reading next. I almost never read two books in a row by the same writer. A 4.5.
March 5, 2019
‘As long as I’m talking, as long as I haven’t finished talking, then right here, right in front of you, nothing can happen to me.’
This short novel by Tanguy Viel is one of those where you have to savour every word, for here there is subtlety and precision. Two men sit in a courtroom, a judge and Martial Kermeur, and Kermeur starts to tell his story, the story of his town and of his family, and how he came to be there. As the book progresses, we learn more about the case: a man has drowned, pushed off a boat by Kermeur himself, a fact he does not deny. The victim is Antoine Lazenec, a property developer who had come to a small town with grand plans, the repercussions of which rock the whole town and Kermeur's family as well.
In part the book reminded me of something by Beckett, or of Camus’ L’Etranger, with its pared back style and matter-of-fact first-person narrative voice. It is also part crime novel, and part psychological study of a man trapped in a situation from which he cannot escape. It might not be everyone’s cup of tea; there are no action sequences or very much that happens at all. It is all reported. For me, the strength of the book lies entirely there: it is understated, you have to listen to the words and imagine the situation as it plays out, feel the interaction between Kermeur and the judge. The book makes you face questions of justice, of right and wrong, of taking responsibility for one’s actions. It is a subtle, deceptively simple book, but one which deserves to be read.
This short novel by Tanguy Viel is one of those where you have to savour every word, for here there is subtlety and precision. Two men sit in a courtroom, a judge and Martial Kermeur, and Kermeur starts to tell his story, the story of his town and of his family, and how he came to be there. As the book progresses, we learn more about the case: a man has drowned, pushed off a boat by Kermeur himself, a fact he does not deny. The victim is Antoine Lazenec, a property developer who had come to a small town with grand plans, the repercussions of which rock the whole town and Kermeur's family as well.
In part the book reminded me of something by Beckett, or of Camus’ L’Etranger, with its pared back style and matter-of-fact first-person narrative voice. It is also part crime novel, and part psychological study of a man trapped in a situation from which he cannot escape. It might not be everyone’s cup of tea; there are no action sequences or very much that happens at all. It is all reported. For me, the strength of the book lies entirely there: it is understated, you have to listen to the words and imagine the situation as it plays out, feel the interaction between Kermeur and the judge. The book makes you face questions of justice, of right and wrong, of taking responsibility for one’s actions. It is a subtle, deceptively simple book, but one which deserves to be read.
January 2, 2021
Fransa’nın küçük bir kasabasında işlenen bir cinayeti, katilin (ya da katil zanlısının demem lazım) ağzından hakime anlatmasını ve olayların bir bir aydınlanmasını okuyoruz... hukukçu bir aileden geldiğim için sonunu özellikle dikkat çekici buldum... mesela, dedim, annem de böyle mi yapardı? 🙃 dilini ve çevirisini özellikle çok beğendiğim, çok güzel bir kitaptı ❤️
February 17, 2021
hukuk, toplum ve adalet kıskacında kalmış bireyin serzenişi gibiydi, olayın hakime anlatılışı. hatta kimi zaman bir iç hesaplaşmaydı. hukukçu gözüyle okuyunca sorgulatan, bu kimlikten sıyrılarak okuyunca ise belki de hak verebilmeyi bile düşündüren bir kitap. dilin akıcılığı ile kitabın tek nefeste okunuşu ise cabası.
Displaying 1 - 30 of 166 reviews