What do you think?
Rate this book
About Looking
As a novelist, art critic, and cultural historian, John Berger is a writer of dazzling eloquence and arresting insight whose work amounts to a subtle, powerful critique of the canons of our civilization. In About Looking he explores our role as observers to reveal new layers of meaning in what we see. How do the animals we look at in zoos remind us of a relationship between man and beast all but lost in the twentieth century? What is it about looking at war photographs that doubles their already potent violence? How do the nudes of Rodin betray the threats to his authority and potency posed by clay and flesh? And how does solitude inform the art of Giacometti? In asking these and other questions, Berger quietly -- but fundamentally -- alters the vision of anyone who reads his work.
From the Trade Paperback edition.
From the Trade Paperback edition.
224 pages, Paperback
First published January 1, 1980
About the author
John Berger
285 books2,193 followersJohn Peter Berger was an English art critic, novelist, painter and author. His novel G. won the 1972 Booker Prize, and his essay on art criticism Ways of Seeing, written as an accompaniment to a BBC series, is often used as a college text.
Later he was self exiled to continental Europe, living between the french Alps in summer and the suburbs of Paris in winter. Since then, his production has increased considerably, including a variety of genres, from novel to social essay, or poetry. One of the most common themes that appears on his books is the dialectics established between modernity and memory and loss,
Another of his most remarkable works has been the trilogy titled Into Their Labours, that includes the books Pig Earth (1979), Once In Europa (1983) Lilac And Flag (1990). With those books, Berger makes a meditation about the way of the peasant, that changes one poverty for another in the city. This theme is also observed in his novel King, but there his focus is more in the rural diaspora and the bitter side of the urban way of life.
Later he was self exiled to continental Europe, living between the french Alps in summer and the suburbs of Paris in winter. Since then, his production has increased considerably, including a variety of genres, from novel to social essay, or poetry. One of the most common themes that appears on his books is the dialectics established between modernity and memory and loss,
Another of his most remarkable works has been the trilogy titled Into Their Labours, that includes the books Pig Earth (1979), Once In Europa (1983) Lilac And Flag (1990). With those books, Berger makes a meditation about the way of the peasant, that changes one poverty for another in the city. This theme is also observed in his novel King, but there his focus is more in the rural diaspora and the bitter side of the urban way of life.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 179 reviews
January 14, 2020
همیشه دوست داشتم با نقد یا تفسیری درست حسابی در مورد برخی نقاشی ها یا عکس ها یا مجسمه ها یا هر چیز نگریستنی دیگری مواجه شوم. اما هر دفعه چیزی جز توصیفات کلیشه ای دستم را نمی گرفت. تا اینکه درباره نگریستن برجر را خواندم و فهمیدم چگونه می شود در موردچیزی نگریستنی صحبت کنی در حالی که روح خودت را با روح هنرمند خالق اثر و با روح خود اثر پیوند داده ای...برجر پا را از صرفا دیدن و تحلیل های صوری فراتر می گذارد. گویا در هرکدام ازجستارهای کتاب جهان بینی ای به ما عرضه می کند. چشم تیزبین و حساس هنر باید به دنبال همچین نگاه تربیت شده ای باشد. از همه ی این منظرها کتاب عالی بود اما یک ستاره کمتر دادم به خاطر ترجمه ی ناروان کتاب. کاش مترجم هم آشنایی با متون و اصطلاحات هنری داشت تا ترجمه مفهوم و ساده تری از این نقدهای درجه یک داشتیم.
August 13, 2019
یک عشق بازی های ظریفی از راهِ نگریستن؛ نقب زدن به طرزها به گونه ها به شمایلِ سایه روشنِ ناپیدای هویدا، آن چنین چیزهایی. یک دقیقه هایی ویژه ی برخی یادها، حالت ها، آن ها، مکان ها و نبودها و بودن ها؛ این چنین چیزهایی. طریقتِ نگریستن را باید که درباره اش نوشت، با حوصله و گاهی درباره اش باید سکوت کرد هنگامِ نگریستن. روی نگاهْ کار کرد، دقیق و پیوسته، از یک زاویه ای که مناسبش کنی برای دیدن؛ کنج ها را یافتن و در لبه ی سایه نشستن به تماشای روشنی. یک چنین عشق بازی های ظریفی، بی آنکه دیگران را آگاهی باشد از سِرّ ِ نگریستن. از خود به بیرون نگاه کردن... لحظه هایی ندیدنی، دست نیافتنی، اما ژرف و پایدار در جانِ حافظه، در محورِ یادآوری
شواهد در بابِ ذاتِ بازگونشدنیِ نگریستن: مسجدِ کبودِ تبریز. مسجد جامعِ ورامین. مسجد جامع یزد. مزارِ ابوالحسنِ خرقانی. مزارِ بایزید بسطامی. آرامگاهِ عطار به نیشابور. قره کلیسای چالدران. تکیه ی بیگلر بیگی کرمانشاهان. دریاچه وَلَشت. کافه اوریانت. خانه ی سلطان بیگم شجاعی. ساحلِ هِلِیله
بخش دوم را در سالنِ انتظارِ بیمارستانِ لاله خواندم. در ازدحامی آهسته
1398/05/22
شواهد در بابِ ذاتِ بازگونشدنیِ نگریستن: مسجدِ کبودِ تبریز. مسجد جامعِ ورامین. مسجد جامع یزد. مزارِ ابوالحسنِ خرقانی. مزارِ بایزید بسطامی. آرامگاهِ عطار به نیشابور. قره کلیسای چالدران. تکیه ی بیگلر بیگی کرمانشاهان. دریاچه وَلَشت. کافه اوریانت. خانه ی سلطان بیگم شجاعی. ساحلِ هِلِیله
بخش دوم را در سالنِ انتظارِ بیمارستانِ لاله خواندم. در ازدحامی آهسته
1398/05/22
February 6, 2013
One of the strangest things in life is the way that things you had never heard of only a couple of months before can suddenly appear everywhere. Now, while that is quite to be expected with, say, that K-Pop guy pretending to ride a horse, I’m more interested in things like the most famous article in this collection, Why Look At Animals? I only really discovered Berger last year and his seminal work Ways of Seeing. Then my daughter was doing her honours year and was doing research into Japanese food and universal food taboos. A lot of her research involved the images used to advertise meat in Japan – essentially, lots of animals telling you just how delicious and nutritious they are. Remember that pig-like animal at the start of The Restaurant at the End of the Universe that was bred to want to be eaten? I’ve a feeling the Japanese might not quite get the rather uncomfortable joke involved in that chapter.
But suddenly this Berger article has been mentioned everywhere. I’ve seen it mentioned at least four or five times in the last six months. And rightly so, too, as it is a wonderful piece of writing.
He starts by saying that there was once a time when there was a symmetry in how we looked at animals and how animals looked at us. However, this symmetry was never really complete – as we have language and therefore self-consciousness. But language is an interesting thing too – there are many who claim that language is a consequence of metaphor – and that the first metaphors for humans were almost invariably animal metaphors. This is really interesting, as totems form some of our earliest art forms – cave paintings and wooden sculptures. The relationship between humans and animals was once something of remarkable significance and a person’s totem animal said something fundamental about the person, something we would struggle to say today in any form. As he says repeatedly in his essay, there was a time when the boundaries between what is human and what is animal were almost impossible to separate.
Things tended to change after Descartes – this was due to the 'fact' that animals lacked souls, and so were incapable of thinking and therefore of having a true ground for their existence (his ‘I think therefore I am’). This made animals merely machines. The continuation of this into Darwinian evolution – where, again, animals are too often seen as lower rungs on a ladder leading up to us – alienates them again from us. The industrial revolution is in large part a movement away from animals as ‘companions’ - as similar forms. They have become, instead, inputs. Factory farms being the clearest example of this. The horse behind the plough has an existence and a necessity, a reality, which simply doesn’t exist for the caged chicken.
The only animals we have ‘real’ relationships with now are our pets – but pets are anything but real animals. We have made them into strange humans – mute and generally completely isolated from their own ‘kind’ – now they have no kind. Whatever they are they are not really animal, and yet, not really human either.
And then there is us – propped up in our cages, sitting in our offices. He quotes Taylor and his vision of a class of workers as being ‘dumb as oxen’. As animals have become soulless in our brave new world, so have we.
But what is particularly interesting is that as animals have been moved more and more to the periphery of human existence, moved out of our day-to-day lives, they have been placed into zoos. This is the place where we go to look at animals now – but what is it that we see? Not really the animals. Generally, what we really see is a lethargic lump sleeping in a corner. Sure, the cages have become more realistic now than they were when this was written – but as good as the cages may become what you are not looking at is the animal. The animal can only be the animal in its environment. In zoos animals have become something quite other – like pets before them, they have become stripped of their real meaning.
This book would have been much harder to read in the days before google. Now when he mentions a painting or and artist I’ve never heard of before I can quickly google them and there is their work. This beats the crap out of the terrible black and white reproductions supplied here by Bloomsbury.
This year South Australia and then Canberra will be holding an exhibition of Turner’s paintings. I’m pretty excited. Somehow I’m going to get over to see the exhibition in one or other of these galleries. Anyway, there is a wonderful article here on Turner. He says that Turner’s father was a barber and that that being a much more bloody occupation then, he claims that many of his paintings are about water turning to blood (a Biblical reference from Revelations) and links this too to his use of the palette knife – and when you think of his sunsets over water …
There is an amazing discussion of his painting Snow Storm. http://en.wikipedia.org/wiki/File:Wil...
He was actually in a storm at sea just like this – not just in it, he actually had himself tied to a mast so as to be able to observe it. You know, like Ulysses. Turner may have been seriously up himself, but he sure could paint.
This is a short book and some of it was quite slow reading for me – I’m not as familiar with some of the artists as I should be – but this guy really can think. He caught me a few times with my ‘oh, yes, of course’ response - one of my favourite responses to any book. Lovely essays by a fascinating man.
But suddenly this Berger article has been mentioned everywhere. I’ve seen it mentioned at least four or five times in the last six months. And rightly so, too, as it is a wonderful piece of writing.
He starts by saying that there was once a time when there was a symmetry in how we looked at animals and how animals looked at us. However, this symmetry was never really complete – as we have language and therefore self-consciousness. But language is an interesting thing too – there are many who claim that language is a consequence of metaphor – and that the first metaphors for humans were almost invariably animal metaphors. This is really interesting, as totems form some of our earliest art forms – cave paintings and wooden sculptures. The relationship between humans and animals was once something of remarkable significance and a person’s totem animal said something fundamental about the person, something we would struggle to say today in any form. As he says repeatedly in his essay, there was a time when the boundaries between what is human and what is animal were almost impossible to separate.
Things tended to change after Descartes – this was due to the 'fact' that animals lacked souls, and so were incapable of thinking and therefore of having a true ground for their existence (his ‘I think therefore I am’). This made animals merely machines. The continuation of this into Darwinian evolution – where, again, animals are too often seen as lower rungs on a ladder leading up to us – alienates them again from us. The industrial revolution is in large part a movement away from animals as ‘companions’ - as similar forms. They have become, instead, inputs. Factory farms being the clearest example of this. The horse behind the plough has an existence and a necessity, a reality, which simply doesn’t exist for the caged chicken.
The only animals we have ‘real’ relationships with now are our pets – but pets are anything but real animals. We have made them into strange humans – mute and generally completely isolated from their own ‘kind’ – now they have no kind. Whatever they are they are not really animal, and yet, not really human either.
And then there is us – propped up in our cages, sitting in our offices. He quotes Taylor and his vision of a class of workers as being ‘dumb as oxen’. As animals have become soulless in our brave new world, so have we.
But what is particularly interesting is that as animals have been moved more and more to the periphery of human existence, moved out of our day-to-day lives, they have been placed into zoos. This is the place where we go to look at animals now – but what is it that we see? Not really the animals. Generally, what we really see is a lethargic lump sleeping in a corner. Sure, the cages have become more realistic now than they were when this was written – but as good as the cages may become what you are not looking at is the animal. The animal can only be the animal in its environment. In zoos animals have become something quite other – like pets before them, they have become stripped of their real meaning.
This book would have been much harder to read in the days before google. Now when he mentions a painting or and artist I’ve never heard of before I can quickly google them and there is their work. This beats the crap out of the terrible black and white reproductions supplied here by Bloomsbury.
This year South Australia and then Canberra will be holding an exhibition of Turner’s paintings. I’m pretty excited. Somehow I’m going to get over to see the exhibition in one or other of these galleries. Anyway, there is a wonderful article here on Turner. He says that Turner’s father was a barber and that that being a much more bloody occupation then, he claims that many of his paintings are about water turning to blood (a Biblical reference from Revelations) and links this too to his use of the palette knife – and when you think of his sunsets over water …
There is an amazing discussion of his painting Snow Storm. http://en.wikipedia.org/wiki/File:Wil...
He was actually in a storm at sea just like this – not just in it, he actually had himself tied to a mast so as to be able to observe it. You know, like Ulysses. Turner may have been seriously up himself, but he sure could paint.
This is a short book and some of it was quite slow reading for me – I’m not as familiar with some of the artists as I should be – but this guy really can think. He caught me a few times with my ‘oh, yes, of course’ response - one of my favourite responses to any book. Lovely essays by a fascinating man.
January 1, 2020
چرا مقاله؟
والتر بنیامین معضل فلسفی را مسأله‌ی بیانگری می‌دانست.
سوال این است که حقیقت چیست؟ و اما سوال بعدی می‌گوید به فرض وجود داشتن حقیقت، آیا می‌توان آن را بیان کرد؟ طرح این پرسش نشان می‌دهد که میان بیانِ حقیقت و خود آن فاصله هست.
بنیامین این فاصله‌ی بیان با اصل حقیقی را چگونه بیان می‌کند؟ با اهمیت دادن به‌چیزی که ادعایی کاملن مخالف دارد و خود را بیانگر معرفی می‌کند: کتاب؛ اما کتاب بیانگر نیست، بل پندار بیانگری را آفریده است. کتاب با بیانگر دانستن خود باید به یک توقع پاسخ دهد، توقعِ نظام‌مند بودن‌اش.
اما شکلی دیگر از نوشتار این پندار را حذف می‌کند: قطعه‌نویسی؛(که مقاله‌نویسی هم نوعی دیگر از آن است). اگر قطعه‌ها معیار باشند، آنگاه گردآمدن‌شان در یک مجلد دیگر به معنایِ بیانگری معنا نخواهد بود. در این‌جا دیگر نظامی وجود ندارد و امکان آزادی تأویل فراهم می‌شود.
این سخنان را نخست در کتاب خاطرات ظلمتِ بابک احمدی خواندم و پس از گذشت سال‌ها همچنان گوشه‌ی ذهنم باقی مانده، به همین دلیل در ذهنم برای مقاله‌ها جایگاهی کمی والاتر درنظر گرفته‌ام. پس از پایان یافتن درباره‌ی نگریستن سخنان بابک احمدی از قول بنیامین از گوشه‌ی ذهنم خارج شد و به‌جایی آمد که گویی همین یک ساعت پیش برای اولین بار آن را خوانده‌ام.
بابک احمدی در ادامه می‌گوید کسانی که از نظام می‌گریزند در شکل مقاله ابزاری درست را خواهند یافت، یعنی آنها توهم وجود یک نظام را ایجاد نمی‌کنند، آنها نمی‌خواهند ناتوانی در بیان را پشت الفاظ پنهان کنند.
و درباره‌ی نگریستن آن چیزی بود که به این سخن آخر نزدیک‌اش یافتم، چه آن‌جا که جان برجر نقاشی‌های فرانسیس بیکن را با نشانه‌های زبان روزمره شرح می‌دهد، یا آن‌جا که از نگریستن به حیوانات می‌گوید، یا درجایی که از تجربه‌ی زیسته در یک مزرعه حرف می‌زند، هیچ چیز نظام‌مندی میان آنها وجود ندارد، اما برخی جملات یا بندهایش را به‌تنهایی می‌توان ساعت‌ها لذت برد.
والتر بنیامین معضل فلسفی را مسأله‌ی بیانگری می‌دانست.
سوال این است که حقیقت چیست؟ و اما سوال بعدی می‌گوید به فرض وجود داشتن حقیقت، آیا می‌توان آن را بیان کرد؟ طرح این پرسش نشان می‌دهد که میان بیانِ حقیقت و خود آن فاصله هست.
بنیامین این فاصله‌ی بیان با اصل حقیقی را چگونه بیان می‌کند؟ با اهمیت دادن به‌چیزی که ادعایی کاملن مخالف دارد و خود را بیانگر معرفی می‌کند: کتاب؛ اما کتاب بیانگر نیست، بل پندار بیانگری را آفریده است. کتاب با بیانگر دانستن خود باید به یک توقع پاسخ دهد، توقعِ نظام‌مند بودن‌اش.
اما شکلی دیگر از نوشتار این پندار را حذف می‌کند: قطعه‌نویسی؛(که مقاله‌نویسی هم نوعی دیگر از آن است). اگر قطعه‌ها معیار باشند، آنگاه گردآمدن‌شان در یک مجلد دیگر به معنایِ بیانگری معنا نخواهد بود. در این‌جا دیگر نظامی وجود ندارد و امکان آزادی تأویل فراهم می‌شود.
این سخنان را نخست در کتاب خاطرات ظلمتِ بابک احمدی خواندم و پس از گذشت سال‌ها همچنان گوشه‌ی ذهنم باقی مانده، به همین دلیل در ذهنم برای مقاله‌ها جایگاهی کمی والاتر درنظر گرفته‌ام. پس از پایان یافتن درباره‌ی نگریستن سخنان بابک احمدی از قول بنیامین از گوشه‌ی ذهنم خارج شد و به‌جایی آمد که گویی همین یک ساعت پیش برای اولین بار آن را خوانده‌ام.
بابک احمدی در ادامه می‌گوید کسانی که از نظام می‌گریزند در شکل مقاله ابزاری درست را خواهند یافت، یعنی آنها توهم وجود یک نظام را ایجاد نمی‌کنند، آنها نمی‌خواهند ناتوانی در بیان را پشت الفاظ پنهان کنند.
و درباره‌ی نگریستن آن چیزی بود که به این سخن آخر نزدیک‌اش یافتم، چه آن‌جا که جان برجر نقاشی‌های فرانسیس بیکن را با نشانه‌های زبان روزمره شرح می‌دهد، یا آن‌جا که از نگریستن به حیوانات می‌گوید، یا درجایی که از تجربه‌ی زیسته در یک مزرعه حرف می‌زند، هیچ چیز نظام‌مندی میان آنها وجود ندارد، اما برخی جملات یا بندهایش را به‌تنهایی می‌توان ساعت‌ها لذت برد.
July 26, 2021
Svaki susret sa Berdžerom predstavlja retku oazu znanja: bogatu, a gotovo uvek nenapadnu i neuobraženu. Ima kod Berdžera svega što je duši milo – od tračaka trač-partija u kuloarima istorijskih bezizlaza (usput se, npr. sazna da je Karavađo ubio čoveka), do trijumfalno elegantnih i uticajnih zaključaka o prirodi umetnosti. Još kad se, pomoću interneta, prate dela o kojima piše, ugođaj je potpun.
Ipak, pravi dragulj ove zbirke ne govori o nekom umetniku, već o odnosu između čoveka i životinja. „Why Look at Animals” je izvanredan esej, jedan od utemeljujućih radova za ono što se naziva „animal studies”. Pritom, ovo je i odličan uvod u celu problematiku i to ne samo zbog Berdžerove potpune neopterećenosti stručnim terminima i džombastim izrazima, već zbog lucidnog skeniranja najvažnijih mesta.
Odnos čoveka i životinja je temeljno disproporcijalan, a to nije oduvek bilo tako. Životinje su, štaviše, ušle u kolektivnu imaginaciju kao prenosnici i glasnici. Berdžer to ne spominje, ali neki folkloristi smatraju da je najstariji žanr usmene književnosti upravo priča o životinjama, što nije slučajno – setimo se samo uloge životinja u religijskim ritualima ili njihovih mesta u pričama. Takođe, pećinska umetnost nam pokazuje da su životinje bile jedna od prvih tema, a Berdžer pretpostavlja da je životinjska krv služila kao jedna od prvih boja. Shodno tome, nije nemoguće, tvrdi Berdžer, nadovezujući se na Rusoa („Figurative language was the first to be born, proper meanings were the last to be found”), da je prva metafora upravo bila vezana za životinju. Treba dodati da su figurice životinja bile i drevne igračke (pogledajte, npr. ovog ježa: https://www.brooklynmuseum.org/openco...), kao i da je vrlo zanimljivo što se u svim kulturama uči, bez obzira da li deca žive na selu ili u gradu, koja je koja životinja. Životinje su, dakle, u temelju našeg poimanja sveta i kao takve predstavljaju jemac kulture, a čovek svoj status privilegovanog stvorenja određuje najčešće kroz bivanje ne-životinjom. Reći nekome da je životinja predstavlja veliku uvredu, upravo zbog toga što se granica briše.
I ovde je, kao na mnogim mestima, čorbu zapaprio Dekart, koji je životinje sveo na mašine koje se kreću. Ukoliko su ne-duhovni i ne-osećajući entiteti, životinje se mogu eksploatisati, budući da je uzajamnost između njih i čoveka nemoguća. Ta isključiva i isključujuća antropocentričnost donela je mnogo kobnih nesporazuma, a reflekse shvatanja životinja kao mašina imamo i danas. Posebno je, u tom svetlu, podsticajno razmišljati o kućnim ljubimcima i zoo-vrtu. Prosečnog vlasnika životinja upotpunjuje – pruža mu ono bez čega bi njegova ličnost bila neostvarena. Imati kućnog ljubimca je, u najboljem smislu, jedna škola suživota i zajedništva, a u najgorem – poligon nemara i izrabljivanja. A što se zoo-vrtova tiče, oni su svojevrsni anti-muzeji – gde se eksponati pomeraju, rastu, umiru, misle i, što je najočiglednije, a najčešće se prenebregava – gledaju:
„In the accompanying ideology, animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance. They are the objects of our ever-extending knowledge. What we know about them is an index of our power, and thus an index of what separates us from them.”
I to hvatanje pogleda je nešto posebno – uzajamno prepoznavanje i osećaj prisustva: ne samo dodir drugosti, nego i samopotvrda. Zoo-vrt tako, Berdžer tvrdi, predstavlja spomenik nemogućnosti da se susret dogodi. Zato su ovakva promišljanja pokušaj da se nešto promeni, da se gledanje kao institucija redefiniše ili (napisaću ovo uz sve moguće rizike) – školuje. Da, preko 80% utisaka iz spoljnje sredine potiče iz čula vida i mi gledanje često uzimamo zdravo-za-gotovo. A tek to da možemo da ne samo oni koji gledaju, već i gledani!
A pogled možemo i zamrznuti i poslati ga kroz vreme.
To je priča fotografije. I začuđujuće retko osvešćavamo etimologiju te reči – doslovni prevod bi bio svetlopis. Fotografisanjem, dakle, zarobljujemo svetlo i pohranjujemo ga za budućnost. Od 1839. godine kada je Foks Talbot otkrio fotoaparat, doživljaj vremena je suštinski preobražen. Berdžer ističe kako je fotografija donela izvestan atomizam u razmišljanju – kroz njih svet postaje serija nepovezanih čestica, a vreme niz anegdota i za razliku od ostalih oblika vizuelnih umetnosti, fotografija nije imitacija ili interpretacija (iako je i to, dodao bih ja), nego trag. I to njeno svojstvo zahteva novu misao o svekodnevici, istoričnosti i sećanju, koje se upravo potvrđuje ne kao nešto linearno, već radijalno...
Berdžer, naravno, komentariše i poglede Suzan Zontag na fotografiju, a ko hoće, ima i zanimljivu emisiju gde njih dvoje razgovaraju: To Tell a Story 1983
Pošto sam se baš raspisao, na kraju ću samo ukratko o esejima o umetnicima. Sasvim moguće da će nekome oni biti bliži.
Žan-Fransoa Mije – „Sakupljačice klasja”, „Angelus”, „Sejač” – poseban senzibilitet u prikazivanju seoskog života (seljaci u zapadnom slikarstvu, doslovce, postepeno, ustaju iz senki) + zanimljiva Berdžerova napomena: Mije nije znao da slika oči – kako se pogled slike vraća na gledaoca?
Šeker Ahmet Paša – vrlo zanimljiv turski slikar, Berdžeru je posebno privukla pažnju slika „Woodcuter in the Forest”, koja mami svojom neuobičajenom perspektivom. Inače, podseća me, malo na neke scene iz „Drveta divlje kruške” Nurija Bilgea Džejlana. Divan film!
Ralf Fasanela – nema samo Kovačica naivu, ima je i Njujork!
L. S. Lauri – zanimljiva razmišljanja o svakodnevici, rutini i lokalnom; Orvel u „Putu za Vigan” opisuje, posredno, jedno njegovo delo Odlazak na posao
Žorž de la Tur – nikad nije U situaciji koju slika, već uvek stvara distancu – na mnogim platnima odeća se sasvim stapa sa telom – kao da su od iste materije. Uzbudljiv kjaroskuro, karavađovski!
Fransis Bejkon & Volt Dizni – naizgled dijametralno suprotne vizuelne jezike, Berdžer uspeva da neočekivano poveže, pre svega kroz koncept alijenacije.
De Stajl – subjektivnost, praktičnost, objekat, Mondrijan, politika.
Kurbe – slike pune kamenolikih (kamenolomnih?) likova – „Sahrana u Ornanu” kao primer usamljeništva u masi
Tarner – bio je sin londonskog brice, a stric mu je bio kasapin. Priroda je kod Tarnera i nasilna i rastočena. Nakon njegove smrti ostalo je 19 000 crteža i akvarela i nekoliko stotina uljanih slika. Raskin tvrdi da je dominantno Tarnerovo osećanje smrt. Berdžer – usamljenost, nasilje i nemogućnost iskupljenja. Snowstorm
Žorž Ruo – u životu smo večne izbeglice
Rene Magrit – da nejasno bude sasvim jasno
Đakometi – kako smrt umetnika predstavlja novi život za njegovo delo + čin gledanja kao molitva
Roden – bio je neviđeno uspaljen čovek; danas to ne bi moglo tako. Berdžer skreće pažnju na to što njegove skulpture (sem statue Balzaka) nikada ne prate okruženje – one, prosto, žele samostalnost i neuklopljenost. Pigmalion je moćan mit.
Romaine Lorquet – kako pažljivo posmatranje umetnosti menja doživljaj prirode
(Marx, „Philosophical and Economic Manuscripts”: The human essence of nature first exists only for social man; for only here does nature exist as the foundation of his own human existence. Only here has what is to him his natural existence become his human exsitence, and nature become man for him.)
POLJE – jedan od najčešćih motiva u istoriji slikarstva. Ipak, kad je polje događaj, a kad je u događaju? Kad počinje podsticaj za stvaranje, a kad za gledanje? Kako se prostor dubine premešta na razmere slike?
Ipak, pravi dragulj ove zbirke ne govori o nekom umetniku, već o odnosu između čoveka i životinja. „Why Look at Animals” je izvanredan esej, jedan od utemeljujućih radova za ono što se naziva „animal studies”. Pritom, ovo je i odličan uvod u celu problematiku i to ne samo zbog Berdžerove potpune neopterećenosti stručnim terminima i džombastim izrazima, već zbog lucidnog skeniranja najvažnijih mesta.
Odnos čoveka i životinja je temeljno disproporcijalan, a to nije oduvek bilo tako. Životinje su, štaviše, ušle u kolektivnu imaginaciju kao prenosnici i glasnici. Berdžer to ne spominje, ali neki folkloristi smatraju da je najstariji žanr usmene književnosti upravo priča o životinjama, što nije slučajno – setimo se samo uloge životinja u religijskim ritualima ili njihovih mesta u pričama. Takođe, pećinska umetnost nam pokazuje da su životinje bile jedna od prvih tema, a Berdžer pretpostavlja da je životinjska krv služila kao jedna od prvih boja. Shodno tome, nije nemoguće, tvrdi Berdžer, nadovezujući se na Rusoa („Figurative language was the first to be born, proper meanings were the last to be found”), da je prva metafora upravo bila vezana za životinju. Treba dodati da su figurice životinja bile i drevne igračke (pogledajte, npr. ovog ježa: https://www.brooklynmuseum.org/openco...), kao i da je vrlo zanimljivo što se u svim kulturama uči, bez obzira da li deca žive na selu ili u gradu, koja je koja životinja. Životinje su, dakle, u temelju našeg poimanja sveta i kao takve predstavljaju jemac kulture, a čovek svoj status privilegovanog stvorenja određuje najčešće kroz bivanje ne-životinjom. Reći nekome da je životinja predstavlja veliku uvredu, upravo zbog toga što se granica briše.
I ovde je, kao na mnogim mestima, čorbu zapaprio Dekart, koji je životinje sveo na mašine koje se kreću. Ukoliko su ne-duhovni i ne-osećajući entiteti, životinje se mogu eksploatisati, budući da je uzajamnost između njih i čoveka nemoguća. Ta isključiva i isključujuća antropocentričnost donela je mnogo kobnih nesporazuma, a reflekse shvatanja životinja kao mašina imamo i danas. Posebno je, u tom svetlu, podsticajno razmišljati o kućnim ljubimcima i zoo-vrtu. Prosečnog vlasnika životinja upotpunjuje – pruža mu ono bez čega bi njegova ličnost bila neostvarena. Imati kućnog ljubimca je, u najboljem smislu, jedna škola suživota i zajedništva, a u najgorem – poligon nemara i izrabljivanja. A što se zoo-vrtova tiče, oni su svojevrsni anti-muzeji – gde se eksponati pomeraju, rastu, umiru, misle i, što je najočiglednije, a najčešće se prenebregava – gledaju:
„In the accompanying ideology, animals are always the observed. The fact that they can observe us has lost all significance. They are the objects of our ever-extending knowledge. What we know about them is an index of our power, and thus an index of what separates us from them.”
I to hvatanje pogleda je nešto posebno – uzajamno prepoznavanje i osećaj prisustva: ne samo dodir drugosti, nego i samopotvrda. Zoo-vrt tako, Berdžer tvrdi, predstavlja spomenik nemogućnosti da se susret dogodi. Zato su ovakva promišljanja pokušaj da se nešto promeni, da se gledanje kao institucija redefiniše ili (napisaću ovo uz sve moguće rizike) – školuje. Da, preko 80% utisaka iz spoljnje sredine potiče iz čula vida i mi gledanje često uzimamo zdravo-za-gotovo. A tek to da možemo da ne samo oni koji gledaju, već i gledani!
A pogled možemo i zamrznuti i poslati ga kroz vreme.
To je priča fotografije. I začuđujuće retko osvešćavamo etimologiju te reči – doslovni prevod bi bio svetlopis. Fotografisanjem, dakle, zarobljujemo svetlo i pohranjujemo ga za budućnost. Od 1839. godine kada je Foks Talbot otkrio fotoaparat, doživljaj vremena je suštinski preobražen. Berdžer ističe kako je fotografija donela izvestan atomizam u razmišljanju – kroz njih svet postaje serija nepovezanih čestica, a vreme niz anegdota i za razliku od ostalih oblika vizuelnih umetnosti, fotografija nije imitacija ili interpretacija (iako je i to, dodao bih ja), nego trag. I to njeno svojstvo zahteva novu misao o svekodnevici, istoričnosti i sećanju, koje se upravo potvrđuje ne kao nešto linearno, već radijalno...
Berdžer, naravno, komentariše i poglede Suzan Zontag na fotografiju, a ko hoće, ima i zanimljivu emisiju gde njih dvoje razgovaraju: To Tell a Story 1983
Pošto sam se baš raspisao, na kraju ću samo ukratko o esejima o umetnicima. Sasvim moguće da će nekome oni biti bliži.
Žan-Fransoa Mije – „Sakupljačice klasja”, „Angelus”, „Sejač” – poseban senzibilitet u prikazivanju seoskog života (seljaci u zapadnom slikarstvu, doslovce, postepeno, ustaju iz senki) + zanimljiva Berdžerova napomena: Mije nije znao da slika oči – kako se pogled slike vraća na gledaoca?
Šeker Ahmet Paša – vrlo zanimljiv turski slikar, Berdžeru je posebno privukla pažnju slika „Woodcuter in the Forest”, koja mami svojom neuobičajenom perspektivom. Inače, podseća me, malo na neke scene iz „Drveta divlje kruške” Nurija Bilgea Džejlana. Divan film!
Ralf Fasanela – nema samo Kovačica naivu, ima je i Njujork!
L. S. Lauri – zanimljiva razmišljanja o svakodnevici, rutini i lokalnom; Orvel u „Putu za Vigan” opisuje, posredno, jedno njegovo delo Odlazak na posao
Žorž de la Tur – nikad nije U situaciji koju slika, već uvek stvara distancu – na mnogim platnima odeća se sasvim stapa sa telom – kao da su od iste materije. Uzbudljiv kjaroskuro, karavađovski!
Fransis Bejkon & Volt Dizni – naizgled dijametralno suprotne vizuelne jezike, Berdžer uspeva da neočekivano poveže, pre svega kroz koncept alijenacije.
De Stajl – subjektivnost, praktičnost, objekat, Mondrijan, politika.
Kurbe – slike pune kamenolikih (kamenolomnih?) likova – „Sahrana u Ornanu” kao primer usamljeništva u masi
Tarner – bio je sin londonskog brice, a stric mu je bio kasapin. Priroda je kod Tarnera i nasilna i rastočena. Nakon njegove smrti ostalo je 19 000 crteža i akvarela i nekoliko stotina uljanih slika. Raskin tvrdi da je dominantno Tarnerovo osećanje smrt. Berdžer – usamljenost, nasilje i nemogućnost iskupljenja. Snowstorm
Žorž Ruo – u životu smo večne izbeglice
Rene Magrit – da nejasno bude sasvim jasno
Đakometi – kako smrt umetnika predstavlja novi život za njegovo delo + čin gledanja kao molitva
Roden – bio je neviđeno uspaljen čovek; danas to ne bi moglo tako. Berdžer skreće pažnju na to što njegove skulpture (sem statue Balzaka) nikada ne prate okruženje – one, prosto, žele samostalnost i neuklopljenost. Pigmalion je moćan mit.
Romaine Lorquet – kako pažljivo posmatranje umetnosti menja doživljaj prirode
(Marx, „Philosophical and Economic Manuscripts”: The human essence of nature first exists only for social man; for only here does nature exist as the foundation of his own human existence. Only here has what is to him his natural existence become his human exsitence, and nature become man for him.)
POLJE – jedan od najčešćih motiva u istoriji slikarstva. Ipak, kad je polje događaj, a kad je u događaju? Kad počinje podsticaj za stvaranje, a kad za gledanje? Kako se prostor dubine premešta na razmere slike?
April 9, 2020
این کتاب مجموعه ای است از مقالاتی نسبتا کوتاه که برجر آن ها را در دهه شصت، هفتاد و هشتاد میلادی نوشته است. بیشتر این مقاله ها در مورد اثر یا آثار یک هنرمند دوره مدرن (مدرن به مفهوم عام آن یعنی از رنسانس تا قرن بیستم) است که زیر نگاه تیزبینانه ی او موشکافی شده اند. در نبوغ برجر به عنوان منقد و مورخ هنر هیچ جای شک نیست و مهارت او در «��یدنِ» آثار هنری همیشه فوق‌العاده و غافلگیرکننده است. برجر شیوه نگریستن را یاد می دهد. اینکه چطور می توان در عین لذت بردن از نقاشی ها و عکس ها از آنها صحبت کرد. همزمان در همه مقالات او میلی است به شکستن قالب‌های رایج تاریخ هنر سنتی و دعوت‌هایی صمیمانه به مواجه‌هایی خلاقانه‌تر با آثار هنری.
بیشتر تصاویر از متن فارسی حذف شده‌اند و در حین خواندن باید مدام تصاویر را جست و جو کنید. از آن کتابهاست که باید اصلش را می خواندم نه ترجمه. هرچند ترجمه بد نیست ولی بعضی جاها مخصوصا مقاله‌های اول انگار متن فارسی کمی روغن‌کاری می خواهد.
بیشتر تصاویر از متن فارسی حذف شده‌اند و در حین خواندن باید مدام تصاویر را جست و جو کنید. از آن کتابهاست که باید اصلش را می خواندم نه ترجمه. هرچند ترجمه بد نیست ولی بعضی جاها مخصوصا مقاله‌های اول انگار متن فارسی کمی روغن‌کاری می خواهد.
December 30, 2020
Been ages since I last read Berger, and that Ways of Seeing which I much enjoyed. Well, I'd say this was even better. A terrific collection of 23 essays, which I'd put up there with the likes of Susan Sontag's On Photography, and Roland Barthes' Camera Lucida, even though this book isn't just about photography.
March 23, 2011
"All theories of ultimate origin are only ways of better defining what followed." (8)
"The photographic moment for Strand is a biographical or historic moment, whose duration is ideally measured not by seconds but by its relation to a lifetime. Strand does not pursue an instant, but encourages a moment to arise as one might encourage a story to be told." (47)
"What served in place of the photograph; before the camera's invention? The expected answer is the engraving, the drawing, the painting. The more revealing answer might be: memory. What photographs do out there in space was previously done with reflection." (54)
"For the photographer this means thinking of her or himself not so much as a reporter to the rest of the world but, rather, as a recorder for those involved in the events photographed. The distinction is crucial." (62)
"The virtuoso performance of the oil painting assembles all aspects of the visible to conduct them to a single point: the point of view of the empirical onlooker. And it insists that such a view constitutes visibility itself. Graphic work, with its limited means, is more modest; it only claims a single aspect of visual experience, and therefore is adaptable to different uses." (85)
"Thus there is a close parallel between pictorial representations of space and the ways in which stories are told." (90)
"It would then be far less possible to localize his work, either geographically or historically: emotions are always more general than circumstances." (101)
"Thus each painting offers, not an instant view, a postcard, but an amalgam of visual experience, a sequence of memories." (104)
"A modern city, however, is not only a place, it is also in itself, long before it is painted, a series of images, a circuit of messages. A city teaches and conditions by its appearances, its facades and its plan." (104)
"Each window frames the locus of private or social activity. Each frame contains the sign of a lived experience. The triptych as a whole assembles the sum of these signs of experience, which are massed together according to a visible law of accumulation, brick upon brick, storey upon storey, window by window. The city has grown like a honeycomb: unlike a honeycomb each cell, each window looks different. Yet these differences, which must express individual memories, hopes, choices, despair, cancel each other out and each set is always replaceable." (105)
"No artist's work is reducible to the independent truth; like the artist's life - or yours or mine - the life's work constitutes its own valid or worthless truth. Explanations, analyses, interpretation, are no more than frames or lenses to help the spectator focus his attention more sharply on the work. The only justification for criticism is that it allows us to see more clearly." (141)
"No wonder that what Turner admired in painting was the ability to cast doubt, to throw into mystery. Rembrandt, he said admiringly, 'threw a mysterious doubt over the meanest piece of common.'" (152)
"There is nothing like alcohol for making one believe that the self one is presenting is one's true, up to now always hidden, self." (172)
"All art, which is based on a close observation of nature, eventually changes the way nature is seen. Either it confirms more strongly an already established way of seeing nature or it proposes a new way." (196)
"All events exist as definable events by virtue of their relation to other events." (204)
"The photographic moment for Strand is a biographical or historic moment, whose duration is ideally measured not by seconds but by its relation to a lifetime. Strand does not pursue an instant, but encourages a moment to arise as one might encourage a story to be told." (47)
"What served in place of the photograph; before the camera's invention? The expected answer is the engraving, the drawing, the painting. The more revealing answer might be: memory. What photographs do out there in space was previously done with reflection." (54)
"For the photographer this means thinking of her or himself not so much as a reporter to the rest of the world but, rather, as a recorder for those involved in the events photographed. The distinction is crucial." (62)
"The virtuoso performance of the oil painting assembles all aspects of the visible to conduct them to a single point: the point of view of the empirical onlooker. And it insists that such a view constitutes visibility itself. Graphic work, with its limited means, is more modest; it only claims a single aspect of visual experience, and therefore is adaptable to different uses." (85)
"Thus there is a close parallel between pictorial representations of space and the ways in which stories are told." (90)
"It would then be far less possible to localize his work, either geographically or historically: emotions are always more general than circumstances." (101)
"Thus each painting offers, not an instant view, a postcard, but an amalgam of visual experience, a sequence of memories." (104)
"A modern city, however, is not only a place, it is also in itself, long before it is painted, a series of images, a circuit of messages. A city teaches and conditions by its appearances, its facades and its plan." (104)
"Each window frames the locus of private or social activity. Each frame contains the sign of a lived experience. The triptych as a whole assembles the sum of these signs of experience, which are massed together according to a visible law of accumulation, brick upon brick, storey upon storey, window by window. The city has grown like a honeycomb: unlike a honeycomb each cell, each window looks different. Yet these differences, which must express individual memories, hopes, choices, despair, cancel each other out and each set is always replaceable." (105)
"No artist's work is reducible to the independent truth; like the artist's life - or yours or mine - the life's work constitutes its own valid or worthless truth. Explanations, analyses, interpretation, are no more than frames or lenses to help the spectator focus his attention more sharply on the work. The only justification for criticism is that it allows us to see more clearly." (141)
"No wonder that what Turner admired in painting was the ability to cast doubt, to throw into mystery. Rembrandt, he said admiringly, 'threw a mysterious doubt over the meanest piece of common.'" (152)
"There is nothing like alcohol for making one believe that the self one is presenting is one's true, up to now always hidden, self." (172)
"All art, which is based on a close observation of nature, eventually changes the way nature is seen. Either it confirms more strongly an already established way of seeing nature or it proposes a new way." (196)
"All events exist as definable events by virtue of their relation to other events." (204)
December 24, 2018
ماکس رافائل نوشت که هدف همه ی هنر (ویران کردن چیزها و برقراری جهان ارزش ها بوده است)
مارکوزه به هنر به مانند (امتناع عظیم) از جهان ان گونه که هست اشاره می کند.
مارکوزه به هنر به مانند (امتناع عظیم) از جهان ان گونه که هست اشاره می کند.
August 9, 2023
درباره‌ی دیدن؛ دیدن چه؟ دیدن در چه زمانی؟ دیدن از چه زاویه‌ای؟ و البته که دیدن با چه هدفی؟ انسان در جهان قدیم چگونه می‌دید و چه چیزی باعث مدرن شدن تجربه‌ی دیدن شد؟
برجر برای اندیشیدن به این سوالات، از چرایی و چیستی دیدن حیوانات در باغ وحش (و سیر پرتلاطمی که حیوان به عنوان یار فکری، زبانی و فرهنگی در زندگی انسان طی کرده) شروع می‌کند، عکاسی را – به عنوان هنری کمابیش مدرن در ذات – پشت سر گذاشته و سپس به شاخه‌های سنتی‌تری چون نقاشی و پیکرتراشی می‌پردازد و گروهی از هنرمندان قرن ۱۶ تا ۲۰ که فرزندان ناخلف پدران و استادکاران خود بوده‌اند.
شاید بتوان گفت که دغدغه اساسی او تاثیر حوادث سهمگین تاریخی (و مادی) بر زندگی ذهنی هنرمند است. بلا، مرگ و انقلاب در دنیای بیرون چگونه خود را به صورت غیرمستقیم در آثار نشان می‌دهند؟ تجربه‌ی رنجِ گسستگی از دین – و هر آنچه به صورت سنتی جهان را توجیه می‌کرد – و رنج مضاعف قرار گرفتن در دنیایی ناآشنا که دیگر نمی‌توان آن را به‌طور سابق «دید»، چگونه در بطن نو شدن هنرمند و هنرش قرار دارد؟ مثال‌ها زیاد هستند: ژرژ لا تور و جنگ‌های سی‌ساله، ژان فرانسوا میله و انقلاب ۱۸۴۸ فرانسه، لارنس لوری و رکود اقتصادی شمال صنعتی انگلیس در دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰ و شاید در افراطی‌ترین حالت، فرانسیس بیکن و بی‌معنایی ارتباط انسانی در عصر اتم.
برجر اما در جستارهای کوتاهش تنها دست به توصیف شرایط تاریخی و موضوع آثار نمی‌زند، بلکه می‌کوشد ارتباطی بین آن و فرم پیدا کند، زیرا بسیاری از این هنرمندان تکنیک‌های قدیمی‌تر را به شکلی نو در خدمت دنیایی جدید قرار داده‌اند: چرا پرسپکتیو سنتی آثار میله با موضوع نقاشی‌هایش یعنی دهقانان ناهمگون است؟ نقش پنجره و «نگاه فیلمی» در ترکیب‌بندی کارهای رالف فازانلا چیست؟ چرا رودن در اوج شهرت شاگردانی داشت که برایش روی مرمر و برنز کار می‌کردند، اما خودش همیشه عاشق گل رس بود؟
برجر برای اندیشیدن به این سوالات، از چرایی و چیستی دیدن حیوانات در باغ وحش (و سیر پرتلاطمی که حیوان به عنوان یار فکری، زبانی و فرهنگی در زندگی انسان طی کرده) شروع می‌کند، عکاسی را – به عنوان هنری کمابیش مدرن در ذات – پشت سر گذاشته و سپس به شاخه‌های سنتی‌تری چون نقاشی و پیکرتراشی می‌پردازد و گروهی از هنرمندان قرن ۱۶ تا ۲۰ که فرزندان ناخلف پدران و استادکاران خود بوده‌اند.
شاید بتوان گفت که دغدغه اساسی او تاثیر حوادث سهمگین تاریخی (و مادی) بر زندگی ذهنی هنرمند است. بلا، مرگ و انقلاب در دنیای بیرون چگونه خود را به صورت غیرمستقیم در آثار نشان می‌دهند؟ تجربه‌ی رنجِ گسستگی از دین – و هر آنچه به صورت سنتی جهان را توجیه می‌کرد – و رنج مضاعف قرار گرفتن در دنیایی ناآشنا که دیگر نمی‌توان آن را به‌طور سابق «دید»، چگونه در بطن نو شدن هنرمند و هنرش قرار دارد؟ مثال‌ها زیاد هستند: ژرژ لا تور و جنگ‌های سی‌ساله، ژان فرانسوا میله و انقلاب ۱۸۴۸ فرانسه، لارنس لوری و رکود اقتصادی شمال صنعتی انگلیس در دهه‌های ۱۹۳۰ تا ۱۹۵۰ و شاید در افراطی‌ترین حالت، فرانسیس بیکن و بی‌معنایی ارتباط انسانی در عصر اتم.
برجر اما در جستارهای کوتاهش تنها دست به توصیف شرایط تاریخی و موضوع آثار نمی‌زند، بلکه می‌کوشد ارتباطی بین آن و فرم پیدا کند، زیرا بسیاری از این هنرمندان تکنیک‌های قدیمی‌تر را به شکلی نو در خدمت دنیایی جدید قرار داده‌اند: چرا پرسپکتیو سنتی آثار میله با موضوع نقاشی‌هایش یعنی دهقانان ناهمگون است؟ نقش پنجره و «نگاه فیلمی» در ترکیب‌بندی کارهای رالف فازانلا چیست؟ چرا رودن در اوج شهرت شاگردانی داشت که برایش روی مرمر و برنز کار می‌کردند، اما خودش همیشه عاشق گل رس بود؟
October 4, 2022
کتاب دوست‌‌داشتنی‌ای که از مهم‌ترین خوبیاش این بود که نقدها تقریبا به دور از هرکلیشه‌ای نوشته شده بودن. نحوه‌ی نگاه جان برجر و میزان درکش از هنرمندا ستودنی بود و کیف کردم.
Read
March 29, 2016روزنامه ها اکنون عکس های جنگی خشن چاپ می کنند، چون تاثیر این عکس ها، جز در مواردی نادر، آن چیزی نیست که قبلا تصور می شد. روزنامه ای مثل ساندی تایمز به چاپ عکس های تکان دهنده درباره ی ویتنام یا درباره ی ایرلند شمالی ادامه می دهد و در ضمن از لحاظ سیاسی حامی سیاست هایی است که مسئول این خشونت اند. به این دلیل باید بپرسیم: این قبیل عکس ها چه تاثیری دارند؟
بسیاری بر این عقیده اند که چنین عکس هایی ما را به طرز تکان دهنده ای به یاد واقعیت می اندازند، واقعیت زنده در پس انتزاع های نظریه های سیاسی، آمار کشته شدگان یا بولتن خبری. همچنین کسانی ممکن است بگویند چنین عکس هایی روی پرده ی سیاهی چاپ شده که در برابر آنچه ترجیح می دهیم فراموش کنیم یا نمی خواهیم بدانیم کشیده شده است. ... اما این عکس ها ما را وادار به دیدن چه چیز می کند؟
آنها نفس ما را بند می آورند. سر راست ترین صفتی که می توان درباره ی آنها به کار برد این است که بگوییم گیرا هستند. ما مقهور این عکس ها می شویم ... ضمن آن که به عکس ها نگاه می کنبم، لحظه ی رنج فردی دیگر ما را فرا می گیرد. ما یا از اندوه لبریز می شویم یا از خشم.
اندوه پذیرش بخشی از رنج دیگری بی هیچ فایده ای است، و خشم عمل را بر می انگیزد.
ما سعی می کنیم از لحظه, مجددا به درون زندگی خود بازگردیم. چون چنین می کنیم، تضاد به قدری است که باز از سر گرفتن زندگی به نظرمان واکنشی نامناسب با آنچه لحظه ای قبل دیده ایم جلوه می کند...!
بسیاری بر این عقیده اند که چنین عکس هایی ما را به طرز تکان دهنده ای به یاد واقعیت می اندازند، واقعیت زنده در پس انتزاع های نظریه های سیاسی، آمار کشته شدگان یا بولتن خبری. همچنین کسانی ممکن است بگویند چنین عکس هایی روی پرده ی سیاهی چاپ شده که در برابر آنچه ترجیح می دهیم فراموش کنیم یا نمی خواهیم بدانیم کشیده شده است. ... اما این عکس ها ما را وادار به دیدن چه چیز می کند؟
آنها نفس ما را بند می آورند. سر راست ترین صفتی که می توان درباره ی آنها به کار برد این است که بگوییم گیرا هستند. ما مقهور این عکس ها می شویم ... ضمن آن که به عکس ها نگاه می کنبم، لحظه ی رنج فردی دیگر ما را فرا می گیرد. ما یا از اندوه لبریز می شویم یا از خشم.
اندوه پذیرش بخشی از رنج دیگری بی هیچ فایده ای است، و خشم عمل را بر می انگیزد.
ما سعی می کنیم از لحظه, مجددا به درون زندگی خود بازگردیم. چون چنین می کنیم، تضاد به قدری است که باز از سر گرفتن زندگی به نظرمان واکنشی نامناسب با آنچه لحظه ای قبل دیده ایم جلوه می کند...!
April 18, 2013
بس‌یار خواندنی و بس‌یارتر عمیق. یک کتابِ نقدِ واقعی. از زمره‌ی ئی‌سِی. با ترجمه‌ای نادر و فاخر و کم‌نظیر. لحنِ و شیوه‌ی مقالات مرا یادِ نریشن‌های برنامه‌ی «تماشا»ی «بی‌بی‌سی‌فارسی» می‌انداخت که البتّه بی‌راه هم نبود. بِرجِر خودش در بی‌بی‌سی یک هم‌چه برنامه‌ای داشته و اصلاً هم‌آن برنامه بوده که شده این کتاب و چه بسا که این شیوه‌ی نگریستنِ او باشد که هنوز هم در برنامه‌های بی‌بی‌سی رواج دارد. باید یاد بگیریم این‌شکل‌ِ از نقدکردن را واقعاً. از نشرِ «آگه».
May 16, 2024
“در این زندگی ما همه در حال گریزیم.گریز از بیماری،از ملال،از فقر،از بی یاری،از پچ پچ رسوایی،و بالاتر از همه از مرگ.ما خودمان را زیر ملافه پنهان میکنیم،آن را با دستی لرزان تا چانه هامان بالا می کشیم،و حتی در لحظه ی رفتن از این دنیا هم هنوز در حال حرف زدنیم_حرف زدن از بازنشستگی و از پی خوشگذرانی به جزایر برومی در ایتالیا رفتن.”
November 22, 2010
I had some difficulty with the longer essays in the first section of the book, but strangely, I discovered (after limping through a few pages at a time, week after week) that I was reading the book with too-great attention. I needed to take it somehow less seriously in order to receive the intended content and not become mired in the individual sentences. I find many of Berger's provocative social statements very attractive -- and, in equal measure, tough. Even with my spotty knowledge of art history, I was able to gain significant insight into the artists discussed in the short essays. I was not terribly impressed by the long response to Sontag's _On Photography_ (which book I found utterly maddening).
The only large problem I had with this book is that Vintage did a horrible, lousy job of reproducing the examples of photos and paintings. The pictures are so poor that they might as well not be there at all. One really cannot even make them out in most cases. I don't know what excuse there could be for this.
Overall, a very worthwhile read, and one that encouraged me to consider varying my style of reading in certain sorts of texts.
The only large problem I had with this book is that Vintage did a horrible, lousy job of reproducing the examples of photos and paintings. The pictures are so poor that they might as well not be there at all. One really cannot even make them out in most cases. I don't know what excuse there could be for this.
Overall, a very worthwhile read, and one that encouraged me to consider varying my style of reading in certain sorts of texts.
June 12, 2021
مجموعه مقالات درباره‌ی نگریستن واقعاً درباره‌ی نگریستن است. شیوه‌ی دیدن یاد نمی‌دهد، فرآیند دیدن را توضیح نمی‌دهد، بلکه درباره‌ی خود نگریستن صحبت می‌کند، درباره‌ی تحربه‌ی دیدن. هر مقاله درباره هنرمندی بود به استثنای مقاله‌ی اول که درباره‌ی نگریستن به حیوانات بود (که واقعاً عالی بود) و مقاله‌ی آخر درباره‌ی «تجربه». با این همه تمام این‌ها باهم در تجربه‌ی مشترک در ارتباطند.
July 5, 2020
جان برجر مثل یه بابابزرگ مهربون و دنیادیده برات از تجربه‌های زیسته‌ش چنان با ظرافت و زیبایی صحبت میکنه که لابه‌لای حرفا و نظراتش نه‌تنها کلی درباره‌ی هنر یاد می‌گیری، بلکه چگونه زیستن و چگونه بینش داشتن رو هم تمرین می‌کنی. جان برجر برای من شبیه ویل دورانت در فلسفه است. این کتاب مجموعه‌ای از یادداشت‌های برجر درباره‌ی نقاشان، مجسمه‌سازان و عکاسانی است که زاویه‌دید منحصربه‌فردشان توجه‌ش را به خود جلب کرده‌اند.
January 7, 2024
Picked up because I was interested in better understanding/getting more out of the visual arts, which was definitely achieved. Mostly however, this book stuck out due to the insight Berger gives into the intent of a variety of artists and the thought process and techniques they use to carry it out in their work. Found it applicable to writing and would highly recommend for anyone pursuing any creative endeavor!
July 14, 2015
اونقدر دوستش داشتم که به کسی که فکر می کردم بیشتر از من دوستش خواهد داشت هدیه دادمش. بی پشیمانی.
November 20, 2021
لطیف و دقیق و زیبا. عاشقش شدم.
December 26, 2009
If you're new to Berger (or to the art world in general), I recommend skipping this and instead picking up "Ways of Seeing." That collection is far more accessible to a general audience.
"About Looking" is full of Berger's insightful and impressive commentary on art and photography. (And the collection "Uses of Photography" in this work is a good read for those who make their living behind the lens.) Where this edition fails, for me, is in its lack of illustrative plates. My knowledge of art history is limited, so when Berger cites a painting, I don't have an image stored in my memory to attach to his essay. I need to see what he's talking about.
And I have mixed feelings about the final essay, "Field." Berger's observations are right on, but I'm not sure I want the aesthetic experience of being in a field or witnessing the action in an adjacent field to be a conscious experience; I would sooner experience it viscerally and intellectualize it only in retrospect.
"About Looking" is full of Berger's insightful and impressive commentary on art and photography. (And the collection "Uses of Photography" in this work is a good read for those who make their living behind the lens.) Where this edition fails, for me, is in its lack of illustrative plates. My knowledge of art history is limited, so when Berger cites a painting, I don't have an image stored in my memory to attach to his essay. I need to see what he's talking about.
And I have mixed feelings about the final essay, "Field." Berger's observations are right on, but I'm not sure I want the aesthetic experience of being in a field or witnessing the action in an adjacent field to be a conscious experience; I would sooner experience it viscerally and intellectualize it only in retrospect.
June 2, 2008
Descubrí a Berger gracias a mi amiga Rosario. Me había contado una vez, hablando de las experiencias de mirar animales en Africa, que este libro tenía artículo sobre los animales en el zoológico. Coincidíamos en que mirar un animal en su "entorno supuestamente natural", te cambia mucho la percepción sobre los bichos y sobre la naturaleza en general.
El libro es maravilloso. Es el arte de mirar, pero reflexionado de una manera super poética, pausada y reposada. El primer artículo sobre el análisis visual de una foto que retrata un grupo de músicos de pueblo de ida a un baile... es realmente entrañable.
El libro es maravilloso. Es el arte de mirar, pero reflexionado de una manera super poética, pausada y reposada. El primer artículo sobre el análisis visual de una foto que retrata un grupo de músicos de pueblo de ida a un baile... es realmente entrañable.
July 16, 2021
کتابی که به زیبایی میگه چه شکلی جهان اطرافمون رو نگاه کنیم. حالا میخواد اون چیزی که بهش نگاه میکنیم یک تابلو نقاشی معروف باشه یا یک عکس خانوادگی. از رابطه اثر هنری با هنرمند و اینکه گاها این رابطه میتونه چه تاثیری روی خوانش ما از اون کار بذاره، صحبت میکنه.
البته متاسفانه این کتابِ درست و حسابی اسیر یک ترجمه بد و ویراستاری بی‌دقت شده و در نتیجه به شدت به اثری که مولف خلق کرده وفادار بوده! واسه همین اگر امکانش رو دارید، حتما همون نسخه انگلیسی رو مطالعه کنید.
پ.ن: دیدن مستند چهار قسمتی‌ای که برجر برای شبکه بی‌بی‌سی ساخته هم خالی از لطف نیست.
البته متاسفانه این کتابِ درست و حسابی اسیر یک ترجمه بد و ویراستاری بی‌دقت شده و در نتیجه به شدت به اثری که مولف خلق کرده وفادار بوده! واسه همین اگر امکانش رو دارید، حتما همون نسخه انگلیسی رو مطالعه کنید.
پ.ن: دیدن مستند چهار قسمتی‌ای که برجر برای شبکه بی‌بی‌سی ساخته هم خالی از لطف نیست.
June 29, 2016
When explaining a work of art, Berger manages to be exquisitely precise and endlessly suggestive. His words somehow translate the visual beauty into beauty on the page, and leave the reader that same feeling of having glimpsed something unworldly and beyond explanation.
April 6, 2023
For those curious, this is a book about looking. It’s one of the best books I’ve ever read, written by one of my all time favorite people. Rest in Power, John Berger
October 9, 2018
Terima kasih John Berger kerana mengajar bagaimana membaca sesebuah kerja seni atau fenomena sekeliling dengan memaksakan akal fikiran untuk bekerja. Arwah mengajar kita memahami makna disebalik apa yang terjadi. Seperti pada eseinya yang pertama mengenai bagaimana kita melihat haiwan di Zoo. Secara tuntasnya pengikut pandang alam barat dan berpegang kepada tradisi Barat yang kukuh, Berger memberi penerangan asal muasal hubungan haiwan dengan manusia. Daripada haiwan yang liar, menjadi haiwan perliharaan sehinggalah ketika revolusi perindustrian hubungan antara haiwan dan manusia semakin menjauh, haiwan yang dulunya dekat dengan manusia telah direduksikan fungsinya hanyalah sebagai daging makan memenuhi keperluan kehendak ekonomi yang menggila. Kita bersyukur walaupun hidup di zaman teknologi yang serba canggih, kita dapat mengetahui di daerah pergunungan di Asia Tengah, masih terdapat suku nomad yang menggunakan burung Helang sebagai haiwan peliharaan ketika memburu. Bukti ini jelas bahawa haiwan adalah teman baik manusia sehingga membantu manusia mencari rezeki tetapi telah ditukarkan fungsinya sebagai cuma daging yang memenuhi perut kita sahaja. (Ya kita hidup di era pasca revolusi industri dan memasuki era revolusi industri yang ke 4). Kurun ke-19 mengubah segala-galanya dan kita Berger memberikan contoh yang terbaik dengan menggunakan lukisan dari Grandville bertajuk 'Private Life of Animals' yang dilukis berperingkat dari tahun 1840-1842. 100 tahun selepas itu Orwell dalam novel terkenalnya Animal Farm juga menggunakan metafora haiwan. Saya pasti Orwell juga pernah menyaksikan lukisan ini. Berikutnya dalam About Looking Berger juga membahas tulisan Susan Sontag On Photography. Ada satu petikan yang penting ingin saya kongsikan yang ditulis oleh Susan Sontag.
"Sebuah masyarakat kapitalis memerlukan budaya yang berasaskan imej-imej. Ianya diperlukan adalah untuk memberikan hiburan yang tidak terhingga supaya dapat merangsang nafsu membeli dan membius segala kecederaan yang terjadi dalam kelas, kaum dan jantina. Dan ianya diperlukan untuk mengumpul informasi tanpa had, dengan tujuan supaya dapat mengeksploitasi sumber-sumber semulajadi, meningkatkan produktiviti, membuat peraturan, membiyai perang, memberi kerja kepada birokrat. Keupayaan kamera bersifat kembar, iaitu untuk mengsubjektifkan realiti dan meneledorkannya, benar-benar memihak kepada yang berkuasa dan menguatkannya. Kamera mendefinisikan realiti melalui dua prinsip asas terhadap pekerjaan dan kemajuan masyarakat industri : sebagai pameran (spectacle) untuk orang ramai dan sebagai objek pemerhatian untuk kerajaan. Penghasilan gambar juga merampungkan lagi sesebuah ideologi. Perubahan sosial telah bertukar disebabkan perubahan yang terjadi dalam imej"
Penulisan Berger yang cerdas sangat membantu kita dalam memahami dan memaknai gambar baik lukisan ataupun yang terhasil dari kamera. Tiga bintang saya bagi buat masa ini kerana saya tak memahami keseluruhan isi buku ini, dan sudah pasti saya akan meninjau semula buku ini untuk dibahaskan bersama-sama kawan. Kalau minat fotografi dan seni, membaca penulisan Berger sudah berada dalam hukum wajib!
"Sebuah masyarakat kapitalis memerlukan budaya yang berasaskan imej-imej. Ianya diperlukan adalah untuk memberikan hiburan yang tidak terhingga supaya dapat merangsang nafsu membeli dan membius segala kecederaan yang terjadi dalam kelas, kaum dan jantina. Dan ianya diperlukan untuk mengumpul informasi tanpa had, dengan tujuan supaya dapat mengeksploitasi sumber-sumber semulajadi, meningkatkan produktiviti, membuat peraturan, membiyai perang, memberi kerja kepada birokrat. Keupayaan kamera bersifat kembar, iaitu untuk mengsubjektifkan realiti dan meneledorkannya, benar-benar memihak kepada yang berkuasa dan menguatkannya. Kamera mendefinisikan realiti melalui dua prinsip asas terhadap pekerjaan dan kemajuan masyarakat industri : sebagai pameran (spectacle) untuk orang ramai dan sebagai objek pemerhatian untuk kerajaan. Penghasilan gambar juga merampungkan lagi sesebuah ideologi. Perubahan sosial telah bertukar disebabkan perubahan yang terjadi dalam imej"
Penulisan Berger yang cerdas sangat membantu kita dalam memahami dan memaknai gambar baik lukisan ataupun yang terhasil dari kamera. Tiga bintang saya bagi buat masa ini kerana saya tak memahami keseluruhan isi buku ini, dan sudah pasti saya akan meninjau semula buku ini untuk dibahaskan bersama-sama kawan. Kalau minat fotografi dan seni, membaca penulisan Berger sudah berada dalam hukum wajib!
April 13, 2024
Berger writes beautifully and simply about perception, consciousness, anthropomorphism, classism, industrialisation, and so on and so on. He covers a lot of ground while delivering a cohesive and directed view. His expertise and obsession with painted works takes over the majority of the book, and the collected essays on various Big Names in art are a brilliant mix of history, obituary, polemic, skewering, and autobiography. The essays assume an encyclopedic knowledge of each artists catalogue, though Berger can hardly be blamed for the infrequent and shoddy reproductions that sometimes grace the pages of the edition I picked up. Prepare either to swap between search engine and page every paragraph, or otherwise make a list of the works you'd like to actually see. For the most part Berger's description highlights at least what he'd like you to take from the works, if not the gestalt.
The theses of each essay are both instantly accessible and often profound, and while Berger's approach to an artist's catalogue can sometimes be aggressive (in the assumption that every work, finished and unfinished, represents a true view into the mind and philosophy of the artist), his points are just as -if not more- salient as they were at each essay's publication. Sometimes they are strong enough to change the way you see an artist, a genre, or the world in general. Sometimes they just make strong points about a post-cubist chair. No matter what, his style and keen perception make for heavyweight concise essays. The last one made me tear up a little.
The theses of each essay are both instantly accessible and often profound, and while Berger's approach to an artist's catalogue can sometimes be aggressive (in the assumption that every work, finished and unfinished, represents a true view into the mind and philosophy of the artist), his points are just as -if not more- salient as they were at each essay's publication. Sometimes they are strong enough to change the way you see an artist, a genre, or the world in general. Sometimes they just make strong points about a post-cubist chair. No matter what, his style and keen perception make for heavyweight concise essays. The last one made me tear up a little.
April 30, 2023
Uno de los mayores placeres que me brindan los ensayos es el poder recurrir a las lecturas concatenadas, producto de las referencias que dejan caer aquí o allá nuestros autores favoritos. Me ha sucedido en varias ocasiones y, en todas ellas, ha sido un acierto. La última mención vino por boca de Ryszard Kapuscinski, que aseguraba que el libro Mirar de John Berger tuvo una gran influencia en su forma de ver el mundo.
Palabra de Ryszard, te alabamos Ryszard.
He tratado de desenredar (en el sentido descrito por Arsene Lupin) , por tanto, la elocuencia y humanismo del escritor polaco a través de las enseñanzas de Berger.
Mirar es ante todo un despertador de conciencias. Abre los ojos a aquel que este dispuesto a mirar a la realidad, lo cual no es sencillo en nuestra sociedad actual. Y lo hace a través de unos artículos que publicó a lo largo de los años 60-80. Artículos que interpretan la visión de varios artistas (pintores y fotografos) analizando sus obras.
Resalta la alienación sufrida por el ser humano al entrar en la lógica creada por los promotores de la Revolución industrial. Al entrar en ese juego, el hombre fue apartado lentamente del campo, de su contacto con el ámbito natural en el que había desarrollado su existencia previa durante milenios. Así, el hombre, dice Berger, intercambia el tiempo "en la actualidad por el contenido de que carece. El tiempo de trabajo por un salario, el salario por el tiempo no vivido encapsulado en la compra: la velocidad del automóvil, el eterno presente de la pantalla de televisión, el tiempo ahorrado con los cientos de electrodomésticos, la paz futura de la pensión de jubilación. La cuarta lección de la ciudad es una ilusión en la que se combinan la negación del tiempo y del espacio. "
Palabra de Ryszard, te alabamos Ryszard.
He tratado de desenredar (en el sentido descrito por Arsene Lupin) , por tanto, la elocuencia y humanismo del escritor polaco a través de las enseñanzas de Berger.
Mirar es ante todo un despertador de conciencias. Abre los ojos a aquel que este dispuesto a mirar a la realidad, lo cual no es sencillo en nuestra sociedad actual. Y lo hace a través de unos artículos que publicó a lo largo de los años 60-80. Artículos que interpretan la visión de varios artistas (pintores y fotografos) analizando sus obras.
Resalta la alienación sufrida por el ser humano al entrar en la lógica creada por los promotores de la Revolución industrial. Al entrar en ese juego, el hombre fue apartado lentamente del campo, de su contacto con el ámbito natural en el que había desarrollado su existencia previa durante milenios. Así, el hombre, dice Berger, intercambia el tiempo "en la actualidad por el contenido de que carece. El tiempo de trabajo por un salario, el salario por el tiempo no vivido encapsulado en la compra: la velocidad del automóvil, el eterno presente de la pantalla de televisión, el tiempo ahorrado con los cientos de electrodomésticos, la paz futura de la pensión de jubilación. La cuarta lección de la ciudad es una ilusión en la que se combinan la negación del tiempo y del espacio. "
May 17, 2017
John Berger's About Looking is a smart, impassioned, eloquent, and illuminating collection of essays. Highlights for me: the essay "Why Look at Animals," (a reread); the section on photography; and the essays on Francis Bacon, Giacometti, and Rodin. Suffused throughout is Berger's welcome Marxist humanism, reflected in his keen attention to and advocacy for the oppressed and otherwise marginalized.
August 24, 2022
I love John Berger to the extent that I don’t care what he’s writing about, I’ll read it. The essays in this book range from photography, to Frans Hals to a field and all of them are brilliantly lucid yet delicately thoughtful. If you liked Ways of Seeing this is a must-read.
Displaying 1 - 30 of 179 reviews