What do you think?
Rate this book
Montedidio
"Chi salirà nel monte di Dio? Chi ha le mani innocenti e il cuore puro." Un quartiere di vicoli a Napoli: Montedidio. Un ragazzo di tredici anni va a bottega da Mast'Errico, il falegname. È l'inizio della sua vita nuova, la vita che a sera, a casa, in una casa vuota per l'assenza del padre e per la malattia della madre, il ragazzo va scrivendo su una bobina di carta avuta in regalo dal tipografo di Montedidio. Ha anche un altro regalo, che porta sempre con sé, un "bùmeran", un legno nato per volare che il padre ebbe a sua volta da un marinaio di passaggio. Così passano i giorni: Mast'Errico gli insegna il mestiere e Don Rafaniello, uno scarparo che Mast'Errico tiene ospite a bottega, gli insegna a pensare sugli uomini e sulle cose.
144 pages, Paperback
First published January 1, 2001
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 261 reviews
February 23, 2019
Montedidio, Erri De Luca
This is a story told by a boy in his thirteenth year, recorded in his secret diary. His life is about to change; his world, about to open. He lives in Montedidio-God's Mountain-a cluster of alleys in the heart of Naples. He brings a paycheck home every Saturday from Mast'Errico's carpentry workshop where he sweeps the floor. He is on his way to becoming a man-his boy's voice is abandoning him. His wooden boomerang is neither toy nor tool, but something in between. Then there is Maria, the thirteen-year-old girl who lives above him and, like so many girls, is wiser than he. She carries the burden of a secret life herself. She'll speak to him for the first time this summer. There is also his friendship with a cobbler named Rafaniello, a Jewish refugee who has escaped the horrors of the Holocaust, who has no idea how long he's been on this earth, and who is said to sprout wings for a blessed few. It is 1963, a young man's summer of discovery. A time for a boy with innocent hands and a pure heart to look beyond the ordinary in everyday things to see the far-reaching landscape, and all of its possibilities, from a rooftop terrace on God's Mountain.
تاریخ نخستین خوانش: روز هشتم ماه آوریل سال 2004 میلادی
عنوان: مونته دیدیو کوه خدا؛ نویسنده: اری دلوکا؛ مترجم: مهدی سحابی؛ مشخصات نشر: تهران، نشر مرکز، 1382، در 170 ص، شابک: 9643057046؛ عنوان دیگر: کوه خدا، موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیائی - سده 21 م
داستان در شهر ناپل میگذرد، و شخصیتهای اصلی داستان: پیرمردی کفاش است، با نوجوانی که شاگرد مغازه ی نجاری است. پسرک در حال نوشتن خاطرات خویش، آنهم به صورت پراکنده، بر روی رولهای کاغذ است. پسر، برای تولد خویش بومرنگی هدیه گرفته، که آرزوی رها کردن آن، در آسمان شهر را دارد، و هر شب، حرکات دست خویش را تمرین میکند. در این میان، او با دختر بچه ی همسایه شان: «ماریا»، آشنا میشود. «ماریا» نیز دختری از خانواده ای، تهیدست است، که به دلیل ناداری، بسیار زود مفهوم نکبت را، درک کرده است. دو نوجوانیکه همدیگر را با تمام بچگی خویش دوست میدارند، کوشش میکنند، پیله های اطراف خویش را بشکافند، و متوجه از بین رفتن معصومیت خود، و ورودشان به دنیا بزرگترها نیز هستند. پیرمرد کفاش نیز، در آرزوی پرواز است، اما این پرواز، از آن جنسی که ما میشناسیم، نیست. پیر مرد، در انتظار است، تا دو بال، بر پشتش برویند، و او به وسیله ی آنها، به سرزمین موعود پرواز کند. پیرمردی سورئال، در انتظار روییدن بال بر پشتش، زندگی میکند، و هیچکس او را، باور ندارد، جز نوجوان شاگرد نجار، که خود در آرزوی پرواز دادن بومرنگ خویش است، که هدیه بگرفته، و هر شب بر بلندای پشت بام خانه اش، ادای رها کردن آنرا درمیآورد. «مونته دیدیو کوه خدا»، بیان اندیشه های بزرگوار، از زبان نوجوان شاگرد نجار است. نوجوانی که ذره ذره، در لابلای کتاب، قد میکشد، و بزرگ میشود، و به نسبت همین بزرگ شدن، همه چیزش، اعم از: جهان بینی، دغدغه ها، و خواستهایش نیز، دگرگون میشوند. همه چیز، جز باورش به اینکه: بالهای پیرمرد، روزی درخواهد آمد، و او را، به سمت سرزمین موعود مقدس، رهنمون خواهد کرد، و این همان روزی است، که پسر نیز بومرنگش را، به پرواز درخواهد آورد. در واقع پرواز، چه پرواز پیرمرد، و چه پرواز بومرنگ پسر، استعاره هایی هستند پررنگ، در لابلای داستانی توانمند. رمان «دلوکا» با زبانی شاعرانه روایت میشود. زبانی که اسیر سانتیمانتالیسم نمیشود، و به همین دلی،ل کتاب را نه در حد شاهکاری بی بدیل اما در مقام رمانی توانمند، و از دسته ی خرده شاهکارهای ادبیات مینشاند. ا. شربیانی
This is a story told by a boy in his thirteenth year, recorded in his secret diary. His life is about to change; his world, about to open. He lives in Montedidio-God's Mountain-a cluster of alleys in the heart of Naples. He brings a paycheck home every Saturday from Mast'Errico's carpentry workshop where he sweeps the floor. He is on his way to becoming a man-his boy's voice is abandoning him. His wooden boomerang is neither toy nor tool, but something in between. Then there is Maria, the thirteen-year-old girl who lives above him and, like so many girls, is wiser than he. She carries the burden of a secret life herself. She'll speak to him for the first time this summer. There is also his friendship with a cobbler named Rafaniello, a Jewish refugee who has escaped the horrors of the Holocaust, who has no idea how long he's been on this earth, and who is said to sprout wings for a blessed few. It is 1963, a young man's summer of discovery. A time for a boy with innocent hands and a pure heart to look beyond the ordinary in everyday things to see the far-reaching landscape, and all of its possibilities, from a rooftop terrace on God's Mountain.
تاریخ نخستین خوانش: روز هشتم ماه آوریل سال 2004 میلادی
عنوان: مونته دیدیو کوه خدا؛ نویسنده: اری دلوکا؛ مترجم: مهدی سحابی؛ مشخصات نشر: تهران، نشر مرکز، 1382، در 170 ص، شابک: 9643057046؛ عنوان دیگر: کوه خدا، موضوع: داستانهای نویسندگان ایتالیائی - سده 21 م
داستان در شهر ناپل میگذرد، و شخصیتهای اصلی داستان: پیرمردی کفاش است، با نوجوانی که شاگرد مغازه ی نجاری است. پسرک در حال نوشتن خاطرات خویش، آنهم به صورت پراکنده، بر روی رولهای کاغذ است. پسر، برای تولد خویش بومرنگی هدیه گرفته، که آرزوی رها کردن آن، در آسمان شهر را دارد، و هر شب، حرکات دست خویش را تمرین میکند. در این میان، او با دختر بچه ی همسایه شان: «ماریا»، آشنا میشود. «ماریا» نیز دختری از خانواده ای، تهیدست است، که به دلیل ناداری، بسیار زود مفهوم نکبت را، درک کرده است. دو نوجوانیکه همدیگر را با تمام بچگی خویش دوست میدارند، کوشش میکنند، پیله های اطراف خویش را بشکافند، و متوجه از بین رفتن معصومیت خود، و ورودشان به دنیا بزرگترها نیز هستند. پیرمرد کفاش نیز، در آرزوی پرواز است، اما این پرواز، از آن جنسی که ما میشناسیم، نیست. پیر مرد، در انتظار است، تا دو بال، بر پشتش برویند، و او به وسیله ی آنها، به سرزمین موعود پرواز کند. پیرمردی سورئال، در انتظار روییدن بال بر پشتش، زندگی میکند، و هیچکس او را، باور ندارد، جز نوجوان شاگرد نجار، که خود در آرزوی پرواز دادن بومرنگ خویش است، که هدیه بگرفته، و هر شب بر بلندای پشت بام خانه اش، ادای رها کردن آنرا درمیآورد. «مونته دیدیو کوه خدا»، بیان اندیشه های بزرگوار، از زبان نوجوان شاگرد نجار است. نوجوانی که ذره ذره، در لابلای کتاب، قد میکشد، و بزرگ میشود، و به نسبت همین بزرگ شدن، همه چیزش، اعم از: جهان بینی، دغدغه ها، و خواستهایش نیز، دگرگون میشوند. همه چیز، جز باورش به اینکه: بالهای پیرمرد، روزی درخواهد آمد، و او را، به سمت سرزمین موعود مقدس، رهنمون خواهد کرد، و این همان روزی است، که پسر نیز بومرنگش را، به پرواز درخواهد آورد. در واقع پرواز، چه پرواز پیرمرد، و چه پرواز بومرنگ پسر، استعاره هایی هستند پررنگ، در لابلای داستانی توانمند. رمان «دلوکا» با زبانی شاعرانه روایت میشود. زبانی که اسیر سانتیمانتالیسم نمیشود، و به همین دلی،ل کتاب را نه در حد شاهکاری بی بدیل اما در مقام رمانی توانمند، و از دسته ی خرده شاهکارهای ادبیات مینشاند. ا. شربیانی
March 24, 2017
سحر الجنوب الإيطالي بشمسه و بحره يلخصه أري دي لوكا بلسان فتى في الثالثة عشر..
في حي صغير بمدينة نابولي المثقلة بالفقراء و المعوزين
في بدايةستينيات القرن الماضي ، و بعد انتهاء الحرب العالمية الثانية.
* إنه شيء جميل أن جسدي بدأ يكبر و أن هناك أشياء جديدة أتعلمها و أكتشفها .و لكن هناك أيضاً أشياء سيئة. فمع نمو جسمي و نمو قوة ذراعي تنمو داخلي قوة سيئة في وسعها أن تهجم. لقد بدأ رأسي يغلي مثل بركة من الكبريت و هذا ما يجعلني حزيناً إلى حد الغضب. هل يحدث مثل هذا الأمر مع الآخرين ؟
في حي صغير بمدينة نابولي المثقلة بالفقراء و المعوزين
في بدايةستينيات القرن الماضي ، و بعد انتهاء الحرب العالمية الثانية.
* إنه شيء جميل أن جسدي بدأ يكبر و أن هناك أشياء جديدة أتعلمها و أكتشفها .و لكن هناك أيضاً أشياء سيئة. فمع نمو جسمي و نمو قوة ذراعي تنمو داخلي قوة سيئة في وسعها أن تهجم. لقد بدأ رأسي يغلي مثل بركة من الكبريت و هذا ما يجعلني حزيناً إلى حد الغضب. هل يحدث مثل هذا الأمر مع الآخرين ؟
January 4, 2018
Napoli (s)velata
A volte la vita ci incalza, non ci dà tregua e le cose accadono prima ancora che ce ne rendiamo conto. E non ci resta che reagire agli eventi, senza governarli, a volte senza nemmeno capirli.
Più o meno quello che descrive in questo bel libro De Luca, autore che solitamente non mi entusiasma per nulla ma che qui sale parecchio di livello (sicuramente il suo libro migliore tra quelli che ho letto).
Un romanzo di formazione in cui un ragazzo descrive il brevissimo periodo che lo porta dall'infanzia all'età adulta, ossia alla perdita dell'innocenza.
Il primo lavoro in una falegnameria, gli scambi di confidenze con un calzolaio ebreo del nord Europa, la malattia della madre, l'incontro con una ragazzina, già inaspettatamente esperta perché si è già scontrata con la vita "vera", che lo introduce in modo dolcissimo all'amore (anzi l'ammore) portano il ragazzino in un semestre circa a spiccare il volo e a farsi uomo.
"Ci sto io: tutt'insieme divento importante. Finora la mia presenza, c'era o non c'era, non spostava niente. Maria dice che io ci sto e così ecco qua me n'accorgo pur'io che ci sto. Mi chiedo da solo: non me ne potevo accorgere per conto mio di esserci? Pare di no. Pare che ci vuole un'altra persona che avvisa"
Non c'è tempo per crescere nei quartieri popolari di Napoli, tutto diventa rapido, forse troppo. Ma quanta saggezza e quanta onestà, in questa povertà!
Non amo il dialetto nei libri, ma qui il napoletano si amalgama benissimo con l'italiano creando atmosfere da incanto.
Un libro semplice. Anzi no, semplicemente poetico.
March 10, 2023
I just spent an unforgettable seven months in fictional Montedidio (‘God’s Mountain’), one of the most crowded and impoverished sections of Naples, Italy, a “neighborhood of alleyways [where] there’s not enough room to spit between your feet, no room to hang out the wash.” Here I met a nameless thirteen-year-old boy who turned my tough heart to mush, a boy with a “stuck” voice who is leaving childhood behind with a season of firsts: his first job, his first sex, his first tears, his first death. His circle of special people include Papa and Mama, whose devotion to each other is almost painful to witness (“If she leaves, I’ll be like a doorknob without a door” ~ Papa); Master Errico, the boy’s boss, a gentle carpenter who loves fishing and Tuscan cigars; Don Rafaniello (Don Rafanié), the Jewish cobbler who works for free in a small corner of the cabinet shop repairing shoes for the poor and has bird wings tucked inside his hunchback; and Maria (Marì), the boy’s girlfriend who carries burdens far too heavy for her thirteen years. In addition to these people, the boy has two prized possessions: a magical wooden boomerang and a scroll of newsprint “drawn in by the weight of what’s already been written.” Both gifts factor heavily in the boy’s journey toward manhood.
“‘Now you’re a man,” an ommo, “you bring money home.’ Yes, I bring home my pay on Saturdays, but it’ll take a lot more than that to make me a man. Meantime, I’ve lost my voice and have a frog in my throat.”
One of my favorite reading experiences is a well-executed coming of age tale, and this one is exceptional. The writing is poetic and moving and beautifully translated. I also love to be completely immersed in a foreign place and culture, to feel I know it intimately without the hassles of leaving my chair. This book vibrates with everything Neapolitan: superstitions and curses (“May you share the fate of the dog who licks the rasp”), traditions and customs (“You’re not supposed to break your old things until the end of the year”), sights and smells (“From the flame, the glass of wine in the window absorbs the light, the oil shines, the bread becomes fragrant”). The setting and emotional intensity remind me somewhat of The Story Of A New Name. Both books are literary pearls that made me breathe in deeply with absolute contentment. Such treasures deserve all the stars.
“On the highest rooftop in the neighborhood she and I are keeping watch over the city. Sitting close to the ground against the bulwark, covered by the blanket, we pass the time, accomplices of the wind that mocks the television antennas and empty clotheslines. It whistles overhead, discovers our shelter, and gives us a push to bring us closer together.”
“‘Now you’re a man,” an ommo, “you bring money home.’ Yes, I bring home my pay on Saturdays, but it’ll take a lot more than that to make me a man. Meantime, I’ve lost my voice and have a frog in my throat.”
One of my favorite reading experiences is a well-executed coming of age tale, and this one is exceptional. The writing is poetic and moving and beautifully translated. I also love to be completely immersed in a foreign place and culture, to feel I know it intimately without the hassles of leaving my chair. This book vibrates with everything Neapolitan: superstitions and curses (“May you share the fate of the dog who licks the rasp”), traditions and customs (“You’re not supposed to break your old things until the end of the year”), sights and smells (“From the flame, the glass of wine in the window absorbs the light, the oil shines, the bread becomes fragrant”). The setting and emotional intensity remind me somewhat of The Story Of A New Name. Both books are literary pearls that made me breathe in deeply with absolute contentment. Such treasures deserve all the stars.
“On the highest rooftop in the neighborhood she and I are keeping watch over the city. Sitting close to the ground against the bulwark, covered by the blanket, we pass the time, accomplices of the wind that mocks the television antennas and empty clotheslines. It whistles overhead, discovers our shelter, and gives us a push to bring us closer together.”
April 3, 2024
I got up at 5 this morning, and my first thought was not getting back to sleep but finishing the book. Well I've done that, and now I have that particular feeling of ending a good book, loving the book, the people, the words, and at the same time feeling a void. That feeling of not wanting to leave. And that is it, I do not want to leave, I want to read more even though Erri had warned and consoled me about this right in the story itself.
"When you get homesick, it's not something missing, it's something present, a visit. People and places from far away arrive and keep you company for a while."
December 28, 2015
جبل الرب. رواية لوكا الجميلة. هذا الرجل ساحر ببساطته وقدرته على كتابة حكاية جميلة بلا عقد. ستحب إيطاليا. ستحب لوكا. كان من الممكن أن لا تحكى هذه الحكاية. نظرا لموضوعها (مذكرات مراهق ). وكان من الممكن أن تكون مملة أو تصيبك بالسأم. (حكاية الحب والعلاقة مع اليهودي العجوز ). وكان من الممكن، وبسهولة، أن يقع الكاتب في فخ سرد تاريخي ممل. (لأن التاريخ والحرب يحوطان بالعمل من كل ناحية ). لكن أن يحدث عكس ذلك وتستمتع بالحكاية، فهو دليل على براعة الكاتب.
شكرا لوكا..
شكرا لوكا..
July 11, 2019
La vita, i sogni, la scoperta dell'amore di un piccolo ragazzo di un quartiere povero di Napoli, costretto dalla miseria a crescere troppo in fretta: una piccola storia, di quelle che si scrivono nei diari segreti, di quelle di cui i maschi si vergognano a parlare in giro perchè fa tanto femmminuccia, ma che spesso nascondono dentro di sè delle fortissime luci che non si riescono a trovare negli scritti impegnati.
E' un piccolo bellissimo libro perchè riesce a riprodurre proprio bene a tutti i livelli gli anni tra l'infanzia e l'adolescenza: il mistero dell'atrazione sessuale, l'eccitazione del gioco e dell'immaginazione, il rapporto con gli adulti che si fa via via più complesso. Ma non è questo che me lo ha fatto piacere quanto la capacità che ha di rendere quella magia che la città di Napoli ha e che resiste a qualsiasi tentativo di spiegarla.
Quella magia resa molto bene dall'indimenticabile personaggio di Don Rafaniello. E' un ebreo misero che vaga per il mondo per raggiungere la terra promessa, che si è fermato a Napoli come ciabattino. Un angelo gli ha detto che raggiungerà la terra santa con le ali che gli stanno nascendo sotto la gobba. Agli occhi del piccolo protagonista questo non sembra per nulla strano, anzi verifica giorno per giorno la crescita delle ali e va alla ricerca per lui della posizione migliore da cui lanciarsi in volo l'ultimo dell'anno, nel momento in cui il ragazzo stesso lancerà per la prima volta il suo magico "Bumeràn".
Napoli è una città che manda in crisi da qualsiasi punto la si guardi. Ingovernabile, incivile, in tutto fa incazzare come una vipera ogni volta che la si guarda dal Nord, ma fatta di gente calda e luminosa come il sole che la illumina, che quando incontra una persona in difficoltà si può star certi che saranno gli ultimi a lasciarla sola.
Io nei quartieri poveri di Napoli ci sono stato da ragazzo, in una trasferta con gli scouts. E ho visto le strade con le pozze di vomito a terra, i ragazzini che vendevano film pornografici piratati sui marciapiedi, il cielo oscurato dalle lenzuola stese ad asciugare. Ma anche la mano sulla mia spalla quando mi ero isolato in crisi, i giovani napoletani che non mi hanno lasciato stare finchè non ho sorriso; e quando sono tornato a casa dopo pochi mesi la mia buca delle lettere (che era sempre vuota) strabordare di lettere, cartoline, saluti in un improbabile italiano strabordante di errori di ortografia ma proprio per questo tanto più simpatico.
Proprio il linguaggio, un altro grande punto di forza. Erri de Luca si pone fin da subito in modo esplicito il problema della lingua con cui scrivere, per bocca del suo piccolo napoletano.
E riesce in modo magistrale a rendere la vitalità e la vivacità del dialetto partenopeo pur scrivendo in italiano con un finissimo lavoro di cesello sulla scelta dei vocaboli, degli accenti, delle situazioni.
E' merce rara, al giorno d'oggi una simile attenzione alla lingua, ma secondo me "Montedidio" non va letto per questo. Perchè la storia del brutto e gobbo angelo Rafaniello e del suo piccolo amico povero con "Bumeran" va letta come se fosse una poesia.
E' un piccolo bellissimo libro perchè riesce a riprodurre proprio bene a tutti i livelli gli anni tra l'infanzia e l'adolescenza: il mistero dell'atrazione sessuale, l'eccitazione del gioco e dell'immaginazione, il rapporto con gli adulti che si fa via via più complesso. Ma non è questo che me lo ha fatto piacere quanto la capacità che ha di rendere quella magia che la città di Napoli ha e che resiste a qualsiasi tentativo di spiegarla.
Quella magia resa molto bene dall'indimenticabile personaggio di Don Rafaniello. E' un ebreo misero che vaga per il mondo per raggiungere la terra promessa, che si è fermato a Napoli come ciabattino. Un angelo gli ha detto che raggiungerà la terra santa con le ali che gli stanno nascendo sotto la gobba. Agli occhi del piccolo protagonista questo non sembra per nulla strano, anzi verifica giorno per giorno la crescita delle ali e va alla ricerca per lui della posizione migliore da cui lanciarsi in volo l'ultimo dell'anno, nel momento in cui il ragazzo stesso lancerà per la prima volta il suo magico "Bumeràn".
Napoli è una città che manda in crisi da qualsiasi punto la si guardi. Ingovernabile, incivile, in tutto fa incazzare come una vipera ogni volta che la si guarda dal Nord, ma fatta di gente calda e luminosa come il sole che la illumina, che quando incontra una persona in difficoltà si può star certi che saranno gli ultimi a lasciarla sola.
Io nei quartieri poveri di Napoli ci sono stato da ragazzo, in una trasferta con gli scouts. E ho visto le strade con le pozze di vomito a terra, i ragazzini che vendevano film pornografici piratati sui marciapiedi, il cielo oscurato dalle lenzuola stese ad asciugare. Ma anche la mano sulla mia spalla quando mi ero isolato in crisi, i giovani napoletani che non mi hanno lasciato stare finchè non ho sorriso; e quando sono tornato a casa dopo pochi mesi la mia buca delle lettere (che era sempre vuota) strabordare di lettere, cartoline, saluti in un improbabile italiano strabordante di errori di ortografia ma proprio per questo tanto più simpatico.
Proprio il linguaggio, un altro grande punto di forza. Erri de Luca si pone fin da subito in modo esplicito il problema della lingua con cui scrivere, per bocca del suo piccolo napoletano.
E riesce in modo magistrale a rendere la vitalità e la vivacità del dialetto partenopeo pur scrivendo in italiano con un finissimo lavoro di cesello sulla scelta dei vocaboli, degli accenti, delle situazioni.
E' merce rara, al giorno d'oggi una simile attenzione alla lingua, ma secondo me "Montedidio" non va letto per questo. Perchè la storia del brutto e gobbo angelo Rafaniello e del suo piccolo amico povero con "Bumeran" va letta come se fosse una poesia.
June 4, 2020
رواية من الادب الايطالي
الاحداث في مدينة نابولي
تروى على لسان مراهق في الثلاثة عشر من عمرة
ليسجل في دفتر مذكراته كل من يلتقي بيه وافكارة واحلامة
الرواية ترمز الى الكثير من تاريخ ايطاليا
أحببت نابولي واحببت سكانها ولغتهم
تتحدث عن الحرب عن صراع الطبقات عن الحب عن الكثير
شخصية رافانيل مثيرة جدا
بعض الاقتباسات
1- الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز
2- الحياة لقمة
3- من دون امي لا تكون ثمة وجبات حقيقية
4-أننا مجرد أدوات بأيدي الكبار , نحن لا نساوي شيئا في نظرهم .
5- في صحبة ابي و��مي أحس بأنني أملك ثروة لا يستطيع اي كان ان يمتلكها
6-أن كلمة واحدة تستطيع أن تفتك برجل
7- أذا رحلت فسوف اصير مثل مسكة الباب من دون باب .
8-انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية : يقلبها راسا على عقب ويصلحها
9- من يكن وحيدا يساوي اقل من واحد
10- لم أكن اعرف لماذا اريد ان ابقى حيا بعد ان مات الجميع , تمردت على الموت , تمردت على الله .
قرأت في ذات الوقت رواية الدفتر الكبير وتشابكت علي الاحداث بصورة كبيرة
* الرواية تتشابة الى حد كبير مع رواية الدفتر الكبير لـ اغوثا كريستوف
استخدام المقاطع القصيرة
الكتابة على شكل مذكرات
تقارب الاعمار بين ابطال الروايتين
التحدث عن الحرب
عدم وجود اسماء للشخصيات الرئيسية
تحمل المسؤولية وعدم تواجد الوالدين
ترك المدرسة في سن مبكر وتفضيل العمل على الدراسة
التعلم الذاتي وتعلم لغات اخرى .
الاحداث في مدينة نابولي
تروى على لسان مراهق في الثلاثة عشر من عمرة
ليسجل في دفتر مذكراته كل من يلتقي بيه وافكارة واحلامة
الرواية ترمز الى الكثير من تاريخ ايطاليا
أحببت نابولي واحببت سكانها ولغتهم
تتحدث عن الحرب عن صراع الطبقات عن الحب عن الكثير
شخصية رافانيل مثيرة جدا
بعض الاقتباسات
1- الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز
2- الحياة لقمة
3- من دون امي لا تكون ثمة وجبات حقيقية
4-أننا مجرد أدوات بأيدي الكبار , نحن لا نساوي شيئا في نظرهم .
5- في صحبة ابي و��مي أحس بأنني أملك ثروة لا يستطيع اي كان ان يمتلكها
6-أن كلمة واحدة تستطيع أن تفتك برجل
7- أذا رحلت فسوف اصير مثل مسكة الباب من دون باب .
8-انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية : يقلبها راسا على عقب ويصلحها
9- من يكن وحيدا يساوي اقل من واحد
10- لم أكن اعرف لماذا اريد ان ابقى حيا بعد ان مات الجميع , تمردت على الموت , تمردت على الله .
قرأت في ذات الوقت رواية الدفتر الكبير وتشابكت علي الاحداث بصورة كبيرة
* الرواية تتشابة الى حد كبير مع رواية الدفتر الكبير لـ اغوثا كريستوف
استخدام المقاطع القصيرة
الكتابة على شكل مذكرات
تقارب الاعمار بين ابطال الروايتين
التحدث عن الحرب
عدم وجود اسماء للشخصيات الرئيسية
تحمل المسؤولية وعدم تواجد الوالدين
ترك المدرسة في سن مبكر وتفضيل العمل على الدراسة
التعلم الذاتي وتعلم لغات اخرى .
August 13, 2013
اوّلین بار طرف های اسفند 84 خواندمش
و حالا دوباره برای زنگ تماشا
نظرم درباره اش تغییر نکرده و
فقط عمیق تر شده است
هنوز چهار ستاره بهش می دهم
و هرچند این جا مکتوبش نکرده ام، یادم هست که آن موقع به بهاره این طور گفته بودم درباره اش: کتاب غزل گونه ی دل انگیزی است
با نظر هشت سال پیش خودم موافقم
به علاوه ی چیزهای دیگری
که باید فرصتی دست دهد تا قلمی شوند
ان شاء الله
و حالا دوباره برای زنگ تماشا
نظرم درباره اش تغییر نکرده و
فقط عمیق تر شده است
هنوز چهار ستاره بهش می دهم
و هرچند این جا مکتوبش نکرده ام، یادم هست که آن موقع به بهاره این طور گفته بودم درباره اش: کتاب غزل گونه ی دل انگیزی است
با نظر هشت سال پیش خودم موافقم
به علاوه ی چیزهای دیگری
که باید فرصتی دست دهد تا قلمی شوند
ان شاء الله
August 3, 2020
این کتابو تابستون پارسال بود که وسط حال بدم یکی بهم قرض داد. قرضی که نشد پس بدم. وقتی شروعش کردم فهمیدم چی باعث شده فک کنه باید اینو بخونم. تیکه‌های خودمو پیدا می‌کردم تو کتاب، زیرشون خط می‌کشیدم و همه‌ش فکرم پیش خودم و نوجوونیم و نوجوانی‌های بقیه بود. اینکه بزرگ‌شدن خودش به‌تنهایی کار سختیه و چقد به ما و خیلیا سخت‌تر گذشت. چون جای سخت‌تری بودیم تو این جهان.
مثل ماریا.
مثل ماریا.
May 22, 2024
فيها ملاحظات من أعمق ما قرأت بشأن الإيمان: "الإيمان تدريب"، والعشق: "العشاق يفعلون الأشياء بالتساوي"، والالتزام، واللغة: الإيطالية هي زي ترتديه النابوليتانية.
August 30, 2020
من از 70 - 80 صفحه اول این کتاب واقعا خوشم اومد و باهاش تا حدی یاد کتاب «درخت زیبای من» افتادم، ولی ای کاش همون‌جا تموم می‌شد.
شخصیت اصلی پسر نوجوونیه که تازه از مدرسه اومده بیرون و وردست یه نجار شده و خوشحاله که می‌تونه کمک‌خرج خانواده‌ش باشه، در همین حین عاشق دختر همسایه‌شون هم شده و دوست داره دختره رو از دست پیرمرد صاحبخونه که ازش سواستفاده می‌کنه نجات بده. یعنی می‌خوام بگم همه المان‌های یه داستان کیوت و دوست‌داشتنی رو داشت اون اوایل. ولی از یه جایی به بعد روی دورِ تکرار افتاد و ادامه دادنش سختم شد.
اگه نویسنده چند تا جمله یکسان رو این همههه تکرار نمی‌کرد احتمالا حجم کتاب یک‌سوم می‌شد. یه بخش زیادی از داستان برای من نامفهوم بود و ازش هیچ لذتی نبردم. چرا 4803 بار به بیان‌های مختلف درباره بومرنگی که می‌خواد خودش رو از توی دست پسره جدا کنه و پرواز کنه بره توی آسمون، صحبت میشه؟ کفاش پیر و مومنی که از توی قوزش یه جفت بال درمیاره که باهاشون پرواز کنه بره اسرائیل؟ واقعا؟ :)))) اصلا این بومرنگ و این بال‌درآوردن به مقصد بیت‌المقدس استعاره از چی بودن؟ کلا این تم مذهبی-معنوی رو دوس نداشتم من.
حدسم اینه که این کتاب به زبان ایتالیایی احتمالا نثر شاعرانه و قشنگی داره که بیشتر میشه ازش لذت برد.
شخصیت اصلی پسر نوجوونیه که تازه از مدرسه اومده بیرون و وردست یه نجار شده و خوشحاله که می‌تونه کمک‌خرج خانواده‌ش باشه، در همین حین عاشق دختر همسایه‌شون هم شده و دوست داره دختره رو از دست پیرمرد صاحبخونه که ازش سواستفاده می‌کنه نجات بده. یعنی می‌خوام بگم همه المان‌های یه داستان کیوت و دوست‌داشتنی رو داشت اون اوایل. ولی از یه جایی به بعد روی دورِ تکرار افتاد و ادامه دادنش سختم شد.
اگه نویسنده چند تا جمله یکسان رو این همههه تکرار نمی‌کرد احتمالا حجم کتاب یک‌سوم می‌شد. یه بخش زیادی از داستان برای من نامفهوم بود و ازش هیچ لذتی نبردم. چرا 4803 بار به بیان‌های مختلف درباره بومرنگی که می‌خواد خودش رو از توی دست پسره جدا کنه و پرواز کنه بره توی آسمون، صحبت میشه؟ کفاش پیر و مومنی که از توی قوزش یه جفت بال درمیاره که باهاشون پرواز کنه بره اسرائیل؟ واقعا؟ :)))) اصلا این بومرنگ و این بال‌درآوردن به مقصد بیت‌المقدس استعاره از چی بودن؟ کلا این تم مذهبی-معنوی رو دوس نداشتم من.
حدسم اینه که این کتاب به زبان ایتالیایی احتمالا نثر شاعرانه و قشنگی داره که بیشتر میشه ازش لذت برد.
September 7, 2020
" الأجنحة تناسب الملائكة ولكنها تكون ثقيلة للبشر لكي يطير الانسان يتعين عليه أن يصلي فحسب ،فالصلاة تتخطي الغيوم والأمطار تجتاز سقوف البيوت وذري الاشجار . الصلوات هي أجنحتنا للطيران "
رواية صغيرة الحجم عظيمة الأثر ، مذكرات لشاب صغير و وحيد في مرحلة ما بين الطفولة والمراهقة بعد الحرب العالمية الثانية في نابولي ، السرد بطئ ومباشر مثلما الحياة في "جبل الرب" رتيبة و بسيطة ، علاقة البطل بالإسكافي اليهودي الأحدب وحلمهم المشترك أجمل علاقة ف الرواية والحوار بينهم كان قوي و ممتع جدا ؛ ثاني قرأة في الأدب الإيطالي وأعجبني التميز بالواقعية وهدوء الاحداث ،،،، الروايات الايطالية مُحببة و مريحة للأعصاب بالنسبالي 😌
رواية صغيرة الحجم عظيمة الأثر ، مذكرات لشاب صغير و وحيد في مرحلة ما بين الطفولة والمراهقة بعد الحرب العالمية الثانية في نابولي ، السرد بطئ ومباشر مثلما الحياة في "جبل الرب" رتيبة و بسيطة ، علاقة البطل بالإسكافي اليهودي الأحدب وحلمهم المشترك أجمل علاقة ف الرواية والحوار بينهم كان قوي و ممتع جدا ؛ ثاني قرأة في الأدب الإيطالي وأعجبني التميز بالواقعية وهدوء الاحداث ،،،، الروايات الايطالية مُحببة و مريحة للأعصاب بالنسبالي 😌
December 13, 2019
«نمی‌دانم درباره‌ی دیروز چه بگویم، همین امروزش هم گذشته و رفته، رنده شده، با تراشه‌های بور ملچ و جای دسته‌ی رنده که توی دست می ماند، با صدای خش و خش تیغه که یک میلیمترِ چوب را می‌بَرَد. بعد که روز تمام شد دوباره دستم جای خودش را روی دسته‌ی بومرنگ و شانه‌ی ماریا پیدا میکند. دیروز تکه‌ای از رول کاغذ است که نوشته و لوله‌اش کرده‌ام، می‌پرسم ماریا، عشقی که توی ترانه‌ها حرفش هست همین است؟ می‌گوید: "نه، آن عشق عشقِ پر از غم و حسرت است، پر از اشک و آه و مبارزه ست." چیزهایی را که درِ گوش هم می‌گوییم باد از دهنمان می‌قاپد و با خودش می‌برد.»
Read
November 5, 2018مَنْ يَصْعَدُ إِلَى جَبَلِ الرَّبِّ؟ وَمَنْ يَقُومُ فِي مَوْضِعِ قُدْسِهِ؟
اَلطَّاهِرُ الْيَدَيْنِ، وَالنَّقِيُّ الْقَلْبِ، الَّذِي لَمْ يَحْمِلْ نَفْسَهُ إِلَى الْبَاطِلِ، وَلاَ حَلَفَ كَذِبًا.
مزامير 24
"ومن يكن وحيدًا يساوي أقل من واحد"
إري دي لوكا - جبل الرب ص119
اَلطَّاهِرُ الْيَدَيْنِ، وَالنَّقِيُّ الْقَلْبِ، الَّذِي لَمْ يَحْمِلْ نَفْسَهُ إِلَى الْبَاطِلِ، وَلاَ حَلَفَ كَذِبًا.
مزامير 24
"ومن يكن وحيدًا يساوي أقل من واحد"
إري دي لوكا - جبل الرب ص119
October 17, 2011
I really loved this little book, though page after page I found myself asking why was I enjoying it so much?
It's a fairly average / boring 'plot', concerning the coming of age of a young man in Napoli..detailing all of the wonderfully eccentric characters he met. Not that much happens though, so I would understand if someone were to say that it's a pointless read, not really even delivering much of a story, but what it does give, is some of the most beautiful descriptions and insights into Napoletan culture I've ever seen in print.
As is often the case with these kind of books, the Napoletan dialect plays a key role here, and I would say it does a wonderful job. The boy's Father is a Napoletan man who is rather ashamed of his level of Italian, and is thrilled to see that his son is writing, talking and reading in Italian. It's a realistic situation..and it's a nice little insight.
One of the more interesting characters that he meets is Don Rafaniello, a hunchback from the North who repairs the shoes for the town..he was on his way to Gerusalem, but stopped in Napoli. Online I have found something that was so beautifully put that I simply must quote it: "un libro semplice ed essenziale per continuare ad amare una realt‡ grande e fantasiosa come quella napoletana. in montedidio c'é tutta la poesia che caratterizza questi strani e stravaganti esseri. ti senti parte di loro anche se, come Rafaniello, non sei nato lì, ma lì ti fermi perché c'é il mare e ne senti il profumo anche a chilometri di distanza." - D. Rossi
'you feel part of their world, even if, like Rafaniello, you weren't born there, but you've stopped because there's the sea and you can smell it even if you're chilometres away'
It's very easy for books that deal with such an incredibly deep culture such as the Napoletan one to lose itself in its intricacies, but I think Montedidio balances things out perfectly. We (or at least I) feel like I understand a little more about Napoli, and how the people think by reading books like this. (and as the reviewer stated above, there is so much beautiful poetry / prose in this book, I caught myself just staring at the page trying to absorb the beauty of a sentence many-a-times.
I would definitely adivse anyone to read this book, it's a small, fast read that is just beautifully indulgent and a pleasure to read.
(though I would insist that you read it in Italian, as I'd say this is one of those books that definitely lose something in translation)
It's a fairly average / boring 'plot', concerning the coming of age of a young man in Napoli..detailing all of the wonderfully eccentric characters he met. Not that much happens though, so I would understand if someone were to say that it's a pointless read, not really even delivering much of a story, but what it does give, is some of the most beautiful descriptions and insights into Napoletan culture I've ever seen in print.
As is often the case with these kind of books, the Napoletan dialect plays a key role here, and I would say it does a wonderful job. The boy's Father is a Napoletan man who is rather ashamed of his level of Italian, and is thrilled to see that his son is writing, talking and reading in Italian. It's a realistic situation..and it's a nice little insight.
One of the more interesting characters that he meets is Don Rafaniello, a hunchback from the North who repairs the shoes for the town..he was on his way to Gerusalem, but stopped in Napoli. Online I have found something that was so beautifully put that I simply must quote it: "un libro semplice ed essenziale per continuare ad amare una realt‡ grande e fantasiosa come quella napoletana. in montedidio c'é tutta la poesia che caratterizza questi strani e stravaganti esseri. ti senti parte di loro anche se, come Rafaniello, non sei nato lì, ma lì ti fermi perché c'é il mare e ne senti il profumo anche a chilometri di distanza." - D. Rossi
'you feel part of their world, even if, like Rafaniello, you weren't born there, but you've stopped because there's the sea and you can smell it even if you're chilometres away'
It's very easy for books that deal with such an incredibly deep culture such as the Napoletan one to lose itself in its intricacies, but I think Montedidio balances things out perfectly. We (or at least I) feel like I understand a little more about Napoli, and how the people think by reading books like this. (and as the reviewer stated above, there is so much beautiful poetry / prose in this book, I caught myself just staring at the page trying to absorb the beauty of a sentence many-a-times.
I would definitely adivse anyone to read this book, it's a small, fast read that is just beautifully indulgent and a pleasure to read.
(though I would insist that you read it in Italian, as I'd say this is one of those books that definitely lose something in translation)
March 18, 2019
Questo libro è un vero gioiellino! Con semplicità, delicatezza e metafore che giocano moltissimo sulle sfumature semantiche del dialetto napoletano viene raccontata questa storia di formazione di un ragazzo napoletano garzone di bottega di un falegname a Montedidio.
Montedidio rappresenta per me una zona molto importante di Napoli perché è proprio in quei posti che hanno abitato i miei avi.
Non c'ero mai stato prima ed approfittando della lettura di questo libro sono andato lì e sono rimasto piacevolmente colpito, quasi folgorato!
I profumi, le voci, i colori hanno migliorato di gran lunga l'esperienza di lettura. L'hanno resa letteralmente tridimensionale!
Non saprei dire quanto questa mia esperienza personale abbia influito sul giudizio finale di lettura però ho davvero adorato Erri De Luca, questo è il suo primo libro che leggo e la voglia di continuare a leggere altro di quest'autore c'è e vuole essere alimentata!
L'unica cosa che mi preme però sottolineare è che non me la sento di consigliare questo libro a coloro che sono completamente a digiuno con il dialetto napoletano.
Montedidio rappresenta per me una zona molto importante di Napoli perché è proprio in quei posti che hanno abitato i miei avi.
Non c'ero mai stato prima ed approfittando della lettura di questo libro sono andato lì e sono rimasto piacevolmente colpito, quasi folgorato!
I profumi, le voci, i colori hanno migliorato di gran lunga l'esperienza di lettura. L'hanno resa letteralmente tridimensionale!
Non saprei dire quanto questa mia esperienza personale abbia influito sul giudizio finale di lettura però ho davvero adorato Erri De Luca, questo è il suo primo libro che leggo e la voglia di continuare a leggere altro di quest'autore c'è e vuole essere alimentata!
L'unica cosa che mi preme però sottolineare è che non me la sento di consigliare questo libro a coloro che sono completamente a digiuno con il dialetto napoletano.
September 15, 2015
That was a good antidote to the Vesaas: the opposite of melodrama, everything described simply and directly.
It's also a nice antidote to the constant discourse of merit based on suffering, a whole other way of writing on the left. This book is about ordinary people, their lives, their problems, the details, all described with the kind of love that you can produce when you want to be with people instead of denouncing them. This book says people, their lives, their stories, are worth something, and that's why we write them and that's why we read them. Suffering is, it exists, and we depict it, but it's not what makes us good or bad. And it's certainly not how we earn the privilege of having our experiences treated with dignity.
It's also a nice antidote to the constant discourse of merit based on suffering, a whole other way of writing on the left. This book is about ordinary people, their lives, their problems, the details, all described with the kind of love that you can produce when you want to be with people instead of denouncing them. This book says people, their lives, their stories, are worth something, and that's why we write them and that's why we read them. Suffering is, it exists, and we depict it, but it's not what makes us good or bad. And it's certainly not how we earn the privilege of having our experiences treated with dignity.
August 15, 2015
اول رواية لي في الأدب الايطالي ..
تدور احداث الرواية في منطقة تدعى جبل الرب
يسرد فيها صبي صغير مراحل تحوله من الطفولة الى المراهقة
خلال هذا يصف علاقته بعدد من الشخصيات التي تترك اثراً في حياته
مثل الاسكافي رافانييلو وجارته التي يفتنن بها (ماريا)
بطل الرواية مجهول الاسم وهو الذي يقص الاحداث بطريقة جافة ومتقطعة
وشبيهة بالمذكرات , اسلوب السرد ذكرني برواية (الدفتر الكبير لآغوتا كريستوف)
لها نفس الطريقة الباردة في رواية الاحداث.
في الرواية حديث عن الوطن والحب والحياة ..
"الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز"
" من يكن وحيداً يساوي اقل من واحد"
"انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية يقلبها رأساً علىى عقب ويصلحها"
- لا نهاية في هذا الكتاب
ربما لأن ما في الصفحة 14 لايمكن أن ينتهي ..
تدور احداث الرواية في منطقة تدعى جبل الرب
يسرد فيها صبي صغير مراحل تحوله من الطفولة الى المراهقة
خلال هذا يصف علاقته بعدد من الشخصيات التي تترك اثراً في حياته
مثل الاسكافي رافانييلو وجارته التي يفتنن بها (ماريا)
بطل الرواية مجهول الاسم وهو الذي يقص الاحداث بطريقة جافة ومتقطعة
وشبيهة بالمذكرات , اسلوب السرد ذكرني برواية (الدفتر الكبير لآغوتا كريستوف)
لها نفس الطريقة الباردة في رواية الاحداث.
في الرواية حديث عن الوطن والحب والحياة ..
"الوطن هو المكان الذي يوفر لك الخبز"
" من يكن وحيداً يساوي اقل من واحد"
"انه يتعامل مع الافكار مثلما يتعامل مع الاحذية يقلبها رأساً علىى عقب ويصلحها"
- لا نهاية في هذا الكتاب
ربما لأن ما في الصفحة 14 لايمكن أن ينتهي ..
January 20, 2021
I've only been studying Italian for a year so there is a lot I would have missed, not necessarily in the story line but in the subtleties and the beauty of the language. I initially tried to just listen to the audiobook but found it too hard to focus and not break up the flow checking individual words. In the end I read the book while listening to the audio version and I must say, it made a world of a difference, especially when being hit by a burst of Napolitan. I loved the book and I can't wait to revisit it in a few years' time and compare how much I actually did not understand the first time around, haha.
November 5, 2012
Si può diventare così essenziali da sgrammaticare i pensieri, per renderli più puri? Si può tornare ragazzi fino a rivivere i timori più ingenui, e rivestirli poi di falso coraggio? Si può essere essenziali al punto di ricordare che certe profonde verità ci apparvero come fandonie che esigevano rispetto? O tanto bravi da rendere esattamente quel senso di blando raccapriccio che accompagnò tutte le scoperte più emotive dell'adolescenza?
Un capolavoro.
Un capolavoro.
April 20, 2020
Útla knižka s poetickým nábojom nám ukazuje nevšednú krásu bežného života v neapolskej štvrti očami 13-ročného chlapca. Života v povojnovom období, keď detstvo bolo krátke a deti mali stále prázdne brušká, keď nemali čas na hry a učenie, museli rýchlo zabudnúť na detský svet a zvyknúť si na ten dospelácky, plný driny a odriekaní.
Opäť malé pripomenutie toho, ako dobre sa máme a čo všetko máme...Prečítajte si ju, keď si budete chcieť oddýchnuť od modernej spoločnosti. Nie je to úplne oddychové čítanie, no ak máte chuť sa trochu zastaviť a zamyslieť, bude pre vás ako stvorená, nakoľko ponúka veľa priestoru na vlastnú imagináciu.
"Žádnému princi na světe se ndostává toli požehnání, kolik jich mají chudí lidi v kostech, vycházejí jim z chodidel, stoupají celým tělem a vykouknou ven z úst. Chudí mají v sobě vděčnost, o jaké žádný král jaktěživ neslyšel, a jeho vždycky pošťouchnou k Jeruzalému."
"Říká, že všechny oči potřebují slzy, aby pořádně viděly, jinak by byly jako oči ryb, které na souši nevidí nic a osleplé vyschnou. Právě díky slzám vidíme, říká. Tečou nám, i když nám není do breku."
Opäť malé pripomenutie toho, ako dobre sa máme a čo všetko máme...Prečítajte si ju, keď si budete chcieť oddýchnuť od modernej spoločnosti. Nie je to úplne oddychové čítanie, no ak máte chuť sa trochu zastaviť a zamyslieť, bude pre vás ako stvorená, nakoľko ponúka veľa priestoru na vlastnú imagináciu.
"Žádnému princi na světe se ndostává toli požehnání, kolik jich mají chudí lidi v kostech, vycházejí jim z chodidel, stoupají celým tělem a vykouknou ven z úst. Chudí mají v sobě vděčnost, o jaké žádný král jaktěživ neslyšel, a jeho vždycky pošťouchnou k Jeruzalému."
"Říká, že všechny oči potřebují slzy, aby pořádně viděly, jinak by byly jako oči ryb, které na souši nevidí nic a osleplé vyschnou. Právě díky slzám vidíme, říká. Tečou nám, i když nám není do breku."
June 23, 2013
این رمان با چند شخصیتِ محدود و افت و خیزهایی اندک در یه فضای زمانی و مکانی محدود ، به زبونی ساده امّا پر از حس و عاطفه هست . روایتی از شرایطی محدود تو مرز واقعیّت و خیال ، که ظرافتی شاعرانه و عمق عاطفی که دارد ابعاد احساسی بودن داستان رو هعی بزرگ تر می کنه . ترجمه‌ی خیلی خوبی کتاب داشت . اصلاً این « مهدی سحابی » فوق العادست . خیلی خوب و روون بود . البتّه یه سوتی بدی داده بود که در مقابل این ترجمه‌ی خوب قابل چشم پوشی هست ؛ گاهی اوقات ماه ها رو شمسی می گفت و گاهی اوقات میلادی ! تابلوئه دیگه . البتّه یه مشکلی هم از کتاب ترجمه بود که تو روونی هیچ تاثیری نداشت ولی یه جوری بود .البتّه فکر می کنم راه حلّی هم براش نیست . پسرک ناپلی بود که به زبون ایتالیایی روزنگاری می‌کرد دیگه ؟ زبون با سوادها . ناپلی زبونی عامیانه هست . که این موضوع تو ترجمه‌ی ِ داستان با زبونی کوچه بازاری نوشته شده بود که چندان نشون دهنده‌ی دو زبان مختلف نبود .
ویژگی نوجوونی اینه که تو فکارت از کودکی فاصله می گیره و دوس داری عین آدم بزرگا باشی گنده ��لی ادبیاتت همچنان کودکانه باقی مونه دگه . پس حفظ زبون کودکانه ، با تفکّری که از دنیای کودکی دور شده ، تنها ابزاری بود که می‌تونست حسِّ نوجوون بودن پسر رو به عنوان یه نوجوون برسونه که نویسنده ناموفّق بود تو این زمینه .
این کتاب یه جورایی بیان اندیشه های بزرگ و ساده از زبون یه نوجوان بود دیگه . یه جورایی آدم را یاد « درخت زیبای من » مینداخت البتّه استعاره ها توی این داستان خیلی بارزتر هستن . چیزی که من توش دوست داشتم این بود که اتّفاقات مهم زندگی رو مرز بندی نمی کرد . کودکی پسر تموم می شد امّا ذره ذره نه یهویی .
شخصیت پردازی داستان بد نبود ولی فضاسازی فوق العاده ای داشت و خیلی راضی بودم ازش .
به نظر من بومرنگ یه جورایی کودکی پسر داستان بود که با پرتاب اون کودکی هم تموم شد ؛ چون که بومرنگ رو که انداخت ، بومرنگ دیگه برنگشت در حالیکه خاصیّت بومرنگ بازگشت اون هست . دقیقاً مثل ِ پسرک . پسرک هم دیگه از کودکی در اومده بود و به سنین نوجوونی داشت وارد می شد . که بعد از پرتاب بومرنگ پسرک یه نعره ای می زنه که به قول خودش به قدرت نعره‌ی یه خر بود . این یعنی کلفت شدن صدا و رسیدن به سنّ بلوغ .
مگه این نقّاشی روی جلد از « مارک شاگال » نبوده ؟ مگه مارک شاگال هم قبل از اری دلوکا نمی زیسته ؟ پس چطوری هست که تابلو کاملا منطبق با داستان هست ؟ یعنی اری دلوکا ایده‌ی داستان رو از این تابلو گرفته ؟ جدّی نمیدونم اگه کسی می دونه بگه ما رو هم از ظلمت به سوی نور و روشنایی هدایت کنه . :د
ویژگی نوجوونی اینه که تو فکارت از کودکی فاصله می گیره و دوس داری عین آدم بزرگا باشی گنده ��لی ادبیاتت همچنان کودکانه باقی مونه دگه . پس حفظ زبون کودکانه ، با تفکّری که از دنیای کودکی دور شده ، تنها ابزاری بود که می‌تونست حسِّ نوجوون بودن پسر رو به عنوان یه نوجوون برسونه که نویسنده ناموفّق بود تو این زمینه .
این کتاب یه جورایی بیان اندیشه های بزرگ و ساده از زبون یه نوجوان بود دیگه . یه جورایی آدم را یاد « درخت زیبای من » مینداخت البتّه استعاره ها توی این داستان خیلی بارزتر هستن . چیزی که من توش دوست داشتم این بود که اتّفاقات مهم زندگی رو مرز بندی نمی کرد . کودکی پسر تموم می شد امّا ذره ذره نه یهویی .
شخصیت پردازی داستان بد نبود ولی فضاسازی فوق العاده ای داشت و خیلی راضی بودم ازش .
به نظر من بومرنگ یه جورایی کودکی پسر داستان بود که با پرتاب اون کودکی هم تموم شد ؛ چون که بومرنگ رو که انداخت ، بومرنگ دیگه برنگشت در حالیکه خاصیّت بومرنگ بازگشت اون هست . دقیقاً مثل ِ پسرک . پسرک هم دیگه از کودکی در اومده بود و به سنین نوجوونی داشت وارد می شد . که بعد از پرتاب بومرنگ پسرک یه نعره ای می زنه که به قول خودش به قدرت نعره‌ی یه خر بود . این یعنی کلفت شدن صدا و رسیدن به سنّ بلوغ .
مگه این نقّاشی روی جلد از « مارک شاگال » نبوده ؟ مگه مارک شاگال هم قبل از اری دلوکا نمی زیسته ؟ پس چطوری هست که تابلو کاملا منطبق با داستان هست ؟ یعنی اری دلوکا ایده‌ی داستان رو از این تابلو گرفته ؟ جدّی نمیدونم اگه کسی می دونه بگه ما رو هم از ظلمت به سوی نور و روشنایی هدایت کنه . :د
January 26, 2019
I’ve read a fair few of this type of coming of age book, but this is the best. It is a story beautifully told. Set in Naples in 1957 it concerns the key few weeks in the adolescence of a young boy. From a very family, the unnamed narrator is able to deal with the sickness and death of his mother chiefly due to his new friendship with Maria, his first girl friend.
His father cannot read or write and only speaks the Neapolitan dialect, no Italian. The boy has finished school at the end of 5th grade, at the age of 13.
The translator, Michael Moore, needs to share the praise; often such books lose something in translation. As his relationship with Maria grows the writing is particularly impressive, dealing with his first sexual experiences.
It’s a short book, but needs to be savoured. I read the second half on a rough ferry crossing between Uig and Tarbert in the Hebrides, and made those 60 odd pages last an hour and a half.
His father cannot read or write and only speaks the Neapolitan dialect, no Italian. The boy has finished school at the end of 5th grade, at the age of 13.
The translator, Michael Moore, needs to share the praise; often such books lose something in translation. As his relationship with Maria grows the writing is particularly impressive, dealing with his first sexual experiences.
It’s a short book, but needs to be savoured. I read the second half on a rough ferry crossing between Uig and Tarbert in the Hebrides, and made those 60 odd pages last an hour and a half.
February 20, 2021
És el segon cop que el llegeixo i l'he acabat amb el bon regust que recordava haver tingut el primer cop que el llegia. Pròpiament, l'argument parla d'un noi de tretze anys que creix i se li obra el món adult, però més enllà crec que parla de la tendresa de cada espai insignificant de l'adolescència d'hom (llançar un boomerang, mitificar un gep, l'empatia, l'amor i la comprensió, la pèrdua d'algú --en tant que pèrdua física o pèrdua del jo d'altri--, el gaudi d'aprendre i ser après...).
M'ha agradat molt la disposició dels capítols, ja que està tot narrat en la primera persona del protagonista de tretze anys com si escrivís un diari, però és un diari que escriu en trossos de paper. Per això, cada pàgina és pràcticament un sol paràgraf que simula tot el que hi cap en cada tros de paper.
Recomano molt tant la novel•la, com l'autor. Aquest llibre és fàcil de llegir i és prou entretingut!
M'ha agradat molt la disposició dels capítols, ja que està tot narrat en la primera persona del protagonista de tretze anys com si escrivís un diari, però és un diari que escriu en trossos de paper. Per això, cada pàgina és pràcticament un sol paràgraf que simula tot el que hi cap en cada tros de paper.
Recomano molt tant la novel•la, com l'autor. Aquest llibre és fàcil de llegir i és prou entretingut!
December 1, 2022
نمیدونم که نفهمیدمش، یا دوستش نداشتم :(
November 25, 2019
چند ماه پیش، ر. این کتاب رو تو کتابفروشی از قفسه کشید بیرون و داد بهم و گفت: «دوستش خواهی داشت.» حالا که تو این اوضاع نابسامان خوندمش فکر می‌کنم ر. خوب من رو می‌شناسه.
اینکه راوی بچه است و داره با بزرگسالی روبه‌رو میشه خیلی جذاب بود برای من و داستان بچه‌ای که زندگی‌ش سخته و باید زود بزرگ بشه، بدون اینکه کسی راهنمایی‌ش کنه، رو خیلی خوب روایت کرده بود.
و همچنین کتاب لطیفیه، خیلی.
آذر ۹۸
اینکه راوی بچه است و داره با بزرگسالی روبه‌رو میشه خیلی جذاب بود برای من و داستان بچه‌ای که زندگی‌ش سخته و باید زود بزرگ بشه، بدون اینکه کسی راهنمایی‌ش کنه، رو خیلی خوب روایت کرده بود.
و همچنین کتاب لطیفیه، خیلی.
آذر ۹۸
October 20, 2019
Questo libro è una passeggiata, una scampagnata, fra i vicoli di Napoli durante un giorno di sole... un giorno di sole di 70-80 anni fa.
October 21, 2021
A forza di insistere Dio è costretto a esistere, a forza di preghiere si forma il suo orecchio, a forza di lacrime nostre i suoi occhi vedono, a forza di allegria spunta il suo sorriso.
#quote
#quote
August 4, 2017
Recensione pubblicata su Cronache di Betelgeuse
Una storia veloce di grande impatto, che ci porta nei vicoli di Napoli per assistere alla maturazione di un ragazzino di tredici anni, catapultato nel mondo dei grandi. Tra l’imparare il primo mestiere e la scoperta dell’amore, il protagonista dimostrerà la vita di quartiere.
Il primo impatto che abbiamo è che il giovane sia un grande lavoratore, pronto a seguire gli ordini del suo maestro di bottega per dimostrare la sua utilità in casa. Il suo rapporto con i genitori è abbastanza strano: lo trattano come un ometto, l’unico della famiglia che ha imparato l’italiano e che forse potrà avere una vita migliore. Il protagonista invece si trova a suo agio a Montedidio, tra i suoi vicoli e la sua gente e non cambierebbe la sua posizione.
Nella sua stessa bottega incontra però un personaggio molto importante per la sua crescita interiore. Don Rafaniello è chi gli insegna a capire la gente. Con i suoi gesti di altruismo e gentili, è sempre disposto ad ascoltare tutti e riesce a capire ciò che non è espresso a parole. Insegna al protagonista a sognare, a credere in qualcosa oltre alla realtà misera che lo circonda. La sua presenza è rassicurante e infonde una dose di coraggio e fiducia al ragazzo.
La situazione familiare tende a precipitare in poco tempo, ma a fianco del protagonista comparirà una ragazzina che gli insegnerà cosa vuol dire l’amore. Maria è una sua coetanea, che però ha sofferto molto a causa dei debiti dei suoi genitori. Lei riconoscerà nel protagonista una sorta di protettore, in grado di salvarla dal padrone di casa. Formeranno una specie di famiglia, andando a vivere insieme a casa del ragazzo, nonostante il parere contrario dei pochi adulti ancora presenti nella loro vita.
La storia del protagonista evolve e s’intreccia con quella degli altri personaggi fino alla notte di Capodanno, quando assisteremo a un turbinio di eventi che gli cambieranno per sempre la vita.
Una storia veloce di grande impatto, che ci porta nei vicoli di Napoli per assistere alla maturazione di un ragazzino di tredici anni, catapultato nel mondo dei grandi. Tra l’imparare il primo mestiere e la scoperta dell’amore, il protagonista dimostrerà la vita di quartiere.
Il primo impatto che abbiamo è che il giovane sia un grande lavoratore, pronto a seguire gli ordini del suo maestro di bottega per dimostrare la sua utilità in casa. Il suo rapporto con i genitori è abbastanza strano: lo trattano come un ometto, l’unico della famiglia che ha imparato l’italiano e che forse potrà avere una vita migliore. Il protagonista invece si trova a suo agio a Montedidio, tra i suoi vicoli e la sua gente e non cambierebbe la sua posizione.
Nella sua stessa bottega incontra però un personaggio molto importante per la sua crescita interiore. Don Rafaniello è chi gli insegna a capire la gente. Con i suoi gesti di altruismo e gentili, è sempre disposto ad ascoltare tutti e riesce a capire ciò che non è espresso a parole. Insegna al protagonista a sognare, a credere in qualcosa oltre alla realtà misera che lo circonda. La sua presenza è rassicurante e infonde una dose di coraggio e fiducia al ragazzo.
La situazione familiare tende a precipitare in poco tempo, ma a fianco del protagonista comparirà una ragazzina che gli insegnerà cosa vuol dire l’amore. Maria è una sua coetanea, che però ha sofferto molto a causa dei debiti dei suoi genitori. Lei riconoscerà nel protagonista una sorta di protettore, in grado di salvarla dal padrone di casa. Formeranno una specie di famiglia, andando a vivere insieme a casa del ragazzo, nonostante il parere contrario dei pochi adulti ancora presenti nella loro vita.
La storia del protagonista evolve e s’intreccia con quella degli altri personaggi fino alla notte di Capodanno, quando assisteremo a un turbinio di eventi che gli cambieranno per sempre la vita.
Displaying 1 - 30 of 261 reviews