What do you think?
Rate this book
Un litro di lacrime
Nel vasto mondo asiatico, il diario di Kito Aya ha conosciuto un successo inarrestabile: pubblicato sul finire degli anni Ottanta in Giappone, ha venduto oltre un milione di copie. Una platea affollata per il racconto in prima persona di una ragazzina quindicenne che ha ispirato e incantato un intero continente. Aya racconta dieci anni della propria vita, racconta l'adolescenza e l'inizio dell'età adulta, una vita come tante, ma senza prospettiva, un'esistenza minata dalla malattia, ecco la differenza. Ed è racchiusa qui la potenza di queste pagine: nella ribellione, nell'ironia, nella fragilità che si trasforma in forza, che fanno di Aya un simbolo, una figura di culto. Perché, al di là della sua particolare condizione, è riuscita a gridare con voce limpida cosa vuol dire diventare grandi, e a contare quante lacrime servono per affrontare le sconfitte.
192 pages, Hardcover
First published February 25, 1986
About the author
Aya Kito
10 books73 followersAya Kitō (木藤亜也, July 19, 1962 – May 23, 1988) was a Japanese diarist. She wrote about her personal experiences living with spinocerebellar ataxia which was later published in the book 1 Litre no Namida.
Legacy
Her diary, entitled 1 Litre no Namida (1リットルの涙 Ichi Rittoru no Namida, lit. "1 Litre of Tears"), was first published in her native Japan on February 25, 1986, more than two years before her death at the age of 25. Her mother, Shioka Kitō, convinced her to publicize her diary in order to give hope to others, since Aya had always wanted to be able to help others.
Her diary was later adapted into a 2004 film, as well as a 2005 television drama series from Fuji TV in which Erika Sawajiri portrayed Kitō.
Legacy
Her diary, entitled 1 Litre no Namida (1リットルの涙 Ichi Rittoru no Namida, lit. "1 Litre of Tears"), was first published in her native Japan on February 25, 1986, more than two years before her death at the age of 25. Her mother, Shioka Kitō, convinced her to publicize her diary in order to give hope to others, since Aya had always wanted to be able to help others.
Her diary was later adapted into a 2004 film, as well as a 2005 television drama series from Fuji TV in which Erika Sawajiri portrayed Kitō.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 744 reviews
July 6, 2024
لتر من الدموع ...كتاب عبارة عن مذكرات حقيقية كتيتها آيا كيتو التي توفيت عام ١٩٨٨ عن عمر يناهز ٢٥ سنة وتحكي فيه عن تجربتها المؤلمة ومعاناتها مع المرض لمدة ١٠ سنوات وتم إنتاج مسلسل عن حياتها في 2005.
آيا كيتو كانت فتاة طبيعية وتتمتع بجسم سليم و فجأة وبدون أي مقدمات عندما كانت تبلغ من العمر ١٥ أصيبت بمرض ضمور المخيخ والحبل الشوكي وهو مرض صعب جداً لا علاج له حيث يصبح المريض غير قادر علي الكلام او المشي أو حتي بلع الطعام إلي أن يصبح طريح الفراش و هذا ما حدث لآيا كيتو التي استمر عذابها لمدة ١٠ سنوات كاملة...
"أنا مستمرة في التنفس من أجل العيش لأنني لا أستطيع أن أموت ولا شئ يمكن القيام به لعلاجي.."
في أيامها الاخيرة اصبحت كتاباتها مشوهة وغير مقروءة ومع ذلك فان رغبتها في الكتابة لم تنخفض علي الاطلاق فواصلت الكتابة بكل ما أتيت من قوة في يد لا تتحرك كما تشاء وقامت والدتها باعادة صياغة هذه المذكرات لنشرها...
"ابكي بحرقة وواقع اليوم قاس ومتعب جداً ولا يقدم لي حتي حلماً..إن تخيل المستقبل يجلب لي نوعاً آخر من الدموع..."
كتاب مؤلم..جداً...
آيا كيتو كانت فتاة طبيعية وتتمتع بجسم سليم و فجأة وبدون أي مقدمات عندما كانت تبلغ من العمر ١٥ أصيبت بمرض ضمور المخيخ والحبل الشوكي وهو مرض صعب جداً لا علاج له حيث يصبح المريض غير قادر علي الكلام او المشي أو حتي بلع الطعام إلي أن يصبح طريح الفراش و هذا ما حدث لآيا كيتو التي استمر عذابها لمدة ١٠ سنوات كاملة...
"أنا مستمرة في التنفس من أجل العيش لأنني لا أستطيع أن أموت ولا شئ يمكن القيام به لعلاجي.."
في أيامها الاخيرة اصبحت كتاباتها مشوهة وغير مقروءة ومع ذلك فان رغبتها في الكتابة لم تنخفض علي الاطلاق فواصلت الكتابة بكل ما أتيت من قوة في يد لا تتحرك كما تشاء وقامت والدتها باعادة صياغة هذه المذكرات لنشرها...
"ابكي بحرقة وواقع اليوم قاس ومتعب جداً ولا يقدم لي حتي حلماً..إن تخيل المستقبل يجلب لي نوعاً آخر من الدموع..."
كتاب مؤلم..جداً...
December 23, 2017
There is a Japanese series about Aya that I loved so much. It was heart touching, it made me cry many times!
I really recommend watching this before reading this diary.
☙ And here is a link to watch the series.
It's about a 14-year-old girl "Aya Kito" who had a spinocerebellar atrophy which made her lose her body's balance gradually and progressively until she couldn't walk.
Then she lost her ability to eat properly, she could choke and die if she was alone.
And lost the ability to write as usual, and couldn't speak well.
But she didn't lost hope in life to the very end! The diary talks about her suffering with her illness until she died at the age of 25.
And these are some quotes from the diary:
"Everytime I walk, in every step I take, I can feel my unsteady body. it makes me feel weak, and I feel humiliated and miserable not being able to do what everyone else is capable of doing. Is that something you can't understand unless you experience it? Even if you can't feel what that person is feeling, I want you to at least try to think in my point of view.
But I think that's hard to do".
"My illness is worse than cancer!
It stole the beauty of my youth.
If I didn't have this weird illness, I could have had a love life.. I just want someone to rely on.
I just can't take this anymore!".
"Why can't I laugh naturally like I used to? I want to go back to the past!
I wanna make a time machine and ride it to go back to the past. Watch me run, walk, roll around, and play with you.. but then I come back to reality.
Do I have to come back to reality?
I don't wanna grow up!
Time.. please stop! Tears.. stop falling!
Ahh.. Aya just can't seem to stop crying".
"You didn't choose to be sick. There are any things you can do, even if you are handicapped. If you were a person who didn't have the power to think, you wouldn't have been able to feel the kindness, and the warmth that people have, which you first realized after getting sick", says mom.
"I believe in God. Thinking that God is propably testing me through these hardships, made me feel a lot better. Somehow, I do not want to forget this feeling".
"It's okay if you fall.
You can just get up again.
Why don't you look up at the sky, while you're down there.
the blue sky spreads across above you.
can you see it smiling at you?
You are alive".
"I feel loved in the warmth of my home. But I can't express my love to everyone. I can't speak and I can't make any actions to express it.. The best I can do is smile in response to their love".
"I'm living the life of an old woman: no youth, no energy to live, no goals to work toward. All I have is my deteriorating body. Why do I have to be alive? On the contrary, I want to live. The only things I enjoy are eating, reading and writing, I wonder what other 19-year-old enjoy?".
"Gather up your fighting spirit or the disease will defeat you!".
"Each person has unspeakable distress.
When I remember the past,
Annoyingly, I cry;
The reality of today
Is too cruel, too severe,
And doesn't even offer me a dream;
Imagining the future
Brings me yet another kind of tears".
I really recommend watching this before reading this diary.
☙ And here is a link to watch the series.
It's about a 14-year-old girl "Aya Kito" who had a spinocerebellar atrophy which made her lose her body's balance gradually and progressively until she couldn't walk.
Then she lost her ability to eat properly, she could choke and die if she was alone.
And lost the ability to write as usual, and couldn't speak well.
But she didn't lost hope in life to the very end! The diary talks about her suffering with her illness until she died at the age of 25.
And these are some quotes from the diary:
"Everytime I walk, in every step I take, I can feel my unsteady body. it makes me feel weak, and I feel humiliated and miserable not being able to do what everyone else is capable of doing. Is that something you can't understand unless you experience it? Even if you can't feel what that person is feeling, I want you to at least try to think in my point of view.
But I think that's hard to do".
"My illness is worse than cancer!
It stole the beauty of my youth.
If I didn't have this weird illness, I could have had a love life.. I just want someone to rely on.
I just can't take this anymore!".
"Why can't I laugh naturally like I used to? I want to go back to the past!
I wanna make a time machine and ride it to go back to the past. Watch me run, walk, roll around, and play with you.. but then I come back to reality.
Do I have to come back to reality?
I don't wanna grow up!
Time.. please stop! Tears.. stop falling!
Ahh.. Aya just can't seem to stop crying".
"You didn't choose to be sick. There are any things you can do, even if you are handicapped. If you were a person who didn't have the power to think, you wouldn't have been able to feel the kindness, and the warmth that people have, which you first realized after getting sick", says mom.
"I believe in God. Thinking that God is propably testing me through these hardships, made me feel a lot better. Somehow, I do not want to forget this feeling".
"It's okay if you fall.
You can just get up again.
Why don't you look up at the sky, while you're down there.
the blue sky spreads across above you.
can you see it smiling at you?
You are alive".
"I feel loved in the warmth of my home. But I can't express my love to everyone. I can't speak and I can't make any actions to express it.. The best I can do is smile in response to their love".
"I'm living the life of an old woman: no youth, no energy to live, no goals to work toward. All I have is my deteriorating body. Why do I have to be alive? On the contrary, I want to live. The only things I enjoy are eating, reading and writing, I wonder what other 19-year-old enjoy?".
"Gather up your fighting spirit or the disease will defeat you!".
"Each person has unspeakable distress.
When I remember the past,
Annoyingly, I cry;
The reality of today
Is too cruel, too severe,
And doesn't even offer me a dream;
Imagining the future
Brings me yet another kind of tears".
May 8, 2023
تقول آيا:"...يمكنني المشي بل وحتي الركض والتنقل بحرية في أحلامي لكنني عاجزة عن أي من هذا في الواقع،أشعر بالقلق الشديد علي مستقبلي لقد أدرت ظهري لحياتي دون أن أدري،لقد اغرقتني أمواج مصيري ولا أدري حتي أي المهن بقي ليّ.. أتساءل عما إن كان بمقدوري علي الأقل أن أصبح ذات فائدة لشخص ما...
بصفتي معاقة يجب أن أعيش حياتي وأنا أحمل هذا العبء علي كاهلي...لكنني سأقتله حتي لو كنت أتالم،ففي الأخير لم يبقي ليّ سوي المواصلة والأمل".
صدقاً كلماتي عاجزة أمام معاناتها وشجاعتها.
بصفتي معاقة يجب أن أعيش حياتي وأنا أحمل هذا العبء علي كاهلي...لكنني سأقتله حتي لو كنت أتالم،ففي الأخير لم يبقي ليّ سوي المواصلة والأمل".
صدقاً كلماتي عاجزة أمام معاناتها وشجاعتها.
November 8, 2010
There was a series for this book which I thoroughly loved. It was a certified tear jerker. I really felt like I did shed a liter of tears. I hated the fact that Aya was so pretty and intelligent,and yet she was burdened with a disease that she didn't even deserve to have. So because of the series I got curious and I wanted to know more about the real Aya.Not the actress that plays Aya's character. I wanted to know the true, unbiased and unedited story behind Aya's disease. Unfortunately it was not available in our country, and can only be bought at Singapore and Japan, so I asked my aunt in Sing. to buy the book for me.
At first, I was expecting it would be twice a tear jerker as the series is, but I was wrong. I didn't cry throughout the book. But don't get me wrong because it's still a very sad, sad book. While reading I came to ask myself that how can someone as intelligent and creative like Aya be burdened with Cerebrospinal degeneration disease? She's just a young girl who had a lot of dreams for herself and for her family. But life was unfair for her. She was not given the chance to maximize her potentials.
Aya had an incurable disease, so she sees the world differently. She values the small things and treasures every single day of her life. Aya had a very hard life due to her illness. She was not able to have the normal life of teenagers. She dreams of going out on dates and marrying but it was just not meant for her. Despite of this,she has a family who cares for her. Her daily struggles was written in her diary, and it would actually make you see and realize how lucky you are to be normal.
Aya's diary has drawings at some pages. I loved her drawings and it shows her creative side. It also has some pictures of the real Aya Kito (who is very far from the Aya Kito who played on T.V).
It was very moving book.
One quote that inspired me so much:
"A handicapped person is a human being with the same heart as anyone else. It's not a misfortune if you can't hear-it's just an inconvenience." ---Aya Kito.
At first, I was expecting it would be twice a tear jerker as the series is, but I was wrong. I didn't cry throughout the book. But don't get me wrong because it's still a very sad, sad book. While reading I came to ask myself that how can someone as intelligent and creative like Aya be burdened with Cerebrospinal degeneration disease? She's just a young girl who had a lot of dreams for herself and for her family. But life was unfair for her. She was not given the chance to maximize her potentials.
Aya had an incurable disease, so she sees the world differently. She values the small things and treasures every single day of her life. Aya had a very hard life due to her illness. She was not able to have the normal life of teenagers. She dreams of going out on dates and marrying but it was just not meant for her. Despite of this,she has a family who cares for her. Her daily struggles was written in her diary, and it would actually make you see and realize how lucky you are to be normal.
Aya's diary has drawings at some pages. I loved her drawings and it shows her creative side. It also has some pictures of the real Aya Kito (who is very far from the Aya Kito who played on T.V).
It was very moving book.
One quote that inspired me so much:
"A handicapped person is a human being with the same heart as anyone else. It's not a misfortune if you can't hear-it's just an inconvenience." ---Aya Kito.
March 25, 2022
Mentre leggevo ho sentito la sofferenza che la protagonista si è ritrovata a vivere in un momento particolare della vita: l’adolescenza.
La narrazione prevalentemente in prima persona, fatta a eccezione dei capitoli finali, è travolgente, fluida ed è veramente difficile lasciare in sospeso la lettura, a volte sono arrivata a sentirmi una specie di confidente per la protagonista, come se avesse solo me (o meglio il diario) per esprimere realmente sé stessa e le sue emozioni.
I fatti sono raccontati in maniera chiara e i capitoli sono stati suddivisi in base agli anni che la protagonista aveva mentre li scriveva, ma non per questo la lettura è risultata difficile, anzi è servito per comprendere meglio il percorso della malattia.
Il linguaggio è semplice e lineare adatto a qualsiasi tipo di età tuttavia verso la fine, dove viene spiegata in modo più o meno approfondito la malattia, potrebbe non essere ben chiaro a tutti ma tutto sommato, come ribadito anche nel libro, è una parte fondamentale per comprendere meglio il tutto.
Nel libro sono stati mantenute molte parole e proverbi giapponesi, ovviamente con opportuna spiegazione di essi, e questo ha reso ancora più stimolante la lettura in quanto mi ha permesso di scoprire e approfondire molti particolari della cultura giapponese che per molti aspetti non si conoscono ancora.
C’è da dire che non è propriamente recente in quanto è stato pubblicato verso la fine degli anni 80, ma ha riscosso un notevole successo in Giappone e in tutto l’Oriente rendendo Aya un modello da seguire e da ammirare da grandi e piccini per il notevole coraggio, per la sua determinazione e per il suo grande amore verso la vita che le ha dato sempre la forza di continuare a combattere.
La narrazione prevalentemente in prima persona, fatta a eccezione dei capitoli finali, è travolgente, fluida ed è veramente difficile lasciare in sospeso la lettura, a volte sono arrivata a sentirmi una specie di confidente per la protagonista, come se avesse solo me (o meglio il diario) per esprimere realmente sé stessa e le sue emozioni.
I fatti sono raccontati in maniera chiara e i capitoli sono stati suddivisi in base agli anni che la protagonista aveva mentre li scriveva, ma non per questo la lettura è risultata difficile, anzi è servito per comprendere meglio il percorso della malattia.
Il linguaggio è semplice e lineare adatto a qualsiasi tipo di età tuttavia verso la fine, dove viene spiegata in modo più o meno approfondito la malattia, potrebbe non essere ben chiaro a tutti ma tutto sommato, come ribadito anche nel libro, è una parte fondamentale per comprendere meglio il tutto.
Nel libro sono stati mantenute molte parole e proverbi giapponesi, ovviamente con opportuna spiegazione di essi, e questo ha reso ancora più stimolante la lettura in quanto mi ha permesso di scoprire e approfondire molti particolari della cultura giapponese che per molti aspetti non si conoscono ancora.
C’è da dire che non è propriamente recente in quanto è stato pubblicato verso la fine degli anni 80, ma ha riscosso un notevole successo in Giappone e in tutto l’Oriente rendendo Aya un modello da seguire e da ammirare da grandi e piccini per il notevole coraggio, per la sua determinazione e per il suo grande amore verso la vita che le ha dato sempre la forza di continuare a combattere.
February 9, 2011
Kore wa watashi ga ima made no jinsei de yonda koto ga mottomo kandō-tekina monogataridesu...
هذا الكتاب يستحق ان يحصل على نجوم بعدد ما يوجد على هذا الموقع ... الكتاب هو عبارة عن مذكرات طالبة يابانية فى الخامسة عشر من عمرها ظلت تكتبها فى خمس سنوات ثم توفيت فى الخامسة والعشرين
الفتاة كانت مصابة بمرض نادر ليس له علاج وغير معروف الاسباب وهو يسبب ضمور وتاكل لخلايا المخيخ وهو المسؤل مع النخاع الشوكى عن نقل الاشارات بين أعضاء الجسم المختلفه والمخ الذى يصدر الامر بالحركة
اصيبت بالمرض فى الخامسة عشر من عمرها وهى فى اروع فترات حياتها وأكثرها انطلاقاً لتجد أن المرض يجعلها تسقط كثيراً حيث تفقد التحكم بجسدها ومع تطوره اصبحت ابطأ فى الحركة ثم لم تعد تستطيع الكتابة بشكل جيد وأيضا لم تعد لديها القدرة على الكلام بطلاقة لتصل تدريجيا إلى عدم القدرة على المشى واللجوء إلى الكرسى المتحرك ثم تضطر لترك مدرستها للذهاب الى مدرسة للمعاقين وهناك تتطور حالتها حتى أصبحت فى خطر عند تناول الطعام فلا تستطيع إبتلاعه وكذلك عند ابتلاع ريقها حيث أنها تختنق فى الكثير من الاحيان حتى صارت طريحة الفراش ولم تعد حتى تستطيع الكلام بل إنها لم تكن تستطيع النوم خشية أن لا تستطيع فتح عينيها فى الصباح
كتبت آيا الكتاب فى كل المراحل التى استطاعت فيها امساك القلم وكانت الكتابة هى ما تعيش لأجله حتى انها كانت تربط القلم بيديها لتحاول الكتابة به
ما يؤلم فى هذا المرض أنه مع حالة الإعاقه الشامله التى تحدث للمريض فإنه يكون على وعى كامل بكل شىء فالمرض لا يصيب العقل ولا يؤثر فى ذكاء الشخص ولا يقتل ايضا بشكل مباشر وإنما حالة الشلل التام قد تصل إلى التنفس أو إلى الاختناق عند الأكل أو إبتلاع الريق ورغم كل ما يحدث ظلت لاخر لحظة مفعمة بالامل باحثة عن أى طريقة يمكنها أن تساعد بها الأخرين
لكنها ظلت تتسائل لآخر لحظات حياتها ... لم إختارنى هذا المرض؟؟
هذا الكتاب يستحق ان يحصل على نجوم بعدد ما يوجد على هذا الموقع ... الكتاب هو عبارة عن مذكرات طالبة يابانية فى الخامسة عشر من عمرها ظلت تكتبها فى خمس سنوات ثم توفيت فى الخامسة والعشرين
الفتاة كانت مصابة بمرض نادر ليس له علاج وغير معروف الاسباب وهو يسبب ضمور وتاكل لخلايا المخيخ وهو المسؤل مع النخاع الشوكى عن نقل الاشارات بين أعضاء الجسم المختلفه والمخ الذى يصدر الامر بالحركة
اصيبت بالمرض فى الخامسة عشر من عمرها وهى فى اروع فترات حياتها وأكثرها انطلاقاً لتجد أن المرض يجعلها تسقط كثيراً حيث تفقد التحكم بجسدها ومع تطوره اصبحت ابطأ فى الحركة ثم لم تعد تستطيع الكتابة بشكل جيد وأيضا لم تعد لديها القدرة على الكلام بطلاقة لتصل تدريجيا إلى عدم القدرة على المشى واللجوء إلى الكرسى المتحرك ثم تضطر لترك مدرستها للذهاب الى مدرسة للمعاقين وهناك تتطور حالتها حتى أصبحت فى خطر عند تناول الطعام فلا تستطيع إبتلاعه وكذلك عند ابتلاع ريقها حيث أنها تختنق فى الكثير من الاحيان حتى صارت طريحة الفراش ولم تعد حتى تستطيع الكلام بل إنها لم تكن تستطيع النوم خشية أن لا تستطيع فتح عينيها فى الصباح
كتبت آيا الكتاب فى كل المراحل التى استطاعت فيها امساك القلم وكانت الكتابة هى ما تعيش لأجله حتى انها كانت تربط القلم بيديها لتحاول الكتابة به
ما يؤلم فى هذا المرض أنه مع حالة الإعاقه الشامله التى تحدث للمريض فإنه يكون على وعى كامل بكل شىء فالمرض لا يصيب العقل ولا يؤثر فى ذكاء الشخص ولا يقتل ايضا بشكل مباشر وإنما حالة الشلل التام قد تصل إلى التنفس أو إلى الاختناق عند الأكل أو إبتلاع الريق ورغم كل ما يحدث ظلت لاخر لحظة مفعمة بالامل باحثة عن أى طريقة يمكنها أن تساعد بها الأخرين
لكنها ظلت تتسائل لآخر لحظات حياتها ... لم إختارنى هذا المرض؟؟
November 24, 2016
Tôi đọc bài viết Trật tự trong thảm họa, về thái độ và phương cách người Nhật đối diện với "đặc sản" thiên tai. Tôi xem clip về cách các em học sinh nhỏ tuổi người Nhật làm những công dân tí hon đầy gương mẫu và trách nhiệm trong trường học. Tôi học, đọc, nghe về cách nước Nhật từ một đất nước nghèo nàn tài nguyên vươn lên hàng cường quốc. Nhật Bản thường làm tôi thấy kinh ngạc rồi nhanh chóng chuyển sang trạng thái chấp nhận không ấm ức.
Aya và những dòng nhật kí của cô làm tôi thấy bản thân kém cỏi và đáng hổ thẹn v�� cùng. Mặc dù bắt dầu đọc với áp lực nho nhỏ rằng biết đâu mình không thích cuốn sách này giống như mọi người thích, biết đâu mình không thể khóc giống như mọi người khóc, biết đâu mình không thể tiếp nhận nó bằng trái tim ấm áp và rung động như mọi người tiếp nhận...; thì tới bây giờ khi đã đọc xong toàn bộ và quả thực là tôi không khóc chút nào mà chỉ đôi khi thấy nghèn nghẹn chỗ cuống họng còn mắt thì cay cay, tôi hoàn toàn thật tâm dành cho cuốn sách, cho Aya, mẹ cô và nhiều con người có thật dù chỉ xuất hiện chớp nhoáng trong đôi ba dòng chữ ở đây những tình cảm và lòng khâm phục chân thật nhất. Tôi ngả mũ và nghiêng mình trước họ.
Một lít nước mắt chảy ngược vào trong.
Aya và những dòng nhật kí của cô làm tôi thấy bản thân kém cỏi và đáng hổ thẹn v�� cùng. Mặc dù bắt dầu đọc với áp lực nho nhỏ rằng biết đâu mình không thích cuốn sách này giống như mọi người thích, biết đâu mình không thể khóc giống như mọi người khóc, biết đâu mình không thể tiếp nhận nó bằng trái tim ấm áp và rung động như mọi người tiếp nhận...; thì tới bây giờ khi đã đọc xong toàn bộ và quả thực là tôi không khóc chút nào mà chỉ đôi khi thấy nghèn nghẹn chỗ cuống họng còn mắt thì cay cay, tôi hoàn toàn thật tâm dành cho cuốn sách, cho Aya, mẹ cô và nhiều con người có thật dù chỉ xuất hiện chớp nhoáng trong đôi ba dòng chữ ở đây những tình cảm và lòng khâm phục chân thật nhất. Tôi ngả mũ và nghiêng mình trước họ.
Một lít nước mắt chảy ngược vào trong.
Read
December 6, 2019سأجعلكم تعيشون حياة سهلة ..سأهتم بكم كما اهتممتم بي !
مؤلمة هذه الجملة ،والشيء الأكثر الماً أنني اكتشفت أن آنا الفتاة المريضة المتوترة المضطربة القلقة حيال حياتها التي تبكي على أقل حدث يحصل لها ،إنها تشبهني، وجدت صفاتي بها .
إنها قصة حقيقية لفتاة يابانية أبتليت بمرض (يسمى ضمور المخيخ)
شرحت معاناتها عند وقوعها على الأرض،كيف تكون شفقة في أنظار الآخرين، عدم الشعور برضى الذات ،اهتمام والدتها ومراقبتها لها أستعدت شريط ذكرياتي مع والدتي مراقبتها لي اهتمامها لوضعي أكثر من اهتمامي انا لنفسي!
آنا أرادت أن تكون قوية،أرادت أن تكون انسانة متميزة، أرادت أن تعيش وتحب مثل اقرانها لكن المرض سلب كل أحلامها ابعدها عن بيتها واسرتها وعن أصدقائها. ..
اسم الرواية الف لتر من الدموع وليس لتر من الدموع ، لا أنكر أن الترجمة سيئة لكن حزنت لحزنها .. بكيت لبكائها..
2019/12/6💔
أيام مريرة وعصبية
مؤلمة هذه الجملة ،والشيء الأكثر الماً أنني اكتشفت أن آنا الفتاة المريضة المتوترة المضطربة القلقة حيال حياتها التي تبكي على أقل حدث يحصل لها ،إنها تشبهني، وجدت صفاتي بها .
إنها قصة حقيقية لفتاة يابانية أبتليت بمرض (يسمى ضمور المخيخ)
شرحت معاناتها عند وقوعها على الأرض،كيف تكون شفقة في أنظار الآخرين، عدم الشعور برضى الذات ،اهتمام والدتها ومراقبتها لها أستعدت شريط ذكرياتي مع والدتي مراقبتها لي اهتمامها لوضعي أكثر من اهتمامي انا لنفسي!
آنا أرادت أن تكون قوية،أرادت أن تكون انسانة متميزة، أرادت أن تعيش وتحب مثل اقرانها لكن المرض سلب كل أحلامها ابعدها عن بيتها واسرتها وعن أصدقائها. ..
اسم الرواية الف لتر من الدموع وليس لتر من الدموع ، لا أنكر أن الترجمة سيئة لكن حزنت لحزنها .. بكيت لبكائها..
2019/12/6💔
أيام مريرة وعصبية
July 24, 2022
Chẳng gì đáng buồn hơn là những thứ mình đã từng có rồi, nhưng lại mất. Không gì đau lòng hơn nhìn mình yếu đi mỗi ngày, không gì cứu vãn được :(
Đọc xong cuốn sách này, mình chỉ cảm thấy một nỗi bâng khuâng. Và từ đó, mỗi khi bước đi, mình đều cảm nhận được tiếng vang lớn hơn, như thể một sự khẳng định rằng tôi vẫn sống và khỏe mạnh. Và bằng mọi giá, phải gắng giữ gìn!!
Mình cũng sẽ cố gắng sống một cuộc đời thật trọn vẹn, để khi cái chết tìm tới, thì mình sẽ sẵn sàng đón nhận nó.
“Lúc ra đi mà được nằm trên thảm cỏ xanh giữa muôn hoa rực rỡ, rồi từ từ đi vào giấc ngủ trong tiếng nhạc du dương, hẳn là tuyệt vời lắm.”
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lý thì ghé page mình xem nha :")
facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
Đọc xong cuốn sách này, mình chỉ cảm thấy một nỗi bâng khuâng. Và từ đó, mỗi khi bước đi, mình đều cảm nhận được tiếng vang lớn hơn, như thể một sự khẳng định rằng tôi vẫn sống và khỏe mạnh. Và bằng mọi giá, phải gắng giữ gìn!!
Mình cũng sẽ cố gắng sống một cuộc đời thật trọn vẹn, để khi cái chết tìm tới, thì mình sẽ sẵn sàng đón nhận nó.
“Lúc ra đi mà được nằm trên thảm cỏ xanh giữa muôn hoa rực rỡ, rồi từ từ đi vào giấc ngủ trong tiếng nhạc du dương, hẳn là tuyệt vời lắm.”
-----
Btw, bạn nào muốn mua sách đẹp với giá hợp lý thì ghé page mình xem nha :")
facebook.com/hieusachcuaGaby ❤
February 9, 2017
Aya Kito on dört yaşında, hayata umutla bakan, mutlu bir genç kızdı. Japonya'da, ailesiyle standart bir hayat yaşıyor ve geleceği için planlar yapıyordu. Ancak on dört yaşının içinde hızla zayıfladığını fark etti. Bir gün okula giderken dizlerinin bağı çözüldü ve yere düşüp, yaralandı. Zamanla yürüyüşü yavaşladı ve hayatını normal bir şekilde devam ettirememeye başladı. Herkes gibi değildi artık. Ender rastlanan, ölümcül bir hastalığa yakalanmıştı. Ailesinden ve evinden uzak, bitmek bilmeyen hastane dönemleri bu zamanlarda başladı. Kaldırabileceğinin üzerinde testlere sokuluyordu, her şey Aya için korkunç bir hızla berbatlaşıyordu ve en zoru hayat hala devam ediyordu.
Bu öykü, 23 Mayıs 1988'de spino-sereballar ataksi hastalığından dolayı bu dünyadan ayrılan Aya Kito'nun hayatının korkunç döneminin başlangıcının kısa bir özeti. Kurmaca bir karakterin öyküsü değil, gerçek bir genç kızın hikayesi. Öldüğünde yirmi üç yaşındaydı Aya ve geriye hastalığı boyunca yazdığı, yer yer ağlatan, yer yer de umuduna hayran bırakan satırlarla dolu bir günlük bıraktı. Bu günlük Aya'nın ölümünden iki sene önce, benzer şeyleri yaşayanlara 'yalnız değilsiniz' diyebilmek ve tedavisi bulunmamış hastalıklara dikkat çekmek amacıyla 1986'da, Aya'nın annesi tarafından Japonya'da yayımlandı. Çıktığı günden itibaren senelerce Japonya'da önemli bir okuyucu kitlesine ulaşan 'Bin Damla Gözyaşı' aynı zamanda değer arz eden tıbbi bir hatırat olarak değerlendirildi. Edebiyat tarihinde Macar yazar Frigyes Karinthy'in yazdığı 'Kafatasımın Etrafında Yolculuk' gibi önemli tıbbi edebi hatıratlar yazılmış olsa da, hastalığın kişi üzerindeki yıkımına paralel bir şekilde aşama aşama anlatan ilk metinlerden biri olarak tarihe geçti.
2005 senesine gelindiğinde günlük, Fuji Televizyon tarafından on bir bölümlük bir dizi olarak hazırlandı ve bu dizi dünyada da ilgi görerek Aya Kito'nun günlüğünün başa dillere çevrilmesine olanak sağladı. 2007 senesinde İngilizceye çevrilen günlük o günden itibaren dünyanın birçok ülkesinde yayımlandı. Ülkemizde ise İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencileri başlatmış oldukları 'Leyla'dan Sonra' projesi kapsamında bu eseri Türkçeye kazandırarak Türkiye'de de bu konuda bir farkındalık yaratmak istediler. Bu amaç doğrultusunda Prof.Dr.Ümmühan Çiftçi, günlüğü Japonca'dan Türkçe'ye çevirerek okumamıza olanak sağladı.
'Bin Damla Gözyaşı' bir gazete sayfasında denk gelip okuduğumuz, içimizi acıtan o kısaca bahsedilmiş olaylardan birinin içine balıklama dalmışız hissiyatı yaratıyor. Sayfalar ilerledikçe Aya'nın çaresizliği katlanarak üzerimize çullanıyor ve okuyucunun elini kolunu bağlıyor.
Peki nedir bu spino-serebellar ataksi hastalığı? Kitapta açıklandığı üzere beyincik ve omurilikteki hücrelerin dejenere olması sonucu ortaya çıkan nörolojik bir hastalıktır. Genel olarak yürüme, konuşma, hareketlerde zamanlama ve koordinasyon; bununla beraber solunum ve kalp rahatsızlıkları gibi ölümcül problemlere yol açmaktadır.
Kitabın sonunda Aya'nın annesi ve doktorunun da görüşlerine yer verilmiş ve Aya'nın fotoğrafları konulmuş. Bu eklerle Aya'nın durumu ve hastalığı daha belirgin hatlarla çizilmiş.
Bu tarz kitapları kurmaca dahi olsa okumak zordur. 'Bin Damla Gözyaşı' ise duygusal sertliğiyle çok zor bir metin. Ama bize uğramamış dahi olsa bu tarz hastalıkları yaşayan insanlarla duygudaşlık kurmak ve onları anlamak için bulunmaz bir hazine.
Aslında geçtiğimiz aralık ayında okumuştum bu kitabı. Ama sonundaki bazı notları tamamlayamamıştım. Kitap beni üzdüğünden bir süre uzak kalmam daha iyi olur diye düşünmüş, rafa kaldırmıştım. Sonunda o parçaları da okudum. Yukarıda yazdığım yazı da 'Japon Sineması Dergisi'nin 12.sayısında yayımlanmıştı. Tekrar benzer şeyler yazmak yerine, oradaki yazımı burada direkt paylaşmak istedim. Duygusal olarak çok sarsılmayacak herkese öneririm.
İyi okumalar!
Bu öykü, 23 Mayıs 1988'de spino-sereballar ataksi hastalığından dolayı bu dünyadan ayrılan Aya Kito'nun hayatının korkunç döneminin başlangıcının kısa bir özeti. Kurmaca bir karakterin öyküsü değil, gerçek bir genç kızın hikayesi. Öldüğünde yirmi üç yaşındaydı Aya ve geriye hastalığı boyunca yazdığı, yer yer ağlatan, yer yer de umuduna hayran bırakan satırlarla dolu bir günlük bıraktı. Bu günlük Aya'nın ölümünden iki sene önce, benzer şeyleri yaşayanlara 'yalnız değilsiniz' diyebilmek ve tedavisi bulunmamış hastalıklara dikkat çekmek amacıyla 1986'da, Aya'nın annesi tarafından Japonya'da yayımlandı. Çıktığı günden itibaren senelerce Japonya'da önemli bir okuyucu kitlesine ulaşan 'Bin Damla Gözyaşı' aynı zamanda değer arz eden tıbbi bir hatırat olarak değerlendirildi. Edebiyat tarihinde Macar yazar Frigyes Karinthy'in yazdığı 'Kafatasımın Etrafında Yolculuk' gibi önemli tıbbi edebi hatıratlar yazılmış olsa da, hastalığın kişi üzerindeki yıkımına paralel bir şekilde aşama aşama anlatan ilk metinlerden biri olarak tarihe geçti.
2005 senesine gelindiğinde günlük, Fuji Televizyon tarafından on bir bölümlük bir dizi olarak hazırlandı ve bu dizi dünyada da ilgi görerek Aya Kito'nun günlüğünün başa dillere çevrilmesine olanak sağladı. 2007 senesinde İngilizceye çevrilen günlük o günden itibaren dünyanın birçok ülkesinde yayımlandı. Ülkemizde ise İstanbul Üniversitesi Tıp Fakültesi öğrencileri başlatmış oldukları 'Leyla'dan Sonra' projesi kapsamında bu eseri Türkçeye kazandırarak Türkiye'de de bu konuda bir farkındalık yaratmak istediler. Bu amaç doğrultusunda Prof.Dr.Ümmühan Çiftçi, günlüğü Japonca'dan Türkçe'ye çevirerek okumamıza olanak sağladı.
'Bin Damla Gözyaşı' bir gazete sayfasında denk gelip okuduğumuz, içimizi acıtan o kısaca bahsedilmiş olaylardan birinin içine balıklama dalmışız hissiyatı yaratıyor. Sayfalar ilerledikçe Aya'nın çaresizliği katlanarak üzerimize çullanıyor ve okuyucunun elini kolunu bağlıyor.
Peki nedir bu spino-serebellar ataksi hastalığı? Kitapta açıklandığı üzere beyincik ve omurilikteki hücrelerin dejenere olması sonucu ortaya çıkan nörolojik bir hastalıktır. Genel olarak yürüme, konuşma, hareketlerde zamanlama ve koordinasyon; bununla beraber solunum ve kalp rahatsızlıkları gibi ölümcül problemlere yol açmaktadır.
Kitabın sonunda Aya'nın annesi ve doktorunun da görüşlerine yer verilmiş ve Aya'nın fotoğrafları konulmuş. Bu eklerle Aya'nın durumu ve hastalığı daha belirgin hatlarla çizilmiş.
Bu tarz kitapları kurmaca dahi olsa okumak zordur. 'Bin Damla Gözyaşı' ise duygusal sertliğiyle çok zor bir metin. Ama bize uğramamış dahi olsa bu tarz hastalıkları yaşayan insanlarla duygudaşlık kurmak ve onları anlamak için bulunmaz bir hazine.
Aslında geçtiğimiz aralık ayında okumuştum bu kitabı. Ama sonundaki bazı notları tamamlayamamıştım. Kitap beni üzdüğünden bir süre uzak kalmam daha iyi olur diye düşünmüş, rafa kaldırmıştım. Sonunda o parçaları da okudum. Yukarıda yazdığım yazı da 'Japon Sineması Dergisi'nin 12.sayısında yayımlanmıştı. Tekrar benzer şeyler yazmak yerine, oradaki yazımı burada direkt paylaşmak istedim. Duygusal olarak çok sarsılmayacak herkese öneririm.
İyi okumalar!
Read
August 22, 2024fai anche due
October 30, 2017
“Lúc ra đi mà được nằm trên thảm cỏ xanh giữa muôn hoa rực rỡ, rồi từ từ đi vào giấc ngủ trong tiếng nhạc du dương, hẳn là tuyệt vời lắm.”
Lời của Aya lúc còn sống đang vọng về.
Ngày 23 tháng Năm năm 1988, lúc 0 giờ 55 phút, Aya ra đi vĩnh viễn...
Quyển sách này khiến tôi yêu mẹ mình nhiều hơn. Tôi yêu cuộc sống này, tôi yêu người yêu tôi. Cảm ơn em đã đến trong tôi.
Cảm ơn đời.
November 3, 2010
The book that I have read is the book called, One Liter of Tears. This is a true story based on the diary of a girl, Aya who was infected to heavy disease, spinocerebellar degeneration that a person's cerebellum and spinal cord stops functioning little by little and the person become physically handicapped as the disease gets worse. I chose this book to read because my father had read this book before and told me that this book teaches many things that I need to know in life. I had other books that I would like to read, but I finally chose this book.
I was surprised to know that at the time when she was infected to this disease, scientists did not know the cause of this disease neither the treatment. Aya writes on her diary how shocked she was and she lost her dream. She was afraid of the death and did not know what she is living for. I was sore at my heart by reading slowly Aya's body becomes weaker and weaker. However, I was moved by Aya's strong intention to live her life as hard as she can until she dies. Aya's strong intention to live has taught me that no matter what happens in my life, I should never give up on anything and keep trying hard.
I was surprised to know that at the time when she was infected to this disease, scientists did not know the cause of this disease neither the treatment. Aya writes on her diary how shocked she was and she lost her dream. She was afraid of the death and did not know what she is living for. I was sore at my heart by reading slowly Aya's body becomes weaker and weaker. However, I was moved by Aya's strong intention to live her life as hard as she can until she dies. Aya's strong intention to live has taught me that no matter what happens in my life, I should never give up on anything and keep trying hard.
April 28, 2020
This is my favorite book of all time. I started with actually watching the japanese drama "1 liter fo tears" and got so inlove ith the story I just needed to read the real story, considering the drama had alot of dramatized and love stories that wasnt completly true.
It took me a LOOOOONG time to get my hands om an English version of this book and it did cost me alot to get it shipped to sweden. But it was 100% Worth it too me and I do come back and read it over and over again when i struggle with my own chronic pain.
It touched me in way that i cant forget and i started to see myself as more than just my sickness after Reading it.
If you havent read it. Do it now! you wont regret it,
It took me a LOOOOONG time to get my hands om an English version of this book and it did cost me alot to get it shipped to sweden. But it was 100% Worth it too me and I do come back and read it over and over again when i struggle with my own chronic pain.
It touched me in way that i cant forget and i started to see myself as more than just my sickness after Reading it.
If you havent read it. Do it now! you wont regret it,
May 5, 2012
إذا نظرت إلى السماء بعد السقوط أرضاً فهي كالعادة زرقاء ..ممتدة بلا حدود ومبتسمة إليّ ..مازلتُ حيّة
يجب على الناس أن لا يبقوا في الماضي .. يكفي أن تبذل جهدك في كل ما تفعله الآن
من الآن فصاعداً بجانبي .. استمر بالابتسام
عندما أغلق عينيّ ,أنت تكون بداخلهما
ايكيوتشي آيا
يجب على الناس أن لا يبقوا في الماضي .. يكفي أن تبذل جهدك في كل ما تفعله الآن
من الآن فصاعداً بجانبي .. استمر بالابتسام
عندما أغلق عينيّ ,أنت تكون بداخلهما
ايكيوتشي آيا
March 31, 2020
"آيا كيتو" .. فتاة في الخامسة عشر من عمرها تلاحظ تغيرات تطرأ على جسدها لتكتشف إصابتها بمرض ضمور المخيخ الذي سيؤثر على حركتها ثم على قدرتها على الكلام ثم لتصبح طريحة الفراش ثم تموت ، كانت تكتب مذكراتها باستمرار فشجعتها والدتها على نشرها لتصبح أملًا لمن يعاني مثلها ..
كُتب خلف الكتاب : "لقد توفيت آيا بهدوء بينما كانت محاطة بعائلتها قبل خمس دقائق من الواحدة بعد منتصف الليل يوم ٢٣ مايو ١٩٨٨ .. وعلى الرغم من عجزها عن الكلام فقبل مغادرتها هذا العالم تلفظت بوضوح بالصوت a "المقطع الأول من كلمة arigato (شكرًا لكم) ".
تتحدث مذكراتها عن شعورها منذ اكتشافها باصابتها بهذا المرض وعن عدم شعورها بالاستسلام ولكن شعورها بفقدان الأمل 💔.
عن شعورها بكونها عبء على عائلتها وأصدقائها ومن حولها ..
عن شعورها بالندم على عدم قيامها بالأمور الجنونية في حين كان يمكنها ذلك.
كُتب خلف الكتاب : "لقد توفيت آيا بهدوء بينما كانت محاطة بعائلتها قبل خمس دقائق من الواحدة بعد منتصف الليل يوم ٢٣ مايو ١٩٨٨ .. وعلى الرغم من عجزها عن الكلام فقبل مغادرتها هذا العالم تلفظت بوضوح بالصوت a "المقطع الأول من كلمة arigato (شكرًا لكم) ".
تتحدث مذكراتها عن شعورها منذ اكتشافها باصابتها بهذا المرض وعن عدم شعورها بالاستسلام ولكن شعورها بفقدان الأمل 💔.
عن شعورها بكونها عبء على عائلتها وأصدقائها ومن حولها ..
عن شعورها بالندم على عدم قيامها بالأمور الجنونية في حين كان يمكنها ذلك.
January 18, 2022
«La mia esistenza non ha nulla di straordinario. Cosa avrei da raccontare? Non faccio che piangere e ripetere che avrei dovuto fare di più quando ancora potevo. È una vita di rimpianti, e me ne vergogno».
Questa fu la risposta di Aya quando la madre le disse che stava preparando il suo diario per la pubblicazione, in patria avvenuta due anni e mezzo prima della sua morte. Nonostante la genitrice stessa acquistasse appositamente le memorie di persone malate pur di non farle pesare troppo la sua condizione, Aya non annota pressoché altro, finché le dita son riuscite a stringere la penna. Non poteva, a causa del suo male il corpo cedeva spesso facendole perdere via via il controllo di ogni parte ad accezione della mente. Imprigionata a soli 15 anni, terribile per chiunque e per una ragazzina sempre col sorriso sulle labbra che si affacciava alla vita sicuramente di più.
"Se guarissi, se soltanto potessi camminare normalmente, parlare senza problemi o usare bene le bacchette... Ma è solo un sogno. Non devo abbandonarmi a simili pensieri. Non mi è consentito nemmeno immaginarlo.
Ho deciso: in quanto disabile, d'ora in poi mi farò carico del mio fardello per tutta la vita. E, per quanto possa essere doloroso, cercherò di vivere senza lasciarmi sopraffare... Devo farlo. Perché, quando la dottoressa mi ha detto che non ci sono possibilità di miglioramento, ho iniziato a desiderare una vita breve. Consumarmi in un attimo, in una vampata intensa che di me lasci solo cenere dispersa dal vento."
Dato che da noi questo diario è arrivato con tanto ritardo (tre decenni) mentre in Giappone è stato di ispirazione per un film e una serie, mi aspettavo qualcosa di più. Un'intervista ai fratelli o qualche foto per permetterci di familiarizzare maggiormente con lei invece che pensare "Mio Dio!" o "Poverina!" sarebbe stato accettabile. Anche le rade informazioni in italiano in rete portano poco e non fosse per la ragazza che basò la propria tesi di laurea su questo libro e tradusse personalmente dal giapponese (mantenuta da Rizzoli, almeno questo), è probabile che ancora non conosceremmo la storia di Aya. Le tre stelline sono non perché non abbia empatizzato con lei, ma per la pochezza di contenuti.
Questa fu la risposta di Aya quando la madre le disse che stava preparando il suo diario per la pubblicazione, in patria avvenuta due anni e mezzo prima della sua morte. Nonostante la genitrice stessa acquistasse appositamente le memorie di persone malate pur di non farle pesare troppo la sua condizione, Aya non annota pressoché altro, finché le dita son riuscite a stringere la penna. Non poteva, a causa del suo male il corpo cedeva spesso facendole perdere via via il controllo di ogni parte ad accezione della mente. Imprigionata a soli 15 anni, terribile per chiunque e per una ragazzina sempre col sorriso sulle labbra che si affacciava alla vita sicuramente di più.
"Se guarissi, se soltanto potessi camminare normalmente, parlare senza problemi o usare bene le bacchette... Ma è solo un sogno. Non devo abbandonarmi a simili pensieri. Non mi è consentito nemmeno immaginarlo.
Ho deciso: in quanto disabile, d'ora in poi mi farò carico del mio fardello per tutta la vita. E, per quanto possa essere doloroso, cercherò di vivere senza lasciarmi sopraffare... Devo farlo. Perché, quando la dottoressa mi ha detto che non ci sono possibilità di miglioramento, ho iniziato a desiderare una vita breve. Consumarmi in un attimo, in una vampata intensa che di me lasci solo cenere dispersa dal vento."
Dato che da noi questo diario è arrivato con tanto ritardo (tre decenni) mentre in Giappone è stato di ispirazione per un film e una serie, mi aspettavo qualcosa di più. Un'intervista ai fratelli o qualche foto per permetterci di familiarizzare maggiormente con lei invece che pensare "Mio Dio!" o "Poverina!" sarebbe stato accettabile. Anche le rade informazioni in italiano in rete portano poco e non fosse per la ragazza che basò la propria tesi di laurea su questo libro e tradusse personalmente dal giapponese (mantenuta da Rizzoli, almeno questo), è probabile che ancora non conosceremmo la storia di Aya. Le tre stelline sono non perché non abbia empatizzato con lei, ma per la pochezza di contenuti.
December 24, 2018
Don't worry, even if you fall over! It's all right. You can just pick yourself up again!
When you fall over, make the most of the chance to look up and see the sky.
You will see the blue sky spreading endlessly above you and smiling down.
Aya, you are alive! -Aya Kito, 1 Litre of Tears
قصه حقيقية عن فتاة يابانيه تكتشف انها مريضه بمرض خطير وتكتب مذكراتها مع هذا المرض .
مؤلمة جدا وتجعل القارئ يذرف اكثر من لتر من الدموع ولكن يوجد بها شيء يجذب لقرائتها .
شعرت كأنني اتمزق اثناء قرائتها تألمت كثيرا " آيا " كلماتك وصلت للقلب وللجميع .
عشت مع آيا تفاصيل حياتها المؤلمة .
اسلوب كتابتها قوي كانت تكتب عبارات جدا جميله لا يستطع اي شخص كتابتها لقد احتفظت بالعديد من جمل واقتباسات من كتابات آيا .
When you fall over, make the most of the chance to look up and see the sky.
You will see the blue sky spreading endlessly above you and smiling down.
Aya, you are alive! -Aya Kito, 1 Litre of Tears
قصه حقيقية عن فتاة يابانيه تكتشف انها مريضه بمرض خطير وتكتب مذكراتها مع هذا المرض .
مؤلمة جدا وتجعل القارئ يذرف اكثر من لتر من الدموع ولكن يوجد بها شيء يجذب لقرائتها .
شعرت كأنني اتمزق اثناء قرائتها تألمت كثيرا " آيا " كلماتك وصلت للقلب وللجميع .
عشت مع آيا تفاصيل حياتها المؤلمة .
اسلوب كتابتها قوي كانت تكتب عبارات جدا جميله لا يستطع اي شخص كتابتها لقد احتفظت بالعديد من جمل واقتباسات من كتابات آيا .
December 12, 2019
الكتاب يستحق ٤\٥ لكن الترجمة العربية سيئة، كأنه لم يمر بأي مراجعة أو تحرير ...!
June 6, 2021
تخونني الكلمات جدا، لا اجد ما اعبره به بعد قراءتي هذا الكتاب.
إلا ان اقول انها كانت شجاعة حتى الرمق الاخير، لروحها الرحمة و السلام دوما.
إلا ان اقول انها كانت شجاعة حتى الرمق الاخير، لروحها الرحمة و السلام دوما.
January 7, 2020
Molti anni fa vidi il drama tratto da questo libro, e ricordo quanto ci piansi.
Ovviamente non potevo non piangere anche sul libro, finalmente tradotto.
Un litro di lacrime non è un romanzo bensì un diario. Un diario che comincia come quelli che molti di noi hanno avuto: all'alba dei quattordici anni, quando tante cose cambiano. La fine delle medie, la fine dell'infanzia, l'inizio dell'adolescenza e delle esperienze nuove.
Il "Adesso terrò un diario!" è un sentimento comune, a quanto pare tanto nel tempo che nel mondo visto che Aya era giapponese, e il diario è stato pubblicato verso la fine degli anni Ottanta. All'inizio Un litro di lacrime è interessante da leggere esattamente quanto i nostri diari dell'epoca: molto poco. Piccole riflessioni di una mente ancora inesperta, piccoli frammenti di vita quotidiana, di piccoli obbiettivi, eppure si sente che a scrivere è una ragazzina che si sta affacciando alla vita, un po' spaventata eppure impaziente di fronte al futuro.
È molto dolce, a modo suo.
Però le cose cambiano. Dettagli insignificanti, all'inizio - chi, a quattordici anni, non si è sentito particolarmente imbranato? - che però aumentano. Mancanza di coordinazione, perdita di equilibrio, cadute sempre più frequenti.
Nelle parole di Aya si sente la paura, la consapevolezza, che qualcosa non va. E le visite mediche non portano pace, non tranquillizzano: le visite mediche portano la diagnosi di atassia spinocerebbellare, una malattia degenerativa incurabile che, alla fine, porterà Aya bloccata su un letto, incapace di muoversi, di parlare, di scrivere ed infine, a venticinque anni e dieci mesi, alla morte.
Nel diario di Aya si legge la sua lotta quotidiana contro la malattia, che non è quella di un'eroina che non si perde mai d'animo: ha quindici anni e una malattia incurabile, e Aya piange. Piange tantissimo. A un certo punto dice che da quando si è ammalata avrà pianto un litro di lacrime.
Però quello che emerge dalle parole di Aya è l'amore per la vita, perché in mezzo a tutte le difficoltà, in mezzo al sentirsi un peso per gli altri, in mezzo a quella che pare un'esistenza composta da possibilità negate, c'è l'impegno, c'è il cercare quello che si può ancora fare e non quello che non si può fare più.
Non guardare al passato, non guardare al futuro, ma vivere il presente. Aya è stata una ragazza, una giovane donna che si è impegnata al massimo a dispetto della malattia, a dispetto dello sconforto, a dispetto dell'autonomia che andava a diminuire nonostante gli esercizi, a dispetto dei ricoveri.
Una persona che avrebbe potuto lasciarsi andare e non l'ha mai fatto per rispetto degli altri, che ha sempre ringraziato e provato gratitudine, che ha sempre cercato la gentilezza e la bellezza, e che pur chiedendosi quale fosse il senso di una vita del genere, non si è mai arresa.
Un litro di lacrime è uno di quei libri in cui non conta lo stile, non conta la trama, non contano i personaggi: conta il magnetismo di Aya, che si sentiva debole e frignona e invece non ha smesso di lottare neanche quando ha saputo che non poteva vincere. Aya che amava la vita e voleva vivere, quindi non ha lasciato che la malattia le portasse via la capacità di vedere le cose belle.
Ovviamente non potevo non piangere anche sul libro, finalmente tradotto.
Un litro di lacrime non è un romanzo bensì un diario. Un diario che comincia come quelli che molti di noi hanno avuto: all'alba dei quattordici anni, quando tante cose cambiano. La fine delle medie, la fine dell'infanzia, l'inizio dell'adolescenza e delle esperienze nuove.
Il "Adesso terrò un diario!" è un sentimento comune, a quanto pare tanto nel tempo che nel mondo visto che Aya era giapponese, e il diario è stato pubblicato verso la fine degli anni Ottanta. All'inizio Un litro di lacrime è interessante da leggere esattamente quanto i nostri diari dell'epoca: molto poco. Piccole riflessioni di una mente ancora inesperta, piccoli frammenti di vita quotidiana, di piccoli obbiettivi, eppure si sente che a scrivere è una ragazzina che si sta affacciando alla vita, un po' spaventata eppure impaziente di fronte al futuro.
È molto dolce, a modo suo.
Però le cose cambiano. Dettagli insignificanti, all'inizio - chi, a quattordici anni, non si è sentito particolarmente imbranato? - che però aumentano. Mancanza di coordinazione, perdita di equilibrio, cadute sempre più frequenti.
Nelle parole di Aya si sente la paura, la consapevolezza, che qualcosa non va. E le visite mediche non portano pace, non tranquillizzano: le visite mediche portano la diagnosi di atassia spinocerebbellare, una malattia degenerativa incurabile che, alla fine, porterà Aya bloccata su un letto, incapace di muoversi, di parlare, di scrivere ed infine, a venticinque anni e dieci mesi, alla morte.
Nel diario di Aya si legge la sua lotta quotidiana contro la malattia, che non è quella di un'eroina che non si perde mai d'animo: ha quindici anni e una malattia incurabile, e Aya piange. Piange tantissimo. A un certo punto dice che da quando si è ammalata avrà pianto un litro di lacrime.
Però quello che emerge dalle parole di Aya è l'amore per la vita, perché in mezzo a tutte le difficoltà, in mezzo al sentirsi un peso per gli altri, in mezzo a quella che pare un'esistenza composta da possibilità negate, c'è l'impegno, c'è il cercare quello che si può ancora fare e non quello che non si può fare più.
Non guardare al passato, non guardare al futuro, ma vivere il presente. Aya è stata una ragazza, una giovane donna che si è impegnata al massimo a dispetto della malattia, a dispetto dello sconforto, a dispetto dell'autonomia che andava a diminuire nonostante gli esercizi, a dispetto dei ricoveri.
Una persona che avrebbe potuto lasciarsi andare e non l'ha mai fatto per rispetto degli altri, che ha sempre ringraziato e provato gratitudine, che ha sempre cercato la gentilezza e la bellezza, e che pur chiedendosi quale fosse il senso di una vita del genere, non si è mai arresa.
Un litro di lacrime è uno di quei libri in cui non conta lo stile, non conta la trama, non contano i personaggi: conta il magnetismo di Aya, che si sentiva debole e frignona e invece non ha smesso di lottare neanche quando ha saputo che non poteva vincere. Aya che amava la vita e voleva vivere, quindi non ha lasciato che la malattia le portasse via la capacità di vedere le cose belle.
October 18, 2019
_اسم الكتاب : لتر من الدموع ؛ نضال شابة للحياة (مذكرات آيا )
_اسم المؤلف: آيا كيتو
_دار النشر : دار العربية للعلوم ناشرون
_عدد الصفحات: 199
_التصنيف : مذكرات ، مأساة
.
.
✏ نبذة :
وهو من تأليف آيا كيتو الفتاة اليابانية التي بدأت بكتابة مذكراتها في سن الخامسة عشر بعدما بدأت تعاني من مرض ضمور المخيخ. ولكن مع تدهور حالة آيا، أصبحت مذكراتها غير مقروءة فعلياً. ولكن رغبتها في الكتابة لكي تعيش لم تنخفض على الإطلاق، فواصلت الكتابة في كراسة الرسم باستخدام قلم سحري بكل ما أوتيت من قوة في يد لا تتحرك كما تشاء. لذلك قامت شيوكا كيتو، والدتها، بإعادة صياغتها وهي تستبق التباسات الموت المنتظر لآيا مستعيدة وقائع فضاءات المرض وكأنما لم تتوقف أبداً
.
✏ رأيي بالكتاب :
.
.
"أرجوكِ ايتها الطبيبة ، إذا كنت وردة فساعديني رجاء على عدم تدمير حياة برعم لم يزهر بعد "
.
هنا ابدأ مراجعتي بتوسل آيا طبيبتها بعلاجها بأي وسيله كانت المهم أن تبقى على قيد الحياة
.
.
الكتاب عبارة مذكرات آيا في كل سنة من بداية شعورها بتغير في جسدها وعدم السيطرة عليه واكتشافها لمرضها " ضمور المخيخ والحبل الشوكي " وحتى وصلت للمرحلة التي لا تستطيع فيها الكتابة فأكملت والدتها باقي احداث حياتها.
.
.
عانت آيا عشرة أعوام مع المرض فتاة بمقتبل العمر لم تعشها حياتها كباقي الفتيات ورغم هذا كانت لديها الارادة والعزيمة.
احببت الطبيبة ياماموتو فقد زرعت الأمل داخل قلب آيا وكانت صريحه معها منذ البداية فأصبحتا اعز الصديقات
.
.
اعتذرت آيا كثيراً لكل شخص قام بمساعدتها فقد كانت تشعر أنها عبء على الجميع ... "شعور مؤلم"
.
.
اسلوب كتابتها رائع جداً بسيط سلسل جعلني احب آيا وكأنني اعرفها رغم انني قرأت مذكراتها بعد موتها بسنوات طويلة جداً
.
.
لماذا سُمي كتاب مذكرات آيا ب لتر من الدموع ؟؟؟
.
.
ببساطة لانها كانت تبكي كثيراً ملجأها لترتاح من ضغوطات المرض البكاء فبكت لتر من الدموع واعتقد اكثر ،
ايضاً انت ايها القارئ ببساطه سوف تفقد لتر من الدموع اثناء قراءتك لمذكراتها
.
.
للأسف الترجمة لم تكن بالمستوى الذي توقعته احتوت على الاخطاء اللغوية والاملائية والمطبعية مما ازعجني اثناء القراءة
ايضاً بالنبذة خلف الكتاب تم القول انها ( قبل مغادرتها هذا العالم تلفظت بوضوح بالصوت a المقطع الأول من كلمة arigatio "شكراً لكم" باليابانية )
هذا ليس صحيح فما حدث على لسان والدتها انها دخلت في غيبوبه وتوقفت عن التنفس ثم ماتت بهدوء فلم تكن واعيه عندما كانت تلفظ انفاسها الاخيرة.
#لتر_واحد_من_الدموع#آيا_كيتو
_اسم المؤلف: آيا كيتو
_دار النشر : دار العربية للعلوم ناشرون
_عدد الصفحات: 199
_التصنيف : مذكرات ، مأساة
.
.
✏ نبذة :
وهو من تأليف آيا كيتو الفتاة اليابانية التي بدأت بكتابة مذكراتها في سن الخامسة عشر بعدما بدأت تعاني من مرض ضمور المخيخ. ولكن مع تدهور حالة آيا، أصبحت مذكراتها غير مقروءة فعلياً. ولكن رغبتها في الكتابة لكي تعيش لم تنخفض على الإطلاق، فواصلت الكتابة في كراسة الرسم باستخدام قلم سحري بكل ما أوتيت من قوة في يد لا تتحرك كما تشاء. لذلك قامت شيوكا كيتو، والدتها، بإعادة صياغتها وهي تستبق التباسات الموت المنتظر لآيا مستعيدة وقائع فضاءات المرض وكأنما لم تتوقف أبداً
.
✏ رأيي بالكتاب :
.
.
"أرجوكِ ايتها الطبيبة ، إذا كنت وردة فساعديني رجاء على عدم تدمير حياة برعم لم يزهر بعد "
.
هنا ابدأ مراجعتي بتوسل آيا طبيبتها بعلاجها بأي وسيله كانت المهم أن تبقى على قيد الحياة
.
.
الكتاب عبارة مذكرات آيا في كل سنة من بداية شعورها بتغير في جسدها وعدم السيطرة عليه واكتشافها لمرضها " ضمور المخيخ والحبل الشوكي " وحتى وصلت للمرحلة التي لا تستطيع فيها الكتابة فأكملت والدتها باقي احداث حياتها.
.
.
عانت آيا عشرة أعوام مع المرض فتاة بمقتبل العمر لم تعشها حياتها كباقي الفتيات ورغم هذا كانت لديها الارادة والعزيمة.
احببت الطبيبة ياماموتو فقد زرعت الأمل داخل قلب آيا وكانت صريحه معها منذ البداية فأصبحتا اعز الصديقات
.
.
اعتذرت آيا كثيراً لكل شخص قام بمساعدتها فقد كانت تشعر أنها عبء على الجميع ... "شعور مؤلم"
.
.
اسلوب كتابتها رائع جداً بسيط سلسل جعلني احب آيا وكأنني اعرفها رغم انني قرأت مذكراتها بعد موتها بسنوات طويلة جداً
.
.
لماذا سُمي كتاب مذكرات آيا ب لتر من الدموع ؟؟؟
.
.
ببساطة لانها كانت تبكي كثيراً ملجأها لترتاح من ضغوطات المرض البكاء فبكت لتر من الدموع واعتقد اكثر ،
ايضاً انت ايها القارئ ببساطه سوف تفقد لتر من الدموع اثناء قراءتك لمذكراتها
.
.
للأسف الترجمة لم تكن بالمستوى الذي توقعته احتوت على الاخطاء اللغوية والاملائية والمطبعية مما ازعجني اثناء القراءة
ايضاً بالنبذة خلف الكتاب تم القول انها ( قبل مغادرتها هذا العالم تلفظت بوضوح بالصوت a المقطع الأول من كلمة arigatio "شكراً لكم" باليابانية )
هذا ليس صحيح فما حدث على لسان والدتها انها دخلت في غيبوبه وتوقفت عن التنفس ثم ماتت بهدوء فلم تكن واعيه عندما كانت تلفظ انفاسها الاخيرة.
#لتر_واحد_من_الدموع#آيا_كيتو
August 27, 2021
تربكني الكتابة عن الكتاب الذي يسبب لي وجعاً ويبكيني، وإنها لمهمة أصعب -الكتابة عن هذا الكتاب- لأنه حقيقي. حقيقي بكل تفاصيله، وأحداثه، وشخوصه. هذا الوجع والتعب، هذا الأسى كله حقيقي.
وهذا مربك حقاً..
هذه مذكرات الطفلة آيا كيتو منذ عمر ١٥ سنة، عندما أصيبت بمرض ضمور المخيخ والحبل الشوكي.
تحكي كيتو عما يتطور في حالة تأرجحها أثناء المشي وتيبس ركبتيها وكتفيها، وكيف يؤثر المرض على غناءها وبلعها للطعام، ومخارج الحروف التي لم تعد قادرة على نطقها.
ببطئ شديد يتطور هذا المرض عبر ٥ إلى ١٠ سنوات كي يستفحل على حياة الإنسان وقدراته الفطرية كالمشي والجلوس والأكل والكلام والكتابة.
جاءت كتابة كيتو بسيطة ومؤلمة في الوقت ذاته، إنها لغة طفلة تحاول أن تحكي عن أسباب بكاءها، وعما يغضبها، ويثير حنقها. تحاول أن تصف شعورها بالأسف لأنها باتت عبئاً على الجميع، ومدى سعادتها المباغتة لأنها لا تزال ترى نفسها في الحلم تجري وتقفز "بصورة طبيعية". ما هو الطبيعي هنا؟ من الذي يقول أنت طبيعي، وأنت لست كذلك؟
هذا العمل هو إعادة تفنيد لما هو مُسلَّم في حياة الفرد، إعادة ترجمة لإحباط الأطفال، وغضبهم، ومشاعر الذهول والخيبة إذ تفاجئهم، مشاعر الأمل الهش، والأسف عندما يمتد طويلاً.
الترجمة لم تكن بالمستوى المطلوب رغم ذلك، لقد كانت متشنجة ومفككة -استفزتني!-
التحرير كان سيئاً للغاية، الأخطاء النحوية والإملائية والمطبعية كانت كثيرة.
رغم ذلك، فأنا بالتأكيد أنصح بقراءة هذا الكتاب. وأتمنى لو أعيدت ترجمته حقاً.
وهذا مربك حقاً..
هذه مذكرات الطفلة آيا كيتو منذ عمر ١٥ سنة، عندما أصيبت بمرض ضمور المخيخ والحبل الشوكي.
تحكي كيتو عما يتطور في حالة تأرجحها أثناء المشي وتيبس ركبتيها وكتفيها، وكيف يؤثر المرض على غناءها وبلعها للطعام، ومخارج الحروف التي لم تعد قادرة على نطقها.
ببطئ شديد يتطور هذا المرض عبر ٥ إلى ١٠ سنوات كي يستفحل على حياة الإنسان وقدراته الفطرية كالمشي والجلوس والأكل والكلام والكتابة.
جاءت كتابة كيتو بسيطة ومؤلمة في الوقت ذاته، إنها لغة طفلة تحاول أن تحكي عن أسباب بكاءها، وعما يغضبها، ويثير حنقها. تحاول أن تصف شعورها بالأسف لأنها باتت عبئاً على الجميع، ومدى سعادتها المباغتة لأنها لا تزال ترى نفسها في الحلم تجري وتقفز "بصورة طبيعية". ما هو الطبيعي هنا؟ من الذي يقول أنت طبيعي، وأنت لست كذلك؟
هذا العمل هو إعادة تفنيد لما هو مُسلَّم في حياة الفرد، إعادة ترجمة لإحباط الأطفال، وغضبهم، ومشاعر الذهول والخيبة إذ تفاجئهم، مشاعر الأمل الهش، والأسف عندما يمتد طويلاً.
الترجمة لم تكن بالمستوى المطلوب رغم ذلك، لقد كانت متشنجة ومفككة -استفزتني!-
التحرير كان سيئاً للغاية، الأخطاء النحوية والإملائية والمطبعية كانت كثيرة.
رغم ذلك، فأنا بالتأكيد أنصح بقراءة هذا الكتاب. وأتمنى لو أعيدت ترجمته حقاً.
February 12, 2010
Entah kenapa, saya suka buku yang bertema dekat dengan kematian, bukan gara2 baca death note lho ya. Tapi buku ala Mitch Albom, Ways to live forever, The Last Lecture dan juga One hour to live sangat sangat menginspirasi saya untuk senantiasa bersyukur. Contoh paling gampang, cuaca panas gini aja udah ngeluh, tapi beneran deh Bali panas bangetttt *lap keringet*
4 bintang untuk 1 liter of tears, salut untuk Aya Kito yang sampai ajang menjelang tetap berjuang. Saya ga nonton serial tvnya sih dulu, yang kemudian ditayangkan di Indo lewat buku harian Nayla juga ga nonton. Kata temen-temen sih lebih mengharukan kalau nonton.
Ada satu adegan yang bikin saya mewek, saat Aya tidak bisa berjalan lagi, ia merangkak dan ternyata sang mama mengikutinya dari belakang dengan merangkak pula. Hukhuk, sedih banget. Salut untk mama Aya yang ikut berjuang habis-habisan demi sang anak tercinta. Memang kalau dari segi penulisan biasa aja sih, berasa baca diary anak SMP, perjuangannya yang luar biasa. Walau diberikan umur singkat, Aya telah membanggakan orang tuanya.
Jadi keinget mama saya, Mom, do i make u proud?? Huks.. Hayah, nulis revew beginian jadi melo... Udah ah :)
4 bintang untuk 1 liter of tears, salut untuk Aya Kito yang sampai ajang menjelang tetap berjuang. Saya ga nonton serial tvnya sih dulu, yang kemudian ditayangkan di Indo lewat buku harian Nayla juga ga nonton. Kata temen-temen sih lebih mengharukan kalau nonton.
Ada satu adegan yang bikin saya mewek, saat Aya tidak bisa berjalan lagi, ia merangkak dan ternyata sang mama mengikutinya dari belakang dengan merangkak pula. Hukhuk, sedih banget. Salut untk mama Aya yang ikut berjuang habis-habisan demi sang anak tercinta. Memang kalau dari segi penulisan biasa aja sih, berasa baca diary anak SMP, perjuangannya yang luar biasa. Walau diberikan umur singkat, Aya telah membanggakan orang tuanya.
Jadi keinget mama saya, Mom, do i make u proud?? Huks.. Hayah, nulis revew beginian jadi melo... Udah ah :)
April 12, 2020
"قالت الطبيبة التي أثق فيها (لن يعود أي شيء حتى لو حزنتِ عليه. ركزي على ما تبقى أكثر مما فقدتيه" .
١٠ أعوام من العذاب و ��لألم و الخوف و كثيرٌ من الدموع .
هذه المذكرات مؤلمه ستُحيط بك هاله من الحزن و الكآبة بصُحبة هذا الكتاب .
آيا صاحبة هذه المذكرات المصابه "بضمور المخيخ و الحبل الشوكي" عانت الكثير و هي فتاة لم تتجاوز ١٤ عاماً .
هذا الكتاب سيجعلنا نستشعر نعمة الصحة و العافيه و نحمد الله في كل حين ،فكانت آيا في مرحلة من مراحل صراعها مع المرض لا تستطيع أن تقوم بأبسط الأشياء كتناول الطعام !!
ف الحمدلله على نعمة الصحة و العافيه و على جميع النِعم التي أنعم الله علينا .
ملاحظتي على الكتاب:
الأخطاء الإملائيه التي ليس لها مبرر! أزعجتني جداً لكثرتها ،نتمنى من دار النشر الإهتمام أكثر بموضوع الكتب المترجمه، تحديداً أن الدار العربيه للعلوم ناشرون من أفضل دور النشر العربيه و التي نادراً ما نجد في كتبها أخطاء .
١٠ أعوام من العذاب و ��لألم و الخوف و كثيرٌ من الدموع .
هذه المذكرات مؤلمه ستُحيط بك هاله من الحزن و الكآبة بصُحبة هذا الكتاب .
آيا صاحبة هذه المذكرات المصابه "بضمور المخيخ و الحبل الشوكي" عانت الكثير و هي فتاة لم تتجاوز ١٤ عاماً .
هذا الكتاب سيجعلنا نستشعر نعمة الصحة و العافيه و نحمد الله في كل حين ،فكانت آيا في مرحلة من مراحل صراعها مع المرض لا تستطيع أن تقوم بأبسط الأشياء كتناول الطعام !!
ف الحمدلله على نعمة الصحة و العافيه و على جميع النِعم التي أنعم الله علينا .
ملاحظتي على الكتاب:
الأخطاء الإملائيه التي ليس لها مبرر! أزعجتني جداً لكثرتها ،نتمنى من دار النشر الإهتمام أكثر بموضوع الكتب المترجمه، تحديداً أن الدار العربيه للعلوم ناشرون من أفضل دور النشر العربيه و التي نادراً ما نجد في كتبها أخطاء .
November 25, 2019
"Voglio costruire una macchina del tempo, salirci sopra e tornare nel passato.
Guardarmi mentre corro, cammino, rotolo e gioco con te… ma poi torno di nuovo alla realtà.
Devo proprio?
Non ho nessuna voglia di diventare grande!
Tempo, fermati! Lacrime, smettetela di scendere!
Quale sarà lo scopo della mia vita?
Vengo sempre e soltanto aiutata dagli altri, ma non riesco a fare nulla in cambio. Per me, lo studio è ciò che mi fa andare avanti e non riesco a trovare niente di più importante.
Non riesco neanche ad attraversare un corridoio di appena tre metri.
Gli esseri umani non possono vivere solo con lo spirito?
Non posso camminare solo con la parte superiore del mio corpo?"
Guardarmi mentre corro, cammino, rotolo e gioco con te… ma poi torno di nuovo alla realtà.
Devo proprio?
Non ho nessuna voglia di diventare grande!
Tempo, fermati! Lacrime, smettetela di scendere!
Quale sarà lo scopo della mia vita?
Vengo sempre e soltanto aiutata dagli altri, ma non riesco a fare nulla in cambio. Per me, lo studio è ciò che mi fa andare avanti e non riesco a trovare niente di più importante.
Non riesco neanche ad attraversare un corridoio di appena tre metri.
Gli esseri umani non possono vivere solo con lo spirito?
Non posso camminare solo con la parte superiore del mio corpo?"
November 24, 2013
كانت تقول أحتاج للتر كامل من الدموع لأستطيع أن أقرر ماذا سأفعل. لكن لم يكن لها أي خيار..
آيا من الخامسة عشر- وحتى الامسة والعشرين، عشرة سنوات لم تجد فيها جواباً، "لما اختارني المرض؟" و "لما لازلت حية يا أمي؟"
ليترات من الدمع تسكب بين صفحات مذكراتها.. وأنت تقرأ وترى كل أمل بالحياة ورغبة بالعيش تغادرها مع مرور السنوات ومع فقدانها لجسدها يوماً بعد يوم.
موجعة ولا أدري لماذا قرأتها، أدري أني لا أقوى على ذلك ولكن فعلت ..وياله من قرار!
آيا من الخامسة عشر- وحتى الامسة والعشرين، عشرة سنوات لم تجد فيها جواباً، "لما اختارني المرض؟" و "لما لازلت حية يا أمي؟"
ليترات من الدمع تسكب بين صفحات مذكراتها.. وأنت تقرأ وترى كل أمل بالحياة ورغبة بالعيش تغادرها مع مرور السنوات ومع فقدانها لجسدها يوماً بعد يوم.
موجعة ولا أدري لماذا قرأتها، أدري أني لا أقوى على ذلك ولكن فعلت ..وياله من قرار!
May 31, 2018
Aya Kito udah hebat, tapi ibunya lebih hebat lagi. Begitu juga dengan para adik-adiknya. Pasti berat memiliki kehidupan seperti mereka. Jadi pengin nonton seriesnya, tapi yang versi aslinya. Versi Indonesianya pun nggak kalah bagus, sih. Sedih.
June 10, 2024
Don't ask me how many times I've cried
Displaying 1 - 30 of 744 reviews