What do you think?
Rate this book
O chestiune de viață și de moarte
De peste jumatate de secol, eminentul psihiatru Irvin Yalom uimeste lumea cu povestile sale despre psihicul uman, impletite cu intelepciune, intelegere si umor. Acum, cu o sinceritate si un curaj uluitoare, ne impartaseste cea mai dificila experienta din viata sa: pierderea sotiei, statornica sa tovarasa de viata inca din adolescenta. Parteneri pana la sfarsit, pana si in scrierea impreuna a acestei carti, cei doi ne comunica un portret trainic al doliului - teroarea, durerea, negarea si acceptarea reticenta. Dar ceea ce ne ramane este mult mai mult decat o poveste profunda despre pierderea durabila - este o poveste de neuitat, dureroasa si frumoasa despre iubirea care dainuie. Ma voi gandi la asta in anii ce vor veni. - Lori Gottlieb, New York Times, autoarea bestsellerului Poate ar fi bine sa discuti cu cineva
Scriind aceasta carte, suntem la o varsta la care cei mai multi dintre cei de-o seama cu noi au murit. Traim acum in fiecare zi stiind ca timpul nostru impreuna este limitat si extrem de pretios. Scriem pentru a da un sens existentei noastre, chiar daca ne azvarle in cele mai intunecate zone ale declinului fizic si-n bratele mortii. Aceasta carte este menita, inainte de orice, sa ne ajute sa navigam pe apele sfarsitului vietii. - Irvin D. Yalom si Marilyn Yalom
Aceasta este o carte remarcabila - la fel de remarcabila precum autorii sai, Irvin Yalom, maestrul psihoterapiei existentiale si autor citit in lumea intreaga, si Marilyn Yalom, o desavarsita erudita si scriitoare. Facand dovada unui imens curaj, sotii Yalom scriu impreuna povestea grijii emotionale si morale pe care si-o poarta unul altuia. A Matter of Death and Life este punctul culminant al cautarii intelepciunii de-o viata a cuplului Yalom in arta de a trai si de a muri. Este o carte care transforma cititorul - n-am mai putut s-o las din mana. - Arthur Kleinman, autor al The Soul of Care: The Moral Education of a Husband and Doctor
Irvin D. Yalom este profesor emerit de psihiatrie la Universitatea Stanford si autorul mai multor carti cu success international. Marilyn Yalom este autoarea cartilor A History of the Wife, Birth of the Chess Queen, How the French Invented Love si Innocent Witnesses: Childhood Memories of World War II, publicata postum. Cei doi au fost casatoriti timp de 65 de ani.
Scriind aceasta carte, suntem la o varsta la care cei mai multi dintre cei de-o seama cu noi au murit. Traim acum in fiecare zi stiind ca timpul nostru impreuna este limitat si extrem de pretios. Scriem pentru a da un sens existentei noastre, chiar daca ne azvarle in cele mai intunecate zone ale declinului fizic si-n bratele mortii. Aceasta carte este menita, inainte de orice, sa ne ajute sa navigam pe apele sfarsitului vietii. - Irvin D. Yalom si Marilyn Yalom
Aceasta este o carte remarcabila - la fel de remarcabila precum autorii sai, Irvin Yalom, maestrul psihoterapiei existentiale si autor citit in lumea intreaga, si Marilyn Yalom, o desavarsita erudita si scriitoare. Facand dovada unui imens curaj, sotii Yalom scriu impreuna povestea grijii emotionale si morale pe care si-o poarta unul altuia. A Matter of Death and Life este punctul culminant al cautarii intelepciunii de-o viata a cuplului Yalom in arta de a trai si de a muri. Este o carte care transforma cititorul - n-am mai putut s-o las din mana. - Arthur Kleinman, autor al The Soul of Care: The Moral Education of a Husband and Doctor
Irvin D. Yalom este profesor emerit de psihiatrie la Universitatea Stanford si autorul mai multor carti cu success international. Marilyn Yalom este autoarea cartilor A History of the Wife, Birth of the Chess Queen, How the French Invented Love si Innocent Witnesses: Childhood Memories of World War II, publicata postum. Cei doi au fost casatoriti timp de 65 de ani.
216 pages, Paperback
First published March 2, 2021
About the author
Irvin D. Yalom
82 books8,905 followersIrvin David Yalom, M.D., is an author of fiction and nonfiction, Emeritus Professor of Psychiatry at Stanford University, an existentialist, and accomplished psychotherapist.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 974 reviews
February 7, 2023
How do you rate a book written by a woman who is going through a life-sapping treatment for cancer that will ultimately fail and her husband of 67 years? How do you rate a book where the love for each other is palpable, the agonies of cancer, treatment and incipient separation are searingly, honestly described, sometimes too much information, sometimes tell me more.
How do you rate a book where every detail of the legally-assisted suicide is described, and the pain of the first three months makes you ache in a reflected grief? How do you rate a book where an old, old man of 87 with physical infirmities and a failing memory with all that implies, but still a brilliant brain, is going to have to shuffle with his cane through life, alone for the very first time?
It can't be rated on content, or even the excellent writing, it can only be rated on its emotional impact, and on how it maked me think. I did nothing at all today except listen to this book. It will live with me, so 10 star.
Death is easier to face, if life has been well-lived, and Marilyn says that she has nothing to regret, she had a full life. A feminist, author, historian and outstanding academic and mother of three boys and a girl, all very successful, she certainly illuminated 'the crack between two infinite darknesses' that is life.
I am reminded of a quote by Chaim Potok in his novel, The Chosen
Despite the gloomy prediction of Dr Yalom that their books will not be read, that they will just gather dust on shelves, outdated... He is wrong, authors of their calibre with their literary contributions to science and history and feminism will not be forgotten. Biographies will be written about them, and there are videos and photographs, they will live on not just in memory but in mind. It is a kind of immortality.
עליה השלום Marilyn, rest in peace.
____________________
Notes on reading
A digression on art being shared, like recipes, not unique to an artist, at least in Bali and Haiti
How do you rate a book where every detail of the legally-assisted suicide is described, and the pain of the first three months makes you ache in a reflected grief? How do you rate a book where an old, old man of 87 with physical infirmities and a failing memory with all that implies, but still a brilliant brain, is going to have to shuffle with his cane through life, alone for the very first time?
It can't be rated on content, or even the excellent writing, it can only be rated on its emotional impact, and on how it maked me think. I did nothing at all today except listen to this book. It will live with me, so 10 star.
Death is easier to face, if life has been well-lived, and Marilyn says that she has nothing to regret, she had a full life. A feminist, author, historian and outstanding academic and mother of three boys and a girl, all very successful, she certainly illuminated 'the crack between two infinite darknesses' that is life.
I am reminded of a quote by Chaim Potok in his novel, The Chosen
Human beings do not live forever, Reuven. We live less than the time it takes to blink an eye, if we measure our lives against eternity. So it may be asked what value is there to a human life. There is so much pain in the world. What does it mean to have to suffer so much if our lives are nothing more than the blink of an eye?Dr Yalom says that in a generation or two, has passed, no one will remember their faces, how they spoke, who they were as people and they will truly have passed on and be forgotten. When my brother and I die, my parents will have died too, there will be no one left to remember them. But not so for the Yaloms.
I learned a long time ago, Reuven, that a blink of an eye in itself is nothing. But the eye that blinks, that is something. A span of life is nothing. But the man who lives that span, he is something. He can fill that tiny span with meaning, so its quality is immeasurable though its quantity may be insignificant. Do you understand what I am saying? A man must fill his life with meaning, meaning is not automatically given to life.
It is hard work to fill one's life with meaning. That I do not think you understand yet. A life filled with meaning is worthy of rest. I want to be worthy of rest when I am no longer here.
Despite the gloomy prediction of Dr Yalom that their books will not be read, that they will just gather dust on shelves, outdated... He is wrong, authors of their calibre with their literary contributions to science and history and feminism will not be forgotten. Biographies will be written about them, and there are videos and photographs, they will live on not just in memory but in mind. It is a kind of immortality.
עליה השלום Marilyn, rest in peace.
____________________
Notes on reading
A digression on art being shared, like recipes, not unique to an artist, at least in Bali and Haiti
January 1, 2024
" لقد أُغرمت بمارلين منذ ثلاثة وسبعين سنة ، وكنا قد احتفلنا منذ فترة قريبة بعيد زواجنا الخامس والستين. اعرف أنه ليس أمراً مألوفاً أن يحب شخص شخصاً آخر بهذا القدر ولهذه المدة الطويلة.لكن حتى الآن، عندما تدخل إلى الغرفة، يشرق وجهي. فأنا معجب بكل شئ فيها - أبهتها ، جمالها ، رقتها ، وحكمتها. وعلى الرغم من اختلاف خلفياتنا الفكرية، فإننا نتقاسم حب الأدب والمسرح إلى درجة كبيرة.
ولم تكن علاقتنا هادئة دائماً : فقد كان لدينا خلافاتنا ، مشاجراتنا، تصرفاتنا الطائشة، لكننا كنا د��ئماً صريحين وصادقين مع أحدنا الآخر، وكنا دائماً ، دائماً، نضع علاقتنا في المقام الأول."
ايه الجمال ده !!
رغم كل الحزن والمرض والألم والفقد اللى في الكتاب ده بس في مشاعر جميلة اوى .
الكل بيتكلم عن جمال بدايات الحب بس الأجمل بجد هو الحب اللى عاشه أرفين وزوجته مارلين، الحب اللى بيعيش لسنين ، الحياة بكل صعوبتها وجمالها ، مشاركة الحياة وتفاصيلها وكل الحب ده لآخر لحظة ..
دايما بتجذبني صور الزوجين الكبار ونظرة الحب بينهم اجمل بكتير من نظرة الحب اللى بين زوجين لسه جداد . لأن النظرة دى بتكون نظرة سنين وعشرة عمر وظروف ومشاكل كتير مروا بيها سوا ، بيكونوا شافوا الحياة بمرها قبل حلوها ، وان نظرة الحب دى تفضل موجودة لآخر لحظة دى حاجة نادرة جدا مش عشرة عمر بس لأ حب لآخر لحظة . انك تكون أفضل رفيق وصديق وحبيب للطرف الآخر دى هى الحياة .
في نهاية الكتاب إرفين بيشكر زوجته انها طلبت وألحت انهم يكتبوا الكتاب ده سوا وأنا بضم صوتي لصوته وبشكرهم همه الاتنين على الكتاب ده .
"أفكر بكتاب نكتبه معاً.اريد ان نوثق الأيام والاشهر الصعبة الماثلة أمامنا. فقد تكون تجاربنا أنا وأنت ذات فائدة لأزواج آخرين يواجه احدهما مرضاً مميتاً "
الكتاب في الاول بيتناوب ارفين ومارلين في كتابته و بيضم احداث السنة الأخيرة من حياة مارلين ومعاناتها مع مرضها وألمها النفسي والجسدى وتعاملها مع فكرة مرضها ومعاناتها مع رحلة العلاج وتعاملها مع فكرة موتها القريب ورغبتها في انها تنهي معاناتها وتقبلها وهدوئها تجاه فكرة موتها لأنها حاسة انها عاشت حياتها ومش ندمانه على اى شئ فيها ورغبتها انها تودع كل أحبائها وأصدقائها وبتحكى مواقف حديثة ومواقف تانية واحداث قديمة من حياتها .
" إننا نشكل زوجاً جيداً : فأنا مصابة بالسرطان النقوي ، وهو يعاني من مشكلات في القلب واضطراب في التوازن .
عجوزان في رقصة الحياة الأخيرة "
وارفين بيتكلم عن مرضه الشخصي وحالته الصحية وذكريات قديمة وحياته وشغله كمعالج نفسي وكتبه وحبه لمارلين والاحداث اللى حصلت و بتحصل معاهم مع مرض مارلين ومشاعره وافكاره عن فكرة انه يواصل حياته بدون مارلين حب عمره ورفيقه دربه .
"هذه هي حالتي الراهنة : إذ تعاني مارلين ، زوجتي العزيزة، أهم شخص في عالمي منذ أن كنت في الخامسة عشرة من عمري من مرض عضال وأشعر أن حياتي أصبحت ضعيفة وواهنة وفي خطر "
وارفين بيكمل باقي الكتاب لوحده بعد وفاة مارلين وبيحكى لنا عن جنازتها وعن حالته وحياته بعد وفاتها وتعامله ازاى مع حزنه وألمه .
اسلوب ارفين طبعا جميل بلاشك وأسلوب مارلين كمان حلو اوى .وطريقتهم في الكلام عن مشاعرهم وأفكارهم وحياتهم كانت رائعة جدا .
الكتاب في كمية مشاعر حزن وفقد ومعاناة وألم كتير، بكيت مع أجزاء منه ولمسني في مشاعر كتير وفي نفس الوقت في مشاعر حب جميلة بينهم ومشاعر وحب أصدقائهم وأبنائهم . ده غير نجاحهم همه الاتنين في حياتهم العملية.
" الدكتور إيرفين يالوم ، أستاذ الطب النفسي في جامعة ستانفورد بالولايات المتحدة الذي كرس ستين عاماً من حياته في تدريس الطب النفسي والعلاج النفسي.
الدكتورة مارلين يالوم استاذة في الادب المقارن في اللغتين الفرنسية والألمانية وألفت كتب ودراسات عديدة في الادب المقارن وقضايا المرأة "
٦ / ١ / ٢٠٢٣
ولم تكن علاقتنا هادئة دائماً : فقد كان لدينا خلافاتنا ، مشاجراتنا، تصرفاتنا الطائشة، لكننا كنا د��ئماً صريحين وصادقين مع أحدنا الآخر، وكنا دائماً ، دائماً، نضع علاقتنا في المقام الأول."
ايه الجمال ده !!
رغم كل الحزن والمرض والألم والفقد اللى في الكتاب ده بس في مشاعر جميلة اوى .
الكل بيتكلم عن جمال بدايات الحب بس الأجمل بجد هو الحب اللى عاشه أرفين وزوجته مارلين، الحب اللى بيعيش لسنين ، الحياة بكل صعوبتها وجمالها ، مشاركة الحياة وتفاصيلها وكل الحب ده لآخر لحظة ..
دايما بتجذبني صور الزوجين الكبار ونظرة الحب بينهم اجمل بكتير من نظرة الحب اللى بين زوجين لسه جداد . لأن النظرة دى بتكون نظرة سنين وعشرة عمر وظروف ومشاكل كتير مروا بيها سوا ، بيكونوا شافوا الحياة بمرها قبل حلوها ، وان نظرة الحب دى تفضل موجودة لآخر لحظة دى حاجة نادرة جدا مش عشرة عمر بس لأ حب لآخر لحظة . انك تكون أفضل رفيق وصديق وحبيب للطرف الآخر دى هى الحياة .
في نهاية الكتاب إرفين بيشكر زوجته انها طلبت وألحت انهم يكتبوا الكتاب ده سوا وأنا بضم صوتي لصوته وبشكرهم همه الاتنين على الكتاب ده .
"أفكر بكتاب نكتبه معاً.اريد ان نوثق الأيام والاشهر الصعبة الماثلة أمامنا. فقد تكون تجاربنا أنا وأنت ذات فائدة لأزواج آخرين يواجه احدهما مرضاً مميتاً "
الكتاب في الاول بيتناوب ارفين ومارلين في كتابته و بيضم احداث السنة الأخيرة من حياة مارلين ومعاناتها مع مرضها وألمها النفسي والجسدى وتعاملها مع فكرة مرضها ومعاناتها مع رحلة العلاج وتعاملها مع فكرة موتها القريب ورغبتها في انها تنهي معاناتها وتقبلها وهدوئها تجاه فكرة موتها لأنها حاسة انها عاشت حياتها ومش ندمانه على اى شئ فيها ورغبتها انها تودع كل أحبائها وأصدقائها وبتحكى مواقف حديثة ومواقف تانية واحداث قديمة من حياتها .
" إننا نشكل زوجاً جيداً : فأنا مصابة بالسرطان النقوي ، وهو يعاني من مشكلات في القلب واضطراب في التوازن .
عجوزان في رقصة الحياة الأخيرة "
وارفين بيتكلم عن مرضه الشخصي وحالته الصحية وذكريات قديمة وحياته وشغله كمعالج نفسي وكتبه وحبه لمارلين والاحداث اللى حصلت و بتحصل معاهم مع مرض مارلين ومشاعره وافكاره عن فكرة انه يواصل حياته بدون مارلين حب عمره ورفيقه دربه .
"هذه هي حالتي الراهنة : إذ تعاني مارلين ، زوجتي العزيزة، أهم شخص في عالمي منذ أن كنت في الخامسة عشرة من عمري من مرض عضال وأشعر أن حياتي أصبحت ضعيفة وواهنة وفي خطر "
وارفين بيكمل باقي الكتاب لوحده بعد وفاة مارلين وبيحكى لنا عن جنازتها وعن حالته وحياته بعد وفاتها وتعامله ازاى مع حزنه وألمه .
اسلوب ارفين طبعا جميل بلاشك وأسلوب مارلين كمان حلو اوى .وطريقتهم في الكلام عن مشاعرهم وأفكارهم وحياتهم كانت رائعة جدا .
الكتاب في كمية مشاعر حزن وفقد ومعاناة وألم كتير، بكيت مع أجزاء منه ولمسني في مشاعر كتير وفي نفس الوقت في مشاعر حب جميلة بينهم ومشاعر وحب أصدقائهم وأبنائهم . ده غير نجاحهم همه الاتنين في حياتهم العملية.
" الدكتور إيرفين يالوم ، أستاذ الطب النفسي في جامعة ستانفورد بالولايات المتحدة الذي كرس ستين عاماً من حياته في تدريس الطب النفسي والعلاج النفسي.
الدكتورة مارلين يالوم استاذة في الادب المقارن في اللغتين الفرنسية والألمانية وألفت كتب ودراسات عديدة في الادب المقارن وقضايا المرأة "
٦ / ١ / ٢٠٢٣
April 29, 2021
Am citit destule romane de dragoste, dar nu cred să mă fi atins vreunul mai mult decât ceea ce am citit zilele acestea: "O chestiune de viață și de moarte", Irvin Yalom și Marilyn Yalom. Povestea lor nu e una inventată, e una reală. O iubire mare, mare, cât o viață de om.
Am parcurs paginile ușor, uneori simțind că mi se strânge sufletul. Și de drag, dar și din compasiune. E minunat că ni s-a oferit șansa de a fi martorii unei asemenea povești! E o certitudine a faptului că iubirea adevărată există, iar această iubire chiar a fost una asumată, știm bine cu ce se ocupă Yalom.
Tot el spune despre povestea lor așa:
”M-am îndrăgostit de ea acum șaptezeci și trei de ani și tocmai am sărbătorit cea de-a șaizeci și cincea aniversare a nunții noastre. Știu că este neobișnuit să adori pe cineva atât de mult și atât de mult timp. Dar, chiar acum, ori de câte ori ea intră în cameră, mă înseninez. Totul mă încântă la ea: grația ei, frumusețea și înțelepciunea ei (..)
Relația noastră nu a fost întotdeauna liniștită: am avut divergențele noastre, certurile noastre, dar am fost mereu deschiși și sinceri unul cu celălalt și întotdeauna, dar întotdeauna, am pus relația noastră pe primul loc.
Ne-am petrecut aproape întreaga viață împreună, dar acum diagonisticul ei de mielom multiplu mă obligă să mă gândesc la viață fără ea (..)
Astăzi nu sufăr excesiv de anxietatea de moarte, mai precis de anxietatea cu privire la propria moarte. Adevărata mea angoasă se naște din ideea de a o pierde pe Marilyn pentru totdeauna. Uneori, pentru o clipă, mă străbate resentimentul că ea are privilegiul de a muri înaintea mea. Pare mult mai ușor așa.
Sunt în permanență alături de ea. O țin de mână când adormim. Am grijă de ea în toate modurile posibile. Când voi fi în fața morții, Marilyn nu va mai fi să vegheze asupra mea, mereu disponibilă, mereu lângă mine. Nu va fi nimeni care să mă țină de mână.”
”Nu pot suporta gândul morții tale. Nu mă pot împăca cu gândul de a trăi într-o lume fără tine.”
Am parcurs paginile ușor, uneori simțind că mi se strânge sufletul. Și de drag, dar și din compasiune. E minunat că ni s-a oferit șansa de a fi martorii unei asemenea povești! E o certitudine a faptului că iubirea adevărată există, iar această iubire chiar a fost una asumată, știm bine cu ce se ocupă Yalom.
Tot el spune despre povestea lor așa:
”M-am îndrăgostit de ea acum șaptezeci și trei de ani și tocmai am sărbătorit cea de-a șaizeci și cincea aniversare a nunții noastre. Știu că este neobișnuit să adori pe cineva atât de mult și atât de mult timp. Dar, chiar acum, ori de câte ori ea intră în cameră, mă înseninez. Totul mă încântă la ea: grația ei, frumusețea și înțelepciunea ei (..)
Relația noastră nu a fost întotdeauna liniștită: am avut divergențele noastre, certurile noastre, dar am fost mereu deschiși și sinceri unul cu celălalt și întotdeauna, dar întotdeauna, am pus relația noastră pe primul loc.
Ne-am petrecut aproape întreaga viață împreună, dar acum diagonisticul ei de mielom multiplu mă obligă să mă gândesc la viață fără ea (..)
Astăzi nu sufăr excesiv de anxietatea de moarte, mai precis de anxietatea cu privire la propria moarte. Adevărata mea angoasă se naște din ideea de a o pierde pe Marilyn pentru totdeauna. Uneori, pentru o clipă, mă străbate resentimentul că ea are privilegiul de a muri înaintea mea. Pare mult mai ușor așa.
Sunt în permanență alături de ea. O țin de mână când adormim. Am grijă de ea în toate modurile posibile. Când voi fi în fața morții, Marilyn nu va mai fi să vegheze asupra mea, mereu disponibilă, mereu lângă mine. Nu va fi nimeni care să mă țină de mână.”
”Nu pot suporta gândul morții tale. Nu mă pot împăca cu gândul de a trăi într-o lume fără tine.”
April 26, 2021
This book is not an easy read.
I'm not referring to the language or the style or the vocabulary. This book is hard to digest because of the sheer amount of emotion contained inside. It deals with death and all things related to death, all topics that we mostly try to avoid in our conversations and our minds. And the fact that it is an autobiographical piece written by a loving couple that spent more than half a century together makes it infinite times more poignant.
Don't get me wrong, this is a wonderfully crafted book. We alternate between chapters written by both spouses and see the world from their perspectives. In Marilyn's chapter, we get the first-hand experience and musings of the person that is facing a life-threatening illness. In Irvin's chapters, we see a mind of a man filled with anticipatory grief and death anxiety, preparing for life without his beloved wife. In those 200 pages, we explore their history, their memories, their feelings, and their thoughts about the afterlife.
What gives this book extra value is the fact that Irvin Yalom is a world-renown psychiatrist who at times approaches his mind as he would approach a regular patient. He recognizes the symptoms and offers solutions, but at the same time vividly shows his own pain. In this, he reaffirms his mantra that psychotherapists are not omnipotent and that they experience pain and suffering as much as the patient does.
By reading this book you will learn a lot about grief, about the inevitability of death and about human nature. However, the biggest gift this book gives is an idea of what is important in our lives. The notion of where we can find those breadcrumbs of solace when our loved ones are gone.
And quite paradoxically, what you might hear after reading this is: Carpe Diem.
I'm not referring to the language or the style or the vocabulary. This book is hard to digest because of the sheer amount of emotion contained inside. It deals with death and all things related to death, all topics that we mostly try to avoid in our conversations and our minds. And the fact that it is an autobiographical piece written by a loving couple that spent more than half a century together makes it infinite times more poignant.
Don't get me wrong, this is a wonderfully crafted book. We alternate between chapters written by both spouses and see the world from their perspectives. In Marilyn's chapter, we get the first-hand experience and musings of the person that is facing a life-threatening illness. In Irvin's chapters, we see a mind of a man filled with anticipatory grief and death anxiety, preparing for life without his beloved wife. In those 200 pages, we explore their history, their memories, their feelings, and their thoughts about the afterlife.
What gives this book extra value is the fact that Irvin Yalom is a world-renown psychiatrist who at times approaches his mind as he would approach a regular patient. He recognizes the symptoms and offers solutions, but at the same time vividly shows his own pain. In this, he reaffirms his mantra that psychotherapists are not omnipotent and that they experience pain and suffering as much as the patient does.
By reading this book you will learn a lot about grief, about the inevitability of death and about human nature. However, the biggest gift this book gives is an idea of what is important in our lives. The notion of where we can find those breadcrumbs of solace when our loved ones are gone.
And quite paradoxically, what you might hear after reading this is: Carpe Diem.
March 24, 2021
I continue to read Irvin Yalom's books, though I feel unsettled by his mix of wisdom and entitlement. It's a beautiful concept for a couple to write together about this journey, but this is not a typical nor relatable tale. When a couple has written many books, been influential in their fields, and led a lifestyle of privilege and travel, it's probably easier to make peace with a life well-lived (this name recognition is why this book was published in the first place). Admittedly, I was bothered by Irv's braggadocio and his dumping of the emotional labor and logistics of death on his children and housekeeper; even though he was honest about it, he lacked empathy for their journeys. One paragraph in this book that was meant to convey how he did right financially by his housekeeper, Gloria, led me to imagine a book by a woman like Gloria. I'm more interested in what it means to have a life well-lived and find peace in your legacy for those who are less privileged. I believe I felt this way because much of the book was about logistics (that, for me, exemplified the privilege) and the short chapters sometimes lacked nuance or depth of emotional vulnerability. Nonetheless, I find value in hearing about how people cope with the journey of dying.
January 18, 2023
مذكرات مؤثرة مكتوبة في فترة صعبة تقترب من نهاية العمر
الحياة بكل ما فيها مجرد طريق يصل في نهايته إلى الموت
قد نتعثر أثناء المسير بالألم والمعاناة والفقد
لكن الحياة تتجمل دومًا بالمحبة والمساندة والأمل
الحياة بكل ما فيها مجرد طريق يصل في نهايته إلى الموت
قد نتعثر أثناء المسير بالألم والمعاناة والفقد
لكن الحياة تتجمل دومًا بالمحبة والمساندة والأمل
May 21, 2024
لن يُهيأك كل علم العالم لفراق من أحببته
عَرف إيرفين يالوم الكثير عن الفقد من خلال تاريخه المهني والأكاديمي كواحد من أساطين الطب النفسي.
ساهم الاقتران القوي لزوجته مارلين بعالم الكتابة كأستاذة للأدب المُقارن على مدى أكثر من ستين عام في منحها نظرة باحث عن الجمال فيما وُجد حول العالم الذي عاشته.
أستطيع القول بأن العلم والجمال قد تمازجا معاً في رحلة حب نادرة امتدت لأكثر من نصف قرن. وفي نهاية الرحلة، قرر الزوجان أن يتقاسما أفكارهما كمواجهة مشتركة في وجه حاضر عصيب ومستقبل مؤلم للأسف سينتهي بالموت.
لمست شجاعة في تلك الروي المتبادل بين الزوجين، كان الحكي يُقرّب القارئ منهم ومن حكايتهم. ولكنني لم أشعر "بالحميمية" أو القرب الحقيقي للراوي "إرفين" إلا بعد رحيل مارلين.
أحسستُ كأن جدار الشجاعة الذي كان يختبئ خلفه وهى على قيد الحياة قد انهار. وتكشّف له ولنا ضعفه في مواجهة الحياة بدون تلك المرأة التي كانت كل العالم بالنسبة له.
وفي مفارقة مبكية، يُقدم علم النفس القليل من الدعم والمساعدة لأسطورة علم النفس الذي مضى حياته كلها يمنح المشورة لكل مَكلومٍ فقد حبيب له.
أدرك إيرفين أن "اللي على البر دايماً عوّام"، و "إن اللي إيده في المية مش زي اللي إيده في النار".
يدرك كم كان بعيداً عن مرضاه الذين كان يدعي لهم بلا ملل أنه "يشعر" بخسارتهم و"يحس" بفجيعتهم". يُدرك أنه لم يكن "يدرك" المعنى الحقيقي للفقد قبل رحيل شريكة عمره.
تمر به مرارات وجع الرحيل التي اختبرناها جميعاً تقر��باً. مرارة أن تبحث عن فقيدك في كل ركنٍ من هذا العالم ولا تجده.
تخف المرارة شيئاً بشئ. لا يذهب الحزن وإنما تخف حدة طعنته.
الحزن هو الثمن الذي ندفعه لقاء شجاعتنا كي نحب الآخرين
كُتبت تلك العبارة في مستهل الكتاب. وبعد نهاية قراءتي لتلك العمل، ترحل قريبة غالية عزيزة على قلبي. يتألم قلبي على فراقها، ويتألم أكثر كلما عرفت مدى الإنهيار الذي يعايشه المقربون لها، زوجها وابنتيها واخويها، وأمها.
اتألم وأتمنى من كل قلبي أن أموت دون أن يكون هناك من يحبني لتلك الدرجة، لا أريد ربع هذا الألم لمن أحبهم عندما أرحل. إن كان ذلك ثمن الحب، فأنا في غنى عنه.
جائزتي الحقيقية بعد أن أرحل، هى أن يكتفي الجميع ب "رحمها الله"، ثم يذهب كلُّ لشأنه.
عَرف إيرفين يالوم الكثير عن الفقد من خلال تاريخه المهني والأكاديمي كواحد من أساطين الطب النفسي.
ساهم الاقتران القوي لزوجته مارلين بعالم الكتابة كأستاذة للأدب المُقارن على مدى أكثر من ستين عام في منحها نظرة باحث عن الجمال فيما وُجد حول العالم الذي عاشته.
أستطيع القول بأن العلم والجمال قد تمازجا معاً في رحلة حب نادرة امتدت لأكثر من نصف قرن. وفي نهاية الرحلة، قرر الزوجان أن يتقاسما أفكارهما كمواجهة مشتركة في وجه حاضر عصيب ومستقبل مؤلم للأسف سينتهي بالموت.
لمست شجاعة في تلك الروي المتبادل بين الزوجين، كان الحكي يُقرّب القارئ منهم ومن حكايتهم. ولكنني لم أشعر "بالحميمية" أو القرب الحقيقي للراوي "إرفين" إلا بعد رحيل مارلين.
أحسستُ كأن جدار الشجاعة الذي كان يختبئ خلفه وهى على قيد الحياة قد انهار. وتكشّف له ولنا ضعفه في مواجهة الحياة بدون تلك المرأة التي كانت كل العالم بالنسبة له.
وفي مفارقة مبكية، يُقدم علم النفس القليل من الدعم والمساعدة لأسطورة علم النفس الذي مضى حياته كلها يمنح المشورة لكل مَكلومٍ فقد حبيب له.
أدرك إيرفين أن "اللي على البر دايماً عوّام"، و "إن اللي إيده في المية مش زي اللي إيده في النار".
يدرك كم كان بعيداً عن مرضاه الذين كان يدعي لهم بلا ملل أنه "يشعر" بخسارتهم و"يحس" بفجيعتهم". يُدرك أنه لم يكن "يدرك" المعنى الحقيقي للفقد قبل رحيل شريكة عمره.
تمر به مرارات وجع الرحيل التي اختبرناها جميعاً تقر��باً. مرارة أن تبحث عن فقيدك في كل ركنٍ من هذا العالم ولا تجده.
تخف المرارة شيئاً بشئ. لا يذهب الحزن وإنما تخف حدة طعنته.
الحزن هو الثمن الذي ندفعه لقاء شجاعتنا كي نحب الآخرين
كُتبت تلك العبارة في مستهل الكتاب. وبعد نهاية قراءتي لتلك العمل، ترحل قريبة غالية عزيزة على قلبي. يتألم قلبي على فراقها، ويتألم أكثر كلما عرفت مدى الإنهيار الذي يعايشه المقربون لها، زوجها وابنتيها واخويها، وأمها.
اتألم وأتمنى من كل قلبي أن أموت دون أن يكون هناك من يحبني لتلك الدرجة، لا أريد ربع هذا الألم لمن أحبهم عندما أرحل. إن كان ذلك ثمن الحب، فأنا في غنى عنه.
جائزتي الحقيقية بعد أن أرحل، هى أن يكتفي الجميع ب "رحمها الله"، ثم يذهب كلُّ لشأنه.
December 11, 2023
مرلین عزیز
ممنونم که روزهای آخر زندگیت رو وقف نوشتن کردی و «شجاعانه مردن» رو برای من مجسم کردی
ممنونم که دریچهای به فکرت باز کردی تا بتونم ببینم در ذهن انسانی که داره مرگ رو لمس میکنه چه میگذره
فکر میکنم رفتن تو مصداق «مرگ خوب» بود. چنین مرگی فقط نتیجهی یک زندگی عمیق و پرباره
اروین عزیز
ممنونم که بیرحمانه صادقانه نوشتی و من رو با ترس عمیقم نسبت به از دست دادن عزیزانم مواجه کردی
جوری که در هشتاد و اندی سالگی از امید و زندگی نوشتی برای من که این روزها دغدغهی نزدیک شدن به سیسالگی دارم روزنهی نوری بود
ممنونم که بهم نشون دادی که عشق واقعاً ارزشش رو داره. اسمتون برای همیشه کنار معنی عشق در ذهنم میمونه
پس از تشخیص اینکه سرطان «مرلین» همسر «اروین یالوم» قابل درمان نیست و داره روزهای آخر زندگیش رو سپری میکنه، این دو با هم کتاب مشترکی مینویسند. تا زمانی که مرلین زندست فصلها یک در میان بینشون تقسیم شده. کتاب دقیقاً همونیه که اسمش میگه. داستان مرگ و زندگی. خوندن این نوشتهها برای من تجربهی خاصی بود. چندین جلسه در بوککلابمون عمیق و بیمهابا در مورد مرگ صحبت کردیم و عجب بحثهایی بود. تکههایی از کتاب رو هم کنار خواهرم خوندم و احساسات اون لحظه رو شریک شدیم
امیدوارم بتونم مثل مرلین زندگی کنم و بمیرم
امیدوارم بتونم مثل اروین فکر کنم، عشق بورزم و ادامه بدم
۱۴۰۲/۹/۱۹- ریویو با تاخیر طولانی
کانال تلگرام ریویوها و دانلود کتابها و صوتیشون
Maede's Books
ممنونم که روزهای آخر زندگیت رو وقف نوشتن کردی و «شجاعانه مردن» رو برای من مجسم کردی
ممنونم که دریچهای به فکرت باز کردی تا بتونم ببینم در ذهن انسانی که داره مرگ رو لمس میکنه چه میگذره
فکر میکنم رفتن تو مصداق «مرگ خوب» بود. چنین مرگی فقط نتیجهی یک زندگی عمیق و پرباره
اروین عزیز
ممنونم که بیرحمانه صادقانه نوشتی و من رو با ترس عمیقم نسبت به از دست دادن عزیزانم مواجه کردی
جوری که در هشتاد و اندی سالگی از امید و زندگی نوشتی برای من که این روزها دغدغهی نزدیک شدن به سیسالگی دارم روزنهی نوری بود
ممنونم که بهم نشون دادی که عشق واقعاً ارزشش رو داره. اسمتون برای همیشه کنار معنی عشق در ذهنم میمونه
پس از تشخیص اینکه سرطان «مرلین» همسر «اروین یالوم» قابل درمان نیست و داره روزهای آخر زندگیش رو سپری میکنه، این دو با هم کتاب مشترکی مینویسند. تا زمانی که مرلین زندست فصلها یک در میان بینشون تقسیم شده. کتاب دقیقاً همونیه که اسمش میگه. داستان مرگ و زندگی. خوندن این نوشتهها برای من تجربهی خاصی بود. چندین جلسه در بوککلابمون عمیق و بیمهابا در مورد مرگ صحبت کردیم و عجب بحثهایی بود. تکههایی از کتاب رو هم کنار خواهرم خوندم و احساسات اون لحظه رو شریک شدیم
امیدوارم بتونم مثل مرلین زندگی کنم و بمیرم
امیدوارم بتونم مثل اروین فکر کنم، عشق بورزم و ادامه بدم
۱۴۰۲/۹/۱۹- ریویو با تاخیر طولانی
کانال تلگرام ریویوها و دانلود کتابها و صوتیشون
Maede's Books
March 21, 2021
A Matter of Death and Life
His latest memoir ‘A Matter of Death and Life – Love Loss and What Matters in the End’ co-written with his wife of 65 years Marilyn has been much anticipated by me.
It is at its heart a love story between two people who have co-existed since their teenage years: written in the context of Marilyn’s cancer diagnosis and subsequent death at the age of 87.
As a Psychotherapist myself I came to this book somewhat in awe of Irvin. I walked away from it slightly in love with Marilyn his wife.
I knew nothing of Marilyn until meeting her here. It was a joy to learn about her life and work, an avid and committed feminist, scholar, and parent. Her courage and strength in the face of continual suffering due to her illness shone through with the steadfastness of a beam from a lighthouse. She suffered and wanted to die, she held on so bravely for so long, not for herself but for others, her children, her friends, and her husband, always conscious of the impact her death would have on them. Her compassion and love for her family, for Irvin and others was monumental.
What sadden and shocked me most about the telling of this story was seeing Irvin a prominent and influential Psychotherapist, who I so admired, be so unaware of his sexism and racism as illustrated by this passage from page 175, “A couple of months before Marilyn died, she and I took a stroll up our street and saw a new neighbor, a distinguished white-haired elderly man, obviously handicapped, being helped down the front stairs of his home and into an auto-mobile by a younger dark-skinned woman who, no doubt, we assumed, was his caretaker. The day after Christmas, these new neighbors (whom I still had not met yet) invited me to dinner and Christmas carols. I arrived at the house and was greeted by the elderly man and the caretaker. I soon learned that he was a retired MD and that the ‘caretaker’ had an MD and a PhD degree! Moreover, she was not his caretaker but his wife! She was delightful and led the Christmas carols with a glorious voice! Again, my first thought: wait till I tell Marilyn about this!”
Sexism and racism are not funny. It is disappointing that at no point in the process from first draft to publication was this picked up, called out or challenged. While Marilyn comes across as a true feminist very much aware of difference and diversity Irvin is lacking in this area.
I’m taken aback once again by Irv’s inability or unwillingness to consider the impact on his children of having to care so intimately for their mother, on page 138 “Marilyn is often incontinent, and several times daily my daughter and my youngest son, Ben (who has three very young children and is highly experienced with soiled diapers), help clean and dress her. At such times I walk out of the room: I want to preserve my memory of my beautiful unsullied Marilyn.”
Irvin seems to give no thought to the preservation of his children’s memories of their mother. This is a theme that continues throughout the book, leaving it to his children to deal with the messy practical reality of dying and death without a thought for the impact on them. While understandable given the depth of his own despair, for a man so highly regarded as a Psychotherapist this lack of reflection, especially in relation to his own family is disappointing.
So much of the emotional labor seems to have been left to Marilyn, hanging on for almost a year, not for herself but out of love for Irvin, repeatedly telling him how much pain she was in and that she wanted to die, that she was only holding on for him, repeatedly met with his denial, his need of her to recover and carry on.
This unfortunately is an age-old story - the imbalance of emotional labor in heterosexual relationships and the burden this placed on Marilyn is palpable and painful to witness.
While Irvin’s writing is still a joy to read, a point he makes himself in the book, the subtle undertones of racism and sexism highlight his blindness to these issues and the privileges that his whiteness and maleness afford him which makes the story a sad encounter indeed.
His latest memoir ‘A Matter of Death and Life – Love Loss and What Matters in the End’ co-written with his wife of 65 years Marilyn has been much anticipated by me.
It is at its heart a love story between two people who have co-existed since their teenage years: written in the context of Marilyn’s cancer diagnosis and subsequent death at the age of 87.
As a Psychotherapist myself I came to this book somewhat in awe of Irvin. I walked away from it slightly in love with Marilyn his wife.
I knew nothing of Marilyn until meeting her here. It was a joy to learn about her life and work, an avid and committed feminist, scholar, and parent. Her courage and strength in the face of continual suffering due to her illness shone through with the steadfastness of a beam from a lighthouse. She suffered and wanted to die, she held on so bravely for so long, not for herself but for others, her children, her friends, and her husband, always conscious of the impact her death would have on them. Her compassion and love for her family, for Irvin and others was monumental.
What sadden and shocked me most about the telling of this story was seeing Irvin a prominent and influential Psychotherapist, who I so admired, be so unaware of his sexism and racism as illustrated by this passage from page 175, “A couple of months before Marilyn died, she and I took a stroll up our street and saw a new neighbor, a distinguished white-haired elderly man, obviously handicapped, being helped down the front stairs of his home and into an auto-mobile by a younger dark-skinned woman who, no doubt, we assumed, was his caretaker. The day after Christmas, these new neighbors (whom I still had not met yet) invited me to dinner and Christmas carols. I arrived at the house and was greeted by the elderly man and the caretaker. I soon learned that he was a retired MD and that the ‘caretaker’ had an MD and a PhD degree! Moreover, she was not his caretaker but his wife! She was delightful and led the Christmas carols with a glorious voice! Again, my first thought: wait till I tell Marilyn about this!”
Sexism and racism are not funny. It is disappointing that at no point in the process from first draft to publication was this picked up, called out or challenged. While Marilyn comes across as a true feminist very much aware of difference and diversity Irvin is lacking in this area.
I’m taken aback once again by Irv’s inability or unwillingness to consider the impact on his children of having to care so intimately for their mother, on page 138 “Marilyn is often incontinent, and several times daily my daughter and my youngest son, Ben (who has three very young children and is highly experienced with soiled diapers), help clean and dress her. At such times I walk out of the room: I want to preserve my memory of my beautiful unsullied Marilyn.”
Irvin seems to give no thought to the preservation of his children’s memories of their mother. This is a theme that continues throughout the book, leaving it to his children to deal with the messy practical reality of dying and death without a thought for the impact on them. While understandable given the depth of his own despair, for a man so highly regarded as a Psychotherapist this lack of reflection, especially in relation to his own family is disappointing.
So much of the emotional labor seems to have been left to Marilyn, hanging on for almost a year, not for herself but out of love for Irvin, repeatedly telling him how much pain she was in and that she wanted to die, that she was only holding on for him, repeatedly met with his denial, his need of her to recover and carry on.
This unfortunately is an age-old story - the imbalance of emotional labor in heterosexual relationships and the burden this placed on Marilyn is palpable and painful to witness.
While Irvin’s writing is still a joy to read, a point he makes himself in the book, the subtle undertones of racism and sexism highlight his blindness to these issues and the privileges that his whiteness and maleness afford him which makes the story a sad encounter indeed.
August 11, 2023
رحلة حياة مؤنسة ومؤثرة وثرية جدًا
بكل ما تحمله من معاني💛
بكل ما تحمله من معاني💛
November 28, 2021
من واقعا نمیدونم چطوری میشه به این کتاب کمتر از ۵ ستاره داد.
کتابی در مورد مرگ. در مورد زندگی. در مورد عشق.
به واقع این کتاب عاشقانهترین کتابیه که تا الان خوندم.
و چقدر به من کمک کرد و چقدر برای من باارزش بود. و چقدر ممنونم از آقای یالوم که در سختترین و شخصیترین احساسات و لحظاتش ما رو شریک کرده و حتی از سوگش هم برای کمک به ما و درمان ما استفاده کرده.
ممنونم آقای یالوم. ممنونم.
کتابی در مورد مرگ. در مورد زندگی. در مورد عشق.
به واقع این کتاب عاشقانهترین کتابیه که تا الان خوندم.
و چقدر به من کمک کرد و چقدر برای من باارزش بود. و چقدر ممنونم از آقای یالوم که در سختترین و شخصیترین احساسات و لحظاتش ما رو شریک کرده و حتی از سوگش هم برای کمک به ما و درمان ما استفاده کرده.
ممنونم آقای یالوم. ممنونم.
May 31, 2021
همیشه از خودم پرسیدم تهش چی میشه؟ آخرش قراره کجا بریم و چرا عشق اتفاق میفته در حالی که یه روز قراره نباشیم و هیچکی نمیدونه اون روز کی میاد.
آخرین باری که بهش ایمیل دادم ازش پرسیدم به نظرت عشق واقعی وجود داره یا فقط راهی برای تنها نمودنه و جوابمو نداد. با اینکه اوضاع خیلی خرابه ولی هرچی به جلد کتاب و متن پشتش نگاه میکردم نمیتونستم جلوی خودمو بگیرم که نخونمش و الان که تموم شده عمیقا راضیام؛ با وجودی که به قیمت از دست رفتن وقت امتحانم تموم شد ولی همیشه نیاز دارم بفهمم که تو زندگی چیزای مهمتری هم هست.
یالوم صادق، شفاف و ایضا عاشقپیشهترین آدمیه که تمام عمرم راجع بهش خوندم، نه تنها یه رواندرمانگر درست و حسابیه، برای خانواده و دوستانش هم بهترین شخص ممکنه و همسرش مریلین هم از دست کمی از خودش نداره و یه نویسنده، همسر، مادر و دوست محشره.
صداقت یالوم تو این کتاب برام خیلی جالب بود، بیهیچ سد و مانعی افکارش رو مینویسه و افکارش رو به زبون میاره. این فقط یه کتاب نیست، یه شاهکاره، یه اجرای سمفونیکه، یه مجموعهای از احساسات و منطق که آدم رو شوکه میکنه.
شاید زیباترین جملهای که خوندم، بدون اسپویل، این جمله بعد از مقدمه بود:
سوگْ، بهای جرئت دوستداشتن دیگران است.
آخرین باری که بهش ایمیل دادم ازش پرسیدم به نظرت عشق واقعی وجود داره یا فقط راهی برای تنها نمودنه و جوابمو نداد. با اینکه اوضاع خیلی خرابه ولی هرچی به جلد کتاب و متن پشتش نگاه میکردم نمیتونستم جلوی خودمو بگیرم که نخونمش و الان که تموم شده عمیقا راضیام؛ با وجودی که به قیمت از دست رفتن وقت امتحانم تموم شد ولی همیشه نیاز دارم بفهمم که تو زندگی چیزای مهمتری هم هست.
یالوم صادق، شفاف و ایضا عاشقپیشهترین آدمیه که تمام عمرم راجع بهش خوندم، نه تنها یه رواندرمانگر درست و حسابیه، برای خانواده و دوستانش هم بهترین شخص ممکنه و همسرش مریلین هم از دست کمی از خودش نداره و یه نویسنده، همسر، مادر و دوست محشره.
صداقت یالوم تو این کتاب برام خیلی جالب بود، بیهیچ سد و مانعی افکارش رو مینویسه و افکارش رو به زبون میاره. این فقط یه کتاب نیست، یه شاهکاره، یه اجرای سمفونیکه، یه مجموعهای از احساسات و منطق که آدم رو شوکه میکنه.
شاید زیباترین جملهای که خوندم، بدون اسپویل، این جمله بعد از مقدمه بود:
سوگْ، بهای جرئت دوستداشتن دیگران است.
December 11, 2023
محتوای کتاب که قابل انتظار بود ولی جدا از اون حس میکردم لا به لای خطهای کتاب اینو میدیدم که چقدر مرلین و اروین دلشون میخواست دوباره جوون میبودن و باز هم میتونستن زندگی کنند. این به پایان رسیدنه و خداحافظی با هرچی بودی و هستی خیلی براشون دردناک بود...
June 8, 2024
Zu diesem berührenden und erhellenden Buch, das mir in einer Trauerphase sehr half, hatte ich bisher noch nichts geschrieben.
Als ich mit GR Freundin Susanne heute über das Thema Trauer und Abschied schrieb, fiel mir sofort dieses Werk ein.
Mich beeindruckte das Ehepaar Yalom - Irvin D. Yalom ist Psychiater, Therapeut und Schriftsteller - im Umgang mit der tödlichen Erkrankung der Ehefrau, einer Literaturwissenschaftlerin.
Beide schrieben unabhängig voneinander bis zum Tod von Marilyn an diesem berührenden Buch mit dem Untertitel "über den Tod und das Leben".
Nach der Lektüre kaufte ich die DVD "Yaloms Anleitung zum Glücklichsein", der Titel passt m.E. nicht, denn es ist eigentlich ein Rückblick auf sein Leben und Wirken, der Originaltitel
"Yaloms Cure" trifft es besser, denn darum ging ja in seiner Arbeit, Heilung.
Es kommen aber auch die Themen Alter und Tod zur Sprache.
Irvin Yalom spricht sehr offen über seine eigenen Ängste, eine große Stärke, wie ich finde und wurde dafür tatsächlich kritisiert.
Die Kritiker*innen haben nicht begriffen, wie wichtig es gerade Yalom ist, eigenen Schmerz u. negative Gefühle anzunehmen.
Den respektvollen liebevollen Umgang der beiden miteinander zu sehen, war für mich eine sehr schöne, wenn auch traurige Ergänzung, angesichts der Tatsache, daß Marilyn Yalom inzwischen verstorben war.
Als ich mit GR Freundin Susanne heute über das Thema Trauer und Abschied schrieb, fiel mir sofort dieses Werk ein.
Mich beeindruckte das Ehepaar Yalom - Irvin D. Yalom ist Psychiater, Therapeut und Schriftsteller - im Umgang mit der tödlichen Erkrankung der Ehefrau, einer Literaturwissenschaftlerin.
Beide schrieben unabhängig voneinander bis zum Tod von Marilyn an diesem berührenden Buch mit dem Untertitel "über den Tod und das Leben".
Nach der Lektüre kaufte ich die DVD "Yaloms Anleitung zum Glücklichsein", der Titel passt m.E. nicht, denn es ist eigentlich ein Rückblick auf sein Leben und Wirken, der Originaltitel
"Yaloms Cure" trifft es besser, denn darum ging ja in seiner Arbeit, Heilung.
Es kommen aber auch die Themen Alter und Tod zur Sprache.
Irvin Yalom spricht sehr offen über seine eigenen Ängste, eine große Stärke, wie ich finde und wurde dafür tatsächlich kritisiert.
Die Kritiker*innen haben nicht begriffen, wie wichtig es gerade Yalom ist, eigenen Schmerz u. negative Gefühle anzunehmen.
Den respektvollen liebevollen Umgang der beiden miteinander zu sehen, war für mich eine sehr schöne, wenn auch traurige Ergänzung, angesichts der Tatsache, daß Marilyn Yalom inzwischen verstorben war.
November 7, 2023
"أشعرُ بغنى كبير من قراءةِ هذه الرواية الحميمة و المؤثرة واستيعابها، وأنا أُجفّف دموعي من عينيّ، إنّها قصة حبّ إيرف ومارلين التي إنتهتْ بمأساةِ النهايات، إنّها قصتك وقصتي وقصتنا جميعاً"
_ د. جوانكاكياتور
................
"إنّها قصة لاتُنسى، وجميلة على نحوٍ مؤلم عن الحبّ الراسخ..
سأظلُّ أفكر في هذه القصة لسنواتٍ طويلة قادمة "
_لوري غوتلب
.................
" الحُزن هو الثمن الذي ندفعه لقاء شجاعتنا كي نُحبّ الآخرين"
_ د. جوانكاكياتور
................
"إنّها قصة لاتُنسى، وجميلة على نحوٍ مؤلم عن الحبّ الراسخ..
سأظلُّ أفكر في هذه القصة لسنواتٍ طويلة قادمة "
_لوري غوتلب
.................
" الحُزن هو الثمن الذي ندفعه لقاء شجاعتنا كي نُحبّ الآخرين"
December 24, 2022
از متن کتاب:
هر چه کاملتر زندگی کنی مرگت کمتر غمانگیز است.
با جسارت و کامل زندگی کنید.
این جمله به خوبی پیام کتاب نشون میده.
هر چه کاملتر زندگی کنی مرگت کمتر غمانگیز است.
با جسارت و کامل زندگی کنید.
این جمله به خوبی پیام کتاب نشون میده.
October 26, 2023
«موضوع مرگ و زندگی» نمونهی درخشان یک اثر صادقانه و مرگاندیشانهی اگزیستانسیال است و طبعا خواندنش میتواند شما را به مواجههای عریان و شاید دردناک با مفاهیم مرگ، معنا، تنهایی و زندگی وادارد.
برای مریلین یالوم 87 ساله تشخیص یک بیماری لاعلاج و دردناک داده میشود که لاجرم چراغ عمرش را در فاصلهای یکی دو ماه به دست باد خواهد سپرد. مریلین به همسرش، اروین 88 ساله، پیشنهاد میدهد که در این فرصت باقیمانده شرح بیماری خود و احوالاتشان در رویارویی با بیماری را به رشتهی تحریر درآورند تا چراغ راهی شود برای کسان دیگری که به شرایطی چنین دشوار مبتلا بهاند، باشد که تابآوریشان را و نور امیدِ در دلشان را فزونی بخشند... قرار بر این میشود که فصلی را مریلین و فصلی را اروین بنگارند... اروین یالومی که او هم در همین اثنا متوجه حرکات مشکوک و نامنظمی در قلب خود میشود و آن را به زور یک دستگاه کوچک فلزی زیر پوست سرپا نگه میدارد...
کتاب جدای از شرح خواندنی حال و هوای دو انسان رو به مرگ، یکی ایستاده در برابر مرگ و زل زده در چشمان او و دیگری در انتظار در هوای مهآلود زندگی، دو نکتهی بسیار شگفت برایم داشت:
در یکی از فصلهای ابتدایی که نگارشش به عهدهی اروین است، چنین مینویسد:
هر دو ما احساس میکنیم که زندگیمان را تمام و کمال زیستهایم. از تمامی اندیشههایی که برای آرام ساختن بیماران بیمناک از مرگ به کار میبردم، هیچ یک به اندازهی این اندیشه که یک زندگی عاری از حسرت و پشیمانی بسازید، قدرتمند نبوده است. من و مریلین هر دو عاری از حسرت هستیم، ما به تمامی و متهورانه زندگی کردهایم. مراقب بودیم که اجازه ندهیم فرصت اکتشاف از دستمان بگریزد و اکنون زندگی نازیستهی کمی باقی گذاشتهایم
حیزتانگیز است! مگر میشود این گونه زیست: زندگیای عاری از حسرت و پشیمانی! مریلین و اروین به ما نشان میدهد که امکان دارد و نه تنها که امکان دارد بلکه به دستان آنها بالفعل شده است...
مورد دومی که بسیار قابل توجه است این که یالومی که قریب شصت و خوردهای سال استاد رواندرمانی اگزیستانسیال در دانشگاه استنفورد بوده و او و کتابهایش میلیونها نفر را راه نمودهاند، حال با مواجه با سوگ خود نیز دچار پریشانی میشود... به کرات میخوانیم که میگوید دچار تشویش و اضطراب است، میترسد، افسرده است، در آستانهی نابودی کامل است... حتی در بخشهایی به سراغ کتابهای خودش میرود که ببیند آیا از خلال آن همه توصیه و رواندرمانی پشمی به کلاه خودش نیز میماند یا نه!
کتاب شرحی زیبا است از یک عشق دلانگیز که در هیاهوی هولناک مرگ ربوده میشود...
ترجمه خانم دکتر سپیده حبیب بسیار روان و خوشخوان بود.
برای مریلین یالوم 87 ساله تشخیص یک بیماری لاعلاج و دردناک داده میشود که لاجرم چراغ عمرش را در فاصلهای یکی دو ماه به دست باد خواهد سپرد. مریلین به همسرش، اروین 88 ساله، پیشنهاد میدهد که در این فرصت باقیمانده شرح بیماری خود و احوالاتشان در رویارویی با بیماری را به رشتهی تحریر درآورند تا چراغ راهی شود برای کسان دیگری که به شرایطی چنین دشوار مبتلا بهاند، باشد که تابآوریشان را و نور امیدِ در دلشان را فزونی بخشند... قرار بر این میشود که فصلی را مریلین و فصلی را اروین بنگارند... اروین یالومی که او هم در همین اثنا متوجه حرکات مشکوک و نامنظمی در قلب خود میشود و آن را به زور یک دستگاه کوچک فلزی زیر پوست سرپا نگه میدارد...
کتاب جدای از شرح خواندنی حال و هوای دو انسان رو به مرگ، یکی ایستاده در برابر مرگ و زل زده در چشمان او و دیگری در انتظار در هوای مهآلود زندگی، دو نکتهی بسیار شگفت برایم داشت:
در یکی از فصلهای ابتدایی که نگارشش به عهدهی اروین است، چنین مینویسد:
هر دو ما احساس میکنیم که زندگیمان را تمام و کمال زیستهایم. از تمامی اندیشههایی که برای آرام ساختن بیماران بیمناک از مرگ به کار میبردم، هیچ یک به اندازهی این اندیشه که یک زندگی عاری از حسرت و پشیمانی بسازید، قدرتمند نبوده است. من و مریلین هر دو عاری از حسرت هستیم، ما به تمامی و متهورانه زندگی کردهایم. مراقب بودیم که اجازه ندهیم فرصت اکتشاف از دستمان بگریزد و اکنون زندگی نازیستهی کمی باقی گذاشتهایم
حیزتانگیز است! مگر میشود این گونه زیست: زندگیای عاری از حسرت و پشیمانی! مریلین و اروین به ما نشان میدهد که امکان دارد و نه تنها که امکان دارد بلکه به دستان آنها بالفعل شده است...
مورد دومی که بسیار قابل توجه است این که یالومی که قریب شصت و خوردهای سال استاد رواندرمانی اگزیستانسیال در دانشگاه استنفورد بوده و او و کتابهایش میلیونها نفر را راه نمودهاند، حال با مواجه با سوگ خود نیز دچار پریشانی میشود... به کرات میخوانیم که میگوید دچار تشویش و اضطراب است، میترسد، افسرده است، در آستانهی نابودی کامل است... حتی در بخشهایی به سراغ کتابهای خودش میرود که ببیند آیا از خلال آن همه توصیه و رواندرمانی پشمی به کلاه خودش نیز میماند یا نه!
کتاب شرحی زیبا است از یک عشق دلانگیز که در هیاهوی هولناک مرگ ربوده میشود...
ترجمه خانم دکتر سپیده حبیب بسیار روان و خوشخوان بود.
June 25, 2024
خیلی احساس تنهایی بهم دست داد. شاید خودم رو ﷼﷼ کردم.
March 29, 2021
Eén van de meest troostrijke gedachten over sterfelijkheid die ik ooit tegenkwam, is die over ‘rimpelingen’ van Irvin D. Yalom (psychotherapeut, filosoof, schrijver van oa. Nietzsches tranen en De Schopenhauer-kuur) Omdat ik me ergers tussen atheïsme en agnosticisme situeer, wordt de eindigheid van mijn leven en van mijn dierbaren immers niet verzacht door een hiernamaals. Evengoed krijg ik een allergische reactie bij alles wat maar neigt naar ‘de eeuwige ziel'. Waar een ander bij zweeft, val ik gedwee tegen de aardkorst.
In zijn ‘Tegen de zon in kijken’ schrijft Yalom het volgende:
‘Vergelijk je leven met een steen die je in het water gooit en die steeds grotere kringen veroorzaakt. Net als de steen veroorzaakt jouw leven een golfbeweging: de invloed die je hebt op je kinderen, je familie, je buren, je vrienden, wordt door al deze mensen weer doorgegeven aan anderen en aan toekomstige generaties. Het idee dat we iets van onszelf kunnen nalaten, zelfs zonder dat we dat weten, is een krachtig weerwoord voor al diegenen die beweren dat je eindigheid en vergankelijkheid onafwendbaar tot zinloosheid leiden.'
Toen dit ogenschijnlijk doodeenvoudig idee (wat bij Yalom's met doodsangst en diepe rouw worstelende cliënten het meest effectief bleek) écht tot me doordrong, reed ik huilend op mijn fiets. Mijn mama had toen terminale kanker en ik was naarstig op zoek naar een licht in de duisternis. De rimpelingen die zij veroorzaakt heeft met haar permanente glimlach en al het moois dat ze uitstraalde, golft nu nog steeds in veelvoud over de wereld. Met elk goed advies, elk op maat aangeraden boekje (ze was jeugdbibliothecaresse – ik zie nu pas dat hier het woord caresse inzit!), elk luisterend oor, elke lach wekte ze een rimpeling op die doorheen de wereld blijft lopen: natuurlijk het meeste bij haar naasten, maar ook bij al die vergeten onbekenden. Ze zit als bron van goeds in talrijke glimlachen, blije herinneringen en levens vervat. Ikzelf voel die rimpeling het sterkst in de manier waarop ik haar liefde aan mij als kind, nu doorgeef aan mijn lieve zoontje Louie, alsof haar geborgenheid door mijn aderen stroomt en via mijn huid tot bij Louie reikt.
Die rimpelingen vormen niet alleen een tegengif tegen sterfelijkheid, maar scheppen een ethische motivering om het goede te doen. Voorbij het religieuze ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’ naar een ‘gooi uw steen in het water en zorg dat die positieve kringen creëert.’ Denk daar eens aan de volgende keer dat je op FB ziedend of zeikerig reageert...
Soit, met mijn 200 woorden in Humo, kreeg ik dit bovenstaande niet gezegd. Zie hier, wat er wel in verschijnt:
Al een halve eeuw begeleidt Irvin D. Yalom rouwende en doodangstige cliënten met een van filosofie doordrongen psychotherapie. Nu zit hij zelf in hun schuitje: na een 65-jarig huwelijk heeft zijn vrouw -historica, schrijfster, feministe- Marilyn terminale beenmergkanker. Ze besluiten met de ultieme oprechtheid van een dagboek beurtelings hun omgaan met haar nakende einde zonder poëtische opsmuk te vereeuwigen. Hoewel beiden geloven in Nietzsche’s leuze ‘sterf op het juiste moment’ verschillen ze qua invulling: zij wil haar oeverloze behandelingen niet langer rekken en hij snapt niet dat zij ondanks alle fysieke ellende hun mooie, nimmer wederkerende bewustzijnsmomenten door euthanasie wil beëindigen.
Onmogelijk om het meest unieke aan dit testimonium te kiezen: de inkijk in de radertjes die een uiterst harmonische en gelijkwaardige liefdesrelatie levenslang draaiende houden; de bitterzoete bespiegelingen over waar herinneringen heengaan als de laatste die erop kan terugblikken overlijdt; het haasje-over-springen in hoofdstukken dat bij Marilyn’s overlijden plots stopt waardoor de lezer de achtergelaten leegte van een levensechte mens in handen houdt; of de rouwspecialist die uiteindelijk als ervaringsdeskundige vol pathos en passie, zonder pathetiek alleen voort schrijft en de inzichten uit eigen oeuvre aftoetst aan zijn nieuwe zijnstoestand.
Dit is een must-read voor iedereen die ooit gaat sterven.
4,5/5
In zijn ‘Tegen de zon in kijken’ schrijft Yalom het volgende:
‘Vergelijk je leven met een steen die je in het water gooit en die steeds grotere kringen veroorzaakt. Net als de steen veroorzaakt jouw leven een golfbeweging: de invloed die je hebt op je kinderen, je familie, je buren, je vrienden, wordt door al deze mensen weer doorgegeven aan anderen en aan toekomstige generaties. Het idee dat we iets van onszelf kunnen nalaten, zelfs zonder dat we dat weten, is een krachtig weerwoord voor al diegenen die beweren dat je eindigheid en vergankelijkheid onafwendbaar tot zinloosheid leiden.'
Toen dit ogenschijnlijk doodeenvoudig idee (wat bij Yalom's met doodsangst en diepe rouw worstelende cliënten het meest effectief bleek) écht tot me doordrong, reed ik huilend op mijn fiets. Mijn mama had toen terminale kanker en ik was naarstig op zoek naar een licht in de duisternis. De rimpelingen die zij veroorzaakt heeft met haar permanente glimlach en al het moois dat ze uitstraalde, golft nu nog steeds in veelvoud over de wereld. Met elk goed advies, elk op maat aangeraden boekje (ze was jeugdbibliothecaresse – ik zie nu pas dat hier het woord caresse inzit!), elk luisterend oor, elke lach wekte ze een rimpeling op die doorheen de wereld blijft lopen: natuurlijk het meeste bij haar naasten, maar ook bij al die vergeten onbekenden. Ze zit als bron van goeds in talrijke glimlachen, blije herinneringen en levens vervat. Ikzelf voel die rimpeling het sterkst in de manier waarop ik haar liefde aan mij als kind, nu doorgeef aan mijn lieve zoontje Louie, alsof haar geborgenheid door mijn aderen stroomt en via mijn huid tot bij Louie reikt.
Die rimpelingen vormen niet alleen een tegengif tegen sterfelijkheid, maar scheppen een ethische motivering om het goede te doen. Voorbij het religieuze ‘wie zonder zonde is, werpe de eerste steen’ naar een ‘gooi uw steen in het water en zorg dat die positieve kringen creëert.’ Denk daar eens aan de volgende keer dat je op FB ziedend of zeikerig reageert...
Soit, met mijn 200 woorden in Humo, kreeg ik dit bovenstaande niet gezegd. Zie hier, wat er wel in verschijnt:
Al een halve eeuw begeleidt Irvin D. Yalom rouwende en doodangstige cliënten met een van filosofie doordrongen psychotherapie. Nu zit hij zelf in hun schuitje: na een 65-jarig huwelijk heeft zijn vrouw -historica, schrijfster, feministe- Marilyn terminale beenmergkanker. Ze besluiten met de ultieme oprechtheid van een dagboek beurtelings hun omgaan met haar nakende einde zonder poëtische opsmuk te vereeuwigen. Hoewel beiden geloven in Nietzsche’s leuze ‘sterf op het juiste moment’ verschillen ze qua invulling: zij wil haar oeverloze behandelingen niet langer rekken en hij snapt niet dat zij ondanks alle fysieke ellende hun mooie, nimmer wederkerende bewustzijnsmomenten door euthanasie wil beëindigen.
Onmogelijk om het meest unieke aan dit testimonium te kiezen: de inkijk in de radertjes die een uiterst harmonische en gelijkwaardige liefdesrelatie levenslang draaiende houden; de bitterzoete bespiegelingen over waar herinneringen heengaan als de laatste die erop kan terugblikken overlijdt; het haasje-over-springen in hoofdstukken dat bij Marilyn’s overlijden plots stopt waardoor de lezer de achtergelaten leegte van een levensechte mens in handen houdt; of de rouwspecialist die uiteindelijk als ervaringsdeskundige vol pathos en passie, zonder pathetiek alleen voort schrijft en de inzichten uit eigen oeuvre aftoetst aan zijn nieuwe zijnstoestand.
Dit is een must-read voor iedereen die ooit gaat sterven.
4,5/5
July 31, 2021
خیام زمانه ما، پیر زیسته، راهنمای گم شده ... اروین یالوم . مسئله مرگ و زندگی شاید آخرین کتاب تو باشد، نمیدانم ! کتابی که در 88 سالگی ات و در فراز رفیع ترین قله زندگی نوشته ای . چشم اندازی بدیع ، صادقانه و تکان دهنده از خوش ترین و زیباترین زندگی ممکن برای یک انسان که به پیش چشم من گشودی ...
این کتاب فداکاری بینظیری است . شکوهی است از تعهد یک انسان، یک درمانگر، یک پژوهشگر و ذات همیشه در حال شگوفایی و بالیدن و تولید آن . که حتی در سخت ترین لحظات عمر دست ازخلق و آموزش برنمیدارد .
اروین! اروین یالوم عزیز ، در این کتاب از خود می گوید و از مرلین همسرش که به سرطانی مرگ بار دچار شده و کتاب روایتی است از تانگوی زیبای این زوج بی همتا در رقص مرگ . یکی در میان از زبان اروین و مرلین می گوید و در انتها پس از هجرت مرلین از سوگ و تلخ کامی بی انتهای اروین . و نامه ای به همسری که هرگز بازنخواهد گشت . .
در پایان کتاب و در حالی که ریزش اشک های اروین را بر روی کلمات نامه ای که برای مرلین نوشته حس می کنیم، میخوانیم :
"یادت هست در رمان نیکوس کازانتزاکیس زوربای عاشق زندگی ، با تاکید می گوید : برای مرگ هیچ چیز جر قلعه ای سوخته و فروریخته باقی نگذار. یا آن بخش از کتاب زندگی نامه سارتر به قلم خودش که تو برایم خواندی : من آرام آرام به سمت پایان می رفتم... با اطمینان از این که تا آخرین ذره قلبم در آخرین صفحه کتابم حک خواهد شد، و مرگ تنها انسانی مرده را با خودش خواهد برد .
یالوم شاید ... به دنبال تسکین است . تسکینی که حتی اگر او بیابد، ما چه بسا نخواهیم یافت . و در حیرت از زندگی که نشناختیمش یکی یکی چون قطره های باران در حال سقوط بر زمین مرگ خواهیم افتاد
این کتاب فداکاری بینظیری است . شکوهی است از تعهد یک انسان، یک درمانگر، یک پژوهشگر و ذات همیشه در حال شگوفایی و بالیدن و تولید آن . که حتی در سخت ترین لحظات عمر دست ازخلق و آموزش برنمیدارد .
اروین! اروین یالوم عزیز ، در این کتاب از خود می گوید و از مرلین همسرش که به سرطانی مرگ بار دچار شده و کتاب روایتی است از تانگوی زیبای این زوج بی همتا در رقص مرگ . یکی در میان از زبان اروین و مرلین می گوید و در انتها پس از هجرت مرلین از سوگ و تلخ کامی بی انتهای اروین . و نامه ای به همسری که هرگز بازنخواهد گشت . .
در پایان کتاب و در حالی که ریزش اشک های اروین را بر روی کلمات نامه ای که برای مرلین نوشته حس می کنیم، میخوانیم :
"یادت هست در رمان نیکوس کازانتزاکیس زوربای عاشق زندگی ، با تاکید می گوید : برای مرگ هیچ چیز جر قلعه ای سوخته و فروریخته باقی نگذار. یا آن بخش از کتاب زندگی نامه سارتر به قلم خودش که تو برایم خواندی : من آرام آرام به سمت پایان می رفتم... با اطمینان از این که تا آخرین ذره قلبم در آخرین صفحه کتابم حک خواهد شد، و مرگ تنها انسانی مرده را با خودش خواهد برد .
یالوم شاید ... به دنبال تسکین است . تسکینی که حتی اگر او بیابد، ما چه بسا نخواهیم یافت . و در حیرت از زندگی که نشناختیمش یکی یکی چون قطره های باران در حال سقوط بر زمین مرگ خواهیم افتاد
January 5, 2022
Nu a fost o carte ușor de citit. E o poveste a căsniciei, a dragostei care nu se încheie cu bine. Nicio poveste de dragoste nu se încheie cu bine, dar Irvin și Marilyn măcar au liniștea ca și-au trăit viețile, au vizitat locurile preferate, au copii sănătoși și realizați profesional.
A fost cea mai potrivita carte pentru a începe anul!
A fost cea mai potrivita carte pentru a începe anul!
March 16, 2022
کتاب از تجارب شخصی یالوم و همسرشه، و خیلی جدی و عمیق دست میذاره روی اضطراب مرگی که حتی شاید خودت ندونی داریش. اذیتم کرد یکم از این جهت کتاب، ولی واقعا کتاب بینظیری بود. اینکه ببینی کسی مثل یالوم هم با این مساله درگیره و این که ببینی چه مراحلی رو میگذرونه جالب بود.
July 2, 2023
… nichts für Zartbesaitete. Ein Memento, ein Aufbegehren, eine Rosskur.
Ausführlicher, vielleicht begründeter auf kommunikativeslesen.com
Der Titel des Buches „Über den Tod und das Leben“ weist schon auf das Wesentliche hin. Es geht tatsächlich um das, was zwischen Leben und dem Tod stattfindet, das Sterben. Was jedoch in diesem Text stattfindet, ist etwas Außergewöhnliches, ein Zwiegespräch zweier Liebenden, ein Abschied, ein herzzerreißendes Plädoyer dafür, das Leben nach eigenen Wünschen zu leben und zu beenden.
„Sie [Marilyn] hatte eine ausgezeichnete Woche: kaum Übelkeit, ein wenig Appetit und etwas mehr Energie. Sie verbringt immer noch einen Großteil des Tages damit, dösend oder die große Eiche im Garten bewundernd auf der Couch im Wohnzimmer zu liegen. Und zweimal in dieser Woche war sie bereit, die dreißig Meter zum Briefkasten zu gehen.“
Sie, die nicht mehr kann, nicht mehr will, und er, der nicht loslassen möchte, noch dazu imstande ist. Ein Schwanken, ein innerer, an den Nerven, an der Lebensfreude nagender Zweifel. „Unzertrennlich“ zeigt, dass selbst das glückliche, satte, im Kreis liebender Verwandte und Freunde geführte Leben vor dem harten Aus steht, wie jedes Leben, denn vor dem Tod sind alle gleich: ob als geliebte oder ungeliebte, ob als erfolgreiche oder unerfolgreiche, als bekannte oder unbekannte Menschen.
Was dieses Buch aber eigentlich ist, über die Phrasen hinaus, ist ein Briefwechsel des Vertrauens und Zutrauens, der Versuch, sich auf den letzten Schritten noch gegenseitig Kraft zu geben, wenn es körperlich nicht mehr möglich ist. Der zerfallende, schwächliche, inkontinente Körper lässt die Sprache unberührt. In der Sprache treffen sich beide. In der Sprache bleiben sie die alten, die Historikerin, der Psychoanalytiker, im Gewande ihrer Begriffe, ihrer Pläne und Ausdrucksbemühungen.
Das Buch ist weniger Literatur als Sachbuch, als Briefwechsel, als Autobiographisches. Es ist Literatur dort, wo die Sprache verdeckt, verhüllt, dort, wo diese Zuflucht gibt, aber nicht in einer schnörkeligen, einfallsreichen Sprache. Nein, die Sprache ist einfach, schmerzhaft simpel. Sie bleibt aber Sprache, unberührt vom Tod. Sie bleibt Kommunikation, Gespräch, Selbstgespräch, eine Brücke zwischen Interessierten, Liebenden, zwischen Wollenden und Begehrenden, aus dem Dunkel eines Selbst in das Licht hinaus. Das Buch lebt vom Rhythmus, als Ganzes, nicht in den Passagen, sondern als Pfeifen im dunklen Walde, als Mond in einer sternfinsteren Nacht.
Ich empfehle dieses allen, die sich dem Schmerz, den Tränen öffnen möchten. Weiterhin zu empfehlen: Helga Schubert „Vom Aufstehen“ und „Die Zeremonie des Abschieds“ von Simone de Beauvoir. Bücher ohne happy end, aber mit Kraft und Zuversicht, Elan und sprachlich vermittelter Lebensfreude.
PS. Ich empfehle aber auf das Lesen des Nachwortes von Regina Kammerer erst nach ein paar Stunden. Es wirkt seltsam, ein so langes, m.E. viel, viel zu langes Nachwort von einer Unbeteiligten zu lesen. Es hätte als Vorwort viel besser gewirkt (Spoiler kann es nicht geben) und wäre respektvoller gewesen, dem trauernden Ehemann, dem Paar, das voneinander Abschied genommen hat, das letzte Wort zu überlassen.
Ausführlicher, vielleicht begründeter auf kommunikativeslesen.com
Der Titel des Buches „Über den Tod und das Leben“ weist schon auf das Wesentliche hin. Es geht tatsächlich um das, was zwischen Leben und dem Tod stattfindet, das Sterben. Was jedoch in diesem Text stattfindet, ist etwas Außergewöhnliches, ein Zwiegespräch zweier Liebenden, ein Abschied, ein herzzerreißendes Plädoyer dafür, das Leben nach eigenen Wünschen zu leben und zu beenden.
„Sie [Marilyn] hatte eine ausgezeichnete Woche: kaum Übelkeit, ein wenig Appetit und etwas mehr Energie. Sie verbringt immer noch einen Großteil des Tages damit, dösend oder die große Eiche im Garten bewundernd auf der Couch im Wohnzimmer zu liegen. Und zweimal in dieser Woche war sie bereit, die dreißig Meter zum Briefkasten zu gehen.“
Sie, die nicht mehr kann, nicht mehr will, und er, der nicht loslassen möchte, noch dazu imstande ist. Ein Schwanken, ein innerer, an den Nerven, an der Lebensfreude nagender Zweifel. „Unzertrennlich“ zeigt, dass selbst das glückliche, satte, im Kreis liebender Verwandte und Freunde geführte Leben vor dem harten Aus steht, wie jedes Leben, denn vor dem Tod sind alle gleich: ob als geliebte oder ungeliebte, ob als erfolgreiche oder unerfolgreiche, als bekannte oder unbekannte Menschen.
Was dieses Buch aber eigentlich ist, über die Phrasen hinaus, ist ein Briefwechsel des Vertrauens und Zutrauens, der Versuch, sich auf den letzten Schritten noch gegenseitig Kraft zu geben, wenn es körperlich nicht mehr möglich ist. Der zerfallende, schwächliche, inkontinente Körper lässt die Sprache unberührt. In der Sprache treffen sich beide. In der Sprache bleiben sie die alten, die Historikerin, der Psychoanalytiker, im Gewande ihrer Begriffe, ihrer Pläne und Ausdrucksbemühungen.
Das Buch ist weniger Literatur als Sachbuch, als Briefwechsel, als Autobiographisches. Es ist Literatur dort, wo die Sprache verdeckt, verhüllt, dort, wo diese Zuflucht gibt, aber nicht in einer schnörkeligen, einfallsreichen Sprache. Nein, die Sprache ist einfach, schmerzhaft simpel. Sie bleibt aber Sprache, unberührt vom Tod. Sie bleibt Kommunikation, Gespräch, Selbstgespräch, eine Brücke zwischen Interessierten, Liebenden, zwischen Wollenden und Begehrenden, aus dem Dunkel eines Selbst in das Licht hinaus. Das Buch lebt vom Rhythmus, als Ganzes, nicht in den Passagen, sondern als Pfeifen im dunklen Walde, als Mond in einer sternfinsteren Nacht.
Ich empfehle dieses allen, die sich dem Schmerz, den Tränen öffnen möchten. Weiterhin zu empfehlen: Helga Schubert „Vom Aufstehen“ und „Die Zeremonie des Abschieds“ von Simone de Beauvoir. Bücher ohne happy end, aber mit Kraft und Zuversicht, Elan und sprachlich vermittelter Lebensfreude.
PS. Ich empfehle aber auf das Lesen des Nachwortes von Regina Kammerer erst nach ein paar Stunden. Es wirkt seltsam, ein so langes, m.E. viel, viel zu langes Nachwort von einer Unbeteiligten zu lesen. Es hätte als Vorwort viel besser gewirkt (Spoiler kann es nicht geben) und wäre respektvoller gewesen, dem trauernden Ehemann, dem Paar, das voneinander Abschied genommen hat, das letzte Wort zu überlassen.
April 26, 2023
"لقد أُغرمت بمارلين منذ ثلاثة وسبعين سنة، وكنا قد احتفلنا منذ فترة قصيرة بعيد زواجنا الخامس والستين. أعرف أنه ليس أمراً مألوفاً أن يحب شخص شخصاً آخر بهذا القدر ولهذه المدة الطويلة. لكن حتى الآن، عندما تدخل إلى الغرفة، يشرق وجهي. فأنا معجب بكل شيء فيها -أبهتها، جمالها، رقتها، وحكمتها. وعلى الرغم من اختلاف خلفياتنا الفكرية، فإننا نتقاسم حب الأدب والمسرح إلى درجة كبيرة. فكلما كان لدي سؤال عن جانب من جوانب العلوم الإنسانية، قلما أخفقت في تثقيفي. ولم تكن علاقتنا هادئة دائماً: فقد كانت لدينا خلافاتنا، مشاجراتنا، تصرفاتنا الطائشة، لكننا كنا دائماً صريحين وصاديقين مع أحدنا الآخر، وكنا دائماً دائماً، نضع علاقتنا في المقام الأول".
ذات يوم، وحينما علمت مارلين يالوم بإصابتها بسرطان خلايا البلازما، قررت أن تكتب سيرتها الذاتية مع زوجها إيرفين يالوم خلال هذه الفترة -فترة الشيخوخة- بحيث يتناوب كل منهم على كتابة فصل يتحدث فيه عن ما يمر به في هذه الفترة، والأحداث من وجهة نظره.
الفكرة في حد ذاتها جيدة، لكن المُحزن أن كلاهما كان مريضاً، وكلاهما يحتاج لعناية، وكلاهما في حاجة الآخر ولا يستطيع تركه، فكيف سيقومون بهذا؟!
نعيش معهم عبر الكتاب، فصل بفصل، حتى يقرر أحدهم أنه لم يعد له القدرة على إكمال الحياة مع هذا الألم، فيُكمل الآخر الكتاب بمفرده!
لا أعلم ما هو أصعب جزء في هذه السيرة، فكلها مؤلمة!
لكن، يمكن أن يكون الأكثر ألماً بالنسبة لي هو الجزء الأخير، فهو الذي أبكاني، وجعلني أستعيد ثقتي في الحب مرة أخرى، وأنه هناك من يعيشون مع بعضهم 65 عاماً ولا زالوا يتشبثون ببعضهم البعض ولا يستطيعون الحياة بدون الآخر 🥺
المهم في كل هذا وكما قال إيرفين: أن نضع علاقتنا في المقام الأول.
قرأت الكتاب أول أيام عيد الفطر، ولم أتركه إلا بعد إنهائه!
أعلم أنه لم يكن وقتاً مناسباً لمثل هذا الكتاب، لكن لم أكن أعلم موضوعه إلا بعد البدء فيه، وكما قلت لم أستطع تركه.
تم
٢١ أبريل ٢٠٢٣
ذات يوم، وحينما علمت مارلين يالوم بإصابتها بسرطان خلايا البلازما، قررت أن تكتب سيرتها الذاتية مع زوجها إيرفين يالوم خلال هذه الفترة -فترة الشيخوخة- بحيث يتناوب كل منهم على كتابة فصل يتحدث فيه عن ما يمر به في هذه الفترة، والأحداث من وجهة نظره.
الفكرة في حد ذاتها جيدة، لكن المُحزن أن كلاهما كان مريضاً، وكلاهما يحتاج لعناية، وكلاهما في حاجة الآخر ولا يستطيع تركه، فكيف سيقومون بهذا؟!
نعيش معهم عبر الكتاب، فصل بفصل، حتى يقرر أحدهم أنه لم يعد له القدرة على إكمال الحياة مع هذا الألم، فيُكمل الآخر الكتاب بمفرده!
لا أعلم ما هو أصعب جزء في هذه السيرة، فكلها مؤلمة!
لكن، يمكن أن يكون الأكثر ألماً بالنسبة لي هو الجزء الأخير، فهو الذي أبكاني، وجعلني أستعيد ثقتي في الحب مرة أخرى، وأنه هناك من يعيشون مع بعضهم 65 عاماً ولا زالوا يتشبثون ببعضهم البعض ولا يستطيعون الحياة بدون الآخر 🥺
المهم في كل هذا وكما قال إيرفين: أن نضع علاقتنا في المقام الأول.
قرأت الكتاب أول أيام عيد الفطر، ولم أتركه إلا بعد إنهائه!
أعلم أنه لم يكن وقتاً مناسباً لمثل هذا الكتاب، لكن لم أكن أعلم موضوعه إلا بعد البدء فيه، وكما قلت لم أستطع تركه.
تم
٢١ أبريل ٢٠٢٣
August 13, 2021
First of all, I just think that I’m generally not easily impressed by books centred on the outpouring of grief for a particular person. Because it simply sounds like whining after awhile. Maybe my heart is made of stone. Or maybe that particular person just seemed so one-dimensional? And it’s just repetition throughout the book?
Second of all, I got the impression that the authors were humble bragging about their accomplishments, social circles, possessions, experiences and so on. Sometimes the stuff they wrote were frankly, of little relevance to the reader. Like I would go, so what? I read it, and I promptly forgot about it the next second. Not to forget, there was one small but truly annoying part where the 88-year old author actually made a racist assumption.
Last but not least, while I did come away with some albeit few mildly interesting insights about death, at the very core of it, the publication of this book was always more for the authors’ sake; it was a means of assuaging the pain and navigating the emotions of the authors when dealing with loss.
The writing is quite clean and standard; nothing to shout about. I honestly contemplated dropping this book a few times while reading it for it was just so boring. But well, that's just, like, my opinion, man.
Second of all, I got the impression that the authors were humble bragging about their accomplishments, social circles, possessions, experiences and so on. Sometimes the stuff they wrote were frankly, of little relevance to the reader. Like I would go, so what? I read it, and I promptly forgot about it the next second. Not to forget, there was one small but truly annoying part where the 88-year old author actually made a racist assumption.
Last but not least, while I did come away with some albeit few mildly interesting insights about death, at the very core of it, the publication of this book was always more for the authors’ sake; it was a means of assuaging the pain and navigating the emotions of the authors when dealing with loss.
The writing is quite clean and standard; nothing to shout about. I honestly contemplated dropping this book a few times while reading it for it was just so boring. But well, that's just, like, my opinion, man.
September 29, 2023
این کتاب رو همراه تراپیستم و یه گروه کتابخونی خوندم و هر هفته دربارهی چند فصلش بحث شد. فارغ از این تجربهی خاص، خوندنش باعث شد ارادتم به یالوم و مریلین، همسرش، چندینبرابر بشه. اما به نظرم باید بگم چون رویارویی عریان با مرگ داره شاید برای خوندنش باید زمان مناسبی پیدا کنین.
July 30, 2023
من احلى الكتب اللي قرأتها السنة دي
صادق جدًا وف احساسي جميلة بين زوجين وكاتبين ملهمين 😌
أول قراءة ل Marilyn و Irvin Yalom واكيد مش الأخيرة 👌
ارشحه جدًا
صادق جدًا وف احساسي جميلة بين زوجين وكاتبين ملهمين 😌
أول قراءة ل Marilyn و Irvin Yalom واكيد مش الأخيرة 👌
ارشحه جدًا
September 17, 2022
شاید روزی که حالم از امروز بهتر بود، مفصلتر در مورد این کتاب نوشتم؛ اما فعلا میتونم بگم که بحثهایی که به بهونهی این کتاب حول محور مرگ، زندگی زیسته و نزیسته کردیم و شبهجستارهایی که در موردش تو گروه گیومه نوشتیم، برای من به مراتب تسلیبخشتر از خود کتاب بودند.
آهان و اینکه به نظرم «مسئلهی مرگ و زندگی» تا جایی که تونسته بود دقییییقا خلاف این جملهی معروف عمل کرده بود:
Show, don't tell.
آهان و اینکه به نظرم «مسئلهی مرگ و زندگی» تا جایی که تونسته بود دقییییقا خلاف این جملهی معروف عمل کرده بود:
Show, don't tell.
June 25, 2021
عنوان بیشتر از این نمیتونست با محتوی تناسب داشته باشه. مسئله مرگ و زندگی: عشق، فراق و آنچه در پایان عمر اهمیت دارد.
از تاثیرگذار ترین آثاری که تابهح��ل خوندم.
مواجه شدن با پایان زندگی و از دست دادن عزیزترین شخص زندگی از زبان فردی که سالهای سال به آدم ها در همین زمینه مشاوره داده و روانکاوی اضطرابِ مرگ کرده.
کسی که کتاب "خیره به خورشید نگریستن" رو نوشته خودش وقتی با مرگ رو به رو میشه چه واکنشی نشون میده؟ چه طور با مرگ عزیزش کنار میاد؟ جواب چنین سوالهایی توی این کتاب هست.
اروین یالوم و همسرش مریلین یالوم در اواخر عمر شروع به نوشتن این کتاب کردن و تا اواسط کتاب رو دو نفری نوشتن اما اروین یالوم مجبور شد که به تنهایی کتاب رو به پایان ببره.
"سوگ بهای جرئت دوستداشتن دیگران است."
از تاثیرگذار ترین آثاری که تابهح��ل خوندم.
مواجه شدن با پایان زندگی و از دست دادن عزیزترین شخص زندگی از زبان فردی که سالهای سال به آدم ها در همین زمینه مشاوره داده و روانکاوی اضطرابِ مرگ کرده.
کسی که کتاب "خیره به خورشید نگریستن" رو نوشته خودش وقتی با مرگ رو به رو میشه چه واکنشی نشون میده؟ چه طور با مرگ عزیزش کنار میاد؟ جواب چنین سوالهایی توی این کتاب هست.
اروین یالوم و همسرش مریلین یالوم در اواخر عمر شروع به نوشتن این کتاب کردن و تا اواسط کتاب رو دو نفری نوشتن اما اروین یالوم مجبور شد که به تنهایی کتاب رو به پایان ببره.
"سوگ بهای جرئت دوستداشتن دیگران است."
August 24, 2023
O carte pe care am citit-o cu mare drag, dar și cu un nod în gât. Cartea e scrisă în paralel, un capitol îl scrie doctor Yalom, următorul îl scrie soția lui. Povestea lor de dragoste e înduioșătoare și de admirat.
Subiectul îl face boala cruntă pe care o suferă Marilyn, despre acceptarea faptului că moartea e după ușă, cât și despre toate momentele, succesele pe care le-au avut ei ca soț și soție, parteneri și colegi de scriere.
„Cu cât ai o viață mai netrăită, cu atât mai mare îți este anxietatea de moarte.” - aceste cuvinte le tot repetă ambii soți, în ideea că au făcut ce au iubit să facă, au trait corect și demn, au lucrat cu multă dedicare și au iubit sincer și deschis, nu le este frică la niciunul de moarte, mai ales că doctor Yalom are și o carte scrisă la acest subiect, cu toate astea, singurătatea sperie.
Mi-a plăcut foarte mult lectura acestei cărți, in general, Yalom e unul din autorii mei preferați.
Subiectul îl face boala cruntă pe care o suferă Marilyn, despre acceptarea faptului că moartea e după ușă, cât și despre toate momentele, succesele pe care le-au avut ei ca soț și soție, parteneri și colegi de scriere.
„Cu cât ai o viață mai netrăită, cu atât mai mare îți este anxietatea de moarte.” - aceste cuvinte le tot repetă ambii soți, în ideea că au făcut ce au iubit să facă, au trait corect și demn, au lucrat cu multă dedicare și au iubit sincer și deschis, nu le este frică la niciunul de moarte, mai ales că doctor Yalom are și o carte scrisă la acest subiect, cu toate astea, singurătatea sperie.
Mi-a plăcut foarte mult lectura acestei cărți, in general, Yalom e unul din autorii mei preferați.
Displaying 1 - 30 of 974 reviews