What do you think?
Rate this book
Natural Novel
Gospodinov flits and buzzes among various subjects -- from graffiti in public toilets to the movies of Quentin Tarantino -- in this tale of a young Bulgarian writer who decides to create his own version of a "natural novel" assembled from the bits and pieces of everyday life. At its center is a poignant story about the narrator's divorce and the fact that he isn't "the author" of his soon-to-be-ex-wife's pregnancy. Maybe he's suffering from attention deficit disorder; maybe he's just stuck with a skewed if stoic appreciation of life's messy flux. Whatever the cause, his monologue turns into a quirky, compulsively readable book that deftly hints at the emptiness and sadness at its core.
(Anderson Tepper, The New York Times)
(Anderson Tepper, The New York Times)
150 pages, Paperback
First published January 1, 1999
About the author
Georgi Gospodinov
51 books1,796 followersGeorgi Gospodinov is a writer, poet and playwright based in Sofia, Bulgaria. He studied Bulgarian Philology at Sofia University. Later he defended a PhD on New Bulgarian literature with the Bulgaria Academy of Science's Institute for Literature. He is one of the most translated Bulgarian authors after 1989. He published the first Bulgarian graphic novel The Eternal Fly (Вечната муха).
Profile in Bulgarian: Георги Господинов.
Profile in Bulgarian: Георги Господинов.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 402 reviews
March 9, 2020
Βρέθηκα τις προάλλες σε μια παρέα φίλων όπου ανάμεσά τους ήταν κι ένας τύπος που είχα γνωρίσει κάποια στιγμή στο παρελθόν, φυσικά δεν το θυμόμουν, ο οποίος μόλις είχε χωρίσει. Να τον πούμε Γιώργο; Να τον πούμε. Περνούσαμε μια χαρά, η μουσική όμορφη, χαζεύαμε τον κόσμο, πίναμε, αμπελοψυχολογούσαμε, η ένταση της μουσικής μειώθηκε κάποια στιγμή, ο Γιώργος είχε πιει πααααάρα πολύ κι άρχισε να μας λέει για τον χωρισμό του. Και ήταν πράγματι περιπτωσάρα. Χώρισε με την γυναίκα του, γιατί εκείνη ήταν έγκυος με κάποιον άλλον. Όπως όλοι οι μεθυσμένοι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα, έτσι κι ο Γιώργος, ξεκινούσε να μας μιλάει για το θέμα, αλλά ο οργανισμός του σαν άμυνα πετούσε στο κεφάλι του άσχετα θέματα για να αποφορτίζει κι έτσι ανάμεσα στις λεπτομέρειες του χωρισμού άρχισε να μας μιλάει για τους καμπινέδες, τις γάτες, τις μύγες, τα παιδικά του χρόνια, παλιούς του έρωτες, θεωρίες συνομωσίας για το βάρος των λέξεων. Ο Γιώργος είναι ένας ευφυής άνθρωπος, με πολλές γνώσεις, είχε κάποιες εκπληκτικές στιγμές στην αφήγησή του, το βασικό μου πρόβλημα όμως ήταν ΌΤΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΥΜΠΑΘΟΎΣΑ ΤΟΝ ΓΙΏΡΓΟ. Και θυμήθηκα την προηγούμενη φορά που τον είχα συναντήσει, θυμήθηκα ότι είναι φυσικός και μελαγχολικός τύπος, αλλά εγώ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΈΧΩ γιατί είναι φιγουρατζής, δεν μου ταιριάζει, δεν τον μπορώ και ενώ ήθελα πολύ να συμπαρασταθώ, σκεφτόμουν ότι δεν μου έχει συμβεί γυναίκα να μου προκαλέσει το ίδιο συναίσθημα, δηλαδή να κάνει σο οφφ ακόμα και τις στιγμές που θέλει να με κάνει να μελαγχολήσω τρυφερά και αυτό με θύμωνε ακόμα περισσότερο. Και σηκώθηκα από το σκαμπό και του είπα, Γιώργο, ξέρεις κάτι;
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω πάλι/ Διότι δεν ελπίζω
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω
Του ενός το χάρισμα ζητώντας και του άλλου το σκοπό
Τώρα δε μάχομαι να μάχομαι για τέτοια.
*ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ, ποιόν κοροϊδεύω, εννοείται θα πάρω και το επόμενο του, αρκεί ο Ίκαρος να του ξανακάνει εξωφυλλάρα.
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω πάλι/ Διότι δεν ελπίζω
Διότι δεν ελπίζω να γυρίσω
Του ενός το χάρισμα ζητώντας και του άλλου το σκοπό
Τώρα δε μάχομαι να μάχομαι για τέτοια.
*ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ, ποιόν κοροϊδεύω, εννοείται θα πάρω και το επόμενο του, αρκεί ο Ίκαρος να του ξανακάνει εξωφυλλάρα.
April 5, 2020
Είναι σαν να βγαίνεις ένα βράδυ με έναν φίλο να τον παρηγορήσεις επειδή η γυναίκα του τον χώρισε. Και όχι απλά τον χώρισε αλλά είναι και έγκυος από τον άλλον!
Αυτός να πίνει.
Να πίνει πολύ όμως, ..και να αρχίζει έναν μονόλογο για τις σχέσεις, τους καμπινεδες, την φιλοσοφία, τις μύγες, την ύπαρξη, τα φυτά και στο τέλος να του ανοίγει και ένα ψυχωτικο επεισόδιο. Γαμω τα βράδια ε;
Εγώ πέρασα τέλεια πάντως! 😎
Αυτός να πίνει.
Να πίνει πολύ όμως, ..και να αρχίζει έναν μονόλογο για τις σχέσεις, τους καμπινεδες, την φιλοσοφία, τις μύγες, την ύπαρξη, τα φυτά και στο τέλος να του ανοίγει και ένα ψυχωτικο επεισόδιο. Γαμω τα βράδια ε;
Εγώ πέρασα τέλεια πάντως! 😎
May 12, 2018
İçerik ve tema olarak tarihsel göndermesi olan Doğal Roman, melez bir edebiyat türü. Kısa bölümler halinde oluşan, felsefik alt metin üstüne kurulmuş aslında yazarın ilk kitabı. Dağılan bir ilişkiyi birçok farklı deneme metniniyle harmanlıyor.
Sonuç:
Öncelikle, edebi anlamda 4 yıldızı tam olarak hakkettiğini düşünmüyorum. Kitabın içinde cidden çok keyif aldığım bölümler, ve sunduğu felsefik gönderimler eşliğinde verdiği lezzetten dolayı 4 yıldız verdim.
Rahat ve keyifli bir okuma isteyenlere!
10/7
Sonuç:
Öncelikle, edebi anlamda 4 yıldızı tam olarak hakkettiğini düşünmüyorum. Kitabın içinde cidden çok keyif aldığım bölümler, ve sunduğu felsefik gönderimler eşliğinde verdiği lezzetten dolayı 4 yıldız verdim.
Rahat ve keyifli bir okuma isteyenlere!
10/7
January 6, 2021
Από την πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου βλέπουμε κάποιον που έχει χωρίσει από τη σύζυγό του. Αυτός ο κάποιος είναι συγγραφέας και αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για τον χωρισμό αυτό.
Ο Γκοσποντίνοφ διασπά τη γραμμική ροή της αφήγησης ανατρέχοντας σε παρελθοντικά γεγονότα και παραθέτοντας διάφορες σκέψεις από τις λέξεις, τη λογοτεχνία και τη βιολογία μέχρι τις μύγες και την κοινωνική ιστορία των τουαλετών. Κάπως έτσι νιώθεις ότι απαλύνει τον πόνο του. Ταυτόχρονα, μέσα στις σελίδες του βιβλίου, βλέπουμε διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του. Τον συγγραφέα Γκοσποντίνοφ, τον συντάκτη μιας εφημερίδας Γκοσποντίνοφ και τον χωρισμένο (και διαλυμένο) Γκοσποντίνοφ.
Εδώ έχουμε ένα βιβλίο με χαλαρή σύνδεση των κεφαλαίων, μάλλον συνειρμική, ξεκάθαρα υπαρξιακό που μιλάει με αλληγορίες (Ο μόνος τρόπος να μιλήσουμε είναι η αλληγορία ) και πολλές αναφορές. Ένα βιβλίο σίγουρα ειρωνικό και -ακόμα και- χιουμοριστικό.
Ο Γκοσποντίνοφ δεν διαβάζεται εύκολα, μπορεί να σε τσακίσει. Αν τον διαβάζεις ενώ είσαι σε λοκντάουν, ακόμα περισσότερο. Καταλήγεις όμως να τον αγαπήσεις.
Ο Γκοσποντίνοφ διασπά τη γραμμική ροή της αφήγησης ανατρέχοντας σε παρελθοντικά γεγονότα και παραθέτοντας διάφορες σκέψεις από τις λέξεις, τη λογοτεχνία και τη βιολογία μέχρι τις μύγες και την κοινωνική ιστορία των τουαλετών. Κάπως έτσι νιώθεις ότι απαλύνει τον πόνο του. Ταυτόχρονα, μέσα στις σελίδες του βιβλίου, βλέπουμε διαφορετικές εκδοχές του εαυτού του. Τον συγγραφέα Γκοσποντίνοφ, τον συντάκτη μιας εφημερίδας Γκοσποντίνοφ και τον χωρισμένο (και διαλυμένο) Γκοσποντίνοφ.
Εδώ έχουμε ένα βιβλίο με χαλαρή σύνδεση των κεφαλαίων, μάλλον συνειρμική, ξεκάθαρα υπαρξιακό που μιλάει με αλληγορίες (Ο μόνος τρόπος να μιλήσουμε είναι η αλληγορία ) και πολλές αναφορές. Ένα βιβλίο σίγουρα ειρωνικό και -ακόμα και- χιουμοριστικό.
Ο Γκοσποντίνοφ δεν διαβάζεται εύκολα, μπορεί να σε τσακίσει. Αν τον διαβάζεις ενώ είσαι σε λοκντάουν, ακόμα περισσότερο. Καταλήγεις όμως να τον αγαπήσεις.
April 22, 2020
http://diavazontas.blogspot.com/2020/...
Πρωτογνώρισα τον Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ διαβάζοντας (σε αγγλική μετάφραση) πριν κάποια χρόνια το δεύτερο του μυθιστόρημα, το «Περί φυσικής της μελαγχολίας». Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ανάγνωσμα, γραμμένο μεταμοντέρνα και αποσπασματικά, με πάρα πολλές διακειμενικές αναφορές, που δίνει ανάγλυφα την πολιτική κατάσταση στην Βουλγαρία πάνω στην αλλαγή, το πώς νιώθει ένας πολιτής σε αυτές τις χώρες, φτιάχνοντας έναν κειμενικό λαβύρινθο στηριγμένο πάνω στον μύθο του Μινώταυρου.
Το "Φυσικό μυθιστόρημα" είναι το πρώτο του βιβλίο (και το δεύτερο που μεταφράζεται στα ελληνικά). Και λέω πρώτο κι όχι πρωτόλειο, γιατί δεν έχει κανένα από τα ελαττώματα των πρώτων προσπαθειών, είναι ολοκληρωμένο και επικεντρωμένο στο θέμα. Ο συγγραφέας μάς μιλά για τον χωρισμό από τη γυναίκα του, που έμεινε έγκυος από έναν άλλον άντρα, για την καθημερινότητά του, για τις γάτες και το γράψιμο, και για το νόημα της ζωής.
Ο αφηγητής πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, φαινομενικά χωρίς ειρμό, όπως θα ήταν οι σκέψεις μας ανάκατες. Όμως το κάθε κομμάτι δεν έχει την αναρχία της καθημερινής ζωής, το κάθε κομμάτι, έστω κι αν είναι τρεις σελίδες και μιλάει για μύγες, για τη σπουδαιότητα της τουαλέτας, ή για κάτι βαθιά υπαρξιακό, έχει αρχή μέση και τέλος. Έτσι, μέσα σε αυτό το χάος των συνειρμών, έχεις την αίσθηση του κλεισίματος, ο συγγραφέας παρηγορεί τον εαυτό του και τον αναγνώστη, οι ατάκτως ερριμμένες εμμονές μας ίσως είναι το μόνο που μπορεί να βάλει τάξη στο χάος.
Αυτό που συμβαίνει στον αφηγητή, η αίσθηση της ματαιότητας και του κενού, δεν σε πνίγει. Αντίθετα φαίνεται σαν να είναι η φυσική ροή των πραγμάτων- εξ ου και ο τίτλος, το «φυσικό μυθιστόρημα». Πρόκειται για ένα βιβλίο που μελετά την ανθρώπινη φύση, ίσως με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ο αφηγητής καταπιάνεται με τον ίδιο του τον εαυτό. Το κείμενο με συνεπήρε, το τελείωσα με την μία, η αποσπασματικότητα -που συνήθως με αποτρέπει-, εδώ λειτούργησε περίπου σαν εργαλείο κάθαρσης, ένιωσα οικεία, πως η θλίψη ήταν και δική μου, βυθίστηκα σε αυτήν, κι έπειτα αναδύθηκα στην επιφάνεια. Κι αυτό ίσως να είναι ένας από τους ορισμούς της καλής λογοτεχνίας.
Πρωτογνώρισα τον Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ διαβάζοντας (σε αγγλική μετάφραση) πριν κάποια χρόνια το δεύτερο του μυθιστόρημα, το «Περί φυσικής της μελαγχολίας». Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ανάγνωσμα, γραμμένο μεταμοντέρνα και αποσπασματικά, με πάρα πολλές διακειμενικές αναφορές, που δίνει ανάγλυφα την πολιτική κατάσταση στην Βουλγαρία πάνω στην αλλαγή, το πώς νιώθει ένας πολιτής σε αυτές τις χώρες, φτιάχνοντας έναν κειμενικό λαβύρινθο στηριγμένο πάνω στον μύθο του Μινώταυρου.
Το "Φυσικό μυθιστόρημα" είναι το πρώτο του βιβλίο (και το δεύτερο που μεταφράζεται στα ελληνικά). Και λέω πρώτο κι όχι πρωτόλειο, γιατί δεν έχει κανένα από τα ελαττώματα των πρώτων προσπαθειών, είναι ολοκληρωμένο και επικεντρωμένο στο θέμα. Ο συγγραφέας μάς μιλά για τον χωρισμό από τη γυναίκα του, που έμεινε έγκυος από έναν άλλον άντρα, για την καθημερινότητά του, για τις γάτες και το γράψιμο, και για το νόημα της ζωής.
Ο αφηγητής πετάγεται από το ένα θέμα στο άλλο, φαινομενικά χωρίς ειρμό, όπως θα ήταν οι σκέψεις μας ανάκατες. Όμως το κάθε κομμάτι δεν έχει την αναρχία της καθημερινής ζωής, το κάθε κομμάτι, έστω κι αν είναι τρεις σελίδες και μιλάει για μύγες, για τη σπουδαιότητα της τουαλέτας, ή για κάτι βαθιά υπαρξιακό, έχει αρχή μέση και τέλος. Έτσι, μέσα σε αυτό το χάος των συνειρμών, έχεις την αίσθηση του κλεισίματος, ο συγγραφέας παρηγορεί τον εαυτό του και τον αναγνώστη, οι ατάκτως ερριμμένες εμμονές μας ίσως είναι το μόνο που μπορεί να βάλει τάξη στο χάος.
Αυτό που συμβαίνει στον αφηγητή, η αίσθηση της ματαιότητας και του κενού, δεν σε πνίγει. Αντίθετα φαίνεται σαν να είναι η φυσική ροή των πραγμάτων- εξ ου και ο τίτλος, το «φυσικό μυθιστόρημα». Πρόκειται για ένα βιβλίο που μελετά την ανθρώπινη φύση, ίσως με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, ο αφηγητής καταπιάνεται με τον ίδιο του τον εαυτό. Το κείμενο με συνεπήρε, το τελείωσα με την μία, η αποσπασματικότητα -που συνήθως με αποτρέπει-, εδώ λειτούργησε περίπου σαν εργαλείο κάθαρσης, ένιωσα οικεία, πως η θλίψη ήταν και δική μου, βυθίστηκα σε αυτήν, κι έπειτα αναδύθηκα στην επιφάνεια. Κι αυτό ίσως να είναι ένας από τους ορισμούς της καλής λογοτεχνίας.
May 24, 2018
çok güldüğüm bir cümledir ama doğal roman gerçekten size "çok farklı bir okuma deneyimi vaat ediyor."
bildiğimiz romanlardan farklı, iç içe geçmiş karakterler, düşünceler, bir geçmişi bir geleceği bir kendisi bir yansısı karşımıza gelen ana karakter... onun yazdığı öykülerden oluşmuş bölümler. hangisi gerçek hangisi değil bilemediğimiz yaşamlar...
ama güzel mi? güzel. bir ayrılık acısı bu kadar farklı bir biçimde ama bu kadar derinden verilebilirdi sanki.
olabildiğince yer kaplayan tuvalet muhabbeti ise "doğal"lığı pekiştiriyor.
tuvaletlerin ve hayatımızın ayrılmaz parçaları sineklere gelirsek, romanın en eğlenceli yerlerinden biri sineklerin incili'ydi bence :)
aylardır kütüphanede bekleyen hüznün fiziği'ni gecikmeden okumak lazım, gospodinov'u sevdim.
* roman boyunca geçen "kanamak" fiili beni çok rahatsız etti. türkçede kimse "kanıyorum, bütün gece kanadım, kanadığımı görünce beni bakire sandı vs..." gibi cümle kurmuyor. "kanamam var" diyoruz biz ya da "kanamam olduğunu görünce...". editörlerin gözünden mi kaçtı yoksa eskiden dublaj türkçesi dediğimiz bu fiil bu şekliyle türkçeye girdi de ben mi bilmiyorum?
kitap hakkında agos'a yazdım:
http://tembelveyazar.blogspot.com.tr/...
bildiğimiz romanlardan farklı, iç içe geçmiş karakterler, düşünceler, bir geçmişi bir geleceği bir kendisi bir yansısı karşımıza gelen ana karakter... onun yazdığı öykülerden oluşmuş bölümler. hangisi gerçek hangisi değil bilemediğimiz yaşamlar...
ama güzel mi? güzel. bir ayrılık acısı bu kadar farklı bir biçimde ama bu kadar derinden verilebilirdi sanki.
olabildiğince yer kaplayan tuvalet muhabbeti ise "doğal"lığı pekiştiriyor.
tuvaletlerin ve hayatımızın ayrılmaz parçaları sineklere gelirsek, romanın en eğlenceli yerlerinden biri sineklerin incili'ydi bence :)
aylardır kütüphanede bekleyen hüznün fiziği'ni gecikmeden okumak lazım, gospodinov'u sevdim.
* roman boyunca geçen "kanamak" fiili beni çok rahatsız etti. türkçede kimse "kanıyorum, bütün gece kanadım, kanadığımı görünce beni bakire sandı vs..." gibi cümle kurmuyor. "kanamam var" diyoruz biz ya da "kanamam olduğunu görünce...". editörlerin gözünden mi kaçtı yoksa eskiden dublaj türkçesi dediğimiz bu fiil bu şekliyle türkçeye girdi de ben mi bilmiyorum?
kitap hakkında agos'a yazdım:
http://tembelveyazar.blogspot.com.tr/...
July 18, 2020
Τελικά αυτός ο κύριος και οι random σκέψεις του εμένα πολύ μ'αρέσουν!!
Καμπινέδες (μόνο τη γιαγιά μου έχω ακούσει να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη!), μύγες, φυτά, λέξεις, οι ρίζες το��ς, ξεχασμένες αρχές, συζητήσεις αγνώστων στα διπλανά τραπέζια, ανθρώπινες σχέσεις, διάφορα άλλα και στο κέντρο όλων αυτών ο χωρισμός με τη γυναίκα του.
Πολύ μικρό βιβλιαράκι, ούτε 200 σελίδες, που κι όμως χώρεσε τόσα πολλά πράγματα και δοσμένα με σχεδόν ανάλαφρο τρόπο. Κάποια φάνταζαν λογικά και κάποια εντελώς παρανοϊκά, με έκανε να σημειώνω συνέχεια σελίδες! Είναι από αυτά τα βιβλία στα οποία άνετα μπορώ να επανέλθω!
Γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν μέτρησε πόσο βαριά είναι μια λέξη; Στο περίπου. Υποθέτω ότι διαφορετικές λέξεις έχουν διαφορετικό βάρος. Που να πάρει ο διάολος, τη σιχαίνομαι αυτή την αμέλεια! Γνωρίζουμε πόσο ζυγίζει η γύρη, αυτή η σκόνη, αλλά για το βάρος της λέξης κανείς δεν έκανε τον κόπο. Άραγε να παίρνει το βάρος της φωνής που την προφέρει ή του μολυβιού που την γράφει; Πουθενά δεν μπορώ να εντοπίσω μια Φυσική ιστορία των λέξεων. Πουθενά.
Καμπινέδες (μόνο τη γιαγιά μου έχω ακούσει να χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη!), μύγες, φυτά, λέξεις, οι ρίζες το��ς, ξεχασμένες αρχές, συζητήσεις αγνώστων στα διπλανά τραπέζια, ανθρώπινες σχέσεις, διάφορα άλλα και στο κέντρο όλων αυτών ο χωρισμός με τη γυναίκα του.
Πολύ μικρό βιβλιαράκι, ούτε 200 σελίδες, που κι όμως χώρεσε τόσα πολλά πράγματα και δοσμένα με σχεδόν ανάλαφρο τρόπο. Κάποια φάνταζαν λογικά και κάποια εντελώς παρανοϊκά, με έκανε να σημειώνω συνέχεια σελίδες! Είναι από αυτά τα βιβλία στα οποία άνετα μπορώ να επανέλθω!
Γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν μέτρησε πόσο βαριά είναι μια λέξη; Στο περίπου. Υποθέτω ότι διαφορετικές λέξεις έχουν διαφορετικό βάρος. Που να πάρει ο διάολος, τη σιχαίνομαι αυτή την αμέλεια! Γνωρίζουμε πόσο ζυγίζει η γύρη, αυτή η σκόνη, αλλά για το βάρος της λέξης κανείς δεν έκανε τον κόπο. Άραγε να παίρνει το βάρος της φωνής που την προφέρει ή του μολυβιού που την γράφει; Πουθενά δεν μπορώ να εντοπίσω μια Φυσική ιστορία των λέξεων. Πουθενά.
April 10, 2011
Невъзможният роман на Георги Господинов. Няма такава българска книга. Господинов сам нарича романа "фасетъчен" или фрагментарен - той е толкова невъзможен, колкото е невъзможно да се говори за времето на прехода, това мистично десетилетие на 90-те. Разводът на главния герой, разривът на хората, разрухата в личните животи, невъзможността на думите вече да наричат - всичко това са колкото световни, толкова локални и лични апокалипсиси. От вулгарните кенефни откровения до романтиката на детството - съчетаване на несъчетаемото. Няма такава книга. Тя просто е невъзможна.
И все пак най-доброто от новата българска литература - малко ерудирана, малко низка, малко философска, малко сантиментална, малко натурална, малко забавна, малко тъжна, малко объркана... и все пак една цяла.
И все пак най-доброто от новата българска литература - малко ерудирана, малко низка, малко философска, малко сантиментална, малко натурална, малко забавна, малко тъжна, малко объркана... и все пак една цяла.
May 29, 2021
4,25/5*
«Τα φυτά, τα ζώα και όλοι οι οργανισμοί εμφανίστηκαν στη Γη εκατομμύρια χρόνια πριν τον άνθρωπο. Να προετοίμαζε άραγε ο Θεός απλώς το παιδικό δωμάτιο του ανθρώπου; Δε θα ήταν πιο δίκαιο αν είχε φτιάξει τον άνθρωπο για τη διασκέδαση των προηγούμενων από αυτόν φυτών και ζώων; Κάτι σαν κούκλα για να παίζουν μαζί της; Η ανθρώπινη σκέψη είναι πολύ εγωκεντρική για να επιτρέψει μια τέτοια πιθανότητα.» Βαθιά κλονισμένος από τον όψιμο χωρισμό του, ο Gospodinov -για να αφομοιώσει τις αλλαγές του δικού του κόσμου- καταπιάνεται με την ολική αναθεώρηση των φυσικών λειτουργιών, παραδοχών και αξιωμάτων.
Μέσα από ένα καλειδοσκόπιο σκέψεων και το τέχνασμα της αφήγησης μέσα στην αφήγηση, σχολιάζει με εμβρίθεια τόσο την ιδιαιτερότητα των στιγμών που περνάμε στην τουαλέτα (μια σκωπτική αλλά εύστοχη περιγραφή της διαχρονικής εξέλιξης της τουαλέτας), τη διωνυμική ονοματολογία των φυτών, όσο και την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας κατάστασης. Foucault, Lyotard μα και άλλοι μεταμοντερνιστές, χρησιμοποιούνται ως φίλτρο διήθησης για τη σαρκαστική ματιά του συγγραφέα αναφορικά με τα συντελούμενα και επαπειλούμενα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Σε λίγες σελίδες, δεν παραλείπει να μας προβληματίσει για τη αυθαιρεσία ή μη του γλωσσικού σημείου (υπάρχει λόγος που η θάλασσα ονομάστηκε «θάλασσα»;) Ο Saussure αντιμάχεται τον Πλάτωνα και ο ήρωάς μας προσπαθεί να «κουμπώσει» τη δαρβινική εξέλιξη των ειδών στη (μάλλον ατυχέστερη) εξέλιξη του γάμου του. Σελίδες εμβαπτισμένες σε μια τίμια θλίψη, πρόδρομος του επόμενου πονήματός του περί μελαγχολίας, αλλά και της κατάστασης στη Βουλγαρία του Ανατολικού Μπλοκ.
Προσωπικά, διαφωνώ με τη New Yorker. Ούτε αναρχικό, ούτε πειραματικό, αλλά ούτε και θυμίζει ντεμπούτο. Ένα αξιολογότατο πρωτόλειο με ένα μόνο μειονέκτημα: Μπορείς να υποθέσεις πολλούς λόγους για να μην αρέσει σε κάποιους αυτό το διαμαντάκι με την κατακερματισμένη γραφή, αλλά συνεχίζεις να ψάχνεις τι είναι αυτό που κέρδισε τελικά εσένα. Ίσως είναι η υποβόσκουσα καθολική μας ανάγκη να αφηγηθούμε κάποτε το δικό μας φυσικό μυθιστόρημα. Φοβερό εξώφυλλο (για άλλη μια φορά) από τον Ίκαρο.
«Τα φυτά, τα ζώα και όλοι οι οργανισμοί εμφανίστηκαν στη Γη εκατομμύρια χρόνια πριν τον άνθρωπο. Να προετοίμαζε άραγε ο Θεός απλώς το παιδικό δωμάτιο του ανθρώπου; Δε θα ήταν πιο δίκαιο αν είχε φτιάξει τον άνθρωπο για τη διασκέδαση των προηγούμενων από αυτόν φυτών και ζώων; Κάτι σαν κούκλα για να παίζουν μαζί της; Η ανθρώπινη σκέψη είναι πολύ εγωκεντρική για να επιτρέψει μια τέτοια πιθανότητα.» Βαθιά κλονισμένος από τον όψιμο χωρισμό του, ο Gospodinov -για να αφομοιώσει τις αλλαγές του δικού του κόσμου- καταπιάνεται με την ολική αναθεώρηση των φυσικών λειτουργιών, παραδοχών και αξιωμάτων.
Μέσα από ένα καλειδοσκόπιο σκέψεων και το τέχνασμα της αφήγησης μέσα στην αφήγηση, σχολιάζει με εμβρίθεια τόσο την ιδιαιτερότητα των στιγμών που περνάμε στην τουαλέτα (μια σκωπτική αλλά εύστοχη περιγραφή της διαχρονικής εξέλιξης της τουαλέτας), τη διωνυμική ονοματολογία των φυτών, όσο και την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης στο πλαίσιο της μεταμοντέρνας κατάστασης. Foucault, Lyotard μα και άλλοι μεταμοντερνιστές, χρησιμοποιούνται ως φίλτρο διήθησης για τη σαρκαστική ματιά του συγγραφέα αναφορικά με τα συντελούμενα και επαπειλούμενα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Σε λίγες σελίδες, δεν παραλείπει να μας προβληματίσει για τη αυθαιρεσία ή μη του γλωσσικού σημείου (υπάρχει λόγος που η θάλασσα ονομάστηκε «θάλασσα»;) Ο Saussure αντιμάχεται τον Πλάτωνα και ο ήρωάς μας προσπαθεί να «κουμπώσει» τη δαρβινική εξέλιξη των ειδών στη (μάλλον ατυχέστερη) εξέλιξη του γάμου του. Σελίδες εμβαπτισμένες σε μια τίμια θλίψη, πρόδρομος του επόμενου πονήματός του περί μελαγχολίας, αλλά και της κατάστασης στη Βουλγαρία του Ανατολικού Μπλοκ.
Προσωπικά, διαφωνώ με τη New Yorker. Ούτε αναρχικό, ούτε πειραματικό, αλλά ούτε και θυμίζει ντεμπούτο. Ένα αξιολογότατο πρωτόλειο με ένα μόνο μειονέκτημα: Μπορείς να υποθέσεις πολλούς λόγους για να μην αρέσει σε κάποιους αυτό το διαμαντάκι με την κατακερματισμένη γραφή, αλλά συνεχίζεις να ψάχνεις τι είναι αυτό που κέρδισε τελικά εσένα. Ίσως είναι η υποβόσκουσα καθολική μας ανάγκη να αφηγηθούμε κάποτε το δικό μας φυσικό μυθιστόρημα. Φοβερό εξώφυλλο (για άλλη μια φορά) από τον Ίκαρο.
April 15, 2021
"γιατί να μην είναι όλα τόσο απλά όσο το αναγνωστικό της Α' δημοτικού?"
Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας σε κάποιο σημείο του βιβλίου. Δυστυχώς δεν είναι. Γιαυτό και στο στόρι μας, όπου ένας άντρας είναι παντρεμένος με μια γυναίκα και εκεινη του λέει ότι είναι εγκυος, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί το ζευγάρι δεν έχει κοιμηθεί μαζί εδώ και 6 μήνες, οπότε το παιδί δεν είναι του άντρα... Έτσι οδηγούνται ύστερα από πολλές σκέψεις (γιατί είπαμε, τίποτα δεν είναι απλό) στο χωρισμό κι εμεις παρακολουθούμε επί έναν χρόνο τη ζωή αυτού του τύπου η οποία χαρακτηρίζεται από μια αδράνεια, από μια προσπάθεια στροφής προς της λιτότητα και την απλότητα. Στο να σταματήσει επιτέλους η ζωή να ειναι τοσο περίπλοκη. Έτσι, στην όλη ιστορία της προσωπικής του ζωής, όπου εάν σκιζαμε τις σελίδες του βιβλίου που την περιγράφουν πιστευω πως θα κάλυπταν το πολύ το 1/3 του βιβλίου, στο υπόλοιπο παρεμβαλλονται σκόρπιες λέξεις, σκέψεις, συζητήσεις καφρίλας με φίλους περί τουαλέτας, μυγων κλπ.. Και όλο αυτό μπορώ να πω πως μου άρεσε!!!
Ναι, το στυλ του Gospodinov είναι ιδιαίτερο, είναι παραληρηματικο σε σημεία, είναι μεταμοντέρνο, ίσως και να μη βγάζει εύκολα νόημα, θέλει υπομονή, αλλά για κάποιο λόγο με ενδιαφέρει πολύ, γιατί στα σημεία που συνδέομαι μαζί του (που σε καμία περίπτωση δεν είναι σε όλες τις σελίδες του βιβλίου), με συγκινεί, με προβληματίζει, με κάνει να γελάω, με κάνει να συμφωνώ.
Λίγο πολύ μου προκάλεσε ίδια συναισθήματα με το άλλο βιβλίο του, "περί φυσικής της μελαγχολίας" και για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να διαβάζω ο, τι δικό του κυκλοφορεί. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα, που αν μπορέσεις να μπεις στο αγαπημένο του μοτίβο, τον λαβύρινθο και να απολαύσεις τη διαδρομή, έχεις να κερδίσεις πολλά.
🌟🌟🌟🌟/5 αστερακια
Αυτό είναι ένα ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας σε κάποιο σημείο του βιβλίου. Δυστυχώς δεν είναι. Γιαυτό και στο στόρι μας, όπου ένας άντρας είναι παντρεμένος με μια γυναίκα και εκεινη του λέει ότι είναι εγκυος, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί το ζευγάρι δεν έχει κοιμηθεί μαζί εδώ και 6 μήνες, οπότε το παιδί δεν είναι του άντρα... Έτσι οδηγούνται ύστερα από πολλές σκέψεις (γιατί είπαμε, τίποτα δεν είναι απλό) στο χωρισμό κι εμεις παρακολουθούμε επί έναν χρόνο τη ζωή αυτού του τύπου η οποία χαρακτηρίζεται από μια αδράνεια, από μια προσπάθεια στροφής προς της λιτότητα και την απλότητα. Στο να σταματήσει επιτέλους η ζωή να ειναι τοσο περίπλοκη. Έτσι, στην όλη ιστορία της προσωπικής του ζωής, όπου εάν σκιζαμε τις σελίδες του βιβλίου που την περιγράφουν πιστευω πως θα κάλυπταν το πολύ το 1/3 του βιβλίου, στο υπόλοιπο παρεμβαλλονται σκόρπιες λέξεις, σκέψεις, συζητήσεις καφρίλας με φίλους περί τουαλέτας, μυγων κλπ.. Και όλο αυτό μπορώ να πω πως μου άρεσε!!!
Ναι, το στυλ του Gospodinov είναι ιδιαίτερο, είναι παραληρηματικο σε σημεία, είναι μεταμοντέρνο, ίσως και να μη βγάζει εύκολα νόημα, θέλει υπομονή, αλλά για κάποιο λόγο με ενδιαφέρει πολύ, γιατί στα σημεία που συνδέομαι μαζί του (που σε καμία περίπτωση δεν είναι σε όλες τις σελίδες του βιβλίου), με συγκινεί, με προβληματίζει, με κάνει να γελάω, με κάνει να συμφωνώ.
Λίγο πολύ μου προκάλεσε ίδια συναισθήματα με το άλλο βιβλίο του, "περί φυσικής της μελαγχολίας" και για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να διαβάζω ο, τι δικό του κυκλοφορεί. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα, που αν μπορέσεις να μπεις στο αγαπημένο του μοτίβο, τον λαβύρινθο και να απολαύσεις τη διαδρομή, έχεις να κερδίσεις πολλά.
🌟🌟🌟🌟/5 αστερακια
February 18, 2020
Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους, η κάθε δυστυχισμένη οικογένεια ειναι δυστυχισμένη με τον τρόπο της, γράφει καπου στην αρχή ο Γκεορκι μας, και μας μπάζει σε ενα συμπαν που τίποτα δεν ειναι φτιαχτό, κι ολα μοιάζουν να ειναι χειροποίητα, δηλαδή εντελώς φυσικά. Εξου κι αυτό το μυθιστόρημά που θέλει να σε πείσει πώς ειναι, αλλά δεν είναι, αλλά μπορεί και να ναι, γιατί έτσι το αποφασισε ο Γκιορκι μας, αλλά μπορείς και συ να το αποφασίσεις πως δεν σου κάνει, οποτε το πετάς, αλλά δεν θες, γιατί θέλεις να μάθεις γιατι χώρισε, γιατι καπνίζει σαν παλαβός, πως οι ιστορίες μέσα στην τουαλέτα, και για την τουαλέτα, έχουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απο όλες τις ιστορίες του κόσμου, και πως επίσης τα τραίνα διηγούνται ιστορίες και συμβάντα εξόχως απίθανα, και τέλος, οι μύγες, και η αβάσταχτη γοητεία τους και πώς πρέπει να γραφτούν εκατοντάδες βιβλία για την ζωη και τα φτερά τούς, κι επιτέλους, δεν πειράζει που θελει ο Γκιορκι μας να μοιάζει τόσο πολύ βαρετός. Σημασία έχει ότι γράφει γοητευτικά, ακόμη κι όταν δεν έχει τίποτα σημαντικό να διηγηθεί, κι ίσως αυτό να ειναι το πιο κρυφό του χαρτί.
February 4, 2020
Αληθινό, σπαρακτικό, αστείο, εκπληκτικό βιβλιαράκι!
April 22, 2019
Doğal Roman kitabını kısaca yorumladığım video: https://youtu.be/eHZFlxwsG8Y
"- Abi hayat niye bu kadar boktan?
+ Yani, nereden baktığına bakar. Sineksen belki de çok iyidir."
Kaan Sezyum
Her yerde çay, kahve edebiyatı görmekten bıktınız mı?
İnsan merkezci kitaplardan sıkıldınız mı?
Dünyanın en boktan kitabıyla mı tanışmak istiyorsunuz?
O zaman alın size bok edebiyatı!
En yakın arkadaşlarımızdan bile daha çok gördüğümüz, Türk Dil Kurumu'nun kendi sitesinde bile tanımı mevcut olan fakat sürekli sansürlere ve ötekileştirilmelere maruz kalan bir kelimedir bok. Bokun da ırkçılığı mı olurmuş canım? Eh, bir aralar çeşitlerini tanımlayanlar olmuştu:
https://www.uludagsozluk.com/e/199074/
Yazar Gospodinov'un düşüncesiyle hayvanlar, bitkiler ve görmezden gelinen diğer bütün temalar, roman dünyası için bir potansiyel konu niteliği taşıyorken roman yazarları neden sadece insanlar üzerine ve insanlar için kitaplar yazıyor sorgulamasının yapılması gerekiyor. Cidden neden sadece insanları anlatan ve insanlar için yazılmış kitaplar okuyoruz? Hayvanların ve bitkilerin hatta tuvaletin deliğinden giden bir bok parçasının da bakış açısıyla bir roman yazılmaya kalkışabilir mi?
Bu roman Georgi Gospodinov tarafından modern romanların salt insan odaklı bakış açılarına karşı yazılmış "bir kalkışmadır". Hüznün Fiziği kitabını okumamın da etkisiyle günlük hayatta maruz kaldığımız ve yanından geçip gitmekle yetindiğimiz her çeşit olay Gospodinov'un empati besleme potansiyeli içerisinde kendine yer bulur. 5 m² tuvalet içerisinde vızıldayan sineklerin bakış açısından kendinizin düşünce dünyasına, evlerinizde büyüttüğünüz bitkilerin fotosentezinden kendinizin duygu tozlaşmalarına şahitlik edersiniz.
Sanatçının kendi bilincinin belirleyiciliği, belirsiz ve kararsız bir roman örgüsünün labirent kurmaca şeklinde okuruna yansıtıldığı, kronolojik dengesizlik ve zaman-mekan bütünlüğünün olmaması, metinlerarasılık işlevinin gözle görülür bir şekilde kullanılması, bilinçakışı, pastiş ve parodi tekniğiyle ciddiyetin alaya alınması, anlatıcının metne müdahale etmekten ısrarla kaçınması, boka bile empati kurulması gibi ağır postmodern ögeler ile aslında Gospodinov'un modern roman temalarına karşı bir eleştiri getirdiğini de rahatlıkla algılayabiliriz.
İnsan, kendi başlangıcını ve sonunu hatırlayamaz. Bu yüzden roman kurgusunda da başlangıçlar ve sonlar gayet "doğal" bir şekilde hatırlanmayabilir ve net bir şekilde yazılmayabilir. Postmodern roman kuramının içerisinde bahsedilen konular, Gospodinov'un kurmacasının içerisine yedirilen ve bu yenilenlerin sindirilip boşaltılmasıyla ara sıra karşınıza çıkan yarı mizahi, yarı iğneleyici detaylardır.
Aslında kurgusu bok gibiydi. Gospodinov'un yaptığı kelime dedektifliğiyle birlikte sanki yazar kelimeleri yiyor ve bu kelimelerin hepsi modern üslubun dayatmacı anlayışının anüs olduğu bir organdan çıkıyor, bütün kelimeler tuvalet deliğine gidiyor. Tamamen serbest ve tuvalet deliğinin uçsuz bucaksızlığı gibi özgür bir delik. Klozet kapağının altında kalanlar sifonun nesneler olduğu bir kelime suyu içerisinde görmezden geliniyor.
Hüznün Fiziği kitabındaki hüznün bedenselleştirilmesi ve somutlaştırılması kaygısı, umursanmamış konuların dile getirilmesinin istenmesi, Doğal Roman kitabında da postmodern altyapıyla birlikte kendisine sonu gelmeyen başlangıç üstüne başlangıçlarla tuvalet borusunun sonsuzluğu gibi edebiyat denizine dökülme fırsatı buluyor. Biz de okurlar olarak hepimiz bu denizde yüzüyoruz. Görmezden gelinen ve sansürlenen kelimeler, üstüne sifon çekilmek istenen acılar ve anılar, tuvalet kapağını kapattığınız zaman altında kalan bütün insan yapımı umursamazlıkların romanıdır Doğal Roman.
"- Abi hayat niye bu kadar boktan?
+ Yani, nereden baktığına bakar. Sineksen belki de çok iyidir."
Kaan Sezyum
Her yerde çay, kahve edebiyatı görmekten bıktınız mı?
İnsan merkezci kitaplardan sıkıldınız mı?
Dünyanın en boktan kitabıyla mı tanışmak istiyorsunuz?
O zaman alın size bok edebiyatı!
En yakın arkadaşlarımızdan bile daha çok gördüğümüz, Türk Dil Kurumu'nun kendi sitesinde bile tanımı mevcut olan fakat sürekli sansürlere ve ötekileştirilmelere maruz kalan bir kelimedir bok. Bokun da ırkçılığı mı olurmuş canım? Eh, bir aralar çeşitlerini tanımlayanlar olmuştu:
https://www.uludagsozluk.com/e/199074/
Yazar Gospodinov'un düşüncesiyle hayvanlar, bitkiler ve görmezden gelinen diğer bütün temalar, roman dünyası için bir potansiyel konu niteliği taşıyorken roman yazarları neden sadece insanlar üzerine ve insanlar için kitaplar yazıyor sorgulamasının yapılması gerekiyor. Cidden neden sadece insanları anlatan ve insanlar için yazılmış kitaplar okuyoruz? Hayvanların ve bitkilerin hatta tuvaletin deliğinden giden bir bok parçasının da bakış açısıyla bir roman yazılmaya kalkışabilir mi?
Bu roman Georgi Gospodinov tarafından modern romanların salt insan odaklı bakış açılarına karşı yazılmış "bir kalkışmadır". Hüznün Fiziği kitabını okumamın da etkisiyle günlük hayatta maruz kaldığımız ve yanından geçip gitmekle yetindiğimiz her çeşit olay Gospodinov'un empati besleme potansiyeli içerisinde kendine yer bulur. 5 m² tuvalet içerisinde vızıldayan sineklerin bakış açısından kendinizin düşünce dünyasına, evlerinizde büyüttüğünüz bitkilerin fotosentezinden kendinizin duygu tozlaşmalarına şahitlik edersiniz.
Sanatçının kendi bilincinin belirleyiciliği, belirsiz ve kararsız bir roman örgüsünün labirent kurmaca şeklinde okuruna yansıtıldığı, kronolojik dengesizlik ve zaman-mekan bütünlüğünün olmaması, metinlerarasılık işlevinin gözle görülür bir şekilde kullanılması, bilinçakışı, pastiş ve parodi tekniğiyle ciddiyetin alaya alınması, anlatıcının metne müdahale etmekten ısrarla kaçınması, boka bile empati kurulması gibi ağır postmodern ögeler ile aslında Gospodinov'un modern roman temalarına karşı bir eleştiri getirdiğini de rahatlıkla algılayabiliriz.
İnsan, kendi başlangıcını ve sonunu hatırlayamaz. Bu yüzden roman kurgusunda da başlangıçlar ve sonlar gayet "doğal" bir şekilde hatırlanmayabilir ve net bir şekilde yazılmayabilir. Postmodern roman kuramının içerisinde bahsedilen konular, Gospodinov'un kurmacasının içerisine yedirilen ve bu yenilenlerin sindirilip boşaltılmasıyla ara sıra karşınıza çıkan yarı mizahi, yarı iğneleyici detaylardır.
Aslında kurgusu bok gibiydi. Gospodinov'un yaptığı kelime dedektifliğiyle birlikte sanki yazar kelimeleri yiyor ve bu kelimelerin hepsi modern üslubun dayatmacı anlayışının anüs olduğu bir organdan çıkıyor, bütün kelimeler tuvalet deliğine gidiyor. Tamamen serbest ve tuvalet deliğinin uçsuz bucaksızlığı gibi özgür bir delik. Klozet kapağının altında kalanlar sifonun nesneler olduğu bir kelime suyu içerisinde görmezden geliniyor.
Hüznün Fiziği kitabındaki hüznün bedenselleştirilmesi ve somutlaştırılması kaygısı, umursanmamış konuların dile getirilmesinin istenmesi, Doğal Roman kitabında da postmodern altyapıyla birlikte kendisine sonu gelmeyen başlangıç üstüne başlangıçlarla tuvalet borusunun sonsuzluğu gibi edebiyat denizine dökülme fırsatı buluyor. Biz de okurlar olarak hepimiz bu denizde yüzüyoruz. Görmezden gelinen ve sansürlenen kelimeler, üstüne sifon çekilmek istenen acılar ve anılar, tuvalet kapağını kapattığınız zaman altında kalan bütün insan yapımı umursamazlıkların romanıdır Doğal Roman.
October 2, 2022
Pirma pažintis su Gospodinovu prieš skaitant jo Liūdesio fiziką. Pirmas įspūdis - oi, kaip seniai neskaičiau tokio romano. Ir kažkodėl prisiminiau pirmo dešimtmečio (arba pirmu dešimtmečiu leistų) daugybę romanų - Parulskį, Pavičių, Calvino, netgi visokius lietuviškus Beresnevičius ir Kajoką (blogą). Neatsitiktinai visi vyrai, nes toks visai atpažįstamas ir paeksploatuotas tipažas - faino vyruko, sykiu ir nuoširdaus, papildomas pliusas - rašytojas, megapliusas - jei romanas žino, kad jis yra romanas, ir sulaužo visas ketvirtas sienas, šnekasi su tavim, savo skaitytoja, guodžiasi, nors paprastai ir su skaitytoja jam nedaug geriau sekasi bendrauti nei su savo plotmės veikėjais. Dar prisiminiau, kaip senais laikais kursiokė sakė - žinai, norėčiau rašyt kursinį apie visus tuos romanus, kurie yra apie rašymą. Tai jie iš tiesų turi kažkokį panašų žaismingą atsainumą, kiek ir liūdnoką, tokį kybojimą neaiškioj erdvėj ir vos ne tiesioginį prašymą - suprask mane, skaitytojau, aš pats ne viską čia suprantu.
Ekskursas baigėsi. Gospodinovo romane veikia Georgijus Gospodinovas, kuris skiriasi su žmona ir bando parašyti romaną iš kitų romanų pradžių (Calvino??). Mes tai girdim jį pasakojantį, tai matom per "redaktoriaus" akis, kai kažkoks genijus parašo pasažą apie žmoną ir paaiškėja, kad jis benamis, teturintis katę ir fotelį. "Redaktorius" irgi vardu Georgijus Gospodinovas, ir tas benamis tarsi rodo jo ateitį: rašysi, bet neturėsi namų, artimų, nieko tu neturėsi.
Labai parulskiška. Plot twist: gal Parulskis visada buvo gospodinoviškas??? Ir atskiri skyriai apie tualetą - kaip apie tai niekas nerašo, kokie būna tualetai, kaip pavadinti tualetus... Gal pasauliui tai ir 90-tieji, kaip sakoma knygos anotacijoj, bet man tai visiški 2000-ieji ir pirmas dešimtmetis. Kai anotacijoj rašoma, kad Gospodinovas žaidžia Kalba, - gal taip ir yra, tačiau vertime iš to lieka žaidimas metalygmeniu, toks nuolatinis "aš čia apie rimtus dalykus, bet nerimtai". Tik jį skaitydama supratau, kaip seniai skaičiau tokį tekstą ir koks ryškus tas slenkstis nuo nerimtų romanų prie psichorealizmo ir visokios monumentikos, kurios dabar nemažai. Gal taip nėra, gal tik toks įspūdis, na, aš irgi rašau čia goodreadse nebaisiai rimtai.
Romanas ne mano (jau nebe) skonio, tai už jį 3*, bet už tą nostalgiją ir laiko mašiną +1.
Ekskursas baigėsi. Gospodinovo romane veikia Georgijus Gospodinovas, kuris skiriasi su žmona ir bando parašyti romaną iš kitų romanų pradžių (Calvino??). Mes tai girdim jį pasakojantį, tai matom per "redaktoriaus" akis, kai kažkoks genijus parašo pasažą apie žmoną ir paaiškėja, kad jis benamis, teturintis katę ir fotelį. "Redaktorius" irgi vardu Georgijus Gospodinovas, ir tas benamis tarsi rodo jo ateitį: rašysi, bet neturėsi namų, artimų, nieko tu neturėsi.
Labai parulskiška. Plot twist: gal Parulskis visada buvo gospodinoviškas??? Ir atskiri skyriai apie tualetą - kaip apie tai niekas nerašo, kokie būna tualetai, kaip pavadinti tualetus... Gal pasauliui tai ir 90-tieji, kaip sakoma knygos anotacijoj, bet man tai visiški 2000-ieji ir pirmas dešimtmetis. Kai anotacijoj rašoma, kad Gospodinovas žaidžia Kalba, - gal taip ir yra, tačiau vertime iš to lieka žaidimas metalygmeniu, toks nuolatinis "aš čia apie rimtus dalykus, bet nerimtai". Tik jį skaitydama supratau, kaip seniai skaičiau tokį tekstą ir koks ryškus tas slenkstis nuo nerimtų romanų prie psichorealizmo ir visokios monumentikos, kurios dabar nemažai. Gal taip nėra, gal tik toks įspūdis, na, aš irgi rašau čia goodreadse nebaisiai rimtai.
Romanas ne mano (jau nebe) skonio, tai už jį 3*, bet už tą nostalgiją ir laiko mašiną +1.
June 18, 2023
"Bugün Ema ile boşanmamızın ilk yıldönümü. Ondan bazı rüyalarımı ve birkaç ıvır zıvırımı hala alamadım. Rüyalar kedi gibidir. Eski evini en son onlar unutur."
Şimdi başlarım, bundan sonra başlarım, ha şimdi, ha yarın derken Bulgar yazar Georgi Gospodinov ile tanışmamı erteledim durdum, ben ertelerken kendisi son kitabı Zaman Sığınağı ile Booker ödülü bile aldı. Neyse, sonunda Doğal Roman ile kendisinin edebiyatıyla ilk buluşmamı gerçekleştirmeyi başardım. Gururluyum.
Nasıl anlatayım bu kitabı bilmiyorum, müthiş tuhaf çünkü kendisi. Bir tür antiroman ama bildiğimiz antiromanlardan da değil, onun alıştığımız bir biçimi oluyor, bu kitap bildiğimiz romanların hayli dışında. Gerçi kategorize etmeye çok da gerek var mı bilmiyorum, adam kendi kategorisini yaratmış, adını da koymuş işte: doğal roman! Ki Zaten en baştan soruyor: "Trajiğin ne olduğunu artık bilmediğimiz bu ortamda roman nasıl mümkün olabilir ki? Ulvi olan yok olmuşsa, tüm öngörülebilirliği ve daha da kötüsü, yıkıcı tesadüflerinin cılız gizemiyle hayatımızda sadece gündelik olan kalmışsa, romanın düşüncesi bile nasıl mümkün olabilir ki?"
Çatı hikaye anlatıcımızın eşiyle ayrılık süreci olsa da (işte trajik olan!), bunu hiç konvansiyonel olmayan bir biçimde aktarıyor yazar. Zamanda ileri-geri gidip gelmeler, anlatıcının yazdığı öykülerden fragmanlar, o öykülerin akıbetleri, birden anlatıcının zihnine girip onun bilinç akışıyla sürüklendiğimiz bölümler... Bu sürüklendiğimiz bölümlerde bol bol tuvalet meselesine giriyoruz, kapakta kullanılan resim de bu yüzden seçilmiş. Tuvaletler, bok ve sinekler üzerine uzun uzun kafa yoruyor yazar ve fakat bunlar metnin içinde zorlama ya da sakil durmuyor, genelde böyle kısımların metne çok eklenti gibi kaldığına şahit oluruz, Gospodinov bu kısımları çok büyük bir doğallıkla kotarmış.
Okurken acayip tuhaf bulduğum ve fakat bir yandan da "ne kadar güzel ya" diye düşündüğüm bir kitap oldu Doğal Roman. Güzel çünkü - bildiğimiz anlamıyla güzel. Bu kitapta herkes başka bir şey bulacaktır, ben güzellik buldum. Doğal olanın güzelliği olsa gerek bu.
Ben seninle daha yakınlaşırım Gospodinov. Bakalım neler yaşayacağız beraber.
Şimdi başlarım, bundan sonra başlarım, ha şimdi, ha yarın derken Bulgar yazar Georgi Gospodinov ile tanışmamı erteledim durdum, ben ertelerken kendisi son kitabı Zaman Sığınağı ile Booker ödülü bile aldı. Neyse, sonunda Doğal Roman ile kendisinin edebiyatıyla ilk buluşmamı gerçekleştirmeyi başardım. Gururluyum.
Nasıl anlatayım bu kitabı bilmiyorum, müthiş tuhaf çünkü kendisi. Bir tür antiroman ama bildiğimiz antiromanlardan da değil, onun alıştığımız bir biçimi oluyor, bu kitap bildiğimiz romanların hayli dışında. Gerçi kategorize etmeye çok da gerek var mı bilmiyorum, adam kendi kategorisini yaratmış, adını da koymuş işte: doğal roman! Ki Zaten en baştan soruyor: "Trajiğin ne olduğunu artık bilmediğimiz bu ortamda roman nasıl mümkün olabilir ki? Ulvi olan yok olmuşsa, tüm öngörülebilirliği ve daha da kötüsü, yıkıcı tesadüflerinin cılız gizemiyle hayatımızda sadece gündelik olan kalmışsa, romanın düşüncesi bile nasıl mümkün olabilir ki?"
Çatı hikaye anlatıcımızın eşiyle ayrılık süreci olsa da (işte trajik olan!), bunu hiç konvansiyonel olmayan bir biçimde aktarıyor yazar. Zamanda ileri-geri gidip gelmeler, anlatıcının yazdığı öykülerden fragmanlar, o öykülerin akıbetleri, birden anlatıcının zihnine girip onun bilinç akışıyla sürüklendiğimiz bölümler... Bu sürüklendiğimiz bölümlerde bol bol tuvalet meselesine giriyoruz, kapakta kullanılan resim de bu yüzden seçilmiş. Tuvaletler, bok ve sinekler üzerine uzun uzun kafa yoruyor yazar ve fakat bunlar metnin içinde zorlama ya da sakil durmuyor, genelde böyle kısımların metne çok eklenti gibi kaldığına şahit oluruz, Gospodinov bu kısımları çok büyük bir doğallıkla kotarmış.
Okurken acayip tuhaf bulduğum ve fakat bir yandan da "ne kadar güzel ya" diye düşündüğüm bir kitap oldu Doğal Roman. Güzel çünkü - bildiğimiz anlamıyla güzel. Bu kitapta herkes başka bir şey bulacaktır, ben güzellik buldum. Doğal olanın güzelliği olsa gerek bu.
Ben seninle daha yakınlaşırım Gospodinov. Bakalım neler yaşayacağız beraber.
August 28, 2021
*4.5*
"Κάθε δευτερόλεπτο σε αυτό τον κόσμο υπάρχει ένας κύκλος από ανθρώπους που κλαίνε και ένας λίγο μικρότερος από ανθρώπους που γελάνε. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος κύκλος που ούτε κλαίει ούτε γελάει πια.Ο πιο θλιμμένος απ’όλους.
Γι’αυτόν θέλω να μιλήσω."
Πρώτη μου επαφή με βιβλίο του Gospodinov και μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο περίεργες γνωριμίες που είχα έως τώρα.
Θέλει υπομονή γιατί δεν βγάζει αμέσως σε όλα τα σημεία του νόημα.
Ένας άντρας χωρίζει με την γυναίκα του, έχοντας μάθει ότι είναι έγκυος,το παιδί κάποιου άλλου. Αυτό είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου,με πολλές σκόρπιες σκέψεις και συζητήσεις του αφηγητή,χωρίς κάποιο συνειρμό.
Αυτό που εξέλαβα διαβάζοντας το είναι ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει τον χωρισμό,το τέλος της σχέσης,σαν να μην θέλει πραγματικά να τον αντιμετωπίσει.Ένιωθα τον πόνο και την ματαιότητα του στα κεφαλαία με τις μύγες αρκετά έντονα,όπως επίσης και το έξυπνο χιούμορ που χρησιμοποιεί.Σε πολλά σημεία γίνεται ειρωνικός και σε άλλες προσπαθεί να παρηγορήσει τον αναγνώστη. Αυτές οι αντιθέσεις του,ήταν από τα στοιχεία που ξεχώρισα.
Το «φυσικό μυθιστόρημα» το απόλαυσα, γέλασα πολύ, συγκινήθηκα και ένιωσα τον πρωταγωνιστή σε αρκετά κομμάτια,όχι σε όλα φυσικά,αλλά μπόρεσα να τον καταλάβω περισσότερο μέσα από αυτά.
Μου άρεσε πολύ και έχω ήδη προμηθευτεί το «Περί φυσικής της μελαγχολίας» για το μέλλον.
Νομίζω ότι οποίος συνηθίσει την γραφή του,απλά θα τον αγαπήσει!
"Τρομάζω όταν σκέφτομαι πως το τέλος είναι αδύνατο"
"Κάθε δευτερόλεπτο σε αυτό τον κόσμο υπάρχει ένας κύκλος από ανθρώπους που κλαίνε και ένας λίγο μικρότερος από ανθρώπους που γελάνε. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος κύκλος που ούτε κλαίει ούτε γελάει πια.Ο πιο θλιμμένος απ’όλους.
Γι’αυτόν θέλω να μιλήσω."
Πρώτη μου επαφή με βιβλίο του Gospodinov και μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο περίεργες γνωριμίες που είχα έως τώρα.
Θέλει υπομονή γιατί δεν βγάζει αμέσως σε όλα τα σημεία του νόημα.
Ένας άντρας χωρίζει με την γυναίκα του, έχοντας μάθει ότι είναι έγκυος,το παιδί κάποιου άλλου. Αυτό είναι το κυρίως θέμα του βιβλίου,με πολλές σκόρπιες σκέψεις και συζητήσεις του αφηγητή,χωρίς κάποιο συνειρμό.
Αυτό που εξέλαβα διαβάζοντας το είναι ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει τον χωρισμό,το τέλος της σχέσης,σαν να μην θέλει πραγματικά να τον αντιμετωπίσει.Ένιωθα τον πόνο και την ματαιότητα του στα κεφαλαία με τις μύγες αρκετά έντονα,όπως επίσης και το έξυπνο χιούμορ που χρησιμοποιεί.Σε πολλά σημεία γίνεται ειρωνικός και σε άλλες προσπαθεί να παρηγορήσει τον αναγνώστη. Αυτές οι αντιθέσεις του,ήταν από τα στοιχεία που ξεχώρισα.
Το «φυσικό μυθιστόρημα» το απόλαυσα, γέλασα πολύ, συγκινήθηκα και ένιωσα τον πρωταγωνιστή σε αρκετά κομμάτια,όχι σε όλα φυσικά,αλλά μπόρεσα να τον καταλάβω περισσότερο μέσα από αυτά.
Μου άρεσε πολύ και έχω ήδη προμηθευτεί το «Περί φυσικής της μελαγχολίας» για το μέλλον.
Νομίζω ότι οποίος συνηθίσει την γραφή του,απλά θα τον αγαπήσει!
"Τρομάζω όταν σκέφτομαι πως το τέλος είναι αδύνατο"
August 28, 2024
«Цікаво, чому ніхто не визначив, скільки важить слово. Хоч би приблизно. Припускаю, що різні слова мають різну вагу. Хай йому чорт, мене дратують такі недопрацювання».
Вважаю, що я вибрав ідеальну цитату для книжки, яка досі коштує 90 грн (так-так) і яка мені здалася абсолютно видатною.
🤭 Я гадки не маю про що цей роман і не зможу вам розказати. Ґосподинов, знаєте-но, володіє суперсилою якихось таких вивернутих формулювань й асиметричних думок, що коли він просто роздумує над феноменом вбиралень, як приватного простору, це дуже якось освіжає. Маю саме такі фізичні враження: проза Ґосподинова освіжає мозок.
Продовження відгуку тут: https://t.me/ukrainian_art_crossroads...
Вважаю, що я вибрав ідеальну цитату для книжки, яка досі коштує 90 грн (так-так) і яка мені здалася абсолютно видатною.
🤭 Я гадки не маю про що цей роман і не зможу вам розказати. Ґосподинов, знаєте-но, володіє суперсилою якихось таких вивернутих формулювань й асиметричних думок, що коли він просто роздумує над феноменом вбиралень, як приватного простору, це дуже якось освіжає. Маю саме такі фізичні враження: проза Ґосподинова освіжає мозок.
Продовження відгуку тут: https://t.me/ukrainian_art_crossroads...
April 14, 2023
''Ο μόνος τρόπος να μιλήσουμε είναι η αλληγορία."
_______
Δεύτερη ανάγνωση, ακόμη πιο συναρπαστική, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
_______
Δεύτερη ανάγνωση, ακόμη πιο συναρπαστική, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.
Read
March 7, 2018Aslında iki gün önce bitirdim ama his ve düşüncelerimi ifade edebileceğim bir yorum yazmak için bekliyorum iki gündür. Ve hala da bulamadım aslında. Sanırım Georgi Gospodinov'un ifade şeklini kendime çok yakın buluyorum bir şekilde. Anlattığı hikaye çok basit, ayrılan bir adamın düşünceleri, belki de güncesi. Ama bunu ayrılıktan bahseden herhangi birinin hiç yapmadığı bir şekilde yapıyor. Bir sinek, birçok gözüyle dünyayı nasıl fragmanlar halinde görürse, Gospodinov da o şekilde görmeye çalışıyor kendi ayrılık sürecini. Bakan sinek olunca da tuvaletler, çöplükler, çiçekler böcekler vazgeçilmez mekanları oluyor ayrılık sürecinin. Göze ve zihne zıtlık olarak görünen şeyler sınırlarını kaybediyor ve bir anda iç içe geçip bir hikayenin parçası oluyorlar. Gerçek dediğimiz şey ve gerçek olmayan, tertemiz parlayan şeyler ve kokan şeyler, insan ve bir hamlede öldürebileceği sinek, aynı hikayenin öznesi oluveriyor. Doğal roman olsa olsa böyle bir şey olurdu sanırım.
Bir de Gospodinov yazarken sürekli sorulara maruz bırakıyor insanı. Ben de bu soruları fazlasıyla seviyorum ve bende değişik değişi kapılar açıyor bi şekilde. Canım Gospodinov.
Bir de Gospodinov yazarken sürekli sorulara maruz bırakıyor insanı. Ben de bu soruları fazlasıyla seviyorum ve bende değişik değişi kapılar açıyor bi şekilde. Canım Gospodinov.
August 26, 2014
Quite highly appraised among Goodreaders, but I wasn’t entirely sold on the technique(s). The posit is that the author is writing a novel of beginnings that might form a coherent linkage on its own terms, and the novel we’re reading becomes such a novel, in a postmodern stylee. Hmm. Obviously he hasn’t read If On A Winter's Night A Traveller, which does this already and brilliantly.
Since the Calvino slander fails, we’re left with the other ideas: a novel about nothing (Seinfeld: The Novel), a ‘natural’ novel discussing the natural world in relation to the behaviour of miserable ex-husbands, and the throughplot of the author’s divorce, which is the one emotive meathook (or metahook—aren’t words fun?) he gives Joe Reader. The end product is an idea stew that’s too short to harm anyone, and the writer is funny and poignant often. Naturally.
Since the Calvino slander fails, we’re left with the other ideas: a novel about nothing (Seinfeld: The Novel), a ‘natural’ novel discussing the natural world in relation to the behaviour of miserable ex-husbands, and the throughplot of the author’s divorce, which is the one emotive meathook (or metahook—aren’t words fun?) he gives Joe Reader. The end product is an idea stew that’s too short to harm anyone, and the writer is funny and poignant often. Naturally.
March 30, 2017
Естествен роман: http://readwithstyle.wordpress.com/20...
Ако “Физика на тъгата” се чете бързо, то “Естествен роман” се чете на един дъх. Или ако трябва да го измерим в естествени мерки, то това са 2 чаши вино, 3-4 цигари и няколко часа от един прекалено мързелив следоб��д.
“Естествен роман”, най-известният роман на Георги Господинов, излиза от печат в далечната 1999, но както е обичайно в нашия мил Абсурдистан, става популярен години по-късно. Самата аз, която имам претенции, че чета и се интересувам, чух за романа преди 2-3 години и го прочетох едва вчера. Но както се казва, по-добре късно от колкото никога.
Моето късно обаче съвсем не е представително за развитието на “Естествен роман” в международен аспект. Най-превежданата книга от 1989 година насам, “Естествен роман” е преведена на 19 езика, печели многобройни ��агради, приета е благосклонно от чуждестранните си читатели и заслужено прави Георги Господинов един от най-добрите съвременни писатели. Няколко дни преди така да се каже да “излапам” романа за няколко часа, попаднах на странното предизвикателство на британската писателка Ан Морган, която решава в рамките на година да прочете света. Буквално. Както и повечето така наречени “четящи хора” и Морган чете, но ограничена литература. Ето защо след Олимпийските игри в Лондон през 2012 британската авторка решава да прочете по една книга от всяка от 198-те признати държави от ООН, плюс Тайван. Ясно е защо споменавам това тук – изборът и за България се спира именно на “Естествен роман”, от който, според блога на авторката, тя е очарована.
Прочети повече: http://readwithstyle.wordpress.com/20...
Ако “Физика на тъгата” се чете бързо, то “Естествен роман” се чете на един дъх. Или ако трябва да го измерим в естествени мерки, то това са 2 чаши вино, 3-4 цигари и няколко часа от един прекалено мързелив следоб��д.
“Естествен роман”, най-известният роман на Георги Господинов, излиза от печат в далечната 1999, но както е обичайно в нашия мил Абсурдистан, става популярен години по-късно. Самата аз, която имам претенции, че чета и се интересувам, чух за романа преди 2-3 години и го прочетох едва вчера. Но както се казва, по-добре късно от колкото никога.
Моето късно обаче съвсем не е представително за развитието на “Естествен роман” в международен аспект. Най-превежданата книга от 1989 година насам, “Естествен роман” е преведена на 19 езика, печели многобройни ��агради, приета е благосклонно от чуждестранните си читатели и заслужено прави Георги Господинов един от най-добрите съвременни писатели. Няколко дни преди така да се каже да “излапам” романа за няколко часа, попаднах на странното предизвикателство на британската писателка Ан Морган, която решава в рамките на година да прочете света. Буквално. Както и повечето така наречени “четящи хора” и Морган чете, но ограничена литература. Ето защо след Олимпийските игри в Лондон през 2012 британската авторка решава да прочете по една книга от всяка от 198-те признати държави от ООН, плюс Тайван. Ясно е защо споменавам това тук – изборът и за България се спира именно на “Естествен роман”, от който, според блога на авторката, тя е очарована.
Прочети повече: http://readwithstyle.wordpress.com/20...
February 9, 2020
Το πρώτο βιβλίο του Γκιόργκι Γκοσποντίνοφ που μεταφράστηκε στα ελληνικά από τις πάντα εύστοχες στις επιλογές τους εκδόσεις Ίκαρος ήταν για μένα αποκάλυψη. Έτσι, έσπευσα να διαβάσω και το δεύτερο, το «Φυσικό Μυθιστόρημα», (το οποίο έχει, όμως, γραφτεί πριν από το «Περί φυσικής της μελαγχολίας» και αποτελεί την πρώτη εμφάνιση του Βούλγαρου συγγραφέα στο μυθιστόρημα). Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το κατατάξω, όπως και το προηγούμενό του σε κάποιο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος. Ακόμα πιο δύσκολο μού είναι να πιστέψω πως ένα μεταμοντέρνο, "δύστροπο", κείμενο όπως αυτό θα αποδεικνυόταν page turner και θα με ξενυχτούσε μεσοβδόμαδα. Χαλάλι!
Ο Γκοσποντίνοφ, λοιπόν, πραγματεύεται ένα κοινότοπο θεωρητικά θέμα: έναν δύσκολο χωρισμό, μετά από απιστία και είναι ένας μονόλογος του απατημένου συζύγου, που δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το διαζύγιό του, αλλά και την εγκυμοσύνη (από άλλον άντρα) της συζύγου του. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίον διαχειρίζεται το υλικό του -τις στιγμές της καθημερινό��ητας, τις αναμνήσεις, τα χρόνια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τις επιστημονικές γνώσεις, τις φιλοσοφικές σκέψεις- είναι απίθανος και το ποιητικό, θα έλεγα, αποτέλεσμα πολύ παραπάνω από ικανοποιητικό! Ο New Yorker έγραψε, όχι άδικα, για ένα αναρχικό-πειραματικό ντεμπούτο. Πράγματι το «Φυσικό Μυθιστόρημα», που μπορεί να ξενίσει έναν άπειρο αναγνώστη με την παράξενη δομή και τα εκφραστικά του μέσα, είναι ένα συναρπαστικό, χιουμοριστικό, φιλοσοφικό βιβλίο που εμπερικλείει με γοητεία τη θλίψη και τη ματαίωση που προκαλούν πολύ συχνά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η ρέουσα μετάφραση είναι της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου και το φανταστικό (για άλλη μια φορά) εξώφυλλο του Χρήστου Κούρτογλου.
Ο Γκοσποντίνοφ, λοιπόν, πραγματεύεται ένα κοινότοπο θεωρητικά θέμα: έναν δύσκολο χωρισμό, μετά από απιστία και είναι ένας μονόλογος του απατημένου συζύγου, που δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το διαζύγιό του, αλλά και την εγκυμοσύνη (από άλλον άντρα) της συζύγου του. Ο τρόπος, όμως, με τον οποίον διαχειρίζεται το υλικό του -τις στιγμές της καθημερινό��ητας, τις αναμνήσεις, τα χρόνια του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τις επιστημονικές γνώσεις, τις φιλοσοφικές σκέψεις- είναι απίθανος και το ποιητικό, θα έλεγα, αποτέλεσμα πολύ παραπάνω από ικανοποιητικό! Ο New Yorker έγραψε, όχι άδικα, για ένα αναρχικό-πειραματικό ντεμπούτο. Πράγματι το «Φυσικό Μυθιστόρημα», που μπορεί να ξενίσει έναν άπειρο αναγνώστη με την παράξενη δομή και τα εκφραστικά του μέσα, είναι ένα συναρπαστικό, χιουμοριστικό, φιλοσοφικό βιβλίο που εμπερικλείει με γοητεία τη θλίψη και τη ματαίωση που προκαλούν πολύ συχνά οι ανθρώπινες σχέσεις.
Η ρέουσα μετάφραση είναι της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου και το φανταστικό (για άλλη μια φορά) εξώφυλλο του Χρήστου Κούρτογλου.
January 29, 2019
Трудно се пише за роман, от който по някакъв начин съм се учил. Трудно се пише за роман, който казва толкова много с толкова малко. Който дори не е роман, а анти-роман. Експеримент, който най-точно ще попадне в това определение, колкото и трудно да е да се определи.
Понеже излезе в самия край на XX век ми е трудно да кажа - дали е шедьовър на стария, или на новия век. Носи повече духа на стария, но поглежда и към новия. Затова и единствените сигурни определения в случая са "експеримент" и 'шедьовър".
Понякога го разгръщам пак, когато искам да си поговоря с "някой, който е забравил думите".
Понеже излезе в самия край на XX век ми е трудно да кажа - дали е шедьовър на стария, или на новия век. Носи повече духа на стария, но поглежда и към новия. Затова и единствените сигурни определения в случая са "експеримент" и 'шедьовър".
Понякога го разгръщам пак, когато искам да си поговоря с "някой, който е забравил думите".
January 27, 2024
є книжки, з якими добре, хоч, якщо й придивитись до них, то особливо хорошого у тих книжках нічого й не має.
для себе визначилась, що такі книжки (чи історії) просто не сприймають життя всерйоз, а наче підсміхаються з нього.
мабуть у всіх був колись сусід у дитинстві, з яким ти не був знайомим, якого боявся, але завжди чомусь при ньому хотілось сміятись ( такі от дивні у мене думки після прочитання). от того сусіда й хочеться порівняти із життям. страшно, лячно, але зазвичай й комічно чомусь.
усвідомлювати жахіття світу корисно, але вміти відійти від них й стати несерйозним щодо серйозного теж інколи треба.
тому й ця книжка хороша
для себе визначилась, що такі книжки (чи історії) просто не сприймають життя всерйоз, а наче підсміхаються з нього.
мабуть у всіх був колись сусід у дитинстві, з яким ти не був знайомим, якого боявся, але завжди чомусь при ньому хотілось сміятись ( такі от дивні у мене думки після прочитання). от того сусіда й хочеться порівняти із життям. страшно, лячно, але зазвичай й комічно чомусь.
усвідомлювати жахіття світу корисно, але вміти відійти від них й стати несерйозним щодо серйозного теж інколи треба.
тому й ця книжка хороша
October 3, 2020
Αν κι έκανα μεγάλη προσπάθεια να το ολοκληρώσω με κούρασε πολύ.... Πολύ παραληρηματικό για τα δικά μου δεδομένα....
June 15, 2022
Georgi Gospodinov con Romanzo Naturale, nella traduzione di Daniela Di Sora e Irina Stoilova, si incaponisce su un proposito davvero ostico: scrivere - cito testualmente -
“Un romanzo sfaccettato che somigli allo sguardo della mosca”.
E, SPOILER, ci riesce.
Il mio approccio letterario con l’autore bulgaro è stato zigzagante. Ho cominciato per caso dal pluripremiato Fisica della Malinconia, attratta da questo titolo così emblematico, poi grazie alla mia “selenofilia” la scelta è ricaduta sulla raccolta di racconti E tutto divenne luna. Assodato che Gospodinov sia un autore unico nel suo genere, non c’ho pensato due volte e mi sono letteralmente fiondata nel suo stregato Cronorifugio… Ma è solo qualche giorno fa che ho potuto finalmente recuperare il suo romanzo esordio.
Non so se questo mio percorso, impostato in modo del tutto casuale, con lo scrittore balcanico sia stato il più congruo tuttavia così facendo sono riuscita a cogliere alcuni dei temi che gli stanno a cuore e che diverranno ricorrenti nelle opere che seguiranno.
In 176 pagine l’autore postmoderno si fa precursore del genere imperversante dell’autofiction e lo plasma a modo suo: l’impossibilità di discettare su stessi raccontando di un proprio fallimento (in questo caso del matrimonio) intercalandolo con un viluppo di tutt’altro genere di argomenti. Ad esempio, si diverte a disquisire di gabinetti pubblici e, appunto, di mosche. Tra una pagina e l'altra non manca dell’umorismo affilato che rende il tutto quasi tragicomico, a maggior ragione se collocato all’interno di una cornice narrativa disorientante - punteggiata da episodi - per richiamare l'analogia con l’occhio della mosca, formato da migliaia di ommatidi.
Non lasciatevi ingannare dalla sua brevità, “Romanzo naturale” è denso, insolito e ricco di riferimenti letterari. Lì il quotidiano si imprime con forza - talora melodrammatico talvolta enfatico - e l’incertezza per il futuro si fa sentire.
E, SPOILER, ci riesce.
Il mio approccio letterario con l’autore bulgaro è stato zigzagante. Ho cominciato per caso dal pluripremiato Fisica della Malinconia, attratta da questo titolo così emblematico, poi grazie alla mia “selenofilia” la scelta è ricaduta sulla raccolta di racconti E tutto divenne luna. Assodato che Gospodinov sia un autore unico nel suo genere, non c’ho pensato due volte e mi sono letteralmente fiondata nel suo stregato Cronorifugio… Ma è solo qualche giorno fa che ho potuto finalmente recuperare il suo romanzo esordio.
Non so se questo mio percorso, impostato in modo del tutto casuale, con lo scrittore balcanico sia stato il più congruo tuttavia così facendo sono riuscita a cogliere alcuni dei temi che gli stanno a cuore e che diverranno ricorrenti nelle opere che seguiranno.
In 176 pagine l’autore postmoderno si fa precursore del genere imperversante dell’autofiction e lo plasma a modo suo: l’impossibilità di discettare su stessi raccontando di un proprio fallimento (in questo caso del matrimonio) intercalandolo con un viluppo di tutt’altro genere di argomenti. Ad esempio, si diverte a disquisire di gabinetti pubblici e, appunto, di mosche. Tra una pagina e l'altra non manca dell’umorismo affilato che rende il tutto quasi tragicomico, a maggior ragione se collocato all’interno di una cornice narrativa disorientante - punteggiata da episodi - per richiamare l'analogia con l’occhio della mosca, formato da migliaia di ommatidi.
Non lasciatevi ingannare dalla sua brevità, “Romanzo naturale” è denso, insolito e ricco di riferimenti letterari. Lì il quotidiano si imprime con forza - talora melodrammatico talvolta enfatico - e l’incertezza per il futuro si fa sentire.
March 16, 2023
Un editor recibe, como tantas veces, un sobre con material para ser publicado, aunque sin los datos del remitente; luego de diferir su lectura un tiempo, cuando finalmente la lee se queda admirado e inicia la búsqueda de su autor misterioso. Se puede adelantar que el buscado es un tal Georgi (o Gueorgui) Gospodinov.
En el camino habrá una silla mecedora, un divorcio, amagues de escribir una novela con los comienzos de novelas clásicas, y muchas plantas, como en una Historia natural del siglo XIX.
Y en el centro una novela escrita de manera natural, incluyendo cuotas de humor e ironía, en la que la narración no se limita a al núcleo de la historia e incluye por los pensamientos del escritor mientras escribe, y que también van quedando anotadas.
En uno de los momentos, su mente se distrae de la historia y piensa (escribe) sobre lo mucho que fuma, y por asociación incluye un comentario sobre una lectura que recuerda.
"Hojeando una revista ilustrada de preguerra, me topé con una nota de un hombre que había batido el récord mundial de cigarros papiros fumados en un día. Cuando le preguntaban por qué usaba cerillas en lugar de mechero respondió que no quería estropearse la dentadura con los gases de combustión que desprende un mechero común. Se comprende que el auténtico fumador es un esteta que cuida su dentadura"
Una novela magnífica, muy bien armada y escrita, sumamente creativa. No sé si será, como afirma Olga Tokarczuk “La prosa más avanzada del continente”, pero juega muy bien con las formas, y su lectura me resultó asombrosa y fascinante.
En el camino habrá una silla mecedora, un divorcio, amagues de escribir una novela con los comienzos de novelas clásicas, y muchas plantas, como en una Historia natural del siglo XIX.
Y en el centro una novela escrita de manera natural, incluyendo cuotas de humor e ironía, en la que la narración no se limita a al núcleo de la historia e incluye por los pensamientos del escritor mientras escribe, y que también van quedando anotadas.
En uno de los momentos, su mente se distrae de la historia y piensa (escribe) sobre lo mucho que fuma, y por asociación incluye un comentario sobre una lectura que recuerda.
"Hojeando una revista ilustrada de preguerra, me topé con una nota de un hombre que había batido el récord mundial de cigarros papiros fumados en un día. Cuando le preguntaban por qué usaba cerillas en lugar de mechero respondió que no quería estropearse la dentadura con los gases de combustión que desprende un mechero común. Se comprende que el auténtico fumador es un esteta que cuida su dentadura"
Una novela magnífica, muy bien armada y escrita, sumamente creativa. No sé si será, como afirma Olga Tokarczuk “La prosa más avanzada del continente”, pero juega muy bien con las formas, y su lectura me resultó asombrosa y fascinante.
February 4, 2020
Τον Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ θα μπορούσα να τον γνωρίσω με το "Περί φυσικής της μελαγχολίας" που κυκλοφόρησε πρόπερσι και που κλασικά έτρεξα να το αγοράσω άμεσα και δίχως δεύτερη σκέψη, αλλά όπως συμβαίνει πολλές φορές με μένα, τρέχω να αγοράσω βιβλία και μπορεί να τα διαβάσω μετά από πέντε και δέκα χρόνια.
Τέλος πάντων, τσίμπησα και τούτο πριν λίγες μέρες, που είναι και το πρώτο έργο του Γκοσποντίνοφ, και μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία να τον γνωρίσω: Χμ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Στην αρχή ήταν όλα ωραία και καλά, από τη μια η γραφή, από την άλλη το περίεργο χιούμορ και ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης του συγγραφέα... τέλος πάντων, μου άρεσαν αρκετά αυτά που διάβαζα. Αλλά μετά κάτι έγινε και έχασα λίγο την μπάλα, έχασα το ενδιαφέρον μου, γενικά ο συγγραφέας με έχασε. Δεν καταλάβαινα ακριβώς πού το πήγαινε, δηλαδή τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής. Εντάξει, έχουμε έναν αφηγητή που πάσχει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, ο οποίος προσπαθεί να αποδεχτεί τη διάλυση του γάμου του και την απιστία της συζύγου του, όμως σε πολλά σημεία ο συγγραφέας ξεφεύγει και παραληρεί.
Προφανώς μιλάμε για ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα και για έναν συγγραφέα που του αρέσει να παίζει και να πειραματίζεται με τη γλώσσα και την αφήγηση, όμως δεν γίνεται να είναι όλοι οι αναγνώστες μέσα στο μυαλό του. Σίγουρα μου άρεσαν διάφορα κεφάλαια και κομμάτια της αφήγησης εδώ και εκεί, μάλιστα μερικά από αυτά τα βρήκα ακόμα και απολαυστικά, αλλά σαν σύνολο δεν με ικανοποίησε και τόσο.
Τέλος πάντων, τσίμπησα και τούτο πριν λίγες μέρες, που είναι και το πρώτο έργο του Γκοσποντίνοφ, και μου φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία να τον γνωρίσω: Χμ, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Στην αρχή ήταν όλα ωραία και καλά, από τη μια η γραφή, από την άλλη το περίεργο χιούμορ και ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης του συγγραφέα... τέλος πάντων, μου άρεσαν αρκετά αυτά που διάβαζα. Αλλά μετά κάτι έγινε και έχασα λίγο την μπάλα, έχασα το ενδιαφέρον μου, γενικά ο συγγραφέας με έχασε. Δεν καταλάβαινα ακριβώς πού το πήγαινε, δηλαδή τι ακριβώς ήθελε να πει ο ποιητής. Εντάξει, έχουμε έναν αφηγητή που πάσχει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, ο οποίος προσπαθεί να αποδεχτεί τη διάλυση του γάμου του και την απιστία της συζύγου του, όμως σε πολλά σημεία ο συγγραφέας ξεφεύγει και παραληρεί.
Προφανώς μιλάμε για ένα μεταμοντέρνο μυθιστόρημα και για έναν συγγραφέα που του αρέσει να παίζει και να πειραματίζεται με τη γλώσσα και την αφήγηση, όμως δεν γίνεται να είναι όλοι οι αναγνώστες μέσα στο μυαλό του. Σίγουρα μου άρεσαν διάφορα κεφάλαια και κομμάτια της αφήγησης εδώ και εκεί, μάλιστα μερικά από αυτά τα βρήκα ακόμα και απολαυστικά, αλλά σαν σύνολο δεν με ικανοποίησε και τόσο.
December 1, 2020
Hüznün Fiziği, neredeyse aşkla bağlı olduğum bir kitap olduğu için Doğal Roman'a büyük bir beklentiyle başladım. Bu beklenti de, doğası gereği hayal kırıklığına uğrattı beni.
Beklentimden bağımsız olarak değerlendirecek olursam, dolambaçlı, sürprizli ve keyifli bir roman. Konusu boşanma sonrası süreçler olan kitaplar bana genelde afakanlar bastırdığı hâlde sevdim. Ama bagajda Hüznün Fiziği olunca, çok daha iyi, çok daha "Gospodinovesk" bir metin beklemiştim.
Beklentimden bağımsız olarak değerlendirecek olursam, dolambaçlı, sürprizli ve keyifli bir roman. Konusu boşanma sonrası süreçler olan kitaplar bana genelde afakanlar bastırdığı hâlde sevdim. Ama bagajda Hüznün Fiziği olunca, çok daha iyi, çok daha "Gospodinovesk" bir metin beklemiştim.
June 4, 2017
1.7*/5*
Ау, какво прочетох! Както казва любимата "дарагая" Т.: "Форски, разбираш ли, че като чета, уртикария хващам". Та и аз така... то едни 180 страници, ама досадни, нямаш търпение да свърши тая мъка!
Слагам 2 звезди на "Естествен роман", поради факта, че с единици тук съм оценил писаници като "Другата ръка", "30 години в турските хареми", "Човек на име Уве" и пр. бездария, в които и ред смисъл не съм съзрял.
Колкото до "Естествен роман" на Георги Господинов - аз тая проза ли е, поетична проза ли е, не я разбирам. И наистина се чудя как това нещо е преведено на 23 езика, има не знам си колко 9-10 издания и награди.
Един роман без посока, в чиито първи 60 страници лайната и кенефа са лайтмотив; след това са битовите неволи от зората на демокрацията, а за капак имаме и спомени с най-хубавите неща от комунизма, подредени по десетилетия. Да не пропускаме и библията на мухите - в първия ден бе въздуха, във втория им създадоха крила.
Тук-таме има проникновения, зарад�� които давам втората си звезда, но да ви кажа и те ми се струват крадени: "Никога привързаността ни към някого не е толкова голяма, колкото когато го губим" - страница 123. Това ми напомня за "Любовта целува най-силно на раздяла" - не помня вече кой беше авторът. Или: "Не вярвам на нещо, което кърви всеки месец и не умира" - това по повод жените, за който не се е сетил. Прекалено ми е булевардно и гадно, за да го сложиш в роман. Не си Фучеджиева все пак!
Претенциите на романа да бъде естествен го превръщат в изкуствен. Посоката е ясна - тя не е една, посоката е разнопосочна; "Естествен роман" е събран от различни фрагменти, които уж помежду си нямат нищо общо, но в крайна сметка има някаква тънка свързваща нишка помежду им - или люлеещият се стол, или котката, или разводът, или хаотичната филосифия.
След 70-те страници разкази за фекалии и физиология, се отчаях и от страниците, запълнени с описания на снимки. Изключително изтъркан похват за сюжет ми е автор да разказва как отваря стара ракла, да вади пожълтели по ръба стари черно-бели снимки и да ми описва как майка му е на плажа с разпилени коси, рокля на цъфнали рози, а той е с пояс. На другата снимка как еди си кой е с лунички, плитки и гледа тъжно в камерата. Цялото това досадно описване на снимки и запълване на сюжета с баластра тук е 4-5 страници.
Тъга ли беше по комунизма или по детството, но страниците, посветени на 70-те и 80-те, в които се описва как му липсват цигарите "Стюардеса", ломонадата в стъкло, висенето по опашки за банани и корекоми, ми дойде също ту мъч. Аман комунизмът да се събира в 5 страници преки мисли, а да не се предадат ужасите и мизерията посредством семейна сага или индивидуална история. Очевидно Русков ще е този, който ще успее да направи това, ако реши изобщо да се занимава с Живково време.
Книгата е писана 1999 г., тогава или в по-късните години може да е била актуална, но в момента нито ме вдъхнови, нито ми хареса, нито съзрях стил и майсторство.
Въпреки това бих прочел и нещо друго на автора.
Ау, какво прочетох! Както казва любимата "дарагая" Т.: "Форски, разбираш ли, че като чета, уртикария хващам". Та и аз така... то едни 180 страници, ама досадни, нямаш търпение да свърши тая мъка!
Слагам 2 звезди на "Естествен роман", поради факта, че с единици тук съм оценил писаници като "Другата ръка", "30 години в турските хареми", "Човек на име Уве" и пр. бездария, в които и ред смисъл не съм съзрял.
Колкото до "Естествен роман" на Георги Господинов - аз тая проза ли е, поетична проза ли е, не я разбирам. И наистина се чудя как това нещо е преведено на 23 езика, има не знам си колко 9-10 издания и награди.
Един роман без посока, в чиито първи 60 страници лайната и кенефа са лайтмотив; след това са битовите неволи от зората на демокрацията, а за капак имаме и спомени с най-хубавите неща от комунизма, подредени по десетилетия. Да не пропускаме и библията на мухите - в първия ден бе въздуха, във втория им създадоха крила.
Тук-таме има проникновения, зарад�� които давам втората си звезда, но да ви кажа и те ми се струват крадени: "Никога привързаността ни към някого не е толкова голяма, колкото когато го губим" - страница 123. Това ми напомня за "Любовта целува най-силно на раздяла" - не помня вече кой беше авторът. Или: "Не вярвам на нещо, което кърви всеки месец и не умира" - това по повод жените, за който не се е сетил. Прекалено ми е булевардно и гадно, за да го сложиш в роман. Не си Фучеджиева все пак!
Претенциите на романа да бъде естествен го превръщат в изкуствен. Посоката е ясна - тя не е една, посоката е разнопосочна; "Естествен роман" е събран от различни фрагменти, които уж помежду си нямат нищо общо, но в крайна сметка има някаква тънка свързваща нишка помежду им - или люлеещият се стол, или котката, или разводът, или хаотичната филосифия.
След 70-те страници разкази за фекалии и физиология, се отчаях и от страниците, запълнени с описания на снимки. Изключително изтъркан похват за сюжет ми е автор да разказва как отваря стара ракла, да вади пожълтели по ръба стари черно-бели снимки и да ми описва как майка му е на плажа с разпилени коси, рокля на цъфнали рози, а той е с пояс. На другата снимка как еди си кой е с лунички, плитки и гледа тъжно в камерата. Цялото това досадно описване на снимки и запълване на сюжета с баластра тук е 4-5 страници.
Тъга ли беше по комунизма или по детството, но страниците, посветени на 70-те и 80-те, в които се описва как му липсват цигарите "Стюардеса", ломонадата в стъкло, висенето по опашки за банани и корекоми, ми дойде също ту мъч. Аман комунизмът да се събира в 5 страници преки мисли, а да не се предадат ужасите и мизерията посредством семейна сага или индивидуална история. Очевидно Русков ще е този, който ще успее да направи това, ако реши изобщо да се занимава с Живково време.
Книгата е писана 1999 г., тогава или в по-късните години може да е била актуална, но в момента нито ме вдъхнови, нито ми хареса, нито съзрях стил и майсторство.
Въпреки това бих прочел и нещо друго на автора.
Displaying 1 - 30 of 402 reviews