What do you think?
Rate this book
هزاره دوم آهوی کوهی
پنج دفتر شعر:
مرثيه‌های سرو کاشمر
خطی ز دلتنگی
غزل برای گل آفتابگردان
ستاره‌ی دنباله‌دار
در ستايش ِ کبوترها
مرثيه‌های سرو کاشمر
خطی ز دلتنگی
غزل برای گل آفتابگردان
ستاره‌ی دنباله‌دار
در ستايش ِ کبوترها
- GenresPoetry
512 pages, Hardcover
First published April 1, 1999
About the author
محمدرضا شفیعی کدکنی
73 books383 followersدکتر محمدرضا شفیعی کدکنی، شاعر، پژوهشگر و استاد ادبیات، در سال ۱۳۱۸ در شهر کدکن چشم به جهان گشود. شفیعی کدکنی دوره‌های دبستان و دبیرستان را در مشهد گذراند، و چندی نیز به فراگیری زبان و ادبیات عرب، فقه، کلام و اصول سپری کرد. او مدرک کارشناسی خود را در رشتهٔ زبان و ادبیات پارسی از دانشگاه فردوسی و مدرک دکتری را نیز در همین رشته از دانشگاه تهران گرفت. او اکنون استاد ادبیات دانشگاه تهران است.
Mohammad Reza Shafii Kadkani, known as Sereshk, was born in 1939 in Kadkan near Neishapur, Iran. His poems, reflecting Iran's social conditions during the 1940s and 1950s, are replete with memorable images and ironies. He has authored eight collections of poetry, eight books of research and criticism, two book-length translations from Arabic, one on Islamic mysticism from English. He has also published three scholarly editions of classical Persian literature. He is a professor of Persian literature at Tehran University.
- from Poetry Salzburg Review.
Mohammad Reza Shafii Kadkani, known as Sereshk, was born in 1939 in Kadkan near Neishapur, Iran. His poems, reflecting Iran's social conditions during the 1940s and 1950s, are replete with memorable images and ironies. He has authored eight collections of poetry, eight books of research and criticism, two book-length translations from Arabic, one on Islamic mysticism from English. He has also published three scholarly editions of classical Persian literature. He is a professor of Persian literature at Tehran University.
- from Poetry Salzburg Review.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 8 of 8 reviews
November 10, 2015
قسمتی از شعر غزل برای گل آفتابگردان- از شفیعی کدکنی- کتاب هزاره دوم آهوی کوهی
نفست شکفته بادا و
ترانه ات شنیدم
گل آفتابگردان
نگهت خجسته بادا و
شکفتن تو دیدم
گل آفتابگردان
به سحر که خفته در باغ صنوبر و ستاره
تو به آبها سپاری همه صبر و خواب خود را
و رصد کنی ز هر سو، ره آفتاب خود را
نه بنفشه داند این راز، نه بید و رازیانه
دم همتی شگرف است تو را، در این میانه
تو همه در این تکاپو
که حضور زندگی نیست، به غیر آرزوها
و به راه آرزوها
همه عمر، جست و جوها
.....
چه دعات گویم ای گل
تویی آن دعای خورشید که مستجاب گشتی
شده اتحاد معشوق به عاشق از تو رمزی
نگهی به خویشتن کن، که خود آفتاب گشتی
ا. شربیانی
نفست شکفته بادا و
ترانه ات شنیدم
گل آفتابگردان
نگهت خجسته بادا و
شکفتن تو دیدم
گل آفتابگردان
به سحر که خفته در باغ صنوبر و ستاره
تو به آبها سپاری همه صبر و خواب خود را
و رصد کنی ز هر سو، ره آفتاب خود را
نه بنفشه داند این راز، نه بید و رازیانه
دم همتی شگرف است تو را، در این میانه
تو همه در این تکاپو
که حضور زندگی نیست، به غیر آرزوها
و به راه آرزوها
همه عمر، جست و جوها
.....
چه دعات گویم ای گل
تویی آن دعای خورشید که مستجاب گشتی
شده اتحاد معشوق به عاشق از تو رمزی
نگهی به خویشتن کن، که خود آفتاب گشتی
ا. شربیانی
June 11, 2016
فنجان آب فنج‌هایم را عوض کردم
و ریختم در چینه‌جای خردشان ارزن
وان سوی‌تر ماندم
محو تماشاشان.
دیدم که مثل هر همیشه، باز، سویاسوی
هی می‌پرند از میله تا میله
با رَفرَفه‌ی آرام پرهاشان.
گفتم چه سود از پر زدن، در تنگنایی این چنین بسته
که بال‌هاتان می‌شود خسته؟
گفتند(و با فریادِ شاداشاد):
«زان می‌پریم، اینجا، که می‌ترسیم
پروازمان روزی رَود از یاد.»
پ.ن: شباهت عجیبی‌ست میان من و این فنج‌ها...
9November2015
و ریختم در چینه‌جای خردشان ارزن
وان سوی‌تر ماندم
محو تماشاشان.
دیدم که مثل هر همیشه، باز، سویاسوی
هی می‌پرند از میله تا میله
با رَفرَفه‌ی آرام پرهاشان.
گفتم چه سود از پر زدن، در تنگنایی این چنین بسته
که بال‌هاتان می‌شود خسته؟
گفتند(و با فریادِ شاداشاد):
«زان می‌پریم، اینجا، که می‌ترسیم
پروازمان روزی رَود از یاد.»
پ.ن: شباهت عجیبی‌ست میان من و این فنج‌ها...
9November2015
June 7, 2016
مرثیه های سرو کاشمر
اشعاری که دوست داشتم "درآمد به حصار"، "چرخ چاه"، "ساعت شنی" و "بربط سغدی" بودند. مضمون مکرر ظاهرا وطن و فرهنگ و حفظ میراث و اموری از این دست بود . به این مجموعه به طور مستقل دو ستاره می دهم
خطی ز دلتنگی
اشعار "کلاغ"، "سبزی خزه"، "باران پیش از رستخیز"، "قرص خواب"، "دعای باران"، "گل های نقش کاشی"، "قاصدک ها"، "ساعت"، "مرثیه ی دوست"، "از اوراد گل سرخ"، "ارسال المثل"، "پشیمان" و "پرسش" را بیشتر دوست داشتم. مضمونی که به چشمم آمد نقش شاعر و فریاد زدن در باب وضع کنونی، و در عین حال یاد کردن از گذشته ها. به این مجموعه سه ستاره و نیم می دهم
غزل برای گل آفتابگردان
شعرهای "آواز پرنده"، "آرایش خورشید"، "دست کمک"، "چشم و چراغ"، " خوشا پرنده"، "نام بزرگ" و "فنج ها" رو جذاب تر یافتم. مضامین برجسته ای که به یادم مانده طبیعت، حرکت، به یاد داشتن، و کمی هم آینده ی تاریک - اشاره به اینکه جوش و خروشی نیست، انگار ظلمت ماندنی است ( البته در عین اذعان به بهارهای گاه گاهی ). در این مجموعه توصیف به اندیشه می چربد. به این دفتر دو و نیم ستاره می دهم
در ستایش کبوترها
اشعار "در پایان کوی"، "طلسم"، "قفس"، "اندرز"، "ملخ های زرین"، "کبوترهای من" و "هدیه" را بیشتر دوست داشتم. می شد در "زنده ی بیدار" مضامین فلسفی، در "صبح ماهان" اشارات دینی و عرفانی، در "نام بزرگ" اشارات دینی و فلسفی و در "صاعقه" رنگ و بوی سیاسی را دید. به کلیت این مجموعه دو ستاره می دهم
ستاره ی دنباله دار
شعرهای "صرف و نحو زندگی"، "شکل مرگ ها"، "بی نام"، "می چرخد این تسبیح"، "مرگ بر مرگ"، "آموختن" و "عبور گندم از زمستان" را بیشتر پسندیدم. "سه نهان ازلی"، "دو نیستی"، "زمان وجودی"، "شرح تجرید" - که عنوانش هم گزینش کنایه آمیز جالبی بود - ، "موعظه ی درخت"، "تراز زندگی" و "پاسخ به جامعه" رنگ و بوی فلسفی داشت. در "از سبز به سبز" هم می شد اشارتی به الهیات طبیعی شده و عرفان دید. کلییت این دفتر به نظرم شایسته ی دو ستاره بود
به نظر می رسد مجموعه های آخری بیشتر عامدانه اندیشمندانه شده اند اما به هر حال لذت شعریشان برای من از مجموعه های میانی کمتر بود
February 4, 2013
آدم حافظ را که میخواند، غزلیات سعدی را که میخواند، با خودش میگوید خب بعد از این ها، دیگر چه کسی می خواهد به فارسی شعر بهتری اضافه کند؟
شعرهای شفیعی کدکنی ، شعرهای اخوان ثالث ، همین حس را دارند، آدم می گوید خب، حالا بعد از این ها هم می شود باز به فارسی شعر گفت و زیر سایه ی این ها نرفت؟
شاید هفتصد سال دیگر.
شعرهای شفیعی کدکنی ، شعرهای اخوان ثالث ، همین حس را دارند، آدم می گوید خب، حالا بعد از این ها هم می شود باز به فارسی شعر گفت و زیر سایه ی این ها نرفت؟
شاید هفتصد سال دیگر.
June 9, 2014
وقتی که برین رقعه شطرنج نشستم
دنباله آن بازی دیرینِ کهن بود
هر مهره به جایی نه به دلخواهِ من و کار
بیرون ز صف آرایی اندیشه من بود
پیش از من و اندیشه ام، اندیشه ورانی
آن نطع به تدبیر خود آراسته بودند
بردی سَره آنگاه در این بازی تقدیر
بر نطعی ازین گونه زمن خواسته بودند
گفتند که می کوش به هر شیوه که دانی
کاین بازی شطرنج بدین نظم و نظام است
نَک مهره به دستِ تو و بازی ز تو اما
با یک حرکت نوبت بازیت تمام است
بر نطعی ازین گونه توان برد به تدبیر؟
خود چاره من چیست درین ظلم و ظلامش؟
جز این که بر این رقعه زنم، یکسره تیپا
وآزاد کنم خویشتن از نظم و نظامش.
دنباله آن بازی دیرینِ کهن بود
هر مهره به جایی نه به دلخواهِ من و کار
بیرون ز صف آرایی اندیشه من بود
پیش از من و اندیشه ام، اندیشه ورانی
آن نطع به تدبیر خود آراسته بودند
بردی سَره آنگاه در این بازی تقدیر
بر نطعی ازین گونه زمن خواسته بودند
گفتند که می کوش به هر شیوه که دانی
کاین بازی شطرنج بدین نظم و نظام است
نَک مهره به دستِ تو و بازی ز تو اما
با یک حرکت نوبت بازیت تمام است
بر نطعی ازین گونه توان برد به تدبیر؟
خود چاره من چیست درین ظلم و ظلامش؟
جز این که بر این رقعه زنم، یکسره تیپا
وآزاد کنم خویشتن از نظم و نظامش.
May 6, 2018
ای مهربـانتـر از برگ در بوسه های باران ....
بیـــــداری ستــــــاره در چـــــشـــــــم جویباران
آیینه نگـــاهت پـــیوند صــبــــح و ســـــــاحل ....
لبخـند گــاهگــاهت صــــبــــح سـتـــــاره باران
بــآزا که در هــوایت خــــامـــــوشی جنـــــونم ....
فریـــــادهــا برانگیــخت از سنــگ کوهساران
ای جویـبار جــاری ، زین سایه برگ مگریز ....
کاین گونه فرصت از کف ، دادند بی شماران
گفتی : ((به روزگاری مهری نشسته)) گفتم ....
بیـرون نمیتوان کرد (( حتی )) به روزگاران
بیگانگی ز حـد رفــت ای آشـنـــا مپــرهیز ....
زیــن عــاشق پشیمــان ، سرخیـل شرمساران
بیش از مـن و تـو بسیار،بسیار نقش بستند ....
دیــــوار زندگـــــی را ، زیـــن گـونه یــادگاران
وین نغمـه محـبت ، بعــد از مـن و تـو مـاند ....
تا در زمــــانه بـــــاقــی است آواز باد و باران
April 13, 2016
مجموعه آیینه ای برای صداها رو بیشتر دوست داشتم
*
عوض میکنم هستی خویش را با ـ
هرآن چیز از زمره ی زندگانی،
هرآن چیز با مرگ دشمن،
هرآن چیز روشن،
هرآن چیز جز «من».
*
عوض میکنم هستی خویش را با ـ
هرآن چیز از زمره ی زندگانی،
هرآن چیز با مرگ دشمن،
هرآن چیز روشن،
هرآن چیز جز «من».
December 9, 2019
در ناگزیر دهر
گه ملحد و گه دهری و کافر باشد
گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد
باید بچشد عذاب تنهایی را
مردی که ز عصر خود فراتر باشد
گه ملحد و گه دهری و کافر باشد
گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد
باید بچشد عذاب تنهایی را
مردی که ز عصر خود فراتر باشد
Displaying 1 - 8 of 8 reviews