What do you think?
Rate this book
Off-White
It’s 1966 in Suriname, on the Caribbean coast of South America, and the long shadow of colonialism still hangs over the country. Grandma Bee is the proud, cigar-smoking matriarch of the Vanta family, which is an intricate mix of Creole, Maroon, French, Indian, Indigenous, British, and Jewish backgrounds. But Grandma Bee is dying, a cough has settled deep in her lungs.
The approaching end has her thinking about the members of her family she’s lost, and especially one of her favorite granddaughters, Heli, who has been sent away to the Netherlands because of an affair with her white teacher. Ultimately, there’s only one question Bee must What is a family? If her descendants are spread across the world, don’t look similar, don’t share a heritage, and don’t even know each other, what bond will they have once she has died?
A moving portrait of a woman finding peace in the legacy that is her daughters and granddaughters, Off-White , keenly translated by Lucy Scott and David McKay, is also a searing and complex portrait of male violence, the legacy of colonialism, and a dismantling of what it means to be “white”. Written after a nearly 20-year break from publishing, Off-White is another masterpiece from the only Surinamese author to win the prestigious Dutch Literature Award.
The approaching end has her thinking about the members of her family she’s lost, and especially one of her favorite granddaughters, Heli, who has been sent away to the Netherlands because of an affair with her white teacher. Ultimately, there’s only one question Bee must What is a family? If her descendants are spread across the world, don’t look similar, don’t share a heritage, and don’t even know each other, what bond will they have once she has died?
A moving portrait of a woman finding peace in the legacy that is her daughters and granddaughters, Off-White , keenly translated by Lucy Scott and David McKay, is also a searing and complex portrait of male violence, the legacy of colonialism, and a dismantling of what it means to be “white”. Written after a nearly 20-year break from publishing, Off-White is another masterpiece from the only Surinamese author to win the prestigious Dutch Literature Award.
377 pages, Paperback
First published April 2, 2019
About the author
Astrid H. Roemer
35 books35 followersAstrid Heligonda Roemer (Paramaribo, 27 april 1947) is een Surinaams schrijfster, die in 1966 naar Nederland vertrok, maar terugkeerde naar haar geboorteland om daar te werken als onderwijzeres. In 1975 vestigde zij zich opnieuw in Nederland. Van 2006 tot 2009 woonde zij opnieuw in haar geboorteland.
Zij debuteerde in 1970 onder het pseudoniem Zamani met de poëziebundel Sasa Mijn actuele zijn. De in 1974 verschenen roman Neem mij terug Suriname werd in Suriname uitermate populair. Hij geeft een klassieke emigrantenthematiek: de ontheemding van een Surinamer in Nederland en zijn terugverlangen. Artistiek is het boek niet geslaagd, reden waarom Roemer het herschreef tot Nergens ergens (1983). De novelle Waarom zou je huilen, mijn lieve, lieve... (1976) geeft een sfeervolle schets van een arme man die zich verheugt over zijn winst in de lotto tot hij ontdekt dat de ratten zijn lot hebben opgeknaagd. Met de novelle De wereld heeft gezicht verloren (1975) hield Roemer zich voor het eerst bezig met wat later haar hoofdproblematiek zou worden: het mysterie van het vrouw-zijn. De thematiek van de neger-identiteit zou naar de achtergrond schuiven. Vooral de 'fragmentarische biografie' Over de gekte van een vrouw (1982) werd een succes. De roman Levenslang gedicht (1987) tracht de kringloop van het leven uit te drukken in zijn structuur en zijn metaforische taal. Artistiek heeft hij grotere pretenties dan het eerdere werk en vraagt ook om secure lezing. Een deel van de critici werd er door op het verkeerde been gezet.
Ook de toneelstukken De buiksluiter (1981), Paramaribo! Paramaribo! (1983) en Een Vrouw Van Een Man (1985), de dichtbundel En Wat Dan Nog!? (1985) en het kleine prozadrieluik De achtentwintigste dag (1988) benaderen vanuit allerlei invalshoeken het fenomeen van de vrouw als individu en als relationeel wezen. De genoemde dlchtbundel gaf aanleiding tot onverkwikkelijke speculaties over Roemers seksuele geaardheid. ln de novelle De orde van de dag (1988) draait het verhaal om het thema 'dictatorschap'. Haar rijpste poëzie verscheen in de bundel NoordzeeBlues (1985) die enkele schitterende gedichten bevat. ln 1989 verscheen het prozadrieluik Het spoor van de jakhals waarin zij de sterke onderlinge afhankelijkheid der beide sexen benadrukt. Radiocolumns bundelde zij in Oost West Holland Best (1989). Een driehoeksverhouding beschrijft zij in de novelle Alles wat gelukkig maakt (1989).
Haar verhalen verschenen in verschillende Engelstalige bloemlezingen, onder meer in Diversity is power (2007).
Het artistiek meest ambitieuze schrijfproject van Roemer is de romantrilogie Gewaagd leven (1996), Lijken op Liefde (1997) en Was Getekend (1999), die in 2001 in één band verscheen als Roemers drieling. In deze grote en uiterst complexe trilogie geeft Roemer verbeelding aan de werkelijkheid en de dromen van de Surinamers in de laatste drie decennia van de 20e eeuw, en in het bijzonder aan wat de militaire dictatuur van het régime-Bouterse van na 1980 voor het land Suriname en de mensen heeft betekend.
Voor de Duitse vertaling van Lijken op Liefde ontving Roemer in 1999 de LiBeraturpreis, die het oecumenisch centrum Christuskirche in Frankfurt toekent om literatuur uit andere culturen in de schijnwerpers te zetten.
Bij de verkiezingen van 1989 was zij samen met Rudi van Dantzig lijstduwer voor het net opgerichte GroenLinks. In 1990 kreeg Astrid Roemer een zetel voor GroenLinks in de Haagse gemeenteraad, maar ze kwam al spoedig in conflict met haar fractie en woonde de vergaderingen niet meer bij.
Zij debuteerde in 1970 onder het pseudoniem Zamani met de poëziebundel Sasa Mijn actuele zijn. De in 1974 verschenen roman Neem mij terug Suriname werd in Suriname uitermate populair. Hij geeft een klassieke emigrantenthematiek: de ontheemding van een Surinamer in Nederland en zijn terugverlangen. Artistiek is het boek niet geslaagd, reden waarom Roemer het herschreef tot Nergens ergens (1983). De novelle Waarom zou je huilen, mijn lieve, lieve... (1976) geeft een sfeervolle schets van een arme man die zich verheugt over zijn winst in de lotto tot hij ontdekt dat de ratten zijn lot hebben opgeknaagd. Met de novelle De wereld heeft gezicht verloren (1975) hield Roemer zich voor het eerst bezig met wat later haar hoofdproblematiek zou worden: het mysterie van het vrouw-zijn. De thematiek van de neger-identiteit zou naar de achtergrond schuiven. Vooral de 'fragmentarische biografie' Over de gekte van een vrouw (1982) werd een succes. De roman Levenslang gedicht (1987) tracht de kringloop van het leven uit te drukken in zijn structuur en zijn metaforische taal. Artistiek heeft hij grotere pretenties dan het eerdere werk en vraagt ook om secure lezing. Een deel van de critici werd er door op het verkeerde been gezet.
Ook de toneelstukken De buiksluiter (1981), Paramaribo! Paramaribo! (1983) en Een Vrouw Van Een Man (1985), de dichtbundel En Wat Dan Nog!? (1985) en het kleine prozadrieluik De achtentwintigste dag (1988) benaderen vanuit allerlei invalshoeken het fenomeen van de vrouw als individu en als relationeel wezen. De genoemde dlchtbundel gaf aanleiding tot onverkwikkelijke speculaties over Roemers seksuele geaardheid. ln de novelle De orde van de dag (1988) draait het verhaal om het thema 'dictatorschap'. Haar rijpste poëzie verscheen in de bundel NoordzeeBlues (1985) die enkele schitterende gedichten bevat. ln 1989 verscheen het prozadrieluik Het spoor van de jakhals waarin zij de sterke onderlinge afhankelijkheid der beide sexen benadrukt. Radiocolumns bundelde zij in Oost West Holland Best (1989). Een driehoeksverhouding beschrijft zij in de novelle Alles wat gelukkig maakt (1989).
Haar verhalen verschenen in verschillende Engelstalige bloemlezingen, onder meer in Diversity is power (2007).
Het artistiek meest ambitieuze schrijfproject van Roemer is de romantrilogie Gewaagd leven (1996), Lijken op Liefde (1997) en Was Getekend (1999), die in 2001 in één band verscheen als Roemers drieling. In deze grote en uiterst complexe trilogie geeft Roemer verbeelding aan de werkelijkheid en de dromen van de Surinamers in de laatste drie decennia van de 20e eeuw, en in het bijzonder aan wat de militaire dictatuur van het régime-Bouterse van na 1980 voor het land Suriname en de mensen heeft betekend.
Voor de Duitse vertaling van Lijken op Liefde ontving Roemer in 1999 de LiBeraturpreis, die het oecumenisch centrum Christuskirche in Frankfurt toekent om literatuur uit andere culturen in de schijnwerpers te zetten.
Bij de verkiezingen van 1989 was zij samen met Rudi van Dantzig lijstduwer voor het net opgerichte GroenLinks. In 1990 kreeg Astrid Roemer een zetel voor GroenLinks in de Haagse gemeenteraad, maar ze kwam al spoedig in conflict met haar fractie en woonde de vergaderingen niet meer bij.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
August 11, 2024
I found this an interestingly challenging book not because it's difficult to read at the sentence level but because it seems to metamorphose during the act of reading. It starts off as a sprawling family saga, albeit one set in Suriname which gives it an immediate interest (a country I'd associated with Aphra Behn) but gradually I realised that Roemer doesn't give us the usual co-ordinates to map the Vanta family. We know Bee is the grandmother but names proliferate: daughters, granddaughters, husbands and lovers but not necessarily fathers, sons and grandsons.
I increasingly came to realise that perhaps that's deliberate and that it's the nature of the family which is being characterised rather than the individuals of which it is made: how the generations are created, how they weave together carrying forward issues and emotional baggage, how they might separate while still being connected, how their lives connect back to, and are shaped by, the family past.
The book's title seems to invite us to think about race and ethnicity, specifically skin colour, but the narrative itself withholds this information in relation to individual characters and instead offers up a cast with variegated postcolonial inheritances of ethnicity and culture. In that sense, issues of race sort of collapse as no-one can be easily defined in the usual terms as they're so many gradations and intermixes, as is the family from which they're sprung and to which they adhere making the family itself racially uncategorisable.
At the story level there is much going on so readers who want a family saga will get a satisfying version of that here articulated in fine and vividly readable prose. But it seems that Roemer is doing something more sophisticated at the same time, offering up a vision of how complicated the classification of 'race' is in the wake of postcolonial history - and how inadequate it is to make easy sense of personal and, especially, familial identity in our world.
I increasingly came to realise that perhaps that's deliberate and that it's the nature of the family which is being characterised rather than the individuals of which it is made: how the generations are created, how they weave together carrying forward issues and emotional baggage, how they might separate while still being connected, how their lives connect back to, and are shaped by, the family past.
The book's title seems to invite us to think about race and ethnicity, specifically skin colour, but the narrative itself withholds this information in relation to individual characters and instead offers up a cast with variegated postcolonial inheritances of ethnicity and culture. In that sense, issues of race sort of collapse as no-one can be easily defined in the usual terms as they're so many gradations and intermixes, as is the family from which they're sprung and to which they adhere making the family itself racially uncategorisable.
At the story level there is much going on so readers who want a family saga will get a satisfying version of that here articulated in fine and vividly readable prose. But it seems that Roemer is doing something more sophisticated at the same time, offering up a vision of how complicated the classification of 'race' is in the wake of postcolonial history - and how inadequate it is to make easy sense of personal and, especially, familial identity in our world.
Read
August 23, 2024What Roman Clodia said ~
https://www.goodreads.com/review/show...
https://www.goodreads.com/review/show...
May 28, 2019
Roemer laat heel mooi zien hoe multicultureel de Surinaamse samenleving is en wat voor impact de hiërarchie van ras, kleur en geloof heeft op de opgroeiende kinderen. Hoe gaan ze om met geloofsverschillen als de katholieke Babs een relatie krijgt met de moslim Umar? Moeder Louise heeft in ieder geval één doel en dat is dat al haar meiden een onderwijsbevoegdheid halen, zodat ze later voor zichzelf kunnen zorgen in een maatschappij waarin vaders vaak afwezig zijn of niet de financiële middelen hebben om voor hun gezin te zorgen.
Oudste dochter Heli wordt naar Nederland gestuurd om in Utrecht haar lesbevoegdheid te halen. Een wereld van verdriet omdat ze wordt gescheiden van haar familie en van haar geliefde. In Nederland ontdekt zij dat ze nergens bij hoort, niet bij haar landgenoten, niet bij de Nederlanders en ook niet echt bij haar gastgezin. De ontheemdheid is prachtig en emotioneel. Hieraan merk je hoe goed het boek geschreven is. Het verhaal sleept je mee. Je moet goed op blijven letten omdat er binnen hoofdstukken tussen personages en tijdsperspectieven wordt geschakeld, maar daardoor is het juist ook interessant. Roemer creëert ook een mooie spanningsboog als het gaat om het vaderschap van de kinderen van Louise. Als ook de laatste vader bekend wordt is de cirkel rond. Een mooie afsluiting van een prachtig boek.
Oudste dochter Heli wordt naar Nederland gestuurd om in Utrecht haar lesbevoegdheid te halen. Een wereld van verdriet omdat ze wordt gescheiden van haar familie en van haar geliefde. In Nederland ontdekt zij dat ze nergens bij hoort, niet bij haar landgenoten, niet bij de Nederlanders en ook niet echt bij haar gastgezin. De ontheemdheid is prachtig en emotioneel. Hieraan merk je hoe goed het boek geschreven is. Het verhaal sleept je mee. Je moet goed op blijven letten omdat er binnen hoofdstukken tussen personages en tijdsperspectieven wordt geschakeld, maar daardoor is het juist ook interessant. Roemer creëert ook een mooie spanningsboog als het gaat om het vaderschap van de kinderen van Louise. Als ook de laatste vader bekend wordt is de cirkel rond. Een mooie afsluiting van een prachtig boek.
July 26, 2024
This story has so much potential. The Vanta family and perspectives were interesting and dynamic to explore.
I read the ebook version, and it was not at all formatted (continuous walls of text-including dialogue- rarely broken up by a paragraph break), making it a slog to read. Switching from first person to second person and assigning second person to a slew of different characters without directly signifying who was being spoken about made it incredibly difficult to follow the story. The central character is the matriarch of the family, Bee. Yet the only first-person perspective was assigned to her granddaughter, Heli. Two characters share the same name without a way to easily differentiate the two. There was also surprisingly little gravitas for some heavy events (re: sexual assault) that occurred that threw me.
(SPOILER) Finding out your brother is actually your father seems like it merits a bigger response than absolutely nothing.
Overall, the dynamics of the mixture of cultural identities and family relationships was interesting, but I got too lost and frustrated along the way to be able to really enjoy it.
I read the ebook version, and it was not at all formatted (continuous walls of text-including dialogue- rarely broken up by a paragraph break), making it a slog to read. Switching from first person to second person and assigning second person to a slew of different characters without directly signifying who was being spoken about made it incredibly difficult to follow the story. The central character is the matriarch of the family, Bee. Yet the only first-person perspective was assigned to her granddaughter, Heli. Two characters share the same name without a way to easily differentiate the two. There was also surprisingly little gravitas for some heavy events (re: sexual assault) that occurred that threw me.
(SPOILER) Finding out your brother is actually your father seems like it merits a bigger response than absolutely nothing.
Overall, the dynamics of the mixture of cultural identities and family relationships was interesting, but I got too lost and frustrated along the way to be able to really enjoy it.
September 26, 2019
Prachtig en rijk boek, in een unieke stijl, dompelt je helemaal onder in de verschillende levens van de familie Vanta-vrouwen, met de aftakelende Oma Bee, verzorgd door Imker, als middelpunt. Aan de ene kant heel gedetailleerd over de gevoelslevens en historische gebeurtenissen in Suriname en Nederland, aan de andere kant blijft veel onuitgesproken tussen de regels door te lezen. Nu al zin om te herlezen.
December 23, 2019
Woorden van waarschuwing: lelijkste lettertype ooit. De d was nauwelijks te onderscheiden van de a.
Verder: eigenaardig taalgebruik, een paar mooie personages, maar al bij al niet helemaal bevredigend.
Verder: eigenaardig taalgebruik, een paar mooie personages, maar al bij al niet helemaal bevredigend.
March 23, 2024
Sticks the landing. Roemer makes you work for it, but what an ending.
June 12, 2024
A compelling tale of a complex family history
August 29, 2021
Heerlijke, prachtige en confronterende roman over een ingewikkelde familiegeschiedenis, waarvan de zich vele dingen herinnerende en langzaam wegkwijnende of toch snel verouderende grootmoeder Bee de spil vormt. Introspectie van alle personages op bijna elke bladzijde . Een multicultureel boek van hoog nibveau, in een bijzondere stijl gesteld en bovendien een boek dat in menig opzicht aan het werk van Louis Couperus doet denken ('Van oude mensen, de dingen, die voorbijgaan' bijvoorbeeld). In onderstaand fragment is de in Holland verblijvende Heli, dochter van Louise en kleindochter van grootmoeder Bee 'aan het woord': 'Op een toeristenprentriefkaart van de provincie stift ik naar Imker [Heli's zus, die tijdelijk bij de grootmoeder verblijft en haar bijstaat tot aan haar dood, nvdr] en grootmoeder: GEBROKEN WIT = MIJN WINTERJAS met liefs van mij. Ik voel Holland tussen mijn benen naar mijn hart en naar mijn hoofd priemen en het bevalt. Mijn moeder, broertjes en mijn twee zusjes haal ik naar dit land om te proeven wat het Hollandse is dat zij overal in Paramaribo tegenkomen, zonder het echt te kunnen aanraken. Nederland moet je met al je zintuigen binnenlaten, mama. Ik weet niet hoe moeder Louise zich voelt bij zo'n briefkaarttekst van mij. Wat ik uit schoolboeken had geschept, lag in Utrecht voor het oprapen. Mijn lagereschooljuffrouw had wrevelig geantwoord dat Holland maar een piepklein grondgebied, vijf keer kliener dan ons land was en dat het bovendien onder de zeespiegel lag en ooit door de Noordzee zou worden opgelokt! Geen woord uit het dagboek van het joodse meisje, dat verstopt had gezeten om niet vermoord te worden in een oorlog, die vooral burgerslachtoffers wilde maken. Niets over Hollanders die omhoog krabbelden om de chaos te berstellen. Niet en nergens in het onderwijs dergelijke verwijzingen. Zelfs toen een docent de Max Havelaar van Multatuli met ons probeerde te behandelen op de SKS werd hij weggepest en ontslagen en teruggestuurd naar de Lage Landen waar hij vandaan kwam. Mijn spreekbeurt had er niet omheen gedraaid. Moeder Louise en vader Gordon hadden legeruniformen gedragen en in legervoertuigen gereden door een stad, die alleen kleine overvallen van wegggelopen mannen in slavernijarbeid, heeft gekend en wreed had neergeslagen. Niemand heeft naar Suriname willen vluchten, want behalve een schuilplaats vinden, viel er niets te halen aan de kust van het Amazone-oerwoud voor personen, die een stabieler bestaan zochten dan de dolgedraaide beschaving in een moegevochten Europa. (p. 266-267)
January 11, 2023
Gebroken wit
Auteur(s) boek : Astrid Roemer
ISBN : 9789044640182
Datum : 18/12/2019
Genres : Mood: Tragisch;Levensverhalen
Citaat :
'Zij bleef ervan overtuigd geboren te zijn in de verkeerde familie, in het verkeerde land, in de verkeerde tijd. En toch konden zij naast elkaar staan en op adem komen bij de monding van de Surinamerivier.'
Review :
Astrid ¬Roemer (72) schreef met haar nieuwe roman Gebroken wit een indrukwekkende geschiedenis van de familie ¬Vanta, waarin de Surinaamse zeden en normen hun afdruk in nalaten. Suriname kende een subtiele vorm van apartheid en een conservatieve moraal wat seks betreft. Astrid Roemer, die vooral in de jaren tachtig en negentig succesvol was met romans als Over de gekte van een vrouw, kreeg in 2016 de P.C. Hooft-prijs toegekend, als eerste Surinaamse auteur.
In een sterk uitgesponnen vertelling lezen we over het naderende einde van grootmoedertje Bee Vanta in Paramaribo, die in haar bijna 70-jarige leven iets te veel dikke sigaren heeft gerookt. Terwijl kleindochter Imker toegewijd voor haar zorgt, zweeft Bees leven als moeder en grootmoeder aan haar geestesoog voorbij. Haar sterfbed is ontwrichtend voor het broze evenwicht in de familie Vanta, voor haar kinderen en kleinkinderen, van wie we de innerlijke levens een voor een leren kennen. De personages herinneren zich en kijken vooruit, toekomst en verleden vouwen zich ineen haast onvermijdelijk aan toe, als de toekomst die de personages nog te wachten staat.In de klassenmaatschappij waarin veel Surinamers niet precies wisten van welke etniciteit ze waren, was huidskleur leidend. Hoe witter, hoe geliefder. Schrijnend is het verhaal van Louise en Laura's zusje Ethel, dochter van grootmoeder Bee en de zwarte man met wie ze trouwde. Gebroken Wit is een aangrijpend boek geworden, waarin Astrid Roemer met indrukwekkende beheersing de vertelling opbouwt. Het begint huiselijk en teder, met de rituelen van de zeer religieuze grootmoeder en de geurige gerechten die Imker voor haar kookt. Daarna krijgen we zeer, langzaam, de familiegeheimen te horen, een geschiedenis van misbruik, incest en bedrog. Vooral de vrouwen moeten het ontgelden. Ze lijken nergens veilig, nog wel het minst bij hun meest nabije familieleden.
Auteur(s) boek : Astrid Roemer
ISBN : 9789044640182
Datum : 18/12/2019
Genres : Mood: Tragisch;Levensverhalen
Citaat :
'Zij bleef ervan overtuigd geboren te zijn in de verkeerde familie, in het verkeerde land, in de verkeerde tijd. En toch konden zij naast elkaar staan en op adem komen bij de monding van de Surinamerivier.'
Review :
Astrid ¬Roemer (72) schreef met haar nieuwe roman Gebroken wit een indrukwekkende geschiedenis van de familie ¬Vanta, waarin de Surinaamse zeden en normen hun afdruk in nalaten. Suriname kende een subtiele vorm van apartheid en een conservatieve moraal wat seks betreft. Astrid Roemer, die vooral in de jaren tachtig en negentig succesvol was met romans als Over de gekte van een vrouw, kreeg in 2016 de P.C. Hooft-prijs toegekend, als eerste Surinaamse auteur.
In een sterk uitgesponnen vertelling lezen we over het naderende einde van grootmoedertje Bee Vanta in Paramaribo, die in haar bijna 70-jarige leven iets te veel dikke sigaren heeft gerookt. Terwijl kleindochter Imker toegewijd voor haar zorgt, zweeft Bees leven als moeder en grootmoeder aan haar geestesoog voorbij. Haar sterfbed is ontwrichtend voor het broze evenwicht in de familie Vanta, voor haar kinderen en kleinkinderen, van wie we de innerlijke levens een voor een leren kennen. De personages herinneren zich en kijken vooruit, toekomst en verleden vouwen zich ineen haast onvermijdelijk aan toe, als de toekomst die de personages nog te wachten staat.In de klassenmaatschappij waarin veel Surinamers niet precies wisten van welke etniciteit ze waren, was huidskleur leidend. Hoe witter, hoe geliefder. Schrijnend is het verhaal van Louise en Laura's zusje Ethel, dochter van grootmoeder Bee en de zwarte man met wie ze trouwde. Gebroken Wit is een aangrijpend boek geworden, waarin Astrid Roemer met indrukwekkende beheersing de vertelling opbouwt. Het begint huiselijk en teder, met de rituelen van de zeer religieuze grootmoeder en de geurige gerechten die Imker voor haar kookt. Daarna krijgen we zeer, langzaam, de familiegeheimen te horen, een geschiedenis van misbruik, incest en bedrog. Vooral de vrouwen moeten het ontgelden. Ze lijken nergens veilig, nog wel het minst bij hun meest nabije familieleden.
September 18, 2020
''Het moet zo moeilijk zijn geweest voor een jonge vrouw om een uitweg te vinden in een samenleving die geboren is uit geweld van anderen.''
(pagina 109, denkt Imker als ze naar een slapende oma Bee kijkt)
''Overal een niet aan te raken rust.''
(pagina 110)
''Ze verwierp de veronderstelling dat een kind ter wereld komt als 'onbeschreven blad': zij was als product van haar ouders al behoorlijk volgeschreven en een uitweg vinden om toch 'nieuw' te zijn gaf haar hoofdpijn.''
(pagina 125, gedachte van Babs tijdens een les)
''Met de handen op schoot waarin de briefkaart, zat ze voor zich uit te kijken alsof ze diep in het verleden de toekomst geboren zag worden.''
(pagina 133, Imker observeert oma Bee)
''We moeten onszelf verlossen uit de beperkingen van wat Suriname heet, want de Europeanen hebben hun overzeese plantages verlaten maar ze zijn vergeten om hun overzeese arbeiders te verlossen uit de hel waarin zij leefden, nee, niet alleen de slavernij was onleefbaar maar ook het stuk broeiend oerwoud aan de oceaan...!''
(pagina 135, Anton Vanta)
''Jij en ik hebben onze kinderen niet veel meer te bieden dan deze achtergebleven kuststad want wij hebben geen geld en geen grond en geen familie die ver genoeg reikt in het verleden om onze kinderen op te vangen waar wij gaten laten vallen, vrouw Bee en dit heeft alles met de slavernij te maken! En hij had zélf zijn halfbroer teruggestuurd naar de winti-clan met de boodschap dat geen enkel soort badwater, geen enkel soort oerwoudkruid, geen voedsel, geen drum, geen dans, geen enkel soort godheid ook, de pijn van de slaventijd kon stillen, want dat kan alleen de tijd doen en 'tijd' is een ander woord voor 'toekomst'....''
(pagina 213, Anton Vanta)
''Er zijn duizend-en-één-manieren om lief te hebben, maar één ding is overgankelijk in iedereen: het verlangen om in de gedachten van dierbaren te blijven wonen, ook als ze niet binnen handbereik zijn en zelfs als ze ontoegankelijk worden.''
(pagina 219, denkt Imker)
(pagina 109, denkt Imker als ze naar een slapende oma Bee kijkt)
''Overal een niet aan te raken rust.''
(pagina 110)
''Ze verwierp de veronderstelling dat een kind ter wereld komt als 'onbeschreven blad': zij was als product van haar ouders al behoorlijk volgeschreven en een uitweg vinden om toch 'nieuw' te zijn gaf haar hoofdpijn.''
(pagina 125, gedachte van Babs tijdens een les)
''Met de handen op schoot waarin de briefkaart, zat ze voor zich uit te kijken alsof ze diep in het verleden de toekomst geboren zag worden.''
(pagina 133, Imker observeert oma Bee)
''We moeten onszelf verlossen uit de beperkingen van wat Suriname heet, want de Europeanen hebben hun overzeese plantages verlaten maar ze zijn vergeten om hun overzeese arbeiders te verlossen uit de hel waarin zij leefden, nee, niet alleen de slavernij was onleefbaar maar ook het stuk broeiend oerwoud aan de oceaan...!''
(pagina 135, Anton Vanta)
''Jij en ik hebben onze kinderen niet veel meer te bieden dan deze achtergebleven kuststad want wij hebben geen geld en geen grond en geen familie die ver genoeg reikt in het verleden om onze kinderen op te vangen waar wij gaten laten vallen, vrouw Bee en dit heeft alles met de slavernij te maken! En hij had zélf zijn halfbroer teruggestuurd naar de winti-clan met de boodschap dat geen enkel soort badwater, geen enkel soort oerwoudkruid, geen voedsel, geen drum, geen dans, geen enkel soort godheid ook, de pijn van de slaventijd kon stillen, want dat kan alleen de tijd doen en 'tijd' is een ander woord voor 'toekomst'....''
(pagina 213, Anton Vanta)
''Er zijn duizend-en-één-manieren om lief te hebben, maar één ding is overgankelijk in iedereen: het verlangen om in de gedachten van dierbaren te blijven wonen, ook als ze niet binnen handbereik zijn en zelfs als ze ontoegankelijk worden.''
(pagina 219, denkt Imker)
August 9, 2024
Though this took me some time to get through, I’m really glad I read this (especially during Women in Translation month!) This literary historical fiction/family drama is translated from the Dutch by a Surinamese author, and is my first book set in this country. There are a lot of characters that are connected through a complicated web of siblings, half siblings, multiple generations, partners and friends. The matriarch Grandma Bee is dying, and we see her extended family, their many problems and dramas (including flashbacks to their pasts) in her final months. This book really needs a family tree, and if I were to read again, I would create one. Not only are there a lot of people, there are a lot of backgrounds within the family: Creole, Maroon, Dutch, French, Chinese, Javanese, Jewish, Muslim, Christian, Indigenous… plus this takes place only 20 years after WW2 when the Netherlands is still recovering from the devastating war, and the atrocities of the Nazis are still being uncovered. The melting pot of backgrounds in Suriname was eye opening to me, and though there isn’t a lot of narrative plot, the characters and their complicated connections were really interesting to follow. Definitely worth the read!
![Profile Image for [ashes].](https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/users/1545842040i/22080900._UX200_CR0,50,200,200_.jpg)
July 3, 2021
De geschiedenis en ontwikkelingen van een familie in Suriname met thema’s als de rol van familie, de macht van kennis en geschiedenis, de rol van religie, emancipatie (of het gebrek daaraan) en seksualiteit.
Het verhaal draait rondom de laatste dagen van haar oudste lid, grootmoeder Bee, terwijl hij kinderen en kleinkinderen pogen verder te gaan in hun eigen leven. De manier waarop Roemer de gebeurtenissen ontwikkelt in haar boek en deelt met de lezer zit goed in elkaar. Daarnaast is het ook belangrijk om te lezen hoe de impact van kolonisatie na siddert in een land en stad waar een overheerser was.
Verder nog een paar dingen die het noemen waard zijn in het boek:
- Het taalgebruik, soms licht poëtisch, maar vooral bedoelt als authentieke vertelling.
- Het leidmotief van het gebroken wit dat keer op keer opduikt en zich ontwikkelt als een rivier met verschillende vertakkingen.
Toegeven, ik lees (te) weinig Nederlandse literatuur, maar ik zou dit boek zo in een canon plaatsen.
Het verhaal draait rondom de laatste dagen van haar oudste lid, grootmoeder Bee, terwijl hij kinderen en kleinkinderen pogen verder te gaan in hun eigen leven. De manier waarop Roemer de gebeurtenissen ontwikkelt in haar boek en deelt met de lezer zit goed in elkaar. Daarnaast is het ook belangrijk om te lezen hoe de impact van kolonisatie na siddert in een land en stad waar een overheerser was.
Verder nog een paar dingen die het noemen waard zijn in het boek:
- Het taalgebruik, soms licht poëtisch, maar vooral bedoelt als authentieke vertelling.
- Het leidmotief van het gebroken wit dat keer op keer opduikt en zich ontwikkelt als een rivier met verschillende vertakkingen.
Toegeven, ik lees (te) weinig Nederlandse literatuur, maar ik zou dit boek zo in een canon plaatsen.
Read
June 6, 2019Ik heb geen idee hoe ik dit boek moet beoordelen. De taal is ontzettend geconcentreerd, er is weinig plot, en de verhaallijnen lopen niet chronologisch. Het is een heel rijk boek, dat waarschijnlijk herlezing beloont.
Ik weet alleen niet zeker of dat er ooit van komt.
Ik weet alleen niet zeker of dat er ooit van komt.
November 23, 2020
Na 100 bladzijdes ben ik gestopt. Het verhaal is boeiend maar ik struikelde te vaak over haar zinnen. Het ontbreekt ook aan leestekens. Dat hoeft op zich geen bezwaar te zijn maar bij dit boek is het dat wel, ook omdat ze soms een afwijkende woordvolgorde hanteert.
May 5, 2020
mooi beschreven familieverhaal vanuit oma , haar dochters en kleindochters. Inkijkje in de Surinaamse samenleving en beleving van het leven en de aanstaande dood van oma.
Read
February 2, 2021Did not finish.
Ik begon dit boek met hoge verwachtingen, maar ik vond het zo stroef... het verhaal, maar ook de personages. Helaas...
Ik begon dit boek met hoge verwachtingen, maar ik vond het zo stroef... het verhaal, maar ook de personages. Helaas...
March 27, 2021
Geboeid maar ook verwonderd gelezen. Ik weet niet of ik dit goed op waarde kan schatten.
August 6, 2021
Echt wel indrukwekkend, maar stylistisch is het even zoeken of het bij je past.
September 20, 2020
Gebroken Wit is een heel intuïtief geschreven boek over de Surinaamse familie Vanta. Spil van de familie is grootmoeder Bee. Net zoals in echte families is niets zoals het lijkt, althans wanneer je de familie net leert kennen. Terwijl niemand ze hardop uitspreekt sluimeren er een heleboel vragen en geheimen. In het zicht van het sterfbed van Oma Bee worden allerlei geheimen min of meer opgehelderd, hoewel er vraagtekens blijven. Terwijl kleindochter Imker voor haar zorgt, zweeft Bees leven als moeder en grootmoeder aan haar geestesoog voorbij. Haar sterfbed is ontwrichtend voor het broze evenwicht in de familie Vanta,
Roemer laat heel mooi zien hoe multicultureel de Surinaamse samenleving is en wat voor impact de hiërarchie van ras, kleur en geloof heeft op de opgroeiende kinderen. Moeder Louise heeft in ieder geval één doel en dat is dat al haar meiden een onderwijsbevoegdheid halen, zodat ze later voor zichzelf kunnen zorgen in een maatschappij waarin vaders vaak afwezig zijn of niet de financiële middelen hebben om voor hun gezin te zorgen.
Het zijn de vrouwen in de familie Vanta die het verhaal dragen. Zij hebben geen mannen nodig, niet echt tenminste. Het gezelschap is fijn, de seks ook, vaak heftig beschreven. Het is een verhaal van bedrog, incest, verkrachting, maar ook de vrouwen zijn niet vies van seks.
Het verhaal sleept je mee. Het raakte me doordat het gevoelsleven van de vrouwen als het ware tussen de regels te lezen is. Je moet goed op blijven letten omdat er binnen hoofdstukken tussen personages en tijdsperspectieven wordt geschakeld, maar daardoor is het juist ook interessant. En verder geeft het vooral veel te denken. Over de rol van huidskleur: hoe witter hoe beter; over de impact van een slavernijverleden. Een boek dat erom vraagt om het nogmaals te lezen.
Roemer laat heel mooi zien hoe multicultureel de Surinaamse samenleving is en wat voor impact de hiërarchie van ras, kleur en geloof heeft op de opgroeiende kinderen. Moeder Louise heeft in ieder geval één doel en dat is dat al haar meiden een onderwijsbevoegdheid halen, zodat ze later voor zichzelf kunnen zorgen in een maatschappij waarin vaders vaak afwezig zijn of niet de financiële middelen hebben om voor hun gezin te zorgen.
Het zijn de vrouwen in de familie Vanta die het verhaal dragen. Zij hebben geen mannen nodig, niet echt tenminste. Het gezelschap is fijn, de seks ook, vaak heftig beschreven. Het is een verhaal van bedrog, incest, verkrachting, maar ook de vrouwen zijn niet vies van seks.
Het verhaal sleept je mee. Het raakte me doordat het gevoelsleven van de vrouwen als het ware tussen de regels te lezen is. Je moet goed op blijven letten omdat er binnen hoofdstukken tussen personages en tijdsperspectieven wordt geschakeld, maar daardoor is het juist ook interessant. En verder geeft het vooral veel te denken. Over de rol van huidskleur: hoe witter hoe beter; over de impact van een slavernijverleden. Een boek dat erom vraagt om het nogmaals te lezen.
July 13, 2024
My rating is somewhere between 3.5 and 4.0.
Unlike On A Woman's Madness, this novel takes a really long time to crescendo, and is a test of one's patience, dedication and trust of Roemer's writing genius to eventually land the blow. In this novel, Roemer lands several blows, but only quite late in the novel in my opinion. Along the tedious journey, however, we are treated to several nuggets of Surinamese and European History, the ills and effects of colonialism on two continents, separated by the Atlantic Ocean, and the white and male-dominant power structures that existed in 1966 Suriname (and today).
I'll probably have more to say on this novel soon.
Unlike On A Woman's Madness, this novel takes a really long time to crescendo, and is a test of one's patience, dedication and trust of Roemer's writing genius to eventually land the blow. In this novel, Roemer lands several blows, but only quite late in the novel in my opinion. Along the tedious journey, however, we are treated to several nuggets of Surinamese and European History, the ills and effects of colonialism on two continents, separated by the Atlantic Ocean, and the white and male-dominant power structures that existed in 1966 Suriname (and today).
I'll probably have more to say on this novel soon.
July 29, 2024
Astrid Roemer did not come to play! As we saw in “On A Woman’s Madness”, she is an author who is not afraid to venture into dark, scary places with eyes wide open. Trigger warning - there is sexual violence. So much of it that the reader receives it as commonplace. While the scenes are not particularly graphic, Ms. Roemer is not interested in gently guiding pearl clutching middle aged ladies such as myself through emotional minefields. The responses of the victims of sexual violence are not catechism sanctioned. I was bewildered, but at the same time, I nodded my head: of course, that is a perfectly foreseeable human reaction. There is also a lot of sex in this book which is not trauma inducing. Ms. Roemer was clearly never a candidate for nun’s vows.
Sizzling sex aside, this is a novel concerned with examining trying family dynamics and professing faith in the possibilities of reconciliation and breaking cycles of trauma. I had to take a few mental health breaks while reading it, but Ms. Roemer’s prose, so beautifully rendered in English by Lucy Scott and David McKay, is compelling. Unable to sleep last night, I picked up the novel at 3:00 a.m., convinced that reading in bed would lull me to sleep. At 6:00 a.m., with 16 pages left to go, I put it down for a mental health break. By 6:40 a.m. I was done reading it; walking around my house breathless; exhaling, wow, wow, wow!
My friends and I discuss the novel here
https://youtu.be/2Xb8Yj4TP98?si=XUY3n...
And speak with the author here https://youtu.be/PYt14uI_YLA?si=hWw7c...
Sizzling sex aside, this is a novel concerned with examining trying family dynamics and professing faith in the possibilities of reconciliation and breaking cycles of trauma. I had to take a few mental health breaks while reading it, but Ms. Roemer’s prose, so beautifully rendered in English by Lucy Scott and David McKay, is compelling. Unable to sleep last night, I picked up the novel at 3:00 a.m., convinced that reading in bed would lull me to sleep. At 6:00 a.m., with 16 pages left to go, I put it down for a mental health break. By 6:40 a.m. I was done reading it; walking around my house breathless; exhaling, wow, wow, wow!
My friends and I discuss the novel here
https://youtu.be/2Xb8Yj4TP98?si=XUY3n...
And speak with the author here https://youtu.be/PYt14uI_YLA?si=hWw7c...
Want to read
January 5, 2024Set in Suriname.
Displaying 1 - 24 of 24 reviews