(view spoiler)[احساس دوگانهی شادی و غم بهم میده. از یه طربرای کودکان سیستان که می‌خواهند از نو بسازند.
وای. چه قشنگ بود. انقد قشنگ که نمی‌دونم چی بگم.
(view spoiler)[احساس دوگانهی شادی و غم بهم میده. از یه طرف داستان زیباست و از اون طرف مایی که خرگوش زندگیمون رو نداریم چی؟ به این فکر میافتم که من کی رو دارم؟ من وقتی ناراحتم چیکار میکنم؟ جوابی ندارم. من حتی خرگوش کسی نیستم. حتی مرغ و خرس و فیل و باقی جک و جونورای این کتابه هم نیستم برای دیگران. یه جورایی وقتی آدم وجود داشتنش رو شرطی می‌کنه به دیگران و این‌که اونها بشناسنش و اونها باهاش در ارتباط باشن، تو همچین موقعیتی... انگار وجود ندارم. (hide spoiler)]...more
ای لعنت بهت جمهوری اسلامی که هر داستانی می‌خونم هیولاش نماد توئه. همه‌ی شرورها و دموگورگن‌هایی که می‌خونم و نابودی‌ها و ترس‌هایی که به بار می‌آرن یادآای لعنت بهت جمهوری اسلامی که هر داستانی می‌خونم هیولاش نماد توئه. همه‌ی شرورها و دموگورگن‌هایی که می‌خونم و نابودی‌ها و ترس‌هایی که به بار می‌آرن یادآور توئن. دیگه این داستانها قرار بود سنگر امنم باشه. این گزینگفتهی مایک حرف دل ماست:
I used to be scared, all the time. Scared at school, scared at home, what people thought of me. But in-game I was always brave, and that changed everything. It showed me how to fight monsters. Monsters at schools and... and... And now the monsters are real. The guys used to be scared of the ِDemogorgon showing up. And then we met something way worse. Not our characters with their magic and their weapon. Us. How are we supposed to go back to playing a fantasy game, when we've already fought real monsters?
[image]
داستان در چهار خط زمانی مختلف بچه‌ها رو نشون میده که چطور همیشه پیوند بینشون بازی دانجنز اند دراگونز بود. یک خط زمانی در ده سالگی بجههاست، قبل از شروع سریال، زمانی که هنوز داستین جزءشون نشده بود. دانجنز اند دراگونز باعث شد داستین اصلاً با این بچه‌ها آشنا بشه. خط زمانیهای بعدی پایان فصل یک، پایان فصل دو و پایان فصل سه هستن. این بازی همواره سنگر امنشون بوده. تصور شجاع بودن، نجات دادن، تصور این‌که خودشون داستان خودشون رو بسازن. با هم.
[image]
پینوشت: از اونجایی که از باختن متنفرم در کمال شرمساری تعداد کتابهای چالش گودریدزم رو کم کردم که یه وقت نبازم. حالا معنیای هم نمیده ها. ولی نباید ببازم. :))...more
برایم تعریف کرد که مادرش مُرده و پدرش از ترس این‌که زندگی تک‌دخترش «به تباهی کشیده شود»، او را دور از وطن به مدرسه فرستاده است. گفت یک لغزش دختر به
برایم تعریف کرد که مادرش مُرده و پدرش از ترس این‌که زندگی تک‌دخترش «به تباهی کشیده شود»، او را دور از وطن به مدرسه فرستاده است. گفت یک لغزش دختر به معنی بی‌آبروییِ خانواده است و صرفاً با خون پاک می‌شود. بکارت شامیلا ارزشمندتر از زندگی او بود.
ایزابل آلنده در این کتاب که در دوران قرنطینه کرونا نوشت، ادعا می‌کنه که بیشتر میخواد گپوگفتی خودمانی داشته باشه تا موعظه و نصیحت. برای همین می‌شه گذر کرد از بعضی حرفهای عجیبش، تعمیم دادنهاش، و گاهی توهینهای زیرپوستیش. چون قراره گپ خودمونی باشه و اگه توی گپ خودمونی تعریف نکنی که یه روز به پسرت گفتی به جای بچه پس انداختن سگ بزرگ کنه، پس کجا تعریف کنی؟
ایزابل آلنده زنه، پیره، مادره، عاشقه، و فمینیسته. در تمام کتاب خودش رو با این مولفهها تعریف می‌کنه و دربارهشون حرف میزنه، این‌که چطور هویتش دستخوش تغییر شد و چطور خودش رو از دنیای اطرافش متفاوت میدید. آزادانه عقایدش رو درباره سالمندی، مهاجرت، تجاوز، خشونت علیه زنان، شهوت زنانه، پایان خودخواسته بارداری، مرگ خودخواسته و بیش از هرچیز زنان ومردسالاری بیان می‌کنه. بسیار از مواجههش با افرادی تعریف کرده که نسبت به اندیشههای فمینیستی اون بیمیل بودند. خودش به دخترش پائولا که جزء این افراد بود، گفته: «اگر واژهی فمینیسم به هر دلیلی برایت خوشایند نیست، واژهی جدیدی پیدا کن. اسم، کمترین اهمیت را دارد. مهم این است که برای خودت و خواهرهایت توی بقیه جاهای دنیا کاری بکنی، چون بهش نیاز دارند.»
در یکی از بخشهای حقیقتاً ترسناک کتاب، تجربهش رو از همراهی با دختری پانزده ساله تعریف می‌کنه که باید به دور از چشم خانواده و بهصورت غیرقانونی بارداریش رو پایان بده. شرایط وحشتناکه، با رشوه و پنهانکاری و بدون تجهیزات مناسب پزشکی انجام می‌شه. ایزابل آلنده وحشتش رو از حالتی که عمل بدون بیهوشی انجام می‌شه، بیان می‌کنه و به قول خودش در کابوسهاش زندگیش کرده. حقیقت اینه که غیرقانونی شدن پایان خودخواسته بارداری واقعاً تعدادش رو کم نمیکنه، بلکه تعداد زنانی رو که مجبورند در شرایط بد و غیربهداشتی انجامش بدن بیشتر می‌کنه و جونشون رو در خطر میندازه. من به شخصه فقط با تماشای فیلمی که دختری سفیدپوست در دل آمریکا به ایالتی سفر کرد و به طور بهداشتی و قانونی به بارداریش پایان داد حالم بد شد، نمیتونم تصور کنم ایزابل آلنده چی دیده و اون دختر چی کشیده. در ادامه نظر چند مسئول بیخاصیت آمریکایی رو بیان می‌کنه؛ یکیشون معتقد بود اگه افرادی رو که با تجاوز یا زنای محسنه به دنیا اومدن حذف کنی اصلاً چیزی از جمعیت جهان نمیمونه! و با عادیسازی تجاوز، به دنبال الغای حق پایان خودخواسته بارداری بود. یکی دیگه هم که کلاً معتقد بودن بدن زن خودش روشهایی داره که تفاوت بین تجاوز و بقیه عملهای جنسی رو بدونه و باردار نشه. :////
لابهلای کتاب هرازگاهی شعرهایی زیبا گنجانده شده با مفاهیم مربوط به کتاب؛ مانند مبارزه زنان، هرزهنکوهی، وطن و مهاجرت، و احساس جوانی. دوباره پا به خیابانها خواهم نهاد که سانتیاگو از آنها خونآلود بود و در میدان زیبای آزادگشتهای به گریه برای غایبان خواهم ایستاد پابلو میلانس، «دوباره پا به خیابانها خواهم نهاد»
بریدهای از کتاب: پدربزرگم نمیخواست بداند؛ از نظرش اینها چیزی جز شایعه نبود و هیچکدام از این اتفاقات برای ما نمیافتاد. به من دستور میداد در سیاست دخالت نکنم، ساکت بنشینم سر خانهزندگیام و به فکر شوهر و بچههایم باشم. نصیحتم میکرد: «قصهی آن طوطیه را یادت میآید که میخواست با بالهایش جلوی حرکت قطار را بگیرد؟ قطار لهولوردهاش کرد. حتی پرهایش هم بهعنوان مدرک باقی نماند. این چیزی است که میخواهی؟» این پرسش بلاغی چند دهه است ولم نکرده: چه میخواهم؟ ما زنان چه میخواهیم؟ بگذارید حکایت قدیمی خلیفه را برایتان یادآوری کنم. در شهر افسانهای بغداد، دزد سابقهداری را نزد خلیفه بردند تا ببینند حکمش چیست. مجازات معمول این بود که دستهایش را قطع کنند، اما معلوم نیست آن روز خلیفه از دندهی خوبی بلند شده بود و به راهزن راه نجاتی پیشنهاد داد. گفت: «بگو زنان چه می‌خواهند تا آزاد شوی.» مرد قدری اندیشید و پس از نیایش به درگاه الله و پیامبر خود، پاسخی زیرکانه داد: «ای خلیفهی والامقام! زنان می‌خواهند که دیگران به حرفشان گوش بدهند. ازشان بپرسید چه می‌خواهند، خودشان خدمتتان خواهند گفت.»
DNF 68%. I can't take this anymore. I CAN'T. This is such a load of boring poppycock.DNF 68%. I can't take this anymore. I CAN'T. This is such a load of boring poppycock....more
آیشمن، ص 227: «فرمان‌گزار حکومت خوب، خوش‌شانس است و فرمان‌گزار حکومت بد، بدشانس. من شانس نیاوردم» آرنت، ص 157: «مگر او که بود که بخواهد قضاوت کند؟ مگر آیشمن، ص 227: «فرمان‌گزار حکومت خوب، خوش‌شانس است و فرمان‌گزار حکومت بد، بدشانس. من شانس نیاوردم» آرنت، ص 157: «مگر او که بود که بخواهد قضاوت کند؟ مگر او که بود که بخواهد افکار خودش را درباره این موضوع داشته باشد؟» هانا آرنت سعی نمیکند بار تقصیر را از دوش آیشمن بردارد یا مسئولیت اصلی کارهای خود او را به گردن دیگران بیندازد، بلکه از نسبت دادن «شر» به آیشمن بیزار است و «شر» جدیدی تعریف میکند. شرّی مبتذل و ریشهگرفته از بردهی سیستم بودن و فکر کردن را به مافوقها سپُردن.
با توجه به این‌که اکثر انتخابهای ما واقعاً «انتخاب» نیستند و تاثیرگرفته از تکتک جزئیات محیط زندگی و رشد و تربیتماناند، آیا آیشمن واقعاً هیچ انتخابی جز این‌که رئیس ادارهی مربوط به یهودیان شود، نداشت؟
_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=_=
یادم نیست دقیقاً بحث درباره چی بود که سینا کتاب رو بهم پیشنهاد کرد، اما درباره شخصیت یه داستانم بود. فکر کنم چون اون شخصیته هم بدون این‌که خودش بخواد عضو یه سیستم سرکوب شده بود و اوامرش رو انجام میداد، سینا به ابتذال شر تشبیهش کرد. هممم مطمئن نیستم ولی فکر کنم شخصیتم با آگاهی به این‌که چه گندی داره میزنه و از درد نان اون کارها رو میکرد تا چیزِ دیگر. و اتفاقاً کل پوینت من این بود که اتهام اصلی به سمت سیستمه نه محصولهاش در حالی که هانا آرنت کلاً سعی داره نوع جدیدی از شر تعریف کنه. بههرحال بسی سپاسگزارم از پیشنهادش. ...more
آشکار است که ارزش‌های زنان اغلب با ارزش‌هایی که به دست جنسیت دیگر وضع شده، متفاوت است؛ طبیعتا چنین است. با این حال این ارزش‌های مردانه است که غالب می
آشکار است که ارزش‌های زنان اغلب با ارزش‌هایی که به دست جنسیت دیگر وضع شده، متفاوت است؛ طبیعتا چنین است. با این حال این ارزش‌های مردانه است که غالب می‌شود؛ مثال پیش‌پاافتاده‌اش این است که فوتبال و ورزش مهم هستند و مُدپرستی و خرید لباس، بی‌ارزش. و این ارزش‌ها ناگزیر از زندگی به داستان منتقل می‌شوند. منتقدان می‌پندارند فلان کتاب مهم است، چون درباره‌ی جنگ است و بهمان کتاب بی‌اهمیت است، زیرا به احساسات زنان در اتاق نشیمن می‌پردازد.
نخستین باری که با «اتاقی از آن خود» آشنا شدم، متوجه نبودم کتاب قراره چی باشه. چند صفحه خوندم و نمیفهمیدم فیکشنه یا نانفیکشنه، راوی قراره کی باشه و آخرش میخواد داستان بگه یا مقاله بنویسه. کتاب رو رها کردم و چند روز پیش دوباره به سمتش برگشتم. سعی کردم دقت بیشتری روش داشته باشم. نثر رو بلعیدم و تازه فهمیدم خلاقیت متن همینجاست. صادقانه بگم هنوز هم خیلی چیزاش هستن که نمیفهمم و توی تحلیل چپترها هم نفهمیدم ولی دیگه فقط به عنوان ویژگی کتاب پذیرفتمشون. راوی هویت خودش رو نامعلوم باقی میذاره؛ گرچه مشخصه که گاهی نمیتونه از زبان کسی جز خود وولف باشه. اون به خواننده میگه که میتونید من رو مری بیتون، مری سیتون یا مری کارلایل بنامید و اهمیت نداره، و در ادامه همین نامها را جزء شخصیتهای کتاب می‌کنه. با مری سیتون گفتگو می‌کنه و نثر مری کارلایل رو تحلیل می‌کنه. راوی وولفه و مری بیتون و مری سیتون و مری کارلایل و هر زن دیگر، راوی‌ای جهانی. این ابهام به گونهای نقطه قوتشه.
به نظر می‌رسه وولف آزادی زنان رو از مردان انتظار نداره. در بخشی درباره حق تحصیل زنان مینویسه، و زحمت بسیاری که برای جمع کردن سی هزار پوند جمع شده که کفاف امکانات رفاهی تحصیل زنان رو هم نمیداده. وولف از مادران فقیر و مادران اونها اظهار خشم می‌کنه، زنانی که هیچ پولی نداشتند که برای تحصیل دخترانشون کنار بذارن. «سخت برآشفتیم و فقر شرمآور جنسیت خود را تحقیر کردیم» از مردان انتظاری نداره؛ مردانی که «پولشان را، مثل پدرها و پدربزرگهایشان، برای ایجاد کرسیهای استادی و تحقیق و جایزه و بورس جهت استفاده افراد جنسیت خود باقی میگذاشتند» و با این حال میدونه انتظار داشتن از مادران نسلهای پیشین احمقانهست «زیرا در وهله نخست، کسب درآمد برای آنها غیرممکن بود، و در وهله دوم، اگر هم ممکن بود، قانون آنها را از حق تملک پولی که به دست میآوردند محروم کرده بود».
[image]
وولف داستان غمانگیزی از این مینویسه که چی میشد اگه شکسپیر خواهری داشت که مثل اون به ادبیات علاقه داشت؟ اون نمیتونست آثار بزرگان ادبیات رو بخونه، تحصیل مناسبی داشته باشه و خانوادهش ازش میخواستن بهجای این‌که سرش توی کتاب باشه به مهارتهای زنانه و غذا و وصله برسه. شاید به زور و زود ازدواج کرده، شاید وقتی جلوی تماشاخانه ایستاد مسخرهش کردن، «چه کسی میتواند خشم و استیصال قلب شاعری را که در جسم زنی اسیر شده اندازه بگیرد؟» و سرانجام جون خودش رو گرفته. وولف این رو داستان زندگی احتمالیِ هر زن با ذوق ادبی در اون دوران میدونه، گرچه که فکر نمیکنه از اول پیشزمینهی ظهور و پرورش چنین ذوقی برای زنان اصلاً موجود نبوده که زنی بخواد ابراز علاقه به ادبیات بکنه. «زندگی آزاد در لندن قرن شانزدهم برای زنی شاعر و نمایشنامهنویس به معنای چنان فشار عصبی و معضلی بود که احتمال داشت او را از پا دربیاورد.» از این رو زنان به هویت موازی پناه میبردن و برای خودشون اسم مستعار مردانه انتخاب میکردن. «گمنامی در رگهای زنان جاری است».
«کلوئه الیویا را دوست داشت.» وولف در بخشی از کتاب به هویت شخصیتهای زن در کتابها میپردازه. «به نظرم عجیب بود که تمام زنان بزرگ داستان تا زمان جین آستن نه تنها از دید جنسیت دیگر، بلکه فقط در رابطه با آن جنسیت مطرح شدهاند». وولف اشاره می‌کنه که شخصیتهای زن در کتابهای پیشین در رابطه با مرد هویت خودشون رو پیدا میکردن، اونا مادر و دختر و معشوقه و فاحشه و خدمتکار بودن. بنابراین براش مهمه که در کتابی که میخوند به این جمله برخورد: «کلوئه الیویا را دوست داشت». دو زن که در ارتباط با همدیگه مطرح میشن و هویتی از خودشون دارن و به مردها گره زده نشدن. به زبان ساده توی آزمون بکدل موفق شدن.
تناقضی که توی صحبتهاش حس کردم درباره ارزش‌های زنانه و مردانه بود. وولف اشاره می‌کنه که ارزش‌های مردانه غالبند - توی گزینگفتهای که ابتدای ریویوم گذاشتم مشخص بود - و نگاهی منتقدانه به کمارزش شمردن تجربیات زنان داره. چیزی که هنوز هم وجود داره؛ دخترهایی که صورتی رو تحقیر میکنن چون رنگی زنانهست و اونها نمیخوان «مثل بقیه دخترها» باشن. چون مثل بقیه دخترها و دخترانه بودن تحقیرآمیزه و چه بیشتر دختری خوشحال می‌شه اگه بهش بگن متفاوته و رفتارهای پسرانه داره. وولف اشاره می‌کنه که «این کتابها از فضائل مردانه تجلیل میکنند، ارزش‌های مردانه را تایید و دنیای مردان را توصیف میکنند» و تاریخ رو تاریخ مردان میدونه و جویای دونستن حقایقی از جزئیات زندگی عمومی زنهاست که به گفتهی اون تا قرن هجدهم خبری ازشون نبوده. «در سالهای پایانی قرن هجدهم تغییری رخ داد که اگر قصد داشتم تاریخ را از نو بنویسم، آن را بیشتر توصیف میکردم و به آن بهای بیشتری میدادم تا به جنگ‌های صلیبی یا جنگ‌های رُز. زن طبقه متوسط نوشتن را آغاز کرد.» پس می‌شه گفت وولف نگاهی انتقادی به این جهانِ مردمحورِ کتابها - ادبیات، تاریخ، علم و... - داره: در حالی که گویا خودش هم از این دیدگاهِ حقیر پنداشتن تجربیات زنانه در امان نمونده و دقیقاً تجربیات مردانه رو دارای ارزش نوشتن میدونه. اشاره می‌کنه که مرد به علت تجربیات بیشترش که محدود به خانه و محل زندگی نیستند، زندگی رو بهتر چشیده و از این رو میتونه بهتر بنویسه. مردان فرصتی برای دیدن جهان و حضور در جامعه دارند در حالی که «خانه» قلمروی زنانه و محدود و به گفتهی شاعری «خانهی بندگی». اگرچه وولف به طرز زیبایی توصیف می‌کنه که چگونه هر اتاق متفاوته و نیروی خلاقه زنان در هزاران سال در دیوارهای خانه نفوذ کرده، و از زنان میخواد این تجربیات رو با نثری غیرمردانه بنویسند و چه حیف میدونه که زنان بخوان خودشون رو مانند مردان بکنند.
در بخشی از کتاب راوی میبینه که بسیار کتابها درباره زنان به قلم مردان هستند ولی کتابی درباره مردان به قلم زنان وجود نداره. وولف طنزآمیز فکر می‌کنه که گویا موضوع جنسیت - زن - هرکی بوده رو جلب کرده که دربارهش بنویسه، حتی «مردانی که هیچ صلاحیتی ندارند جز این‌که زن نیستند.» این چیزیه که جان استوارت میل هم توی رسالهش بهش اشاره می‌کنه، این‌که چطور دانشهایی برای زنان ممنوعند که حتی ابلهترین مرد اجازه فعالیت در اون رو داره. مرد میتونه به راحتی وارد کتابخانه بشه و درباره ذات زنان رساله بنویسه و بدون این‌که ماهی کوچک افکارش رو به علت نشستن روی چمنها بپرونند، بیندیشه؛ بههرحال اون مرد صلاحیت داره چون زن نیست و همین کافیه. هوم؟
وولف خشمگینه، چه نشون بده و چه نه. چه زمانی که به‌خاطر محرومیت از ورود به کتابخانه «با عصبانیت از پلهها پایین میآمدم» و چه هنگامی که بهطور خنثی نظریات تحقیرآمیز اندیشمندان در رابطه با زنان رو بررسی می‌کنه، خشمگینه. می‌تونم ببینم که هنگام فشار دادن قلم بر کاغذ، جایی از کاغذ رو سوراخ کرده. اما زیاد این رو نشون نمیده. زیر تصاویر رنگارنگ توصیفها و افکار پراکندهش پنهان می‌کنه و در عوض با امید حرف میزنه. با امید، خشم و التماس از زنان میخواد که فعالیت کنند، بنویسند چون دیگه چقدر میخوان گمنام و نادان باقی بمونن؟ وولف امید داره که پول و اتاقی از آن خود برای اونکه زنان بتونن بنویسن کافی باشه - حالا میدونیم که نیست. خودش هم میدونست که نیست، همونطور که در بخشی از کتاب گفت که دلسردیها واقعاً مهمه و نوابغ به حرفهایی که دربارهشون زده می‌شه اهمیت میدن. وولف میگه که این دلسردی برای زنان چقدر از دلسردی مردان متفاوت بوده: «دنیا به او همچون مردان نمیگفت اگر میخواهی بنویس، برای من فرقی نمیکند بلکه با قهقهه میپرسید میخواهی بنویسی؟ نوشتهی تو به چه دردی میخورد؟» اما باز هم امید داره. امید به این‌که سالی پانصد پوند و اتاقی از آن خود کافی باشه. [image]...more
بیشتر شبیه مجموعه‌ای از تکالیف دانشجوها بود تا کتابی که واقعاً بخواد اصول و مبانی ترجمه رو آموزش بده. بخش اول کتاب (پنجاه صفحه‌ی نخست) توضیحات مختصری دبیشتر شبیه مجموعه‌ای از تکالیف دانشجوها بود تا کتابی که واقعاً بخواد اصول و مبانی ترجمه رو آموزش بده. بخش اول کتاب (پنجاه صفحه‌ی نخست) توضیحات مختصری درباره وضعیت آموزش ترجمه در دانشگاههای ایران داشت (نگارنده قبل از انقلاب تدریس میکرد) و تاریخچهی بسیار مختصری از ترجمه در غرب و ایران نوشت و اشکالات ترجمهی بد. در کل توضیحات بسیار بسیار مختصر و ناکافی بودند. صد صفحه‌ی بعد شامل تکالیف دانشجویانی می‌شه که ترجمهی چند کتاب رو با نسخهی اصلی مقایسه و اصلاح کردند. خوندنش جداً کسلکننده بود، بهجز بخشهایی که نگارنده دقیق توضیح میداد مشکل فلان ترجمه چیه و چرا و چطور باید درست بشه. بماند که توی خود ترجمههای «اصلاحشده» هم لغزشهایی بود. شاید از کتابی صد و پنجاه صفحه‌ای که مال چهل و خردهای سال پیشه نباید انتظار زیادی داشت....more
این کمیک مثل ریبوتی از فیلم «جمعه سیزدهم» می‌مونه، یک وحشت دهه هشتادیِ دیگه، منتها کمیک پایان اسکوبیدوییبابا من دارم نمی‌تانم. کِی ده تیر می‌شه دیگه.
این کمیک مثل ریبوتی از فیلم «جمعه سیزدهم» می‌مونه، یک وحشت دهه هشتادیِ دیگه، منتها کمیک پایان اسکوبی‌دویی داره. داستان بین فصل دوم و سوم اتفاق میافته و روی داستین تمرکز داره که توی کمپ علمیشه؛ جایی که درست مثل مدرسه می‌مونه، با این تفاوت که بچههای نِرد واقعاً میخوان اونجا باشن و اونجا علم چیز خفن و جذابیه. این چیزیه که داستین توی خونه و مدرسهش نداره. برای همین حتی با این‌که دوستهاش پیشش نیستند، توی کمپ علمی خوش میگذرونه. و ایده‌ی داستین از خوشگذرونی چیه؟... بله... دنبال کردن یه قاتل روانی توی جنگل....more
رویدادهای این کمیک بین فصل دو و سه سریال استرنجر ثینگز اتفاق می‌افتن. خطر لو رفتن پایان فصل دو در ادامه‌ی ریویو.
(view spoiler)[باب به تازگی مُرده و ویلرویدادهای این کمیک بین فصل دو و سه سریال استرنجر ثینگز اتفاق می‌افتن. خطر لو رفتن پایان فصل دو در ادامه‌ی ریویو.
(view spoiler)[باب به تازگی مُرده و ویل داره با مرگ اون کنار میاد. [image] معلم علوم بچه‌ها، آقای کلارک، نقشهای رو پیدا می‌کنه که بیست سال پیش وقتی باب دانشآموز نرد مدرسه بود، اونو ساخته بود و ویل تصمیم میگیره با وجود توفان برف سرنخها رو دنبال کنه. به نظر می‌رسه ویل دنبال بخشی از وجود باب میگرده که مثل قبل پیشش باشه و بهش بگه وقتی با ترسهات روبهرو میشی فقط داد بزن برن گم شن! اما وقتی واقعاً به این حقیقت می‌رسه، این که باب واقعاً مُرده، چیز جادوییای در کار نیست که اونو برگردونه یا گنجینهای به جا بذاره یا همه‌ی اینا صرفاً یه فیلم ماجراجویانه باشه، پذیرشش براش سخته. ویل سرخوردهست. ولی تنها نیست.
استرنجر ثینگز طبق رسالت همیشگیش که رفرنسهای فراوانی به آثار محبوب دهه هشتاد میزنه، اینجا هم به فیلم «گونیز» اشاره داره که در اون هم چند بچه نقشهای رو راهنمای خودشون میگیرن و دنبال گنج میگردن. حتی در صفحه‌ی آخر کمیک پوستر فیلم «گونیز» با شخصیتهای استرنجر ثینگز نقاشی شده: [image] (hide spoiler)]...more
اين کميک داستان اريکاست، خواهر لوکاس، اما اصلاً شبيه اريکاي سريال نيست! من اريکاي سريال رو به‌خاطر اين‌که اون‌قدر تميز و حرفه‌اي ملت رو ديس مي‌کرد دوس
اين کميک داستان اريکاست، خواهر لوکاس، اما اصلاً شبيه اريکاي سريال نيست! من اريکاي سريال رو به‌خاطر اين‌که اون‌قدر تميز و حرفه‌اي ملت رو ديس مي‌کرد دوست داشتم:)) اين اريکاي کميک فقط يه دختر خيالپرداز و دور افتاده از جامعه بود که زور ميزد توي تنها نقطهاي که دربارهش دانشي داره، (بازي دانجنز اند دراگونز) قدرتي داشته باشه. داستان تماماً درس اخلاقيه و عناصر ويژهي استرنجر ثينگز رو نداره. البته مخاطبهاي هدفش هم کودکان هستن ولي بازم من دوست نداشتم چون خب طبيعتاً وقتي کميک استرنجر ثينگز ميخونم انتظار محيط آشناي استرنجر ثينگز رو دارم. چه دليلي داره يه داستان تيپيکال کودکانه بخونم که صرفا اسم شخصيت فرعي استرنجر ثينگز رو دزديده؟......more
بعد از دیدنِ فصل چهارم سریال استرنجر ثینگز و بی‌صبری برای بخش دوم، نشستم کمیک‌هاش رو دانلود کردم که بخونم. این کمیک داستان بچه‌هاست که کریسمس رو با هاپبعد از دیدنِ فصل چهارم سریال استرنجر ثینگز و بی‌صبری برای بخش دوم، نشستم کمیک‌هاش رو دانلود کردم که بخونم. این کمیک داستان بچه‌هاست که کریسمس رو با هاپر و خانواده ویل جشن میگیرن. هنگامی که میخوان یه فیلم کریسمسی انتخاب کنن که با هم ببینن، چون الون تا حالا فیلم کریسمسی ندیده همه جوگیر میشن و داستان فیلمها رو براش اسپویل میکنن:)) و زیبایی ماجرا اینجاست که اون داستانهای کریسمسی با شخصیتهای استرنجر ثینگز نمایش داده میشن. مثلاً توی یک قسمت لوکاس داره داستان «چگونه گرینچ کریسمس را دزدید» رو برای الون تعریف می‌کنه و بهجای گرینچ، دموگورگن نقاشی شده. گوگولی و دلگرمکننده بود....more
شک داشتم فیلمش رو ببینم یا کتابش رو بخونم؛ به‌خاطر حجمِ کم‌ترِ کتاب رفتم سراغِ اون که ببینم داستان چطوریه و تم‌اش جذبم می‌کنه یا نه. و خب خوشحالم که اشک داشتم فیلمش رو ببینم یا کتابش رو بخونم؛ به‌خاطر حجمِ کم‌ترِ کتاب رفتم سراغِ اون که ببینم داستان چطوریه و تم‌اش جذبم می‌کنه یا نه. و خب خوشحالم که اول این کار رو کردم و دو ساعت زمان و هفتصد مگابایت اینترنت بابت فیلمش ندادم. گمونم آثار دکتر سوس تاریخ انقضا دارن. از یه سنی به بعد یه «نه» بزرگن....more
فردریک بکمن کسیه که وقتی ریدینگ اسلامپ گریبانگیرم می‌شه می‌تونم با خیال راحت برم سراغش.
شوما جوونا این بوچه‌ها رو بَرین شَر و به اون شَری‌های پودَرسوختفردریک بکمن کسیه که وقتی ریدینگ اسلامپ گریبانگیرم می‌شه می‌تونم با خیال راحت برم سراغش.
شوما جوونا این بوچه‌ها رو بَرین شَر و به اون شَری‌های پودَرسوخته گویین که بورگ هَنور نَمیرده! ما هنوز اینجا نَمیردیم! به اون توخمجنها بوگویین، شِنوفتی؟ ...more
وقتی ایده‌ی کوشولویی به ذهنت می‌رسه و به زور براش پیرنگ دست و پا می‌کنی:
_-_-_-_-_-_-_-_
استخوان‌های دوست‌داشتنی شروعی توفانی داشت؛ راوی‌ای که مُرده و کنجکاومون می‌کنه که چطور مُرده. البته خیلی زود جوابش رو هم میده، دقیقاً توی صفحه‌ی بعد. مرگش رو با جزئیات هولناک شرح میده و بعد...؟ دیگه اتفاقی نمیافته. دیگه داستانی وجود نداره. پاسخ تمام معماها از پیش داده شده. فقط ایدئولوژیزدگی، شخصیتهای مسطح و فضایی عاری از پرسشهای فلسفی درباره این موقعیت باقی مونده....more
انتظار نداشتم کتاب کودک سی‌وچهار صفحه‌ای با موضوعی تکراری (آزار جنسی کودکان) توی نقطه اوجش تحت تاثیر قرارم بده. به بچه‌ها ای پیشگیری بهتر از درمان است!
انتظار نداشتم کتاب کودک سی‌وچهار صفحه‌ای با موضوعی تکراری (آزار جنسی کودکان) توی نقطه اوجش تحت تاثیر قرارم بده. به بچه‌ها این رو معرفی خواهم کرد. توی دنیایی خیالی، اربابی ثروتمند و مشهور از پسربچهی زنی مراقبت می‌کنه که توی قصرش مشغول به کاره. همه اون ارباب رو دوست دارند، اما اون موقع بازی با پسربچه جاهای خصوصی اون رو طوری قلقلک میده که باعث ناراحتی بچه می‌شه. «نباید به کسی بگی، وگرنه تو و مامانت بدبخت میشید و این تقصیر تو خواهد بود!» ...more
Loading...
