Column: Over de Alpen

Elke dag liepen en klauterden we zo’n achttien kilometer op steil en stenig terrein en overbrugden we hoogteverschillen van duizend à vijftienhonderd meter. Vooraf had ik zorgen om een pijnlijke achillespees, maar dat bleek zo’n beetje het enige lichaamsdeel dat géén problemen gaf. Vanaf dag twee begon een knie zeer te doen en vanaf dag zeven een enkel. Klimmen ging nog goed, maar dalen werd steeds lastiger. Wankelend en zwaar leunend op mijn stokken deed ik mijn best niet in een afgrond te vallen en ook nog een beetje in de buurt van de groep te blijven.

Als ik aan het einde van de dag uitgeput in een berghut arriveerde, wachtte daar het Matratzenlager, waar we met z’n allen gingen ‘slapen’. De Matratzen zijn smal en dun en liggen pal naast elkaar. Onze tactiek was om en om te gaan liggen, zoals sardientjes in blik. De een met het hoofd bij de muur, de tweede met de voeten, de derde weer met het hoofd, enzovoort. Dan lig je weliswaar met je neus in andermans tenen, maar heb je wel een paar centimeter meer ruimte voor je schouders.

Er is natuurlijk altijd iemand die snurkt. Een groepsgenoot had daar iets op gevonden: een strookje leukoplast waarmee je boven- en onderlip aan elkaar plakt, zodat je mond niet openvalt. Hij deelde de leukoplast ruimhartig uit. Jammer genoeg werden ook met dichtgeplakte monden hele bossen omgezaagd.

‘s Morgens was het dringen geblazen bij de wastafels en die ene WC. In de spiegel zag ik een spook dat dag na dag witter werd, ingevallen wangen kreeg en donkerblauwe kringen onder de ogen. ‘Ik ben hard toe aan vakantie van deze vakantie’, dacht ik. Na het ontbijt verliet ik de hut met evenveel opluchting als waarmee ik de avond ervoor gearriveerd was.

‘Kon jij vannacht een beetje slapen?’, vroeg ik aan een groepsgenoot tijdens de eerste beklimming. Nee, zij had ook weinig geslapen. ‘Maar ach’, zei ze, 'het kan veel erger. Ik denk altijd maar als ik wakker lig in zo’n Matratzenlager: dit stelt niks voor. ‘s Nachts in een loopgraaf liggen in een oorlog, dat is pas erg.' ‘Dat is waar’, gaf ik toe, 'we hebben echt geluk.'