Перайсці да зместу

Рухавік унутранага згарання

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Рухавік унутранага згараньня (скарочана РУЗ) або тронкавы рухавік (ад фр. tronc — ствол) — тып рухавіка, цеплавой машыны, у якой хімічная энергія паліва (звычайна прымяняецца вадкае альбо газападобнае вуглевадароднае паліва), якое згарае ў рабочай зоне, пераўтвараецца ў механічную работу. Рухавік унутранага згарання ёсць прыстасаваннем, у якім хімічная энергія паліва пераўтвараецца ў карысную механічную працу. Першыя працы рухавіка ўнутранага згарання былі створаны Эцьенам Ленуарам[1].

Тэрмін рухавік унутранага згарання як правіла, ставіцца да рухавіка, у якім згаранне з перапынкамі, як то чатырохтактнымі і двухтактнымі поршневымі рухавікамі, а таксама да шасцітактнага поршневага рухавіка Ванкеля і ротарнага рухавіка. Другі клас рухавікоў унутранага згарання выкарыстоўваць бесперапыннае гарэнне: газавыя турбіны, рэактыўныя рухавікі і большасць ракетных рухавікоў, кожны з якіх з'яўляюцца рухавіком унутранага згарання паводле таго ж прынцыпу[1].

Рухавік унутранага згарання даволі моцна адрозніваецца ад рухавіка знешняга згарання, як то паравых рухавікоў або рухавіка Стырлінга, у якіх энергія падаецца працоўнай вадкасцю, якая не змешваецца з забруджанымі прадуктамі гарэння. Працоўнымі вадкасцямі могуць быць паветра, гарачая вада, вада пад ціскам ці нават вадкі натрый, які награваюць у нейкім катле.

Вялікая колькасць розных канструкцыяў для рухавіка ўнутранага згарання былі распрацаваны і пабудаваны з рознымі моцнымі і слабымі бакамі. Рухавікі ўнутранага згарання выкарыстоўваюцца ў якасці крыніцы сілкавання для аўтамабіляў, самалётаў і суднаў.

Зноскі