Idi na sadržaj

Antička Grčka

Ovo je bio istaknuti članak mjeseca.
S Wikipedije, slobodne enciklopedije

Akropolj iznad Atine.

Antička Grčka (grčki: Ἑλλάς) ili Stara Grčka bila je civilizacija koja je pripadala periodu historije Grčke od grčkog mračnog doba (9. stoljeće p.n.e.) do kraja antike (600. godine p.n.e.). Neposredno nakon ovog perioda započeo je rani srednji vijek i Bizantijska era. Otprilike tri vijeka nakon propasti Mikenske civilizacije tokom kasnog bronzanog doba, počeli su se stvarati grčki polisi započinjući arhajski period i kolonizaciju mediteranskog bazena. Nakon toga je uslijedio klasični period koji je započeo Grčko-perzijskim ratovima i trajao do 4. stoljeća p.n.e. Nakon osvajanja Aleksandra Velikog, helenistička civilizacija je procvjetala od srednje Azije do zapadnog dijela Sredozemnog mora. Helenistički period je završio rimskim osvajanjem i aneksijom istočnog Mediterana kada su uspostavljene rimske provincije Makedonija i Aheja. Klasična grčka kultura, posebno filozofija, je imala snažan utjecaj na antički Rim koji je svoju verziju kulture prenio u mnoge dijelove Sredozemnog bazena i Europu. Iz tog razloga, klasična grčka kultura se općenito smatra kolijevkom zapadne civilizacije koja je dala temelj modernoj zapadnoj kulturi.

Razdoblje stare Grčke

[uredi | uredi izvor]

Ne postoje određeni ili opće prihvaćeni datumi početka i kraja razdoblja stare Grčke. U uobičajenoj upotrebi to se razdoblje odnosi na cijelu grčku historiju prije osnivanja Rimskog Carstva, međutim historičari taj termin koriste preciznije. Tako neki autori u to razdoblje uključuju i razdoblja minojske i mikenske civilizacije (od oko 1600. godine p. n. e. do oko 1100. godine p. n. e.), dok drugi to osporavaju smatrajući da su te civilizacije, iako s grčkog govornog područja, dosta različite od kasnijih grčkih kultura, pa bi se trebale odvojeno svrstavati.

Prema tradiciji razdoblje stare Grčke počinje prvim Olimpijskim igrama 776. godine p. n. e., ali većina historičara danas produljuju taj termin unatrag do oko 1000. godine p. n. e. Tradicionalni datum kraja razdoblja stare Grčke smatra se smrt Aleksandra Velikog 323. p. n. e., a razdoblje koje slijedi naziva se helenističkim dobom.

Ovi su datumi dogovoreni među historičarima dok neki autori smatraju civilizaciju stare Grčke neprekinutim razdobljem koje je trajalo sve do dolaska kršćanstva u trećem vijeku poslije Hrista.

Staru Grčku mnogi historičari smatraju temeljnom kulturom zapadne civilizacije. Grčka kultura je izvršila snažan utjecaj na Rimsko Carstvo, koje je prenijelo njen oblik po mnogim dijelovima Evrope. Civilizacija stare Grčke je neizmjerno utjecala na jezik, politiku, obrazovanje, filozofiju, umjetnost i arhitekturu modernog svijeta, naročito tokom renesanse u zapadnoj Evropi i ponovno tokom procvata neoklasicizma tokom XVIII i XIX vijeka u Evropi i objema Amerikama.

Porijeklo Grka

[uredi | uredi izvor]

Vjeruje se da su Grci krećući se prema jugu doselili na grčko poluostrvo u nekoliko valova početkom kraja III vijeka p. n. e. a zadnja je bila navala Dorana. Razdoblje od 1600. do oko 1100. godine p. n. e. je doba mikenske Grčke, a poznato je po vladavini kralja Agamemnona i ratovima protiv Troje kao što je prikazano u Homerovim epovima. Razdoblje od 1100. godine do VIII vijeka p. n. e. naziva se "mračnim dobom" jer iz tog razdoblja nema nikakvih zapisa, a arheološki dokazi su oskudni. Historija stare Grčke se završava vladavinom Aleksandra Velikog koji je umro 323. godine p. n. e. Nakon toga slijedi doba helenističke Grčke.

U pregledavanju izvora iz historije stare Grčke potrebna je velika opreznost. Grčki historičari i politički pisci čija su djela preživjela, a među kojima su naorčito ugledni Herodot, Tukidid, Ksenofon, Demosten, Platon i Aristotel, bili su uglavnom Atinjani ili njeni simpatizeri, a svi su bili politički konzervativci. Zato znamo daleko više o historiji i politici Atine od bilo kojeg drugog grčkog grada i njegove historije. Osim toga, ovi su se pisci usredotočili gotovo isključivo na cjelokupnu političku, vojnu i diplomatsku historiju, a zanemarili su ekonomsku i socijalnu historiju. Napor da se historija stare Grčke postavi na naučnim temeljima, dakle, mora biti uložen i u otkrivanje i otklanjanje pristranosti u datim izvorima.

Uspon Grčke

[uredi | uredi izvor]

Grčka je u VIII vijeku p. n. e. počela izlaziti iz mračnog doba koje je slijedilo nakon propasti mikenske civilizacije. Pismenost se izgubila i mikensko pismo je zaboravljeno, pa su Grci prilagodili feničanski alfabet grčkom i od oko 800. godine p. n. e. počinju se pojavljivati prvi takvi pisani zapisi. Grčka je bila podijeljena na mnogo malih samostalnih zajednica (polis) čije su teritorije i oblik bili uslovljeni dramatičnom grčkom geografijom: svako ostrvo, dolina i ravnica su odijeljeni od susjedstva morem ili planinskim lancem.

Kolonizacija

[uredi | uredi izvor]
Grčke kolonije, VIII-VI vijek p. n. e. (nazivi u crvenim okvirima).

Tokom arhajskog perioda populacija Grčke je toliko porasla da njene ograničene obradive površine više nisu mogle zadovoljavati potrebe brojnog stanovništva (prema nekim procjenama, stanovništvo antičke Grčke se uvećalo za više od 10 puta u periodu od 800. do 400. godine p. n. e., odnosno od početnih 800.000 do 10-13 miliona[1]. Stoga su Grci od oko 750. godine p. n. e. započeli širenje u svim smjerovima koje je potrajalo 250 godina tokom kojih su osnovali brojne kolonije. Na istoku se prvo kolonizirala egejska obala Male Azije, a onda Kipar i obale Trakije, Mramorno more i južna obala Crnog mora. Grčka je kolonizacija dosegla sve do dalekog sjeveroistoka Ukrajine. Na zapadu su naseljene obale Albanije, Hrvatske, Sicilije i južne Italije, a onda i južna obala Francuske, Korzika pa čak i sjeveroistočna Španija. Grčke kolonije su također osnovane u Egiptu i Libiji. Današnji gradovi Sirakuza, Napulj, Marseille i Istanbul su prvobitno bili grčke kolonije, redom: Syracusa (Συρακούσαι), Neapolis (Νεάπολις), Massilia (Μασσαλία) i Bizantion (Βυζάντιον).

Do VI vijeka p. n. e. Helada (kako Grci zovu svoju zemlju) je postala kulturno i jezično područje mnogo veće od geografskog područja Grčke. Grčki gradovi nisu politički nadzirali kolonije koje su osnivali ali su često ostajali povezani s njima trgovačkim vezama i religijom. Grci su se i u domovini i u inostranstvu organizirali u nezavisne zajednice, pa je grad - polis bio osnovna jedinica u grčkom sistemu društveno-političkog i vojnog organizovanja.

Ove kolonije su odigrale važnu ulogu u širenju grčkog utjecaja po cijeloj Evropi a također i uspostavljanju trgovačkih ruta sa međusobno često veoma udaljenim polisima a to sve je opet doprinijelo razvoju ekonomije antičke Grčke.

Socijalni i politički sukobi

[uredi | uredi izvor]

Grčki su gradovi u početku bili monarhije, iako su mnogi gradovi bili jako mali pa naziv "kralj" (gr. Baσiλeωσ, basileos) za njihove vladare lahko može zavarati zbog današnjeg značenja te riječi. U unutrašnjosti zemlje, uvijek blizu obradivih površina, malen sloj zemljoposjednika je imao moć. Oni su oblikovali ratničku aristokraciju boreći se često u malenim međugradskim ratovima oko zemlje. Međutim, uspon trgovačkog sloja (koji se pojavio uvođenjem kovanog novca oko 680. godine p. n. e.) započinje klasni sukob u većim gradovima. Od 650. godine p. n. e. pa nadalje, aristokracije su zbačene i zamijenjene narodnim vođama nazvanim tiranima (tyrranoi), riječ koja nije imala današnje značenje za okrutne diktatore.

Do VI vijeka pojavilo se nekoliko dominantnih gradova. To su bili: Atina, Sparta, Korint i Teba. Svaki od njih je stavio okolna seoska područja i manje gradove pod svoju upravu, a Atina i Korint su postali i glavna pomorska i trgovačka sila.

U Sparti se aristokracija održala na vlasti, a Likurgov ustav (oko 650. godine p. n. e.) koji je dodatno očvrsnuo njenu snagu, dao je Sparti trajni militaristički režim pod dualnom monarhijom. Sparta je dominirala nad ostalim gradovima na Peloponezu, pa je stvorila savez s Korintom i Tebom.

Suprotno, u Atini je monarhija zabranjena 683. godine p. n. e., a Solonove reforme uvele su poluustavni sistem aristokratske vladavine. Aristokrate je zamijenila tiranija Pizistrata i njegovih sinova, koji su grad učinili velikom pomorskom i trgovačkom silom. Kad su Pizistratidi zbačeni, Klisten je utemeljio prvu svjetsku demokratiju (500. godine p. n. e.) u kojoj je vlast imalo vijeće svih muških građana.

Grčko-perzijski ratovi

[uredi | uredi izvor]
Grčko-perzijski ratovi

Grčki gradovi u Joniji (današnja egejska obala Turske) koji su uključivali velika središta poput Mileta i Halikarnasa, nisu mogli održati svoju nezavisnost i došli su pod vlast Perzijskog Carstva sredinom VI vijeka p. n. e. Grci su 499. godine p. n. e. podigli Jonski ustanak, pa su Atina i neki Grci pristigli u njihovu pomoć.

Perzijski Veliki vladar, Darije I, ugušio je 490. godine p. n. e. pobunu jonskih gradova, poslavši flotu da kazni Grke. Perzijanci su se iskrcali na Atici, ali ih je grčka vojska pod vođstvom atinskog vojskovođe Miltijada porazila u bici kod Maratona. Pogrebni humak atinskih poginulih boraca još uvijek se može vidjeti na Maratonskom polju.

Deset godina kasnije Darijev nasljednik Kserks I poslao je kopnom puno veću silu. Spartanski kralj Leonida zaustavio ga je kod Termopila. Leonida je ipak bio poražen, a Kserks je nastavio napredovati prema Atici gdje je osvojio i spalio Atinu. Atinjani su još prije napustili grad sklonivši se na ostrvu Salamina i pod vođstvom Temistokla su 480. godine p. n. e. porazili perzijsku mornaricu u bici kod Salamine. Godinu dana kasnije Grci su predvođeni Spartancem Pauzanijem porazili perzijsku vojsku kod Plateje.

Atinska mornarica se tada okrenula progoneći Perzijance iz Egejskog mora i 478. godine p. n. e. Atinjani su zauzeli Byzantium. Dok su napredovali, stvorili su Delski savez u kojem su bile sve ostrvske i neke kopnene države. Savez je nazvan po svetom ostrvu Delu na kojem se čuvala zajednička riznica. Spartanci, iako su odigrali važnu ulogu u ratu, povukli su se nakon toga u izolaciju dopuštajući Atinjanima da postanu pomorska i trgovačka sila kojoj nije bilo premca.

Grčko-perzijski ratovi su najavili prevlast Atine u grčkim odnosima. Atina je bila neupitan gospodar mora i također vodeća trgovačka sila, iako je Korint ostao njen ozbiljni protivnik. Vodeći državnik tog perioda bio je Perikle koji je iskoristio porez koji su plaćali članovi Delskog saveza za izgradnju Partenona i ostalih velikih spomenika klasične Atine. Do sredine V vijeka p. n. e. Savez je preimenovan u Atinsko Carstvo, simboliziravši prijenos zajedničke riznice s Dela na Partenon 454. godine p. n. e.

Bogatstvo Atine je privlačilo mnoge talentovane ljude iz svih dijelova Grčke te je također stvorilo bogati sloj ljudi koji su postali pokrovitelji umjetnosti. Atinska država je podupirala i nauku i umjetnost, naročito arhitekturu. Atina je postala središtem grčke književnosti, filozofije i umjetnosti. Neka od najvećih imena zapadnjačke kulturne i intelektualne historije živjela su u Atini tokom toga razdoblja: dramatičari Eshil, Aristofan, Euripid i Sofokle, filozofi Sokrat, Platon i Aristotel, historičari Herodot, Tukidid i Ksenofon, pjesnici Simonid i kipar Fidija. Grad je postao, po Periklovim riječima, "škola Helade".

Ostale grčke države u početku su prihvatile atinsko vođstvo u nastavku rata protiv Perzijanaca, ali nakon pada konzervativnog političara Kimona 461. godine p. n. e., Atina je sve više postajala sila sa očiglednim imperijalističkim pretenzijama. Nakon grčke pobjede u bici kod Eurimedonta 466. godine p. n. e., Perzijanci više nisu bili prijetnja, pa su neke države, poput Naksosa, pokušali istupiti iz saveza, ali su ipak bili prisiljeni pokoriti se. Nove atinske vođe, Periklo i Efijalt, dopustili su da se odnosi između Atine i Sparte pogoršaju, pa je 458. godine p. n. e. izbio rat. Nakon nekoliko godina rata potpisan je 30-godišnji mir između Delskog i Peloponeskog saveza (Sparta i njeni saveznici). U tom periodu (oko 450. godine p. n. e.) je vjerovatno zaključen i tzv. Kalijin mir između Grka i Perzijanaca, nakon bitke kod Salamine na Kipru u kojoj su se posljednji put sukobile njihove vojske.

431. godine p. n. e. ponovo je izbio rat između Atine i Sparte i njenih saveznika. Povod ratu bio je spor između Korinta i jedne od njegovih kolonija, Korkire, u kojem je Atina posredovala. Pravi uzrok bilo je rastuće nezadovoljstvo Sparte i njenih saveznika zbog atinske prevlasti u grčkim poslovima. Rat je trajao 27 godina, dijelom zbog Atine koja je kao pomorska sila imala prevlast na moru i Sparte koja je kao najjača kopnena sila pobjeđivala na kopnu.

Spartanska početna strategija bila je invazija Atike, ali su se Atinjani sklonili iza svojih čvrstih zidina. Tokom opsade u gradu je izbila kuga koja je uzrokovala velike gubitke, a od koje je stradao i sam Periklo. U isto vrijeme atinska mornarica je iskrcala vojsku na Peloponezu, te je pobjedila u bitkama kod Naupakta (429. godine p. n. e.) i Pila (425. godine p. n. e.). Takav način ratovanja nijednoj strani nije uspio donijeti odlučujuću pobjedu, pa je nakon nekoliko godina dugog ratovanja umjereni atinski vođa Nikija zaključio Nikijin mir 421. godine p. n. e.

Neprijateljstvo između Sparte i atinskog saveznika Arga je ipak dovelo do nastavka borbe 418. godine p. n. e. Sparta je porazila združene vojske Atine i njenih saveznika kod Mantineje. Nastavak borbe doveo je radikalnu stranku, koju je vodio Alkibijad, ponovno na vlast u Atini. 415. godine p. n. e. Alkibijad je uvjerio Atinsko vijeće da pokrene glavni pohod protiv Sirakuze, peloponeskog saveznika na Siciliji. Pohod je bio potpuni promašaj i ekspedicijska sila je izgubljena. Nikija je zarobljen, a Alkibijad je otišao u progonstvo. To je bila prekretnica u ratovanju.

Sparta je tada sagradila mornaricu da izazove atinsku pomorsku silu, te je pronašla odličnog vojskovođu Lisandra koji je iskoristio prvi strateški potez zauzevši Helespont, izvor atinskog uvoznog žita. Pod prijetnjom gladi, Atinjani su poslali svoju preostalu mornaricu da se suoči s Lisandrom koji ih je odlučno porazio kod Egospotama 405. godine p. n. e. Gubitak vlastite mornarice značio je moguću propast Atine. Zato je 404. godine p. n. e. Atina zatražila mir, a Sparta je to uvjetovala očekivano teškom nagodbom: Atina je izgubila vlastite zidine, mornaricu i sve prekomorske posjede. Uz spartansku pomoć antidemokratska stranka je zavladala u Atini.

Prevlast Sparte i Atine

[uredi | uredi izvor]
Sokrat

Kraj Peloponeskog rata učinio je Spartu gospodaricom cijele Grčke, ali uska shvatanja spartanskih elitnih ratnika nisu bila prilagođena takvoj ulozi. U nekoliko godina demokratska stranka je vratila vlast u Atini i ostalim gradovima. 395. godine p. n. e. spartanske vođe su oduzele službu Lisandru, pa je Sparta izgubila pomorsku nadmoć. 387. godine p. n. e. Sparta je sablaznila Grke zaključivši sporazum s Perzijom kojim su Perzijanci okružili grčke gradove u Joniji i na Kipru, čineći uzaludnim sto godina grčkih pobjeda nad Perzijom. Sparta je tada pokušala oslabiti moć njene bivše saveznice Tebe, što je dovelo do rata u kojem je Teba sklopila savezništvo sa starim neprijateljem, Atinom. Tebanske vojskovođe Epaminonda i Pelopida izvojevali su odlučujuću pobjedu u bici kod Leuktre, 371. godine p. n. e.

Posljedica te pobjede bio je kraj spartanske i uspostava tebanske nadmoći. Također je i Atina obnovila velik dio svoje prijašnje snage. Prevlast Tebe bila je kratkog vijeka. Epaminondinom smrti kod Mantineje (362. godine p. n. e.) grad je izgubio svog najvećeg vođu, a njegovi nasljednici učinili su veliku pogrešku započevši neuspješni desetogodišnji rat s Fokidom. 346. godine p. n. e. Tebanci su pozvali Filipa II Makedonskog da im pomogne protiv Fokiđana, te su tako po prvi put uvukli Makedonce u grčke odnose.

Uspon Makedonaca

[uredi | uredi izvor]

Kraljevstvo Makedonaca stvoreno je u VII vijeku p. n. e. Neki Grci su smatrali Makedonce barbarima, ali bez obzira na njihovo etničko porijeklo, oni su od V vijeka p. n. e. govorili grčkim jezikom i pripadali grčkoj kulturi. Makedonci su igrali malenu ulogu u grčkoj politici prije početka IV vijeka p. n. e., pa je Filip II, poduzetan čovjek koji se školovao u Tebi, htio imati veću ulogu. Naročito je htio biti prihvaćen za novog grčkog vođu koji će vratiti slobodu grčkim gradovima u Aziji koji su bili pod perzijskom vlašću. Zauzevši grčke gradove Amfipol, Metonu i Potideju, stekao je upravu nad makedonskim rudnicima zlata i srebra. To mu je dalo izvor sredstava koji mu je trebao kako bi ostvario svoje namjere.

Filip je uspostavio makedonsku prevlast nad Tesalijom (352. godine p. n. e.) i Trakijom, a do 348. godine p. n. e. je nadzirao sve sjevernije od Termopila. Koristio je svoje golemo bogatstvo da potkupi grčke političare i stvori "makedonsku stranku" u svakom grčkom gradu. Njegova intervencija u ratu između Tebe i Fokide donijela mu je prepoznatljivost grčkog vođe i dalo mu je mogućnost da postane vodeća sila u grčkim odnosima. Ali, bez obzira na njegovo iskreno divljenje prema Atini, atinski vođa Demosten je u svojim slavnim govorima (filipikama) poticao grčke gradove da se odupru njegovoj moći.

339. godine p. n. e. Teba, Atina, Sparta i ostale grčke države sklopile su savez da se odupru Filipu i da ga izbace iz grčkih gradova koje je zauzeo na sjeveru. Međutim, Filip je napao prvi, napredujući po Grčkoj gdje je kod Heroneje porazio združene grčke gradove 338. godine p. n. e. Taj događaj tradicionalno označava kraj ere grčkih gradova-država kao samostalnih političkih jedinica iako su u stvari Atina i ostali gradovi preživjeli kao samostalne države sve do rimskih vremena.

Filip je pokušao pobjediti Atinu dodvoravanjem i darovima, ali nije zapravo uspio. Organizirao je gradove u Korintski savez i proglasio da će voditi napad na Perziju kako bi oslobodio grčke gradove i osvetio se za perzijske invazije u prethodnom vijeku. Prije nego što je to mogao učiniti ubijen je 336. godine p. n. e.

Osvajanja Aleksandra Velikog

[uredi | uredi izvor]
Aleksandar Veliki

Filipa je naslijedio 20-godišnji sin Aleksandar koji je nastavio provoditi očeve planove. Otputovao je u Korint gdje su ga okupljeni grčki gradovi prepoznali kao vođu Grka. Nakon toga krenuo je na sjever da skupi vojsku. Vojska kojom je napao Perzijsko carstvo je uglavnom bila sastavljena od Makedonaca, ali su se također prijavili i mnogi zanesenjaci iz grčkih gradova. Dok je Aleksandar ratovao u Trakiji, čuo je da su se grčki gradovi pobunili. Pojurio je ponovno na jug, osvojio i razorio Tebu do temelja kao upozorenje svim grčkim gradovima ako bi se pokušali oduprijeti njegovoj snazi.

334. godine p. n. e. Aleksandar je krenuo u Aziju gdje je porazio Perzijance na rijeci Granik. Time je stekao nadzor nad jonskom obalom, te je napravio pobjedničku povorku kroz oslobođene grčke gradove. Nakon što je dogovorio poslove u Anatoliji nastavio je napredovati južno kroz Kilikiju do Sirije gdje je porazio Darija III kod Isa 333. godine p. n. e. Onda je nastavio kroz Fenikiju do Egipta kojeg je osvojio bez ikakvog otpora. Egipćani su ga dočekali kao osloboditelja od perzijskog ugnjetavanja.

Darije je sada bio spreman sklopiti mir, te bi se Aleksandar vratio pobjednički kući, ali Aleksandar je odlučio osvojiti Perziju i postaviti sebe za vladara čitavog svijeta. Napredovao je sjeveroistočno kroz Siriju i Mezopotamiju, te je opet porazio Darija kod Gaugamele 331. godine p. n. e. Darije je krenuo u bijeg, ali su ga ubili vlastiti vojnici. Aleksandar se proglasio gospodarom Perzijskog Carstva, zauzevši Suzu i Perzepolis bez otpora.

U međuvremenu grčki gradovi su pokušavali obnoviti napore da se suprotstave makedonskoj moći. Kod Megalopolisa 331. godine p. n. e., Aleksandrov vazal Antipater porazio je Spartance koji su se odbili pridružiti Korintskom savezu i priznati makedonsku prevlast.

Aleksandar se žurio napredujući kroz današnji Afganistan i Pakistan do doline rijeke Ind i 326. godine p. n. e. je dosegao Punjab. Mogao je lahko napredovati sve do rijeke Ganga i Bengala ali je njegova vojska odbila ići dalje uvjerena da su stigli na kraj svijeta. Aleksandar se nerado vratio. Umro je navodno od groznice u Babilonu 323. godine p. n. e.

Aleksandrovo Carstvo se raspalo ubrzo nakon njegove smrti, ali njegova osvajanja zauvijek su promijenila grčki svijet. Hiljade Grka su putovale s njim ili za njim da se nasele u novim grčkim gradovima koje je osnovao dok je napredovao. Jedan od najvažnijih gradova bila je Aleksandrija u Egiptu. Kraljevstva u kojima se govorilo grčkim jezikom osnovana su u Egiptu, Siriji, Iranu i Baktriji. Započelo je helenističko doba.

Politika i društvo

[uredi | uredi izvor]

Politička struktura

[uredi | uredi izvor]
Herodot, rimska kopija

Antička Grčka se sastojala od nekoliko stotina manje-više nezavisnih (u zavisnosti od pojedinog perioda u kojem su se sklapali i rušili savezi, potpadalo pod vlast stranih ali i domaćih osvajača i sl.) gradova-država, tzv. polisa. Ovakva struktura činila je Grčku veoma različitom od drugih zajednica tadašnjeg vremena koje bile ili plemenske zajednice ili kraljevstva čija se vladavina prostirala često velikim područjima. Uprkos velikim udaljenostima i geografskim preprekama čak i između relativnog bliskih gradova, stari Grci su osjećali da pripadaju jednom narodu; imali su zajedničku religiju, jednake kulturne osnove i govorili istim jezikom.

S druge strane, oni su bili svjesni i svog plemenskog porijekla, Herodot je veoma dobro kategorisao grčke polise prema plemenima. Iako su postojali i takvi odnosi, čini se da oni nisu igrali značajniju ulogu u grčkoj politici. Nezavisnost polisa je bila odlučno branjena a ujedinjenje je bila tema koja se rijetko razmatrala. Čak i kada se nekoliko polisa udružilo u odbranu Grčke prilikom druge invazije Perzijanaca, veliki dio njih je ostao neutralan, a nakon Perzijskog poraza, ponovo su se vratili međusobnim sukobima[2].

Dakle, osnovne posebnosti političkog sistema antičke Grčke bila je fragmentiranost koja nije bila posebno uslovljena plemenskim porijeklom i fokus na urbana središta u tim, inače malim, gradovima-državama. Dodatne dokaze ovakve strukture čine i kolonije koje su, doduše, ostajale u "prisnom" odnosu sa gradovima iz kojih su kolonizatori otišli ali su ipak bile i potpuno nezavisni od njih. Naravno, manji polisi su mogli biti pod dominacijom svojim većih i moćnijih susjeda ali osvajanja ili direktna vladavina jednog polisa nad drugim je bila rijetka. Umjesto toga, polisi su se udruživali u saveze ili lige čije je članstvo bilo veoma promjenljivo po broju i trajanju. Tokom klasičnog perioda broj liga je postao manji a one same veće i to pod dominacijom jednog od tri najznačajnija grada; Atine, Tebe ili Sparte.

Vlada i zakon

[uredi | uredi izvor]

U pocetku su mnogi grčki polisi bili mala kraljevstva na čijem čelu je bio gradski zvaničnik u ceremonijalnoj ulozi kralja - bazileusa, npr. archon basileus u Aitni[3]. Već u arhajskom periodu većina su postali aristokratske oligarhije. Prelazak vlasti s jednog čovjeka na veću grupi bio je postepen i vjerovatno trajao nekoliko stotina godina (oko X-VII vijeka p. n. e.). Aristokratske grupe su se često sukobljavale oko pojedinačnih interesa i povremeno držale vlast. Tada su se pojavljivali i tzv. tirani koji su vladali po vlastitom nahođenju.

Atina je "zapala" u tiraniju u drugoj polovini VI vijeka p. n. e. Kada je tiranija okončana Atinjani su osnovali prvu demokratiju na svijetu kao rješenje kojim su spriječili aristokratiju da ponovo osvoji vlast. Nakon Solonove reforme početkom V vijeka p. n. e., svi osim najsiromašnijih građana su se mogli obratiti skupštini ili kandidovati za službenu poziciju. Sa uspostavom demokratije, skupština je postala de jure mehanizam vlasti sa podjednakim pravima svih građana u vlasti. Ipak, stranci i robovi (imati u vidu da je antička Grčka i dalje bila robovlasnička)nisu imali politička prava. Po uzoru na Atinu, i ostali polisi su uspostavili svoje demokratije sa određenim posebnostima i izuzecima. Najočitiji primjer posebnosti i izuzetaka je bila Sparta kojom su vladali monarsi po nasljednom pravu.

Struktura društva

[uredi | uredi izvor]
Teritorija antičke Sparte

Građani su bili samo oni slobodni ljudi rođeni u Grčkoj koji su posjedovali zemlju i kao takvi su uživali puna prava i zaštitu polisa i zakona kasnije je Perikle uveo izuzetke od uslova da se mora biti rođen u Grčkoj). U većini polisa, za razliku od antičkog Rima, društveni status nije značio i posebna prava. Pojedine porodice su kontrolirale religiozne funkcije ali im to uglavnom nije davalo veću moć u vlasti. U Atini je stanovništvo bilo podijeljeno u četiri klase, prema bogatstvu. Prelazak u višu klasu je bio moguć ako se imalo više novca. U Sparti su svi muškarci bili jednaki nakon što bi dobili potrebno obrazovanje. Spartanski kraljevi imali su ulogu i vojnih i religioznih vođa i dolazili su iz dvije različite porodice. Robovi nisu imali, status, moć ili politička prava ali su mogli zasnivati porodice i posjed. Robovi u Sparti se gotovo nikada nisu bunili jer su imali previše brojno i različito porijeklo i bili previše "raštrkani" da mi se mogli organizovati.

Većina porodica, čak i one najsiromašnije, držala je robove kao sluge u domaćinstvima i radnu snagu. Ipak, vlasnici robova nisu imali pravo tući ili ubiti roba. Često su im obećavali slobodu kao poticaj za bolji rad. Za razliku od Rima, oslobođeni robovi nisu mogli postati građani.

I polisi su, prema zakonu, posjedovali robove. Ti "javni" robovi su uživali nešto više sloboda od onih čiji su vlasnici bile porodice, živjeli su samostalno i obavljali različite specijalizovane poslove. U Atini, naprimjer, javni robovi su bili obučeni da prepoznaju krivotvoreni novac ili su služili u hramovima.

U Sparti su postojali posebni robovi - heloti. Oni su bili ratni zarobljenici u vlasništvu države i dodijeljeni porodicama kod kojih su morali ostati, brinuti se o hrani i kućnim poslovima dok su se spartanske žene posvećivale odgoju djece a muškarci uvježbavanju ratnničkih vještina. Prema ovim robovima postupalo se grubo pa su ponekad pokušavali bizati bune.

Obrazovanje

[uredi | uredi izvor]

Tokom većeg dijela antičke grčke historije, obrazovanje je bio privatno, osim u Sparti. Samo bogate porodice su mogle priuštiti nastavnike. Dječaci su učeni čitati, pisati i citirati dijelove književnih djela. Učili su i pjevanje i sviranje te trenirani kao atlete ili obučavani kao ratnici. Ovo obrazovanje nisu sticali radi kvalifikovanja za neki posao već da bi stekli pravo da budu punopravni građani. I djevojčice su učile čitati, pisati i jednostavan račun potreban za vođenje domaćinstva. Nakon djetinjstva gotovo nikada nisu dobijale dodatno obrazovanje.

Sa sedam godina života dječaci su odlazili u školu, ili vojnu kasarnu ako su živjeli u Sparti. Nastava se sastojala od aritmetike, muzičkog i sportskog programa.

O dječacima iz bogatih porodica koji su išli u privatne škole brinuli su se pedagozi - paidagogos, kućni robovi koju su bili odabrani posebno za to i bili pratioci tim dječacima. Nastava se održavala u kućama nastavnika u kojima su dječaci učeni navedenim predmetima. Od dvanaeste godine dječaci su vježbali hrvanje, trčanje i bacanje diska i bacanje koplja. A Atini su stariji dječaci učeni i prefinjenijim disciplinama poput kulture, nauke, muzike i umjetnosti. Obrazovanje se završavalo sa 18 godina nakon čega je slijedila vojna obuka u trajanju od 1-2 godine[4].

Veoma bitan dio obrazovanja za bogate dječake predstvaljalo je učenje pod okriljem mentora. Učenik je sticao znanja prateći političke govore svog mentora u agori, pomažući mu u obavljanju javnih poslova, vježbajući sa njim u gimnaziji i prisustvujući simpozijumima. Najbogatiji mladići su nastavljali svoje obrazovanje kod najučenijih Grka, naročito na Akademiji.

Amfore - antički sudovi za čuvanje i transport vina, ulja, žitarica i dr.

Ekonomija

[uredi | uredi izvor]

Na vrhuncu svoje ekonomske moći, u V i IV stoljeći p. n. e. antička Grčka nije imala premca u tadašnjem svijetu. Prema nekim historičarima ekonomije, Grčka je imala jednu od najnaprednijih ekonomija prije pojave industrije. Navodno je prosječna dnevna plata grčkog radnika bila, u protivvrijednosti izraženoj u žitu, oko 12 kg pšenice. To je bilo više od tri puta od onog što je dobijao npr. egipatski radnik u rimsko doba[5].

Kultura

[uredi | uredi izvor]

Filozofija

[uredi | uredi izvor]

Filozofija u staroj Grčkoj zasnivala se na razumu i preispitivanju. Grčka filozofija (Sokrat, Platon, Aristotel) je imala mnogostruk utjecaj na razvoj moderne filozofske misli i nauke općenito "u zapadnom svijetu". Postoji jasna neprekinuta veza grčkih utjecaja na savremenu sekularnu nauku koja vodi od antičkih grčkih i helenističkih filozofa preko srednjovjekovne arapsko-islamske filozofije i nauka, evropske Renesanse i Doba prosvjetiteljstva.

Razum i preispitivanje kao temelje, sredstva i metode promišljanja svijeta i čovjeka nisu "izmislili" Grci. Mnogi teoretičari civilizacije već dugo se bave istraživanjima kojima pokušavaju odrediti razlike između grčke žudnje za znanjem i sličnih žudnji starijih civilizacija poput staroegipatske i babilonske.

Literatura

[uredi | uredi izvor]

U društvu antičke Grčke literatura je zauzimala veoma značajno mjesto. Nije neopravdano smatrati da književna tradicija u kulturama zapadnih zemalja počinje sa Homerovim epovima Ilijada i Odiseja u kojima je autor vješto opisao i živo predočio rat i mir, čast i sram, ljubav i mržnju.

Eshil, tragičar, je dao temelje u kategoriji drame uvođenjem dijaloga i interakcije između likova. Eshilova trilogija Orestija smatra se njegovim najznačajnijim djelom. Sofoklu se daju zasluge za uvođenje ironije u spektar književnih tehnika, posebno u djelu Kralj Edip. Euripid je koristio drame kako bi kritikovao društvene norme i običaje, njegova Medeja i nakon više od 2.000 godina ostaje aktuelna. Aristofan, komediograf, oblikovao je komediju kao umjetničku formu i jednako je vrijedan svojoj suprotnosti - Eshilu. Najpoznatija djela su mu Lizistrat i Žabe.

Filozofija je našla svoje mjesto u književnosti u formi Platonovih dijaloga, kojima je zapravo predstavio Sokratova pitanja i odgovore u pisanom obliku. Sljedeći u nizu je Aristotel, koji je napisao na desetine radova na temu mnogih naučnih disciplina. Njegov poseban doprinos književnosti je Poetika, u kojoj je objasnio svoje razumijevanje drame i time vjerovatno postavio temelje književnoj kritici.

Nauka i tehnologija

[uredi | uredi izvor]

Matematičari antičke grčke su dali značajan doprinos razvoju matematike, postavili osnove geometrije, matematičkog dokazivanja, teoriji brojeva, matematičkoj analizi, primijenjoj matematici i zamalo se približili integralnom računu. Otkrića Pitagore, Euklida i Arhimeda i danas se izučavaju u škkolama.

Grci su razvili i astronomiju do veoma sofisticiranog nivoa, a smatrali su je dijelom matematike. Već u IV vijeku p. n. e. predstavili su prvi trodimenzionalni model kojim su objasnili prividno kretanje planeta. U III vijeku p. n. e. predložili su heliocentrični sistem[6]. Eratosten, je procijenio obim zemljine kugle sa velikom preciznošću[7].

Antički Grci su i na polju medicine dali značajan doprinos. Posebno se isticao Hipokrat koji se smatra ocem medicine[8][9][10] zbog velikog doprinosa na tom polju i ustanovljenja škole medicine. Danas medicinsko osoblje polaže tzv. Hipokratovu zakletvu.

Umjetnost i arhitektura

[uredi | uredi izvor]
Doriforos, usporedba mramorne i bronzane verzije.
Diskobolos, uočiti umjetnikov napor ka vjernosti prikaza ljudskog tijela.
Ostaci Artemidinog hrama.
Ostaci Erehtejona
Apolonov hram u Delfima

Umjetnost antičke Grčke imala je ogroman utjecaj na kulture mnogih zemalja, naročito na polju skulpture i arhitekture. Umjetnost starog Rima se temeljila na grčkoj; izrađeni su mnogi umjetnički objekti po uzoru na grčke, zahvaljujući takvim rimskim umjetninama, koji su često bili "samo" kopije, danas je poznat dio opusa grčkih umjetnika. Osvajanja Aleksandra Velikog na Istoku započela su viševjekovnu kulturnu razmjenu kojom su grčki utjecaji doprli i do Japana, preko Indije i budizma. Grčki humanizam i estetika te visoki tehnički standardi u umjetnosti inspirirali su generacije evropskih umjetnika.

Stvaralački duh grčke umjetnosti može se pratiti kroz nekoliko perioda: arhajski period, prijelazno doba, klasični period, period IV vijeka i helenizam.

Grčka arhitektura skoro isključivo je vezana za izgradnju hramova. Postojala su dva osnovna stila: dorski i jonski. Njihov utjecaj na rimsku arhitekturu bio je veliki, a kasnije i na renesansu i klasicizam. Najstariji hramovi bili se sa građeni su od drveta i ćerpiča, s vremenom je i kamen bio djelimično korišten. Kasnije su hramovi u potpunosti bili izgrađeni od mramora.

Od značajnijih građevina treba pomenuti atensku Akropolu na kojoj se posebno ističu Partenon, Erehteon, hram boginje Nike, i Propileji. Umjetnik Fidija, autor kipa Zeusa u Olimpiji, jednog od svjetskih čuda starog svijeta, je na Partenonu uradio bogati friz, i kipove Atena Parthenos i Atena Promahos.

U antičkoj grčkoj skulpturi treba uočiti razvijanje umjetničkih veština i estetskog izraza preko oblika kora, odjevenih ženskih skulptura i nagih muških kipova - kurosa koji su ukočeni, poput egipatskih likova. S vremenom grčki kipari idu ka drugačijim i složenijim kompozicijama i nastoje skladnije i vjernije prikazati oblike ljudskog tijela, tipičan primjer je Moskoforos, sa tzv. arhajskih osmijehom.

Jedan od najvećih umjetnika bio je kipar Miron. Pripisuje mu veliki broj kipova izrađenih u bronzi. Sa sigurnošću se njegovim djelom, između ostalog, može smatrati Diskobolos. Originali ovih djela nisu sačuvani, ali postoje mnoge kopije.

Fidijin savremenik bio je Poliklet. Bio je kipar i radio prvenstveno u bronzi. Prvi je postavio principe idealnih proporcija ljudskog tijela. Njegova poznata djela su: Doriforos (Nosač koplja), Diadumenos (Mladić koji veže vrpcu), Heraklo i Amazonka.

U IV vijeku p. n. e. u Grčkoj je djelovao veliki je broj značajnih kipara: Skopas, Praksitel, Leohares, Lizip i drugi. Skopas se istakao kao veliki kipar i kao arhitekta. O njegovim djelima svjedoče replike, kopije i tekstovi antičke literature; Menada, Heraklo, Afrodita, alegorijska grupa Eros (Ljubav), Pathos (Žudnja), Himeros (Čežnja) i dr. Sa Leoharesom, Brijaksisom i Timotijem radio je skulpure koje su ukrašavale Mauzolej u Halikarnasu. Učestvovao je i u obnovi Artemidinog hrama u Efesu. I Mauzolej u Halikarnasu i Artemidin hram u Efesu ubrajali su se u svjetska čuda starog svijeta.

Nažalost, starogrčko slikarstvo nije sačuvano. O njemu možemo suditi na osnovu pisanih izvora i slika na vazama a za uvid u nestale originale grčkog slikarstva mogu poslužiti njihove kopije pronađene u iskopinama Herkulanuma i Pompeja.

Religija starih Grka

[uredi | uredi izvor]

Iako je obožavanje boga neba Zeusa počelo već u II milenijumu p. n. e., grčka religija u užem smislu riječi formirala se oko 750. godine p. n. e. i trajala oko hiljadu godina, šireći utjecaj po mediteranskom svijetu, a i dalje. Grci su imali mnogo bogova kojima su pripisivali moć nad raznim prirodnim ili društvenim silama (npr. Posejdon morem, Demetra žetvom, Hera brakom). Na različitim mjestima poštovana su različita božanstva, ali su Homerovi epovi doprinijeli da se stvori jedinstvena religija, u kojoj se za glavne bogove vjerovalo da žive na planini Olimp pod vlašću Zeusa. Grci su poštovali i razne bogove iz prirode: Pana, Nimfe, Najade, Erinije, Nereide i satire, pored Furija i Suđaja. Klanjali se i herojima iz prošlosti, kao što su Heraklo i Asklepije. Od velike važnosti je bilo žrtvovanje životinja, obično u hramu na oltaru boga. Druge kultne aktivnosti obuhvatale su molitve, povorke, atletska takmičenja i proricanja, posebno kroz proročišta i ptice. Od velikih religijskih festivala izdvajaju se Dionizijske igre u Atini, svetkovina Zeusa na zapadnom Peloponezu koja je obuhvatala i Olimpijske igre.

Smrt je smatrana dostojna prezira. Mrtvi su obitavali u Hadovom kraljevstvu, a samo su heroji uživali u Eliziju. Veliki griješnici trpjeli su muke u Tartaru. Mistične religije su se pojavile da zadovolje potrebu za ličnim vođstvom, spasenjem i besmrtnošću. Grčka religija postepeno je nestajala s širenjem hrišćanstva.

Starogrčka mitologija

[uredi | uredi izvor]

Grčka mitologija predstavlja usmena i pismena predanja starih Grka o njihovim bogovima, herojima, prirodi i historiji. Za grčke mitove i legende danas se prvenstveno zna iz grčke književnosti, uključujući i klasična dela kao što su Homerova Ilijada i Odiseja, Hesiodovi "Poslovi i dani" i "Teogonija", Ovidijeve "Metarmofoze" i drame Eshila, Sofokla i Euripida. Mitovi se bave stvaranjem bogova i svijeta, borbom za prevlast među bogovima i pobjedu Zeusa, ljubavne veze i svađe među bogovima i posljedice njihovih pustolovina i moći na svijet smrtnika, uključujući njihovu povezanost sa prirodnim pojavama kao što su grmljavina ili godišnja doba i njihovu vezu sa kultnim mjestima i ritualima. U najveće grčke mitove i legende spadaju priče o Trojanskom ratu, lutanjima Odiseja, Jasonovoj potrazi za zlatnim runom, Herakleovim podvizima, Tezejevim avanturama i Edipovoj tragediji.

Proročišta

[uredi | uredi izvor]

Proricanje je navodna vještina pronalaženja skrivenih značenja događaja i predskazivanja budućnosti. Proricanje se sreće u svim društvima, antičkim i modernim, mada im se metode razlikuju. U antičkoj Grčkoj i Rimu postojala su mnoga proročišta. Najslavnije je bilo Apolonovo proročište u Delfima, gde je medijum preko 50 godina bila žena zvana Pitija. Nakon kupanja u Kastilijanom izvoru, ona je silazila u podzemnu prostoriju, sjedala na sveti tronožac i onda žvakala lišće lovora, koji je bio posvećen Apolonu. Ostala proročišta, uključujući ona u Klarosu (Apolonovo), Olimpiji (Zevsovo) i Epidaurusu (Asklepijevo) konsultovana su na najrazličitije načine; naprimjer, najstarije od svih proročišta, Zevsovo u Dodoni, govorilo je šaputanjem lista svetog hrasta. U nekim hramovima molilac bi spavao u svetom gaju i dobijao odgovor u snu.

Također pogledajte

[uredi | uredi izvor]

Bibliografija

[uredi | uredi izvor]
Historija
  • Charles Freeman: Egypt, Greece and Rome, Oxford University Press, 1996.
Arheologija
  • Paul MacKendrick: The Greek Stones Speak: The Story of Archaeology in Greek Lands, St. Martin's Press, 1962.
Umjetnost
  • Salih Posvandžić: Likovna kultura I

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ "Populacija grčkih polisa". Arhivirano s originala, 2. 6. 2009. Pristupljeno 1. 6. 2009.
  2. ^ Holland, T. Persian Fire, Abacus, ISBN 978-0-349-11717-1
  3. ^ Holland T. Persian Fire, p94 ISBN 978-0-349-11717-1
  4. ^ Angus Konstam: "Historical Atlas of Ancient Greece", str. 94-95. Thalamus publishing, UK, 2003, ISBN 1-904668-16-X
  5. ^ W. Schieder, "Real slave prices and the relative cost of slave labor in the Greco-Roman world", Ancient Society, vol. 35, 2005.
  6. ^ Pedersen, Early Physics and Astronomy, str. 55-6
  7. ^ Pedersen, Early Physics and Astronomy, str. 45-7
  8. ^ Useful known and unknown views of the father of modern medicine, Hippocrates and his teacher Democritus., U.S. National Library of Medicine
  9. ^ Hippocrates Arhivirano 29. 10. 2009. na Wayback Machine, Microsoft Encarta Online Encyclopedia 2006. Microsoft Corporation.
  10. ^ Strong, W.F.; Cook, John A. (juli 2007), "Reviving the Dead Greek Guys", Global Media Journal, Indian Edition, ISSN: 1550-7521, arhivirano s originala, 7. 12. 2007, pristupljeno 1. 6. 2009

Ostali izvori i vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]