Idi na sadržaj

Vojin Popović

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Vojin Popović
Rođenje (1881-12-09) 9. decembar 1881.
Smrt29. novembar 1916(1916-11-29) (34 godine)

Vojin Popović (Sjenica, 9. decembar 1881 - Kajmakčalan, 29. novembar 1916), poznat kao "Vojvoda Vuk" jeste srpski četnički vojvoda koji je učestvovao u borbama za Makedoniju, u balkanskim ratovima i Prvom svjetskom ratu, kao komandant Dobrovoljačkog odreda na Solunskom frontu.

Biografija

[uredi | uredi izvor]
Spomenik vojvodi Vuku, Topličin Venac, Beograd.
Vojvoda Vuk sa svojim četničkim vojnicima 1912.
Odred Vojvode Vuka nakon juriša na "Sivu stenu" 19. septembra 1916.

Vojin Popović je rođen 9. decembra 1881. u Sjenici. Nakon njegova rođenja njegova porodica preselila se u Kragujevac gdje je Vojin pohađao školu.[1] U školovanju se opredijelio za vojnu karijeru. Vojnu akademiju završio je 3. novembra 1901. godine i postao potporučnik. Kad su prve četničke čete krenule za Staru Srbiju među četnicima je bio i Vojin Popović. Učestvovao je u borbama protiv Turaka na Čelopeku i Kozjaku.

Vojin Popović je učestvovao u mnogim Četničkim akcijama, balkanskim ratovima kao i u Prvom svjetskom ratu. U balkanskim ratovima učestvovao je u Kumanovojskoj bici kao i na bici na Srtevici. Njegov četnički odred pomagao je Dunavskoj diviziji u Prvom svjetskom ratu da održi front na Mačvi. Kao komandant Jadarskog četničkog odreda učestovao je u Cerskoj bici. Zajedno sa srpskom vojskom povukao se preko Albanije, a kad je otvoren Solunski front, bio je komandant Dobrovoljačkog odreda na Solunskom frontu.

Poginuo je u Makedoniji u borbi sa Bugarima, sjeverno od naselja Gruništa, u jurišu na "Gruniški vis" 29. novembra 1916. godine u 35. godini života. Tokom pucnjave, ubio ga je jedan stari Bugarin iz puške "Manliherke" na mjestu zvanom "Starkov grob". Po svjedočenju komandira Milorada Milosavljevića Burde:

"...kao već ranjen u levu ruku, spustio se Vuk u zaklon, da mu previju ranu, kada ga je drugi metak pogodio sa desne strane, pravo u srce.[2]

Njegov Dobrovoljački odred imao je na početku Solunskog fronta 2.200 ljudi, a zaključno sa Vukovom smrću spao je na svega 450 ljudi - bila je to i smrt njegova odreda. Preživjeli vojnici Dobrovoljačkog odreda prebačeni su u druge pukove. Gruniški vis je bio osvojen a Bugari su protjerani. Kada je Vojin Popović poginuo imao je čin pješadijskog potpukovnika srpske vojske.

Tijelo Vojina Popovića je sahranjeno na srpskom vojničkom groblju u Zejtinliku, a septembra 1923. godine je prenijeto na Novo groblje u Beogradu.

Cijeli svoj život, Vojvoda Vuk je posvetio borbi i četništvu. Bio je oženjen i imao je jednu kćerku.

Slika Vojvode Vuka u ratničkoj uniformi, iz vremena četovanja po Srbiji, istaknuta je na počasnom i vidnom mjestu u prostorijama Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918. u Beogradu. Udruženja ratnih dobrovoljaca 1912-1918. i u današnjim vremenima nastavlja da njeguje tradicije četništva iz tog perioda.

Priznanja

[uredi | uredi izvor]
Vojin Popović, kalendar za 1927. godinu.
  • Vojinu Popoviću su podignuti spomenici u Beogradu (park na "Topličinom vencu") i u Nišu
  • Ulica u općini Palilula nosi ime Vojvode Vuka[3]
  • Potpukovnik srpske vojske

Također poledajte

[uredi | uredi izvor]

Literatura

[uredi | uredi izvor]
  • Mala Enciklopedija (1959). Popović Vojin. Beograd: Prosveta. (sr)
  • Milenković, Branko Ciga (1998). Beograd-ljudi i ulice. Beograd: Beostar. (sr)

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ "† Стана Поповић, мати војводе Вука, Политика, 4. 12. 1940, стр. 7". digitalna.nb.rs (jezik: srpski). Pristupljeno 12. 1. 2019.[mrtav link]
  2. ^ "Политика", Beograd 25. 10. 1936.
  3. ^ Branko Ciga Milenković, Beograd - ljudi i ulice, Beostar, Beograd 1998.

Vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]