پرش به محتوا

پادشاهی ریوکیو

مختصات: ۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی / ۲۶٫۲۰۰°شمالی ۱۲۷٫۶۸۳°شرقی / 26.200; 127.683
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پادشاهی ریوکیو

琉球國
ریوکیو
۱۴۲۹–۱۸۷۹
نشان پادشاهی ریوکیو
نشان پادشاهی
پایتختقلعه شوری
۲۶°۱۲′ شمالی ۱۲۷°۴۱′ شرقی / ۲۶٫۲۰۰°شمالی ۱۲۷٫۶۸۳°شرقی / 26.200; 127.683
زبان(های) رایجزبان ریوکیویی (زبان‌های محلی), چینی سنتی
دین(ها)
ادیان ریوکیویی، بوداگرایی، کنفوسیونیسم، تائو
حکومتپادشاهی
شاه(国王) 
• ۱۴۲۹–۱۴۳۹
شو هاشی
• ۱۴۷۷–۱۵۲۶
شو شین
• ۱۵۸۷–۱۶۲۰
شو نی
• ۱۸۴۸–۱۸۷۹
شو تای
سسی (摂政) 
• ۱۶۶۶–۱۶۷۳
شو شوکن
کوکوشی (国司) 
• ۱۷۵۱–۱۷۵۲
سای اون
قوه مقننهشوری اوفو (首里王府), سانشیکان (三司官)
تاریخ 
• اتحاد
۱۴۲۹
• تاخت‌وتاز ساتسوما
۵ آوریل ۱۶۰۹
• برافتادن سیستم هان
۱۸۷۱
• پیوستن به پادشاهی ژاپن
۱۱ مارس ۱۸۷۹
مساحت
۲٬۲۷۱ کیلومتر مربع (۸۷۷ مایل مربع)
پیشین
پسین
هوکوزان
چووزان
نانزان
کاگوشیما
اوکیناوا
¹ دودمان‌های چینگ و مینگ.

پادشاهی ریوکیو (به ژاپنی: 琉球王国، ریوکیو اوکوکو) (به ریوکیویی: 琉球國، روچو کوکو) (چینی سنتی: 琉球國) (چینی ساده‌شده: 琉球国) (به پین‌یین: Liúqiú Guó) که با نام تاریخی انگلیسی Lewchew یا Luchu شناخته می‌شود یک پادشاهی مستقل بوده که بر بیشتر جزایر ریوکیو از قرن پانزدهم تا قرن نوزدهم میلادی فرمانروایی می‌کرده‌است. پادشاهان ریوکیو مردمان جزیره اوکیناوا را متحد کرده و قلمرو خود را تا جزایر آمامی (امروزه متعلق به استان کاگوشیمای ژاپن است) و جزایر ساکیشیما نزدیک تایوان گسترش دادند. با وجود اندازه کوچک، این پادشاهی نقش مهمی در تجارت دوران قرون وسطی شرق و جنوب‌شرق آسیا بر عهده داشت.

تاریخچه

[ویرایش]

سرچشمه پادشاهی

[ویرایش]

در قرن چهاردهم میلادی، قلمروهای پراکنده جزایر اوکیناوا در سه قلمرو شاهزاده‌نشین متحد شدند: هوکوزان (北山، کوهستان شمالی)، چوزان (中山، کوهستان میانی) و نانزان (南山، کوهستان جنوبی). از این سه شاهزاده‌نشین با نام کلی دوران سه پادشاهی یا سانزان (三山، سه کوهستان) نام برده می‌شود. هوکوزان که بیش از نیمی از جزیره اوکیناوا را در اختیار داشت از لحاظ زمین و قدرت نظامی قویترین اما از لحاظ اقتصادی ضعیفترین بود. چوزان در مرکز و با پایتختی شوری قویترین از لحاظ اقتصاد بود. نانزان در جنوب نیز شامل بندرهای مهم ناها و کانه‌مورا بود که مرکز تحصیلات کلاسیک چینی بودند.

در این دوران چینی‌های زیادی برای تجارت یا خدمت به دولت به این جزایر نقل مکان کردند. بنا به درخواست پادشاه ریوکیو از دودمان مینگ، امپراتور هونگ‌وو در سال ۱۳۹۲ میلادی، ۳۶ خاندان چینی را برای ساماندهی به امور دریایی از فوجیان به ریوکیو انتقال داد. بسیاری از افسران ریوکیو از این خانواده‌های چینی بوده یا نسبشان به آنها می‌رسید.[۱] آنها به پیشرفت روابط دیپلماتیک و تکنولوژی ریوکیویی‌ها کمک کردند.[۲][۳][۴] پادشاه هاشی شاه چوزان در ۱۴۱۶ موفق به شکست هوکوزان و در ۱۴۲۹ موفق به شکست نانزان شد و برای اولین‌بار با ایجاد دودمان اول شو، توانست این جزایر را با یکدیگر متحد کند. در سال ۱۴۲۱ امپراتور مینگ به او لقب شو (به چینی: 尚، شانگ) را داد (و با نام شوهاشی یا 尚巴志 شناخته شد) و پیروزی او را به رسمیت شناخت.

شوهاشی سیستم سلسله‌مراتبی بارگاه چینی‌ها را برای خودش بکار برد و قلعه شوری و بندرگاه ناها را ساخت. در سال ۱۴۶۹، شو توکو، نوه شوهاشی، که جانشین مذکری نداشت مرد؛ یکی از خدمتکاران اربابان منطقه خود را فرزندخوانده شاه درگذشته نامید و توانست با گرفتن موافقت چینی‌ها به پادشاهی رسیده و دودمان دوم شو را پایه‌گذاری کند. دوره طلایی ریوکیو با به قدرت رسیدن دومین پادشاه دودمان دوم شو با نام شو شین آغاز شد که از ۱۴۷۸ تا ۱۵۲۶ بر سر کار بود.

در پایان قرن پانزدهم، پایین‌ترین جزیره‌های مجمع‌الجزایر ریوکیو به پادشاهی ریوکیو پیوستند. در سال ۱۵۷۱ جزایر آمامی-اوشیما در شمال و در نزدیکی کیوشو به این پادشاهی پیوستند.[۵]

رخدادهای مهم

[ویرایش]

فهرست پادشاهان ریوکیو

[ویرایش]
پادشاهان جزایر ریوکیو
نام کانجی دوره نسب یا دودمان توضیح
Shunten 舜天 ۱۱۸۷–۱۲۳۷ دودمان تنسون
Shunbajunki 舜馬順熈 ۱۲۳۸–۱۲۴۸ دودمان تنسون
Gihon 義本 ۱۲۴۹–۱۲۵۹ دودمان تنسون
Eiso 英祖 ۱۲۶۰–۱۲۹۹ دودمان اسو
Taisei 大成 ۱۳۰۰–۱۳۰۸ دودمان اسو
Eiji 英慈 ۱۳۰۹–۱۳۱۳ دودمان اسو
پادشاهان چوزان
Tamagusuku 玉城 ۱۳۱۴–۱۳۳۶ دودمان اسو
Seii 西威 ۱۳۳۷–۱۳۵۴ دودمان اسو
Satto 察度 ۱۳۵۵–۱۳۹۷
Bunei 武寧 ۱۳۹۸–۱۴۰۶
Shō Shishō 尚思紹 ۱۴۰۷–۱۴۲۱ اولین دودمان شو
Shō Hashi 尚巴志 ۱۴۲۲–۱۴۲۹ اولین دودمان شو به عنوان شاه چوزان
پادشاهان ریوکیو
نام کانجی دوره نسب یا دودمان توضیحات
Shō Hashi 尚巴志 ۱۴۲۹–۱۴۳۹ اولین دودمان شو به عنوان شاه ریوکیو
Shō Chū 尚忠 ۱۴۴۰–۱۴۴۲ اولین دودمان شو
Shō Shitatsu 尚思達 ۱۴۴۳–۱۴۴۹ اولین دودمان شو
Shō Kinpuku 尚金福 ۱۴۵۰–۱۴۵۳ اولین دودمان شو
Shō Taikyū 尚泰久 ۱۴۵۴–۱۴۶۰ اولین دودمان شو
Shō Toku 尚徳 ۱۴۶۱–۱۴۶۹ اولین دودمان شو
Shō En 尚円 ۱۴۷۰–۱۴۷۶ دومین دودمان شو با نام کانامارو اوشیما هم شناخته می‌شود
Shō Sen'i 尚宣威 ۱۴۷۷ دومین دودمان شو
Shō Shin 尚真 ۱۴۷۷–۱۵۲۶ دومین دودمان شو
Shō Sei 尚清 ۱۵۲۷–۱۵۵۵ دومین دودمان شو
Shō Gen 尚元 ۱۵۵۶–۱۵۷۲ دومین دودمان شو
Shō Ei 尚永 ۱۵۷۳–۱۵۸۶ دومین دودمان شو
Shō Nei 尚寧 ۱۵۸۷–۱۶۲۰ دومین دودمان شو ruled during Satsuma invasion; first king to be Satsuma vassal
Shō Hō 尚豊 ۱۶۲۱–۱۶۴۰ دومین دودمان شو
Shō Ken 尚賢 ۱۶۴۱–۱۶۴۷ دومین دودمان شو
Shō Shitsu 尚質 ۱۶۴۸–۱۶۶۸ دومین دودمان شو
Shō Tei 尚貞 ۱۶۶۹–۱۷۰۹ دومین دودمان شو
Shō Eki 尚益 ۱۷۱۰–۱۷۱۲ دومین دودمان شو
Shō Kei 尚敬 ۱۷۱۳–۱۷۵۱ دومین دودمان شو
Shō Boku 尚穆 ۱۷۵۲–۱۷۹۵ دومین دودمان شو
Shō On 尚温 ۱۷۹۶–۱۸۰۲ دومین دودمان شو
Shō Sei (r. ۱۸۰۳) 尚成 ۱۸۰۳ دومین دودمان شو
Shō Kō 尚灝 ۱۸۰۴–۱۸۲۸ دومین دودمان شو
Shō Iku 尚育 ۱۸۲۹–۱۸۴۷ دومین دودمان شو
Shō Tai 尚泰 ۱۸۴۸–۱۱ مارس ۱۸۷۹ دومین دودمان شو آخرین شاه ریوکیو
سیاستمداران مشهور ریوکیو
Shō Shōken 向象賢 ۱۶۶۶–۱۶۷۳ سسی (نخست‌وزیر) اولین تاریخدان ریوکیو، زندگی:۱۶۱۷–۱۶۷۵
Sai On 蔡温 1711–1752 State instructor/regent محقق و تاریخدان بزرگ اهل ریوکیو زندگی:۱۶۸۲–۱۷۶۱

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. Shih-shan Henry Tsai (1996). The eunuchs in the Ming dynasty (illustrated ed.). SUNY Press. p. 145. ISBN 0-7914-2687-4. Retrieved 2011-02-04. {{cite book}}: More than one of |pages= و |page= specified (help)
  2. Angela Schottenhammer (2007). Angela Schottenhammer (ed.). The East Asian maritime world 1400–1800: its fabrics of power and dynamics of exchanges. Vol. Volume 4 of East Asian economic and socio-cultural studies: East Asian maritime history. Otto Harrassowitz Verlag. p. xiii. ISBN 3-447-05474-3. Retrieved 2011-02-04. {{cite book}}: |volume= has extra text (help); More than one of |pages= و |page= specified (help); Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help)
  3. Gang Deng (1999). Maritime sector, institutions, and sea power of premodern China. Vol. Volume 212 of Contributions in economics and economic history. Greenwood Publishing Group. p. 125. ISBN 0-313-30712-1. Retrieved 2011-02-04. {{cite book}}: |volume= has extra text (help); More than one of |pages= و |page= specified (help); Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help)
  4. Katrien Hendrickx (2007). The Origins of Banana-fibre Cloth in the Ryukyus, Japan. Leuven University Press. p. 39. ISBN 90-5867-614-5. Retrieved 2011-01-11. {{cite book}}: More than one of |pages= و |page= specified (help); Unknown parameter |Edition= ignored (|edition= suggested) (help)
  5. ۵٫۰ ۵٫۱ Matsuda. p. 16.
  6. ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ ۶٫۴ ۶٫۵ ۶٫۶ ۶٫۷ Hamashita, Takeshi. Okinawa Nyūmon (沖縄入門, "Introduction to Okinawa"). Tokyo: Chikuma Shobō, 2000, pp. 207–13.
  7. Papinot, Jacques. (2003). Nobiliare du Japon – Sho, p. 56 (PDF@60); see also Papinot, Jacques Edmond Joseph. (1906) Dictionnaire d’histoire et de géographie du Japon.

منابع

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]