پرش به محتوا

یونیدروا

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

یونیدروا (UNIDROIT با تلفظ: یونیدغوا) یا مؤسسه بین‌المللی یکسان‌سازی حقوق خصوصی، یک سازمان بین‌المللی مستقر در رم است. هدف این مؤسسه مطالعه در نیازها و شیوه‌های مدرن کردن، هماهنگ‌سازی و ایجاد هارمونی در حقوق خصوصی به ویژه حقوق بازرگانی، اعم از، بین دولت‌ها و گروهی از دولت‌ها است، به نحوی که بتواند اسناد، اصول و قواعد متحدالشکل حقوقی را برای مقاصد فوق، تنظیم کند.[۱]

اصولاً این مؤسسه، در سال ۱۹۲۶ به عنوان ارگان وابستهٔ جامعه ملل تشکیل شد که با اضمحلال جامعهٔ ملل، در سال ۱۹۴۰ براساس توافق‌های چندجانبهٔ بین‌المللی (قوانین یونیدروا) ظاهر گردید. بر اساس قوانین و مقرّرات یونیدروا، اعضای این مؤسّسه، صرفاً دولت‌ها هستند که تا سال ۲۰۱۸ به ۶۳ کشور بالغ شده‌اند. ایران نیز در سال ۱۳۴۳ به واسطهٔ «قانون الحاق دولت ایران به مؤسسه یکنواخت کردن حقوق خصوصی»، به این مؤسسه ملحق شده‌است.

دو قانون متحدالشکل برای بیع کالا و قانون متحدالشکل برای تشکیل بیع کالا از نمونه کارهای این مؤسّسه است که در لاهه به تصویب رسید. در تدوین کنوانسیون ۱۹۸۰ وین یا کنوانسیون سازمان ملل متحد برای قراردادهای فروش بین‌المللی کالا از این دو قانون، به عنوان منبع استفاده گردید[۲] و تغییرات زیادی در آن داده شد. از این دو قانون به عنوان کنوانسیون ۱۹۶۴ لاهه نیز یاد می‌شود. این مؤسسه در کنار کمیسیون حقوق تجارت سازمان ملل متحد (آنسیترال)، کنوانسیون‌ها و پروتکل‌های فراوانی در مورد قراردادهای حمل و نقل مسافر و کالا، نمایندگی در بیع کالا، تأمین مالی از طریق لیزینگ، کارگزاری وصول و انتقال مطالبات، کالاهای فرهنگی مسروقه و صادراتی غیرقانونی، منافع در تجهیزات و کالاهای غیرمنقول، و پروتکل‌های مربوط به تجهیزات هواپیما، وسایل نقلیّهٔ ریلی و تجهیزات آن، و دارایی‌های فضایی و از همهٔ این‌ها مهم‌تر، اصول قراردادهای بازرگانی بین‌المللی را تهیه و تدوین کرده‌است.[۳]

شیوه کار یونیدروا

[ویرایش]

یونیدروا دارای سه رکن دبیرخانه، شورای حکام و مجمع عمومی است. دبیرخانه، مجری امور مختلف یونیدروا می‌باشد و برنامه‌های کاری روزمره آن را انجام می‌دهد. مدیرکل مؤسسه با معرفی رئیس یونیدروا توسط شورای حکام، منصوب می‌گردد. گروهی از مستخدمین بین‌المللی دولتی و کارمندان، امور مرتبط با دبیرخانه را به انجام می‌رسانند. همهٔ سیاست‌های این مؤسّسه، تحت نظر شورای حکام است و تصمیم نهایی در امور، توسط مجمع عمومی اتخاذ می‌شود. تنظیم بودجهٔ سالانه، برنامه‌های کارهای سه سالانه و انتخاب اعضای شورای حکام در هر پنج سال، به عهدهٔ مجمع عمومی است. هر دولت، یک نماینده در این مؤسسه دارد. ریاست مؤسسه به صورت چرخشی، سالانه توسّط نمایندگان (Ambassadors) دولت‌های عضو انتخاب می‌گردد. انگلیسی، فرانسه، آلمانی، ایتالیایی و اسپانیایی زبان‌های رسمی مؤسسه بوده، ولی زبان کاری افراد مؤسسه، انگلیسی و فرانسوی است. همکاری نزدیک مؤسسه با سایر سازمان‌های بین‌المللی در سطح بین دولتی و غیردولتی، توسط توافق‌های منعقده در سطح دبیرخانه‌های آنها اجرایی می‌شود.[۴]

اعضاء

[ویرایش]

۶۳ عضو یونیدروا عبارتند از:

کشور عضو سال عضویت
 آرژانتین 1972
 استرالیا 1973
 اتریش 1948
 بلژیک 1940
 بولیوی 1940
 برزیل 1940
 بلغارستان 1940
 کانادا 1968
 شیلی 1951
 چین 1986
 کلمبیا 1940
 کرواسی 1996
 کوبا 1940
 قبرس 1999
 جمهوری چک 1993
 دانمارک 1940
 مصر 1951
 استونی 2001
 فنلاند 1940
 فرانسه 1948
 آلمان 1940
 یونان 1940
الگو:Country data سریر مقدس 1945
 مجارستان 1940
 هند 1950
 اندونزی 2009
 ایران 1951
 عراق 1973
 جمهوری ایرلند 1940
 اسرائیل 1954
 ایتالیا 1940
 ژاپن 1954
 لتونی 2006
 لیتوانی 2007
 لوکزامبورگ 1951
 مالت 1970
 مکزیک 1940
 هلند 1940
 نیکاراگوئه 1940
 نیجریه 1964
 نروژ 1951
 پاکستان 1964
 پاراگوئه 1940
 لهستان 1979
 پرتغال 1949
 کره جنوبی 1981
 صربستان (ابتدا با عنوان  صربستان و مونته‌نگرو) 2001
 رومانی 1940
 روسیه (ابتدا با عنوان  اتحاد جماهیر شوروی) 1990
 سان مارینو 1945
 عربستان سعودی 2009
 اسلواکی 1993
 اسلوونی 1995
 آفریقای جنوبی 1971
 اسپانیا 1940
 سوئد 1940
  سوئیس 1940
 تونس 1980
 ترکیه 1950
 بریتانیا 1948
 ایالات متحده آمریکا 1964
 اروگوئه 1940
 ونزوئلا 1940

لبنان از ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۴ عضو یونیدروا بود. اعضایی که دیگر وجود ندارند عبارتند از: چکسلواکی، جمهوری دمکراتیک آلمان، جمهوری متحد عربی، و یوگسلاوی.

منابع

[ویرایش]
  1. User، Super. «90th ANNIVERSARY». www.unidroit.org (به انگلیسی). دریافت‌شده در ۲۰۱۸-۱۰-۲۳.
  2. داراب پور، مهراب (۱۳۹۵). تفسیری برحقوق بیع بین‌الملل. تهران: گنج دانش. شابک ۹۷۸۶۰۰۶۲۴۴۲۲۸۴۱ مقدار |شابک= را بررسی کنید: length (کمک).
  3. اخلاقی، بهروز؛ امام، فرهاد (۱۳۹۵). اصول قراردادهای تجاری بین‌المللی. تهران: موسسه مطالعات و پژوهشهای حقوقی شهر دانش. شابک ۹۷۸۹۶۴۸۲۰۰۰۷۲.
  4. داراب پور، مهراب (۱۳۹۷). اصول و مبانی حقوق تجارت بین‌الملل، کتاب نخست: کلّیّات حقوق تجارت بین‌الملل و سازمان‌های تجاری بین‌المللی. تهران: گنج دانش. صص. ۲۶۵. شابک ۹۷۸-۶۲۲-۶۱۸۷-۰۳-۹.