Het debuutalbum van FINNEAS voelt helemaal niet als een debuut. Als vaste producer en coauteur van zijn zus, Billie Eilish, heeft hij een aantal van de populairste en invloedrijkste songs van deze eeuw helpen vormgeven. Hij won er ook binnen een paar jaar meer Grammy’s mee dan hij kan optillen. Maar weinig producers hebben met succes de sprong naar een solocarrière gemaakt. Kanye West en Pharrell behoren tot de uitzonderingen. Nog minder producers maakten de overstap na zo’n gigantische eerste indruk gemaakt te hebben. Op Optimist horen we de artiest uit Los Angeles voor het eerst helemaal alleen zijn eigen nummers zingen. “Het is heel moeilijk om je eigen muziek prioriteit te geven, omdat je makkelijker jezelf dan een andere artiest laat wachten”, vertelt hij aan Apple Music. “De grootste uitdaging bij het maken van een eigen album is dat ik mezelf steeds moet afvragen: is dit hoe ik wil dat het klinkt? Ik probeer niemand tevreden te stellen behalve mezelf." Het album opent met applaus en ‘A Concert Six Months From Now’ dat plots, als een gecontroleerde explosie, uitbarst in een rockanthem over de liefde. Het is ook een eerbetoon aan de magie van een avondje uit in de Hollywood Bowl. Op ‘The 90s’ laat hij een eenvoudig maar elegant synthpopdeuntje uitmonden in grootse, festivalwaardige schokken. Hij lijkt te suggereren dat we zo verlangen naar het verleden (of zo bang zijn voor een toekomstige apocalyps), dat we het heden aan ons voorbij laten gaan. Beide nummers voelen groots en hebben een dramatische timing. Dat past wel bij een artiest die in korte tijd de goedkeuring van het grote publiek heeft verkregen en bovendien is begonnen met het maken van filmmuziek. Maar zoals veel nummers van Optimist − en Happier Than Ever van Billie Eilish, waar hij maanden eerder klaar mee was − zijn het in de kern ook ballads, met een ongekunstelde nadruk op intimiteit en stilte. En dat is wat je zo ongeveer kan verwachten van een singer-songwriter die muziek maakt tijdens een lockdown. “Als ik er nu op terugkijk,” zegt hij, “schreef ik een heel introspectief album. Dat is wat een jaar thuiszitten en nadenken met je doet.” Hij kan boos (‘The Kids Are All Dying’), zelfbewust (‘Happy Now?’), peinzend (‘Peaches Etude’) en bang (‘Love Is Pain’) zijn. Binnen een paar minuten maakt hij duidelijk dat hij beschikt over het melodieuze vernuft van Chris Martin (‘What They'll Say About Us’) en de duistere ambientklanken van Trent Reznor (‘Around My Neck’). Bovenal toont hij een diepe waardering voor het leven op dit moment, los van het nieuws en de eindeloze berichten op sociale media. “Soms kijk je naar dingen die al een tijdje klaar zijn en op de plank liggen. Ik vraag me dan af of het later nog relevant zal zijn”, zegt hij over zijn werk. “Maar als ik naar dit album luister, denk ik: oh ja, dit is hoe ik me voelde en hoe ik me mijn hele leven over bepaalde dingen heb gevoeld. Het is zo oprecht dat het eigenlijk niet uitmaakt hoe het later zal klinken, want dit is hoe ik me toen voelde."