Naar inhoud springen

Crashed Ice

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Red Bull Crashed Ice
Algemene gegevens
Organisatie Red Bull
Start 2000
Type Individuele sport / Teamsport
Categorie Ice Cross Downhill
Locatie IJskanaal
Portaal  Portaalicoon   Sport

Red Bull Crashed Ice is een extreme sportevenement georganiseerd door frisdrankfabrikant Red Bull waarin de deelnemers al schaatsend een lastig hellend parcours moet overwinnen. Sinds 2000 worden er wedstrijden georganiseerd, waarbij vanaf 2010 ieder jaar een wereldkampioenschap op het programma staat.

In 1999 bedachten de Oostenrijkers Austrians Sigurd Meiche en Stefan Aufschnaiter een nieuwe sport: Ice Cross Downhill.[1] De sport wordt beoefend op een lange (steile) ijsbaan vol obstakels: sprongen, trappen, haarspeldbochten en andere hindernissen. De rijders moeten op schaatsen zo snel mogelijk afdalen naar de finish. De gemiddelde snelheid van de rijders is 40 km/u, maar kan op bepaalde onderdelen oplopen tot 70 km/u. De sport vertoont overeenkomsten met de olympische sporten skicross en snowboardcross.

Vanaf 2001 organiseert Red Bull wedstrijden in Ice Cross Downhill onder de noemer Red Bull Crashed Ice. Op 20 januari 2001 vond in Stockholm de eerste wedstrijd plaats. Sporters uit de hele wereld kwamen in groten getale naar de Zweedse hoofdstad voor de openingswedstrijd. Deze eerste wedstrijd was in sportief als technisch opzicht een proef. Omdat de constructie van het ijskanaal veel bouwwerkzaamheden vergde, was het onmogelijk het evenement vooraf te testen om te kijken wat de rijders te wachten stond. Het parcours werd uitgezet op de vismarkt. Na een korte boycot bij de start en spectaculaire valpartijen tijdens de proefrondes pasten de deelnemers zich snel aan de ongewone omstandigheden aan. De race werd gewonnen door de Zweed Jasper Felder.[2]

In de jaren erna organiseerde Red Bull nog meer races. Tot 2010 vonden er veertien wedstrijden plaats in acht landen. In 2010 werd het eerste officiële wereldkampioenschap georganiseerd.

Parcours, uitrusting en reglementen

[bewerken | brontekst bewerken]
De start in Quebec, 2008

Ice Cross Downhill wordt beoefend in een ijskanaal met diverse bochten en sprongen. De lengte tijdens de eerste wedstrijd was ongeveer 300 meter. In latere races is het parcours steeds langer geworden. Het parcours in 2007 was 430 meter lang en overbrugde een hoogteverschil van 60 meter. De baan voor de wedstrijden in Stockholm (2001), Klagenfurt (2002), Duluth (2003 en 2004), Moskou (2004) en Helsinki (2014) was op basis van natuurijs, de overige banen werden aangelegd met behulp van koelinstallaties.[1]

Om deel te kunnen nemen aan de wedstrijden is het dragen van beschermende uitrusting verplicht: helm, borstpantser, elleboogbeschermers, handschoenen, beschermende broek en knie/scheenbeschermers. Alleen ijshockeyschaatsen zijn toegestaan.[3] De deelnemers zijn vaak ijshockeyspelers. Hoewel lichaamscontact is toegestaan, is het uitdelen van bodychecks niet toegestaan.

Om deel te kunnen nemen aan een wedstrijd moeten de rijders zich in de regel eerst kwalificeren op lokale kwalificatiewedstrijden (Red Bull Crashed Ice Qualifier), welke worden georganiseerd op (vlakke) kunstijsbanen. De deelnemers moeten daarbij zo snel mogelijk één-tegen-één een parcours afwerken. Na kwalificatie mag de rijder deelnemen aan het hoofdevenement van Crashed Ice. In de eerste ronde doen alle rijders een individuele afdaling, waarbij op basis van tijd de beste rijders doorgaan naar de volgende ronde. Vanaf die fase geldt het principe van knock-out: in heats van vier rijders gaan de twee beste door naar de volgende ronde.[3]

De uitslagen van de losstaande races in de periode 2000 tot en met 2009.

Jaar Datum Locatie Goud Zilver Brons
2001 20 januari Vlag van Zweden Stockholm Vlag van Zweden Jasper Felder
2002 Vlag van Oostenrijk Klagenfurt Vlag van Zweden Jasper Felder
2003 28 februari Vlag van Verenigde Staten Duluth Vlag van Zweden Jasper Felder
2004 24 januari Vlag van Rusland Moskou Vlag van Zweden Jasper Felder Vlag van Kroatië Hrovje Appelt Vlag van Rusland Konstantin Sirenin
20 februari Vlag van Verenigde Staten Duluth Vlag van Zweden Jasper Felder
2005 15 januari Vlag van Tsjechië Praag Vlag van Zweden Jasper Felder Vlag van Tsjechië Lukáš Fiala Vlag van Oostenrijk Michael Krainer
2006 18 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Canada Gabriel Andre Vlag van Canada Wade Hocking Vlag van Canada Sylvain Houle
2007 3 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Canada Kevin Olson Vlag van Canada Ross Thompson Vlag van Canada Ben Benicky
17 maart Vlag van Finland Helsinki Vlag van Canada Kevin Olson Vlag van Finland Matias Schants Vlag van Finland Miikka Jouhkimainen
2008 26 januari Vlag van Canada Quebec Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Louis-Philippe Dumoulin Vlag van Canada Sebastien Morissette
9 februari Vlag van Zwitserland Davos Vlag van Finland Miikka Jouhkimainen Vlag van Canada Sébastien Morissette Vlag van Tsjechië Lukáš Kolc
2009 24 januari Vlag van Canada Quebec Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Finland Lari Jouhtsenlahti Vlag van Canada Kyle Croxall
7 februari Vlag van Tsjechië Praag Vlag van Finland Miikka Jouhkimainen Vlag van Tsjechië Lukáš Kolc Vlag van Tsjechië Lukáš Fiala
14 maart Vlag van Zwitserland Lausanne Vlag van Zweden Jasper Felder Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Finland Lari Jouhtsenlahti

De uitslagen van de races vanaf 2010 zijn opgenomen op de website van Red Bull Crashed Ice.[4]

Jaar Datum Locatie Goud Zilver Brons Wereldkampioen
2010 16 januari Vlag van Duitsland München Vlag van Duitsland Martin Niefnecker Vlag van Canada Gabriel Andre Vlag van Zwitserland Kim Muller Vlag van Duitsland Martin Niefnecker
21 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Duitsland Martin Niefnecker Vlag van Canada Scott Croxall
2011 15 januari Vlag van Duitsland München Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Tsjechië Lukáš Kolc Vlag van Finland Arttu Pihlainen
5 februari Vlag van Nederland Valkenburg Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall
26 februari Vlag van Rusland Moskou Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Zwitserland Kilian Braun
19 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Louis-Philippe Dumoulin Vlag van Canada Kyle Croxall
2012 14 januari Vlag van Verenigde Staten Saint Paul Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall
4 februari Vlag van Nederland Valkenburg Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Duitsland Fabian Mels Vlag van Finland Paavo Klintrup
18 februari Vlag van Zweden Åre Vlag van Canada Adam Horst Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Scott Croxall
17 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Scott Croxall
2013 1 december Vlag van Canada Niagara Falls Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Zwitserland Kilian Braun Vlag van Zwitserland Derek Wedge
26 januari Vlag van Verenigde Staten Saint Paul Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz
9 februari Vlag van Nederland Landgraaf Vlag van Zwitserland Derek Wedge Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Nederland Bart van Roosmalen
2 maart Vlag van Zwitserland Lausanne Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Zwitserland Kim Müller Vlag van Canada Scott Croxall
16 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Zwitserland Derek Wedge
2014 1 februari Vlag van Finland Helsinki Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Oostenrijk Marco Dallago
22 februari Vlag van Verenigde Staten Saint Paul Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz
8 maart Vlag van Rusland Moskou Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Zwitserland Kim Müller
22 maart Vlag van Canada Quebec Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Oostenrijk Luca Dallago
2015 24 januari Vlag van Verenigde Staten Saint Paul Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Dean Moriarity Vlag van Verenigde Staten Dan WItty Vlag van Canada Scott Croxall
7 februari Vlag van Finland Helsinki Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz
21 februari Vlag van Noord-Ierland Belfast Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Dylan Moriarity Vlag van Canada Dean Moriarity
14 maart Vlag van Canada Edmonton Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Verenigde Staten Tommy Mertz

Wereldkampioenschappen

[bewerken | brontekst bewerken]

Na 14 losstaande races tussen 2000 en 2009 wordt in 2010 voor het eerst een wereldkampioenschapsklassement opgesteld, bepaald over twee races in München en Quebec. De 19-jarige Martin Niefnecker wint dit klassement met overmacht door één race te winnen en in de ander beslag te leggen op de tweede plaats. Er deden ook twee Nederlanders mee: Bart van Roosmalen en Remo Speijers.

Uitslagen races
Positie 16 januari 2010
Vlag van Duitsland München
21 maart 2010
Vlag van Canada Quebec
Goud Vlag van Duitsland Martin Niefnecker Vlag van Canada Kyle Croxall
Zilver Vlag van Canada Gabriel Andre Vlag van Duitsland Martin Niefnecker
Brons Vlag van Zwitserland Kim Muller Vlag van Canada Scott Croxall
Overig Vlag van Nederland Remo Speijers (30) Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (15)
Vlag van Nederland Remo Speijers (57)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Duitsland Martin Niefnecker 1800,00
Zilver Vlag van Canada Kyle Croxall 1000,00
Brons Vlag van Canada Gabriel Andre 890,00
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 160,00
Vlag van Nederland Remo Speijers 45,40

In 2011 organiseert Red Bull het tweede wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden. Voor het eerst werd er ook een wedstrijd in Nederland gehouden, namelijk op de Cauberg in het Limburgse Valkenburg.[5]

Aan de wedstrijd in Nederland deden naast de vaste deelnemers ook de geplaatsten mee van vier Nederlandse voorrondes waar iedereen zich voor kon inschrijven.[6] De kwalificaties vonden plaats op 18 december 2010 in Thialf te Heerenveen, op 21 december in De Uithof in Den Haag, op 8 januari 2011 in het IJssportcentrum in Eindhoven en op 9 januari op Glanerbrook te Geleen.

Daarnaast was er een speciale VIP-wedstrijd met vier bekende oud-langebaanschaatsers namelijk Rintje Ritsma, Gerard van Velde, Falko Zandstra en Annamarie Thomas.[7]

Arttu Pihlainen wordt de nieuwe wereldkampioen nadat hij drie overwinningen op rij behaalde: Valkenburg, Moskou en Quebec.

Uitslagen races
Positie 15 januari 2011
Vlag van Duitsland München
5 februari 2011
Vlag van Nederland Valkenburg
26 februari 2011
Vlag van Rusland Moskou
19 maart 2011
Vlag van Canada Quebec
Goud Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Finland Arttu Pihlainen
Zilver Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Louis-Philippe Dumoulin
Brons Vlag van Zwitserland Kim Muller Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Zwitserland Kilian Braun Vlag van Canada Kyle Croxall
Overig Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (48)
Vlag van Nederland Remo Speijers (60)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (65)
Vlag van Nederland Nick Jong (69)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (25)
Vlag van Nederland Ian Coumans (30)
Vlag van Nederland John Passchier (31)
Vlag van Nederland Scott Bakx (32)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (35)
Vlag van Nederland Remo Speijers (36)
Vlag van Nederland Erwin Knoester (51)
Vlag van Nederland Remo Speijers (31)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (37)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (63)
Vlag van Nederland Remo Speijers (55)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (68)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (71)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Finland Arttu Pihlainen 3800,00
Zilver Vlag van Canada Kyle Croxall 3000,00
Brons Vlag van Canada Scott Croxall 2030,00
33 Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 96,60
38 Vlag van Nederland Remo Speijers 74,20
61 Vlag van Nederland Ian Coumans 32,00
67 Vlag van Nederland John Passchier 28,00
71 Vlag van Nederland Scott Bakx 26,00
75 Vlag van Nederland Glenn Bakx 21,10

Het derde wereldkampioenschap werd wederom verdeeld over vier wedstrijden.[8] Wederom is er een stop georganiseerd op de Cauberg in Valkenburg.

In Nederland vonden drie voorrondes plaats waar iedereen zich voor kon inschrijven.[9] De kwalificaties vonden plaats op 10 december 2011 op de Jaap Edenbaan te Amsterdam, op 18 december in Triavium in Nijmegen en op 8 januari 2012 op Glanerbrook te Geleen.

Kyle Croxall, winnaar van de eerste twee stops, werd de nieuwe wereldkampioen. Arttu Pihlainen, de kampioen van het jaar ervoor, kwam slechts 40 punten te kort om zijn titel te prolongeren.

Uitslagen races
Positie 14 januari 2012
Vlag van Verenigde Staten Saint Paul
4 februari 2012
Vlag van Nederland Valkenburg
18 februari 2012
Vlag van Zweden Åre
17 maart 2012
Vlag van Canada Quebec
Goud Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Adam Horst Vlag van Finland Arttu Pihlainen
Zilver Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Duitsland Fabian Mels Vlag van Finland Arttu Pihlainen Vlag van Canada Kyle Croxall
Brons Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Finland Paavo Klintrup Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Scott Croxall
Overig Vlag van Nederland Glenn Bakx (46)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (20)
Vlag van Nederland Remo Speijers (43)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (26)
Vlag van Nederland Ian Coumans (31)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (43)
Vlag van Nederland Remo Speijers (47)
Vlag van Nederland Wesley de Bruin (52)
Vlag van Nederland Frank Wilting (53)
Vlag van Nederland Koen de Haas (55)
Vlag van Nederland John Passchier (56)
Vlag van Nederland Roby Haazen (58)
Vlag van Nederland Jean Paul Hendrix (60)
Vlag van Nederland Pascal Vijgen (62)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (19)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (27)
Vlag van Nederland Remo Speijers (60)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (7)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (13)
Vlag van Nederland Roby Haazen (48)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Canada Kyle Croxall 3000,00
Zilver Vlag van Finland Arttu Pihlainen 2960,00
Brons Vlag van Canada Scott Croxall 2300,00
11 Vlag van Nederland Glenn Bakx 680,00
23 Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 372,60
55 Vlag van Nederland Remo Speijers 46,50
66 Vlag van Nederland Ian Coumans 33,30
71 Vlag van Nederland Roby Haazen 29,20
82 Vlag van Nederland Wesley de Bruijn 19,60
98 Vlag van Nederland Frank Wilting 14,60

Hier wereldkampioenschap van 2013 werd uitgebreid naar vijf wedstrijden.[10] Oorspronkelijk stond op 16 februari 2013 een stop in Rusland op het programma. Red Bull maakte echter op 7 november bekend dat de geplande stop in Rusland plaats maakte voor een revolutionaire stop op 9 februari 2013 in ’s werelds grootste indoor skiresort: SnowWorld Landgraaf. Voor het eerst in de geschiedenis van Ice Cross Downhill zouden de deelnemers strijden op een indoor ijsparcours.[11]

Op de permanente baan van Landgraaf konden deelnemers zich inschrijven voor het eerste Nederlandse Kampioenschap Ice Cross Downhill.[12] Dit evenement was tevens de kwalificatiewedstrijd voor de stop van 9 februari 2013. Glenn Bakx was de allersnelste en de eerste Nederlands Kampioen ooit. Bij de dames won Glynis Barton[13]

Tijdens de wedstrijd van de World Championships in Landgraaf bereikt voor het eerst een Nederlander het podium. Bart van Roosmalen wordt derde in een door Derek Wedge gewonnen wedstrijd. Het overall kampioenschap werd een spannende strijd tussen Derek Wedge en Kyle Croxall. De laatste wedstrijd in Quebec bracht de beslissing. Met een krappe 32 punten verschil werd Wedge wereldkampioen.

Uitslagen races
Positie 1 december 2012
Vlag van Canada Niagara Falls
26 januari 2013
Vlag van Verenigde Staten Saint Paul
9 februari 2013
Vlag van Nederland Landgraaf
2 maart 2013
Vlag van Zwitserland Lausanne
16 maart 2013
Vlag van Canada Quebec
Goud Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Zwitserland Derek Wedge Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Finland Arttu Pihlainen
Zilver Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Zwitserland Kim Müller Vlag van Canada Scott Croxall
Brons Vlag van Zwitserland Kilian Braun Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Nederland Bart van Roosmalen Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Zwitserland Derek Wedge
Overig Vlag van Nederland Glenn Bakx (40)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (52)
Vlag van Nederland Remo Speijers (68)
Vlag van Nederland Remo Speijers (30)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (36)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (38)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (16)
Vlag van Nederland Danny Hansen (18)
Vlag van Nederland Ian Coumans (19)
Vlag van Nederland Frank Wilting (20)
Vlag van Nederland Hendrik Giesbers (21)
Vlag van Nederland Jean Paul Hendrix (30)
Vlag van Nederland Peter Keller (36)
Vlag van Nederland Wouter Salmaso (41)
Vlag van Nederland Scott Bakx (44)
Vlag van Nederland Dean Bakx (45)
Vlag van Nederland Remo Speijers (46)
Vlag van Nederland John Passchier (61)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (22)
Vlag van Nederland Danny Hansen (25)
Vlag van Nederland Glenn Bakx (32)
Vlag van Nederland Remo Speijers (58)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (30)
Vlag van Nederland Danny Hansen (53)
Vlag van Nederland Ian Coumans (69)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Zwitserland Derek Wedge 2650,00
Zilver Vlag van Canada Kyle Croxall 2618,60
Brons Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz 2585,00
17 Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 756,60
42 Vlag van Nederland Glenn Bakx 213,60
43 Vlag van Nederland Danny Hansen 212,30
49 Vlag van Nederland Ian Coumans 169,80
54 Vlag van Nederland Frank Wilting 113,20
49 Vlag van Nederland Hendrik Giesbers 100,00
65 Vlag van Nederland Remo Speijers 71,90

In 2014 organiseerde Red Bull een wereldkampioenschap verdeeld over vier wedstrijden.[14] De zeer constant rijdende Oostenrijker Marco Dallago won drie van de vier wedstrijden en werd met ruim verschil wereldkampioen.

Uitslagen races
Positie 1 februari 2014
Vlag van Finland Helsinki
22 februari 2014
Vlag van Verenigde Staten Saint Paul
8 maart 2014
Vlag van Rusland Moskou
22 maart 2014
Vlag van Canada Quebec
Goud Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Oostenrijk Marco Dallago
Zilver Vlag van Duitsland Fabian Mels Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Scott Croxall
Brons Vlag van Frankrijk Pacôme Schmitt Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Zwitserland Kim Müller Vlag van Oostenrijk Luca Dallago
Overig Vlag van Nederland Danny Hansen (43)
Vlag van Nederland Frank Wilting (48)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (51)
Vlag van Nederland Danny Hansen (22)
Vlag van Nederland Ian Coumans (64)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (72)
Vlag van Nederland Frank Wilting (97)
Vlag van Nederland Frank Wilting (36)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (40)
Vlag van Nederland Danny Hansen (51)
Vlag van Nederland Ian Coumans (52)
Vlag van Nederland Ian Coumans (64)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (78)
Vlag van Nederland Frank Wilting (93)
Vlag van Nederland Danny Hansen (105)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Oostenrijk Marco Dallago 3800,00
Zilver Vlag van Canada Scott Croxall 2390,00
Brons Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz 2200,00
48 Vlag van Nederland Danny Hansen 122,80
56 Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 49,70
60 Vlag van Nederland Ian Coumans 45,20
64 Vlag van Nederland Frank Wilting 39,80

Nadat in het kampioenschap van 2014 nog vijf stops waren ondergebracht, gaat Red Bull in 2015 weer terug naar vier wedstrijden. Echter, Red Bull maakt daarbij ook bekend dat naast de vier geplande races voor het Crashed Ice Wereldkampioenschap er vier extra races worden gehouden: de Riders Cup.[15] Het seizoen werd gedomineerd door de Canadees Scott Croxall. Met drie overwinningen pakte hij de wereldtitel.

Uitslagen World Championship
Datum 24 januari 2015
Vlag van Verenigde Staten Saint Paul
7 februari 2015
Vlag van Finland Helsinki
21 februari 2015
Vlag van Noord-Ierland Belfast
14 maart 2015
Vlag van Canada Edmonton
Goud Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz
Zilver Vlag van Canada Dean Moriarity Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Dylan Moriarity Vlag van Canada Scott Croxall
Brons Vlag van Verenigde Staten Dan WItty Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Canada Dean Moriarity Vlag van Verenigde Staten Tommy Mertz
Overig Vlag van Nederland Danny Hansen (47)
Vlag van Nederland Frank Wilting (87)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (88)
Vlag van Nederland Danny Hansen (38)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (53)
Vlag van Nederland Peter Keller (59)
Vlag van Nederland Danny Hansen (43)
Vlag van Nederland Bart van Roosmalen (54)
Vlag van Nederland Danny Hansen (81)
Uitslagen Riders Cup
Datum 18 januari 2015
Vlag van Verenigde Staten Hastings
31 januari 2015
Vlag van Oostenrijk Wagrain
14 februari 2015
Vlag van Finland Jyväskylä
7 maart 2015
Vlag van Canada Sherbrooke
Goud Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz Vlag van Oostenrijk Marco Dallago Vlag van Canada Scott Croxall Vlag van Canada Dylan Moriarity
Zilver Vlag van Canada Dean Moriarity Vlag van Canada Dean Moriarity Vlag van Canada Kyle Croxall Vlag van Canada Kyle Croxall
Brons Vlag van Canada Dylan Moriarity Vlag van Finland Miikka Jouhkimainen Vlag van Canada William Dutton Vlag van Canada Scott Croxall
Overig Vlag van Nederland Danny Hansen (40) Vlag van Nederland Peter Keller (42)
Vlag van Nederland Danny Hansen (45)
- Vlag van Nederland Danny Hansen (62)
Eindstand
Positie Naam Punten
Goud Vlag van Canada Scott Croxall 3325,00
Zilver Vlag van Verenigde Staten Cameron Naasz 2512,50
Brons Vlag van Canada Dean Moriarity 2375,00
56 Vlag van Nederland Danny Hansen 88,70
89 Vlag van Nederland Bart van Roosmalen 33,00
95 Vlag van Nederland Peter Keller 29,10
220 Vlag van Nederland Frank Wilting 4,40

2016 en verder

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Red Bull Crashed Ice van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.