Przejdź do zawartości

Groźnica niema

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Groźnica niema
Lachesis muta[1]
(Linnaeus, 1766)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Podgromada

diapsydy

Rząd

łuskonośne

Podrząd

węże

Rodzina

żmijowate

Podrodzina

grzechotniki

Rodzaj

Lachesis

Gatunek

groźnica niema

Podgatunki

Groźnica niema (Lachesis muta), inaczej bushmaster, po indiańsku[doprecyzuj!]: surukuku, surukusu, shushupe – gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotników w rodzinie żmijowatych. Długość 2–4,3 m[3], grubość 10 cm. Zamiast grzechotki na ogonie występuje kolec, nie ostrzega ona grzechotaniem o swojej obecności, stąd nazwa „niema”. Ubarwienie żółtoszare lub czerwono-brunatne z dużymi, ciemnymi, trójkątnymi plamami.

Żyje w lasach na obszarze od południowej Nikaragui po dorzecze Amazonki. Największy przedstawiciel żmijowatych i największy jadowity wąż półkuli zachodniej. Zęby jadowe dochodzą do 2,5 cm długości[4]. Ukąszenie surukuku jest dla człowieka śmiertelne, bo choć jej jad jest mniej toksyczny niż niektórych innych grzechotników, to jednak wstrzykuje go w dużych ilościach (5-6 ml w jednym wstrzyknięciu). 20% ukąszeń kończy się śmiercią[5].

Wąż rzadki, występuje w słabo zaludnionych terenach leśnych, aktywny w nocy. Dzięki temu liczba pokąsań jest mała, choć miejscowa ludność bardzo obawia się tego węża. Indianie polują na nią i spożywają jej mięso po odcięciu głowy. Groźnica odżywia się małymi ssakami, ale może też upolować niewielkiego jelenia. Groźnica niema jest wężem jajorodnym[3]. Jednorazowo składa 30–50 jaj[4]

Jadu groźnicy używa się w praktykach homeopatycznych w bardzo wielkich rozcieńczeniach, ponieważ zawiera składnik zwiększający krzepliwość krwi. W niewoli surukuku nie przyjmuje posiłków, w związku z czym ciężko jest o zaopatrywanie laboratoriów w jad tego węża w celach farmaceutycznych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lachesis muta, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Lachesis muta (LINNAEUS, 1766). The Reptile Database. [dostęp 2010-09-11]. (ang.).
  3. a b Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005. ISBN 83-01-14344-4.
  4. a b W. Juszczyk: Gady i płazy. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1978.
  5. David Burnie (red.): Królestwo zwierząt. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 398. ISBN 83-7311-632-X.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • W. Jaroniewski: Jadowite węże świata. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1992. ISBN 83-02-00977-6.