Przejdź do zawartości

Harwich

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Harwich
Ilustracja
Panorama Harwich
Herb
Herb
Państwo

 Wielka Brytania

Kraj

 Anglia

Region

East of England

Hrabstwo

Essex

Dystrykt

Tendring

Populacja (2011)
• liczba ludności


17 684

Nr kierunkowy

01255

Kod pocztowy

CO12

Położenie na mapie hrabstwa Essex
Mapa konturowa hrabstwa Essex, blisko prawej krawędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Harwich”
Położenie na mapie Wielkiej Brytanii
Mapa konturowa Wielkiej Brytanii, blisko prawej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Harwich”
Położenie na mapie Anglii
Mapa konturowa Anglii, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Harwich”
Ziemia51°56′06″N 1°15′50″E/51,935000 1,263889
Strona internetowa

Harwich – miasto i civil parish w Anglii, w hrabstwie Essex, w dystrykcie Tendring[1], jeden z tzw. Haven Ports nad Morzem Północnym. Nieopodal, na północny wschód od Harwich znajduje się miasto Felixstowe, na północny zachód – Ipswich, Colchester – na południowy zachód, oraz Clacton-on-Sea – na południe. Jest to najbardziej wysunięte na północ miasto na wybrzeżu w hrabstwie Essex. W 2011 roku civil parish liczyła 17 684 mieszkańców[2].

Lokacja miasta u ujścia rzek Stour i Orwell oraz jego użyteczność dla żeglarzy jako jedynego bezpiecznego miejsca zakotwiczenia pomiędzy Tamizą i Humber spowodowały, że Harwich na długi okres stało się miastem o znaczeniu nadmorskim, zarówno w sensie cywilnym, jak i wojskowym. Miasto stało się bazą okrętów wojennych w roku 1657. Wtedy też zostały wzniesione potężne fortyfikacje[3], włącznie z fortami Harwich Redoubt, Beacon Hill Battery, oraz Bath Side Battery.

Obecnie Harwich graniczy z miastami Dovercourt oraz Parkeston, które często zbiorowo nazywa się Harwich.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa miasta oznacza ze staroangielskiego „osada wojskowa”, here-wic[4].

Miasto otrzymało swój statut w roku 1238, chociaż są dowody wcześniejszego osadnictwa – na przykład zapiski o kaplicy z 1177 roku oraz niektóre oznaki możliwej obecności Rzymian.

Harwich w 1804, przez Graeme’a Spence’a

z powodu swego strategicznego umiejscowienia, Harwich było celem lądowania i przemarszu wojsk podczas inwazji Wielkiej Brytanii za czasów króla Wilhelma Orańskiego 11 listopada, 1688. Jednakże niesprzyjające wiatry zmusiły flotę królewską do popłynięcia w kierunku kanału La Manche i w końcowym efekcie lądowania w Torbay. Z powodu zaangażowania Frédérica-Armand de Schomberga i rodziny Schomberg w inwazję, Charles Louis Schomberg otrzymał tytuł markiza Harwich[5].

Pisarz Daniel Defoe poświęcił miastu kilka stron w swej powieści A tour thro' the Whole Island of Great Britain (Podróż przez całą wyspę Wielkiej Bytanii). Podczas pobytu w roku 1722, jego szczególną uwagę przykuł potężny fort oraz przystań „ogromnej rozciągłości”[6]. Miasto, relacjonuje, było również znane z niespotykanej wody źródlanej wypływającej z Beacon Hill (wzniesienia na północny wschód od miasta), która sprawiała, że glina kamieniała, pozwalając tym samym na użycie jej do utwardzania ulic w Harwich oraz budowania.Lokalni mieszkańcy twierdzili także, że „to samo źródło może zmienić drewno w żelazo, ale Defoe przypisał to obecności w wodzie „siarczanów żelaza”. Co zaś się tyczy atmosfery miasta, Defoe pisze: „Harwich to miasto pośpiechu i interesów, które niewiele ma wspólnego z radością i przyjemnością; lecz wciąż mieszkańcy wydają się zadomowieni w swoich gniazdach, niektórzy z nich są nawet bardzo bogaci”[6].

The Harwich Quay

Choć Royal Navy (Królewska Marynarka Wojenna) nie jest już obecna w Harwich, Harwich International Port w pobliskim Parkeston wciąż oferuje regularne połączenia promowe do Hook of Holland (Hoek van Holland) w Holandii i Esbjerg w Danii. Wiele operacji ogromnego portu kontenerowego Felixstowe i Trinity House, władz latarni morskiej, jest zarządzanych z Harwich, a plany rozwoju nowego portu kontenerowego w Bathside Bay zostały zaaprobowane przez rząd Brytyjski w grudniu 2005 roku.

Pier Hotel

Port jest znany z hasła „Harwich for the Continent” (Harwich dla Kontynentu) na znakach drogowych oraz ogłoszeniach Londyńskiej i Północno-Wschodniej Kolei – London & North Eastern Railway (LNER)[7][8].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]
Ulica King’s Head

Pomimo, lub może raczej z powodu, swoich niewielkich rozmiarów Harwich jest wysoko postrzegane w kategoriach dziedzictwa architektury, a cała starsza część miasta, wyłączając Navyard Wharf, otrzymała status chroniony.

Regularny plan ulic miasta, z głównymi arteriami komunikacyjnymi połączonymi wieloma małymi alejkami, zdradza jego średniowieczne pochodzenie, choć wiele budynków z tamtego okresu jest skrytych za fasadami z XVIII wieku.

Na pozostałe średniowieczne struktury w głównej mierze składają się domy prywatne. Dom ukazany na zdjęciu ulicy Kings Head po lewej jest wyjątkowym w Harwich przykładem domu żaglomistrza, którego powstanie datuje się na okolice roku 1600. Inne godne uwagi budynki publiczne, wszystkie już z późniejszego okresu, to między innymi kościół parafialny St. Nicholas parish church (1821)[9] w powściągliwym stylu gotyckim z wieloma oryginalnymi elementami wyposażenia, takimi jak (później przebudowane) organy tej samej daty, znajdujące się na zachodnim krańcu chóru, czy Guildhall z roku 1769, jedyny w Harwich zabytek klasy pierwszej umieszczony na ustawowej liście budynków o szczególnym znaczeniu architektonicznym lub historycznym[10].

Po stronie nadbrzeża można zobaczyć Pier Hotel z 1860 roku oraz Great Eastern Hotel z 1864 roku, oba odzwierciedlające nabranie przez miasto nowego znaczenia dla podróżnych po pojawieniu się linii kolejowej z Colchester w 1854 roku. Great Eastern Hotel został zamknięty w 1923 roku[11] przez nowo powstałą LNER (Kolej Londyńską i Północno-Wschodnią); jego upadek był rezultatem otwarcia nowego portu dla pasażerów w górnej części rzeki na nadbrzeżu Parkestone, gdzie Great Eastern Railway (Wielka Kolej Wschodnia) otworzyła nowy hotel o tej samej nazwie. Hotel stał się ratuszem Harwich (Harwich Town Hall), w którym mieścił się Magistrates Court (sąd pokoju dla drobnych spraw i wstępnych przesłuchań), a po zmianach w lokalnym zarządzie został sprzedany i podzielony na mieszkania.

Interesujące są również latarnia morska High Lighthouse (1818); niespotykany żuraw Treadwheel Crane (późny wiek XVII); kino Electric Palace Cinema (1911), jedno z najstarszych specjalnie skonstruowanych kin, które przetrwało w całości wraz z oryginalną kabiną projekcyjną i ozdobną fasadą, wciąż nietknięte i sprawne; stare Urzędy Celne (the Old Custom Houses) na West Street; oraz wiele witryn sklepowych z epoki wiktoriańskiej.

Biura Trinity House

Znajduje się tam niewielki, ale godny zauważenia budynek z drugiej połowy XX wieku, a większe ostatnie powiększenia obejmują stację łodzi ratowniczych oraz dodanie dwóch nowych struktur do siedziby Generalnych Władz Latarni Morskich Trinity House; budowa biura tej organizacji, obok starych Urzędów Celnych (the Old Custom Houses), została ukończona w 2005 roku. Na wygląd wszystkich trzech powiększeń wpływał styl architektury high-tech.

Znani mieszkańcy

[edytuj | edytuj kod]

Harwich było miastem rodzinnym żeglarza Christophera Jonesa, kapitana i właściciela czwartej części okrętu Mayflower, oraz bazowym portem tego okrętu. Słynny pamiętnikarz Samuel Pepys był parlamentarzystą reprezentującym Harwich. Christopher Newport, kapitan ekspedycji, która założyła Jamestown, Virginia, również pochodził z Harwich. Kapitan Charles Fryatt żył w Harwich; jego ciało zostało przeniesione z Belgii w 1919 roku i pochowane w Dovercourt.

Harwich w swej historii również gościło wiele znanych osobistości, na czele z wieloma członkami brytyjskich i europejskich rodzin królewskich, których wizyty w wielu przypadkach były związane z czasami morskiej świetności Harwich[5].

W Harwich znajduje się Harwich and Dovercourt RFC (Royal Football Club – Królewski Klub Piłkarski); klub piłkarski Harwich & Parkeston F.C.; klub żeglarski Harwich & Dovercourt; klub pływacki Harwich, Dovercourt & Parkeston ; Harwich & Dovercourt Rugby Union Football Club; Harwich & Dovercourt Cricket Club; oraz Harwich Runners (biegacze), którzy ze wsparciem Klubu Pływackiego Harwich wspólnie organizują coroczne Triathlony Harwich.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ordnance Survey linked data.
  2. Neighbourhood Statistics. neighbourhood.statistics.gov.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]..
  3. Trollope, C., „The Defences of Harwich”, Fort (Fortress Study Group), 1982 (10), s. 5–31.
  4. Adrian Room, Placenames of the World (2003), „Harwich”, 20 grudnia 2010.
  5. a b The Peerage. ThePeerage.com. [dostęp 2012-03-27]. (ang.).
  6. a b Daniel Defoe, A tour thro’ the Whole Island of Great Britain (Podróż przez całą wyspę Wielkiej Brytanii) (1724–1726) Available online here.
  7. ‘Harwich for the Continent’, LNER poster.
  8. ‘Harwich for the Continent’, LNER poster, 1934.
  9. UK Attraction: St. Nicholas Church.
  10. Harwich Society, 2008.. [dostęp 2012-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)].
  11. Hughes, Geoffrey, 1986, LNER, Ian Allan Ltd, s. 157.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]