Przejdź do zawartości

Lacombe Lucien

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lacombe Lucien
Gatunek

film wojenny

Rok produkcji

1974

Data premiery

30 stycznia 1974

Kraj produkcji

Francja

Język

francuski

Czas trwania

141 min

Reżyseria

Louis Malle

Scenariusz

Louis Malle
Patrick Modiano

Zdjęcia

Tonino Delli Colli

Scenografia

Ghislain Uhry

Montaż

Suzanne Baron

Lacombe Lucien – francuski film wojenny z 1974 roku w reżyserii Louisa Malle’a, osadzony w realiach II wojny światowej. Zdjęcia kręcono na terenie departamentów Lot (Figeac, Arcambal, Sénaillac-Lauzès) oraz Tarn i Garonna (Montauban).

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Czerwiec 1944 roku. Osiemnastoletni Lucien Lacombe, prowincjusz z Oksytanii pracuje w przytułku. Jego ojciec przebywa w obozie jenieckim, a matka romansuje z sąsiadem. Po odrzuceniu przez Ruch Oporu ze względu na zbyt młody wiek, chłopak dołącza do grupy Francuzów działających na rzecz niemieckiego okupanta. Lucien umiejętnie wykorzystuje swą pozycję kolaboranta, terroryzując rodaków przeciwstawiających się Niemcom. Jego udane życie jednak komplikuje się, gdy poznaje Żydówkę France Horn, córkę ukrywającego się krawca.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]

Odniesienia historyczne

[edytuj | edytuj kod]

Film nawiązuje do prawdziwej historii „gangu La Carlingue” – grupy francuskich kolaborantów zatrudnianych do pomocy przez komendę Sipo-SD w Paryżu. Na jego czele stali Henri Lafont, przedwojenny kryminalista, oraz Pierre Bonny, policjant zwolniony za korupcję ze służby w 1935 r. Dwunastu głównych przywódców tzw. francuskiego Gestapo[a] z rue Lauriston 93, po wyzwoleniu skazano na karę śmierci i stracono w grudniu 1944 roku[1].

Problem kolaboracji Francuzów z nazistami nie był wcześniej poruszany w kinie francuskim. Dlatego Malle, sugerując w swym filmie, iż kolaborantem mógł zostać każdy Francuz bez względu na pochodzenie społeczne, wywołał we Francji skandal[2]. W istocie jednak twórca dotknął istoty problemu: Paul Jankowski pisał, że kolaborantów mogło być tylu, ilu członków Ruchu Oporu[3]. Ponadto film Malle’a zapoczątkował w kinie francuskim zwrot ku tematyce historycznej związanej z okresem wojenno-okupacyjnym, określany jako „mode rétro”[4].

Spóźnione przeciwstawienie demaskatorskiemu filmowi Malle'a zaproponował François Truffaut w filmie Ostatnie metro (1980), w którym korzystniej przedstawił postawę Francuzów podczas II wojny światowej.

  1. Mianem „francuskiego Gestapo” ludność cywilna i podziemie określało także Milicję Francuską – paramilitarną bojówkę pomagającą Niemcom w akcjach przeciwko Żydom, konspiratorom i maquis.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paul Jankowski, In Defense of Fiction: Resistance, Collaboration, and Lacombe, Lucien, „The Journal of Modern History”, 63 (3), 1991, s. 457–482.
  • Alan Singerman, Histoire et ambiguite: un nouveau regard sur Lacombe Lucien, „The French Review”, 80 (5), 2007, s. 1058–1068.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]