Przejdź do zawartości

Philipp Veit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Philipp Veit
Feibisch Veit
Ilustracja
Philipp Veit – autoportret, 1816.
Data i miejsce urodzenia

13 lutego 1793
Berlin

Data i miejsce śmierci

18 grudnia 1877
Moguncja

Narodowość

niemiecka

Język

niemiecki

Alma Mater

Dresden Academy of Fine Arts

Dziedzina sztuki

malarstwo

Philipp Veit, wcześniej Feibisch Veit (ur. 13 lutego 1793 w Berlinie, zm. 18 grudnia 1877 w Moguncji) – niemiecki malarz. Wnuk Mosesa Mendelssohna. Był uczniem Friedricha Matthäi w Dreźnie, gdzie wstąpił do Nazareńczyków. Tworzył biblijne, historyczne obrazy, zwłaszcza freski[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Philipp Veit urodził się 13 lutego 1793 jako syn bankieraSimona Veita i Dorothei Veit, z domu Mendelssohn[2]. Gdy był małym chłopcem, jego rodzice rozwiedli się. W 1799 wraz z matką przeprowadził się do Jeny[3], gdzie mieszkał jego ojczym, Friedrich Schlegel. W 1806 jego ojciec sprowadził go do siebie, do Berlina. Tam uczęszczał do gimnazjum – Graues Kloster, do 1808. W 1809 Veit opuścił Berlin razem ze swoim bratem, Johannesem Veitem, by studiować malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie. Jego nauczycielem był wtedy między innymi Caspar David Friedrich[3].

Od 1811 Philipp Veit mieszkał z matką i ojczymem w Wiedniu, gdzie wkrótce zaprzyjaźnił się z pisarzem – Josephem von Eichendorffem. Tam dalej kontynuował naukę malarstwa. W 1813, wraz z Eichendorffem dołączył do Korpusu Lützowa[3], później brał udział w wojnach wyzwoleńczych. Po opuszczeniu wojska w 1815 wrócił do Wiednia.

9 grudnia 1816 Veit został przyjęty do Nazareńczyków[3] – stowarzyszenia malarzy, głównie pochodzenia niemieckiego, znajdującego się w Rzymie.

Tryptyk Philippa Veita (1834–1836)

W 1821 ożenił się z Karoliną Pulini[3] (1806–1890). Córką rzeźbiarza – Gioacchino Pulini i Benedetty, z domu Gürtler. Para miała pięcioro dzieci: Marię Dorotheę Aloisię (1822–1897); Marię Theresę (1824–1870); Marię Franziskę (1824–1912); Marię Benedictę (1828–1838) i Friedricha Anastasię Marię (1830–1878). W 1830[3] przeprowadził się ze swoją rodziną do Frankfurtu i pracował jako dyrektor Städel Museum i malarz: między innymi namalował tryptykWprowadzenie sztuki przez chrześcijaństwo w Niemczech[4][5], który przetrwał II wojnę światową.

Veit malował obywateli Frankfurtu, portrety ludzi z wyższych klas społecznych. W 1843 zrezygnował ze stanowiska dyrektora i przeniósł się do pracowni artystycznej w Sachsenhausen[3]. Zabrał ze sobą wielu swoich studentów. Nawet po rezygnacji ze stanowiska dyrektora nadal pracował jako malarz we Frankfurcie. Namalował portrety Karola Wielkiego, Ottona IV i Fryderyka II Hohenstaufa, które dzisiaj znajdują się w sali cesarskiej, w Römer[3]. Namalował również cykl malowideł ściennych na zachodniej, wewnętrznej kopule i łuki nawy w katedrze, w Moguncji[3].

Grób Philippa Veita na cmentarzu głównym w Moguncji.

Zmarł 18 grudnia 1877 i został pochowany na cmentarzu głównym w Moguncji[3][6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Philipp Veit. whoswho.de. [dostęp 2020-06-01]. (niem.).
  2. Philipp Veit b. 13 Februar 1793 d. 18 Dezember 1877. de.rodovid.org. [dostęp 2015-02-04]. (niem.).
  3. a b c d e f g h i j Sabine Gruber: Philipp Veit. frankfurt-lese.de. [dostęp 2020-06-01]. (niem.).
  4. Philipp Veit, Die Einführung der Künste in Deutschland durch das Christentum, 1834 – 1836. sammlung.staedelmuseum.de. [dostęp 2020-06-01]. (niem.).
  5. Philipp Veit – Der Suchende 1793–1877. mendelssohn-gesellschaft.de. [dostęp 2020-06-01]. (niem.).
  6. Philipp Veit. de.findagrave.com. [dostęp 2020-06-01]. (niem.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]