Przejdź do zawartości

Pismo tocharskie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fragment manuskryptu tocharskiego
Fragment manuskryptu tocharskiego
Drewniana tabliczka z napisem tocharskim (Muzeum Narodowe w Tokio)

Pismo tocharskiealfabet sylabiczny wywodzący się z indyjskiego pisma brahmi, używany niegdyś do zapisywania indoeuropejskich języków tocharskich w Azji Środkowej. Zabytki piśmiennictwa w tym alfabecie to skrawki manuskryptów spisanych na liściach palmowych, tabliczkach drewnianych i chińskim papierze, w większości pochodzące z VIII w., zachowane dzięki bardzo suchemu klimatowi w basenie Tarym. Zachowały się także inskrypcje naścienne. Większość z zachowanych fragmentów manuskryptów to tłumaczenia znanych sanskryckich dzieł buddyjskich, niektóre z nich dwujęzyczne, co umożliwiło odcyfrowanie tego pisma. Zachowały się również teksty manichejskie oraz dokumenty świeckie: korespondencja pomiędzy klasztorami, rachunki, zezwolenia dla karawan, dokumenty medyczne, a nawet jeden list miłosny. Niektóre z odnalezionych tekstów zostały opublikowane[1][2][3], wydano również gramatykę języków tocharskich.

Charakterystyka pisma

[edytuj | edytuj kod]

Pismo tocharskie to typowa abugida indyjska, gdzie samogłoski oznaczane są znakami diakrytycznymi. Bywa określany jako „pochyłe brahmi”.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]