Przejdź do zawartości

Prawy Sektor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ruch narodowo-wyzwoleńczy „Prawy Sektor”
Національно-визвольний рух «Правий сектор»
Ilustracja
Flaga – barwy UPA ze stylizowanym napisem Prawy Sektor, w centrum godło OUN-M
Państwo

 Ukraina

Skrót

Prawy Sektor

Lider

Andrij Tarasenko

Data założenia

22 marca 2014

Adres siedziby

Kijów

Ideologia polityczna

nacjonalizm ukraiński, antykomunizm, eurosceptycyzm

Liczba członków

12 000

Barwy

     czerwień      czerń

Obecni posłowie
0/450
Strona internetowa

Ruch narodowo-wyzwoleńczy „Prawy Sektor” (ukr. Національно-визвольний рух «Правий сектор») – ukraińskie ugrupowanie opozycyjne początkowo o charakterze niesformalizowanego ruchu nacjonalistycznego, a następnie (marzec 2014) partii politycznej.

Działalność

[edytuj | edytuj kod]

Ugrupowanie początkowo składające się przede wszystkim z młodzieżowych organizacji o nierzadko neofaszystowskich poglądach, grupujące także rosyjskojęzycznych Ukraińców. Ruch nie miał do marca 2014 stałej organizacji i hierarchii, jednak na główną postać Prawego Sektora wyrósł Dmytro Jarosz. Jako zorganizowana grupa powstał on w czasie protestów antyrządowych na Ukrainie zwanych Euromajdanem w latach 2013–2014, po raz pierwszy ujawnił się 1 grudnia 2013 roku, gdy ok. 200 członków organizacji zaatakowało na ul. Bankowej kordon milicji strzegącej budynków rządowych. Głównym członem Prawego Sektora byli członkowie organizacji Patriot Ukrajiny, Tryzub, Biały Młot, UNA-UNSO, mniejszych grupek nacjonalistycznych i piłkarscy ultrasi, głównie Dynama Kijów[1].

Kijów, 1 stycznia 2015

Prawy Sektor jest przeciwny zarówno zbliżeniu z Rosją, jak i integracji z Unią Europejską, jakkolwiek poczuwa się on do dziedzictwa europejskiego. Członkowie organizacji odwołują się do tradycji Stepana Bandery, Romana Szuchewycza, a także OUN i UPA. Często też posługują się symbolami tych organizacji – tryzubem OUN-M i czarno-czerwonym sztandarem. Ich głównym ideowym przeciwnikiem jest wyznająca podobne ideały Swoboda, jednak w ocenie Prawego Sektora, zbyt zachowawcza i zbyt bliska establishmentowi[1].

Członkowie Prawego Sektora byli głównym trzonem sił samoobrony Euromajdanu, grupując się w paramilitarne oddziały – „sotnie”. W przeciwieństwie do innych protestujących wyposażeni byli w broń palną i odbywali regularne treningi, pod okiem weteranów wojny w Afganistanie. To głównie dzięki nim udało się przetrwać zmasowany atak milicji w nocy z 18 na 19 lutego 2014 roku[1].

22 marca 2014 na zjeździe UNA-UNSO przekształciła się w partię polityczną Prawy Sektor. Jej przewodniczącym został Dmytro Jarosz[2].

Priorytetem ugrupowania stała się walka zbrojna z prorosyjskimi separatystami. W tym celu powołano paramilitarną formację Ukraiński Korpus Ochotniczy (Добровольчий український корпус, ДУК)[3].

W grudniu 2015 roku Dmytro Jarosz opuścił Prawy Sektor, nowym liderem ugrupowania został Andrij Tarasenko[4].

Prawy Sektor w wyborach

[edytuj | edytuj kod]

Dmytro Jarosz w przedterminowych wyborach prezydenckich 25 maja 2014 otrzymał poparcie 0,7% ogółu wyborców (127 772 głosów)[5]. W przedterminowych wyborach 26 października 2014 do Rady Najwyższej Prawy Sektor uzyskał dwunaste miejsce według liczby oddanych głosów (284 936 głosów co stanowi 0,80%) i nie pokonawszy progu 5% nie wszedł do parlamentu[6]. W Radzie Najwyższej 2014 jedynym deputowanym Prawego Sektora (na 423 wybranych członków Rady) był Dmytro Jarosz, wybrany w okręgu jednomandatowym w obwodzie dniepropetrowskim, gdzie uzyskał 21 074 głosy[7].

2014 Jarosz 2014

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jarosław Tomasiewicz: Skrajna prawica nacjonalistyczna na Ukrainie: ideologia, struktury, działalność /w:/ Implikacje konfliktu ukraińskiego dla polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Polski. Aspekty polityczne, wojskowe, gospodarcze oraz społeczne. Pod red. Katarzyna Czornik, Miron Lakomy, Mieczysław Stolarczyk. Katowice 2015. ISBN 978-83-938760-5-1.