Przejdź do zawartości

Znak wywoławczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tabliczka ze znakiem wywoławczym na mostku statku „Sołdek

Znak wywoławczy (ang. call sign, w skrócie call) – ciąg znaków (liter i cyfr), który posiada każda radiowa stacja nadawcza. Znaki wywoławcze są stosowane w służbie radiowej morskiej, lotniczej oraz w amatorskiej, czyli krótkofalarstwie, przy czym w służbie morskiej używa się w języku polskim określenia sygnał wywoławczy, a nie znak wywoławczy[1].

Każdy kraj ma przydzielony zakres prefiksów alfabetyczny lub numeryczny, charakterystyczny tylko dla niego, od których ich znak musi się zaczynać. Dane dotyczące posiadacza danego znaku wywoławczego można znaleźć w tzw. callbookach (z ang. book – książka, ang. callbook – książka znaków wywoławczych).

Prefiksy

[edytuj | edytuj kod]

Rozdziałem prefiksów zajmuje się Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny. Obecnie we wszystkich służbach radiowych używane są takie same zakresy prefiksów – jednak w różnych służbach istnieje różny ich podział, np. ze względu na typ jednostki lub rodzaj posiadanego pozwolenia radiowego (podział ze względu na klasę posiadanego pozwolenia stosuje się na przykład w USA w służbie amatorskiej).

Przykłady prefiksów na świecie[2]:

Służba amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Znaki w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

W Polsce używane są następujące prefiksy: HF, SN, SO, SP, SQ, SR, 3Z, przy czym prefiks SR ma zastosowanie jedynie dla stacji bezobsługowych (pozwolenie radiowe kat. 5: przemienniki, radiolatarnie itp.). Po prefiksie następuje część numeryczna – cyfra od 0 do 9 – oraz maksymalnie 4 znakowy sufiks (przy czym ostatni znak musi być alfabetyczny). Znaki dłuższe (do 7 znaków w sufiksie) są wydawane tylko w ramach pozwoleń dodatkowych (np. dla stacji okolicznościowych)[3].

Opcjonalnym elementem znaku jest tzw. łamanie, które może oznaczać następujące sytuacje:

  • /p – stacja pracuje ze sprzętu przenośnego lub innego miejsca we własnym okręgu (np. SP2AAA/p)
  • /m – praca z pojazdu ruchomego (statek na wodach terytorialnych, samochód, rower, pociąg) (np. SQ4BBB/m)
  • /cyfra – praca chwilowo z innego okręgu (np. SP5CCC/9)
  • /mm – praca ze statku na wodach międzynarodowych (np. SP1WWW/mm)
  • /am – praca z powietrza (bez dodatkowego pozwolenia radiowego w przypadku paralotni, jednak może być potrzebna dodatkowa zgoda na pracę z samolotu) (np. SP7EEE/am)
  • /d – praca z miejsc katastrof i klęsk żywiołowych (z ang. disaster, katastrofa, np. SP9ABC/d)
  • /QRP – praca z transceivera o małej mocy (poniżej 5W)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Piotr Bojarski, Karol Korcz: Radiotelefoniczna łączność statków morskich. Gdynia: Studium Doskonalenia Kadr S.C. Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, 1996, s. 17. ISBN 83-85755-21-7.
  2. ITU, Radio Regulation Articles, volume II, 2012.
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 10 grudnia 2014 r. w sprawie pozwoleń dla służby radiokomunikacyjnej amatorskiej [online], 10 grudnia 2014.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]