Alastair Hannay

“Artık insanlarla hiç konuşmayacağım; bugüne kadar yaptığım konuşmaları da unutmaya çalışacağım... Sanki ben düşünen iki kişiyim ve öbür ben her daim bir adım önde ya da durup konuştuğumda herkes başkasının konuştuğunu sanıyor. ... –İnsanlardan kaçacağım, manastıra değil –yaşama gücüm hâlâ var–kendimi bulmak (her geveze aynı şeyi söyler), kendimi unutmak için; çağıldayan bir dere, “çayırda yolunu bulur gider gideceği yere”; ben o diyarlara da gitmeyeceğim.
Hayır, insanları terk etmeyeceğim–akıl hastanesine girip deliliğin hikmeti bana yaşamın bilmecelerini açıklıyor mu, ona bakacağım. Ne kadar aptalım, neden bunu daha önce yapmadım? Hintliler delilere saygı gösterip kenara çekilirken bunun ne anlama geldiğini anlamak neden bu kadar zamanımı aldı? Evet, akıl hastanesi –sonunda oraya gidebileceğimi düşünüyor musun? –Yine de, dilde zırvalık ve anlamsızlık için çok sayıda ifade bulunması bir şans. Olmasaydı, delirirdim. Bu açıdan dilin çok gelişmiş olması bir şans, çünkü bu, ara sıra mantıklı bir konuşma duymanın hâlâ ümit edilebilmesi demek...
İstiyorum ki –hayır, hiçbir şey istemiyorum. Amin!
Bir bireyin kafasından yeni çıkmış taze bir fikir yirminci kez, hatta daha çok kez keşfediliyorsa –geriye ne kadar hakikat kalır? İnsan bunu olsa olsa özdeyişteki sözcüklerle söyleyebilir: Üzerine karganın tünediği daldan çorba yapan acuzenin dediği gibi, “En azından kuş tadı var”.”
― Alastair Hannay, Kierkegaard: A Biography