اون‌قدری که ادعا می‌کرد بی‌طرف نبود. ریچل پادکست رو با اعتقاد به درست بودن اتهام شروع کرد - داستان رو تعریف کرد و موقع روایتش شکی براش نبود. بی‌طرف my اون‌قدری که ادعا می‌کرد بی‌طرف نبود. ریچل پادکست رو با اعتقاد به درست بودن اتهام شروع کرد - داستان رو تعریف کرد و موقع روایتش شکی براش نبود. بی‌طرف my ass. بد نبود. یکم فراموششدنی بود. توییستش اونقدرام پرام رو نریخت. یه داستانِ تجاوز بود که همونطور که فکر میکردیم تموم شد. بهترشو خوندم.
تیکههای کتاب:
آنها اکنون وظیفه دارند که تعیین کنند که آیا قضیه فراتر از شک معقول است و اتهام حمله جنسی و تعدی بر او وارد است یا نه. تعدادی از افراد بر این باورند که موضوع شک معقول یکی از دلایلی است که باعث می‌شود تعداد کمی از موارد تجاوز به محکومیت ختم شود وقتی پای تجاوز جنسی در میان باشد، رعایت ضوابط مربوط به موضوع دشوار می‌شود چراکه به جز طرفین درگیر، به ندرت شاهدان دیگری وجود دارند. این عقیده که گناه باید فراتر از یک تردید منطقی ثابت شود به حقوقدان انگلیسی قرن هجدهم سر ویلیام بلک استون، برمی گردد؛ او در آثار مهم خود، که زیربنای سیستم حقوقی ماست، نوشت: "اگر ده نفر مجرم فرار کنند بهتر از این است که یک بی گناه رنج ببرد." مطالعات نشان میدهد که متجاوزان بیش از سایر جنایتکاران متمایل به تکرار جرم هستند. آنها به این کار ادامه میدهند و برآورد شده که حدود پنج بار در طول زندگی تجاوز را تکرار می کنند. به این معنی که احتمالاً ده متجاوزی که طبق گفتهٔ بلک استون، قسر در میروند به چهل زن بی گناه دیگر تعدی میکنند. دوست دارم بدانم آقای ویلیام بلک استون در این باره چه نظری دارد.
اگر بخواهم راستش را بگویم نمیفهمم که چطور همگی تقریباً به اتفاق آرا قبول داریم که قتل اشتباه است اما نوبت به تجاوز به عنف که میرسد برخی هنوز هم درست و غلط بودنش را تشخیص نمی دهند....more
I feel like I'm not gonna finish this book, ever, so let's put it in DNF shelf already. I wasn't the target audience. America makes me sick.I feel like I'm not gonna finish this book, ever, so let's put it in DNF shelf already. I wasn't the target audience. America makes me sick....more
کتاب «اسلام، زنان، مصافها و چشم‌اندازها» که با تصویر جلدش گویی پوشش زن را به بند و گونی سر زندانیان تشبیه کرده، کتابی مختصر و ناقص درباره مشکلات و راکتاب «اسلام، زنان، مصافها و چشم‌اندازها» که با تصویر جلدش گویی پوشش زن را به بند و گونی سر زندانیان تشبیه کرده، کتابی مختصر و ناقص درباره مشکلات و راهحلهای انقیاد زنان در بستر خاورمیانه و اسلام و ایران، در دیدِ حزب کمونیست کارگری ایران است. به ویژه در قسمتهای انتقاد از اسلام، بیشتر به نقنقهای کودک عصبانی میماند و بیشتر از خرد، به احساسات پناه برده است و برای رساندن منظورش بیشتر از استدلال از صفتهای منفی استفاده میکند. البته با این حجم کم انتظار بیشتری هم نمیرود. در ادامه تیتر و خلاصهای از محتوای فصلهای مختلف کتاب مینویسم.
مقدمه اعظم کمگویان در مقدمه دو دسته اپوزیسیون جمهوری اسلامی را نام میبرد: 1- کسانی که علیه ارزش‌های اسلامی و حکومت مذهب مبارزه میکنند. 2- اپوزیسیون بورژوایی که میخواهند اسلام را با مدرنیسم آشتی دهند و با اعتقاد به نسبیگرایی، تجاوزات اسلام به حقوق زن را سنت خلقی و خودی بگیرند و از آپارتاید اجتماعی دفاع کنند. در سراسر کتاب انتقادهای شدیدی به دسته دوم مشاهده می‌شود، چون نویسنده پیششرط رهایی زنان را در حکومتی سکولار میبیند و هرگونه تلاش برای متجددنمایی دین را مردود میداند. «آزادی زنان به طرز اجتنابناپذیری به تضعیف نقش مذهب و مردسالاری گره خورده است.»
فصل اول: اسلام، زنان و تحولات اجتماعی در خاورمیانه این فصل بیشتر روایت تاریخ است. نویسنده از تلاش آخوندها برای انطباق قوانین اسلام با نیازهای جدید اجتماعی میگوید که از یک قرن پیش و در واکنش به برخورد با مدرنیسم و ارزش‌های جدید، انجام شد. این رفرمها هم از سمت بالا (مثل حکومت رضاشاه و آتاتورک، که البته از اصلاحات آنها هم انتقاد می‌شود چون باعث رهایی کامل زنان نشدند، در حالی که همچنان خشم آخوندهای مردسالار را برانگیختند) و هم از پایین (کنشگران اجتماعی غیرمذهبی) صورت گرفتند. شریعتی یکی از آخوندهای بیعمامهای بود که به اسلام رنگوبوی ترمینولوژی غربی و مارکسیستی داد تا ضدیت اسلام با مدرنیسم را کتمان کند. به تصور نویسنده، او به هیچ عنوان مدرنیست و رفرمیست نبود. درباره انقلاب 1357، نویسنده علت «اسلامیشدن» انقلاب را نه گرایش مردم به اسلام و نه خستگی آنها از پیشرفت و مدرنیسم، بلکه نفوذ آرمانهای عقبمانده در اپوزیسیون و بیش از همه شرایط تاریخی و جهانی (دخالت غرب) میداند.
فصل دوم: زن در فلسفه و فرهنگ اسلامی این فصل تماماً توصیف «زن» از دیدگاه اسلام و قرآن و فلسفهی اسلامی است و شرح قوانین زنستیزانهی برگرفته از قرآن. برای مثال، شرح این تصور که در اسلام زنان تسلط کمتری به استدلال و خرد دارند - توجیه بسیاری از ممنوعیتهای مدنی مانند حق طلاق - و همچنین تسلط کمی به احساسات خود دارند - همچنان توجیه ممنوعیتهای مدنی مانند قضاوت. اما برعکس، تسلط بسیاری به قوت شهوانی و امیال حنسی خود دارند و مرد تحریکشان نمیکند، برعکس مردان که به استدلال و احساسات مسلطاند اما از نظر امیال جنسی ضعیفاند و جلوی زنان مضطرب و از خود بیخود می‌شوند. مفهوم «فتنه» قویاً به زن منسوب است. «در حالی که اکثر زنان از انتخاب یگانه همسر خود محرومند، به مردان اجازه داده می‌شود که برای حفظ خود از گناه و فتنه که مسبب آن زناناند، البته با حکم اسلام، رابطه داشته باشند.»
فصل سوم: زنان، انقلاب 1357 و ضد انقلاب اسلامی در این فصل، قوانین ضد زن جمهوری اسلامی و مخالفتهایی که با آنها صورت گرفت، به ویژه تظاهرات 8 مارس 1357، بررسی می‌شود. از کلام خمینی معلوم است که تنها به ظاهر و با کلمات زنان را تسکین میدهند که جایگاه والایی دارند، اما کرامت انسانی و حقوق بشر آنها را به هزار «اما» و «اگر» محدود میکنند.
فصل چهار: زنان و قوانین حکومت اسلامی نه در قوانین مدنی، بلکه در قانون اساسی جمهوری اسلامی زنستیزی مشهود است. از جمله قوانین مدنی، به حق طلاق، سرپرستی کودکان، نصف بودن ارزش زنان در دیه و ارث و شهادت، و چندهمسری مردان بسیار توجه می‌شود. سن بلوغ دختران هشت سال و نیم تعیین می‌شود، یعنی دختری با آن سن قانوناً میتواند اعدام شود، علاوه بر این‌که به کودکهمسری و سوءاستفاده جنسی مشروعیت میبخشد. در ادامه قوانین قصاص بدوی و وحشیانه نام برده می‌شوند. «طبق این قوانین، زنان مگر زمانی که فرزندشان قیم قانونی نداشته باشد، و پدر و جد پدری زنده نباشند و کسی را به عنوان وصی خود معرفی نکرده باشند و دادگاه اسلامی اجازه بدهد، میتوانند سرپرست قانونی فرزندشان بشوند. در شرایط عادی، طبق قانون اسلام، زنان سرپرست قانونی فرزندانشان نیستند، بلکه زاینده و شیردهنده آنها هستند.»
فصل پنج: جنبش زنان، جدالها و چشم‌اندازها نویسنده از ابتدا انتقاد شدیدی به فمینیسم روا داشته است و در این فصل بیشتر نفرتش را ابراز میدارد. فمینیست‌های سکولار رو به مدارا با اسلام آوردهاند و رشد زنان در محیط اسلامی را حاصل انعطافپذیری و ترقیخواهی اسلام میدانند. اما «حضور چند زن مرتجع در یک نظام سراپا ارتجاعی، متحجر، مردسالار و زنستیز نه پیشرفت زنان، که تف کردن به ارزش‌های انسانی و خواست برابریطلبی زنان است.» حقیقت این است که صرفاً حضور زنان در جامعه کافی نیست، وقتی این زنان صرفاً از میان زنان دلخواه جمهوری اسلامی دستچین می‌شوند. به علاوه، خوشحال شدن از حضور زنان در جامعه زمانی رواست که زنان برای اولین بار از پستوی خانه درآمدهاند و هنوز انقلاب مشروطهای هم رخ نداده، نه در سالهای 57 زمانی که جامعه صنعتی شده و میلیونها زن به تحصیل و کار و هنر و ورزش مشغولاند. «طبق این استدلال، لابد رژه و پشتیبانی میلیونی زنان از رژیمهای فاشیست در آلمان و ایتالیا موجب پیشرفت نسبی حقوق زنان در غرب شده است!» از نظر فمینیسمی که اعظم کمگویان چنین آتشین به آن نفرت میورزد، دغدغهی فمینیسم این است که این بار آخوندهای زن وجود داشته باشند. [image] به این ترتیب انتقادهای شدیدی به پستمدرنیسم و نسبیگرایی میکند. نتیجهی این رویکردها از نظر نویسنده، اصلاحشدنی انگاشتن مذهب است - در حالی که نیست. تنها فشار اجتماعی و قدرت گرفتن نیروهای ضد مذهب است که دین را به عقب میراند، نه اصلاحپذیر بودن دین، همانطور که تجربهی «لوتر» درباره مسیحیت اثبات کرد. به علاوه، این رویکرد مدارا با دین، پیشنهاد میکند که نیروهای سکولار در همکاری با آخوندها، حقوق زنان را از انحصارطلبان مذهبی گدایی کنند و باج بدهند. شخصاً با این تفسیر و ترکیب احمقانهی «فمینیسم اسلامی» موافق نیستم و با این‌که کمگویان حق دارد و جهان در باتلاق توجیه «فرهنگشونه» فرو رفته تا رنج ما را نادیده بگیرد، فمینیسمی که فرهنگ را با توجه به حقوق بشر جسورانه نقد کند راه خودم میدانم.
فصل شش: زنان، سکولاریسم و برنامه حزب کمونیست کارگری ایران برنامههای حزب در زمینه برابری جنسیتی، بر خلاف ادعا، اصلاٌ هم شفاف و روشن و کامل نیستند و برای زن متوسط نوشته شدهاند. جای زن کارگر جنسی در این اقدامات کجاست؟ اقلیتهای جنسیتی چه؟ همچنان سیلی از ممنوعیتها: ممنوعیت انتساب قومی و مذهبی افراد در رسانهها و اسناد رسمی، ممنوعیت قید جنسیت در آگهی شغلی و... در حالی که همیشه شرایط به این سادگی نیست. ممنوعیت چندهمسری هم دخالتی در زندگی خصوصی افراد است و با این‌که به وضوح در مقابله با اسلام و فلسفهی ضدزنش در چندهمسری نگاشته شده، ما تعیین نمیکنیم که هرکس چطور و در چه رابطهای خوشحال باشد....more
برایم تعریف کرد که مادرش مُرده و پدرش از ترس این‌که زندگی تک‌دخترش «به تباهی کشیده شود»، او را دور از وطن به مدرسه فرستاده است. گفت یک لغزش دختر به
برایم تعریف کرد که مادرش مُرده و پدرش از ترس این‌که زندگی تک‌دخترش «به تباهی کشیده شود»، او را دور از وطن به مدرسه فرستاده است. گفت یک لغزش دختر به معنی بی‌آبروییِ خانواده است و صرفاً با خون پاک می‌شود. بکارت شامیلا ارزشمندتر از زندگی او بود.
ایزابل آلنده در این کتاب که در دوران قرنطینه کرونا نوشت، ادعا میکنه که بیشتر میخواد گپوگفتی خودمانی داشته باشه تا موعظه و نصیحت. برای همین میشه گذر کرد از بعضی حرفهای عجیبش، تعمیم دادنهاش، و گاهی توهینهای زیرپوستیش. چون قراره گپ خودمونی باشه و اگه توی گپ خودمونی تعریف نکنی که یه روز به پسرت گفتی به جای بچه پس انداختن سگ بزرگ کنه، پس کجا تعریف کنی؟
ایزابل آلنده زنه، پیره، مادره، عاشقه، و فمینیسته. در تمام کتاب خودش رو با این مولفهها تعریف میکنه و دربارهشون حرف میزنه، این‌که چطور هویتش دستخوش تغییر شد و چطور خودش رو از دنیای اطرافش متفاوت میدید. آزادانه عقایدش رو درباره سالمندی، مهاجرت، تجاوز، خشونت علیه زنان، شهوت زنانه، پایان خودخواسته بارداری، مرگ خودخواسته و بیش از هرچیز زنان ومردسالاری بیان میکنه. بسیار از مواجههش با افرادی تعریف کرده که نسبت به اندیشههای فمینیستی اون بیمیل بودند. خودش به دخترش پائولا که جزء این افراد بود، گفته: «اگر واژهی فمینیسم به هر دلیلی برایت خوشایند نیست، واژهی جدیدی پیدا کن. اسم، کمترین اهمیت را دارد. مهم این است که برای خودت و خواهرهایت توی بقیه جاهای دنیا کاری بکنی، چون بهش نیاز دارند.»
در یکی از بخشهای حقیقتاً ترسناک کتاب، تجربهش رو از همراهی با دختری پانزده ساله تعریف میکنه که باید به دور از چشم خانواده و بهصورت غیرقانونی بارداریش رو پایان بده. شرایط وحشتناکه، با رشوه و پنهانکاری و بدون تجهیزات مناسب پزشکی انجام میشه. ایزابل آلنده وحشتش رو از حالتی که عمل بدون بیهوشی انجام میشه، بیان میکنه و به قول خودش در کابوسهاش زندگیش کرده. حقیقت اینه که غیرقانونی شدن پایان خودخواسته بارداری واقعاً تعدادش رو کم نمیکنه، بلکه تعداد زنانی رو که مجبورند در شرایط بد و غیربهداشتی انجامش بدن بیشتر میکنه و جونشون رو در خطر میندازه. من به شخصه فقط با تماشای فیلمی که دختری سفیدپوست در دل آمریکا به ایالتی سفر کرد و به طور بهداشتی و قانونی به بارداریش پایان داد حالم بد شد، نمیتونم تصور کنم ایزابل آلنده چی دیده و اون دختر چی کشیده. در ادامه نظر چند مسئول بیخاصیت آمریکایی رو بیان میکنه؛ یکیشون معتقد بود اگه افرادی رو که با تجاوز یا زنای محسنه به دنیا اومدن حذف کنی اصلاً چیزی از جمعیت جهان نمیمونه! و با عادیسازی تجاوز، به دنبال الغای حق پایان خودخواسته بارداری بود. یکی دیگه هم که کلاً معتقد بودن بدن زن خودش روشهایی داره که تفاوت بین تجاوز و بقیه عملهای جنسی رو بدونه و باردار نشه. :////
لابهلای کتاب هرازگاهی شعرهایی زیبا گنجانده شده با مفاهیم مربوط به کتاب؛ مانند مبارزه زنان، هرزهنکوهی، وطن و مهاجرت، و احساس جوانی. دوباره پا به خیابانها خواهم نهاد که سانتیاگو از آنها خونآلود بود و در میدان زیبای آزادگشتهای به گریه برای غایبان خواهم ایستاد پابلو میلانس، «دوباره پا به خیابانها خواهم نهاد»
بریدهای از کتاب: پدربزرگم نمیخواست بداند؛ از نظرش اینها چیزی جز شایعه نبود و هیچکدام از این اتفاقات برای ما نمیافتاد. به من دستور میداد در سیاست دخالت نکنم، ساکت بنشینم سر خانهزندگیام و به فکر شوهر و بچههایم باشم. نصیحتم می‌کرد: «قصهی آن طوطیه را یادت میآید که میخواست با بالهایش جلوی حرکت قطار را بگیرد؟ قطار لهولوردهاش کرد. حتی پرهایش هم بهعنوان مدرک باقی نماند. این چیزی است که میخواهی؟» این پرسش بلاغی چند دهه است ولم نکرده: چه میخواهم؟ ما زنان چه میخواهیم؟ بگذارید حکایت قدیمی خلیفه را برایتان یادآوری کنم. در شهر افسانهای بغداد، دزد سابقهداری را نزد خلیفه بردند تا ببینند حکمش چیست. مجازات معمول این بود که دستهایش را قطع کنند، اما معلوم نیست آن روز خلیفه از دندهی خوبی بلند شده بود و به راهزن راه نجاتی پیشنهاد داد. گفت: «بگو زنان چه میخواهند تا آزاد شوی.» مرد قدری اندیشید و پس از نیایش به درگاه الله و پیامبر خود، پاسخی زیرکانه داد: «ای خلیفهی والامقام! زنان میخواهند که دیگران به حرفشان گوش بدهند. ازشان بپرسید چه میخواهند، خودشان خدمتتان خواهند گفت.»
آشکار است که ارزش‌های زنان اغلب با ارزش‌هایی که به دست جنسیت دیگر وضع شده، متفاوت است؛ طبیعتا چنین است. با این حال این ارزش‌های مردانه است که غالب می
آشکار است که ارزش‌های زنان اغلب با ارزش‌هایی که به دست جنسیت دیگر وضع شده، متفاوت است؛ طبیعتا چنین است. با این حال این ارزش‌های مردانه است که غالب می‌شود؛ مثال پیش‌پاافتاده‌اش این است که فوتبال و ورزش مهم هستند و مُدپرستی و خرید لباس، بی‌ارزش. و این ارزش‌ها ناگزیر از زندگی به داستان منتقل می‌شوند. منتقدان می‌پندارند فلان کتاب مهم است، چون درباره‌ی جنگ است و بهمان کتاب بی‌اهمیت است، زیرا به احساسات زنان در اتاق نشیمن می‌پردازد.
نخستین باری که با «اتاقی از آن خود» آشنا شدم، متوجه نبودم کتاب قراره چی باشه. چند صفحه خوندم و نمیفهمیدم فیکشنه یا نانفیکشنه، راوی قراره کی باشه و آخرش میخواد داستان بگه یا مقاله بنویسه. کتاب رو رها کردم و چند روز پیش دوباره به سمتش برگشتم. سعی کردم دقت بیشتری روش داشته باشم. نثر رو بلعیدم و تازه فهمیدم خلاقیت متن همینجاست. صادقانه بگم هنوز هم خیلی چیزاش هستن که نمیفهمم و توی تحلیل چپترها هم نفهمیدم ولی دیگه فقط به عنوان ویژگی کتاب پذیرفتمشون. راوی هویت خودش رو نامعلوم باقی میذاره؛ گرچه مشخصه که گاهی نمیتونه از زبان کسی جز خود وولف باشه. اون به خواننده میگه که میتونید من رو مری بیتون، مری سیتون یا مری کارلایل بنامید و اهمیت نداره، و در ادامه همین نامها را جزء شخصیتهای کتاب میکنه. با مری سیتون گفتگو میکنه و نثر مری کارلایل رو تحلیل میکنه. راوی وولفه و مری بیتون و مری سیتون و مری کارلایل و هر زن دیگر، راوی‌ای جهانی. این ابهام به گونهای نقطه قوتشه.
به نظر می‌رسه وولف آزادی زنان رو از مردان انتظار نداره. در بخشی درباره حق تحصیل زنان مینویسه، و زحمت بسیاری که برای جمع کردن سی هزار پوند جمع شده که کفاف امکانات رفاهی تحصیل زنان رو هم نمیداده. وولف از مادران فقیر و مادران اونها اظهار خشم میکنه، زنانی که هیچ پولی نداشتند که برای تحصیل دخترانشون کنار بذارن. «سخت برآشفتیم و فقر شرمآور جنسیت خود را تحقیر کردیم» از مردان انتظاری نداره؛ مردانی که «پولشان را، مثل پدرها و پدربزرگهایشان، برای ایجاد کرسیهای استادی و تحقیق و جایزه و بورس جهت استفاده افراد جنسیت خود باقی میگذاشتند» و با این حال میدونه انتظار داشتن از مادران نسلهای پیشین احمقانهست «زیرا در وهله نخست، کسب درآمد برای آنها غیرممکن بود، و در وهله دوم، اگر هم ممکن بود، قانون آنها را از حق تملک پولی که به دست میآوردند محروم کرده بود».
[image]
وولف داستان غمانگیزی از این مینویسه که چی میشد اگه شکسپیر خواهری داشت که مثل اون به ادبیات علاقه داشت؟ اون نمیتونست آثار بزرگان ادبیات رو بخونه، تحصیل مناسبی داشته باشه و خانوادهش ازش میخواستن بهجای این‌که سرش توی کتاب باشه به مهارتهای زنانه و غذا و وصله برسه. شاید به زور و زود ازدواج کرده، شاید وقتی جلوی تماشاخانه ایستاد مسخرهش کردن، «چه کسی میتواند خشم و استیصال قلب شاعری را که در جسم زنی اسیر شده اندازه بگیرد؟» و سرانجام جون خودش رو گرفته. وولف این رو داستان زندگی احتمالیِ هر زن با ذوق ادبی در اون دوران میدونه، گرچه که فکر نمیکنه از اول پیشزمینهی ظهور و پرورش چنین ذوقی برای زنان اصلاً موجود نبوده که زنی بخواد ابراز علاقه به ادبیات بکنه. «زندگی آزاد در لندن قرن شانزدهم برای زنی شاعر و نمایشنامهنویس به معنای چنان فشار عصبی و معضلی بود که احتمال داشت او را از پا دربیاورد.» از این رو زنان به هویت موازی پناه میبردن و برای خودشون اسم مستعار مردانه انتخاب میکردن. «گمنامی در رگهای زنان جاری است».
«کلوئه الیویا را دوست داشت.» وولف در بخشی از کتاب به هویت شخصیتهای زن در کتابها می‌پردازه. «به نظرم عجیب بود که تمام زنان بزرگ داستان تا زمان جین آستن نه تنها از دید جنسیت دیگر، بلکه فقط در رابطه با آن جنسیت مطرح شدهاند». وولف اشاره میکنه که شخصیتهای زن در کتاب‌های پیشین در رابطه با مرد هویت خودشون رو پیدا میکردن، اونا مادر و دختر و معشوقه و فاحشه و خدمتکار بودن. بنابراین براش مهمه که در کتابی که میخوند به این جمله برخورد: «کلوئه الیویا را دوست داشت». دو زن که در ارتباط با همدیگه مطرح میشن و هویتی از خودشون دارن و به مردها گره زده نشدن. به زبان ساده توی آزمون بکدل موفق شدن.
تناقضی که توی صحبتهاش حس کردم درباره ارزش‌های زنانه و مردانه بود. وولف اشاره میکنه که ارزش‌های مردانه غالبند - توی گزینگفتهای که ابتدای ریویوم گذاشتم مشخص بود - و نگاهی منتقدانه به کمارزش شمردن تجربیات زنان داره. چیزی که هنوز هم وجود داره؛ دخترهایی که صورتی رو تحقیر میکنن چون رنگی زنانهست و اونها نمیخوان «مثل بقیه دخترها» باشن. چون مثل بقیه دخترها و دخترانه بودن تحقیرآمیزه و چه بیشتر دختری خوشحال میشه اگه بهش بگن متفاوته و رفتارهای پسرانه داره. وولف اشاره میکنه که «این کتابها از فضائل مردانه تجلیل میکنند، ارزش‌های مردانه را تایید و دنیای مردان را توصیف میکنند» و تاریخ رو تاریخ مردان میدونه و جویای دونستن حقایقی از جزئیات زندگی عمومی زنهاست که به گفتهی اون تا قرن هجدهم خبری ازشون نبوده. «در سالهای پایانی قرن هجدهم تغییری رخ داد که اگر قصد داشتم تاریخ را از نو بنویسم، آن را بیشتر توصیف میکردم و به آن بهای بیشتری میدادم تا به جنگهای صلیبی یا جنگهای رُز. زن طبقه متوسط نوشتن را آغاز کرد.» پس میشه گفت وولف نگاهی انتقادی به این جهانِ مردمحورِ کتابها - ادبیات، تاریخ، علم و... - داره: در حالی که گویا خودش هم از این دیدگاهِ حقیر پنداشتن تجربیات زنانه در امان نمونده و دقیقاً تجربیات مردانه رو دارای ارزش نوشتن میدونه. اشاره میکنه که مرد به علت تجربیات بیشترش که محدود به خانه و محل زندگی نیستند، زندگی رو بهتر چشیده و از این رو میتونه بهتر بنویسه. مردان فرصتی برای دیدن جهان و حضور در جامعه دارند در حالی که «خانه» قلمروی زنانه و محدود و به گفتهی شاعری «خانهی بندگی». اگرچه وولف به طرز زیبایی توصیف میکنه که چگونه هر اتاق متفاوته و نیروی خلاقه زنان در هزاران سال در دیوارهای خانه نفوذ کرده، و از زنان میخواد این تجربیات رو با نثری غیرمردانه بنویسند و چه حیف میدونه که زنان بخوان خودشون رو مانند مردان بکنند.
در بخشی از کتاب راوی میبینه که بسیار کتابها درباره زنان به قلم مردان هستند ولی کتابی درباره مردان به قلم زنان وجود نداره. وولف طنزآمیز فکر میکنه که گویا موضوع جنسیت - زن - هرکی بوده رو جلب کرده که دربارهش بنویسه، حتی «مردانی که هیچ صلاحیتی ندارند جز این‌که زن نیستند.» این چیزیه که جان استوارت میل هم توی رسالهش بهش اشاره میکنه، این‌که چطور دانشهایی برای زنان ممنوعند که حتی ابلهترین مرد اجازه فعالیت در اون رو داره. مرد میتونه به راحتی وارد کتابخانه بشه و درباره ذات زنان رساله بنویسه و بدون این‌که ماهی کوچک افکارش رو به علت نشستن روی چمنها بپرونند، بیندیشه؛ بههرحال اون مرد صلاحیت داره چون زن نیست و همین کافیه. هوم؟
وولف خشمگینه، چه نشون بده و چه نه. چه زمانی که به‌خاطر محرومیت از ورود به کتابخانه «با عصبانیت از پلهها پایین میآمدم» و چه هنگامی که بهطور خنثی نظریات تحقیرآمیز اندیشمندان در رابطه با زنان رو بررسی میکنه، خشمگینه. میتونم ببینم که هنگام فشار دادن قلم بر کاغذ، جایی از کاغذ رو سوراخ کرده. اما زیاد این رو نشون نمیده. زیر تصاویر رنگارنگ توصیفها و افکار پراکندهش پنهان میکنه و در عوض با امید حرف میزنه. با امید، خشم و التماس از زنان میخواد که فعالیت کنند، بنویسند چون دیگه چقدر میخوان گمنام و نادان باقی بمونن؟ وولف امید داره که پول و اتاقی از آن خود برای اونکه زنان بتونن بنویسن کافی باشه - حالا میدونیم که نیست. خودش هم میدونست که نیست، همونطور که در بخشی از کتاب گفت که دلسردیها واقعاً مهمه و نوابغ به حرفهایی که دربارهشون زده میشه اهمیت میدن. وولف میگه که این دلسردی برای زنان چقدر از دلسردی مردان متفاوت بوده: «دنیا به او همچون مردان نمیگفت اگر میخواهی بنویس، برای من فرقی نمیکند بلکه با قهقهه میپرسید میخواهی بنویسی؟ نوشتهی تو به چه دردی میخورد؟» اما باز هم امید داره. امید به این‌که سالی پانصد پوند و اتاقی از آن خود کافی باشه. [image]...more
وقتی ایده‌ی کوشولویی به ذهنت می‌رسه و به زور براش پیرنگ دست و پا می‌کنی:
_-_-_-_-_-_-_-_
استخوان‌های دوست‌داشتنی شروعی توفانی داشت؛ راوی‌ای که مُرده و کنجکاومون میکنه که چطور مُرده. البته خیلی زود جوابش رو هم میده، دقیقاً توی صفحهی بعد. مرگش رو با جزئیات هولناک شرح میده و بعد...؟ دیگه اتفاقی نمیافته. دیگه داستانی وجود نداره. پاسخ تمام معماها از پیش داده شده. فقط ایدئولوژیزدگی، شخصیتهای مسطح و فضایی عاری از پرسشهای فلسفی درباره این موقعیت باقی مونده....more
جین فریدمن بیش از هرچیزی به مسئله تساوی-تفاوت بین زن و مرد می‌پردازه که همواره موضوع جدلی بین فمینیست‌ها بوده. آیا باید با زنان مثل مردان رفتار بشه یاجین فریدمن بیش از هرچیزی به مسئله تساوی-تفاوت بین زن و مرد می‌پردازه که همواره موضوع جدلی بین فمینیست‌ها بوده. آیا باید با زنان مثل مردان رفتار بشه یا تفاوتها ارجمند شمرده بشه؟ خود این واژهها هم مبهمند: تساوی-تفاوت. میتونن در موقعیتهای گوناگون به کار برن و لزوماً مطلق نیستند. فریدمن بیشتر از این‌که از خودش نظری داشته باشه در حال آوردن تحلیلهای باقی فمینیست‌ها درباره تساوی-تفاوت، حقوق شهروندی، اشتغال و اقتصاد جهانی، احساسات جنسی و قومیت هست و اون وسط خودش هم یه نیمچه نظری هم میده....more
نثر این کتاب بیش از اون حد پیچ‌وتاب‌خورده و دشوار بود که من بتونم کامل متوجهش بشم. احتمالا مناسب کسانی باشه که پیش از این کتاب‌های مربوط به مکاتب سیاسنثر این کتاب بیش از اون حد پیچ‌وتاب‌خورده و دشوار بود که من بتونم کامل متوجهش بشم. احتمالا مناسب کسانی باشه که پیش از این کتاب‌های مربوط به مکاتب سیاسی و اجتماعی رو جویدهان و به خوندن جملههای دور و دراز و کلمههای غریبِ پیدرپی عادت دارن. به طور خلاصه، مرتضی مردیها و محبوبه پاک‌نیا در این کتاب توضیح میدن که چطور فمینیسم از «لیبرالیسم»، «رمانتیسم»، «آنارشیسم»، «اگزیستانسیالیسم» و «چپ نو» تاثیر پذیرفته و طی دههها و قرنها شاخههایی از اون به وجود اومده. کتاب شامل گزیدههای مختصری از آثار اندیشمندان و نظریهپردازان دوران هرکدوم از این جنبشها و تحلیل دیدگاههاشون هست. مولفان توضیح میدن که چرا بعضی از این مطالبات فمینیستی (بهخصوص اگزیستانسیال و رادیکال) به نتیجه نرسیدند، چطور شد که فمینیسم محصول هرکدوم از این مکتبها شد، چرا با وجود تاثیر زیادی که از مکتب خاصی گرفته همراه با اون مکتب پیروز نشد، و استدلال نظریهپردازان هر دسته چقدر به مکتب مادر یا جنبش فمینیستی پیشین وابسته بوده و چه تناقضها و شباهتهایی وجود داشته.
[image] تصویر: جان استوارت میل در کنار همسرش هریت تیلور میل. این زوج روی هم تاثیرگذار بودند و هردو برای حقوق زنامردی که برای مردان از فمینیسم می‌نویسد.
[image] تصویر: جان استوارت میل در کنار همسرش هریت تیلور میل. این زوج روی هم تاثیرگذار بودند و هردو برای حقوق زنان مبارزاتی داشتند.
تمرکز اصلیِ جان استوارت میل، این فمینیست لیبرال قرن نوزدهمی، روی این مسئلهست که کلیشههای جنسیتی مثل «احساساتی بودن زنان» یا «نامناسب بودن زنان برای شغلهای خاص» و... رو رد بکنه؛ توجیه اینطور گزارهها، «ذات و طبیعت زنها»ست و جان میل استدلالهایی میآره که ثابت بکنه چیزی به ذات و طبیعت زنان ربط نداره و اینها حاصل تربیت و انتظارات جامعه و عقاید غالب و ساختار خانواده و طرز جامعهپذیری زنهاست. با ایجاد تغییرات اساسی در این نهادها، میشه زنها رو از قید و بندها آزاد کرد.
موج اول فمینیسم در قرن نوزدهم و بیستم، نتیجهی منطقی لیبرالیسم بوده که اندیشههای افرادی مثل جان میل و ولستونکرافت رو شکل داده. لیبرالیسم با این عقیده پایهگذاری میشه: «همه انسانها برابر آفریده شدهاند و آفرینندهٔ آنها حقوق تخطی ناپذیر معینی، که از جملهٔ آنها، زندگی، آزادی و جستجوی سعادت است را به آنها اعطا کرده است.» و مردم به این فکر میافتن؛ آیا برابری تمام انسانها یعنی برابری تمام مردان؟ جان میل هم با تاثیرپذیری از عقاید دورانش که آزادی و برابری ارزش‌های مثبت و پذیرفته تلقی میشن، همین اصل رو به زنان هم نسبت میده. این پاراگراف رو صرفاً برای آشنایی با زمینهی اندیشههای جان میل نوشتم و جزئی از کتاب نیست.
جان میل ابتدا «فرودست بودن زنان» رو رد میکنه؛ این گزاره به اثبات نرسیده و بر اساس سود همگانی نیست. اطاعت زنان از مردان بهخصوص شوهر (و پدر)، تعلق اموالشون به شوهر، نداشتن حق انتخاب حاکم (رای) و تسلیم مداوم چیزیه که جان میل برنمیتابه و بیعدالتی بودن و غیرمنطقی بودنش رو ثابت میکنه. توجیهی که عموماً برای ساختار ناعادلانهی خانواده میآرن، اینه که زنها از این وضع راضیاند و زن با عشق به شوهرش پیوند میخوره. اما میل معتقده که اگر عشق به رابطهی ارباب-برده پیوند بخوره از ناعادلانه بودنش چیزی کم نمیشه. مهمترین مسئلهی مد نظرش که بارها تکرار میکنه اینه که درسته که تمام مردان از تواناییهای قانونیشون سوءاستفاده نمیکنن و فقط در موارد حاد ممکنه مردی با همسرش به صورت قانونی بد و تحقیرآمیز رفتار کنه، اما در هر حال چنین افرادی وجود دارند و قانون باید جلوی اونها رو بگیره نه این‌که ابزار رو به دستشون بده.
جان میل سلطهی مرد به زن رو خطرناک و عامل فساد میدونه. اون میگه که در حوزههای دیگه این قضیه بدیهیه که قدرت مطلق انسان رو فاسد میکنه؛ و میگه: «اگر هیچ انسانی برای قدرت مطلق مناسب نیست، چگونه است که همه مردان بالغ را، از بهترین آنان گرفته تا پستترین و درندهخوترین آنها، شایسته میدانیم که اختیار مطلق یک زن را به دست بگیرند؟» اون در پاسخ به اعتراض عدهای که این سلطه رو قابل مقایسه با سلطهی بردهداران و شاهان نمیدونن پاسخ میده که هیچ سلطهای در نظر کسی که ازش بهره میبره غیرطبیعی نبوده. در اون قرن بدیهی بوده که زنان همواره جزئی از املاک مرد و تحت قیمومیت اون هستن. استدلال دیگهای که وجود داشت این بود که زنان باید ازدواج کنن و بچه به دنیا بیارن که باز جان میل با بردهداری مقایسهاش میکنه: «ادعای بردهداران کارولینای جنوبی و لوئیزیانا نیز همین است؛ آنها هم میگویند که جامعه به پنبه و شکر نیازمند است. سفیدپوستان نمیتوانند آنها را تولید کنند؛ و سیاهپوستان نیز با مزدی که ما میخواهیم به آنها بدهیم حاضر به کار نیستند، بنابراین باید آنها را مجبور کنیم.»
جان میل در فصل دوم رسالهاش به «حق مالکیت زنان» می‌پردازه؛ از نظر قانون اموال زنان بعد از ازدواج متعلق به شوهر بوده که به آرمان ازدواج یعنی «یک شخص از دید قانون» تبدیل بشن. اما اون به ناعادلانه بودن این قانون اشاره میکنه: چرا منظور از این قانون اینه که هرچی مال زنه، مال مرد بشه؟ هرگز استنباط دومِ تعلق داشتن اموال مرد به زن، مد نظر نبوده؟ جان میل اشاره میکنه که با زنان بهتر از بردگان رفتار میشه، اما هیچ بردهای مثل زن در همه ابعاد و به معنای دقیق کلمه برده نیست. در نتیجهی همین نداشتن حق مالکیت، جان میل با کار کردن زنان مخالفت میکنه، چون در هر حال درآمدشون به شوهرشون تعلق داره نه خودشون و اون مرد میتونه زن رو مجبور به کار کردن کنه و خودش به تنپروری بگذرونه. البته تناقض نظرات جان میل همینجاست که در فصل آخر کتاب زنان رو به کار کردن برای استقلال تشویق میکنه. که البته مشخصه به دلیل شرایط زمانهاش این نظرات رو داده.
یکی دیگه از استدلالهای فوقالعادهی جان میل درباره محروم کردن زنان از امکانات آموزشی و شغلی و حرفهایه. ناعادلانهست که نیمی از جمعیت به صرف زن بودن از حرفهای محروم بشن که حتی احمقترین مرد دنیا میتونه توش فعالیت داشته باشه. اون از استثناهای تاریخی استفاده میکنه که ثابت کنه نمیشه حکم کرد «همه مردان از همه زنان قویتر و باهوشترند». حتی اگر زنی متوسط نتونه کاری رو انجام بده که مردی متوسط میتونه، حقانیت این گزاره اثبات نمیشه. در هر حال، اگر زنها واقعا به «ذات» در کاری بدتر باشند منع کردنشون بیهودهست و رقابت طبیعی و سالم اونها رو به مرور کنار میزنه. اگر زنها اجازه داشته باشند و مهمتر از اون «فرهنگ»شون مانعی نباشه، میتونن باعث پیشرفت بشن.
البته مرتبط به همین موضوع، عدهای با استناد به شواهد تاریخی استدلال میآرن که زنها در حوزهای ضعیفتر از مرداناند. جان میل این موضوع رو رد میکنه چون اولاً زنان اصلا اجازهی فعالیت در حوزههای خاصی رو ندارن؛ یا «عرف جامعه و خانواده» اونها رو سرگرم چیزهای دیگهای میکنه یا قانون بهشون اجازه نمیده. در فکر میکنم قرون وسطا، زنان پزشک اعدام میشدند چون بدون تحصیلات معالجه میکردند. نکتهی جالب: زنان اجازهی تحصیل نداشتند. دانشگاه نهصدوبیستوشش سالهی آکسفورد، فقط صدوچهلوهفت سال هست که به زنها اجازهی تدریس و آزمون داده و تازه اون از پیشگامها بوده! جان میل میگه «از هنگامی که اقتصاد سیاسی به صورت یک علم درآمده است، تنها دو زن اقتصاد سیاسی را چنان آموختهاند که بتوانند درباره آن مطالبی مفید بنویسند؛ با توجه به کثرت مردانی که در این زمینه به نگارش پرداختهاند، آیا میتوان انتظار داشت که دستاوردهای زنان در این زمینه با مردان قابل قیاس باشد؟» دوماً جان میل آموزش زنان و مردان رو متفاوت میدونه، هم از لحاظ کیفیت آموزش «به زنان موسیقی میآموزند، اما نه به این منظور که آهنگساز شوند، به این منظور که بنوازند» و هم این‌که زنان معمولاً فاقد دوست یا همسریاند که اندیشههاشون رو محک بزنه و با دانش کافی کمکشون کنه، در حالی که مردان زیادی چنین چیزی رو در اختیار داشتند. پس «آمار» بدون بررسی جامعهشناختی ارزشی نداره و میتونه در حد مغالطه باقی بمونه. به قول جان میل: «آیا تجارب موجود اطلاعات کافی در اختیار ما قرار میدهد که دست به استقرا بزنیم؟»
در فصل پایانی، میل به این مسئله می‌پردازه که خب، اصلاً با وجود تمام اینها «چرا» باید تغییری در وضعیت زنان ایجاد کرد؟ سودش چیه؟ [image] این میم خیلی موده"
1- وقتی کلیترین و فراگیرترین رابطهی بین انسانها (بهخصوص ازدواج و ساختار خانواده) بهجای عدالت براساس بیعدالتی باشه، افراد از کودکی با کلیشههای جنسیتی بزرگ میشن و اونها رو توی زندگیِ عادیشون به یاد خواهند داشت. جان میل استدلال میکنه که این طرز تربیت روی انسانها تاثیر مخرب داره؛ تا وقتی که کودک با عقیدهی پنهانی در ناخودآگاهش بر مبنای نابرابر بودن بزرگ میشه در جامعه هم سخت خواهد بود که همه از حقوق برابر برخوردار بشن. اصل برابری و عدالت از همون ابتدا باید برای انسانها باور و ایمان و عمل باشه. 2- اگر زنان بتونن مثل مردها در جامعه حضور داشته باشن، آزادانه شغل انتخاب کنن و استعدادهاشون رو شکوفا کنن، مجموع قابلیتهای ذهنی که بشر در اختیار داره دوبرابر خواهند شد. استعدادهایی که بهشون نیاز داریم و پیشرفتمون رو سریعتر میکنن. خدمات زنها در چهارچوب خانواده و تاثیرگذاری روی مردها ناچیزه و آزادیشون باید اساسی باشه که نیروی اجتماعی عظیمی رو در اختیار بشر بذاره. خود زنها هم باید از تاثیر نظراتشون روی جامعه آگاهتر بشن که تاثیر مثبتتری بذارن. 3- وقتی زن و شوهری با هم اختلاف دارند، معمولاً زن تسلیم شوهر میشه و وقتی یکی به طور مداوم تحت سلطهست چنین رابطهای قطعاً سالم نیست. اصولاً درست نیست که تصور کنیم در رابطهی دو انسان، یکی ضرورتاً باید حاکم باشه و نادرستتر اینه که قانون از قبل مشخص کنه کدومشون فرادست و کدوم فرودست باشه. 4- افراد در رابطه نباید از هم پایینتر یا بالاتر باشن، باید به هم کمک کنن که رشد بکنن و باعث کمال همدیگه بشن. وقتی مرد مدام با زنی در ارتباطه که همواره ازش سطحپایینتره، این رابطه نه باعث رشدش میشه نه انگیزهبخشه و پستترش میکنه. زن و مرد باید به پیشرفت همدیگه کمک کنن. 5- وقتی بندها از دست و پای زنان باز میشن، حتی اگه بندهای دردناکی نباشن، اونا مستقل شده و احساس انسان بودن بیشتری خواهند کرد؛ شان و اعتبار بیشتری خواهند داشت؛ چیزی که جان میل دربارهش میپرسه: «آیا مردان تصور میکنند زنان فاقد چنین احساساتی هستند؟» و ندانسته گریزی به فمینیسم اگزیستانسیالیستی زده.
نکتهی پایانی: جان میل رسالهاش رو در قرن نوزدهم نوشته؛ قرنی که هنوز موج اول فمینیسم هم در اوایل راهش بوده. جان میل از مسائلی مثل حق رای و حق مالکیت زنان صحبت میکنه، مسائلی که برای دنیای امروز کهنهاند اما هنوز چیزهایی هستند که اون بهشون پرداخته و (بهخصوص در کشورهای اسلامی) عقب موندهاند. بنابراین با وجود این‌که برخی مسائل و استدلالهای این کتاب میتونن آدم رو زده کنن، هنوز مطالبی وجود دارن که به ارتباطشون با وضع الان واضح باشه. محرومیتهای زیاد زنان در زمینههای اجتماعی، سیاسی، قضایی، مالکیت، زندگی زناشویی و «فرهنگ» در ایرانِ امروز انکارناپذیره. ممنونم که تا اینجا خوندید!
[image] پینوشت: کِپِسسسسسسسسسسسسسسسم. (=بیحد خسته شدم) کامل بخونین تولوخدا. :(...more
یکی از ماجراهای نقل‌شده در کتاب، جرقه‌ای شد برای یکی از داستان‌هام. (به‌خاطر احتمال تریگر شدنتون با اسپویلر پنهانش میکنم) (view spoiler)[داستان «جاسمیکی از ماجراهای نقل‌شده در کتاب، جرقه‌ای شد برای یکی از داستان‌هام. (به‌خاطر احتمال تریگر شدنتون با اسپویلر پنهانش میکنم) (view spoiler)[داستان «جاسم» دزفولی که دختر پانزده سالهش رو سر بُرید چون «شک کرده بود» که شاید عموش بهش «تجاوز» کرده. خود جاسم سه زن داشت. (hide spoiler)]
حقیقتش کتاب رو پارسال خوندم. همون موقع خیلی فکر کردم که توی ریویوم چی بنویسم. انقد حرف داشتم و نتونستم مرتبشون کنم که نهایتاً بیخیال شدم، الان هم بیخیال میشم. ولی یادمون نمیره....more
تاریخ مختصر موج‌های اولیه‌ی فمینیسم و تلاش زنان برای دسترسی به حق رای، تحصیل، مالکیت و... و همچنین معرفی فمینیست‌های برجسته و زندگینامه‌ی کوتاه و اعما تاریخ مختصر موج‌های اولیه‌ی فمینیسم و تلاش زنان برای دسترسی به حق رای، تحصیل، مالکیت و... و همچنین معرفی فمینیست‌های برجسته و زندگینامه‌ی کوتاه و اعمال مهمشون
جالبترین بخشش اونجا بود که زنهایی که بدون تحصیلات لازم معالجه میکردن اعدام میشدن، اونم در حالی که زنها اصلا اجازهی تحصیل نداشتن! :)
در کل زیادی مختصر بود و برای من بیشتر شبیه مرجعی بود که به کمکش با چهرههای برجسته آشنا بشم و کتاب‌های خود اونها رو بخونم یا مباحث جدیدی برای مطالعه پیدا کنم....more
کتابی درباره‌ی «فمینیسم» یکی از پرحاشیه‌ترین و پیچیده‌رین جنبش‌های تاریخ.
فمینیسم چیزی کلی نیست، به شدت پیچیده‌ست، و نه تنها دنبال‌کنندگان جریان‌های مختکتابی درباره‌ی «فمینیسم» یکی از پرحاشیه‌ترین و پیچیده‌رین جنبش‌های تاریخ.
فمینیسم چیزی کلی نیست، به شدت پیچیده‌ست، و نه تنها دنبال‌کنندگان جریان‌های مختلفش دیدگاهها و راهحلهای متفاوت و حتی ضد هم دارند، بلکه دنبال‌کنندگان یک زیرشاخهی خاص هم میتونند در مسائلی مثل پورنوگرافی با هم بگومگوهای زیادی داشته باشند.
این کتاب قرار نیست قانعتون کنه فمینیسم خوبه و چرا باید فمینیست شید و غیره و غیره، نه، صرفا به معرفی زیرشاخههای گوناگون فمینیسم پرداخته:
و در کنار معرفی این زیرشاخهها و دیدگاههای فعالانش، به نقد اون از دیدگاه گروههای مخالف هم پرداخته . ممیدونید، در نهایت قضاوت دست شماست که استدلال کی رو بپذیرید.
به نظرم شروع خوبی برای مطالعه درباره فمینیسمه.
آیا فمینیسم توجه نداره که فشار زندگی بر دوش مردهاست و اونها هم آسیب میبینن؟ آیا فمینیسم یعنی مردستیزی؟ آیا حس مادری کردن در ذات و طبیعت زنهاست؟ چرا زن «دیگری»ست؟ آیا کالبد سرنوشت رو تعیین میکنه؟ رابطهی سرمایهداری و مردسالاری چطوریه؟
از دیدگاههای گوناگونی تحلیلهای متفاوت و نقدهایی به اون پاسخها خوندم. از تجربهای که داشتم راضیام و پیشنهادش میکنم.
پایان کتاب خوشگل بود و باید بذارمش:
هنگامی که صفحات این کتاب را مرور میکنم از رنگارنگی اندیشه هایی که زنان در ذهن پرورانده اند تا خود را از ستم برهانند بر خود میبالم و غرق در شادمانی می شوم. تردیدی نیست که برخی از این اندیشه ها زنان را به قعر کوچه های بن بست فروغلتانده اما اغلب آنها زنان را دست کم چند گامی به آزادی نزدیک تر ساخته است. از آن جا که اندیشه فمینیستی به شکل پازلی رنگارنگ است شاید تصور اولیه ای که به خواننده دست می دهد آشوب و سردرگمی، مجادله و مناقشه، چندپارگی و شکاف باشد. اما با نگاهی دقیق تر همواره می توان افق های تازه، ساختارهای تازه، و مناسبات تازه برای زندگی شخصی و سیاسی را مشاهده کرد که تمامی آنها فردا با امروز تفاوت خواهند داشت. پس برای من با ارزش ترین وجه اندیشه فمینیستی آن است که آغاز دارد اما پایان ندارد، و چون پایانی از پیش تعیین شده ندارد به هر زنی امکان میدهد که اندیشه های خود را بیندیشد. گویی که رهایی زن در گرو حقیقتی یگانه نیست بلکه چندین و چند حقیقت دست به کار رهایی زنان اند.
در سرزمین من، اگر زن و شوهر به جان هم بیفتند، امری طبیعی و عادی است؛ اما اگر آنها همدیگر را عاشقانه در آغوش گیرند، گناه کبیره محسوب می‌شود. آنجا ب
در سرزمین من، اگر زن و شوهر به جان هم بیفتند، امری طبیعی و عادی است؛ اما اگر آنها همدیگر را عاشقانه در آغوش گیرند، گناه کبیره محسوب می‌شود. آنجا بین محل زندگی و گورستان فاصله‌ای نیست.
- شیرزاد حسن، در کنگرهی نویسندگان جهان
داستان زنها و دخترهای «پدر» منو یاد تمثیل غار افلاطون میندازه، اونها مثل زندانیها میمونند. انگار که ناگهان یکی دستشون رو گرفته و به سطح زمین برده، به سمت آزادی، و نور چنان کورشون کرده که به گوشهی تاریک غارشون برگشتند.
Unpopular Opinion: موخره جذابتر از داستان بود...more
Loading...
