|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
my rating |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 9786185770068
| 3.73
| 1,236
| 1939
| Apr 2024
|
it was amazing
|
Το Πηγάδι,είναι το καταφύγιο των κλεμμένων ψευδαισθήσεων, η φυλακή της δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης, η καταπίεση της ταξικής κυριαρχίας που
Το Πηγάδι,είναι το καταφύγιο των κλεμμένων ψευδαισθήσεων, η φυλακή της δημοκρατίας και της ελεύθερης βούλησης, η καταπίεση της ταξικής κυριαρχίας που είναι αταξία, χάος, κατάντια, για όσους δεν έχουν να εκπληρώσουν τη βρόμα των υλικών αγαθών και της ιδιοκτησίας παντός είδους. Αυτό το βαθύ πηγάδι του αφηγητή που τυγχάνει ή έτσι νομίζω να είναι ο ίδιος ο συγγραφέας σβήνει το φως και ανάβει το σκοτάδι της ύπαρξης, της φαντασίωσης, των ονείρων, των παραισθήσεων,των συναισθημάτων και του εξευτελισμού από την πολιτική και ανθρωπιστική κατάντια του κόσμου. Παράλληλα το πηγάδι είναι μια κρυψώνα από το ψέμα αφού είναι γεμάτο από αλήθειες που σε πνίγουν αν τυχόν βυθιστείς μέσα του και δεν ονειρεύεσαι. Ο Ελάδιο Λινασέρο που αφηγείται προσπαθεί να ξεφύγει από τον εαυτό του από τους ανθρώπους ακόμη και από τους δυνητικούς αναγνώστες του. Φοβάται να ζήσει και αρνείται να πεθάνει. Κι όμως ζει ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Σε νοσταλγία και θύμησες. Σε πόνο, θλίψη και σκοτεινή χαρά, σκοτεινή και άτονη. Οι χαρές του ήταν αρρωστημένες και ανάπηρες μα οι στενοχώριες του ζωηρές και σκληρές μπροστά στην αιμορραγία των πληγών του. Ανατριχιαστικές και ανατρεπτικές στο πέρασμα των χρόνων. Στο παρόν που γεννήθηκε από το παρελθόν στο οποίο υπάρχει ο ίδιος σαν μια ρηξικέλευθη ορχήστρα όπου ο ενορχήστρωτης μεταλλάχθηκε σε ηγέτη χορτασμένο από τη ζωή και υπέρλαμπρο. Αυτός με ζέση οδηγεί τα πλήθη που φαντασιώνεται σε μια κολυμπήθρα σαν σε πηγάδι, εκεί βαπτίζονται όσοι προσδοκούν να ευλογηθούν από την αλήθεια το νόημα, την ουσία, τα ευτελή συμπεράσματα των απελπισμένων. Όσοι θέλησαν να καταλάβουν και τιμωρήθηκαν. Με ποιο δικαίωμα εύχεσαι την επιφοίτηση της αλήθειας, του νοήματος και της ουσίας της ανερμάτιστης τάξης πραγμάτων, όταν στην πλειοψηφία που ψηφίζει και την πλειονότητα που σκέφτεται δεν υπάρχουν αυτές οι έννοιες ούτε σαν ουτοπικές ιδέες. Ποτέ δεν υπήρξαν. Ποτέ δεν θα υπάρξουν. Ο Ονέτι κατάφερε να μπει και να βγει πολλές φορές από το πηγάδι, ώσπου τρελάθηκε. Σε τρελαίνει η αλήθεια όταν μοιάζει αληθινή. Έτσι, άρχισε ναι υπηρετεί την τέχνη του με ασυμβίβαστη αφοσίωση και όραμα, ως στιχουρχός, ποιητής, μουσικός και συγγραφέας, όχι απλώς μιας συνηθισμένης ορχήστρας αλλά μιας ζωντανής υπαρξιακά και σουρεαλιστικά κοινότητας, κάνοντας μουσική, γραφή αλλά και τέχνη μια ευρύτερα πνευματική προετοιμασία πάνω στα έργα που (συν)αποφασίζουν κάθε φορά πως θα ερμηνευτούν. Και έχουν ως μαέστρο τους, πρώτο μεταξύ ίσων, κάτι τέτοιους συγγραφείς, κάτι δημιουργούς που χρόνια τώρα ταράζουν τα ύδατα του διεθνούς γίγνεσθαι με προσεγγίσεις ρηξικέλευθες, καινοφανείς, ακραία παθιασμένες αλλά και εγκεφαλικά σχεδιασμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προσεγγίσεις που προκαλούν αντιδράσεις άγνοιας , αν όχι παροξυσμού, σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν γίνονται πράξη. Όλα αυτά ακούγονται ιδανικά, αν όχι αποκυήματα της φαντασίας μου (του). Αυτό το υπέροχο διηγήμα με συνεπήρε. Μου ξύπνησε νοσταλγικές αναγνωστικές νύχτες όπου διάβαζα το σκοτάδι και γευόμουν την νύχτα σαν κομμάτι σοκολάτας. Μπορεί να έχω μείνει πίσω αναγνωστικά. Να πήρα μια πολύμηνη άδεια, δικαιωματικά άλλωστε ως βετεράνος στην λογοτεχνική ηδονή, μα σαν διάβασα την πρώτη σελίδα από το πηγάδι ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Συγχαρητήρια στον μεταφραστή του έργου τούτου διότι ταξιδεύει στα όνειρα και τις σκέψεις κάθε αναγνώστη προσφέροντας απέραντες θάλασσες λέξεων, φράσεων,προτάσεων, παραγράφων και σελίδων μαγικές και μαγεμένες σκέψεις και εικόνες από κόσμους αλλοτινούς και ανείπωτους. #ελευθεριοςμακεδόνας #πολύμεγάλοεπίμετρο # ...more |
Notes are private!
|
1
|
May 23, 2024
|
May 24, 2024
|
May 01, 2024
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9789609721011
| 3.89
| 9
| unknown
| Jun 01, 2015
|
it was amazing
|
Πως να μοιραστώ με κάποιον άλλο το δικό μου όταν και αυτός ο άλλος έχει το δικό του που είναι ίδιο με το δικό μου. Πως να του εξηγήσω πως σκέφτηκα κάτ Πως να μοιραστώ με κάποιον άλλο το δικό μου όταν και αυτός ο άλλος έχει το δικό του που είναι ίδιο με το δικό μου. Πως να του εξηγήσω πως σκέφτηκα κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρη αν το σκέφτηκε εκείνος πρώτα αφού καταλήγουμε στην ίδια σκέψη και στα ίδια συμπεράσματα Πως να του αναλύσω τα όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι αφού προλαβαίνει και μου λέει με σιγουριά πως αυτά που ακούει είναι τα δικά του όνειρα,όχι μπερδεμένα και καθόλου αλλαγμένα. Ίδια και απαράλλαχτα σαν να ήμασταν μια οντότητα όπου η κλωνοποίηση της ύπαρξης μας μάς οδήγησε σε προσομοιώσεις απίστευτες και προδιαγεγραμμένα ίδιες. Το ένας αριθμός (φορές) είναι από τα πιο ευφυή βιβλία που έχω διαβάσει ( και έχω διαβάσει πολλά ). Σε απογειώνει, σε τρελαίνει, σε ικανοποιεί και τελείως ξαφνικά σε κάνει να θέλεις να αυτοκτονήσεις. Ή να χαίρεσαι την κάθε σου στιγμή αφού γνωρίζεις μόνο το «τώρα», για το ύστερα, το μετά, το κατόπιν, καίγονται υποθέσεις, ευχές, όνειρα, ελπίδες και φιλοδοξίες. Δεν ξέρεις. Απλά. Δεν γνωρίζεις. Και αυτό ίσως να είναι ευτυχία ίσως και σχιζοφρένεια μέσα στο πλαίσιο της προβλέψιμης πραγματικότητας που γίνεται μαγική όταν ισχύει η πρόβλεψη της αφού στα αλήθεια ισχύει πάντα η μη προβλεψιμότητα της πιο απλής ρουτίνας. Διότι αν προσπαθήσεις να την εξηγήσεις έστω κατά προσέγγιση ή πιο ανυπόφορα κατατρέχοντας σε άστρα και καφεδοχαρτομαντείες στα σίγουρα ανήκεις στην κατηγορία της ανήκεστης βλάβης του μυαλού και της κοσμοθεωρίας με την οποία δεν θα ήθελα να ασχοληθώ. Το βιβλίο τούτο δεν περιγράφει την κοινοτοπία :το αύριο δεν το ξέρει κανείς, το παρελθόν σε οδηγεί και ζήσε το παρόν αφού μπορείς. Μπαίνει σε άλλες ατραπούς που οδηγούν σε σκέψεις και ερωτήματα φιλοσοφικά, κοινωνικά, πολιτικά, ανθρώπινα στην τελική και αναπάντητα ή λυμένα με άπειρους τρόπους οι οποίοι διαφέρουν στην κατηγορία μα στη ουσία είναι ίδιοι. Ζούμε σε μια επανάληψη χρονικών αντικαταστάσεων, σε μια κυκλική περιφορά πλανητικής παραπλάνησης και εκούσιας αμνησίας. Μπορούμε να υποστηρίξουμε το αυταπόδεικτο ή το κατηγορούμε ως κινητική υποσυνείδητης και ασυνείδητης μίμησης που ίσως υπάρχει μέσα μας από μια αρχέγονη ομοιομορφία ή μια συνειδητή αντιγραφή από κάτι που μας εντυπώθηκε και ζητούμε την επιτυχία της παρθενογένεσης μέσα από τα δικά μας εγκεφαλικά κύτταρα που παράγουν έργο. Δεν μπορώ να εξαντλήσω τις σκέψεις μου Γι αυτό το βιβλίο ακόμη κι αν γράψω πολλά δικά μου , ..αν θα ναι δικά μου!… Το οριστικό τέλος αν υπάρχει βρίσκεται κάπου εκεί έξω ή και όχι. Διαβάστε το. Πανοργασμική αναγνωστική εμπειρία Καλή ανάγνωση Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς. ...more |
Notes are private!
|
2
|
Apr 2023
not set
|
Apr 02, 2023
not set
|
Apr 02, 2023
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9789601691497
| 3.76
| 9,401
| 1991
| Mar 2021
|
it was amazing
|
Μα υπάρχουν τόσο μυρωδάτα απο την άνοιξη της ζωής βιβλία και παράλληλα τόσο φρικτά και βρομερά σαν την αποφορά της σήψης στο πτώμα του κόσμου κάποιο χ
Μα υπάρχουν τόσο μυρωδάτα απο την άνοιξη της ζωής βιβλία και παράλληλα τόσο φρικτά και βρομερά σαν την αποφορά της σήψης στο πτώμα του κόσμου κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα με τον αλαλαγμό της χαρμόσυνης εικασίας και της μοιρολατρικής πένθιμης καμπάνας; Υπάρχει. Υπάρχει. Ζει. Ανασαίνει. Παθαίνει και πεθαίνει στα κάστρα της οργής. Σε αυτά τα κάστρα της ψυχής του πεπρωμένου κρύβεται και γεννιέται και μεγαλώνει μια τρομερή, ανυπόφορη, γλυκιά, χαδιάρα, φόνισσα και αγία, σεπτή και συλημένη οργή. Σπάνια οργή, ζόρικη, νόθα, χήρα, πουτάνα, κρυστάλλινη βροχή απο δάκρια οργής, απο παρατημένη τύχη, απο μοιραία ατυχία. Εδώ σε αυτό το μέρος που είναι ανύπαρκτο, εδώ κρύβεται το παν, κάτι περισσότερο απο το παν. Το υπέρτατο κακό του καλού και το αναπότρεπτα οδυνηρό μακελειό της συνείδησης και της παθιασμένης θέλησης για όσα δεν θα μάθουμε ποτέ. Ή για όσα ξέρουμε απο όταν γεννιόμαστε. Απο όταν η οργή του πεπρωμένου γλύφει τις πληγές που αιμορραγούν στα άδολα και διεστραμμένα μυαλά μας. Μέσα στα κάστρα της οργής βρίσκεται το φρικτό και το μεγαλειώδες. Βρίσκεται η συγκίνηση της νοσταλγίας και η κατάπληξη απο τα χιλιάδες πολύχρωμα βεγγαλικά του οργασμού που προκαλεί το χέρι της μητριάς όταν γεμίζει απο το βελούδινο σπέρμα του εφήβου γιου, γόνου του άνδρα που αγάπησε και που έκλαψε άπειρες νύχτες ανάμεσα στα πόδια του όταν τον προσκυνούσε μαθαίνοντας πως την έχει προδώσει. Μια οργή , μια μπάντα ανθρωπόφωνης ορχήστρας που αντανακλάται πάνω σε ένα υαλουργείο με αναγνωρισμένη και μοναδική ευρεσιτεχνία γυάλινης σχιζοφρένειας και αποτυχημένης απαστράπτουσας ατμομηχανής πάνω σε ράγες που οδηγούν σε πόλεις ονείρων και σε προορισμούς αυτοκτονιών. Τη νύχτα της θύμησης καίγονται, σχεδιάζοντας το δρόμο διαφυγής της μοίρας. Μοναχικές φωτιές, καλές για να βρίσκεις μια δικαιολογία, οποιαδήποτε. Θα σβήσουν μονάχα όταν ξεσπάσει μια βροχή, δυνατή, ανελέητη που θα θυμίζει τιμωρία. Και είναι γεγονός πως όταν μπαίνουν στα μάτια σου εικόνες, σαν τη στιγμιαία αντίληψη της άνευ όρων ευτυχίας, θα τις κουβαλάς μαζί σου, πάνω σου για πάντα. Αυτός θα’ναι άραγε ο τρόπος που σε ξεγελάει η ζωή. Σε παίρνει όταν η ψυχή σου είναι ακόμα αποκοιμισμένη, και σπέρνει μέσα σου μια εικόνα ή μια μυρωδιά ή έναν ήχο, που μετά δεν μπορείς να τον βγάλεις. Κι αυτή ίσως να’ναι η ευτυχία. Μα το ανακαλύπτεις μετά, όταν είναι πάρα πολύ αργά. Και είσαι τότε για πάντα εξόριστος, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απο εκείνη την εικόνα, εκείνο τον ήχο, εκείνη τη μυρωδιά. Παρασυρμένος απο τα ρεύματα. Για να σωθούμε απο αυτά η λύση είναι το διάβασμα. Κι εδώ κάπου ταυτίζομαι, γίνομαι ένα με τις σκοτεινές και βαθυστόχαστα εμμονικές σκέψεις του συγγραφέα. Μέσα στο τρένο της ύπαρξης μου που τρέχει με ταχύτητα στις ράγες της χρονικής μνήμης της συλλογικής ακινησίας, της επανάληψης του αναπότρεπτου σταθεροποιώ την ταχύτητα με τη σταθερότητα ενός φωτισμένου βιβλίου. Η ευχαρίστηση και μέσα η αρρώστεια και μέσα ο φόβος και μέσα και μέσα .. ας έρθει κάποιος και σιωπηλά ας την κάνει να σωπάσει σε μια γωνίτσα νικηφόρας ησυχίας, ας τη λιώσει για πάντα στη λάσπη μιας ζωής οποιαδήποτε που πρέπει να πληρωθεί σε ένα διάστημα χωρίς πλέον χρόνο, χωρίς ώρες, ας το τελειώσει σε μια στιγμή δίχως μνήμη. Μια σκέψη που δεν είναι τίποτα άλλο απο την υπόκωφη και ψεύτρα σκέψη του θανάτου. Πάνω στο τρένο κάθε ζωής δεν σταματάει ποτέ το σφυροκόπημα της διεστραμμένης περιστροφής απο την άλλη μεριά του των τζαμιών. Απο εκεί που ξεφεύγουμε απο το φόβο, τον παντοτινό, λίγο πριν μας ρουφήξει ο ίλιγγος της ταχύτητας που ρουφάει το μυαλό και πριν προλάβεις να κοιτάξεις απο την άλλη μεριά του τζαμιού μορφές όμορφες, υπέροχες, πρωτόγνωρες που αν το επέτρεπες τις νικούσε το παιχνίδι του φόβου και κατά συνέπεια εκείνο το πηχτό άμορφο άγχος. Η αιώνια μεταβαλλόμενη ποικιλομορφία του αλήτη κόσμου τριγύρω και ο μαρμάρινος μικρόκοσμος ενός ματιού που διαβάζει. Ένας πυρήνας σιωπής στην καρδιά ενός εκκωφαντικού κρότου. Αν δεν ήταν αληθινή ιστορία. Αν δεν ήταν η ιστορία μου, θα’ταν σίγουρα μια μεταφορά. Με την έννοια ότι ίσως πάντα, για εμένα, και για όλους, η ανάγνωση δεν είναι τίποτα άλλο απο το καρφώνεις το βλέμμα σε ένα μυστικιστικό σημείο που θα βρεις σε κάθε σελίδα, για να μη σε πλανέψει και σε καταστρέψει το ανεξέλεγκτα σύρσιμο του κόσμου μακριά σου. Δεν θα διάβαζα τίποτα, και ίσως να μην διάβαζε κανείς αν δεν ήταν απο φόβο. Ή για να αναβάλλουμε τον πειρασμό μιας καταστροφικής επιθυμίας στην οποία ως γνωστό θα είναι αδύνατο να αντισταθεί. Διαβάζω για να μη σηκώσω το βλέμμα στο παράθυρο, αυτή είμαι η αλήθεια. Ένα ανοιχτό βιβλίο - διατείνεται ο συγγραφέας - είναι πάντα η επιβεβαίωση της παρουσίας ενός δειλού. Μπορεί να έχει και δίκιο. Έχει. Ο αναγνώστης με μάτια καρφωμένα στις αράδες παλεύει να συγκεντρωθεί για να μην αφήσει το κάψιμο του χρόνου να του κλέψει το βλέμμα. Να του δώσει τα παντοτινά εγκαύματα της μνήμης. Οι λέξεις, αυτές οι πολυαγαπημένες, ταξιδιάρες, πλανεύτρες και παρηγορητικής λέξεις. Η απαντοχή και η πλησμονή, σπρωχτούν τον αλαλαγμό του κόσμου σε ένα σκοτεινό κουτί μέχρι να στραγγίξει καλά σε μικρές βινιέτες απο γυαλί που αποκαλούν βιβλία. Η πιο εκλεπτυσμένη των οπισθοχωρήσεων, ναι, ταυτίζομαι, αυτή είναι και η δική μου πραγματικότητα. Η δική μου αλήθεια. Κάτι το βρομερό,κάτι το ντροπιαστικό μα τόσο γλυκύτατο και ανακουφιστικό. Τόσο βρομερό. Μα και τόσο υπερτέλεια γλυκύτατο. Αυτή την κληρονομιά θα πρέπει να θυμόμαστε και να μεταβιβάζουνε στους απογόνους μας. Κάθε φορά, η αλήθεια θα πηγαίνει απο άρρωστο σε άρρωστο. Σαν ένα αιώνιο μυστικό που δεν ξεθωριάζει ποτέ. Δεν έχει ανάγκη απο την παραίτηση κανενός ούτε απο τη δύναμη κάποιου άλλου για να επιβιώσει. Να χρειαστεί έστω μόνο μία ξεθεωμένη ψυχή για να το αναβιώσει. Και αυτό να επιβιώνει πάντα. Να αντηχεί σαν απόφαση που μπορεί να βουβάνει τη νομοτέλεια της φύσης. Η ανάγνωση. Ναι. Η ανάγνωση είναι μια γλυκύτατη βρομιά. Ποιος μπορεί να κατανοήσει την έννοια της γλυκύτητας εάν δεν έχει σκύψει πάνω στη ζωή του, αν δεν έχει βάλει όλη του τη ζωή να σκύψει μπροστά στην πρώτη αράδα, στην πρώτη παράγραφο ενός βιβλίου. Αυτή είναι η μόνη, η γλυκιά προστασία, η απαντοχή απο κάθε φόβο - ένα βιβλίο που αρχίζει - όλα τα ανοιχτά βιβλία σαν φεγγίτες στα σωθικά του κόσμου. Το μέσα του κόσμου και ο έξω κόσμος. Πάντα έτσι τελειώνει. Και πάντα επιλέγουμε τον μέσα κόσμο όλοι εμείς που διαβάζουμε την ύπαρξη μας. Ο πειρασμός βέβαια σφυροκοπά απο παντού ολόγυρα, για να βγεις απο εκεί και να ριψοκινδυνέψεις επιτέλους. Να ζήσεις τον έξω κόσμο. Είναι δυνατόν να είναι τόσο φοβερός, πως γίνεται να μην εξαφανίζεται ποτέ αυτός ο άνανδρος φόβος του θανάτου, του θανάτου, θανάτου, θανάτου, θανάτου!.. Υπάρχει μια άπειρη αξιοπρέπεια στους ανθρώπους, όταν κουβαλούν πάνω τους τους φόβους τους, χωρίς να νοιάζονται , σαν να’ταν τα μετάλλια της μετριότητας τους κι ένιωσα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο να είμαι ένας απο αυτούς. Κοιτάνε πάντα το άπειρο στο Κουίννιπακ. Εδώ όμως δεν υπάρχει άπειρο. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Apr 15, 2021
|
Apr 17, 2021
|
Apr 15, 2021
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9608536898
| 9789608536890
| 9608536898
| 3.68
| 34,904
| 1846
| 1994
|
it was amazing
|
Όταν δεν επιτρέπουμε στο ασυνείδητο να γίνει συνειδητό σε επίπεδο οντότητας, υπαρξιακής ταυτότητας και πραγματικής δράσης και αντίδρασης, τόσο περισσό
Όταν δεν επιτρέπουμε στο ασυνείδητο να γίνει συνειδητό σε επίπεδο οντότητας, υπαρξιακής ταυτότητας και πραγματικής δράσης και αντίδρασης, τόσο περισσότερο θα πιστεύουμε στην εύνοια ή την κατάρα της μοίρας που καθοδηγεί και συνυπάρχει με ο,τι τεκμαίρεται απο την καθημερινότητα της ζωής μας. Το γιατί, το επειδή και το διότι θα είναι μοιρολατρικά γραμματικά φαινόμενα που θα συντάσσουν την έκθεση αναφοράς σχετικά με κάθε έμβιο ον που παρατάει το πνεύμα του στην ασυνειδησία, την αδόκιμη υποτροπή κάποιας ασθένειας και την παράνοια των αισθήσεων και των παραισθήσεων. Σε αυτό το διαμαντάκι της λογοτεχνικής κληρονομιάς ο Ντόστο για πρώτη και τελευταία φορά στα δημιουργήματα του χρησιμοποιεί την έννοια του δυϊσμού, του διπλού, του αμφίσημου, του αντιγράφου, του σωσία, του διπολικού ψυχισμού, του σχιζοφρενικού απατηλού των πολλών ταυτοτήτων, με κάθε δυνατή και αδύνατη έκφανση στην αιτία και το αιτιατό για κάθε συνειδησιακή παλινδρόμηση μέσω ανελέητων παρανοϊκών και ψυχόκαταναγκαστικών επεισοδίων. Ο απλός και καθημερινός υπάλληλος της κυβερνητικής δημόσιας υπηρεσίας στη Ρωσία, το ανθρωπάκι με την απεριόριστη περηφάνια, την πολυσχιδή αξιοπρέπεια, την εντιμότητα, το πάθος της ευγενικής συμπεριφοράς, το απαύγασμα του ήθους και της ηθικής μέσα σε νομικές και θεσμικές αξίες και κοινωνικές νόρμες επιβαλλόμενες με της εξομοιωτικές συμπεριφορές ταυτοποίησης ανθρωπιστικής καλλιέπειας και αίσθηση καθήκοντος. Αυτό το ταπεινό ανθρωπάκι που τα δίνει όλα στον βωμό της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ευπρέπειας, τόσο προσηνής, τόσο γλυκός, τυπικός, ευπροσήγορος και τακτικός σε κάθε προαπαιτούμενο της εργασιακής, κοινωνικής και πολιτικής ζήτησης ή προσφοράς, γίνεται βορά στα ανελέητα θηρία των ανώτερων κλιμακίων τόσο σε επίπεδο επαγγελματικής ανταποδοτικής αντιμετώπισης και συμπεριφοράς, όσο και σε γενικότερα επίπεδα κοινωνικής καταξίωσης και ταξικής χυδαίας ανισότητας. Ο κ. Γκολιάντκιν μπήκε εθελούσια ή κατά λάθος σε αυτό το σκιώδες βασίλειο του εσώτερου κόσμου. Εκεί επικρατούσε για αυτόν μια χολερική διάθεση του κοινωνικά ανεπιθύμητου. Εκεί ο κ. Γκολιάντκιν αρρώστησε, νόσησε βαριά ή ξύπνησε το τέρας που κοιμόταν πάνω στο τραύμα της χαμένης ψυχής του. Πάγωσε η καρδιά του και έσπασε. Το μυαλό του θρυμματίστηκε σαν πύργος απο άμμο. Καμία εκλογίκευση ή παρελκυστική αποσιώπηση δεν μπορούσε να παρηγορήσει τον κ. Γκολιάντκιν, κι αν αυτό γινόταν διαρκούσε πολύ λίγο, κατόπιν βυθιζόταν και πάλι στην αρρωστημένη ταύτιση της κοινωνικότητας του. Οι συνάδελφοι του, οι γνωστοί του, όσοι τον γνώριζαν ξάφνου ηδονίζονται με την ταπείνωση του συνανθρώπου τους, με τον ηθικό, και ατομικό διασυρμό του δε βαθμό εξευτελισμού, χαίρονται και επευφημούν τη γελοιοποίηση του. Παρόλα αυτά και δίχως σημάδια φανερής νευρωτικής δυσκαμψίας αρχικά ο κ. Γκολιέντκιν είναι υπερόπτης, αρνείται κάθε περιφρόνηση που του πετάνε κατάμουτρα και παλεύει πνευματικά και συνειδησιακά να κατανοήσει, να επιβάλλει, να αποδείξει, να ταυτοποιήσει την προσωπικότητα του ως έχει. Έντιμη, άμεμπτου ηθικής, ευγενική, ανώτερη, καλλιεργημένη, με μια καρδιά διάφανη σαν γυαλί που δεν μπορεί να κρύψει ούτε ένα συναίσθημα, απο τα πολλά που την ταλανίζουν. Μετά απο πολλά και μαρτυρικά επεισόδια ταπείνωσης και διωγμού, εξευτελισμού και κοινωνικής κατακραυγής ο κ. Γκολιάντκιν παύει να ψάχνει το πως και το γιατί, σταματάει να αντιδράει σπασμωδικά και ταραγμένα, θέλει μόνο να μείνει ήσυχος, μόνος, ήρεμος, δίχως ταυτότητα και επιταγές κοινωνικού προτύπου. Ξάφνου βυθίζεται στα κατάβαθα του εγώ του, ανοίγει διάπλατα το συνειδησιακό του επιτελείο απο άπειρους χαρακτήρες και πληθώρα ταυτοτήτων, πρέπει να σωθεί απο την τρέλα, πρέπει να κατανοήσει την παράνοια της λογικής, πρέπει να διχαστεί χωρίς να το γνωρίζει, πρέπει να προστατέψει τον προπηλακισμένο και άρρωστο κ. Γκολιάντκιν και έτσι δημιουργεί με απόλυτη επιτυχία και ολική αποτυχία συνείδησης το πιστό του αντίγραφο. Ένας δεύτερος, ολόιδιος, σωσίας, σιαμαίας διαδικασίας εμφανίζεται για να σώσει δηλητηριάζοντας τον πρωτότυπο του. Ο σωσίας γεννιέται μέσα απο τα κατάβαθα των σπλάχνων του σαν κλωνάρι κακίας, σαν ένα εξωτερικευμένο είδωλο εσωτερικού αντικατοπρισμού που αποζητάει λυτρωτικά ο σχιζοφρενής ήρωας μας. Τώρα ίσως η ψυχολογική αλήθεια του ανθρωπάκου μας να συνυπάρχει με το αντίγραφο της αλλά όχι σαν αυτοσκοπός αλλά σαν συντελεσμένη κοινωνική απόρριψη. Πόσο με συγκίνησε, πόσο με συνεπήρε και με ανατρίχιασε ως την ψυχή η βαθύτητα του Διπλού ανθρώπου. Είναι μια μαρτυρία, μια επίκληση βοήθειας για μια κακοποιημένη ψυχή, μια κραυγή απελπισίας, αγωνίας, απόγνωσης, απόρριψης, μια σχιζοφρενική γραφή για μια σπαρακτική εξομολόγηση που ξεπερνάει σε βάθος, έννοια, ένταση, συναίσθημα, αξία, ιδέες και ιδεατά, πραγματικότητες και φαντασίες, ρεαλισμούς και ρομαντισμούς οποιασδήποτε ανώδυνης λογοτεχνίας. Διότι αυτή η σπαραχτική κραυγή του ρώσου δημοσίου υπαλλήλου που τα περιστατικά της πραγματικής ζωής του υπερνικούν την κρυμμένη νοσηρή και αδύναμη ύπαρξη του, μια λυπηρή ύπαρξη, σαν μια άδεια αγκαλιά που παρακαλεί για μητρικά χάδια αφοσίωσης και γαλήνης, αυτή η κραυγή του ξυπνάει όλα τα φαντάσματα της σχιζοφρενείας, και η τερατώδης συνωμοσία όπου δεν τον αναγκάζει να δεχτεί την μηδαμινότητα και την ποταπότητα του, αλλά με σατανικά μέσα οργανώνει την απαγωγή του Εγώ του. Την μεταφορά του σε αλλους τόπους όπου το σύμπαν φθονεί και καταδιώκει αυτή τη μελαγχολική και μοιραία ύπαρξη που έχει μία,δυο, τρεις, τέσσερις, δεκάδες,εκατοντάδες, χιλιάδες σωσίες. Να κλάψω ή να γελάσω. Η αυθυποβολή κραυγάζει κάθε στιγμή αναγνωστικής διήγησης και ο αναγνώστης αισθάνεται πως με ρεαλιστική πειστικότητα όλα τα περιστατικά που συμβαίνουν στον ήρωα μας είναι δικά του, μόνο δικά του αποκυήματα, δικά του πλάσματα που τα συναντάμε μέσα πολύ βαθιά στη συνείδηση του. Και συνεχώς πάλευε ο κ. Γκολιάντκιν να αποδείξει πως αυτός είναι ο εαυτός του, το Εγώ του, το Είναι του. Πως δεν διασπάστηκε σε αντίγραφα που προσπαθούν μοχθηρά και κακόβουλα να πάρουν τη θέση του παντού. Να προλάβουν την κάθε του κίνηση, την κάθε του αντίδραση, να τον γελοιοποιήσουν, αυτόν τον έναν τον αληθινό και να υφαρπάζουν την εύνοια των συνανθρώπων του και να αποτρέπουν κάθε του προσπάθεια να αποδείξει πως είναι αληθινός, αθώος και γνωστός για την αγάπη που έτρεφε προς τον πλησίον του. « Μα τι δουλειά έχει εδώ η σταθερότητα του χαρακτήρα, τι νόημα έχει να μιλάμε τώρα γι’αυτην !» Αυτό το βιβλίο κατασπαράζει την καρδιά με με ανελέητες δαγκωνιές!... Όταν το έκλεισα ήμουν σίγουρη για την απόλυτη φρίκη του μαρτυρίου που μπορεί να διχάσει μια προσωπικότητα. Μια ταυτότητα που δεν καταφέρνει αφανίσει τους μοχθηρούς πανομοιότυπους που φωλιάζουν σε κάθε υποσυνείδητη άβυσσο ύπαρξης. Είχα δίκιο. Κοίταξα δίπλα μου και μια ολόιδια Εγώ καθόταν αναπαυτικά και μου έκλεινε με πονηριά και νόημα το μάτι. Ήμουν εγώ μόνο Εγώ. Καλή ανάγνωση. Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς. Διαβάστε το !!! ...more |
Notes are private!
|
1
|
Feb 18, 2021
|
Feb 21, 2021
|
Feb 18, 2021
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9600366861
| 9789600366860
| 3.58
| 175,917
| Oct 30, 2007
| Mar 30, 2020
|
it was amazing
|
•Είδα ένα όνειρο•, λέει ΓιονγκΧιε , η αταβιστικά επαναστατημένη γυναίκα στην οποία αναφέρεται η ιστορία της Χαν Γκανγκ. Πρόκειται για έναν σύγχρονο μύθ •Είδα ένα όνειρο•, λέει ΓιονγκΧιε , η αταβιστικά επαναστατημένη γυναίκα στην οποία αναφέρεται η ιστορία της Χαν Γκανγκ. Πρόκειται για έναν σύγχρονο μύθο της Σκοτεινής Κορέας με έντονη έμφαση στον ερωτισμό και το αίμα. Η ΓιονγκΧιε, αποφασίζει μια μέρα να γίνει χορτοφάγος, και ο κόσμος γύρω της βασίζεται στην απόφασή της. Είναι μια προσωπική εξέγερση αυτοκαταπίεσης κάτω από μια πορεία αίματος, σεξ και τρέλας. Ο εξοστρακισμός και οι συνέπειες του κοινωνικού αντίκτυπου στοιχειώνουν κάθε χαρακτήρα, κάνοντας τον κόσμο να φαίνεται σαν ένα χαοτικό καφκικό σύμπαν. Μια αποπνικτικά εσωστρεφής κατάβαση στην παράνοια της αληθινής ταυτότητας του ατόμου, γράφεται συναρπαστικά μέσα σε αυτό το μικρό λογοτέχνημα των πολεμικών κορεατικών θρύλων και πολιτικών συμβάσεων. Η ιστορία ξετυλίγεται μέσα απο τρεις διαφορετικές απόψεις συμβαλλομένων στην μεταμόρφωση ...τον σύζυγο , τον γαμπρό και την αδελφή της χορτοφάγου. Το επίκεντρο τους είναι πάντα η ΓιονγκΧιε, αυτή η άνευρη και υποταγμένη γυναίκα που αποφασίζει με την αφορμή ενός ματωμένου εφιάλτη να μην ξαναφάει πλέον κρέας, ούτε να φοράει οτιδήποτε προέρχεται απο τη σάρκα και το δέρμα των ζώων. Δεν πρόκειται μόνο για ακτιβιστική χορτοφαγία οικολογικού ενδιαφεροντος, για ανορεξία, ψυχική ασθένεια, κατάχρηση εξουσίας, ενδοοικογενειακή βία, κουλτούρα, ανδρική κυριαρχία, ελευθερία και κατανόηση με ισότιμες απαιτήσεις και προσφορές. Πρόκειται για μια γυναίκα που επιτέλους πρέπει να πολεμήσει τα κακά εκείνων που την περιβάλλουν, για να ακουστεί, να γίνει το δικό της πρόσωπο, να προχωρήσει από το παρελθόν της και δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία με κανένα τρόπο, πόσο μάλλον μέσω ονείρων και μεταμορφώσεων όταν αυτό αντιστέκεται στα κοινωνικά ήθη της πατρίδας της και τις οικογενειακές παραδόσεις καταναγκασμού και σαδιστικής υπακοής. Πριν από τον εφιάλτη, η ΓιονγκΧιε και ο σύζυγός της ζούσαν μια εμετικά προβλέψιμη και συνηθισμένη ζωή. Αλλά όταν θρυμματίζονται, οι αιματηρές εικόνες αρχίζουν να στοιχειώνουν τις σκέψεις της, η ΓιονγκΧιε αποφασίζει να καθαρίσει το μυαλό της και να παραιτηθεί από την κατανάλωση κρέατος αρχικά, σταδιακά χάνεται απο την κατανάλωση ανθρώπινης ζωής και με τη βοήθεια της βιοψυχολογικής της φωτοσύνθεσης μεταμορφώνεται σε δέντρο. Σε μια χώρα όπου τα κοινωνικά ήθη τηρούνται αυστηρά η απόφαση της να αγκαλιάσει μια πιο «φυτική» ύπαρξη είναι μια συγκλονιστική πράξη ανατροπής. Και καθώς η παθητική της εξέγερση εκδηλώνεται σε ολοένα και πιο ακραίες και τρομακτικές μορφές, σκάνδαλο, κακοποίηση και αποξένωση αρχίζουν να στέλνουν την ΓιονγκΧιε να στρέφεται βαθιά στους χώρους της φαντασίας της. Σε μια πλήρη μεταμόρφωση τόσο του μυαλού όσο και του σώματος, η επικίνδυνη προσπάθειά της τώρα θα πάρει τη ΓιονγκΧιε - απίθανα, εκστατικά, τραγικά, απολυτρωτικά - πολύ μακριά από τον κάποτε γνωστό εαυτό της. Απέχω και αντιστέκομαι απο μια πραγματικότητα που επιβάλλεται. Μέσα από κανόνες και συμβάσεις που δεν με αφήνουν να αναπνεύσω, που σκάβουν τάφους μέσα στο σώμα μου, μοιάζει να λέει μέσα απο τη σιωπή της. «Γιατί είναι τόσο άσχημο να πεθάνεις;» Αν το αποδώσω ερμηνευτικά σε αλληγορία μου έρχεται αυτομάτως στο μυαλό ο πιο διάσημος μύθος με την Δάφνη. Ήταν εκείνος που διηγήθηκε ο ποιητής Οβίδιος. « Όταν ο Απόλλων καυχήθηκε ότι ήταν καλύτερος τοξοβόλος από τον Έρωτα, ο θεός της αγάπης του έριξε κρυφά ένα από τα βέλη του. Το βέλος του Έρωτα έκανε τον Απόλλωνα να ερωτευτεί τρελά την Δάφνη. Ο Έρωτας χτύπησε και την Δάφνη με ένα βέλος, αλλά το βέλος δεν ήταν μυτερό και η άκρη του ήταν από μόλυβδο, με αποτέλεσμα να κάνει την νύμφη να απορρίψει τον έρωτα όλων των ανδρών και να επιθυμεί να παραμείνει παρθένα. Ο Απόλλων προσπάθησε να πλησιάσει τη Δάφνη αλλά εκείνη έτρεξε μακριά από τον θεό του φωτός. Ο Απόλλων την κυνήγησε μέσα στο δάσος, τρέχοντας σαν τον άνεμο μέχρι που οι δυο τους έφτασαν στις όχθες του ποταμού Πηνειού. Ο Απόλλων σχεδόν την είχε πιάσει όταν εκείνη προσευχήθηκε στον θεό πατέρα της για βοήθεια. Αμέσως τα πόδια της νύμφης μεταμορφώθηκαν σε ρίζες, το στήθος της σε κορμό δέντρου, τα χέρια της σε κλαδιά και τα μακριά της κυματιστά μαλλιά σε φύλλα. Η Δάφνη είχε μεταμορφωθεί στο δέντρο της δάφνης, το οποίο πήρε τελικά και το όνομα της νύμφης». Σύμφωνα με τον ποιητή Οβίδιο, ο Απόλλων αγκάλιασε το μικρό δέντρο και φίλησε τον κορμό στο σημείο όπου θα βρισκόταν η καρδιά της Δάφνης. Της μίλησε για μια τελευταία φορά λέγοντάς της: «Αφού δεν μπορείς να γίνεις νύφη μου, θα γίνεις το δέντρο μου». Από εκείνη την στιγμή η δάφνη έγινε ιερή για τον Απόλλωνα και τους ακολούθους του. Φυσικά η συγκρινόμενη μεγαλοπρέπεια της αλληγορίας που με συνεπήρε και με έκανε να λατρέψω αυτή την βυθισμένη στα σκοτάδια της χορτοφάγο στο περίεργο τούτο μικρό βιβλίο, ήταν η σύνδεση που έκανε η ψυχή μου με την συγκλονιστική μεταμόρφωση του Κάφκα. Φυσικά, αντί να ξυπνήσει για να βρεθεί μεταμορφωμένη σε ένα τεράστιο μαμουνάκι , η ΓιονγκΧιε ξύπνησε ένα πρωί από ένα προβληματικό όνειρο αίματος, πόνου και σκληρότητας και αποφασίζει να σταματήσει να τρώει σάρκα. Για την ένθερμη οικογένειά της που τρώει κρέας, θα ήταν προτιμότερη ίσως μια μεταμόρφωση σε ένα τεράστιο μαμουνάκι. Ίσως να είχαν λιγότερες ενοχές, περισσότερη τρυφερότητα και λιγότερο κοινωνικό τρόμο και εξουσιαστική οργή. Όλο το διήγημα θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως η αλληγορία της καταστροφής ενός ευαίσθητου όντος, από μια παλιά πληγή. Η ΓιονγκΧιε, ήταν το μεσαίο παιδί της οικογένειας και δεχόταν την περισσότερη κακοποίηση απο τον πατέρα-αφέντη. Στον Κάφκα, η νέα πληγή στη ράχη του θύματος από το μήλο που πέταξε εναντίον του ο πατέρας του (καθαυτή ενδεχομένως μια βιβλική αναφορά) μοιάζει με κάποιον ετεροχρονισμό της παλιότερης πληγής, που υπήρχε και όταν ακόμα ο Gregor ήταν άνθρωπος. Το άλλοτε τέλειο (στην πραγματικότητα ήδη μυωπικό μεταφορικά) οπτικό του πεδίο περιορίζεται τόσο πολύ που καταντά να μην μπορεί να δει σημαντικά παραπέρα από το παράθυρό του. Γίνεται κάποιος που οφείλει να κρύβεται όποτε του ετοιμάζουν το φαγητό. Γίνεται το αντικείμενο των σιγανών συζητήσεων έξω από το χώρο του εγκλεισμού του. Από την άλλη η ΓιονγκΧιε προσπαθεί να αυτοκτονήσει κατά τη διάρκεια αυτής της "παρέμβασης" της οικογένειας της κατά της χορτοφαγίας και νοσηλεύεται σε ψυχιατρείο. Ο σύζυγός της την αφήνει, όπως και όλοι οι άλλοι και αργά αλλά σταθερά λιμοκτονεί στοχοποιώντας τον εαυτό της ως τρόπο για να ξεπεράσει τους εφιάλτες της. Θεσμοποιείται ...ξανά και πλησιάζει στο θάνατο. Αυτό το βιβλίο δεν είναι εύκολο να διαβαστεί, παρά το μικρό του μέγεθος. Μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ και αν βρίσκεστε κοντά στην εσωτερική σας μεταμόρφωση, αποφασίστε πόση ανθρωπιά και αν, μπορείτε να διαχειριστείτε.... και τότε, ναι, διαβάστε το!.... Καλή ανάγνωση. Πολλούς ασπασμούς. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Jul 08, 2020
|
Jul 10, 2020
|
Jul 08, 2020
|
Hardcover
| |||||||||||||||
| 9789601684413
| 3.72
| 42,029
| Oct 02, 2014
| Jan 2020
|
it was amazing
|
Κι όλα τελείωσαν κι ίσως να’ταν το τέρμα μα μπορεί και η αρχή μιας αέναης επανάληψης, μιας μεταδοτικής τοξικότητας που μπορούσε να αποδημήσει και να μ
Κι όλα τελείωσαν κι ίσως να’ταν το τέρμα μα μπορεί και η αρχή μιας αέναης επανάληψης, μιας μεταδοτικής τοξικότητας που μπορούσε να αποδημήσει και να μοιράσει την αρνητική ενέργεια σε τέρατα και σημεία, αλλά και να μεθύσει απο την αύρα της απολυτρωτικής θετικής προσευχής. Κι όλα τελειώσαν όταν η τοξική δηλητηρίαση μπήκε στο πράσινο σπίτι, με την καρδιά ενός μικρού αγοριού ετοιμοθάνατου - έμοιαζε αρκετά, φυσικά και μεταφυσικά, με το πράσινο σπίτι που στέγασε το πεπρωμένο του Γιόσα όταν χτίστηκε σε κάποιο χωριό, στην καρδιά της Αμαζονίας. Μπορεί να ήταν το ίδιο. Μπορεί και όχι. Οι παραισθήσεις, οι ψευδαισθήσεις και οι παρομοιώσεις επιτρέπονται ξεκάθαρα όταν μια μάγισσα βγαίνει απο το παραμύθι και μπαίνει στο κλειστοφοβικό περιβάλλον του Φράντς Κάφκα χωρίς να κρατάει την τόσο μα τόσο απαραίτητα κυρίαρχη χορδή που αυξάνει ή μειώνει την ιερή και εξωκοσμική φρίκη αγαπης που ορίζεται απο την απόσταση ασφαλείας. Η απόσταση ασφάλειας σε καθηλώνει κυριολεκτικά, είναι μια ανατριχιαστική ιστορία φόβου, πανικού, αγάπης,απόγνωσης και θανάτου. Ένας μελαγχολικός τρόμος απλώνεται σαν αεράκι που δροσίζει ενώ παράλληλα δηλητηριάζει κάθε φωνή και κάθε βλέμμα. Κάθε ικανοποίηση ανάγκης, κάθε αναπνοή, κάθε γουλιά, κάθε άγγιγμα, μεταμορφώνεται σε άγριο παραμύθι, σε επίπλαστη σιγουριά, σε εξαίσια ελκυστική παγίδα, σε ένα απολαυστικό αγώνα μεταξύ χρόνου και μνήμης. Αργεντινή πονάς. Το χώμα σου αναδύει τοξικά δηλητήρια που παράγουν πληθώρα κερδών και θανάτων. Παράγουν θαύματα, γεννούν μεταλλαγμένη φύση ανθρώπινης ράτσας και σκορπάνε σπόρους που θα καρποφορήσουν τις μαύρες παπαρούνες των κρυφών καημών και της ματαίωσης, του πυρετού, της αυταπάτης και της πραγματικότητας στην πιο σκληρά ρεαλιστική της μορφολογία. Σαν το χώμα που ποτίζεται με εξατμισμένο νερό και ζαρώνει και ξεραίνεται ενώ ρουφάει υγρασία απο την ομίχλη της μοίρας και την κατάρα των απονενοημένων νεκρών. Πρόκειται για ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα, απογείωσης, ταύτισης, απειλής και εισβολής μέσα σε κομιστές χωρίς ταυτότητα, μέσα σε ξενιστές δέσμιους με το σκοτεινό απόκοσμο και ανύπαρκτα αληθινό σύμπαν. Η απόσταση ασφαλείας, αρχικά ορίστηκε εδώ, ως η μεταβλητή απόσταση που χωρίζει τη μητέρα απο την κόρη με σκοπιμότητα προστασίας και αποτέλεσμα απίστευτης και μοναδικής αγάπης. Η μητέρα μετράει και υπολογίζει αυτή την απόσταση ξοδεύοντας σχεδόν ολόκληρη τη ζωή της αν και πάντα ρισκάρει περισσότερο απ’ο,τι θα ‘πρεπε. Μα ποια «πρέπει» και ποιες «συμβουλές διαπαιδαγώγησης» θα φρενάρουν την ιλλιγιώδη ταχύτητα προς την πανάκεια της μητρικής αγκαλιάς. Τίποτε, ποτέ, κανένας θνητός, θεός ή ημίθεος, γήινος και εξωγήινος δεν θα καταφέρει να σπάσει την χορδή της απόστασης ασφαλείας. Έχει Συμπαντική ύλη και αντί ύλη μέσα της κι όταν τεντώνεται πολύ ξεφλουδίζει την καρδιά, για να αρχίσει η αιμορραγία που θα σημάνει συναγερμό αισθήσεων και αίσθημα απώλειας μέχρι να μειωθεί η απόσταση και το αίμα να γίνει το βάλσαμο για τις φυγές και τις πληγές του παιδιού. Ο μόνος που θα το πετύχει αγόγγυστα ίσως, είναι το πιο ενεργητικό μέρος της ζωής μας δηλαδή ο θάνατος. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος εισαγωγής αυτού του βιβλίου, αλλά πραγματοποιείται έξοδος μέσω οποιασδήποτε από τις πολλές διαδρομές που ελευθερώνει παράδοξα και κόντρα σε κάθε γραμμική περιγραφή. Μια φαντασία για το πώς αγκαλιάζουμε την άγνωστη προοπτική του θανάτου μας; Πιθανώς. Και εσείς, αγαπητέ αναγνώστη, θα βρείτε αναμφίβολα μερικούς άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσετε αυτό το άσχημο αιχμηρό αλλά και ονειρικό κομμάτι μαγικού μοιραίου. Ενώ η ιστορία είναι ονειρική, στα σκοτεινά παραπατάει μες του χρόνου την βόλτα , η αφήγηση είναι διαχωρισμένη και κρυπτική, μυσταγωγική θα έλεγα, αυτό ενισχύει μόνο την ακαταμάχητη και συντριπτική αίσθηση φόβου που ξεκινά στην πρώτη σελίδα και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα με μια αμφίβολη ανάλυση ξεχωριστή μα και τόσο ίδια αν είσαι ζωντανός που δεν φοβάται την αλήθεια των φαντασμάτων. Βρήκα το στυλ λίγο δύσκολο για να το κυριαρχήσω στην αρχή. Οι δύο φωνές διατυπώνονται σε διαφορετικές γραμματοσειρές και χρειάζεται λίγη ώρα και ιδιαίτερη προσοχή για να καταλάβουμε ποιος μιλάει σε ποιον. Σταμάτησα μετά από μερικά κεφάλαια, όταν είχα μια ιδέα για το τι έκανε η συγγραφέας, και επέστρεψα και άρχισα ξανά. Και τότε κατανόησα την μεγαλοπρέπεια και την λαμπρότητα αυτής της λατινοαμερικανικής πένας που βρίθει μύθων, μυθευμάτων, ιστορικών και πολιτικών γεγονότων που συνταράσσουν τον κόσμο των απεγνωσμένων πια πολιτισμών, κοσμικών και εξωκοσμικών. Το παραμύθι είναι παραπλανητικό, δεδομένου ότι μεγάλη σημασία απλώς προτείνεται ή αφήνεται εξ ολοκλήρου στη φαντασία, και έτσι ξεκινώντας από μια καλύτερη κατανόηση της δομής της ιστορίας ήταν τόσο ανατριχιαστικά ανταποδοτική ουσιαστικά και μεταφορικά που με βοήθησε να προσανατολιστώ ως αναγνώστρια και να εντάξω τον μικρό αυτό πολύτιμο λίθο στην κατηγορία που του αξίζει περίτρανα. Καλή ανάγνωση. Πολλούς ασπασμούς. ...more |
Notes are private!
|
2
|
May 29, 2020
May 29, 2020
|
May 29, 2020
May 29, 2020
|
May 29, 2020
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 3.94
| 27,369
| Oct 1918
| Sep 2018
|
it was amazing
|
Μία αφήγηση καφκικού ύφους φοβερά συγκλονιστική και σπαρακτικά βασανιστική, καθώς αναφέρεται στον εσωτερικό τρόμο που γεννιέται μέσα μας στα πολιτεύμα Μία αφήγηση καφκικού ύφους φοβερά συγκλονιστική και σπαρακτικά βασανιστική, καθώς αναφέρεται στον εσωτερικό τρόμο που γεννιέται μέσα μας στα πολιτεύματα του ανθρώπινου πολιτισμού και της τεχνολογικής- ευγονικής ζωικής εξέλιξης. Δράστες και αδρανείς το ίδιο συνένοχοι και συντελεστές στην προγραμματισμένη με βαρβαρότητα ευγενική ανοχή και στο ορθολογικό εγχείρημα εκτέλεσης της πράξης του εγκλήματος και της αυτοχειρίας. Σε κάποια σωφρονιστική αποικία της Άπω Ανατολής -προφανώς κάποιο νησί της γαλλικής αποικίοκρατιας - κάποιος στρατιώτης καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο, «Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» και κρίθηκε απείθαρχος. Η εκτέλεση του θα πραγματοποιηθεί πάνω σε μία μηχανή της κολάσεως που βασανίζει μέχρι θανάτου το θύμα με την μέθοδο της «γραφής». Θα πρέπει το μηχάνημα να εγχαράξει στο γυμνό κορμί του παραβάτη με καλλιτεχνικά γράμματα - μη αναγνωρίσιμα - την αιτία της καταδίκης του: «Τίμα τους ανωτέρους σου». Ο θάνατος με την μέθοδο της γραφής. Το γράψιμο, η συγγραφή έργων μιας σκοτεινής αιμορραγικής ψυχής, παραπέμπει στον ίδιο τον Κάφκα όπου το γράψιμο ήταν γι’αυτόν απελευθέρωση και χειραφέτηση, όχι εγκληματική αυτοκαταστροφή. Παρ’ολα αυτά καμία συγγραφική δεινότητα δεν κατάφερε να υποκαταστήσει τις σαρκικές επιθυμίες που τελικά τον οδήγησαν στην καταστροφή. Εδώ ο Κάφκα δεν μιλάει, δεν κρίνει, δεν κάνει αποτίμηση αξιών και ηθικών αρχών και συναισθημάτων, απλώς δείχνει, δραματοποιεί, με τρόπο μοναδικό και μεγαλειώδη. Δεν υπάρχει καμία απαγγελθείσα απελευθέρωση, και ζούμε περισσότερο μία ερμηνεία παρά μία αφήγηση. Το τσεκούρι του καφκικού πνεύματος δεν σπάει τον πάγο της αδιαφορίας που κρύβεται πίσω απο ευγενικές πολιτιστικές βαρβαρότητες. Δεν κόβει τις αλυσίδες που κατατρώνε με σκουριά, συμβατικό δισταγμό και σήψη το δίκιο,αυτό που θάβεται υπό το βάρος των κρατικών μηχανισμών ορθολογιστικής λειτουργείας στις ανθρωπιστικά σωφρονιστικές κοινωνίες. Η Δίκη του Κ. μεταφέρεται στην σωφρονιστική αποικία. Σχεδόν ίδιοι οι γρίφοι και οι εσωτερικές διεργασίες του κοσμικού τρόμου, στήνονται πέραν πάσης ερμηνείας απο το κράτος δικαίου, που ειναι πάντα προβληματικό, ακατανόητο και παράνομο. Αισθήματα εγκλωβισμού, ταπείνωσης, ενοχής και σωφρονιστικές αποικίες. Αποικιακές δυνάμεις, μηχάνημα γραφής με ακίδες που γράφουν και γράφουν τον θάνατο στις πλάτες αθώων και ενόχων υποταγμένων δουλοπρεπώς στην ισχύ που δεν γνωρίζει κανένα όριο. Κι όταν το μηχάνημα διαλύεται και παύει να αποτελεί όπλο μαζικής δολοφονίας δεν είναι επειδή σταματάει το μαρτύριο λόγω κοινωνικής εξέγερσης, λόγω επανάστασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν επεμβαίνει ο νόμος, το κράτος, η πολιτισμένη κοινωνία για να το σταματήσουν, απλά, λιτά και απέριττα δεν υπάρχουν ανταλλακτικά εξαρτήματα για τη μηχανή που σκοτώνει γράφοντας και γράφοντας και ο νέος διοικητής που εξουσιάζει τη σωφρονιστική αποικία είναι φυσικά αντίθετος με τον προηγούμενο ως προς την χρήση του θανάτου αλλά ως εκσυγχρονιστής και πολιτισμένος απλώς ανέχεται τον φασισμό του αξιωματικού και το όργανο μεσαιωνικού βασανισμού, ψυχρά και αμέτοχα. Όπως ακριβώς τα έγραψε και ο Κάφκα το δικό του αμείλικτο, σκληρά αντικειμενικό και ζοφερά κρυστάλλινο όνειρο που δεν είναι συγκεχυμένο αλλά καθαρό, άμεσο και σαφές. Νόημα σε τούτη την ιστορία, συμβολισμοί, μεταφορές και εξηγήσεις θεωρώ πως δεν υπάρχουν, χωρίς να είμαι και σίγουρη. Σίγουρα δεν ανήκει στην εποχή του. Είναι εντελώς αδιανόητο σαν θαύμα στα μάτια άπιστων. Ειναι αμφίβολο και γεμάτο αναπάντητα ερωτήματα. Δεν οδηγεί πουθενά. Μυρίζει μούχλα και εγκλωβισμό, βρομάει μοναξιά και απαξίωση, αποπνέει το ατόφιο άρωμα του άπληστου εμμονικού εξευτελισμού. Και σκοτεινά, απότομα τελειώνει. Ειναι η αλληγορία που μίσησε ο μοντερνιστής καλλιτέχνης της πείνας αυτός που αφιερώθηκε στην τέχνη χωρίς προθέσεις και εμπνεύσεις που προσιδιάζουν και προδικάζουν. Είναι η νεκρολογία του Θεού που επέτρεψε την κυριαρχία του κακού. Είναι ο Φράντς Κάφκα. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Apr 02, 2020
|
Apr 03, 2020
|
Apr 01, 2020
|
Paperback
| |||||||||||||||||
| 9602291907
| 9789602291900
| 9602291907
| 3.50
| 177
| 1838
| Oct 01, 2006
|
it was amazing
|
Τι μπορώ να γράψω ως κριτική σχολιασμού μετά απο μια τέτοια αναγνωστική ηδονή. Αναρωτιέμαι, τι διάβασα, τι ήταν αυτή η αγνοημένη, λαβυρινθώδη περιθωρι Τι μπορώ να γράψω ως κριτική σχολιασμού μετά απο μια τέτοια αναγνωστική ηδονή. Αναρωτιέμαι, τι διάβασα, τι ήταν αυτή η αγνοημένη, λαβυρινθώδη περιθωριοποίηση της λογοτεχνικής δύναμης. Αυτή προφανώς φωτίζει την εξελικτική αποκάλυψη ενός κοσμογονικού μέλλοντος που ασκήθηκε ομοίως σε παρελθόν και παρόν. Κάτι χειριστικά φιλανθρωπικό ,που ίσως υπήρχε πριν την αιωνιότητα και δημιούργησε την ανθρωπότητα ως υβριδική λειτουργεία μιας φιγούρας, μιας έκθεσης εξαρτημάτων υλικών και πνευματικών συνθηκών συναρμολόγησης, αναδυόμενη σε μια δημόσια σφαίρα που προαναγγέλει και διαπραγματεύεται τον ρόλο της ως ζωτική μήτρα αταβιστικών κοινωνικών και ατομικών ενεργειών. Τρόμος,επίβουλη επιβολή θεσμών και νόμων. Τρόμος, φυλακισμένη ελευθερία βούλησης μέσω αναταραχών της εικονικής πραγματικότητας με την οποία ταΐζεται η σαρκοβόρα μάζα. Τρόμος, ο νόμος που συγκρατεί τον όχλο μέσα στην φυσική νομοτέλεια της κατεστραμμένης του επιθυμίας για ανάγκη ασφάλειας και απαλλακτικής βούλησης δικαιωμάτων στην αυθεντική και μνημειακή μορφή συμμετοχής σε ομαδικούς και παγκόσμιους φόνους μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης και της θαυμάσια αναποφάσιστης σκέψης, που διασκορπίζεται και διασκορπίζεται, σε όλο το πολιτιστικό περιβάλλον και στοιχηματίζει με την περιθωριοποίηση για να καλυφθούν οι σκιές του μέλλοντος που ασκείται σε κάθε παρόν. Τι να πω. Και ποιος να με νιώσει μετά απο αυτή την πανοργασμική σεισμοποιημένη ενδόμυχη εμπειρία αναγνωστικής υπέρβασης που μου πρόσφερε, με κόλπα, ψέματα, μυστικά, χάδια, παιχνίδια λοβοτομής, βίαιη διέγερση πνευματικής υπόστασης και λαγνεία νόησης, αυτός ο Άγγλος οπιομανής, ένας απο τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Έχοντας στο μυαλό την έντονη γεύση απο ένα διεπιστημονικό πανδαιμόνιο σκέψης, μια σεισμογενή παλίμψηστη ασυνείδητη πολιτική αναλαμπή που φωτίζει με την μοίρα και την πένα του συγγραφέα όλο το υπόβαθρο του πολιτισμού που βρέθηκε και χάθηκε μέσα στον εαυτό του. Που με παρέσυρε μέσα στην χαοτική γραπτή διαδικασία του Ντε Κουίνσι, μέσα σε μια ρομαντική γοτθική κουλτούρα που μεταβάλλεται και αντικατοπτρίζει, ξέχωρα απο τις προθέσεις του συγγραφέα, μεταβαλόμενα πανανθρώπινα σχόλια στην άνοιξη της Ιστορίας του κόσμου, μια αισθητική άντληση υπαρξιακών τραυμάτων που προκαλούνται απο παρόμοιες ατομικές/συλλογικές μάχες, προφητικές, αμφίσημες, κατεδαφιστικές και επαναλαμβανόμενες ως ακατάλληλη παθολογία μέσα στην πολιτιστική τρομοκρατία,ως σύμπτωμα του μεγαλύτερου τραύματος του πολιτισμού, τον 19ο αιώνα, πολύ πιο πριν και παντοτινά πιο μετά, υπέστη πράγματι παραλυτικό σοκ κατάπληξης. Η φιλοσοφική αναζήτηση του υπαρξιακού τρόμου στην πολιτιστική κληρονομιά των ιδανικών και των θεών της αρχαίας Ελλάδας, οι αρένες αίματος και εθιστικών εγκλημάτων κατασπαραγμού και θηριωδίας στην προσεγγιστική πολιτική δύναμη των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Οι σφαγές των αλλόθρησκων απο θεσμοθετημένους φορείς, σώματα ασφαλείας και στρατιωτικές παρελάσεις προς την οδό των μαζικών νεκροταφείων, στοιχειώνουν την φαντασία και απομνημονεύουν κάθε μορφή ψυχολογικής έντασης ή παράκρουσης. Η τρομακτική κρατική βία γράφει με νομοσχέδια τα απομνημονεύματα της και ζητιανεύει ψήφους απο την παραδομένη μάζα για να αποκρύψει επιδεικτικά τον φαινομενικό Ιμπεριαλισμό του πολιτιστικού οράματος που αχνοφαίνεται και προκαλεί μια αριστοκρατία τρομολαγνείας που συνορεύει με την επιδεικτικότερη έκφανση της βαθιά συντηρητικής φύσης. Όσα προανέφερα εμβόλισαν το μυαλό μου διαβάζοντας το λάγνο ψέμα του αφηγητή στον «εκδικητή» του Ντε Κουίνσι ή την πραγματικότητα και των δυο μέσα απο την σφυρηλατημένη τέχνη της ρητορικής του συγγραφέα. Απο μια απλή, μικρή ιστορία, τόσο ριζοσπαστική και τόσο συμβολικά δομημένη που μάλλον προοριζόταν να περιέχει, να δικαιολογεί και να ανακτά την διαβόητη φύση μιας Βικτωριανής επιστημονικής ευπρέπειας που διαχειρίζεται τα προβλήματα και τις απαναλαμβανόμενες ενέργειες για σκέψη μέσα σε ένα ασυνείδητο σώμα με δικές του συγκρουόμενες καταστάσεις ύπαρξης. Το βιβλίο αυτό καταλήγει σε ομολογία ψυχολογικών και φυσικών καταστάσεων της ύπαρξης, μια εξομολόγηση με τα καλύτερα και τα χειρότερα της πολιτισμικής ταυτότητας, καθώς και ενός συνόλου διαρθρωτικών αρχών που τα αναθέτουν για πάντα στη συνείδηση. Αδύνατον αυτό το έργο να αγνοηθεί λόγω της εκθαμβωτικής λαμπρότητας του, λόγω του ανθρώπινου αίματος που κρύωσε έξω απο τα σώματα και τα κίνητρα της καταγγελτικής ανάκρισης σε κοινωνικά υπόβαθρα μεγάλης κρίσης. Η αφήγηση τοποθετείται στο αστικό περιβάλλον της γερμανικής επαρχιακής κοινότητας όπου η τελετουργική εκδικητική μανία κάποιου γνωστού -άγνωστου δράστη οδηγεί σε φόνους και άσκηση βίας. «Για να είναι ηθικό έγκλημα και όχι ηθικό ατύχημα, η δολοφονία πρέπει απαραιτήτως να συνεπάγεται προσωπικά κίνητρα, μια προσωπική διαφορά με το θύμα». Αυτό το μικρά αριστούργημα που γίνεται τεράστιο και λαβυρινθώδες όταν περιγράφει εφιάλτες, γοτθικές φιγούρες υπόγειας σκοτεινιάς, αιματοχυσίας, σκληρότητας και θρησκευτικού αυταρχισμού, συγκλονίζει τον αναγνώστη που εμβρόντητος παρακολουθεί και εξετάζει τα εγκλήματα που διαπράττονται δίνοντας πλεονέκτημα στον ίδιο τον δολοφόνο. Επιπλέον δεν επικεντρώνεται στην φρίκη και την αποτρόπαια φύση των εγκλημάτων αλλά με μια τεχνική προσέγγιση - που μόνο ο Κουίνσι θα ήταν ικανός να δημιουργήσει- των εκδικητικών πράξεων, εξετάζεται το έγκλημα ως κάποιο είδος έργου τέχνης, τονίζοντας αρνητικές και θετικές πτυχές. Εκκεντρική φιλοσοφική αντίληψη του κακού και των ικανοτήτων του μέσω των οποίων η επιρροή μετατρέπεται σε νοερό συναγερμό υποδαυλίζει πνευματικές επαναστάσεις, και «τρομοκρατημένη» υποβολή απο το μεγαλείο της της αγνοημένης παγκόσμιας γραμματείας. Πολλές ώρες μετά προσπαθώ να εκφραστώ χωρίς καλά καλά να γνωρίζω αν πρέπει να γράψω μια πρόταση- διότι τα λόγια είναι περιττά μπροστά στο ανυπέρβλητο- ή να ξεμπουκώσω ψυχή, μυαλό και πνεύμα με λέξεις που θα αναδεικνύουν την ανεκτίμητη αξία και τη διαχρονικότητα ενός κλασικού έργου απαράμιλλης τέχνης για να δώσω φιλί ζωής στις υπέροχες δολοφονικές ικανότητες της άγνοιας. Καλή ανάγνωση. Πολλούς ασπασμούς. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Mar 03, 2020
|
Mar 06, 2020
|
Mar 03, 2020
|
Hardcover
| ||||||||||||||
| 9789601631790
| 3.99
| 22,593
| Mar 1834
| May 30, 2014
|
it was amazing
|
Στην πλατεία της Μόσχας που φέρει το όνομά του στέκεται ακόμη ατάραχο το άγαλμα του Πούσκιν. Κι ίσως «καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσά ανατα Στην πλατεία της Μόσχας που φέρει το όνομά του στέκεται ακόμη ατάραχο το άγαλμα του Πούσκιν. Κι ίσως «καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσά αναταράζει με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είναι τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκεται αδύνατον να κλείσει κανείς μάτι.» (Ν. Εγγονόπουλος). Όταν διαβάζεις ανυπέρβλητη «τέχνη» πεζογραφίας, δραματουργίας και κορυφαίας συγγραφικής τεχνικής απο έναν προνομιούχο εξόριστο ποιητή, απο μια μεγαλοφυΐα του 19ου αιώνα, τότε, σίγουρα, γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι διαβάζεις αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η Ντάμα πίκα, η βασίλισσα των σπαθιών, είναι ένα νουβελάκι που αποτελεί ίσως το πιο συγκλονιστικό δείγμα της πένας του μεγάλου ρώσου συγγραφέα, του ταλαντούχου αριστοκράτη, που κυριάρχησε τον πολιτισμό της ηδονής, του έρωτα και της συνένοχης λαγνείας του παθιασμένου ποιητή, πάνω στην άγραφη πλάκα που είναι η ανθρώπινη ψυχή. Η λογοτεχνική αφήγηση του Πούσκιν διαβάζεται ασκαρδαμυκτί ( βαρέθηκα το απνευστί, έγινε κοινότοπο πια). Πρόκειται για μια μικρή ιστορία, αχαλίνωτης παραίσθησης με μπερδεμένα συμπλέγματα πνευματικής διαύγειας και ψυχολογικής εμμονής στα όρια της τρέλας, η οποία αλληλοαποκλείεται λογικά απο την συνύπαρξη της φανταστικής πραγματικότητας, όπου το υπερφυσικό εκδικείται με τραγικά απόλυτη επιτυχία. Τόσο παραστατικά στοιχειωμένη απο μυσταγωγικές έξεις.που οφείλεις σχεδόν να πιστέψεις το μίγμα της αμφίσημης ερμηνείας και να το χαρακτηρίσεις κατά τα λεγόμενα του Ντοστογιέφσκι ως ορισμό της τέχνης. Και κάπου εδώ, ανάμεσα στην γνήσια, άμεση, μεγαλειώδη πεζογραφία, που ξέρει να χτυπάει τα σωστά σημεία υπεροχής σε ένα σύντομο αριστουργηματικό ανάγνωσμα, απογειώνεσαι πνευματικά και αναπέμπεις προσευχές στο βωμό της τέχνης, της αλχημιστικής επιστήμης των σοφών, που χωρίς πολλές εξηγήσεις αναφορικά με τον ήρωα, τον πρωταγωνιστή, τους κύριους χαρακτήρες της ιστορίας μας και το υπόβαθρο τους ή τον τόπο και τον χρόνο που εγκιβωτίζει ζωές, πράξεις και φανταστικές πραγματικότητες σε διεγείρει με ανείπωτη περιέργεια για απαντήσεις που δεν θα έρθουν, που θα τις ψάξεις, χωρίς ελπίδα να τις βρεις, με το πλεονέκτημα να τις δημιουργήσεις. Κάπου εδώ, αναγνωρίζεις το μεγαλείο της τέχνης. Δεν γίνεται αλλιώς, διότι ξαφνικά και αναπάντεχα βρίσκεσαι στον πυρήνα της ιστορίας, πριν καλά καλά το καταλάβεις απογειώνεσαι στην καρδιά των γεγονότων και ο πιλότος των υπερβατικών οριζόντων, που γράφει, σε προσγειώνει εκεί που θέλει. Σε εμπλέκει σε ένα παράδοξο και μοιραίο απόσπασμα ύπαρξης και θανάτου απο κάποια παλιά νεκρολογία, μιας αληθινά φανταστικής πραγματικότητας, όπου υπάρχει η κεντρική προσωπικότητα, μία Ντάμα πίκα, μία βασίλισσα των σπαθιών. Αυτή χειρίζεται και γνωρίζει μυστικά και κώδικες, που σε εξαγνίζουν με πλούτη και μυθικούς θησαυρούς, αν πιστέψεις στην φιλοσοφική λίθο, αν μεταφέρεις τα κρυφά της τρέλας στα απόκρυφα της λογικής και συμμετέχεις στα παιχνίδια της τράπουλας που τα διοργανώνει η θανατηφόρα συνέργεια της μοίρας ή το άπληστο μυαλό που το νίκησαν οι εμμονές του. Έτσι,χωρίς κόπο, με το βαθύ, απλό και μεγάλο πλεονέκτημα ο Πούσκιν σου επιτρέπει να μοιραστείς μαζί του την συνενοχή του μυστηρίου και τον οργασμό της γραφής/ανάγνωσης. Αν και βρίσκεται ανάμεσα στον αριστοκράτες του 19ου αιώνα, η Ντάμα πίκα είναι μία απο τις παγκόσμιες ιστορίες που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν εξίσου αποτελεσματικά και με απόλυτη ταύτιση σε οποιαδήποτε εποχή και σε οποιαδήποτε τοποθεσία. Ναι, σίγουρα, η Ντάμα πίκα θα μπορούσε εύκολα να πρωταγωνιστεί στην αρχαία Ελλάδα, στην Κίνα του μεσαίωνα ή στο σημερινό Λας Βέγκας. Καλή ανάγνωση. Πολλούς ασπασμούς. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Mar 02, 2020
|
Mar 03, 2020
|
Mar 02, 2020
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 4.03
| 3,635
| 1988
| Dec 1999
|
it was amazing
|
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τις απαίσιες δαγκωνιές που έχει καταφέρει η λησμονιά σ‘αυτό το θλιβερό άταφο πτώμα. Ένας άνθρωπος μονάχος, μια ψυχή που Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τις απαίσιες δαγκωνιές που έχει καταφέρει η λησμονιά σ‘αυτό το θλιβερό άταφο πτώμα. Ένας άνθρωπος μονάχος, μια ψυχή που ο χρόνος δόνησε τα τείχη της και η σιωπή εισέβαλε βίαια στις αναμνήσεις της παρ’ολο που είχε προσπαθήσει να χτίσει τους ασήκωτους τοίχους της λησμονιάς. Ένας άνθρωπος ξεχασμένος στο ερημωμένο χωριό φάντασμα της αλλοτινής του ζωής, μιας ζωής που είχε χτυπήσει την πόρτα της παράκρουσης, πριν, τώρα, αργότερα, ο χρόνος δεν έχει καμία σημασία όταν μπερδεύεται με τις μνήμες της ύπαρξης, με το σπίτι που έζησαν οι επιθυμίες σου, αυτό που έπαψε να έχει ροή ζωντανής, καθημερινής, διαδραστικής ενέργειας παραγόμενης απο ανθρώπους που αγαπιούνται, που αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο ο ένας την απαντοχή του άλλου, έστω και αρρωστημένα, έστω στερεοτυπικά. Σαν παιδί που εγκεφαλικά στερημένο απο σκέψεις και λύπες συλλέγει άχρηστες χαρές και τις τοποθετεί πάνω σε πανομοιότυπες κινήσεις του σώματος του για να μη χάσει ουτε μία. Έστω και σιωπηλά, έστω και με επιφύλαξη προς τον ανείπωτο φόβο που προκαλεί ένας άνθρωπος σε κάποιον άλλον. Ο αφηγητής της ιστορίας μας είναι πλέον αναχωρητής, η απόλυτη μοναξιά της τρέλας, η τελική αναπόληση όλων των πραγμάτων, ονειρικών και πραγματικών εισέβαλαν στην καρδιά του σαν άγριος άνεμος που διεισδύει σε ερείπια και παρασέρνει αναμνήσεις και νεκρά φύλλα απο δέντρα, σπίτια, δρόμους, κατώφλια, δωμάτια, έπιπλα, φωτογραφίες δίχως αίμα, μόνο κίτρινη βροχή ενός αιώνιου φθινοπώρου που περιμένει να πεθάνει για να έρθει ο χειμώνας. Η απεραντη παγωνιά της καρδιάς που ράγισε και στάζει υγρασία σπαραγμών μαζί με τυφλωμένη ομίχλη παντού. Ξεκινώντας έναν μονόδρομο ηρεμίας και κινδύνου, δίχως επιστροφή, προς κάποιο παρελθόν που θα σήμαινε το τέλος του. Αυτός, ο τελευταίος θεματοφύλακας της απόγνωσης, κάνει τα βραδάκια παρέα με τους νεκρούς αγαπημένους του, με τα φαντάσματα των παιδιών του, με την ψυχή της γυναίκας του που κρέμεται απο μια τρίχινη θηλιά, με την παρουσία της μητέρας του τόσο ζωντανή και οικεία, τόσο μαμά, τόσο τρυφερή, που θαρρείς πως ο τάφος που την κρατούσε σαράντα χρόνια μακριά του, ήταν απλώς ένα ταξίδι σκιών, μια παραίσθηση, μια πλάνη, για όλους αυτούς που δεν αντέχουν να ουρλιάζει η μοναξιά πιο δυνατά απο την σιωπή. Έτσι έζησε ο μοναχικός ήρωας της τραγωδίας των ποινών μέσα στη μήτρα του κάπου, του κάποτε, της σκουριάς και της λήθης. Απο αγκαλιές και χάδια απο ψιθύρους και μυρωδιές απο ήχους και εικόνες σε βαθειά γηρατειά, κάτω απο ματωμένους ήλιους, απο ασημένια φεγγάρια που οι κατάρες της κίτρινης βροχής τα άρπαξαν και τα αλλαξαν για πάντα, ξεθώριασαν τα χρώματα και τρέλαναν τις νοσταλγίες, έκαψαν την ψυχή της φύσης και σάπισαν γέλια και χαρές μεσα στην τύρφη της αποσύνθεσης σε λίμνες, ποτάμια και έλη που μύριζαν εγκατάλειψη, σε κάποιο χωριό στα ισπανικά Πυρηναία, τόσα τέλεια ρημαγμένο που το ξέχασε η μνήμη. Ο ήρωας μας, το έσχατο σύνορο του χωριού, η τελευταία σκιά κατοίκου εκεί, μας μιλάει, με έναν σχεδόν απεγνωσμένο μονόλογο παράκρουσης και επιθυμίας να αποκαλύψει τα μυστικά της κίτρινης βροχής, την μοναξιά του φοβισμένου τοπίου και τους σωρούς ερειπίων κάτω απο τα οποία αναμφίβολα ήταν θαμμένη η ζωή. Η νύχτα τραγουδάει ανάμεσα σε ενθύμια και χαλάσματα, ανάμεσα σε τάφους και αγώνες επιβίωσης, μα κανένα ίχνος ύπαρξης δεν καταφέρνει να βρεθεί μπροστά στον καθρέφτη της σιωπηλής μαρτυρίας της λησμονιάς. Κανένας δεν ξέρει πως τα πάντα έχουν χαθεί, θα το μάθουν. Η νύχτα ανήκει σε όσους ... ...more |
Notes are private!
|
1
|
Feb 18, 2020
|
Feb 20, 2020
|
Feb 18, 2020
|
Paperback
| |||||||||||||||||
| 9604356917
| 9789604356911
| 3.82
| 24,467
| Aug 16, 2018
| Oct 04, 2019
|
really liked it
|
«Είμαι η νύχτα και η μέρα. Είμαι η φωτιά και το ξύλο που το κατακαίει. Είμαι ο αθώος και ο ένοχος. Είμαι η αρχή και το τέλος. Είμαι ο δημιουργός και ο «Είμαι η νύχτα και η μέρα. Είμαι η φωτιά και το ξύλο που το κατακαίει. Είμαι ο αθώος και ο ένοχος. Είμαι η αρχή και το τέλος. Είμαι ο δημιουργός και ο καταστροφέας. Είμαι δισυπόστατος. Ο μεταφραστής φαίνεται να διστάζει, φοβισμένος από τα αυστηρά βλέμματα που εκτοξεύονται με ανησυχία και θυμό προς το μέρος του. Καθαρίζει τον λαιμό του και απαντά στις επίσημες στολές με χαμηλή φωνή που σχεδόν δεν ακούγεται: «Εκείνος είπε ότι ήταν ταυτόχρονα ο θάνατος και η ζωή». Είναι ο πόλεμος, ο πτωματοφάγος πόλεμος, ο μισητός,που καταβροχθίζει ψυχές και σώματα για να αποκτήσει δύναμη, υπόσταση,λογική, νόηση, συναίσθηση. Του χρειάζονται απαραιτήτως για να μπορέσει να εξηγήσει την αρχή της αλήθειας που δεν έχει τέλος, για να μπορέσει να αφηγηθεί την ιστορία του, να δείξει τις πληγές που τον έθρεψαν, να θυσιάσει το αίμα που πότισε την κυριαρχία του πάνω στη γη, την γη του κανενός. Τα σοκολατί και τα λευκά χυμμένα αίματα του πολεμικού πολιτισμού , τα σκούρα και τα άσπρα κορμιά, τα γαλανά μάτια και τα σκοτεινά βλέμματα, ξεκοιλιάζουν τα εχθρικά χαρακώματα της αθωότητας και της δυστυχίας, παίρνουν στην ζεστή αγκαλιά τους τα πεπρωμένα των μνημείων και των ηρώων, με τα παράσημα ανδρείας που γυαλίζουν σαν κόκκινα φεγγάρια και στις δυο όψεις τους, έγκλημα και θηριωδία. Οι νεκροί, που σε σκούρες στολές στρατιωτικών δηλώνουν υπακοή στη σφυρίχτρα του λοχαγού που δεν μπορεί να προδώσει την πλάνη του νεκρικού καθήκοντος, τα τρόπαια των εχθρών βλέπουν τα γραμμένα της μοίρα τους και ξέρουν πως ο θεός δεν μπορεί να ξεμπλέξει τα νήματα πολλών πεπρωμένων συγχρόνως. Άλλωστε ο αληθινός θεός φθάνει πάντα καθυστερημένος διαπιστώνει τις ζημιές στην γη του κανενός που τίποτε δεν είναι απλό και ο λυμφατικός δαίμονας που ξεβράζεσαι απο τα έγκατα της άγονης γης, ο φρικιαστικός πρίγκιπας με τα σημάδια απο τις κραυγές της τραγωδίας ξεπηδάει ανάμεσα σε χαρακτήρες που δεν αναγνωρίζει και ομολογεί πως τα χαμόγελα της τρέλας, της ύπαρξης, της ηδονής και των όρκων ειναι μεταδοτικά. Το διαμαντάκι αυτό, τούτο το μυθιστόρημα, αρχικά μοιάζει σαν άλλο ένα πολεμικό χρονικό του Α’ΠΠ που κόβουμε τις εχθρικές σάρκες, σακατεύουμε, αποκεφαλίζουμε, ξεκοιλιάζουμε και με τα αχνιστά εντόσθια των στρατιωτών τρέφεται αυτή η γη, αυτή που δεν ειναι κανενός. Όμως, απο κάποιο συγκλονιστικό σημείο της εξέλιξης και μετά ζούμε με όλες τις αισθήσεις μας και την νόηση μας την ιστορία ζωής του Άλφα Ντιάγε, του άγριου νέγρου, του Σενεγαλέζου τυφεκιοφόρου, που μεταμορφώνεται σε ζουλού, κανίβαλο, βασανιστή και μαύρο εφιάλτη για τους εχθρούς με τα γαλανά μάτια, μα κυρίως για την ψυχή του που χανεται για πάντα ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Ανάμεσα σε πόλεμο και ειρήνη. Ανάμεσα στα λάφυρα των κομμένων χέριων που συλλέγει και τον επιθανάτιο ρόγχο των ανθρώπων που αγάπησε, των ανθρώπων που είτε ζωντανοί είτε νεκροί αποτελούν το δικό του χαράκωμα. Εκεί που κρύβεται το μεγάλο αθώο παιδί της Αφρικής για να μην το βρει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και το καταδικάσει σε αιώνια σκλαβιά λόγω της άγριας και βίαιης αφρικανικής «μαύρης ντροπής». Ο Ντιαγέ μέσω του πολέμου χάνει και την τελευταία σταγόνα ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς που του είχε απομείνει. Εκεί εξαγριώνεται απο τον πόνο και την φρίκη. Ξεδιπλώνει τις μνήμες της θλιβερής ζωής του παράλληλα με την μεταμόρφωση σε διατεταγμένη υπηρεσία θανάτου. Γίνεται άγγελος φονιάς, γίνεται δισυπόστατος, γίνεται κενό, άηχο, βαθύ, σκοτεινό, δαιδαλώδες και αβυσσσαλέο. Γινεται γνώστης με τον πιο σκληρό τρόπο, πως ναι, είναι αλήθεια, ότι «τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα». ...more |
Notes are private!
|
1
|
Feb 18, 2020
|
Feb 18, 2020
|
Feb 18, 2020
|
Paperback
| |||||||||||||||
| 9600365938
| 9789600365931
| 9600365938
| 3.65
| 1,331
| Feb 2013
| Sep 30, 2019
|
it was amazing
|
«Είμαι ο συγγραφέας ενός πλανήτη και ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια,ενός είδους που δεν υπάρχει πια, που δεν υπάρχει ακόμα ... Εγώ είμαι ο πρώτος που «Είμαι ο συγγραφέας ενός πλανήτη και ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια,ενός είδους που δεν υπάρχει πια, που δεν υπάρχει ακόμα ... Εγώ είμαι ο πρώτος που σας αφηγείται, ως νεκρός,όσα συμβαίνουν στο βασίλειο των νεκρών» «Το φωτάκι» ως ανάγνωσμα είναι κάτι πρωτοφανές, κάτι που δεν έχει ξαναδιαβαστεί, κάτι συγκλονιστικά και παράδοξα αταξινόμητο. Θα μπορούσε να αρχίζει πραμυθένια, γραφικά και ανεπιτήδευτα με εκείνο το αταβιστικό « Μια φορά κι έναν καιρό», « Μια φορά κι ένα όνειρο», «Μια φορά κι ένα αλλόκοτο λαϊκό, θρυλικό, φαντασιακά προφανές και ρεαλιστικά υπερβολικό όραμα, εμπεριστατωμένο με μια απίστευτη ηδονική και ερωτική απελευθέρωση. Μια λύτρωση απο το βάρος της ζωής που λατρεύεις και ταυτόχρονα μια αναζήτηση για το αρχέγονο της οξύμωρης χαράς του θανάτου. Βιώνεις την πιο απεγνωσμένη κατάληψη απο εκλεπτυσμένη διαίσθηση για μια βόλτα στο χαώδες φως της ύπαρξης ενώ συγχρόνως παραλύεις απο τις αυτοκτονίες που σε στοιχειώνουν σαν ουτοπικά μνημεία μιας παράξενης ομορφιάς του αναβλύζει απο την ψυχή σου. Είναι ένα πολυσχιδές, διαρκώς εξελισσόμενο ανάγνωσμα που εξορύσσει απο τα έγκατα της δημιουργίας του κόσμου κοιτάσματα υπερβατικά απο επιστημονικές, θρησκευτικές, ιστορικές, μυθικά ποιητικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις, για την αίσθηση μας αναφορικά με τον κόσμο, τις σκέψεις, τις γνώσεις. Κατόπιν παει πιο πέρα κάπου εκεί οπού δεν υπάρχει δημιουργία στον κόσμο των ζωντανών που υφίστανται καταστάσεις μη δημιουργίας. Δυο κόσμοι. Ο κόσμος των ζωντανών και αυτός των νεκρών εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλο σε μια παντοτινή υπερβατική σύγκρουση αλληλοεξόντωσης και κυριαρχίας. «Το φωτάκι» είναι η ψυχή ενός μοναχικού, ξεχασμένου αγοριού που ζωντανεύει την πλοκή του βιβλίου κάθε βράδυ, όταν επιστρέφει απο έναν κόσμο όπου τα επίπεδα διασπώνται, κυριαρχεί σιωπή και σκοτάδι, ο χώρος και ο χρόνος είναι ασυμβίβαστες επινοήσεις και αποκαλύπτεται μια φύση τρομερή, αφάνταστη ως τώρα, σαν ένα εξωκοσμικό όνειρο, ένα διανοητικό πραγματιστικό παζάρι παραισθήσεων ή έναν ικανοποιητικό διαλογισμό πασπαλισμένο με ρεαλιστική πραγματικότητα. Ο αφηγητής δεν ανέχεται καμία διανοητική μιζέρια και επιλέγει να ζήσει σε μια καφκική ατμόσφαιρα απομόνωσης, όπου κάθε νύχτα και κάθε μέρα αναμετράται με επώδυνες και επικίνδυνες καταστάσεις, παρατημένες απο ζωή, ξεχασμένες απο θάνατο, σκληρές, απαθέστατες, με έντονη την παρουσία του ανθρώπινου σώματος και πνεύματος όπου όσοι δορυφορικά εμφανίζονται στο δικό του σύμπαν παραπέμπουν πάντοτε στο ίδιο πρόσωπο. Είναι ερημίτης σε ένα ορεινό, απομακρυσμένο απο τον πλανήτη χωριό, το οποίο δεν υπάρχει δεδομένων των συνθηκών περιγραφής, παραπέμπει προφανέστατα σε μια αληθινή νεκρική ψυχική κατάσταση διάθεσης απο μια πραγματική θέση που τα πάντα το τίποτε και τα άπαντα είναι με ακρίβεια αναπνοής ένα είδος εκκαθάρισης. Σε πιο αναλυτικό επίπεδο,η πλοκή και οι διασυνδεδεμένες σκηνές, οι στιχομυθίες, τα γεγονότα και οι ανατριχιαστικά συγκλονιστικές καταστάσεις υποδηλώνουν μία κάθοδο στην αβυσσαλέα τρέλα, μια μετατραυματική διαταραχή, μια εξωγήινη ιστορία επαφής με το ανθρώπινο γένος ή απλά μια αργή εξάπλωση της συνειδησιακής ροής του αφηγητή στην πραγματικότητα. Νεκροταφεία ζωντανών που ανάβουν την νύχτα τα φωτάκια της ύπαρξη τους, σχολεία νυχτερινά που φοιτούν νεκρά παιδιά και φαντάσματα ή μνήμες που περιπλανιούνται σε ένα κρυπτογράφημα αυτοχειρίας τόσο σκληρό και τόσο εντυπωσιακό που ξεπερνάει το μακάβριο και δημιουργεί θέληση για το άγνωστο. Η καρδιά της ιστορίας, αυτή που ραγίζει και χτυπάει την πόρτα της ψυχής του αναγνώστη παραμένει το αγόρι, ως πηγή του μακρινού φωτός. Ίσως να είναι ο άγγελος ενός αγνώστου μυστηριώδους παραδείσου. Ίσως μια φαντασία απο αυτή που σου επιτρέπουν τα φαντάσματα να καλπάσει μαζί τους σε κάθε χωροχρόνο. Ίσως πάλι να’ναι ο εξουσιαστής, που παραδοσιακά κάνει μια στάση απο το προφανές και το αλλόκοτο για να αγαπήσει την ψυχή που τον εντόπισε διευρύνοντας τα όρια της ύπαρξης του με τον θάνατο. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Jan 22, 2020
|
Jan 22, 2020
|
Jan 22, 2020
|
Hardcover
| ||||||||||||||
| 9789602105849
| 4.33
| 1,194
| 1933
| 1992
|
it was amazing
|
«Γενική γραμματεία ακρίβειας της ψυχής» Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες σκεφτόταν ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έπρεπε να αφοσιωθεί η ανθρωπότητα, προκειμένου «Γενική γραμματεία ακρίβειας της ψυχής» Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες σκεφτόταν ένα πρόγραμμα στο οποίο θα έπρεπε να αφοσιωθεί η ανθρωπότητα, προκειμένου να στρέψει τις προσπάθειες της προς έναν σκοπό, τον οποίο δεν μπορούσε ακόμη να γνωρίζει. Ήταν χαρακτηρισμένος με πολλές ιδιότητες ο σκοπός και με άπειρα ονόματα, μα παρέμενε μια αληθινά, πειραματική ζωή. Ο Ούλριχ ήταν άνθρωπος πιστός, που απλώς δεν πίστευε τίποτε. Διότι με τον όρο πίστη δεν εννοούσε την καχεκτική θέληση γνώσης, την αμάθεια, αλλά κάτι άλλο, που δεν έγκειται ούτε στην πίστη, ούτε στην φαντασίωση μα ούτε και στην γνώση. Κάτι διαφορετικό. Σαν βίωμα που διαφεύγει όλων αυτών των εννοιών. Η μελωδία της σκέψης μυρίζει υπέροχα, δελεαστικά και αναμφίβολα σε τούτο το βιβλίο που προσπαθεί να αποκαταστήσει κάθε κατεστραμμένο δεσμό ηθικής και συνειδησιακής αρχαίας κακίας, παθιασμένης και καταφατικά απόλυτης προς την ανθρωπιστική σκάλα αξιών, με έναν νέο, απελευθερωτικό σαν μέθη και νηφάλιο σαν την αλήθεια. Έναν δεσμό, που να απεικονίζει πεποιθήσεις για τον ηθικά ερμαφρόδιτο άνθρωπο με έναν διχασμό που δελεάζει. Με μια μελαγχολική ικανοποίηση και ειρωνική ενάργεια πως η φύση προτιμά τα κακά συμβάντα και τα προστατεύει περισσότερο απο την καλοσύνη σαν πρόσχημα προστασίας. Η νέα τάξη πραγμάτων που θα ακύρωνε την πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πόθος για νόμους ορθής ζωής που δεν επιδέχονται εξαιρέσεις μα ούτε και ευαγγελικές, αυταρχικές χίμαιρες. Θα ήταν ενδεχομένως οι κοινές προσπάθειες όλων. Διαβάζοντας όλο και περισσότερες σελίδες απο το είναι του Εγώ του ήρωα-συγγραφέα αισθάνεσαι να σε παρακινεί να συζητήσετε τις απόψεις σας πάνω στις αιώνιες αλήθειες. Αν παρακολουθήσεις λέξη προς λέξη τα γραφόμενα και τις σκέψεις που πραγματεύεται, χωρίς επιτήδευση προς την φιλοσοφική αναλυση τότε σίγουρα και με πάσα βεβαιότητα παρακολουθείς την αναγνωστική πορεία σε τούτο το έργο όχι απο την σκέψη σου αλλά απο την ύπαρξη σου. Μεταρσιώνεσαι σε μύθους και η αναγέννηση σου έγκειται στην ανεπάρκεια της ολοκλήρωσης, αυτή που χάθηκε οριστικά. Κι όμως εσύ εξακολουθείς να ακούς τα λόγια στο Συμπόσιο του Πλάτωνα και να θεωρείς πως ο πρώτος άνθρωπος ήταν ολόκληρος επειδή είχε τη διττή φύση του ανδρόγυνου και η αιώνια τιμωρία θα είναι να ψάχνεις απεγνωσμένα το άλλο σου μισό για να συγχωνεύσεις την ύπαρξη σου σε ένα ολόκληρο, αυτό που οι θεοί έκοψαν στα δυο δημιουργώντας τον άνδρα και τη γυναίκα. Δυστυχώς η συνέχεια του διχασμού του ανθρώπινου οργανισμού θα εξακολουθεί να υφίσταται αφού ουσιαστική συνένωση δεν προκύπτει σχεδόν ποτέ. Παραμένει ο πόθος για έναν έρωτα σωσία του αλλού φύλου, για ένα διαφορετικό ον, μια μαγική μορφή που θα είναι πανομοιότυπη μα όχι ίδια με το εγώ μας, καταλήγει να είμαστε εμείς, αλλά να φανταζόμαστε πως το άλλο μισό υπερέχει διότι αποπνέει ανεξαρτησία και ισχυρή θέληση αυτονομίας. Όλα αυτά είναι αληθινά και απαράλλακτα ονειρικά. Ίσως ο πανάρχαιος πόθος να πραγματοποιείται ενδόμυχα και ασυνείδητα. Ίσως και να αναδύεται απο την ψυχή της παρανοϊκής φαντασίας σε στιγμές μοναχικής αλχημείας. Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες στοιχειώνει τα όνειρα μας και τα εξηγεί με βάση την θέση της σελήνης σε ένα όραμα του πνεύματος. Αφήνει παντού το στίγμα της μαγείας μέσα σε αλήθειες και σε τρόπους συμπεριφοράς. Στην τέχνη, στη ζωή, στο όνειρο, στον μύθο, στα παιδικά γέλια, στα πένθιμα εμβατήρια, στα ποιήματα που δεν καταλαβαίνουμε, στον έρωτα, στις παραβιασμένες σχέσεις, στις απαραβίαστες απαγορεύσεις του περιπτύσσω και περιπτύσσομαι του μυαλού, το μερίδιο του συναισθήματος πωλείται και αγοράζεται ανταλλάσσοντας προσφορές για έλλειψη κατανόησης, κι αυτό απλά σημαίνει έλλειψη πραγματικότητας. (Τρελαθείτε λίγο, να δω κάτι!..Να γιατί σε αγάπησα Μούζιλ). Φυσικά ανάμεσα σε λογική και συναίσθημα, επιστήμη και θεοσέβεια, σκέψη και φαντασία, συναισθηματική νοημοσύνη και ορθολογισμός ψυχρός και άκαμπτος προηγείται εκείνο που εξάρει, το ασύλληπτο των βιωμάτων, των μεμονωμένων βιωμάτων, που για περιφανείς λόγους πρέπει να υποστεί ο καθένας ολομόναχος ακόμη και αν αποτελεί ζευγάρι με άλλο άτομο. Όμως, το Εγώ μας ποτέ δεν αντιλαμβάνεται τα μεμονωμένα βιώματα, συναισθήματα, εντυπώσεις, πάντα τα συσχετίζει τα ταυτίζει σε με πραγματικά ή νοούμενα ή υπονοούμενα περιεχόμενα. Τα πάντα αλληλοστηρίζονται με κοινές εντάσεις, απόψεις, ακολουθίες και συνάπτονται ως μέλη μεγάλων, ανεξιχνίαστων συνόλων. Όταν για κάποιον λόγο γήινο ή υπεργήινο, αποτύχουν αυτές οι συνάφειες, το Εγώ μας έρχεται αντιμέτωπο με την απερίγραπτη, σκοτεινή, απάνθρωπη και άμορφη δημιουργία. Είναι η στιγμή που το άτομο ζητάει μέσα απο την άβυσσο, το Θεό, που οφείλει να βοηθήσει. «Δεν ξέρω που βρίσκομαι, ούτε με ψάχνω, ούτε να το ξέρω, ούτε να το μάθω θέλω. Είμαι τόσο βυθισμένη στην πηγή της αγάπης του, όπως εάν ήμουν στη θάλασσα, κάτω απο το νερό και δεν μπορούσα ούτε να δω ού τε να αισθανθώ άλλο γύρω μου απο νερό. Έχω υπερβεί όλες μου τις δυνάμεις και έχω φτάσει μέχρι την σκοτεινή δύναμη. Και άκουγα τώρα χωρίς ήχο και έβλεπα χωρίς φως. Και η καρδιά μου έγινε απύθμενη, η ψυχή μου άστοργη, το πνεύμα μου άμορφο και η φύση μου ανυπόστατη. Είσαι εσύ ο ίδιος ή δεν είσαι; Δεν το ξέρω, έχω άγνοια και έχω άγνοια του εαυτού μου. Είμαι ερωτευμένη αλλά δεν ξέρω με ποιον, δεν είμαι ούτε πιστή ούτε άπιστη. Τι είμαι λοιπόν; Ακόμα και για τον έρωτα μου έχω άγνοια, έχω την καρδιά γεμάτη έρωτα και άδεια απο έρωτα συνάμα!» ( Δάσκαλε προσκυνώ) Στο δεύτερο μέρος του Ανθρώπου χωρις Ιδιότητες γράφει και δημιουργεί με νόηση και συναίσθημα ένα ατελείωτο δοκίμιο προσπαθώντας να εξερευνήσει και να αναλύσει τους αντίποδες της ζωής. Την αντίθετη μα και όμοια σημασία ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη, την ακρίβεια της λογικής και την παραινετική ύπαρξη της ψυχής, την ενόραση και την γνώση, το ένστικτο και το θυμικό με αρχαϊκές ρίζες στο πλαίσιο του αταβιστικού πυρήνα, με το σκοτεινό χάος μέσα και έξω απο το Εγώ και το γίγνεσθαι, τη διαίσθηση και την σκέψη όσων συμβαίνουν, την αγάπη ως συναίσθημα και την αγάπη ως κατάσταση ή συμβάν. Είναι ο δρόμος προς την ουτοπία. Ο Μούζιλ είναι σαφώς ένας συγγραφέας με άπειρες και εξαιρετικές ιδιότητες. Δημιουργεί ένα μυθιστόρημα ιδεών που θα διέπουν για πάντα την ανθρωπότητα, όσο θα υπάρχει. Είναι καυστικός, σατιρικός, προφητικός, διαχρονικά και αναφορικά με την εξέλιξη και την τροπή της Ιστορίας του Κόσμου, των Χιλίων Ετών Θρησκευτικού Πολέμου, την ίδρυση μιας Γενικής Γραμματείας Ακρίβειας και Ψυχής. Ίσως να φαίνεται αστείο ή παράλογο το γεγονός πως συντήκει και αξιολογεί, αναπτύσσοντας δυο μεγάλες ιδέες μαζί, ώστε να καταλήξει σε παράλογο και άστοχο αποτέλεσμα. Στην ουσία όμως η πραγματικότητα του δίνει τα εχέγγυα να αντικατοπτρίσει ένα απο τα μεγάλα και κύρια ενδιαφέροντα του. Την ανάγκη να συμβιβαστεί η ορθολογική και επιστημονική προσέγγιση στη ζωή, (« ακρίβεια») με την πνευματική και ευφάνταστη, («ψυχή»). Ο Μούζιλ συνδυάζει, όχι εύκολα, την μοναδική, εντυπωσιακή και αναντικατάστατη ανάλυση του Μαρσέλ Προυστ ( θα σκότωνα για έναν ακόμη τόμο του Αναζητώντας Τον Χαμένο Χρόνο) με τον σκοτεινό κυνισμό του Κάφκα. Θεωρείται ημιτελές έργο ξεπερνώντας τις χίλιες σελίδες. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ημιτελές, εφόσον εξ αρχής δεν παει κάπου, δεν ορίζει αρχή, μέση και τέλος, δεν αφήνει κάτι αναπάντητο ή ατελείωτο σε σχέση με αυτά που τεκμαίρονται απο το σκεπτικό του. Το νήμα της αφήγησης του μεταρσιωνεται στο νήμα της ζωής. Και κάνει κάποια αξέχαστα περάσματα με την πένα του χρησιμοποιώντας ψυχοτρόπες ουσίες που αλλάζουν την κοσμοθεωρία και την αντιληπτική ικανότητα σε σχέση με τον χώρο και τον χρόνο που δεν αλλάζουν αλλά ποτέ δεν μένουν σταθερά. Πως να πιστέψω πως κάτι που δεν μπορεί σήμερα να αποκλειστεί -και αυτό, δεν με απογοητεύει πλήρως- έχει γίνει η βασική στάση, η μόνιμη πηγή άγνοιας και συμβιβασμού σε θέματα πίστης. Θα κλείσω με την ενδελεχώς σχολαστική συζήτηση περί μεγάλων συναισθημάτων, ιδεών, εννοιών, αξιωμάτων, αισθήσεων, νόησης, συμβάντων, και, τόσο μη πραγματικών, άσχετων καταστάσεων που συμπληρώθηκαν απο την υπεργήινη πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει την γήινη και την χαρακτηρίζει εύστοχα με σχετικές και καθολικά εμπεριστατωμένες ανθρώπινες και θεϊκές επιδιώξεις. Οι φιλόσοφοι λέει ο δάσκαλος είναι ανώτατοι στρατιωτικοί που δεν έχουν όπλα και στρατεύματα για να διοικούν και έτσι υποτάσσουν τον κόσμο στην τυραννία τους κλείνοντας τον σε ένα σύστημα, ένα ολοκληρωτικό σύστημα σκέψης. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Dec 24, 2019
|
Jan 18, 2020
|
Dec 24, 2019
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9789602105832
| 4.27
| 3,666
| 1930
| 1992
|
it was amazing
|
Είναι απίστευτο το συλλογικό τελετουργικό εύρος απο το κουβάρι της ζωής, ως το ποικιλόμορφο νήμα της αφήγησης, που ξετυλίγεται προστατευμένο απο τον τ Είναι απίστευτο το συλλογικό τελετουργικό εύρος απο το κουβάρι της ζωής, ως το ποικιλόμορφο νήμα της αφήγησης, που ξετυλίγεται προστατευμένο απο τον τον νόμο της υποψίας και της προοπτικής σύντμησης των φαινομένων για την ιδεολογία του μηδενός, του ανθρωπισμού, της πίστης και της επιστήμης. Η παντοδυναμία του ονειρευόμενου ανθρώπου που αμφισβητεί την πραγματικότητα του. Την έννοια του ατόμου που αφηρημένα και διαβόητα, μετατρέπει και αλλοιώνει το εύρος της ανελέητης αλήθειας του κόσμου, αλλά ψάχνει διεξόδους, ώστε οι ψυχές να αντικρίζονται χωρίς την μεσολάβηση των αισθήσεων. Αυτός ο πλάνητας των ιδιοτήτων, έχει την απλότητα στο «Όταν»,το «Πριν» και το «Μετά», της αφηγηματικής τάξης πραγμάτων, αυτής της τεράστιας λογοτεχνικής αυτοκρατορίας που έχτισε ο Μούζιλ. Ένας βαθιά φιλοσοφημένος στοχαστής, ένας μυστικιστής της συναισθηματικής καθαρότητας που αντιτίθεται στην σκευωρία των ιδιοτήτων, ένας πολέμιος της πραγματικότητας που αναζητάει το άλλο κράτος της ύπαρξης, τον Πύργο των επαναστατικά στεροτυπικών συμπερασμάτων για τους στόχους των πιστών σε έναν νεκρό θεό, έναν θεό που οι κακόμοιροι ανοήμονες πίστεψαν πως τον σκότωσαν σε βωμούς κέρδους, ενώ στην ουσία ο θεός έχει γίνει απλά, Άλλος. Έχει ασπαστεί την Αγία τριάδα κράτος-εργασία-τεχνική, που απαιτεί τα πάντα, ολοκληρωτική παράδοση στα θυσιαστήρια του Μολώχ που διακηρύσσει μανιφέστα θανάτου όταν δεν λατρεύεται και δεν υπηρετείται, ενώ στο ακαταλόγιστο της σκλαβιάς του υπόσχεται μια διαβολική θεία χάρη. Ο συγγραφέας τούτος είναι ανυπέρβλητος στυλίστας των γενικών ιδεών της εποχής του που έτειναν να γίνουν διαχρονικές και αξεπέραστες. Ο Μούζιλ θεωρείται απο πολλούς ως ένας απο τους μεγαλύτερους μοντερνιστές του 20ου αιωνα ( και ναι, βάζω ταμπέλα σε έναν λογοτέχνη ενώ είναι κάτι που απεχθάνομαι και αγνοώ). Ο Αυστριακός ευφυής πεζογράφος πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του (1880-1942) γράφοντας αυτό το επικό έργο. Μπορείτε να υποκλιθείτε κάπου εδώ ή και λίγο παρακάτω. Βρισκόμαστε στην Αυστρία το 1913 και γνωρίζουμε τον Ούλριχ -έναν απο τους σημαντικότερους και γοητευτικότερους χαρακτήρες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο Ούλριχ αδιαφορεί για τα πάντα και αρνείται τη μεσαία τάξη, τη θέση του στην κοινωνία και τις πολλές ικανότητες του. Είναι ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες ή ο συγκερασμός πολλών ιδιοτήτων που δεν βρίσκουν άνθρωπο να αποδοθούν. Είναι ο ίδιος ενα κυνικό ποίημα που κρύβεται πίσω απο δεξιότητες γενικές, πνευματικές και κοινωνικές. Ίσως η αδιαφορία του καθίσταται δυνατή απο τις δια βίου προσπάθειες του διπλωματικού έργου του πατέρα του,ενός μεσαίου επιπέδου επηρμένου γραφειοκράτη. Ο Ούλριχ μπορεί να βοά μέσα στην σιωπή του και απο τα μεγάφωνα της καρδιάς του να στέλνει την κραυγή της ψυχής του στο σύμπαν, σαν ελάφι οιστροδόνητο και τότε οι απαντήσεις φθάνουν σε αυτόν απο χιλιάδες άλλες ερωτικές κραυγές μοναχικών ψυχών προς το σύμπαν. Ένας άνδρας χωρίς ιδιότητες που αγκαλιάζει τον διάβολο διότι δεν υπάρχει όμοιος του και μισεί οτιδήποτε παραλύει την βούληση και διαταράσσει το πνεύμα. Είναι ένας ευφυής άνδρας, ένα μαθηματικό μυαλό, μια εύστροφη και μεγαλοφυής, χαρισματική προσωπικότητα που αναγνωρίζεται ως διάνοια. Στην κοινωνία και την ψυχολογία, στην Βασιλική και τυπολατρική Κακάνια, μια φανταστική πόλη-κράτος στην Αυστρία κάτω από τους Μεγαλειότατους, Υψηλότατους, βασιλικούς και αυτοκρατορικούς θώκους, όπως και άλλα τιποτένια συστατικά μέρη, που μαζί με την υποτέλεια στους Αψβούργους, η εξουσία αλόγιστα οδήγησε στον Μεγάλο Πόλεμο, πνέουν τα λοίσθια η μοναρχική αριστοκρατία και η ανώτερη μεσαία τάξη, Η Κακάνια βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής όταν ο Ούλριχ συνειδητοποιει πως ο πνευματικός, παραδοσιακός κόσμος της τέχνης και του πολιτισμού ρημάζονται απο την πρόοδο της μεσαίας τάξης στο εμπόριο και την επιστήμη. Ο παλιός κόσμος βουλιάζει στην άβυσσο εντοπίζοντας κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, χάρη σε διανοητικά ελλιπείς μα ξεχωριστούς ηγέτες και κινητοποιήσεις εθνικιστικών αυτοαποκαλούμενων πατριωτών και λοιπών εθνικών υποομάδων. Έτσι ο Ούλριχ διορίζεται σε ηγετική θέση σε μια εθνική επιτροπή επιφορτισμένη με την ανάπτυξη του παραλλήλου στόχου, του παραλλήλου αγώνα για μια οικουμενική Αυστρία. Όλα τείνουν προς ενα σύνθημα που θα ενώσει τις επιδιώξεις των αυστριακών κατά τη διάρκεια του εορτασμού για κάποιο ιωβηλαίο του σκωληκοφαγωμένου γέροντα της «Γενέσεως», αυτοκράτορα Φερδινάνδο Ιωσήφ. Εύκολα και λόγω κυνισμού ο Ούλριχ μεταξύ πολλών προσωπικών και ενδόμυχων συλλογιστικών διαβουλεύσεων, με κίνητρο τον προφητικό κυνισμό του συνειδητοποιεί πως η επιτροπή έχει μία μάλλον αδύνατη αποστολή. Το μέλλον της Αυστρίας διαπλεκόμενο και κατεστραμμένο δεν περιλαμβάνει τον εορτασμό της παλιάς αλλά προφανώς μιας ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής που στοχεύει στους Εβραίους ως θύματα και θύτες καθώς και την ενδυνάμωση ομάδων ειδικών συμφερόντων στην αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Κάπου εδω ο Μούζιλ χτίζει ενα καστ απο δορυφορικές προσωπικότητες με περίεργα δημιουργικά προαπαιτούμενα και την αυστηρή αυστριακή ανάλυση μέσων, χαρακτήρων, καταστάσεων, διαθέσεων, σχέσεων και σκοπών, σαν ιστορικός που καταγράφει την αυστριακή αυτοκρατορία στις ημέρες της παρακμής, πριν τον Α’ΠΠ. Το μυθιστόρημα του Μούζιλ θέτει τον προβληματισμό στον αναγνώστη να αναγνωρίσει στον Ούλριχ αδιαφορία και ανεπάρκεια εγγενών πολύτιμων ιδιοτήτων, ενώ περιπλανιέται σε ένα αποσυντηθέμενο έθνος και εξαρτάται περισσότερο απο την παρέμβαση και τον περιορισμό των καθεστώτων. Επομένως καμία διαρκή κουλτούρα δεν μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση και την διατήρηση των ανθρώπινων αξιών. Για ένα άτομο, μια κοινωνία, ένα έθνος χωρίς ποιότητα σε κάθε έκφανση της βιοψυχολογικής επιβίωσης και αναβίωσης, οι αξίες και οι ιδέες δρουν ως παραλυτικό ναρκωτικό. Έτσι ( τελειώνει ο πρώτος τόμος (με δικά μου, αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα ). ...more |
Notes are private!
|
1
|
Dec 24, 2019
|
Jan 05, 2020
|
Dec 24, 2019
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9789607793591
| 9607793595
| 4.26
| 112
| Jan 01, 1953
| Dec 2004
|
it was amazing
|
Έχοντας ξαναδιαβάσει Μπλανσό, ήμουν σε θέση να μην πνιγώ μέσα στην αβεβαιότητα της ψυχικής ή διανοητικής μου ανεπάρκειας. Η εμπειρία της ανάγνωσης αυτ Έχοντας ξαναδιαβάσει Μπλανσό, ήμουν σε θέση να μην πνιγώ μέσα στην αβεβαιότητα της ψυχικής ή διανοητικής μου ανεπάρκειας. Η εμπειρία της ανάγνωσης αυτού του μικρού τεράστιου βιβλίου είναι ένας αγώνας, ένα στοίχημα λησμοσύνης και επαλήθευσης, ένα παιχνίδι σιωπής έντονης και αφόρητα επιφανειακής που απέφευγε τα βάθη των σκέψεων για να ξεφύγει απο την μοναξιά. Αυτή που δημιουργούν τα ειπωμένα, τα ανείπωτα, τα μοιρασμένα και τα παραγωγικά. Γνωρίζοντας ωστόσο τη δύναμη του συγγραφέα στην σκοτεινιά του φωτός, την απαράλλαχτη εμμονή του να μετατρέπει την έννοια μιας φράσης, μιας δύσκολης φράσης πολύ δυσνόητης λόγω της απλότητας της, σε μια φυσική οντότητα που δεν υπάρχει, κι όμως ειναι εδώ, κατάφερα να επιδιώξω με την λαγνεία της φαντασίας που μεθάει την πραγματικότητα, τα ανυπέρβλητα βάθη της αγκαλιάς του, και να κάνω την κατανόηση μια έντονα φυσική πράξη. Ένιωσα αρκετές φορές πως αυτό που διάβαζα ήταν μια συντροφιά που με απέφευγε, φανερά και κατάφωρα. Έπρεπε να περιμένω τη νύχτα της γραφής του για να εξαφανιστούν όλα τα ακατανόητα, όλα αυτά, που απο φράση σε φράση του Μπλανσό, ήμουν ανίσχυρη να συνοψίσω, στο τέλος της σελίδας ή ακόμη και της παραγράφου. Αφού όμως βρισκόμουν βολικά και γαλήνια μέσα στην άδεια αγκαλιά του, αφού με χάιδεψε με την απαλή αυταπάτη της πλάνης του, αφού μου εξομολογήθηκε τα ανομολόγητα που τον κρατούσαν μακριά απο το θόρυβο της ανθρώπινης σιωπής, με ακούμπησε απαλά στον πυρήνα της ψυχής του και μου ζήτησε να γεμίσω το περιμετρικό κενό της με την κατανόηση της ασυντρόφευτα διαλυμένης σημασίας. Και εκεί, όταν χαμογέλασε ο αντικατοπτρισμός εκείνου που δεν με συντρόφευε κατανόησα επαρκώς ίσως, την άρνηση του Μπλανσό για κάθε επιχείρημα που δεν αντιστεκόταν στην σύνοψη. Η ανάγκη της συνοχής σκέψεων, λόγων, πράξεων, γραπτών συμβάντων, οδυνηρών αισθήσεων και παραισθήσεων μέσα στα ερείπια των ονείρων της ανάμνησης σημαίνει επακριβή προσδιορισμό έννοιας, ουσίας και δράσης. Κάτι τέτοιο, δεν θα επαρκούσε ούτε για να κοιτάξει, πόσο μάλλον να χαρακτηρίσει τα βαθύτερα, αποδεσμευτικά και ακατάλληλα βήματα του συγγραφέα μέσα σε έναν μικρό, απέραντα μικρό χώρο, όπου κινείται ασταμάτητα και ψυχορραγεί με μύχια ευχαρίστηση αφού θυμάται και αναπολεί, ζει και γράφει. Επικοινωνεί με εκείνον που δεν τον συντροφεύει ποτέ, μα του μιλάει και του εξηγεί. Του υπενθυμίζει τις θαμμένες φαινομενικότητες, με επιφανειακή λαμπρότητα και του υπόσχεται πως η δύναμη του είναι διεσπαρμένη μέσα σε ολόκληρη τη ζωή του, μα το χρέος, οποιοδήποτε χρέος είναι συγκεντρωμένο σε μία μόνο στιγμή και περιμένει με αμέριστη καρτερικότητα. Άρα, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την απύθμενη απόγνωση απο την εμμονή του πηγαινέλα και την επίγνωση πως αυτό που επαναλαμβάνεται είναι το κενό της επανάληψης που προφητεύει μέσα στην απουσία του χρόνου. Ο αφηγητής του Μπλανσό, ο ίδιος, αυτός, κάποιος άλλος εαυτός του ή το υπέρτατο εγώ του, αυτός που δεν τον συντρόφευε, μπορούσε με λόγια σαγηνευτικά και λαμπερά ή ανείπωτα και ακατανόητα να ανυψωθεί σχεδόν έξω απο τον εαυτό του και να αντιπαλέψει την στιγμή κατά την οποία η κοινή άγνοια ζητάει εξηγήσεις και σφίγγει τον κλοιό της μοναξιάς σαν την ισχύ μιας εφιαλτικής συνομοσίας μέσα σε ένα ατομικό και βαθύτατο όνειρο. Ο ασυντρόφευτος εαυτός μεταβάλλεται απο σελίδα σε χρόνο και απο φράση σε στιγμή, με θλιβερή βραδύτητα, ένα βραδύ χαμόγελο κενού, η χαμογελαστή γαλήνη του πόνου που επαναλαμβάνεται. Σε αυτή τη σχέση εαυτού και συντρόφου, στο ατομικό είδωλο του κενού βάθους δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί, δεν εξαρτάται απο το υποκείμενο που παίρνει τις αποφάσεις. Είναι μια σχέση αντικατοπτρισμού που θέλεις να ξεφύγεις μα πάντα σε γοητεύει, σε ξεμυαλίζει, σε αλλοιώνει, σε στολίζει με τα χαμόγελα της επόμενης ημέρας. Μέσα σε αυτόν τον κύκλο, το χαμόγελο της απόλυτης κατάθλιψης, ξαναγίνεται το χαμόγελο της εσωτερικής ειρήνης, κι αυτή φέρνει την παρέα της για να ειναι πολλά τα είδωλα του κενού βάθους. Καθόλη την διαρκεία του μυθιστορήματος ο σύντροφος πιέζει τον αφηγητή με ερωτήσεις. Σε όλη την αφήγηση, στην οποία το παράδοξο και η αδυναμία ενσωματώνονται ως απολύτως φυσικά στοιχεία της δράσης, η διάκριση συγκεκριμένων παραγόντων απο την αφηρημένη μορφή και οι μεταβολές της ακινησίας δηλώνουν κάποιον χώρο, κάποια δράση, κάποια συγκεκριμένη κατάσταση παραισθήσεων και αφηρημένων ιδιοτήτων που δίνονται σε οντότητες, για να εκτελέσουν κάποιες επιθυμίες ή να τονίσουν την ακινησία του αφηγητή. Υπάρχουν συγκεκριμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ συγκεκριμένης και αφηρημένης οντότητας, επίσης μεταξύ πραγμάτων που δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, υπάρχουν μόνο στο μυαλό του αφηγητή ή στην φαντασία. Σκέψεις, αυταπάτες, αισθήσεις. Δεν υπάρχει αλληλεπίδραση μεταξύ του μοναχικού αφηγητή και εκείνου που δεν τον συντρόφευε, ισως μια φανταστική φιγούρα, ίσως ο ίδιος του ο εαυτός. Όμως υπάρχει μια απαράμιλλη και συγκλονιστική σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του αφηγητή και της επίδρασης αυτής της έλλειψης αλληλεπίδρασης στον ίδιο. ( Απο τα πιο έντονα και δυσπρόσιτα βιβλία που έχω διαβάσει) ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 19, 2019
|
Nov 23, 2019
|
Nov 19, 2019
|
Paperback
| |||||||||||||||
| 9602293160
| 9789602293164
| 3.13
| 1,005
| Dec 1908
| Mar 2018
|
it was amazing
|
Η ανόθευτη και γοητευτική γητειά του Χένρυ Τζαίημς ξορκίζει πάντα το φάντασμα της ζωής που φανερώνεται μόνο στον εξωπραγματικό κόσμο μιας άλλης δημιου Η ανόθευτη και γοητευτική γητειά του Χένρυ Τζαίημς ξορκίζει πάντα το φάντασμα της ζωής που φανερώνεται μόνο στον εξωπραγματικό κόσμο μιας άλλης δημιουργίας, του στοιχειωμένου ταυτόσημου, διπλού εαυτού. Είναι το πλάσμα της ζωής που ενεδρεύει μέσα μας αλλά ποτέ δεν ζει, ποτέ δεν αποκτά υπόσταση, ίσως επειδή δεν γίνεται να αποδειχθεί με την κοινή λογική πως κάποτε, συναντάμε το πλασματικό φάντασμα που ποτέ δεν ήμασταν. Έτσι απλά και με την σαλεμένη ευφυΐα των αιρετικά βαθυστόχαστων,καταραμένων πνευματικών βιωμάτων, αξιώνει κάποια στιγμή εμμονής, μια έντονη ψυχολογική μελέτη, σοβαρή, τρομακτική, ανυπεράσπιστη, και οπλισμένη με τα κατάλληλα σκοτάδια του φοβισμένου εγκλεισμού στο εσωτερικό της αυτονόησης, όταν ανακαλύπτει πως κάτι λείπει. Μια άλλη παρουσία, μια δεύτερη προσωπικότητα με παρελθοντικές προσλαμβάνουσες χαμένων για πάντα ευκαιριών, μια μορφή, μια τόσο έντονη και κραυγαλέα μορφή που πλησιάζει για να επιστρέψει σε άλλες ηλικίες του κατεχώμενου εαυτού και να αντιμετωπίσει παράλληλους κόσμους. Παράνομες υποθετικά βιωματικές στιγμές από αυτές που διαρκούν ελάχιστα ή για πάντα, αναλόγως τον βαθμό δυνατότητας επιβολής που θα χρίσει ένα στοιχειό, ταϊσμένο απο την παράνοια, τις υποθετικές ανεκπλήρωτες ευκαιρίες και τις χαμένες δυνατότητες, μια ψυχαναγκαστική θέληση ουσίας, ισχυρής και αόριστης, αυτή, της αβίωτης ζωής, να εισβάλει σε μια ζωή που δεν υπήρχε πριν. Ξέρω, είναι περίπλοκο το έργο του Χένρυ Τζαιημς. Ξέρω επίσης πόσο βαθιά τον αγαπώ που καταφέρνει να κρυφτεί πίσω απο την ψυχή μου και να μου χαρίσει την ικανότητα να δω, μέσα απο τα δημιουργήματα του μυαλού του, τα δικά μου τέρατα ή τις προσωπικές μου αβίωτες υπάρξεις, χωρις να αισθανθώ ποτέ πως παραπαίει το ταξίδι μας, ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία της ψυχαναγκαστικής μάστιγας ή της κρυμμένης πνευματικής βλάβης. Η συμβατική σοφία και η τρέλα της απίστευτης εξωπραγματικής αίσθησης λανθασμένων ή αναχρονιστικών αποτελεσμάτων καταλήγουν σχεδόν πάντα σε απόψεις που διίστανται. Μα μπροστά σε έναν καθρέφτη που δεν υπάρχει, είμαστε πάντα δυο, οι υπόλοιποι περιμένουν το σινιάλο. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Nov 19, 2019
|
Nov 19, 2019
|
Oct 02, 2019
|
Hardcover
| |||||||||||||||
| 9601619054
| 9789601619057
| 9601619054
| 3.76
| 8,549
| 2002
| May 2006
|
it was amazing
|
Ευλαβική πίστη και πεποίθηση αιώνια ότι η δημιουργία βιβλιοθήκης είναι παρόμοια σαν έννοια και παρανοϊκή σαν ιδέα, με τη δημιουργία μιας ζωής. Δημιουρ Ευλαβική πίστη και πεποίθηση αιώνια ότι η δημιουργία βιβλιοθήκης είναι παρόμοια σαν έννοια και παρανοϊκή σαν ιδέα, με τη δημιουργία μιας ζωής. Δημιουργώντας μια αλληγορία που προσωπικά την θεωρώ ουσιαστική πραγματικότητα, ο Ντομίνγκες ανοίγει παράθυρο μεταρσίωσης στον ακαδημαϊκό κόσμο, στην λογοτεχνική εμμονική αγάπη που γίνεται λατρεία και αφήνει τον αναγνώστη να θαυμάσει την ερωτική σχέση μεταξύ πραγματικότητας και γλώσσας, την απόρριψη της αυταπάτης που σταδιακά αποκαλύπτεται σε κάθε εξελισσόμενη ύπαρξη, την θεραπεία πάσης φύσεως πληγών απο εξηγήσεις αυτογνωσίας και την μάχη ανάμεσα σε εγκεφαλική νόηση και συναισθηματική σχέση που ως έπαθλο δημοπρατείται παράνομα στις βιβλιοθήκες των ονείρων και των εφιαλτών, η αιώνια ζωή. Η νεκρολογία του θανάτου που γράφεται και ψιθυρίζεται μόνο απο μύστες και λάτρεις των βιβλίων, με αυτοσυνειδητά λογοτεχνική προσέγγιση. Επόμενο έπαθλο η κατανόηση σχετικά με τα στάδια της αγάπης, της εμμονής, του μυστηρίου, και της ταξιδιάρας καρδιάς, που συνοδεύουν μια ζωή αφιερωμένη στη συλλογή βιβλίων. Η απουσία αποχωρισμών και παντοτινών εξαναγκασμών, οι αποκαλύψεις των ανείπωτων, οι παραδόσεις των ανεπίδοτων. Όλα αυτά, και πολλά αλλά, όλες οι ζωές και οι άπειροι θάνατοι κάθε είδους, σε κάθε εποχή παρελθοντική, παροντική ή του μέλλοντος σε κάθε διάσταση χώρου, χρόνου, ύλης και υπέραστρικής διασυμπαντικής έμβιας οργανικής ανάπτυξης, σε κάθε χαρτί γραμμένο απο χέρι που κάηκε μαζεύοντας πνευματικές φλόγες, σε κάθε δέντρο που δίνει τη ζωή του για να δημιουργηθούν σωματικά περιβλήματα με ουσία και ψυχή, εμπεριέχοντας πολλή φαντασία και γνώση υπάρχει το «χάρτινο σπίτι», όπως έγραψε αριστουργηματικά ο Ντομίνγκες. Μια διαχωριστική γραμμή απο αρώματα και γεύσεις συγγραφικών θαυμάτων, που ξεχωρίζει την αγάπη, τον σεβασμό, την ευλαβική πίστη , τη λατρεία στο διάβασμα και τη συλλογή βιβλίων, απο την κανιβαλίστικη και υποβλητικά ιδεοληπτική εμμονή του καταναγκασμού σε απάθεια, αταξία, χάος, απομόνωση και καταστροφικά ακούσια εξαφάνιση αλυσοδεμένων αναγνωστών με την δυστυχία της παράνοιας. Είναι ένα υπερέξοχο μικρό βιβλίο, ως βιβλίο, όπως όλα τα βιβλια που αγαπήσαμε, σαν κόσμημα που επιτρέπεται να φορούν μόνο οι φανατικοί βιβλιοφάγοι, μόνο οι εραστές της μυρωδιάς απο φρεσκοτυπωμένο, συμπαγές, βιβλιοδετημένο, φρέσκοκολλημένο χαρτί, αυτοί και μόνο αυτοί που χορταίνουν με αυτή τη μυρωδιά των βιβλίων και τους χαρίζουν τα πιο γλυκά τους χάδια και τα πιο μεγάλα τους μυστικά, ανταλλάσσοντας όνειρα και ελπίδες, με αυξημένη παροχή απο πληθώρα συναισθημάτων. Ο Μπράουερ που πρωταγωνιστεί ως αφανής ήρωας στην ιστορία μας, έχτισε το μαυσωλείο, το χάρτινο σπίτι, για να ζήσει μέσα σε αυτό όσο κρατάει η ιστορία του Τζόζεφ Κόνραντ στην γραμμή της σκιάς. Κατέληξε εκεί όταν καταστράφηκε άθελα του ο ναός μέσα στον οποίο υπήρχε το νάμα της ύπαρξης του. Όταν έπαψε να αναπνέει ένα μεγάλο μέρος απο τις βιβλιοθήκες του, μέσα στις οποίες, κατοικούσαν οι οργανισμοί της μεθεξης μαι της μεταρσίωσης του, τα χιλιάδες βιβλια του. Δεν θα αναφερθώ στην υπόθεση του βιβλίου. Άλλωστε επιβάλλεται να το διαβάσουν όσοι πιστεύουν πως ειναι αναγνώστες. Μα θα κλείσω με το ρεφρέν του Μπράουερ, όταν ο φίλος του τον επέπλητε επειδή σημείωνε και έγραφε τις σκέψεις του πάνω στα βιβλία. « Γαμάω το κάθε βιβλίο, κι αν δεν αφήσω σημάδι, δεν υπάρχει οργασμός» ...more |
Notes are private!
|
1
|
Sep 30, 2019
|
Oct 02, 2019
|
Sep 30, 2019
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9780007014644
| 4.11
| 24,493
| 1987
| 1987
|
it was amazing
|
Εκλεπτυσμένο Πάθος. Ανίερο. Ανίκητο. Ηδονικό. Αποτελούμενο απο συστατικά ψυχής και ερείπια ονείρων, απο εκρήξεις επιθυμιών και ελπίδων που δεν βρίσκου Εκλεπτυσμένο Πάθος. Ανίερο. Ανίκητο. Ηδονικό. Αποτελούμενο απο συστατικά ψυχής και ερείπια ονείρων, απο εκρήξεις επιθυμιών και ελπίδων που δεν βρίσκουν διέξοδο στην καθημερινή ζωή, ούτε συμβιβάζονται μπροστά στα μνήματα των προθέσεων μας. Μόνο τα μεγάλα δράματα του πάθους οδηγούν αναίσχυντα σε δάση με δηλητηριασμένα ποτάμια και σιωπηλά πουλιά. Μόνο τα τραγικά παθιασμένα πυροτεχνήματα της ρομαντικής λαγνείας μπορούν να παραμείνουν στο μηδέν της αιωνιότητας, αλλάζοντας χρώματα στα φεγγάρια των παράλληλων κόσμων, κανοντας έρωτα στην μέθεξη των κολασμένων ναών, εκεί που τα κορμιά βουτάνε στην εξαΰλωση και τα μυαλά τραγουδούν την σονάτα της παράνοιας, έχοντας αρνηθεί μετά βδελυγμίας κάθε είδους υπόδειξη του πεπρωμένου. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό βιβλίο, απο τα λίγα που γράφονται στο πέρασμα των χρόνων και μπορούν παθιασμένα να αξιώσουν μονιμότητα στις επίσημες θέσεις των εννοιών της τέχνης. Ποιητικό, λαμπερό, ειπωμένο σαν παλιός θρύλος, σαν σκοτεινό παραμύθι, πολυεπίπεδο και μυθοπλαστικά πρωτότυπο. Αχαλίνωτος συμβολισμός μα κρυστάλλινα ξεκάθαρος, σε μια απλή ποιητική γλώσσα, παθιασμένη σαν αγκαλιά τρυφερή με τους χτύπους της καρδιάς και σκληρή σαν ματωμένη πληγή νεκρού στολισμένη με αγκάθια απο τους καρπούς του πολέμου. Η Ουίντερσον γνωρίζει με διαολεμένη ευφυΐα πότε να χαθεί στον λαβύρινθο του πάθους της ύπαρξης και πότε να λυτρωθεί με ένα τελικό θαύμα στο παθητικό παιχνίδι του μυθιστορήματος. Το «Πάθος»λαμβάνει χώρα κατά την διάρκεια των ναπολεόντειων πολέμων τέλη 18ου, αρχές 19ου αιώνα. Ακολουθεί την ζωή δυο ιερά καταραμένων πλασμάτων. Ο ένας, ήταν νεαρός εραστής των ειδωλολατρικών παραδόσεων. Έφθασε με επιτυχία στην τρέλα, κατρακυλώντας την ζωή του μέσα στην ιστορία μας, απο τα άγονα χωράφια της γαλλικής επαρχίας που τον ανέθρεψε και μεταφέροντας σε συσκευασία ονείρου, μυρωδιές απο αγάπη σκορπισμένη σε νωπά άχυρα, και χυλό βρώμης που ψηνόταν απο τα χάδια και τις ευχές της μητέρα του, στην Ρωσία του Γάλλου πολέμαρχου, που ακολούθησε πιστά με παραπλανητικό πάθος. Εκεί, τα έκανε οράματα, για να αρωματίζει τις νιφάδες χιονιού, αυτές, που αποδεικνύουν την μαγεία της πλάσης με την σχηματική τους ανομοιότητα, αυτές, που κάλυπταν το αίμα των ηρώων πολέμου και έδιναν λάμψη στην γοητεία της απάτης του Ναπολέοντα. Ήταν ο σερβιτόρος του στρατηλάτη που έγινε είδωλο αγάπης και μίσους, όταν ξημέρωσε και δεν φάνηκε ποτέ ο δεύτερος ήλιος που θα φώτιζε την ματωμένη αυτοκρατορία του. Το άλλο πλάσμα είναι μια μυστηριώδη, λάγνα, κοκκινομάλλα γυναίκα, κατάγεται απο την πόλη του σατανά, την Βενετία, και μπορεί να περπατήσει πάνω στο νερό της λιμνοθάλασσας και να οδηγήσει την γόνδολα του θανάτου σε νησάκια αχαρτογράφητα, με μνήματα και ιερές κατάρες. Χάρισε την καρδιά της σε μια άλλη γυναίκα που ερωτεύτηκε με «πάθος» και την έχασε, απο το παθιασμένο παιχνίδι της μοίρας, των μύθων, της θρησκείας και της θυσίας. Πόσο απαράμιλλα υπέροχη είναι σε αυτές τις αφηγηματικές καταστάσεις η αίσθηση της λεπτής ομορφιάς και της έντονης μελαγχολίας. Οι δυο ιστορίες τρέχουν παράλληλα στο πρώτο μισό του βιβλίου, για να συναντηθούν και να γίνουν ένα, στο δεύτερο μισό. Το «πάθος» παρακινεί κάθε έναν απο τους χαρακτήρες για διαφορετικούς λόγους, επιτρέποντας στον εκστασιασμένο αναγνώστη να διερευνήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες που καταναλώνουν τα ανθρώπινα πλάσματα. Η Ουίντερσον ψεκάζοντας με δροσιά μαγικού ρεαλισμού σταγόνες φτιαγμένες απο λέξεις και φαντασία καταφέρνει να κάνει μια ιστορία παγκόσμιας έκκλησης, αξέχαστη και βαθιά στοχαστική. Αιχμαλώτισε την πεζογραφία τοποθετώντας την σε μαγικές αιώνες πόλεις που περιβάλλουν τον χρόνο, αυτόν που ανακαλύπτει την φαντασία και πλάθει γλυκόπικρες πειραματικές εμπειρίες πάθους με άφθονο πόνο και αρκετή χαρά Συναρπαστικό, συγκινητικό, λυρικό και μαγευτικό αυτό το ταξίδι της ανακάλυψης. ...more |
Notes are private!
|
1
|
Aug 20, 2019
|
Aug 23, 2019
|
Aug 20, 2019
|
Paperback
| ||||||||||||||||
| 9606204561
| 9789606204562
| 9606204561
| 4.23
| 755,593
| Jun 08, 1987
| 2003
|
it was amazing
|
None
|
Notes are private!
|
1
|
not set
|
not set
|
Jul 31, 2019
|
Paperback
| ||||||||||||||
| 9789604356027
| 3.63
| 1,155
| 2012
| Apr 04, 2019
|
it was amazing
|
Εύκολο σαν αυτοκτονία. Απρόσμενο σαν την ζωή. Ακατάλυτο σαν τον θάνατο. Ανεξερεύνητα πολύπλοκο και υποκειμενικά κατανοητό σαν την ανθρώπινη υπόσταση.
Εύκολο σαν αυτοκτονία. Απρόσμενο σαν την ζωή. Ακατάλυτο σαν τον θάνατο. Ανεξερεύνητα πολύπλοκο και υποκειμενικά κατανοητό σαν την ανθρώπινη υπόσταση. «Αυτή η γαμημένη απόσταση». Μετρήσιμη και αμέτρητη πάνω σε μια μνήμη που δεν έμαθε να ποτέ να φωτίζει τον δρόμο που οδηγεί απο το όνειρο στον εφιάλτη. «Αυτή η γαμημένη υδρόγειος δεν λειτουργεί» . Δεν είναι αυτόφωτη απο χαρά ή απελπισία και χρειάζεται μεγατόνους αντοχής, προσπάθειας και πόνου για να φωταγωγηθεί. Μα και πάλι, κάτι θα λείπει. Μια υδρόγειος φωταγωγημένη απο ανθρώπινες οδύνες, θλίψεις, δάκρυα και γεωγραφικές συντεταγμένες που οριοθετούνται με αίμα είναι πάντα σκοτεινή σαν άβυσσος. Είναι πάντα μια γαμημένη, χαλασμένη υδρόγειος, με καμμένες τις ηλεκτρικές και τις ανθρώπινες αντιστάσεις. Με αντιστάσεις ματαίωσης, συντριβής, σφαγής, απελπισίας και απόγνωσης μέσα στους λαμπτήρες που βιδώνουν πάνω στην Ιστορία και βαθιά,αιματηρά, ενδοφλέβια ή υποδόρια, στην ατομική μνήμη και στο συλλογικό νεκροταφείο της χρονολογικής εκταφής. Αληθινά, πρόκειται για έναν αφηγηματικό οίστρο, μια πονεμένη ηδονή αναδρομικής μνήμης, πάνω σε ένα αρχικά αταίριαστο μωσαϊκό. Ένα έργο τέχνης πολυσήμαντων λέξεων που δημιουργούνται απο προσωπογραφίες, μουσικές συνθέσεις, ζωγραφικούς καμβάδες και ένα παιχνίδι γρίφων με κλειδιά τα παραθεμένα συμβάντα των γεγονότων που σημάδεψαν τις ζωές των ηρώων μας. Ο Ρικάρντο Πέντρο μπορεί να αποπλανήσει και να βιάσει με τον πιο γλυκό έρωτα πίκρας και λησμονιάς όλους τους στοχασμούς της τέχνης και τις αναλλοίωτες πτυχές της πραγματικής ιστορίας ενός λαού. Παίζει θίγοντας πολιτικά και κοινωνικά καθεστώτα ανθρωπιάς, για να περισώσει περισσότερη μνήμη και να αποκαλύψει ο,τι κρύφτηκε εκούσια στην λησμονιά. Μας μιλάει για την ιστορία της οικογένειας Μέντες, τουλάχιστον επιφανειακά έτσι φαίνεται. Χρονολογικά οι δικτατορίες και οι επαναστάσεις δημιουργούν φρικιαστικές συγκυρίες όπου φασιστικά τραύματα αιμορραγούν και θεραπεύονται μόνο με την απαξίωση και τον θάνατο διάσπαρτων στον χρόνο και τον τόπο ηρώων. Είναι αυτοί που συναντούν το πεπρωμένο τους σε μια λάθος στιγμούλα που διαρρηγνύει την ζωή τους και τον κοσμο τους με έναν ακόμη πόλεμο, σε έναν περιμετρικά και ανεπανόρθωτα κακό τόπο. Σε σταυροδρόμια που αναμειγνύονται και διαστέλλονται οι μικρόκοσμοι της ζωής σε μια γαμημένη υδρόγειο που δεν λειτουργεί. Αναδύεται τυχαία ίσως η νεότερη ιστορία της Πορτογαλίας. Η μυθοπλασία του συγγραφέα ξεκινά απο ένα απομονωμένο χωριό, με όνομα κάποιου θηλαστικού,μέσα στην τρύπα απο όπου εκκενώνει περιττώματα πολέμου και ακαθαρσίες σφαγής απο τα σπλάχνα της ματαίωσης κάποιο πορτογαλικό ξέφωτο μνήμης. Καθοριστικά πολύσημος ως έργο τέχνης και στοιχείο επίλυσης νευραλγικών γρίφων της ιστορίας μας είναι ο πίνακας του Μπρέγκελ, στο μουσείο της Βιέννης. Αναπαριστά εικαστικά και απατηλά τους καθρέφτες που αντικατοπτρίζουν τα αινίγματα της ανθρώπινης φύσης όταν ζει, όταν πεθαίνει, όταν μεταστοιχειώνεται σε απτή και ασύλληπτη τέχνη. Πιο συγκεκριμένα εντοπίζει την αυτοπροσωπογραφία μίας ανάπηρης γυναίκας η οποία ξεπηδάει απο τον πίνακα και αναγνωρίζει μέσα σε αυτόν την ύπαρξη της. Ενα κάτοπτρο του Μπρέγκελ που οδηγεί επικίνδυνα πολλές ανθρώπινες φιγούρες σε αναγνώριση και εξορία απο τον ίδιο τους τον εαυτό. Ένα πρόσωπο ανάμεσα σε καθημερινά σκονισμένα αντικείμενα που οι φωτοσκιάσεις τα μετατρέπουν σε εύφλεκτα υλικά, απο αυτά που κατακαίνε το μυαλό και πυρπολούν ψυχές για να ζωντανέψουν στην μνήμη ή για να χαθούν στην απειλή. Όλα τα μυστικά που αφήνουν έκθαμβο και αποστομωτικά παράλυτο τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου φανερώνονται μόνο μέσα απο τους κινδύνους της τέχνης. Ζωγραφική, μουσική, λεξιπλαστικό άρωμα απο σελίδες γεμάτες άχρωμο μελάνι, αποτελούν ειδικά και επίφοβα κάτοπτρα απατηλών και άκρως μολυσματικών ταυτίσεων με ανεξέλεγκτα συμπεράσματα και αμφίρροπα αποτελέσματα. Οι λεπτομέρειες και οι παγίδες είναι τα πιο ευχάριστα εργαλεία του συγγραφέα ο οποίος μέσα απο μια ανάπηρη γυναίκα που σχεδον ανεπαίσθητα αναπαριστάται σε έναν θεόρατο πίνακα ζωγραφικής, ή μια συγκεκριμένη σονάτα απο μία επική μουσική σύνθεση σκορπάει τα σπασμένα κομμάτια απο τους καθρέφτες της τέχνης και ματώνει κάθε προσμονή ανύψωσης προς τον εαυτό μας. Αντίθετα με το βακτήριο της λεπτομέρειας στην αριστουργηματική ερμηνεία, κάθε μορφής τέχνης μας μεταδίδει την αρρώστεια της προσμονής για τον πολυπρισματικό εαυτό μας όταν παραμορφωμένος πια συμμετέχει στην απειλή του χαμού. Η λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις του βιβλίου και γίνεται μια υπέροχη σύζευξη με την μυθοπλασία και την καταλυτική, επισφαλή και ηδονική επίδραση που φέρνουν τα σπουδαία έργα τέχνης σε κάθε ευάλωτη ύπαρξη που αναζητά παρηγοριά, ταύτιση, καθησυχαστική σιγουριά και δεος. Την ίδια στιγμή πολλές και διάφορες παρενέργειες, συσπάσεις, σπασμοί και πλανερές όψεις εφορμούν στους αδαείς μέσα απο τα κάτοπτρα της τέχνης που γεννάει ζωή και ανασταίνει τον θάνατο της ψυχής. Που φωτίζεται απο ατομικά αισθήματα οικειότητας και αναγνώρισης προσωπικών χαρακτηριστικών, μοναδικών μα και άπειρων, ομοίων αντήχησεων που εμφανίζονται πίσω μας στους καθρέφτες της ύπαρξης μας και βουλιάζουν την ευαισθησία του καλλιτέχνη ή του απλού θαυμαστή στα έγκατα των πολλαπλών τους εαυτών. Είδωλα στο διηνεκές, πένθος, αυτοκτονίες, τέχνη, αγάπη, μίσος, τέχνη, άρνηση, απάθεια, τέχνη, ρεαλιστικά πλάνα, στιγμιότυπα με χρώμα και μελωδίες μεθεξης, τέχνη, γράμματα, περάσματα, ιστορίες απο όλον τον κόσμο κεντημένες με απόλυτη πραγματικότητα και αβέβαιη ψευτιά, τέχνη, όλο το βιβλιο μια αλληγορία, το δικό σου πρόσωπο θα ειναι το τελευταίο, τέχνη, πίνακας του Μπρέγκελ, λογοτεχνικό αραβούργημα του Ρικάρντο Πέντρο, τέχνη, στο πρόσωπο αυτό που όποιος το αντίκρισε αυτοκτόνησε. Μυστικά, μυστηριακά, μαγικά οι λέξεις υφαίνουν το βιβλιο αυτό, τέχνη, που μας αποκρύπτει την αδήριτη ανάγκη της να ξεγελάσει, που μας φανερώνει τρανές, υπόκωφες, έντεχνες δονήσεις σε μια καρδιά που αρνείται να σταματήσει. Ο Μπετόβεν «έζεχνε αρρωστίλα». «Άντε γαμήσου Βόλφγκανγκ. Ο Ντουάρτε, δόξα τω Θεώ, σταμάτησε ακριβώς εκείνη τη στιγμή: όταν ήταν έτοιμος να γίνει ίδιος με τη μουσική που έπαιζε. Όταν ήταν έτοιμος για όλα. Ακόμη και να ακρωτηριαστεί. Να σε τι κατάσταση βρισκόταν όταν εγκατέλειψε τον Μότσαρτ. Τον Μπετόβεν. Τον Μπαχ». Ατόφιο μίσος προς την τέχνη λίγο πριν ταυτιστούν λίγο πριν τον ενδόμυχο αντικατοπτρισμό που επιφέρει ανάγκες ακρωτηριασμού, πτώσεις, θάνατο. «Φανταστείτε πως η κοπέλα, αφού ανακάλυψε τον πίνακα του Μπρέγκελ, ακρωτηριάστηκε, έκοψε το πόδι της για να γίνει αδερφή ψυχή με την κοπέλα του πίνακα. Για να καταστεί, η ίδια, σύντροφος στη δυστυχία της εικονιζόμενης γυναίκας. Είναι τρομερό να διανοηθείτε κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;» Όταν σε κάθε μορφή τέχνης ανακαλύψεις το ομοίωμα σου, τον εαυτό σου, και αποπειραθείς να ανυψωθείς στην εσχατιά της προσομοίωσης. «Λες και, έχοντας πλήρη συνείδηση του επερχόμενου θανάτου, το βλέμμα της καλύφθηκε με ανείπωτη ευδαιμονία. Αγνοώ αν αυτό πρέπει να το αποδώσουμε σε μια πολύ καλή ή σε μια πολύ κακή ζωή. Αγνοώ επίσης αν επρόκειτο για βλέμμα ευγνωμοσύνης ή ανακούφισης». ...more |
Notes are private!
|
1
|
Jul 16, 2019
|
Jul 20, 2019
|
Jul 16, 2019
|
Paperback
|
|
|
|
|
|
|
my rating |
|
|
||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
| 3.73
|
it was amazing
|
May 24, 2024
|
May 01, 2024
|
|||||
|
| 3.89
|
it was amazing
|
Apr 02, 2023
not set
|
Apr 02, 2023
|
|||||
|
| 3.76
|
it was amazing
|
Apr 17, 2021
|
Apr 15, 2021
|
|||||
|
| 3.68
|
it was amazing
|
Feb 21, 2021
|
Feb 18, 2021
|
|||||
|
| 3.58
|
it was amazing
|
Jul 10, 2020
|
Jul 08, 2020
|
|||||
|
| 3.72
|
it was amazing
|
May 29, 2020
May 29, 2020
|
May 29, 2020
|
|||||
|
| 3.94
|
it was amazing
|
Apr 03, 2020
|
Apr 01, 2020
|
|||||
|
| 3.50
|
it was amazing
|
Mar 06, 2020
|
Mar 03, 2020
|
|||||
|
| 3.99
|
it was amazing
|
Mar 03, 2020
|
Mar 02, 2020
|
|||||
|
| 4.03
|
it was amazing
|
Feb 20, 2020
|
Feb 18, 2020
|
|||||
|
| 3.82
|
really liked it
|
Feb 18, 2020
|
Feb 18, 2020
|
|||||
|
| 3.65
|
it was amazing
|
Jan 22, 2020
|
Jan 22, 2020
|
|||||
|
| 4.33
|
it was amazing
|
Jan 18, 2020
|
Dec 24, 2019
|
|||||
|
| 4.27
|
it was amazing
|
Jan 05, 2020
|
Dec 24, 2019
|
|||||
|
| 4.26
|
it was amazing
|
Nov 23, 2019
|
Nov 19, 2019
|
|||||
|
| 3.13
|
it was amazing
|
Nov 19, 2019
|
Oct 02, 2019
|
|||||
|
| 3.76
|
it was amazing
|
Oct 02, 2019
|
Sep 30, 2019
|
|||||
|
| 4.11
|
it was amazing
|
Aug 23, 2019
|
Aug 20, 2019
|
|||||
|
| 4.23
|
it was amazing
|
not set
|
Jul 31, 2019
|
|||||
|
| 3.63
|
it was amazing
|
Jul 20, 2019
|
Jul 16, 2019
|
Loading...
