Δεν είχα ξαναδιαβάσει Αρνώ, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήξερα τι θα διαβάσω… ήμουν όμως αρκετά ενημερωμένο ώστε να γνωρίζω πως η συγγραφέας είχε βάλειΔεν είχα ξαναδιαβάσει Αρνώ, πράγμα που σημαίνει πως δεν ήξερα τι θα διαβάσω… ήμουν όμως αρκετά ενημερωμένο ώστε να γνωρίζω πως η συγγραφέας είχε βάλει σε περίοπτη θέση στο καθιστικό της ένα Νόμπελ… «Οι αναμνήσεις ενός κοριτσιού» είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος… «αναμνήσεις ενός κοριτσιού» που πλέον έχει γίνει ολόκληρη κυρία… Η Αρνώ μιλάει για εκείνη την περίοδο της ζωής της που προσπαθεί από χρυσαλίδα να γίνει πεταλούδα, η πρώτη της κατασκήνωση ως ομαδάρχισσα, οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, η φοιτητική ζωή, οι ματαιώσεις, εκείνο το δύσκολο κομμάτι που από έφηβος πρέπει να γίνεις ενήλικας… Αισθανόμουν πως διάβαζα ένα κοριτσίστικο ημερολόγιο με τη σύμφωνη βέβαια γνώμη της κατόχου του… κάποιες άλλες φορές αισθανόμουν πως κοιτούσα μέσα από την κλειδαρότρυπα ή πίσω από την κουρτίνα… δεν πήρα κάτι ιδιαίτερο από όλη την ιστορία αλλά ποιος δεν αισθάνεται μία απίστευτη ηδονή παρακολουθώντας τις ζωές των άλλων; Κι αυτό ακριβώς κάνει η Αρνώ… απενοχοποιεί την κουτσομπολίστικη διάθεσή μας… κι αυτό μου αρέσει… να κρυφοκοιτάω ενώ μου ανοίγουν η ίδια την πόρτα της κρεβατοκάμαρας τους… ενδιαφέρον… γαργαλιστικό… ξύπνησαν και μνήμες από την εποχή των νιάτων μας… αλλά μέχρι εκεί… ...more
Το βιβλίο το ξεκίνησα στη φάση που τελείωνε η πρώτη αείμνηστη καραντίνα. Όμως δεν είναι και το πιο κατάλληλο σκηνικό το κελί μιας φυλακής όταν έβλεπεςΤο βιβλίο το ξεκίνησα στη φάση που τελείωνε η πρώτη αείμνηστη καραντίνα. Όμως δεν είναι και το πιο κατάλληλο σκηνικό το κελί μιας φυλακής όταν έβλεπες για φυλακή την ίδια τη φωλιά σου. Το παράτησα μετά βαΐων και κλάδων. Το ξανάπιασα τώρα… άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου… το συναίσθημα ήτο τελείως διαφορετικόν… δεν αισθάνθηκα στο πρώτο κεφάλαιο εκείνο το «μπουκωτικό» συναίσθημα, εκείνη την έλλειψη οξυγόνου που αισθάνθηκα την πρώτη φορά… Συμπέρασμα; Ορισμένες φορές δεν φταίει το βιβλίο αλλά η όλη φάση… (καλά αυτό μην το κάνετε τώρα και θέσφατο… δεν είναι λίγες οι φορές που φταίει το βιβλίο). Ο Πωλ Χάνσεν μοιράζεται το κελί της φυλακής του στον Καναδά με τον ισοβίτη Πατρίκ Ορτόν, σκληρό μηχανόβιο που καθάρισε κανα – δυο – τρεις. Ο Πωλ είναι μέσα μόνο για δυο χρονάκια, αλλά αγνοούμε το έγκλημα για το οποίο καταδικάστηκε. Ο συγγραφέας εξιστορεί την καθημερινότητα των δύο κρατουμένων, τις σχέσεις που δημιουργούνται μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον της φυλακής, το πως τα σκληρά καρύδια μπορούν να λιώσουν σαν παγωτό μια μέρα καύσωνα. Και μέσα από τις συζητήσεις των δύο, τις σκέψεις, τα όνειρά τους, άπειρα flash backs, μας παρουσιάζεται η προηγούμενη ζωή τους, ιδίως η ζωή του Πωλ Χάνσεν, ο οποίος είναι και ο πρωταγωνιστής και πως ένας φιλήσυχος βαρετός άνδρας, μπορεί να μετουσιωθεί σε άλλο Χάνιμπαλ Λέκτερ (ουδεμία σχέση έχει ο ήρωας μας με τον Χάνιμπαλ αλλά ήθελα να το πω…) Χωρίς ιδιαίτερα κρεσέντα, με μια αφήγηση απλή αλλά καταιγιστική, ο Ζαν Πωλ Ντυμπουά αποδεικνύει πως η ζωή ακόμα και του πιο βαρετού ανθρώπου, μπορεί να γίνει μια χαρά μυθιστόρημα… (κάτι που θέλησε να κάνει και ο John Williams με τον Στόουνερ αλλά προσωπικώς η ζωή του Στόουνερ ούτε με άγγιξε ούτε με έπεισε…) Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο, ούτε τα ερπετά ούτε τα πετεινά θα προσθέσω εγώ, επάξια το Goncourt του 2019… Υ.Γ. Η μετάφραση εξαίσια! Ούτε για μια στιγμή δεν ένιωσα πως διάβαζα μετάφραση... ...more
Είδα «Ανωμαλία», είδα βραβείο Goncourt κι είπα «βρε μπράβο τους Γάλλους έκαναν το σαδομαζοχιστικό υψηλή λογοτεχνία» αλλά τελικά ουδεμία σχέση η συγκεκΕίδα «Ανωμαλία», είδα βραβείο Goncourt κι είπα «βρε μπράβο τους Γάλλους έκαναν το σαδομαζοχιστικό υψηλή λογοτεχνία» αλλά τελικά ουδεμία σχέση η συγκεκριμένη ανωμαλία με τις ανώμαλες σκέψεις μου. Το στόρυ σε κάποιους θύμισε την τηλεοπτική σειρά Lost, προσωπικά δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί δεν έχω δει ούτε ένα έρμο επεισόδιο. Ο συγγραφέας ξεκινάει με αυτόνομα κεφάλαια, εν είδη μικρών διηγημάτων, όπου παρουσιάζονται ήρωες που ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους σε κάποια συγκεκριμένη φάση της ζωής τους: ένας πληρωμένος δολοφόνος, ένας αρχιτέκτονας, ένας συγγραφέας… διαβάζεις, χάνεσαι λίγο, περιμένεις να δεις τι θα γίνει… και ω! του θαύματος όλοι αυτοί βρέθηκαν κάποια στιγμή στην ίδια πτήση Παρίσι – Νέα Υόρκη, μόνο που έπεσαν σε καταιγίδα, ακούστηκαν τσιρίδες, άνοιξαν ντουλαπάκια, γέμισαν οι σακούλες με το περιεχόμενο του στομάχου, είπαν και δέκα προσευχές και ως δια μαγείας, η καταιγίδα εξαφανίστηκε όμως εμφανίστηκε κάτι άλλο εις διπλούν… κι εκεί αρχίζει η υπόθεση… (αλλά έχουμε φτάσει ήδη σχεδόν στη μέση του βιβλίου…) Το βιβλίο διαπραγματεύεται ή αυτό τουλάχιστον κατάλαβα εγώ, τι γίνεται όταν έρχεσαι «φάτσα κάρτα» με τον ίδιο σου τον εαυτό και ρεαλιστικά και συμβολικά; Τι κάνεις; Πώς αντιδράς; Πώς αισθάνεσαι όταν ο ίδιος σου ο εαυτός σού κλέβει όχι μόνο τη ζωή σου αλλά και τα υπάρχοντά σου και τους ανθρώπους που αγαπάς; Κι όταν σου δίνεται ας πούμε μια δεύτερη ευκαιρία, εκεί τι κάνεις; Πράττεις τα ίδια λάθη ή όχι; Πώς αντιμετωπίζεις το «είναι» σου; Το σκοτώνεις; Το αποδέχεσαι; Αδιαφορείς; Το αγκαλιάζεις; Ενδιαφέρουσα ιδέα αλλά κάπου – κάτι δεν με κέρδισε. Η γραφή (αν και στις μεταφράσεις ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος), το στόρυ, η δομή μου θύμισε σενάριο και όχι μυθιστόρημα. Ναι, ήταν σαν να βλέπω μπροστά μου μία τηλεοπτική σειρά, ναι, και τα κεφάλαια κομμένα και ραμμένα πάνω στα μελλοντικά τηλεοπτικά επεισόδια, αλλά μ’ενοχλεί όταν το μυθιστόρημα μού θυμίζει τόσο πολύ κινηματογράφο – τηλεόραση. Πάμε τώρα και στα μεταφραστικά. Θεωρητικά ο Αχιλλέας Κυριακίδης είναι από τους καλούς μεταφραστές που έχουμε εδώ στο Ελλάντα. Εγώ από την άλλη, χωρίς να έχω διαβάσει το πρωτότυπο, ένιωθα πως το κείμενο κλωτσούσε, πως δεν περπατούσε, πως δεν υπήρχε επιμέλεια. Ψάχνω τον επιμελητή για να τον κράξω και ω! για μαντέψτε δεν υπάρχει επιμελητής στο βιβλίο. Ενδεικτικά, κάποια πράγματα: «δείπνησαν μαζί στο Lipp, εκείνος την αιώνια αιματιά του…» (εντάξει η αιματιά είναι ένα ιδιότυπο λουκάνικο αλλά ρε φίλε, δεν έχω ακούσει κανέναν Έλληνα να παραγγέλνει αιματιά, τι στο διάολο;), «αλλά κι ένα απέραντο μποτιλιάρισμα, χρωματισμένο με το κίτρινο και το μαύρο του δορυφόρου της πατάτας» (ό,τι καταλάβατε καταλάβατε, εγώ δεν κατάλαβα γρι), «δε δίνω δυάρα τσακιστή» (εμείς δεκάρα δεν δίναμε, εκτός αν λόγω δίευρου αλλάξαμε την έκφραση), μια λαϊκή βουλγάτα (δεν είχα ιδέα τι είναι η βουλγάτα, φαντάστηκα μια λαϊκή έκφραση, στο google κάτι για Αγία Γραφή έμοιαζε, δεν χάθηκε ο κόσμος για μια υποσημείωση)… και πολλά άλλα που μου στέρησαν τη φρεσκάδα από το κείμενο αλλά εδώ δεν ξέρω εάν φταίει ο συγγραφεύς ή ο μεταφραστής… Ένα 3/5 από εμένα… αγαπητό Goncourt, non, c’etait pas pour moi… ...more
Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς έχουν μυστική ζωή ή όχι, εγώ προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να είναι οι πιο βαρετοί τύποι ever, οπότε προτιμώ να διαβάζω τα βιβλΔεν ξέρω αν οι συγγραφείς έχουν μυστική ζωή ή όχι, εγώ προσωπικά θεωρώ πως πρέπει να είναι οι πιο βαρετοί τύποι ever, οπότε προτιμώ να διαβάζω τα βιβλία τους, παρά να κάνω παρέα μαζί τους (όχι πως θα ήθελαν κι εκείνοι να με συντροφεύουν στις μπαρότσαρκες μου...) ωστόσο ο Νατάν Φολ, ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας τύπος που έχει μυστικά και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τα κρύψει, ζώντας απομονωμένος στη νήσο Μπομόν επί 20 συναπτά έτη. Κι όμως συμβαίνει συνήθως, το μυστήριο ξεπερνάει την αλήθεια, ο Νατάν Φολ γίνεται σύμβολο, οι πωλήσεις του (ακόμα κι αν δεν γράφει πλέον) τρέχουν σαν τρελές, μέχρι που δύο αφίξεις έρχονται για να αναστατώσουν τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή του... Ένας νεαρός wanna be συγγραφέας για τον οποίο ο Νατάν Φολ είναι είδωλο και που αντί να πιάσει δουλειά σε κάνα μπιτσόμπαρο του νησιού όπως όλοι οι ευαγείς νέοι αυτός δουλεύει στο βιβλιοπωλείο που πάει για φούντο και μια νεαρά δημοσιογράφος που θέλει να κάνει το ρεπορτάζε της καριέρας της... Και μέσα σ’όλα αυτά τα ωραία, εμφανίζεται κι ένα πτώμα και ξαφνικά το βιβλίο αρχίζει να γίνεται και αστυνομικόν... Ποιος είναι ο δολοφόνος οέο; Το βιβλίο έχει μερικά ωραία τσιτάτα περί συγγραφής, συγγραφέων, εκδοτών κι αναγνωστών, ιδίως στην αρχή αλλά μετά παίρνει μπρος το αστυνομικό κομμάτι κι όλα αυτά περνάνε σε β’ φάση... Ως προς την αστυνομική πλοκή τώρα... ε... χμ... χμ... είμαι λίγο μπερδεμένο... ωραίο plot twist, δεν μπορώ να πω, μ’ένα θέμα σύγχρονο που δεν έχει πιαστεί ακόμα από τους συγγραφείς γιατί μάλλον κάνει ακόμα τζιζ!, όμως σαν να βιαζόταν ο Musso να παραδώσει το χειρόγραφο στον εκδότη του κι ήταν όλο αυτό «λάχα λάχα», να το γράψουμε γρήγορα να τελειώνουμε κι έτσι δεν προλαβαίνεις να το ευχαριστηθείς... σαν να σου ετοιμάζουν το αγαπημένο σου ριζότο και στο χώνουν στον λαιμό με τις κουτάλες για να το φας γρήγορα... ε θα πνιγείς και θα ξεράσεις, κάπως έτσι ένιωσα να γίνονται όλα γρήγορα... δεν πρόλαβα να τα χωνέψω... Ε! και Musso! η ανατροπή για την ανατροπή δεν είναι πάντα κάτι καλό... Υ.Γ. 1 Η μετάφραση και η επιμέλεια κάπου χώλαιναν κι ας μην έχω ιδέα πως ήταν το πρωτότυπο... όταν μιλάς για κέντρο όπου νοσηλεύονται έφηβοι με διατροφικές διαταραχές δεν τις ονομάζεις διατροφικές συνήθειες και άλλα τέτοια ωραία και καλά... Υ.Γ. 2 Όχι πως έχει καμία σχέση το χαρτί με το περιεχόμενο αλλά όταν το πληρώνεις το βιβλίο για βιβλίο και όχι για βιπεράκι, θες ένα χαρτί περιωπής κι όχι ένα χασαπόχαρτο... ...more
Κάθε λαός που σέβεται τον εαυτό του, έχει και την επαναστασούλα του… Οι Αμερικάνοι με τον Ουάσιγκτον (άσχετο τώρα αν από αρχιστράτηγος κατέληξε πόλη),Κάθε λαός που σέβεται τον εαυτό του, έχει και την επαναστασούλα του… Οι Αμερικάνοι με τον Ουάσιγκτον (άσχετο τώρα αν από αρχιστράτηγος κατέληξε πόλη), εμείς τον Κολοκοτρώνη μας και οι Γάλλοι τον Μαρά, τον Δαντόν και τον Ροβεσπιέρο τους… Κι επειδή για να γίνει μία επανάσταση, δεν φτάνουν μόνο όλα όσα έχει «μαζέψει» ο λαός αλλά χρειάζεται και μια σπίθα, για τη Γαλλία ήταν η πτώση της Βαστίλης, η 14η Ιουλίου… Ο συγγραφέας αποφασίζει να μας διηγηθεί από την ανάποδη τα τεκταινόμενα της ιστορικής αυτής μέρας… όχι από την πλευρά της επίσημης ιστοριογραφίας αλλά να δώσει φωνή στο ανώνυμο πλήθος… να δείξει πως βρέθηκε ξαφνικά το «μπαρούτι» στα χέρια του και πως το χειρίστηκε… με δυο λόγια, ο Vuillard προσπάθησε να δώσει στο ανώνυμο πλήθος, ονοματεπώνυμο, στην κυριολεξία όμως… Και μέχρι εδώ όλα ωραία και καλά… Η ιδέα, η πρόθεση πολύ καλή… Μετά όμως, αρχίζει ένα name drop καταιγιστικό σε όλο το βιβλίο, ονόματα δρόμων, ανθρώπων, κτιρίων που χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα… και ο αναγνώστης φυσικά το ενδιαφέρον του… Επειδή επίσης επικεντρώνεται τόσο πολύ σε κάποιες λεπτομέρειες, θεωρώντας προφανώς πως όλα τα υπόλοιπα είναι ήδη γνωστά, υπήρχαν κάποια gaps… δεν ξέρω αν ήμουν Γάλλος αναγνώστης πως θα μου φαινόταν… όμως ως Έλλην, υπήρχαν κενά που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω και δεν ήθελα να κάνω μάθημα ιστορίας ψάχνοντας στο διαδίκτυο… Με τούτα και με τ’άλλα, δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος ήρωας για να συνδεθείς, όλοι έρχονται και παρέρχονται, δεν υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία για να συνδεθείς, λίγο από δω λίγο από κει σαν τις πεταλουδίτσες της νύχτας… Πατριώτη, με ξανάχασες ως αναγνώστη, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω πάνω από μερικές σελίδες… Ωστόσο, η γλώσσα ήταν υπέροχα ποιητική και τη λάτρεψα… βέβαια, τώρα αυτό ίσως να είναι άθλος του μεταφραστή και ουχί του συγγραφέα, αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα το μάθουμε ποτέ… ...more
Στην ουσία, δεν πρόκειται για ένα βιβλίο, αλλά για τρία καθώς ο εκδοτικός αποφάσισε να τα κυκλοφορήσει σε ένα, ως τριλογία…. Πρόκειται για ένα νουάρ μυΣτην ουσία, δεν πρόκειται για ένα βιβλίο, αλλά για τρία καθώς ο εκδοτικός αποφάσισε να τα κυκλοφορήσει σε ένα, ως τριλογία…. Πρόκειται για ένα νουάρ μυθιστόρημα, με προεκτάσεις κοινωνικο-πολιτικές όπου ο Ιζό, μέσω του Φαμπιό (του βασικού ήρωα) μας παρουσιάζει τη σύγχρονη του Μασσαλία (λίγο πριν εκπνεύσει ο 20ος αιώνας). Ο Φαμπιό είναι αστυνομικός, όχι εντελώς κατεστραμμένος αλλά κατεστραμμένος, που κυνηγάει λίγο παραδόξως το έγκλημα… Και στα τρία βιβλία ωστόσο αυτό που έχει σημασία δεν είναι τόσο η υπόθεση… η υπόθεση είναι απλώς σαν background, σαν το σεμεδάκι που βάζεις πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού έτσι για να υπάρχει… Πρωταγωνίστρια είναι αυτή η ‘μάγισσα Μασσαλία’, το μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου, όπου ως γνωστόν κάθε λιμάνι και καημός, πορνεία, ναρκωτικά, πιστολίδι, βόρειες συνοικίες που καμία σχέση δεν έχουν με τα δικά μας βόρεια προάστια και μια οσμή μηχανόλαδου από τα πλοία στο λιμάνι… Την αγαπάει ο Ιζό την πόλη του κι επειδή την αγαπάει την παρουσιάζει όπως είναι. Δεν την ωραιοποιεί ούτε όμως και την καταποντίζει…. Και βλέπεις πως όλο αυτός ο ισλαμικός φοντεμανταλισμός που έσκασε τα τελευταία χρόνια με ανθρώπους – καμικάζι που αυτοαναφλέγονται και παίρνουν στο διάβα τους ανυποψίαστους περιπατητές, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία…. Ήταν σπυρί που φούσκωνε και ξαναφούσκωνε στα banlieux των μεγάλων γαλλικών πόλεων, όπου τα παιδιά των μεταναστών που ήταν Γάλλοι αλλά Γάλλοι δεν ήταν, έσκασε και άστα να πάνε…. Μαφία, ρατσισμός, Μαγκρέμπ, έρωτας, φιλίες, μικροκλοπές, φρέσκο ψάρι, Lagavulin κι ένα τραγικό (?) φινάλε… α! κι ένας Έλληνας γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ένας Παπαδόπουλος (Μαύρος εν προκειμένω) παντού υπάρχει… Μου άρεσε… μου άρεσε πολύ…. Ήταν σαν να περπατούσα στην παραλιακή, σαν να έπινα παστίς, σαν να λέκιασα το λευκό μου πουκάμισο από το αίμα τόσων αθώων… ...more
Σίγουρα δεν θα ήθελα να είναι ο Σελίν φίλος μου… τουλάχιστον από αυτά που έχουν φτάσει στ’αυτιά μου… μισάνθρωπος, αντικοινωνικός, εμμονικός, προς το τΣίγουρα δεν θα ήθελα να είναι ο Σελίν φίλος μου… τουλάχιστον από αυτά που έχουν φτάσει στ’αυτιά μου… μισάνθρωπος, αντικοινωνικός, εμμονικός, προς το τέλος της ζωής του ζούσε μέσα στη μαύρη μπίχλα και φυσικά κάργα ναζιστής και ρατσιστής… ε! δεν λες τον τύπο και την καλύτερη παρέα… ίσως και γι’αυτό δεν είχα πιάσει κάτι δικό του. Και τσουπ! εμφανίζεται το προαιώνιο λογοτεχνικό ερώτημα, ‘ο συγγραφέας έκανε το έργο ή το έργο του συγγραφέα’; Κοινώς μας νοιάζει τι κάνει ο συγγραφεύς στη ζωή του όταν γράφει αριστουργήματα; Απάντηση δεν έχω, αλλά ναι ο Σελίν έγραψε κάτι πολύ καλό… Πρόκειται για ένα κατά βάση αυτοβιογραφικό βιβλίο και φαίνεται πως η ζωή του Σελίν δεν ήταν και η πιο εύκολη, ίσως γι’αυτό μετά να το ριξε και στα βαριά χιτλερικά… Κεντρικός ήρωας ο Φερδινάνδος (και τον Σελίν Λουί – Φερντινάντ τον έλεγαν…) και παρουσιάζεται η ζωή του, από τότε που βρίσκεται στα χαρακώματα του Α’ παγκοσμίου πολέμου, να ο τραυματισμός του, να τα στρατιωτικά νοσοκομεία, να η αποικιοκρατική Αφρική, να η Αμερική και τα πρώτα εργοστάσια, να η εργασία σε αλυσίδα, να η καπιταλιστική κοινωνία, να η ζωή στα περίχωρα της Γαλλίας, να η ιατρική επιστήμη, να οι μικροαπατεωνιές, να όλα… Το έργο του Σελίν έγινε classic και δεν αποκαθηλώθηκε παρά την αποκαθήλωση του ιδίου του δημιουργού του, για τον απλούστατο λόγο πως μιλάει για όλα τα ανθρώπινα υπαρξιακά. Ήταν αυτός που τόλμησε να ‘βγάλει τη γλώσσα’ στη γαλλική λογοτεχνία του τότε και τόλμησε κι έγραψε σε γλώσσα καθημερινή με αργκό διαλόγους… Εντάξει αυτό τώρα, μπορεί να φαίνεται mainstream και να μην το καταλαβαίνεις στην ελληνική μετάφραση, όμως το έργο όταν πρωτοκυκλοφόρησε (το 1932 εάν δεν απατώμαι), τάραξε τα νερά της γαλλικής λογοτεχνίας… Το ύφος του Σελίν είναι κάργα κυνικό και ωμό εν μέρει, όμως εμένα μου πήγε πολύ γιατί έτσι κυνικό κι απαράδεκτο είμαι κι εγώ στην προσωπική μου ζωή… Η κριτική που κάνει στην κοινωνία και στην καθημερινότητα είναι ευφάνταστη… από τους γιατρούς μέχρι τους στρατιωτικούς, από τις αιθέριες υπάρξεις του έρωτα μέχρι τις ΄γυναίκες – βεντούζες΄ που δεν λεν να ξεκολλήσουν από πάνω σου, από γριές που έχουν θεό το χρήμα, από τη ματαιότητα του πολέμου μέχρι τη λιποταξία… Ομολογώ πως το πρώτο κομμάτι που αναφερόταν στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο των χαρακωμάτων, μου θύμισε σε πολλά τη «Ζωή εν τάφω» του δικού μας Στρατή Μυριβήλη και θα ήταν πολύ ενδιαφέρον μάθημα συγκριτικής λογοτεχνίας για όσους ενδιαφέρονται… Σαφώς δεν είναι βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, θέλει το χρόνο του, προς το τέλος μου φάνηκε ολίγον τραβηγμένο από τα μαλλιά, οι τελευταίες πενήντα σελίδες με κούρασαν… Πιστεύω πως η μετάφραση της Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου είναι εξαιρετική, αν και δυο μικρά, τόσο δα πραγματάκια μου χτύπησαν κάπως: α) τα γλυκά ‘μπαμπά’, εμείς εδώ στο Ελλάντα, τα λέμε ‘μπαμπάδες’ και β) ο ‘καφές με κρέμα’ και ‘καφές με κρέμα’… φαντάζομαι πως θα είναι μετάφραση του cafe creme, αλλά αν αληθεύει τούτο μιλάμε για τον απλό απλούστατο καφέ με γάλα… Εν πάση περιπτώσει, εάν ξεπεράσετε το γεγονός πως είναι ο Σελίν που έγραψε το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» είναι ένα βιβλίο που σαφώς αξίζει ένα δεκαράκι, παρά τις μικρές κοιλιές που κάνει ενίοτε… Υ.Γ. Άσχετον αλλά σχετικόν... ο Σελίν θεωρείται για τους Γάλλους ό,τι ο Τζέημς Τζόυς για τους Άγγλους ή ο Φώκνερ για τους Αμερικάνους... αυτά......more
Loading...
