Βουτιά στην καρδιά της οικονομικής ηγεμονίας της ναπολιτάνικης μαφίας, επαφή με την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης οικονομικής δραστηριότητας. ΔενΒουτιά στην καρδιά της οικονομικής ηγεμονίας της ναπολιτάνικης μαφίας, επαφή με την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης οικονομικής δραστηριότητας. Δεν υπάρχουν και πολλά να πεις για αυτό το βιβλίο, η μοίρα του συγγραφέα του μιλάει από μόνη της....more
Λόγω πολύ έντονου φόρτου στη δουλειά, θεωρούσα ότι δεν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο που θα απαιτούσε έντονη πνευματική επένδυση, οπότε αντ' αυτού αποφάΛόγω πολύ έντονου φόρτου στη δουλειά, θεωρούσα ότι δεν μπορώ να διαβάσω ένα βιβλίο που θα απαιτούσε έντονη πνευματική επένδυση, οπότε αντ' αυτού αποφάσισα να πιάσω ένα page-turner που δε θες να κοιμηθείς μέχρι να το τελειώσεις και να ανακαλύψεις το δολοφόνο παρότι είσαι ένα όρθιο πτώμα από τις 9μισι το βράδυ. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΙΔΕΑ.
Μου αρέσουν τα τίμια βιβλία. Αυτά που δεν παίρνουν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους (οι συγγραφείς τους δηλαδή) και σου δίνουν αυτό που περιμένεις να πάρεις από αυτά. Εν προκειμένω, μια δυνατή αστυνομική ιστορία με ανατροπές, δράση, κινηματογραφική αφήγηση και αγωνία από την αρχή μέχρι το τέλος. Τα βιβλία που δε σε απογοητεύουν. Και θεωρώ ότι τούτο δω είναι ένα τέτοιο βιβλίο.
Δεν είχα ξαναδιαβάσει Νεσμπο, οπότε το ότι ξεκίνησα με το τελευταίο της σειράς Χάρι Χολε ήταν άλλη μια πολυ αμφισβήτηση ιδέα. Μου άρεσε όμως και θέλω να διαβάσω και άλλα. Κάποιες ενδιάμεσες μικρές ανατροπές ήταν κάπως αναμενόμενες, αλλά δε θεωρώ ότι αυτό είναι στα μείον του βιβλίου. Η γραφή είναι καλή, ο ρυθμος γρήγορος, δε σε αφήνει να το πολυσκεφτείς, απλά σε ρουφά μέχρι την τελική πράξη της αποκάλυψης. Στο τέλος μια φορά κατάφερε να με μπερδέψει κι αυτό για εμένα είναι το πιο σημαντικό!...more
Αμηχανία. Σίγουρα μια πρωτότυπη ιδέα και ένα ασυνήθιστο βιβλίο, διαφορετικό από τα περισσότερα που διαβάζουμε συνήθως. Αλλά μου άρεσε; Πραγματικά δεν Αμηχανία. Σίγουρα μια πρωτότυπη ιδέα και ένα ασυνήθιστο βιβλίο, διαφορετικό από τα περισσότερα που διαβάζουμε συνήθως. Αλλά μου άρεσε; Πραγματικά δεν μπορώ να αποφασίσω, αν και τελικά μάλλον κλίνω προς το "όχι".
Ο εντεκάχρονος γιος του Λίνκολν πεθαίνει και το πνεύμα του βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ ζωής και θανάτου μαζί με τα φαντάσματα άλλων νεκρών που αρνούνται να αποδεχθούν ότι αυτό ήταν, τελείωσε, είναι νεκροί. Όλοι μαζί συνομιλούν, ξεχνούν και θυμούνται, διηγούνται ιστορίες από τον πόλεμο που μαίνεται και τις ζωές τους. Εν τω μεταξύ ο Λίνκολν (ο senior) επισκέπτεται το νεκροταφείο για να δει το γιο του και συνομιλεί με το πτώμα του, ενώ τα πνεύματα επεμβαίνουν για να τον ωθήσουν να πείσει τον μικρό να περάσει στην άλλη πλευρά. Οι ήρωες βυθίζονται στη λύπη, τη νοσταλγία και τις ενοχές.
Είναι ιδιαίτερο βιβλίο, με ιδιαίτερη δομή και διαφορετικό τρόπο γραφής, αλλά πέρα από την ιδέα, που είναι όντως ενδιαφέρουσα, στο μεγαλύτερο μέρος του το βρήκα λίγο υποτονικό και βαρετό. Ενώ είχε 1-2 καλά σημεία με ένταση και δύναμη, κατά βάση ήθελα να τελειώσει για να πιάσω κάτι άλλο.
Κάτι ακόμα που με ξένισε ήταν ότι ο Λίνκολν ως υπαρκτό πρόσωπο κολλούσε και δεν κολλούσε στην ιστορία. Έδινε το πλαίσιο και οι πραγματικές μαρτυρίες που έχουν εισαχθεί στο βιβλίο για τον Λίνκολν και την ιστορία της ασθένειας του γιου του είναι κομμάτι της γενικότερης ιδέας του συγγραφέα, αλλά και πάλι δε μου είναι πλήρως σαφές γιατί ο Λίνκολν και γιατί έτσι. Μπορεί να κάνω και λάθος εδώ.
Κρίμα πάντως γιατί είχα διαβάσει πολύ καλά σχόλια και είχα μεγάλη προσμονή να το διαβάσω....more
Είχε τις καλές του στιγμές αλλά και αρκετά αδιάφορα κομμάτια. Σε γενικές γραμμές το βρήκα καλό, αλλά σε ένα χρόνο από τώρα μάλλον θα έχω ξεχάσει και όΕίχε τις καλές του στιγμές αλλά και αρκετά αδιάφορα κομμάτια. Σε γενικές γραμμές το βρήκα καλό, αλλά σε ένα χρόνο από τώρα μάλλον θα έχω ξεχάσει και ότι το διάβασα....more
Ο Κάφκα ανοίγει τον ψυχισμό του στον πατέρα του, τον άνθρωπο που άσκησε την πιο βαθιά επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Νομίζω ότι όλοι Ο Κάφκα ανοίγει τον ψυχισμό του στον πατέρα του, τον άνθρωπο που άσκησε την πιο βαθιά επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του. Νομίζω ότι όλοι όσοι αγαπούν τον Κάφκα πρέπει να διαβάσουν τη συγκεκριμένη επιστολή, γιατι είναι πολύ διαφωτιστική για πολλές από τις πτυχές του χαρακτήρα του και δίνει μια εικόνα για τον άνθρωπο που έγραψε τη Δίκη και τη Μεταμόρφωση, επιτρέπει στον αναγνώστη να μπει για λίγο στο μυαλό του και να δει με τα μάτια του, μέσα από το δικό του φακό, τα πράγματα και τους ανθρώπους, να κατανοήσει λίγο περισσότερο αυτήν την τόσο ιδιαίτερη προσωπικότητα και το από πού άντλησε τα θέματα του (νομίζω δε κυρίως τη Μεταμόρφωση, αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμα) και τον τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίστηκε.
Η σχέση πατέρα και γιου, πολύπλοκη από μόνη της, για τον Κάφκα ήταν εξόχως καθοριστική, μια και τα συναισθήματα που προκάλεσε η αλληλεπίδραση με τον πατέρα του άφησε πολύ πιο βαθιά εντύπωση στον εύθραυστο ψυχισμό του από ότι ενδεχομένως σε άλλους ανθρώπους και καθόρισε τις επιλογές του και τον τρόπο σκέψης του σε όλα τα επίπεδα. Ανταγωνισμός, αποτυχία, ενοχή και φόβος.
Και επειδή ήταν νομικός, στο τέλος της επιστολής έρχεται και ο αντίλογος, η απάντηση του πατέρα μέσα από το ίδιο το χέρι του γιου, η αντιστροφή των επιχειρημάτων και η αποκατάσταση της ισορροπίας μέσω της θέασης της αντίθετης πλευράς - για λίγο ο Κάφκα μπαίνει στη θέση του λήπτη της επιστολής και απαντά στη θέση του, εκμηδενίζοντας το περιεχόμενό της και προσπαθώντας να πάρει και να δώσει μέσα από αυτήν μια τελική κάθαρση, να βάλει μια τελεία και παύλα.
Η αποκάλυψη του 2018 ήρθε με τον Καλόγερο από έναν συγγραφέα που δεν είχα ξανακούσει. Μυστήριο, αγωνία, δολοπλοκίες, θρησκευτικός φανατισμός, πνεύματαΗ αποκάλυψη του 2018 ήρθε με τον Καλόγερο από έναν συγγραφέα που δεν είχα ξανακούσει. Μυστήριο, αγωνία, δολοπλοκίες, θρησκευτικός φανατισμός, πνεύματα, αισθησιασμός και υποβλητική ατμόσφαιρα. Απολαυστική λογοτεχνία από τον 18ο αιώνα σε ένα φανταστικό γοτθικό μυθιστόρημα.
In orbis literae we trust και δεν απογοητευόμαστε....more
Ούτε που ξέρω γιατί δεν άκουσα το ένστικτο μου που στις πρώτες 30 σελίδες μου είπε να το αφήσω. Το βρήκα αρκετά βαρετό και αδιάφορο - και ως θέμα και Ούτε που ξέρω γιατί δεν άκουσα το ένστικτο μου που στις πρώτες 30 σελίδες μου είπε να το αφήσω. Το βρήκα αρκετά βαρετό και αδιάφορο - και ως θέμα και ως γραφή....more
Ας μιλήσουμε λίγο για προλόγους. Όταν ο πρόλογος ενός βιβλίου, γραμμένος μάλιστα από έναν αναγνωρίσιμο συγγραφέα όπως ο Terry Pratchet, υπόσχεται ότι Ας μιλήσουμε λίγο για προλόγους. Όταν ο πρόλογος ενός βιβλίου, γραμμένος μάλιστα από έναν αναγνωρίσιμο συγγραφέα όπως ο Terry Pratchet, υπόσχεται ότι το βιβλίο που προλογίζει είναι το συναρπαστικότερο βιβλίο των τελευταίων 500.000 ετών , ο πήχυς μοιραία ανεβαίνει. Και κάπως έτσι απογοητεύεσαι όταν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που περιμένεις, όταν είναι απλώς χαριτωμένο σε κάποια σημεία (όχι παντού) αλλά οπωσδήποτε όχι διασκεδαστικό. Τουλάχιστον εγώ δε διασκέδασα - μπορεί το πρόβλημα να είναι δικό μου.
Ας μην είμαστε υπερβολικοί, βέβαια. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1960 και μπορώ να πω ότι δε στερείται τελείως χιούμορ - ίσως να είναι το χιούμορ της εποχής του και για αυτό δεν το πιάνω πάντα, μια και δεν είναι καθόλου του γούστου μου, αλλά πάντως υπάρχει. Ίσως είναι κάπως άδικο που περίμενα ότι θα με κάνει να γελάσω με σπινθηροβόλα αστεία που βασίζονται στον αναχρονισμό και εύστροφα λογοπαίγνια. Είχε πολλά τέτοια, αλλά μου φάνηκαν αδέξια στην καλύτερη περίπτωση, κακά στη χειρότερη.
Σε γενικές γραμμές, ο αφηγητής μας διηγείται την πορεία της οικογένειάς του που ταυτόχρονα αποτελεί την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους κατά την Πλειστόκαινο εποχή με τελικό σταθμό τον homo sapiens. Όπως προείπα, είναι χαριτωμένο. Επίσης, στηρίζεται σε μια πρωτότυπη ιδέα (και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα 2 αστεράκια γίνονται 3). Αν ήταν και η εκτέλεση πιο εμπνευσμένη, το αποτέλεσμα θα ήταν οπωσδήποτε πολύ πιο απολαυστικό. Ως έχει, το πιο ενδιαφέρον σημείο του βιβλίου δυστυχώς είναι το ... επίμετρο....more
Ανά σημεία σπιρτόζικο, με χιούμορ και εξυπνάδα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο που θα έχανε κανείς αν δεν το διαβάσει. Ήταν ok και ειδικά για το μέγεθός του.Ανά σημεία σπιρτόζικο, με χιούμορ και εξυπνάδα, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο που θα έχανε κανείς αν δεν το διαβάσει. Ήταν ok και ειδικά για το μέγεθός του.
2,5 αστεράκια, το μισό υπέρ του για την εξαιρετικά επιτυχημένη παρομοίωση "αυτά τα ποντίκια με φτερά που άλλοι αποκαλούν περιστέρια". Kudos there, σιχαμένα πλάσματα....more
Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Μοντιανό που διαβάζω και αν δεν ήταν ένας φίλος που επέμεινε σθεναρά να μου το δώσει, μετα την πρώτη μου εμπειρία (μεΑυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Μοντιανό που διαβάζω και αν δεν ήταν ένας φίλος που επέμεινε σθεναρά να μου το δώσει, μετα την πρώτη μου εμπειρία (με το Στο café της χαμένης νιότης που δε μου άρεσε καθόλου μα καθόλου), δε σκοπευα να ασχοληθώ ξανά με τον συγκεκριμένο συγγραφέα, θεωρώντας ότι δε μου ταιριάζει το στιλ του. Θα ήταν όμως λάθος, οφείλω τώρα να ομολογήσω, γιατί θα είχα χάσει ένα πολύ καλό βιβλίο.
Ο Ζαν Νταραγκάν, στο βασιλεμα της ζωής του, δέχεται ένα απρόσμενο τηλεφώνημα που του θυμίζει μια παλιά ιστορία που έχει θάψει κάπου στο βάθος της μνήμης του. Σιγα-σιγα, σκαλίζοντας τη μνήμη και την ψυχή του, ξεκινά την επώδυνη ανασκόπηση της ζωής του, επιστρέφοντας στα αρχικά της στάδια. Η μνήμη του, ηθελημένα ξεθωριασμένη, ανασυνθέτει τώρα σταδιακά όλες εκείνες τις εικόνες, τις λέξεις και τους ήχους, τα σύμβολα της παιδικής του αθωότητας και της απότομης ενηλικίωσης που φέρνει η παγερή αίσθηση της μοναξιάς.
Ο Μοντιανό σε αυτό το βιβλίο έχει μια υπέροχη πένα, απλή και μελωδική, με την οποία δημιουργεί έναν πίνακα στον οποίο τα χρώματα αποκαλύπτονται αργά μέχρι να ολοκληρωθεί η εικόνα, συνθέτει ένα κονσέρτο που κάθε όργανο μπαίνει με τη σειρά, μέχρι το τελικό βίαιο κρεσέντο.
Όλοι έχουμε τις κακές μας στιγμές, ίσως στην πρώτη μου γνωριμία με τον συγγραφέα τον πέτυχα σε μια τέτοια. Χαίρομαι όμως που διάβασα και κάτι άλλο, γιατί η απορία μου "τι πίνουν και δε μας δίνουν εκεί στην Ακαδημία" είναι πολύ λιγότερο έντονη τώρα (αν και λόγω κάποιων άλλων βραβεύσεων παραμένει)....more
Οπωσδήποτε καθόλου του στιλ μου. Για μένα αστυνομικό σημαίνει: πτώμα -> συλλογή στοιχείων -> εντοπισμός δολοφόνου. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου δεν αΟπωσδήποτε καθόλου του στιλ μου. Για μένα αστυνομικό σημαίνει: πτώμα -> συλλογή στοιχείων -> εντοπισμός δολοφόνου. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου δεν ακολουθούν καθόλου αυτό το κλασικό μοτίβο και παρότι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, προσωπικά βαρέθηκα και δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τη λύση των υποθέσεων. Τουλάχιστον είναι μικρό....more
Ο ίδιος ο Κινγκ όταν έγραψε αυτό το βιβλίο τρόμαξε, λέει, με τον εαυτό του. Θα σκέφτηκε "κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την πάρτη μου". Good thinking, Ο ίδιος ο Κινγκ όταν έγραψε αυτό το βιβλίο τρόμαξε, λέει, με τον εαυτό του. Θα σκέφτηκε "κάτι δεν πάει καθόλου καλά με την πάρτη μου". Good thinking, Mr. King. Όντως, κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, κάποιοι πάνε για ψυχοθεραπεία και κάποιοι γράφουν τέτοια βιβλία. Ευτυχώς για μας ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία....more
Some books you read for what they have to give you and some books you read due to the circumstances under which they were written.
This is a story by ASome books you read for what they have to give you and some books you read due to the circumstances under which they were written.
This is a story by Aphra Behn, a woman who lived and wrote during the Restoration in England. Behn was one of the first women to write in order to make ends meet, something not very common in the 17th century. In the early 20th century she was made more popular when Virginia Woolf stated that "all women together ought to let flowers fall upon the tomb of Aphra Behn, for it was she who earned them the right to speak their minds". And when I researched a little more, I was very impressed to discover that Aphra Behn was not only a writer of theatrical plays and prose but also a spy sent by the King George II in Antwerp and a very politically energetic woman. So I read Oroonoko mainly because I was intrigued by the life and personality of the writer and much less because I was interested in the story itself. And partly I was right, because it is difficult to be particularly impressed by Oroonoko in 2018.
The plot is quite simple: an African prince falls in love with a fair lady, Imoinda, but his cruel grandfather, also charmed by Imoinda's beauty, takes her away from him and finally sells her as a slave. Oroonoko is also sold as a slave and departs for Surinam where he is reunited with Imoinda but faces the ugly truth: the white people are not so keen on keeping their promise to him and grant him and the woman he loves their liberty.
Behn gives us a rather gloom picture of slavery in the 17th century. Although she was ahead of her time, it is obvious that she did not think of slavery as cruel and absurd. She rather believed that slavery was necessary for progress and justified when in time of war. She adopts a more critical view towards slavery as a result of trade but still this is deemed acceptable. In fact, Oroonoko himself, when negotiating the terms of his release, he offers to provide a large number of slaves to take his place once he regains his freedom.
Another aspect of this book is the depiction of native American people in the 17th century. Behn describes them under a rather romantic spectrum as uncivilized but also honourable people who know not how to harm or deceive unless they have made contact with European influence. The tale of the noble savage, very popular throughout the global human literature, is intensely presented in Oroonoko.
All in all, my world was not shocked having read Oroonoko. But I am happy to have read a book by this remarkable woman and would most probably read another....more
Βιρτζίνια Γουλφ δεν είχα διαβάσει και μάλλον δε θα διάβαζα ποτέ εάν δεν μου είχαν κάνει δώρο αυτό το βιβλίο. Με τρόμαζε ο τρόπος γραφής της από αυτά πΒιρτζίνια Γουλφ δεν είχα διαβάσει και μάλλον δε θα διάβαζα ποτέ εάν δεν μου είχαν κάνει δώρο αυτό το βιβλίο. Με τρόμαζε ο τρόπος γραφής της από αυτά που είχα ακούσει και φοβόμουν ότι μπορεί να με κουράσει περισσότερο από την απόλαυση που θα εισέπραττα - αυτό εξακολουθεί να με φοβίζει και είναι πιθανό όντως να μη διαβάσω κάποιο από τα μυθιστορήματά της. Το έφερε όμως η τύχη να πέσει το συγκεκριμένο βιβλίο στα χέρια μου και ομολογώ ότι χαίρομαι πολύ για αυτό (και ευχαριστώ τη φίλη που σκέφτηκε ότι είναι καλό δώρο - είναι όντως).
Δεν πρόκειται για μυθιστόρημα αλλά για ένα κείμενο που βασίζεται σε δύο ομιλίες της Γουλφ με θέμα "Γυναίκες και πεζογραφία". Ξεκινώντας από τις σκόρπιες σκέψεις της, των οποίων το νήμα ακολουθεί, σκιαγραφεί τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες ήταν (το 1928) τόσο πίσω στην πεζογραφία, κάνει μια ιστορική αναδρομή για τη θέση της γυναίκας και τη σχέση της με το γράψιμο από την ελισσαβετιανη περίοδο μέχρι τον εικοστό αιώνα, εντοπίζει πότε και γιατί άρχισε να αλλάζει το σκηνικό στη λογοτεχνία με τη συγγραφή περισσότερων βιβλίων από γυναίκες συγγραφείς και στο τέλος δίνει το έναυσμα στο κοινό της (που αποτελούνταν μόνο από γυναίκες) να ασχοληθούν περισσότερο με την πεζογραφία και το γράψιμο, εκμεταλλευόμενες όλα τα προνόμια που έχουν κατακτήσει.
Διαύγεια σκέψης, προοδευτικό πνεύμα, καθαρότητα και πάθος στο λόγο. Είναι σχεδόν αποθαρρυντικό να συνειδητοποιεί κανείς πως μια γυναίκα σχεδόν έναν αιώνα πριν σκεφτόταν πολύ πιο καθαρά και συγκροτημένα για το φύλο από την πλειοψηφία των σύγχρονων γυναικών. Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ σημαντικό να υπάρχουν αυτά τα βιβλία και να τα διαβάζουμε, να τα διαβάζουμε όσο περισσότερο μπορούμε....more
Κάνοντας μια μικρή εισαγωγή, το "το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν" είναι ένα χιουμοριστικό αστυνομικό [παύλα] περιπέτεια ή τουλάχιστονΚάνοντας μια μικρή εισαγωγή, το "το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν" είναι ένα χιουμοριστικό αστυνομικό [παύλα] περιπέτεια ή τουλάχιστον αυτή ήταν η φιλοδοξία του συγγραφέα του. Ένα χαμένο κορμί [παύλα] αντιδραστικός γόνος πλούσιας οικογένειας που περιφρονεί τα προνόμια της θέσης και της τάξης του και περνά τη ζωή του πίνοντας, καπνίζοντας χασίς και ξοδεύοντας το μερίδιό του στην οικογενειακή επιχείρηση στις πόρνες, αναγκάζεται να εμπλακεί σε μια περίεργη υπόθεση όταν εξαφανίζεται ο αδερφός του, ο οποίος επίσης τυχαίνει ναι είναι και η βασική πηγή των εσόδων του.
Το ξεκίνησα με σχετικό ενθουσιασμό και χαμογελώντας σε διάφορα σημεία που βρήκα ότι είχαν χιούμορ. Η πλοκή επίσης μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Δυστυχώς, όσο προχωρούσα δεν επαληθεύονταν οι αρχικές προσδοκίες που μου δημιούργησε, καθώς έκανε κοιλιά σε διάφορα σημεία και στο τέλος, όπου υποτίθεται ότι κορυφώνεται η αγωνία, το χιούμορ έγινε υπερβολικά επιτηδευμένο για τα γούστα μου και έδωσε έναν έντονα εξυπνακίστικο τόνο στο βιβλίο (τον είχε κι από πριν, αλλά μέχρι ένα σημείο ήταν κάπου χαριτωμένο). Προσπάθησε να το κάνει λίγο κινηματογραφικού τύπου παρωδία, αλλά δεν πέτυχε πάρα πολύ. Επίσης, η τελική αποκάλυψη του μυστηρίου, να μην κάνω σποιλερς αλλά δε μου άρεσε, τη βρήκα χλιαρή, τετριμμένη και λίγο βιαστική στο τελείωμα.
Σε γενικές γραμμές, ήταν οκ αλλά δεν το διασκέδασα όσο περίμενα. 2,5/5....more
Παίρνεις ένα βιβλίο που έχεις ακούσει από κάπου κάπως κάποτε ότι είναι πολύ καλό, ότι είναι αντιπολεμικό, ότι μεγάλη μερίδα των αναγνωστών το θεωρεί αΠαίρνεις ένα βιβλίο που έχεις ακούσει από κάπου κάπως κάποτε ότι είναι πολύ καλό, ότι είναι αντιπολεμικό, ότι μεγάλη μερίδα των αναγνωστών το θεωρεί αριστούργημα, αλλά δεν έχεις προετοιμαστεί για αυτή τη βόμβα πνευματωδους χιούμορ, ωμής σάτιρας, ιδιοφυούς απεικόνισης της τρέλας, του παραλογισμού, της φρίκης. Το αρχίζεις σιγά σιγά και σκας ένα χαμόγελο εδώ, ένα νευρικό γέλιο εκεί, γιατί έχει χιούμορ, δεν μπορείς να το αρνηθείς, σε κάνει να γελάς, αλλά ξέρεις ότι κάτι δεν πάει καλά γιατί ταυτόχρονα θέλεις και να κλάψεις. Ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό όσο προχωράς παρακάτω και σφίγγει όλο και περισσότερο και συνεχίζεις να γελάς αλλά ταυτόχρονα θέλεις όλο και περισσότερο να γείρεις κάπου για να κλάψεις με λυγμούς γιατί ναι, είναι σουρεαλιστικό, είναι παράλογο, είναι αστείο, αλλά είναι και τόσο αληθινό.
Η ιστορία είναι κάπως χαλαρή. Σε μια σμηναρχία της αμερικανικής αεροπορίας στο νησί Πιενόζα της Ιταλίας το 1944, παρακολουθούμε την ιστορία των Αμερικανών στρατιωτών και κυρίως του Γιοσάριαν, του βομβαρδιστή που είναι πεπεισμένος ότι όλοι προσπαθούν να τον δολοφονήσουν και εκείνος παλεύει να σώσει τη ζωή του. Γύρω του φιλόδοξοι αξιωματικοί ρισκάρουν άσκοπα τη ζωή των κατωτέρων τους, η μαύρη αγορά ανθεί, ο παραλογισμός της στρατιωτικής λογικής και του πολέμου επικρατεί, ο ιδεαλισμός κάποιων λίγων συντρίβεται βάναυσα.
Ο Heller περιγράφει τις ζωές και το θάνατο κάποιων από τα μέλη του σμήνους, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους με βάση τη δική του εμπειρία από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και με τρόπο τόσο άμεσο και γλαφυρό που ο αναγνώστης σίγουρα βλέπει στον καθρέφτη κάποιες από τις δικές του σκέψεις (κι αν ακόμα δεν έχει δει ποτέ του πόλεμο). Καταφέρνει να αποδίδει με κωμικό τρόπο αλλά και σεβασμό τις πιο τραγικές σκηνές και να ξεγυμνώνει με αυτόν τον τρόπο το συναίσθημα του αναγνώστη χωρίς να το εκβιάζει.
Είναι ένα αριστούργημα το catch-22, οπωσδήποτε. Σατιρικό, εξοργιστικο, ευαίσθητο, αστείο, τραγικό. Έχει τα πάντα και ταυτόχρονα είναι τόσο δεμένο και τόσο συνεκτικό που δε βαριέσαι ούτε δευτερόλεπτο. Εχθές διάβασα 300 σελίδες (το μισό) και εύχομαι να είχα αφήσει λίγο ακόμα για σήμερα. Θα το ξαναδιαβάσω όμως, σίγουρα. Είναι από τα λίγο βιβλία που το λέω αυτό με βεβαιότητα και θα το ξαναδιαβάσω.
PS: Είμαι σίγουρη ότι αυτό το βιβλίο το είχε διαβάσει ο σεναριογράφος της 4ης σεζόν του Blackadder....more
Σε μια από τις ιεραποστολικές του περιπλανήσεις, ο άγιος Μαέλ καταλήγει στο βόρειο Ατλαντικό όπου από λάθος βαπτίζει Χριστιανούς μια φυλή πιγκουί3,5/5
Σε μια από τις ιεραποστολικές του περιπλανήσεις, ο άγιος Μαέλ καταλήγει στο βόρειο Ατλαντικό όπου από λάθος βαπτίζει Χριστιανούς μια φυλή πιγκουίνων. Τα πουλιά αυτά, που εισέρχονται με αυτόν τον τρόπο στην εκκλησία του θεού, δημιουργούν σύγχυση στον αιώνιο πατέρα και τους σοφούς αυλικούς του στον παράδεισο. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Τα πουλιά δεν ειναι δυνατόν να βαπτίζονται γιατί δεν έχουν αθάνατη ψυχή. Αυτοί οι πιγκουίνοι όμως βαπτίστηκαν, άρα έγιναν μέλη της εκκλησίας. Και τι θα γίνει όταν θα πεθάνουν; Η λύση, μετά από μακρές διαπραγματεύσεις και έντονες αντιπαραθέσεις, βρίσκεται: οι πιγκουίνοι πρέπει να γίνουν άνθρωποι. Κι έτσι γίνεται, ενώ το νησί τους μεταφέρεται κοντά στις ακτές της Βρετάνης, όπου και αναπτύσσεται σιγά σιγά ο πολιτισμός και η ιστορία του λαού των Πιγκουίνων.
Οι Πιγκουίνοι περνούν από όλα τα στάδια μιας κοινωνίας: πρωτόγονες κοινότητες, θρησκευτικός φανατισμός, μεσαίωνας, αναγέννηση, σύγχρονη εποχή και εκδημοκρατισμός, βιομηχανοποίηση και καπιταλιστική ανάπτυξη, σοσιαλιστική επανάσταση και ούτω καθεξής.
Ο Ανατόλ Φρανς έγραψε μια πολύ χαριτωμένη σάτιρα της ανθρώπινης ιστορίας (και πιο συγκεκριμένα της ιστορίας του δυτικού ανθρώπου) με πολύ εμφανείς αναλογίες και απλή σημειωτική. Η γραφή του είναι πολύ καλή και η ιστορία, παρότι από ένα σημείο και μετά ενδέχεται να κουράζει λίγο, δεδομένου ότι είναι κάπως αναμενόμενη, είναι ενδιαφέρουσα και ρέει εύκολα. Διακωμωδούνται σχεδόν όλοι οι αρχαίοι και σύγχρονοι θεσμοί (εκκλησία, κυβερνητική εξουσία, δικαιοδοτικό σύστημα, κλπ.) με χιούμορ και διορατικότητα και η Πιγκουινία, αυτό το ασυνήθιστο νησί, καθρεφτίζει σίγουρα κάτι από καθέναν από εμάς....more
Για τη δολοφονία της κυρίας Αργκάυλ δεν υπήρξε κανένα μυστήριο. Ο θετός της γιος Τζακ συνελήφθη αφού έγινε γνωστό ότι της ζήτησε χρήματα που δεν του έΓια τη δολοφονία της κυρίας Αργκάυλ δεν υπήρξε κανένα μυστήριο. Ο θετός της γιος Τζακ συνελήφθη αφού έγινε γνωστό ότι της ζήτησε χρήματα που δεν του έδωσε και στη συνέχεια την απείλησε. Τα χρήματα που της είχε πάρει βρέθηκαν επάνω του και κανείς δεν ξαφνιάστηκε μια και ο νεαρός Τζακ ήταν, κατά κοινή ομολογία, "κακός σπόρος". Όλα όμως ανατρέπονται όταν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία και αφού ο Τζακ έχει πεθάνει εμφανίζεται ένα ακλόνητο άλλοθι για τον συλληφθέντα. Τότε η αλήθεια, που τόσο βολικά έχει θαφτεί για όλους, πρέπει να έρθει ξανά στην επιφάνεια. Η οικογένεια βυθίζεται στην καχυποψία και την δυστυχια, μια και κανεις δεν μπορεί να είναι απόλυτα σίγουρος για τον άλλον. Οι σχέσεις διαρρηγνυονται και η αθωότητα δοκιμάζεται.
Όπως πάντα, με μια Αγκαθα Κρίστι κάνεις τις καλύτερες διακοπές. Μυστήριο, αγωνία, λεπτή ψυχογραφία και συνεχείς εικασίες που ανατρέπονται. Αγαπάμε θεία Άγκαθα (και) το καλοκαίρι!...more
Αυτο το βιβλίο φαίνεται να αποτελεί τον ορισμο της βαρεμάρας. Όχι τόσο για τον αναγνώστη όσο για τον ίδιο το συγγραφέα. Δεν έχω ξαναδιαβασει μακΓιουανΑυτο το βιβλίο φαίνεται να αποτελεί τον ορισμο της βαρεμάρας. Όχι τόσο για τον αναγνώστη όσο για τον ίδιο το συγγραφέα. Δεν έχω ξαναδιαβασει μακΓιουαν, αλλα μου φανηκε κάπως ανευρο, σαν ο ιδιος ο συγγραφέας να βαρεθηκε το βιβλίο του, να μην εδωσε ό,τι μπορούσε να δώσει για την ιστορία και τους χαρακτηρες του. Κι αυτο βγαίνει προς τα εξω. Έντονα. Οχι οτι δεν το διαβασα με ευκολία ή οτι δεν είχε ενδιαφέρον ανα σημεία, αλλά δεν ήταν και κατι που θα θυμαμαι για καιρό. Σε γενικές γραμμές, όπως μαρτυρά και η βαθμολογία που το έδωσα, ηταν απλώς οκ. Ελπίζω τα άλλα δικά του να είναι πιο αξιόλογα αναγνώσματα γιατί σκοπεύω να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του. Με την ελπίδα να βρω αυτό το "σπιρτόζικο" πνεύμα για το οποίο έχω ακούσει και, είναι δυνατόν, μια πιο ενδιαφέρουσα ιστορία....more
Sorry, that person's shelf is private.
Zaphirenia
>
Books:
brace2018
(63)
Loading...
