رازهای سرزمین من، از چهارده بخش تشکیل شده، کتاب با کینه‌ی ازلی شروع میشه، داستانی که تا نیمه‌ی کتاب ظاهراً مثل یه داستان کوتاه و بی‌ربطه اما کم‌کم همهرازهای سرزمین من، از چهارده بخش تشکیل شده، کتاب با کینه‌ی ازلی شروع میشه، داستانی که تا نیمه‌ی کتاب ظاهراً مثل یه داستان کوتاه و بی‌ربطه اما کم‌کم همهی این قسمتها شبیه قطعههای پازل کنار هم قرار میگیرن و کتاب رو تشکیل میدن.
بعد از کینه‌ی ازلی وارد داستان اصلی میشیم، محور اصلی کتاب تقابل یک به چهارده به علاوه یک یکه؛ یک سروان آمریکایی کشته میشه (چجوری و توسط کی؟) و برای ریخته شدن خونِ سروان، چهارده نفر اعدام میشن و یکی حبس ابد میگیره، حبس ابد میگیره و میشه حسین میرزای قصهگوی کتاب. و همهی آدمایی که تو کتاب هستن، به طرز عجیب و قشنگی، یه جوری مستقیم یا غیرمستقیم به این اتفاق، ارتباط پیدا میکنن. حسین تنظیفی
حسین میرزا یا همون حسین تنظیفی هیجده تا بیست سال از عمرش رو توی زندان سپری کرده، هفتصد و پنجاه صفحه از کتاب از قول حسین میرزاست، حسین میرزا سال ۱۳۱۴، تبریز تو یک خانواده فقیر متولد میشه و تشابه براهنی و تنظیفی که نمیتونه اتفاقی باشه باعث میشد نویسنده این اطمینان رو بهم بده که خیلی از فضاهایی که به واسطهی حسین میرزا توصیف شده رو زندگی کرده شخصیتها
رازهای سرزمین من یکی از پرشخصیتترین رمانهای فارسیه و چیزی که کتاب رو متمایز میکنه روایت داستان از نگاه شخصیتهای مختلفه، قلمِ براهنی تبدیل به همسایهی تیمسار شادان، مترجم، بیلتمور، سرهنگ جزایری، حسین میرزا، ماهی و هوشنگ میشه و کنار اینا، گرازش، بازجویی و نامه هم داریم، نقطهی قوت کتاب اینه که وقتی کتاب رو از نگاه یه شخصیت میخوندم، میتونستم کاملا همراه و عاشق شخصیتی بشم که قبلتر، منفور بود، کنار این دوگانگی قشنگ حجم اطلاعات خواننده گاهی بیشتر از راوی کتابه و باید وقتی وارد کالبد راوی میشه اطلاعات قبلی رو فراموش کنه. سانسور
این دومین کتابی بود که براهنی خوندم، کتاب اول روزگار دوزخی من بود و خوندن همین دو تا کتاب کافی بود که بفهمم براهنی قدرت زیادی برای ترسیم تصاویر اروتیک و نامتعارف داره. وقتی روزگار دوزخی آقای ایاز رو خوندم، خیلی عجیب نبود چون کتاب سانسور نشده بود اما اینجا من با یک کتاب که سال ۱۳۸۷ توسط انتشارات نگاه چاپ شده بود مواجه بودم و برام عجیب بود که چجوری مسائلی که حتی هنوز تو یک جامعه مدرن تابو محسوب میشن رو براهنی خیلی سال پیش نوشته، از سد سانسور رد شده و هنوز هم چاپ میشه، اما وقتی کتاب از نیمه گذشت به این نتیجه رسیدم احتمالا نارضایتی و فساد خانوادههای درباری، و نشون دادن آدمهای انقلابیِ خوب و فداکار باعث میشه سانسورچی یکم از موضع سانسور کردنش بگذره و خیلی سخت گیری نکنه (توضیح اضافه: اولین چاپ کتاب، تقریباً سیصد صفحه سانسور میشه اما نسخهی امروز و نسخه سانسور شدهای اول تو دهه شصت، دیگه فرقی نداشتن با هم) نزاعه للشوی
از سورهی معارج میترسم و فقط به خاطر نزاعه للشوی، همین آیهی دو کلمهای که براهنی میدونه چجوری بکار ببره که حتی وقتی اعماق بیاعتقادی به همه چی رو زندگی میکنی، از همون منشأ بیاعتقادیت بتوسونتت.
شهرت و اعتبار برای کسی که به ناحق بدان دست یافته‌است، آرامش روحی به همراه ندارد تنها در انسانی که ارزش آن را داشته باشد، بارقه‌های همیشگی برانگیختگی و شهرت و اعتبار برای کسی که به ناحق بدان دست یافته‌است، آرامش روحی به همراه ندارد تنها در انسانی که ارزش آن را داشته باشد، بارقه‌های همیشگی برانگیختگی و هیجان ایجاد میکند.
کتاب تو یه اتاق کثیفِ نقاشمون، آقای دوخولوف، شروع میشه. شخصیت محبوب اولِ کتاب، منفور میانهی کتاب و خنثی در آخر کتاب، تو اتاق کثیفِ اجارهای کوچیکش، نقاشیهای قشنگ خلق میکنه و امید داره یه روز نقاش بزرگی بشه... ویژگی اصلی کتاب، روون بودنشه، برعکسِ بیشتر نویسندههای روسی که اگه یه لحظه حواست به شخصیتها نباشه حتماً گمشون میکنی، و گاهاً تعدادشون اونقدر زیاده که بدون نوشتن، دنبال کردن روند داستان ممکن نیست،اینجا داستان خیلی روونه و آدم خیلی سریع با داستان ارتباط برقرار میکنه. گوگول همون حسی رو برای من ایجاد کرد که دو سال پیش وقتی اولین بار ساعدی خونده بودم، احساس کرده بودم هر دو بیپرده و روون حرف میزنن، و اینقدر خواننده رو همراه خودشون میکنن که وقتی کتاب تموم میشه حس غمانگیز و پوچِ یک پایانِ زندگی که تو کتاب لمس کرده بودیم رو تجربه می‌کنیم......more
ارزش پول را ما تعیین می‌کنیم ، پول قمار هرچقدر زیاد باشد نمی‌تواند ارزشمند باشد چرا که مشت مشت به‌دست آمده و مشت مشت از دست میرود. به عنوان اولین تجربمارزش پول را ما تعیین می‌کنیم ، پول قمار هرچقدر زیاد باشد نمی‌تواند ارزشمند باشد چرا که مشت مشت به‌دست آمده و مشت مشت از دست میرود. به عنوان اولین تجربم از داستایوفسکی خیلی دوستش داشتم و هیجانانگیزتر از انتظارم بود و البته ترجمه سروش حبیبی و صدای آرمان سلطان زاده ترکیب فوقالعادهای برای یک کتابِ خوب بود...more
Loading...
