اونقدرا ازش لذت نبردم و اون قدری که داستانش تو سیلماریلیون برام غم‌انگیز و درد‌آور بود، اینجا نبود. پیوست آخر کتاب هم که سفر تور به گوندولین باشه هم عماونقدرا ازش لذت نبردم و اون قدری که داستانش تو سیلماریلیون برام غم‌انگیز و درد‌آور بود، اینجا نبود. پیوست آخر کتاب هم که سفر تور به گوندولین باشه هم عملا توضیح جغرافیای بخشی از سرزمین میانست با جزئیات. و وقتی میگم با جزئیات منظورم اینه که تا نوع سایز و سنگ کف رودخونه رو هم عنوان کرده :)
*پ.ن.: اگه انگلیسی میخونین، با صدای کریستوفر لی گوشش بدین که زیباست. ...more
"The house was demolished after we moved out. I would not go and see it standing empty, and refused to witness the demolition. There was too much of m "The house was demolished after we moved out. I would not go and see it standing empty, and refused to witness the demolition. There was too much of my life bound up in those bricks and tiles, those drainpipes and walls."
چندان حوصله ریویو نوشتن ندارم و چندان هم چیزی ندارم برای گفتن. دلیل اول که نگفته هم مشخصه. و دلیل دوم هم این که حین خوندن این کتاب یه وقفه طولانی... خیلی خیلی طولانی رخ داد که مانع از اون شد که بتونم کتابو تمام و کمال حس کنم و لذت ببرم. بخاطر همین نمرهای بهش نمیدم. احتمالا بعدا برگردم به این کتاب و دوباره بخونمش. وقتی دلم خیلی بیشتر از الان برای خونمون تنگ شده. و یا وقتی که خاطره درخت انار کنار پنجره اتاقم، با اون جوونههای قرمزش تو فصل بهار، شروع کنه به محو شدن.
این هم بماند به یادگار، برای روزهای تلخی که داریم پشت سر میذاریم. 18 مهر 1402...more
این جلد اون انسجام جلد قبلو نداشت و چهارتا داستان کوتاه جدا از هم بود. چپتر اخر که کاملا مختص مرگ بود و خود مورفیوس حضوری نداشت. گرچه از این بابت اصلااین جلد اون انسجام جلد قبلو نداشت و چهارتا داستان کوتاه جدا از هم بود. چپتر اخر که کاملا مختص مرگ بود و خود مورفیوس حضوری نداشت. گرچه از این بابت اصلا شکایتی ندارم :) با این حال همچنان روایتش شدیدا جذاب بود. مخصوصا چپتر رویای نیمه شب تابستان.
پ.ن.: اکت اول کتاب صوتی تا پایان این جلد رو پوشش میداد و شدیدا خوب بود. البته کتاب صوتی که نه، گرافیک آدیو بود. صدای کاراکترا و موسیقی که گهگاهی پخش می‌شد حین اجرا صحنهها واقعا خوب بود. شدیدا توصیه میشه همراه خوندن کمیک گوش داده بشه....more
شخصا مخاطب رمان‌های خون‌آشامی نیستم، اما این یکی رو به خاطر روی گل مارتین و تک جلدی بودنش خوندم. به عنوان یه تک جلدی واقعا چیز خوبی بود. اما باید بگم شخصا مخاطب رمان‌های خون‌آشامی نیستم، اما این یکی رو به خاطر روی گل مارتین و تک جلدی بودنش خوندم. به عنوان یه تک جلدی واقعا چیز خوبی بود. اما باید بگم که به نظرم اصلا نمیشه این کتابو تو ژانر وحشت تعریف کرد. شاید چون بگن اِلِمان "خونآشام" تو داستان وجود داره، پس داستان وحشته. ولی به نظرم نویسنده چندان تلاشی برای القای حس وهم و ترس به مخاطب نداره. خود خونآشامها هم بیشتر وسیلهای هستن برای تمثیل قضیه بردهداری و پایینتر دونستن سیاهپوستا تو شرایط زمانی داستان.
اما با وجود این، داستان خالی از نقص هم نبود. ویلین داستان میتونست خیلی بهتر باشه و حتی می‌شد جنبههای خیلی جذابتری از تاریخ روابط انسانها و خونآشامها ارائه کنه. ناسلامتی یارو عمرش یه هزاره رو رد میکنه. مشکل دیگهای هم که داشتم با پایان داستان بود. نه خود پایانش، بلکه نحوه پیشبردش. انگار بی حس و حال بود و به قولی Anticlimactic بود. از طرفی مارتین حرکتایی میزنه – مثل محقق نشدن یه پیشگویی قدیمی - که برام سواله، اسمشو باید بذارم جسارت نویسنده یا خامدستیش.
به عنوان یه اثر نسبتا قدیمی از مارتین ازش لذت بردم. و میشه دید که تو فاصله این کتاب تا جلد سه نغمه چقدر بالا اومده. امیدوارم در این چند سال اخیر هم که خبری از کتاب 6 نیست، در حال بالا اومدن باشه. نه کار دیگه!
پ.ن.: ظاهرا مارتین علاوه بر غذا، علاقه شدیدی هم به کشتی بخار داره. مرتیکه چند فصل اول فقط داره با کشتیش لاس میزنه...more
این خلاصه‌ی خیلی خیلی کوتاهی بود از این کتاب. کتابی که خیلی وقت بود میخواستم بخونم، اما هی عقب مینداختم. شینیگامی، یوکای، مرگ و بقیه متعلقات و مخلفات
این خلاصه‌ی خیلی خیلی کوتاهی بود از این کتاب. کتابی که خیلی وقت بود میخواستم بخونم، اما هی عقب مینداختم. تا اینکه برای بار نمیدونم چندم تریلر بازی سکیرو رو دیدم و این کتاب هم یجورایی در نتیجه برطرف کردن اون خورهای بود که افتاد به جونم.
و اما در مورد خود کتاب. از رو کاورش هم مشخصه که داستان تو ستینگ شرقی، و به طور خاص تو محیطی شبیه ژاپن داره اتفاق میافته. پسری توسط یک شینیگامی عازم ماموریتی میشه که بره و چنتا قهرمان رو جمع کنه و امپراتور ظالم رو از تخت پایین بکشه. پلات خیلی سرراست و واضحی داره. توییستهای خیلی خفنی نداره. فقط در انتها یک توییست به نسبت بزرگ داره که جالب بود. اما اینجوری نیست که بخواین به قصد اون توییست کتابو بخونین. باید از مسیر لذت ببرین.:) چیزی که من تو این داستان خیلی دوست داشتم همون ستینگ و اتمسفر شرقی داستان بود. دیگه تقریبا بخش زیادی از فانتزیها، مخصوصا فانتزی حماسی، تو فضای قرون وسطایی رخ میده و این قضیه باعث میشه به جسارت نویسنده احترام بذارم. اینکه بیاد و تو فضایی متفاوت و با المانهایی متفاوت داستانش رو روایت کنه. مثلا داستان پره از ارواح انتقامجویی که تو فرهنگ ژاپن معروفند به "یوکای". موجوداتی که به شینیگامیها خدمت میکنن و تنوع بالایی هم دارن. مثلا یکی از خوشگلایی که درون این داستان هم حضور کوتاهی داشت: [image] از طرفی هم داستان پر اکشن و خین و خینریزیه. خودم طرفدار اکشن نیستم اصلا، اما از صحنههای زد و خورد شخصیتها تو این کتاب لذت میبردم. و باید بگم که راب جی. هیز هم خوب اکشن مینویسه. دیگه اگه یکم اهل انیمه باشین هم خوندن صحنه نبرد با کاتانا و شمشیر قلابدار چیز جذابیه:) و اینم بگم که کلا کتاب رو هنرهای رزمی شرقی خیلی فوکوس کرده. اگه همچین چیزایی براتون جذابه، خوندنش هم شاید جذاب باشه. و اما شخصیتها. شخصیتهای داستان به نسبت برای یه داستان مستقل 200 و خوردهی صفحهای زیاد بودن. اما خوب پرداخته شده بودن. نمیگم همشون خوب بودن، اما حداقل دو نفرشون به نسبت بقیه شخصیتپردازی بهتری داشتن. یکی از مشکلاتی هم که با داستان داشتم همین تعدد راوی بود. میتونست با راویهای کمتری هم کار رو پیش ببره. گرچه همون راویهایی که به نظرم اضافه بودن هم خیلی بهشون پرداخته نشد، چون در واقع فرصت زیادی هم براشون نبود. جدا از پایانی که برای بعضی از شخصیتها رقم زده بود، یه مشکل دیگه هم با داستان داشتم. البته نمیشه خیلی اسمش رو مشکل گذاشت. بیشتر انتظار بیخود داشتم و بهش نرسیدم. همین! اینکه داستان داره تو ستینگ شرقی رخ میده، اما فرم روایت داستان خیلی شرقی نیست. چیزی که تو ژاپنی بهش میگن «کای-شو-تِن-کِتسو». که یجورایی میشه پلات چهار پردهای که تو شرق رایجه؛ برخلاف پلات سه پردهای که تو غرب رایجه و ما هم با همین داستانهای سهپردهای بزرگ شدیم. البته این کایشوتنکتسو فقط مختص پلات نیست و تو شعر و جاهای دیگه هم مورد استفاده قرار میگیره. خلاصه که انتظار داشتم نویسنده این قضیه رو بیاره تو داستان، که نیاورد. یا حداقل من متوجه نشدم. نمره دقیقم به کتاب 3.5ئه، اما برخلاف حالت معمول، این دفعه به بالا گرد میکنم و چهار میدم:) خلاصه که کتاب جالب و کوتاهی بود (گرچه خودم خیلی طولش دادم). اگه حوصلتون از شاه و شوالیه و ... سر رفته، یه سر به این کتاب بزنید. قبلا هم گفتم، اما اگه از این فضاها خوشتون میاد بشینین انیمه سینمایی Sword of the stranger رو ببینید....more
همچنان منو نگرفته:/ داستانای اول بیشتر رو روابط گرالت و ینفر تمرکز داشت و خب، همین شاید دلیلی باشه که چرا از این کتاب کمتر از جلد قبلیش خوشم اومد. کلا همچنان منو نگرفته:/ داستانای اول بیشتر رو روابط گرالت و ینفر تمرکز داشت و خب، همین شاید دلیلی باشه که چرا از این کتاب کمتر از جلد قبلیش خوشم اومد. کلا روابطشون تو مخم نمیره. کلا روابط گرالت به جز با دندلاین و سیری (که تازه از دو داستان آخر سر و کلهش پیدا شد) نمیتونم ارتباط برقرار کنم. نمونش هم داستان «اندکی فداکاری» که دوستان همخوانی سرش اشک و ناله راه انداخته بودن، درحالی که من همینجوری پوکر به خطوط اخر داستان زل زده بودم و منتظر بودم که به اون تیکه غم انگیزش برسم. و جناب سپکوفسکی، فهمیدیم گرگ سفید شما بسیار آلفا تشریف داره. حالا لازم نیست همه بانوان مملکت رو بندازی روش تا اثباتش کنی.:) در کل به نظرم دو داستان آخر و داستان آتش ابدی جالبتر و جذابتر از بقیه بودن.
و چیزی که نسبت به جلد قبل حضور کمرنگتری داشت، همون چیزی بود که تو کتاب اول ازش خوشم اومده بود. یعنی همون اشارات و رفرنس هایی که به داستانهای جن و پری در کتاب موجود بود. نمیدونم که من دقتم کمتر شده بود یا خود نویسنده سعی کرده بود داستان رو از اون فاز در بیاره. در هر حال، چندتا از داستانها به نظرم اشارات جالبی دارند:
The bounds of the reason: بخشی از داستان، گروهی از مردم محلی قصد دارن که جنازه برهای که سمی شده رو به خورد اژدها بدن و از این طرق بکشنش. که این داستان از روی یک داستان لهستانی به اسم Wavel Dragon استفاده کرده.
A Shard of Ice: تو این داستان هم در قالب ماجرای یک شهر و ماجرا عاشقانه ینفر و گرالت داستانی تعریف میشه و به الف ها نسبت داده میشه که خیلی واضح آدمو یاد داستان ملکه برفی یا همون The Snow Queen میندازه.
A Little Sacrifice: تو این داستان هم به نحوی به داستان پری دریای کوچولو اشاره شده.
The Sword of Destiny: و اما جالبترین داستان که اینجا سپکوفسکی یکم بازیگوشی میکنه. گرالت تو جنگل سیری رو پیدا میکنه که شنل قرمز تنشه. حالا گرالت هم قصد داره تا سیری رو نجات بده و تحویلش بده دست مادربزرگش. از طرفی هم گرالت لقبش گرگ سفیده و تو این داستان به طور خاص با همین اسم در زبان ولزی (گوین بلید) صدا زده میشه، و نه با اسم اصلیش. مشخصا آدمو یاد داستان شنل قرمزی میندازه. اما با این تفاوت که اینجا نقشها یکم جابجا شدن.
خب دیگه. همینا بود. امیدوارم جلد بعدیش دیگه منو بگیره:)...more
به شخصه با کتاب‌هایی که پلات محور نیستن و شخصیت محوراند مشکلی ندارم. همونطور که با جلد اول نخستین قانون مشکل نداشتم. ولی این کتاب چندان بهم نچسبید. نسبه شخصه با کتاب‌هایی که پلات محور نیستن و شخصیت محوراند مشکلی ندارم. همونطور که با جلد اول نخستین قانون مشکل نداشتم. ولی این کتاب چندان بهم نچسبید. نسبت به بقیه کتابای گمل ضعیفتر بود به نظرم. میتونم درک کنم چرا گمل همچین مسیری رو برای داستانش روایت کرده، اما درنهایت چندان جذبم نکرد. دو مشکل اساسی در داستان بود به نظرم: 1- داستان پره از درامهای ریز و درشت و اتفاقاتی که تیکه تیکه بهمون نشون داده میشن و بخشی از شخصیت اصلی رو میسازن. اما بعضی از این درامهای کوچیک پتانسیل بالایی دارن که بنظرم حیف شدن در طول داستان. خشمی که به صورت مهارنشدنی بیرون میریزه و قهرمانبازیهایی که باعث حسادت بقیه افراد میشه میتونست خیلی بیشتر بهشون پرداخته بشه. اما نشد. ماجرای حسادت برادر کاناور یه نکته خیلی جالب بود برای من که قشنگ میتونست نقطه عطفی باشه تو داستان، اما شهید شد.
2- این دومی یه نمه اسپویل داره: (view spoiler)[ از جایی در اواسط داستان به ما قول یه جنگ بین دو ملت داده میشه. کلی هم مقدمهچینی میشه و شخصیت اصلی برای مقابله با اون کلی سفر میکنه و فلان بهمان. اما تهش چی؟! اون جنگ اتفاق نمیافته! خب پس اون همه ماجرا چی بود؟ بازم میدونم چرا، ولی دلیل این همه کش دادنش رو نمیفهمم. خیلی هم طرفدار اکشن نیستم که بگم بخاطر نبود یه جنگ بزرگ ناامید شدم. نه. صرفا حس میکنم خیانت میشه به خواننده وقتی نویسنده اینجوری میپیچونه. مشابهش رو تو اول و آخر داستان هم داریم. تو فصل مقدمه یه دورنمای کلی از آینده شخص داریم که خب اوکیه. اصلا هدف این فصل مقدمه اینه که به خواننده بگه: «اوکی، اینو میبینی؟! بهت قول میدم یروز به اینجا میرسیم. حالا صبر کن و به داستانم گوش بده تا برسیم.» ولی مشکل اینجاست که به اون قول نویسنده نمیرسیم و دقیقا دیتای ماقبل آخر بهمون داده نمیشه و نمیفهمیم که چطور شد که اونطور شد. بخاطر همین پایان گنگش هم یه ستاره دیگه کم میکنم. (hide spoiler)] امیدوارم جلدهای بعدیش بهتر از این یکی باشن....more
این جلد ناامیدم کرد. راوی این جلد هم مثل قبل مورگنه، اما مثل قبل اصلا جذاب نیست. خیلی زیاده گویی داره و همین حجم کتابو الکی برده بالا. در حالی که میتواین جلد ناامیدم کرد. راوی این جلد هم مثل قبل مورگنه، اما مثل قبل اصلا جذاب نیست. خیلی زیاده گویی داره و همین حجم کتابو الکی برده بالا. در حالی که میتونست خیلی راحت تو نصف همین صفحات داستانو روایت کنه. روحگردی های مورگن هم این جلد رسما بازیچه دست گلن کوک شد تا دستش مثل دانای کل باز باشه در حالی که راوی اول شخصه. خیلی تقلبکاری جناب کوک. و پایان کتاب که یهو شاهد افت آیکیو شخصیت ها هستیم. 80 درصد اولیه کتاب خیلی خوب و منطقی پیش میره اما اخرش یهو تصمیمایی میگیرن که انگار نه انگار آدمای باتجربهای هستن. فقط امیدوارم جلد بعدی که راوی عوض میشه یکم این تلخی رو بشوره ببره. ...more
خب. به بهانه همخوانی، برنامه ویچر رو از سر گرفتم و این بار بجای ترجمه دوران، ترجمه انگلیسی رو خوندم. و خدایان.... تازه ریویو خوانش دوم ویچر-آخرین آرزو
خب. به بهانه همخوانی، برنامه ویچر رو از سر گرفتم و این بار بجای ترجمه دوران، ترجمه انگلیسی رو خوندم. و خدایان.... تازه میفهمم اون ترجمهای که قبلا خونده بودم چقدر داغون بوده. بگذریم از اینکه ظاهرا خود نویسنده این ترجمه انگلسیی رو هم نمیپسنده. اما خوندن بار دومش هم باعث نشد بیشتر جذبش بشم. در حد همون سه ستاره. البته هنوز برای قضاوت کردن زوده. چون این کتاب و کتاب بعدی صرفا داستان کوتاهه. اینکه کدوم داستان بهتره رو هم نمیتونم بگم. چون هر کدومشون به نحوی یجاییش رو مخم بود. رومنس داستان هم که طبق معمول... من درک نمیکنم. اما شاید داستان مساله قیمت جذابتر از بقیه بود. چون میدونم به نحوی به داستان اصلی که قراره تو جلدای بعدی روایت بشه پیوند میخوره. اکشن ماجرا هم چندان جذابیتی نداشت برام. کلا ترجیح میدادم حرف بزنن تا اینکه بخوان روی همدیگه شمشیر بکشن:) ولی همچنان نقطه قوتش رو استفاده از داستانهای جن و پری و فولکلور اروپایی میدونم. داستانهایی که اکثرا در فضای روشن و دیزنیطور دیدیمشون. داستانهایی که نویسنده ازشون الهام گرفته تا توی دنیای خودش و این بار در فضایی تاریکتر روایتشون کنه. اینکه هر داستانی الهام گرفته ازچیه رو هم قبلا تو اون یکی ریویو گفته بودم. گرچه چندان سخت نیست فهمیدنشون، اما شاید یکی دو مورد باشه که کشفشون راحت نباشه. اما یه چیزی بود که این بار متوجهش شدم. گرچه نمیدونم که آیا سپکوفسکی واقعا همچین منظوری داشته یا نه. جایی در داستان آخرین آرزو درمورد چهار جن از چهار عنصر طبیعت حرف میزنه که جن عنصر آتش رو بهش میگه: Afreets که خب مشخصه از همون عفریت تو اساطیر عربی اومده. اما نکته دیگه که جالبتر بود، بخش بعدیش بود. جایی که در مورد داستان یه پادشاهی میگه که از قدرت اجنه برای جابجا کردن کوهی استفاده میکرده. اینجا قشنگ یاد داستان سلیمان پیامبر و معبدش و اون ماجرای تخت بلقیس افتادم. خلاصه دور از ذهن نیست که نویسنده گریزی به بقیه اساطیر هم زده باشه. همین. و پیش به سوی جلد بعدی.
پ.ن.: یک چیز دیگه که جالب اومد به نظرم بحث تناقض وجودی ویچرهاست که دندلیون جایی مطرحش میکنه و گرالت هم داره باهاش دست و پنجه نرم میکنه. اینکه ویچرها نونشون رو از کشتن هیولاها بدست میارن و با هر هیولایی که میکشن، جامعه هیولاها رو کوچیکتر و عملا بقای خودشون رو سختتر میکنن. و طرز مواجهه مردم با این قضیه رو هم خیلی پسندیدم. دوست دارم بیشتر در این مورد تو جلدای بعدی بخونم....more
نه اراده‌ای، نه هویتی. اکنون فقط رنج است. اکنون فقط بردگی خاطرات مانده است. اکنون در خانه هستم. در منزلگاه رنج.
متفاوت‌ترین کتابی که تا الآن تو این مجمو نه اراده‌ای، نه هویتی. اکنون فقط رنج است. اکنون فقط بردگی خاطرات مانده است. اکنون در خانه هستم. در منزلگاه رنج.
متفاوت‌ترین کتابی که تا الآن تو این مجموعه خوندم. گرچه همیشه گلن کوک تو دست و بالش چیزی برای غافلگیری داره. ولی این جلد چیز دیگهای بود. روایتی غیر خطی در زمان از گزارشهای سربازی که مدتی در محاصره بوده و حالا برگشته. داستان مثل تیکههای پازلی میمونه که تو زمان پخش شده و در انتها با کنار هم قرار دادن این تیکهها یه دید کلی نسبت به اون چیزی که رخ داده پیدا میکنید.
دلیل این که اصلا چرا این جهشهای زمانی دارن اتفاق میافتن هم خیلی گنگ و نامشخص باقی میمونه. ظاهرا تو جلدهای بعدی بهش پرداخته میشه. اما چیز جالبی که شنیدم اما نمیدونم تا چه حدی حقیقت داره. اینکه گلن کوک این کتاب رو تحت تاثیر کتاب سلاخخانه شماره پنج کورت ونه گات نوشته که در اون هم سربازی جنگ دیده در زمان به عقب و جلو پرتاب میشه.
نکته دیگه هم توجهم رو جلب کرد روایت گلن کوک بود. این کتاب اولین کتابیه که از دید مورگن و نوشتههاش روایت میشه. مورگنی که خام دسته و هنوز قملش به پختگی قلم طبیب نرسیده. مثلا به طور واضحی حس کردم که مورگن جمله بندیش یکم داغونه:) جملههاش بعضی طولانی میشن و رشته کلام از دستش در میره. یک جورهایی حال و هوای جلد اول مجموعه رو داره که تو اونجا هم طبیب کمتجربه رو داشتیم.
پ.ن.: دو نکته ناراحت کننده در مورد این کتاب وجود داره. یک: ویراستاری مطابق معمول داغونِ نشر تندیس. دو: تیراژ 500 تایی کتاب که نشون میده چقدر در حق مجموعه کملطفی شده....more
It is the statue of a man kneeling on his plinth; a sword lies at his side, its blade broken in five pieces. Roundabout lie other broken pieces, the It is the statue of a man kneeling on his plinth; a sword lies at his side, its blade broken in five pieces. Roundabout lie other broken pieces, the remains of a sphere. The man has used his sword to shatter the sphere because he wanted to understand it, but now he finds that he has destroyed both sphere and sword. This puzzles him, but at the same time part of him refuses to accept that the sphere is broken and worthless.
پیرانزی از اون دست کتاباست دوست دارم دوباره بخونمش و بتونم درموردش با بقیه صحبت کنم. چون واقعا پتانسیل اینو داره که بشه درموردش بحث کرد. جدای از اون، نثر کتاب در عین سادگیش زیبایی خاصی داره و راوی هم که با اون طرز دیدش به خانه/دنیا تبدیل به شخصیتی بسیار دوستداشتنی میشه.
جدای از بحثهایی که حول تمثیلهای کتاب شکل میگیره یه نکته دیگهای به چشمم اومد که به نظرم لازم اومد بگم. اینکه تو نوشتههای کتاب، یک سری از کلمات با حرف اول بزرگ نوشته شدن، در حالی که اسم خاص نیستن. تو مصاحبهای خود نویسنده درمورد این قضیه توضیح میده که:
He loves the House. He has studied the Tides, the movement of the Stars, the waning and waxing of the Moon, and each day is an unfolding of experience. He capitalizes words the same way we capitalize proper names in English—it’s a sign of intimacy and regard that goes above objectification.
حالا نکته جالب اینه که وقتی پیرانزی از خونه بیرون میاد، دیگه اون طرز نوشتن رو ادامه نمیده و همه جملات رو به شکل نرمال مینویسه. انگار وقتی از "خونه" بیرون میاد، دیگه اشیا دور و برش اون حس خاص بودن رو دیگه ندارن و همشون کپیای هستن از اون چیزی که توی "خونه" بود. انگار برای پیرانزی، دنیای واقعی میشه دنیای مثالی و غار افلاطون و "خونه" براش میشه دنیای حقیقی، و نه برعکس.
پ. ن.: با وجود حجم زیاد کتاب دکتر استرنج و مستر نورل، شیوه نوشتن سوزانا کلارک انقدر برام لذتبخش بود که حاضرم تو لیستم بیارمش تو اولویت بالاتر. ...more
داستان از جایی شروع میشه که ما به چیزی باور داریم. سرزمین آمریکا جایی که در طی سالیان سال مردمان مختلف به بهانه‌های مختلف پا به این سرزمین می‌گذاشتن. داستان از جایی شروع میشه که ما به چیزی باور داریم. سرزمین آمریکا جایی که در طی سالیان سال مردمان مختلف به بهانه‌های مختلف پا به این سرزمین می‌گذاشتن. حالا به هدف کشف بوده یا خدمت به اربابان سفیدپوست و یا دنبال کردن یک رویای آمریکایی. همه این افراد همراه خودشون خدایان و عقاید خودشون رو به این سرزمین جدید میارن. اما در حال حاضر این خدایان در لبه فراموشی قرار دارند و قراره با خدایان جدید که جاشون رو گرفتن مبارزه کنن. خدایان جدید مثل رسانه، تکنولوژی و ...
این چیزی که گفتم در واقع اسپویل محسوب نمیشه و پلات خود داستانه. و ترجیحا اگر این رو زودتر بدونید بهتره. اما در ادامه، بیشتر در مورد خود کتاب مینویسم و خب، طبیعتا بخشهایی از اون حاوی اسپویل کتابه.
پلات بیس یا چی؟ نیمه اول داستان برای خود من به شخصه خیلی کند پیش میرفت. بیشتر جذابیت داستان برای من در این بود که بتونم اشارههای مخفی که به اساطیر مختلف میشه رو حدس بزنم. چون داستان پره از شخصیتهای اساطیری از ملل مختلف، مخصوصا خدایان. و البته همه کاراکترهای داستان در اغلب مواقع ظاهر انسانی دارن. به همین خاطر حدس این که کی خداست و کی واقعا انسانه مشکله. از لابلای دیالوگها و اسامی که گیمن انتخاب میکنه میشه بعضی از این شخصیتها رو شناخت و پی برد که فلانی دقیقا کیه. اما مشکلی که بیشتر با کتاب داشتم در واقع این بود که ایده جذاب داستان درواقع در حد همون ایده باقی میمونه و پیشتر نمیره. داستان پلات جذابی داره، اما اینطور نیست که همه اتفاقات داستان در خدمت پلات باشند و اون رو جلو ببرن. به همین دلیل شاید کتاب برای کسایی که دنبال داستانی پر از اتفاق هستن خیلی مناسب نباشه. میشه گفت که اکثر اتفاقات داستان در حین سفرکردن رخ میده و در حین این جابجاییها ستینگ داستان رو برای ما شرح میده و ما رو با خودش برای سفر به مکانهای مختلف کشور آمریکا همراه میکنه. بخاطر همین شاید بشه گفت که داستان بیشتر بر پایه فضاسازی و سفره تا بر پایه پلات و اتفاق. یکی از بخشهای جالب داستان فصلهایی هست که به عنوان میانپرده روایت میشن. داستان اصلی در عصر حاضر رخ میده، اما گهگاهی ما همراه با یک راوی دیگه (که جلوتر توضیحش میدم) سفر میکنیم به گذشته. به زمانی که مردم مختلف پا به سرزمین آمریکا میگذاشتند و همراه خودشون خدایانشون رو میآوردن. بین همین فصلهاست که متوجه میشید خدایانی مثل آنانسی و یا شخصیتهای چون لپرکان چجوری پاشون به این زمین جدید باز شد.
اساطیر گمنام همونطور که گفتم داستان پره از شخصیتهای اساطیری. اما احتمالا باید تو ذوقتون بزنم، چون اینجا خبری از اساطیر یونان و خدایان هیکلی، خوشتیپ و سفیدرویی مثل زئوس و بقیه نیست. اینجا با خدایان کمتر شناخته شدهای همراهیم که شاید اسمشون رو نشنیده باشین. خدایانی از اروپای شرقی و اساطیر آفریقایی و یا موجودات افسانهای شرق آسیا. برای مثال راوی میانپرده کتاب، کسی که داستان سفر اساطیر رو کتابت میکنه، توت، خدای کتابت مصریه. کسی که وظیفه داره تا اعمال اشخاص رو نگارش کنه و به عنوان یکی از حاضرین جلسه، برای قضاوت شخص پس از مرگ به صحنه بیاد. همینجا جا داره به یکی از اسمگذاریهای جالب گیمن برای شخصیتهاش اشاره کنم. این راوی جایی در همون اوایل داستان با اسم آقای Ibis معرفی میشه. کلمهای که به نوعی پرنده با ظاهر لکلک اطلاق میشه. خب حالا فکر میکنید ظاهر حیوانی توت به چه شکلیه؟ بله...درست حدس زدید:)
Believe بارها تو کتاب این کلمه به کار میره. اصلا یک موجودی تو کتاب هست که کارش اینه که همین کلمه رو هی به شخصیت اصلی بگه. همچنین چندین بار این جمله در کتاب تکرار میشه:
This is a bad land for gods,
اما موقع خوندن یکی از پاراگرافهای داستان تفسیر جالبی به ذهنم رسید. اینکه چرا این سرزمین جای بدی برای اعتقاد داشتنه. اونم نه فقط به خدا. به هر چیز دیگهای. جایی شخصیت اصلی از یکی دیگه میپرسه که اگه چیزایی که برام اتفاق افتاده رو بهت بگم باور نمیکنی. و اون نفر دیگه هم در جواب میگه من به هرچی که فکر کنی باور دارم. وطی یک پاراگراف طولانی و طوفانی لیست چیزهایی رو میگه که بهشون اعتقاد داره. چیزهای که گاهی اوقت خندهداره و یا گاهی هم متناقض. اما چیزی که من برداشت کردم به نوعی دیدگاه گیمن درمورد تفکر جامعه آمریکایی بود (گیمن خودش سالهاست که در آمریکا زندگی میکنه). اینکه شخص هرچی که به دستش میرسه یا به گوشش میخوره و با چشماش میبینه رو سریع باور میکنه. انقدری این قضیه پیش میره که دیگه نمیدونی به چی باور داری. شاید این طرز فکر رو بشه به جاهای دیگه هم تعمیم داد. و البته باید بگم چه قدر این تیکه از کتاب با این نقل قول از امبرتو اکوی عزیز همخونی داشت:
When men stop believing in God, it isn't that they then believe in nothing: they believe in everything.
اند دتس وای امریکا ایز اِ بَد لَند فور گادز:)
مساله نهایی همه این صغرا کبراها رو چیدم تا برسم به اینجا. سوالی که ذهن خیلیها رو درگیر کرده. اما این سوال چیه؟ توی داستان ما با کلی استعاره مواجهیم. چیزایی که شاید در دید اول به چشم نیان. چیزایی که شاید هیچوقت به چشم نیان، چون اطلاعاتمون در همه زمینهها و همه اساطیر کامل نیست. اما میتونین به میزان اون چیزی که میدونید از داستان نکته بیرون بکشید. اینکه فلانی در حقیقت کدوم خدائه و نماد چه چیزیه و.... جواب خیلی از این سوالها رو هم میتونید تو فرومها و سایتها پیدا کنید و تقریبا خیلیاشون جواب یکسانی دارن. اما یک سوال هست که جوابش نامشخصه. گرچه سوالهای دیگری هم هست که هنوز جوابی براش ندارم، اما این یکی چیزی بود که خیلی برای من مهم بود. از اونجا که خود سوال هم نوعی اسپویل میشه، پس پنهانش میکنم. اگر اسپویل براتون مهم نیست...پس پرده رو بزنید کنار. (view spoiler)[ شدو مون، یا شخصیت اصلی داستان کیست؟ یا به بیان درست تر چه خداییست؟
چون در طول داستان متوجه میشیم که خیلی از شخصیتهای که شدو باهاشون مواجه شده در واقع خدا بودن. حالا خود شدو، آیا نماد خدای خاصیه یا نه. تو فرومها و سایتها تئوریهای متفاوتی مطرح شده. اینجا هم من برداشت شخصی خودم رو مینویسم.
در نیمه دوم داستان متوجه میشیم که شدو در واقع پسر اودین، یا همون جناب چهارشنبست. طبق شواهد موجود به نظر میاد شدو نشانگر بالدر، پسر اودینه. چرا؟ چون این شخصیت، در جایی از داستان به درخت ییگدرازیل (بله، این درخت در داستان موجوده:)) بسته میشه و برای نه روز و نه شب بدون آب و غذا، اونجا میمونه. دقیقا مثل بالدر که بعد از کشته شدنش با نیزه لوکی نه روز در هل، یا دنیای مردگان میمونه. شدو هم بعد از اون مدت بر بالای درخت موندن میمیره. تا اینجای کار میشه گفت شدو همون بالدره. یا تناسخ اون. شاید هم تناسخی از اودین. چون اودین هم نه روز بر بالای درخت ییگدرازیل آویزون بود. اما من نظر دیگهای هم دارم. به نظر من شدو کسی نیست جز: (صدای طبل)...جیزز کرایست. بله. شدو همون مسیحه:) اما چرا؟ اول از همه: شدو مثل مسیح به صیلب کشیده شد. شاید نشه یه درخت رو مثل صلیب در نظر گرفت. اما میشه نمادی از آن فرض کرد. چیزی که شخص بر بالای اون میمیره و سپس به آسمان عروج میکنه. وقتی شدو به درخت بسته میشه یک انسان عادیه، اما وقتی از درخت پایین میاد و زنده میشه (دقیقا عین مسیح) حالا میتونه به دنیای خدایان، یا به اصطلاح کتاب، به پشت صحنه بره.
دوم: جایی از داستان شخصی که از شدو تنفر داره به نزدیک درخت میاد و شاخهای از اون رو جدا میکنه. شاخهای که بعدا قراره نقش همون نیزهای رو داشته باشه که لوکی در اساطیر به سمت بالدر پرت میکنه. اما این شاخه یه نقش کوچولوی دیگه هم ایفا میکنه:
"He imagined that he was holding a spear and twisting it into Shadow’s guts."
اینجا به طور واضح از کلمه نیزه برای اون تیکه چوب استفاده میکنه و اون رو یکم تو شکم شدو فرو میکنه. خب از طرفی میدونیم که مسیح هم موقعی که بر بالای صلیب بوده به بدنش نیزه زده میشه و خونی ازش جاری میشه. بعد از اون پاراگراف هم به نظرم گیمن با یه سری از اعداد بازی میکنه که به نظرم اشاراتی به کتاب مقدس داره. اما از اونجا که خیلی مطمئن نیستم و متن هم طولانی میشه نمیارم. خودتون برید بخونید ببینید چی پیدا میکنید:)
سوم: شدو پس از مرگش از درخت پایین آورده میشه و توسط یک خدای دیگه احیا میشه. و فکر میکنید اسم اون خدا چیه؟ احتمالا درست حدس زدید: استر. کسی عید پاک به نوعی به اسم اونه. عیدی که نماد بازگشت مسیح و عروجش به آسمان پس از به صلیب کشیده شدنشه. نکته جالب دیگه اینکه استر درواقع خودش برگرفته از ادیان پگانیه. همچنین جایی جلوتر شدو درمورد مرگ خودش میگه:
I was the sacrificial lamb.
خب، این خطش هم که دیگه توضیح نداره. خودتون میدونید.:) اما خب که چی؟ شدو مسیحه؟ یا بالدر؟ یا اودین؟ یا اصلا یکی دیگه؟ به نظرم بحث فقط این نیست که شدو کیه. به نظرم گیمن داره تاثیر خدایان پگانی و اساطیر چندخدایی رو بر ادیان یکتاپرستی همچون مسیحیت نشون میده. اینکه همه اینها به نوعی از هم قرض گرفته شدن. اینکه خیلی از این داستانا درواقع تاثیر گرفته شده از داستانهای اقوام پیشینشون هست و لزوما صحت تاریخی نداره. به نظر خودم گیمن این تیکه رو خیلی خیلی خیلی خوب اجرا کرد و نشون داد. واقعا ستودنی بود. اگه شما هم تئوری دیگهای در مورد شخصیت شدو دارید بگید. (hide spoiler)] در آخر پیشنهاد میکنم اگه از اساطیر و داستانای اساطیری خوشتون میاد، این کتابو بخونید. چون تجربه کاملا متفاوتیه. اگر هم خوشتون اومد، یکی دوتا آدم به درگاه خدایان قربانی کنید. خوششون میاد:))))...more
خیلی خیلی بهتر از جلد قبل بود. ولی بازم بهش 5 نمیدم چون انتظار دارم بیشتر از اینا منو شگفت‌زده کنه. خط‌های داستانی این دفعه بیشتر به ه بازخوانی تیر 1401
خیلی خیلی بهتر از جلد قبل بود. ولی بازم بهش 5 نمیدم چون انتظار دارم بیشتر از اینا منو شگفت‌زده کنه. خط‌های داستانی این دفعه بیشتر به هم مربوط بودن و این دفعه چیزهایی رو متوجه شدم که قبلا اصلا حواسم بهشون نبود.
تو این جلد - خیلی بیشتر از قبل و در تایید چپتر اخر جلد قبلی - مورفیوس نشون میده که طبیعت خواب، رویا و خیالپردازی به همون اندازه که زیبا و قشنگه، به همون اندازه ترسناک و خطرناک هم هست. همونطور که تو تجسم ظاهری این دو شخص هم مشخصه. مرگ، خواهر (دوقلوی؟!) رویا، کسی که خیلی شاد و شنگوله و در نقطه مقابلش رویا (مورفیوس) که همیشه ظاهر گرفته و تیره خودشو حفظ میکنه.
و علاوه بر اون، مورفیوس نشون داد که همونطور که وظیفه بخشیدن رویاها رو به موجودات زنده داره، خیلی راحت میتونه رویاهای مخرب رو ازشون بگیره. توهمهایی که انسانهای برای توجیهکردن نیمه تیره و تاریکشون پیش خودشون میسازن.
و نکته جالب دیگهای که این دفعه متوجهش شدم. تو صحنهای شکسپیر و کریستوفر مارلو (نویسنده دکتر فاوستوس) رو داریم که دارن بحث میکنن و شکسپیر از ضعیف بودن کارهاش میناله. و در همین زمان مورفیوس میاد و شکسپیرو میبره به گوشهای و ظاهرا باهاش پیمانی میبنده. اینکه چه پیمانی بسته رو هنوز نمیدونیم اما اون چیزی که جالب اومد بازسازی ماجرا دکتر فاستوس بود. اما این بار بجای شیطان و فاوست، ما ارباب رویاها و شکسپیر رو داریم.
و در نهایت درمورد این که چرا سندمن یه اثر دارکه. طبیعتا اون چیزی که ظاهر قضیه نشون میده حجم نسبتا بالای صحنههای رعبآور و مشمئز کنندست (چپتر "24 ساعت" یا "مردمان خوشبخت" برای مثال). اما چیزی که توی لایه دیگهای این قضیه رو دارکتر میکنه، نتیجه گیری پایانی شخصیت نسبتا محوری این جلد، یعنی رز واکره. رز در نهایت به این ایده میرسه که دنیایی که توش زندگی میکنیم چیزی نیست جز لایه جلبکی که روی سطح آب چاه نقش بسته. چاهی که آب تیره رنگش تا بینهایت ادامه پیدا میکنه و ما آدما هیچ ایدهای نداریم که اون زیر چیه.
پ.ن: طراحی بهتر شده. اما همچنان بده. تو رو خدا قیافه رز واکرو نگاه کن. پنل به پنل قیافش عوض میشه.:/...more
آپدیت 15 تیر 1401 دوباره سندمن رو شروع کردم. اما این بار با کتاب صوتیش پیش رفتم. خیلی خیلی بیشتر از دفعه قبل بهم چسبید. و تازه متوجه شدم که این جلد، هشآپدیت 15 تیر 1401 دوباره سندمن رو شروع کردم. اما این بار با کتاب صوتیش پیش رفتم. خیلی خیلی بیشتر از دفعه قبل بهم چسبید. و تازه متوجه شدم که این جلد، هشت چپتر اول رو دربر میگیره، نه ده تای اول رو. در نتیجه قصه های شنزار میره واسه جلد بعد. و از داستان های این جلد، چپتر هشتم که شخصیت مرگ هم میاد کنار برادر کوچیکترش واقعا جذابه. کتاب صوتیش هم واقعا قشنگه. راوی داستان خود گیمنه. دیگه چی میخواین؟! ولی طراحی هاش هنوز رو مخمه -__- ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
بالاخره یکی دیگه از شاهکارهای دارک فانتزی کلید خورد. اگه مثل من زیاد اهل کمیک و این دنیاها نباشید ممکنه چند چپتر اول خسته کننده باشه. چه از لحاظ طراحی شلخته و در هم و برهمش، و چه از بابت سردرگمی که ممکنه اولش ایجاد کنه. چون یک جاهایی با دنیای دی سی و شخصیتاش مثل کنستانتین کراس اور داره و همین ممکنه باعث بشه خوانندهای که اهل این فضا ها نیست رو پس بزنه. ولی صبر کنید. بهتر خواهد شد...چه طراحی و چه داستان. و بهترین چپتر هم با اختلاف چپتر قصههای شنزار بود.
جهت آشنایی هم میتونین اپیزود 16 پادکست هیرولیکو تا جایی که داستانو اسپویل نکنه گوش بدین: E16...more
یسری از کتابا هستن که وقتی میخونیشون باید هرازگاهی بذاریشون کنار. چون حوصلتو سر بردن. یسری دیگه از کتابا هستن که وقتی میخونیشون باید هرازگاهی بذاریشونیسری از کتابا هستن که وقتی میخونیشون باید هرازگاهی بذاریشون کنار. چون حوصلتو سر بردن. یسری دیگه از کتابا هستن که وقتی میخونیشون باید هرازگاهی بذاریشون کنار. نه چون حوصلتو سر بردن، بلکه اینکارو باید بکنی چون احتیاج به تنفس داری. سری مهزاد قطعا جزو دسته دوم قرار میگیره.
مثل یک پازل دنیایی که سندرسون خلق کرده در کنار نظام جادویی عالیش یکی از جذابترین معماها و پازلها رو در دنیای داستانی خلق کرده. معمایی که تا لحظه آخر ذهنتون رو درگیر میکنه. تمام شخصیتها و فصلهای داستان مثل یه تیکه کوچیکی عمل میکنن که در نهایت، با نبوغی خیره کننده کنار هم چیده میشن و تصویری میسازن که هیچوقت از ذهنتون بیرون نخواهد رفت. وقتی فصلهای آخر داستان رو میخوندم حس رابرت لانگدون رو داشتم که اخرین ردیفهای کریپتیکس رو کنار هم میچینه و با یه صدای "کلیک"، به ارگاسم روحی روانی میرسه.
فلسفه دنیای مهزاد چیزی که مخصوصا در این جلد منو پای کتاب نگه داشت اون چیزی بود که تو دو جلد قبلی نشانههایی ازش اومده بود، اما تقریبا چیزی درموردش نگفته بود. اینکه اصلا این دنیا چجوری ساخته شده، چه نیروهایی در ساخت اون دخیل بودن و موجودات دنیا چجوری به جایی رسیدن که در حال حاضر هستن. و همین فلسفه پشت دنیاست که یک ویلین متفاوت و در عین حال قابل درک رو میسازه.
کتابی در ستایش یک ویلین خیلی از ویلینها یا همون شرورها، تو داستانای مختلف به انواع و اقسام روشهای مختلف مورد ظلم واقع میشن. یا یکی از احمقترین دستیارای دنیا رو دارن که کل نقشهشون رو به فاک میده، یا با یه نیروی عشق پوف میشن میرن هوا و یا با یادآوری یه فلشبک به طرز مسخرهای در یک چشم به هم زدن سایدشون رو عوض میکنن. ولی این سری کاری میکنه که با تمام وجودتون یک شرور داستانی رو دوست داشته باشید و برای نبوغ و هوشمندی که به خرج داده بایستید و یک دقیقه تمام دست بزنید. شروری که تا لحظه آخر از کاری که کرده بود پشیمون نبود و از هدفش عقب نکشید. چون برای کارهایی که داره میکنه دلیل داره و مثل یه عقدهای احمق عمل نمیکنه.
درونمایهای که خوب اجرا شد چند وقت پیش انیمیشن "رایا و آخرین اژدها" رو دیدم. انیمیشنی که از لحاظ محتوا و تا حد کمی از لحاظ نیروی سازنده دنیا، شبیه سری مهزاد بود. هر دو اثر در مورد یک کلمه بودن: "اعتماد". مفهومی که به نظرم خیلی خوب و درستتر تو این سری اجرا شد. البته شاید هم چیزی به اسم درستتر دست نباشه. چون به هر حال اون انیمیشن سنین پایینتری رو به عنوان مخاطب اصلیش در نظر گرفته.
پایان بندی عالی لازمه یک فکت بدیهی رو اعلام کنم. پایان یک داستان نقش وحشتناکی در ساختن چهره عمومی اون داره. مثال بارزش هم میشه سریال گیم آو ترونز. فقط کافیه اسم این سریال رو در جمعی بیاری که با انواع ناسزاها مواجه بشی. چرا؟ چون پایان بدی داشت. اگرچه فصلهای قبلیش چیز خوبی بود، ولی همین دو فصل نهایی کافی بود تا گند بزنه به همه چی. شاید خیلی از پایان این کتاب راضی نبودن. اما این کتاب یکی از بهترین پایانبندیها رو برای کل سری داشت به نظرم. پایانی که جدا از غافلگیر کننده بودنش، یک حالت شاعرانهای داشت. حیف که نمیتونم خط مورد علاقهام رو بیارم، چون اسپویل میشه. ولی همون خط بود که باعث شد من به این کتاب نمره کامل بدم. همون خط کافی بود تا بخوام بیخیال تموم ایرادات احتمالی داستان بشم. همون خط کافیه تا این کتابو به هر کسی که فانتزی دوست داره (و حتی کسی که دوست نداره) پیشنهاد بدم. همین خط دلیل کافیای خواهد بود تا یک نفر بخواد این کتابو بخونه. مگه آدم چی میخواد جز همین یک خط؟!...more
بوم...بوم...بوم... صدای ضرب‌آهنگ هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شد تا جایی که تمام سرش را پر کرد. انگار یک ارتش در سرش عزم جنگ کرده بود... ارتشی که قصد داشتبوم...بوم...بوم... صدای ضرب‌آهنگ هر لحظه بیشتر و بیشتر می‌شد تا جایی که تمام سرش را پر کرد. انگار یک ارتش در سرش عزم جنگ کرده بود... ارتشی که قصد داشت تا دیوارهای قلعه ذهنش را سنگ به سنگ جدا کند و چیزی جز خرابهای از آن باقی نگذارد. بوم...بوم...بوم... مه زیر چراغهای بیرون پنجره پیچ و تاب میخورد...به زحمت می‌شد دوردست را دید... فقط تاریکی بود و صدای مداوم کوبش هزاران طبل. و در نهایت، دیوارها فرو ریخت...
[image] محض اطلاعتون، این تصورات وین از صدای چاه معراج نبود، این حس خودم بود. چون هم مغزم داره سوت میکشه، و هم راستی راستی بیرون مه گرفته. همه اینها نشانه حقانیت این کتابه. آیا نمیبینید؟
قصد داشتم وقتی آدرنالین بدنم افت کرد ریویو بنویسم، ولی خب، سست عنصرتر از این حرفام. از جهاتی از کتاب قبلی بهتر بود و از جهاتی دیگه، برعکس. شخصیتپردازی و رشد شخصیتها تو این جلد به مراتب بهتر بود. اگرچه سرعت پیشرفت داستان مثل قبلی زیاد نبود، اما همین باعث شد تا فرصت کنیم یکم بیشتر شخصیتهای جانبی رو بشناسیم. مخصوصا اورسئور (یا هر جور دیگه ای که تلفظ میشه) شخصیتی که حتی آدم هم نیست، ولی شخصیت پردازی داره. و چه آرک شخصیتی طوفانیای... از طرفی رومنس قضیه تو داستان پیشرفت کرد و یکم از اون حالت جلد اول دراومد. ولی بازم نچسبید بهم. کلا نسبت به روابط عاشقانه نوپا واکنشم از دو نوع خارج نیست: 1-ایششش 2-هممم. و خب این قطعا در دسته دوم نبود. از طرفی هم بازیهای سیاسی و خیانتهای متقابل و جاسوس هم کم نداشت و خلاصه برای منی که با این چیزا بیشتر حال میکنم تا اکشن قضیه، طبیعتا لذتبخشتر بود. توصیه کردن سندرسون به فانتزیخونها کار عبثیه. ولی کار عبث که کنتور نمیندازه. پس بخوانید تا رستگار شوید....more
چی میشه اگه قهرمان موعود شکست بخوره؟ یک لحظه فکر کنید فرودو حلقه رو برداره واسه خودش.... انگ تو آتیش اوزای بسوزه... دارث ویدر پالپاتین رو بکشه و خودش بچی میشه اگه قهرمان موعود شکست بخوره؟ یک لحظه فکر کنید فرودو حلقه رو برداره واسه خودش.... انگ تو آتیش اوزای بسوزه... دارث ویدر پالپاتین رو بکشه و خودش بشه فرمانروای کل کهکشان. خب این همون چیزیه که تو این کتاب میخونید. و البته فراتر از اون. سرعت پیشروی داستان به حدی خوب و غافلگیر کنندست که تو اواخر کتاب بعیده بتونید بذاریدش کنار. چند چیز در این کتاب خیلی خوب بود. یک. نظام جادویی که سندرسون خلق کرده قطعا یکی از بهترین نظامهای جادویی هست که میتونید تجربه کنید. اگرچه هنوز استورم لایت رو نخوندم، ولی به نسبت بقیه فانتزیهای موجود، قطعا تکه و همین قضیه به نظرم باعث شده که این نظام جادویی تبدیل بشه به یک برند برای کارای سندرسون. دو. سرعت پیشروی داستان عالیه. خود سندرسون تو کلاسای اموزش نویسندگیش تاکید زیادی روی این قضیه داره. کمتر چیزی رو در این کتاب میشه پیدا کرد که در راستای جلو بردن پیرنگ داستان نباشه. اطلاعات ریز و به ظاهر بی اهمیتی که جایی قراره به کار بیان. سه. شخصیت پردازی کاراکترهای اصلی. تغییر و تحولات خیلی سریع و غیر منطقی نیستن. و بهتون فرصت داده میشه که با شخصیت همراه بشین و کامل درکش کنین. البته امیدوارم بیشتر در مورد شخصیتهای جانبی تو کتابای بعدی بخونم. چهار. مطمئن باشین تا اخرین لحظه سندرسون چیزی تو استینش داره که شما رو شوکه کنه. من به شخصه تو ده درصد پایانی کتاب ترکیبی بودم از غم، غرور، خشم، نفرت، حیرت، و ده بیست تا حس دیگه. و اما چیزی که در مورد این کتاب دوست نداشتم. رومنس. یکم از راتفوس یاد بگیر خب، مرد. مشکلش به نظرم این بود که شکل گیری روابط و سرعت پیشرفتش یکم غیر معقول و عجیب بود با توجه به پیشزمینهای که شخصیتها داشتن. پ.ن. : اگه 1984 و سرگذشت ندیمه خوندین و فکر میکنین اونجایی که یارو تو کتابش گفته، خیلی شبیه وضعیت ماست... اینو بخونین چی میگین؟! :)...more
"Fuck," I said with a twisted face, trembling with pain, soaked by blood and tears. Joe Abercrombie: "that's all y' gotta say? eh?" -Aye. That's the mos"Fuck," I said with a twisted face, trembling with pain, soaked by blood and tears. Joe Abercrombie: "that's all y' gotta say? eh?" -Aye. That's the most suitable word after all you did to me…at least…you got to be REALISTIC....more
Loading...
