°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ's Reviews > Ο λύκος της στέπας

“Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν δέχονται να κολυμπήσουν πριν μάθουν κολύμπι"
Δεν δέχονται να σκεφτούν πριν μάθουν να σκέφτονται. Αν μάθουν κάποτε, μένουν στα ρηχά συνήθως.
Στα ασφαλή επίπεδα της πλημμυρίδας που
εμπεριέχει την αφαλάτωση της μεγάλης ανωτερότητας
.
Ασφαλώς και δεν θέλουν να κολυμπήσουν,είναι φτιαγμένοι για τη γη, όχι για το νερό.
Και είναι απολύτως φυσικό πως δεν θέλουν
να σκέφτονται, αφού είναι πλασμένοι για τη ζωή και όχι για τη σκέψη.
Κι όποιος σκέπτεται, όποιος κάνει κύριο σκοπό του
τη σκέψη, αυτός βέβαια μπορεί να προχωρήσει μακριά, αλλά έχει αντικαταστήσει τη γη με το νερό και προφανώς κάποια μέρα θα πνιγεί.

Το βλέμμα του «Λύκου της Στέπας» διαπερνούσε όλες τις επαναλαμβανόμενες εποχές, όλα τα καταγεγραμμένα χρονικά της ανθρώπινης ιστορίας. Όλη τη ματαιοδοξία, όλη τη φιλοδοξία, όλες τις δραστηριότητες και όλο τη επιφανειακό παιχνίδι που παίζει η φαντασμένη ρηχή πνευματικότητα.
Το βλέμμα του πήγαινε ακόμη πιο βαθιά. Βαθύτερα, πέρα απο τα ελαττώματα και την απελπισία της αποχής μας, την οκνηρία του πνεύματος και του πολιτισμού. Αυτή η ραδιενεργή ματιά έφτανε ως τον πυρήνα της ανθρωπότητας, ακύρωνε κάθε ψήγμα αξιοπρέπειας
όχι μόνο για την διανόηση και την πνευματική ανωτερότητα αλλά και για το ίδιο το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης.

«Κοίταξε τι μαϊμούδες είμαστε
Κοίταξε πως είναι τώρα ο άνθρωπος!»
Μεμιάς όλη η διασημότητα, οι επιτεύξεις, οι αγορεύσεις για την ανθρώπινη βούληση , τα πνευματικά μεγαλεία και η σταθερότητα στην πίστη για καθετί το ανθρώπινο κατέρρευσαν και έγιναν ένας μαϊμουδισμός.

Τι συγκλονιστική γραφή σημάδεψε αυτό το βιβλίο,
κάτι σαν θεϊκό σημάδι χωμένο βαθιά στη σκόνη και
την πατημένη γη της ανθρώπινης συνήθειας,
της σύγχρονης αστικής ζωής, αυτής της στερημένης πνευματικά εποχής.
Αυτή η καλλιεργημένη και μίζερη αισιοδοξία του αστού, της πολιτικής ωφελιμότητας και της εκμετάλλευσης των συνανθρώπων, της αφέλειας, της στείρας ενέργειας λυσιτελών υλοποιήσεων για εμπορευματοποίηση και κέρδος.
Της αγελαίας προτροπής για τα πολυσύχναστα,
τα θορυβώδη, τα μαζικά, τα ευτελή, που είναι ακριβά
και αναγκαία για τους διψασμένους της ζωής σε μια ευωχία συνωστισμού που πασχίζει να ηδονιστεί στην παγίδα του έτοιμου και του δολωμένου, που υποφέρει απο ρουτίνα και άνεση και εκτρέφει το μέτριο και διαιωνίζει τον φυσιολογικό του μέσου όρου.

Πόσο με άγγιξε τούτο το γραπτό είναι απο τα δημιουργήματα που σου υπενθυμίζουν το μαρτύριο
της λανθασμένης κλίμακας βιωμάτων όταν ζεις
σε δυο ή περισσότερες εποχές ταυτόχρονα,
όταν δεν εντάσσεσαι, δε μοιάζεις, δεν συμμορφώνεσαι με την τάξη, την πραότητα, την χλιαρή ικανοποίηση απουσίας πόνου και την πληκτική ανεκτικότητα των καλών ημερών.
Σε όλα αυτά τέλος πάντων που χαμογελά εμετικά
η ανθρωπότητα και ο κατ’ευφημισμόν πολιτισμός,
που σου πλασάρουν τα ψεύτικα και τα χυδαία, τα τενεκεδένια, τα αποχαυνωμένα όρια που αγγίζει
η πώρωση μέσα σε ένα άρρωστο, λεηλατημένο και ευνουχισμένο Εγώ.

Στον Λύκο της Στέπας θέλησα ειλικρινά να χαρίσω την καρδιά μου, σαν να τη θυσίαζα σε κάποιο ναό προσωπικής πίστης που μου άγγιξε την ψυχή. Ταυτίστηκα μαζί του και ενδόμυχα συναισθάνθηκα
τις σπάνιες χαρούμενες ώρες του, εκεί που το βίωμα συναντάει την έξαρση και αγκαλιάζει την έκσταση, εκεί που το μοναδικό αναγνωρίζεται απο τον κόσμο μόνο μέσω της ποίησης, στη ζωή θεωρείται τρέλα!.....

Ξεκίνησα αυτό το ταξίδι διαβάζοντας με απίστευτη χαρά πως εισέρχομαι οικειοθελώς και φέρω ολοκληρωτικά την ευθύνη για την είσοδο μου σε ένα Μαγικό Θέατρο
με ξεθωριασμένη επιγραφή :

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ -
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ
ΜΟΝΟ — ΓΙΑ — ΠΑΡΑΦΡΟΝΕΣ. !

Μαγικό Θέατρο είναι το θέατρο που αποκαλύπτει τα πολλά παιχνίδια που παίζουμε και φτιάχνεται η κοινωνία μας, τα πολλά πιόνια, τους αμέτρητους εαυτούς μας και την πολυσχιδή υπόσταση μας, στον καθρέφτη του σκακιού που συνειδητά και ασυνείδητα δημιουργούμε στις σκακιέρες της ζωής.
Η πλειοψηφία, η δύναμη και ο έλεγχος στο μυαλό των ανθρώπων, απορρίπτουν αδίστακτα τις πολλές ευκαιρίες υπαρξιακής οντότητας , ζώντας εξ ολοκλήρου για τη σοβαρότητα των παραπλανητικών τους προσώπων στον ορθολογισμό και την ξύλινη υποδειγματική γλώσσα
ως τη μόνη ενεργά γνήσια πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν οι άλλοι,οι εξουσιαστές, οι δήμιοι, οι σφαγείς, οι μασκαρεμένοι νεκροπομποί, οι γητευτές και οι ψυχοφάγοι που κερδίζουν στην εικονική πραγματικότητα του παρόντος.
Συμπεριλαμβανομένης αυτής των κυβερνήσεων που ξεκινούν αιματηρούς πολέμους και ψηφίζουν νόμους
που περιορίζουν και καταστρέφουν ακόμη και τη δημιουργικότητα, την αναπνοή, το άγγιγμα, το γέλιο,
το κλάμα, το κάλεσμα της φύσης και την απολυτρωτική κραυγή της πλάσης.

Ο Χάρι ένας καταθλιπτικός και βασανισμένος άνθρωπος. Η ζωή του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα από τη ματαιότητα του θανάτου και τις άσχημες επιπτώσεις της αρρώστιας –είτε ψυχικής, είτε σωματικής.

«Κατά τη γνώμη μου, ο Χάρι υπέφερε από κατάθλιψη» Στο σημείωμα του συγγραφέα που γράφτηκε το 1961, ο Έσσε δηλώνει ότι αυτή είναι μια ιστορία «μιας ασθένειας και κρίσης» και τελικά μια θεραπεία.

Τελικά, είναι η αναγνώριση του εαυτού, των προσώπων που δεν είναι πια τόσο σοβαρά και μάλλον χιουμοριστικά.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αναγνώριση προέρχεται από μια νέα συνειδητοποίηση ότι ο εαυτός είναι μια κατασκευή πολλών διαφορετικών προσώπων που είναι όλα μέρος ενός παιχνιδιού και η ιδέα ενός παιχνιδιού υποδηλώνει την ψευδαίσθηση που έχουμε στη σοβαρότητα του ρόλου που παίζουμε,
του προσώπου που μιμούμαστε.
Είναι μια καταπληκτική αυτογνωσία που επιτρέπει
στο άτομο να αντιλαμβάνεται τη ζωή του πέρα και εκτός από τα αυτοδημιούργητα ανθρωπογενή του πρόσωπα που είναι μόνο δημιουργίες του εαυτού
και των κοινωνικών δομών, της πολιτιστικής κλιμάκωσης αξιακών κατατάξεων και των γλωσσικών σχηματισμών μέσα απο τη μουσική και τη λογοτεχνία, πέρα απο φυλές και έθνη.

Αυτό φυσικά περιλαμβάνει όλες τις φιλοσοφίες, όλες τις πολιτικές και θρησκευτικές ιδεολογίες και αναγνωρίζει την προσωρινή τους φύση προσαρμοσμένη στην τρέχουσα κοινωνική δομή της εποχής.
Είναι μια αποκάλυψη από τον εαυτό μας ως δώρο,
μια απόδραση από το εγώ μας, μια απελευθέρωση
απο τον ψευδαισθητικό εαυτό που ορκίζεται ότι
η πλειονότητα του κόσμου δεν γνωρίζει εσκεμμένα
και με παρωπίδες εγωτισμού, παίρνουν τα προσωπικά τους ως «αληθινά» και δεν βλέπουν την πολλαπλότητα του εαυτού και τα πολυσχιδή Εγώ τους που στην πραγματικότητα είναι αυταπάτες αυτοδημιούργητες απο ατομικές παραπλανήσεις.



Ο Χάρι Χάλερ δεν ένιωθε ότι ταιριάζει με την κοινωνία, ένιωσε περιφρόνηση για τη ζωή και για την αστική κοινωνία, για τον σύγχρονο κόσμο.
Η βαλβίδα ασφαλείας του ήταν το ξυράφι του, η γνώση ότι θα μπορούσε να αυτοκτονήσει όποτε ήθελε.
Ήταν αυτόχειρας στο θάνατο και σχιζοφρενικά ευφυής στη ζωή, ελεύθερος κρατούμενος των ανώτατων αξιών, της αιωνιότητας που δεν χαμογελά ποτέ, του αστρικού πάγου που φωτίζει τον κόσμο του άχρονου Εγώ ,
εκεί που δεν υπάρχουν ρολόγια δεν μετρούν οι μέρες, δεν ορίζεται η νιότη και το γήρας
Εκεί που αποπνέει η πλάση βάναυσους πόθους,
εκεί που με σάρκα θρέφεται το πάθος και με άγρια βάσανα ποτίζεται των ανθρώπων η φάρα που λιώνει στο θέατρο του καλοκαιρινού μεσημεριού απο φόβους και κρήματα, απο πολέμους που μυρίζουν σαπίλα επανάληψης και προσμονή μεθυσμένων μελλοθανάτων, τοκογλύφων της διάρκειας και ζητιάνων της τρέλας
που στολίζονται με την τέχνη των λασπωμένων πορνείων και της παραζάλης που σιωπηλά και
με λαγνεία απολαμβάνει τους φόνους που ανατρέφουν πολέμους και τα σκοτάδια του ήλιου σε κάθε θεατρικό γύρισμα της τέχνης.
Δεν υπάρχει φως πουθενά μονάχα αποδοχή και τότε ίσως και ελπίδα.

Υπάρχει ο πόνος και το μαρτύριο.

Ο πόνος είναι γέννημα θρέμμα της φύσης μας το μαρτύριο είναι επίκτητο.

Ο πόνος είναι η πεμπτουσία της ζωής και οι ιδιότητες του ορίζουν τον άνθρωπο. Υπάρχει ο πόνος της χαράς, της λύπης, του έρωτα , του χαμού, της απώλειας, της μοναξιάς, της παράνοιας, της ευφυΐας. Ο πόνος της απέραντης πολυσύνθετης ανθρώπινης κατασκευής που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με μετρήσιμους προσδιορισμούς.
Πάντως είναι ο πασίγνωστος και διαβόητος πόνος που μας συντροφεύει απο τη γέννηση μας και μετά...

Το μαρτύριο όμως, διαφέρει και ανασυγκροτείται, επιβάλλει και εισβάλει χωρίς ενδοιασμούς αφού έχει αρχικά πάρει την άδεια απο κάθε ανθρώπινη οντότητα που του επιτρέπει πρόσβαση στα πνευματικά
και εγκεφαλικά δεδομένα. Στα βιοψυχολογικά προσωπικά αρχεία της εσωτερικής μυσταγωγικής τελετουργίας που οργανισμού. Και δέχεται αγόγγυστα
να υποστεί μαρτύρια να βασανιστεί, να σπαράξει, να απονεκρωθεί, να μετουσιωθεί σε βιωματικό μαρτυρικό εξάρτημα μαζοχιστικής αποπεράτωσης για χαοτικές υπάρξεις και ακούσιες αυτοχειρίες.

Κάτι που συνεχίζει ακόμη να με στοιχειώνει είναι όταν
ο Χάρι οραματίζεται τον Μότσαρτ να ξεσπάει σε ένα τρελό, τρελό γέλιο που το νιώθω να με τραντάζει μέσα μου.
Η ζωή, ενώ είναι όμορφη, είναι πραγματικά μια οδυνηρή τραγωδία, μια μαχητική, υπομονετική ύπαρξη που αποθαρρύνει τον θάνατο.
Χωρίς να έχει απολύτως τίποτε να στηριχτεί,
η ικανότητα του ανθρώπου να κάνει χιούμορ
και κωμωδία να αντισταθμίζει και να ισορροπεί
την ψυχή με έναν θετικό λόγο, με ένα τρελό, παρανοϊκό, συντριπτικό γέλιο.
Αυτό είναι το αντίδοτο της συνειδητοποίησής μας
στον παροδικό χαρακτήρα όλων των σχετικών αληθειών μας.
Βλέπουμε τις αντιφάσεις, φωτίζουμε και γελάμε, επιβάλλεται αυτό το γέλιο να προέρχεται από τα βάθη της ψυχής μας.

Αυτό που πρέπει να αναγνωριστεί είναι ότι ενώ
η ζωή παίρνει προσωπικά και ακίνητα στιγμιότυπα της πραγματικότητας και τα ερμηνεύει ως απόλυτα, εξακολουθεί να μην μπορεί να εξηγήσει τι κρύβεται πίσω από αυτά τα ακίνητα πλαίσια αντίληψης.

Η κινούμενη ροή της πολύπλευρης πραγματικότητας,
η σχετική φύση της αντίληψης, ίσως, αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο εάν οι άνθρωποι σταματήσουν
να γίνονται τόσο σοβαροί στα παιχνίδια σκακιού τους,
να παύσουν να είναι κριτικοί, ειδικοί και να απορρίψουν τις πεποιθήσεις τους σε απόλυτα /κλισέ /στερεότυπα/έθιμα-ήθη/ πατροπαράδοτες ταμπέλες ιδιοτήτων.

"Καλύτερα να μάθεις, να ακούς πρώτα!
Μάθετε τι πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και γελάστε με τα υπόλοιπα."

Η μουσική που ακούμε μπορεί
να είναι παραμορφωμένη και να μην συμμορφώνεται
με τις αντιλήψεις μας, αλλά ποτέ δεν μπορεί να κρύψει την αιώνια μουσική της ζωής που υπάρχει μέσα της.
Ενώ πολλοί από εμάς έχουμε το θάρρος να πεθάνουμε για τα λάθη και τα εγκλήματά μας, δεν έχουμε το θάρρος να ζήσουμε πλήρως, αλλιώς, διαφορετικά. Όπως μας αξίζει, στην τελική.

Και όλα αυτά πραγματοποιούνται στο μαγικό θέατρο
- Είσοδος όχι για όλους
- Μόνο για τρελούς!
- Με κόστος, το μυαλό σου.
Η είσοδος και η εμπειρία σε αυτό το θέατρο συμβαίνει στο τέλος του μυθιστορήματος πίνοντας ένα μαγεμένο φίλτρο και καπνίζοντας κάποιο μυστικό βότανο τυλιγμένο σε κίτρινο ρολάκι χαρτί.


😈😈😈⭐️⭐️⭐️
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.