Scorching Love (Costa Leona Series #1)

by jonaxx

Nieves Solanna Galvez or Snow is the young, stern, and efficient heiress of the
biggest hotel in Costa Leona. Natural na responsable at magaling magdesisyon dahil
natutong maging independent sa murang edad. Ano nga ba ang pwedeng kahinaan ang
isang tulad niyang lumaki sa karangyaan, with a clear plan in the future?

Deep-rooted hate, life changing decisions, thirst for revenge, how can a spark of
love win? Pinanatiling baga para lang mabalikang nag-aalab parin ngunit sa
pagbabalik... Paano kung ang inaasahan mong apoy ay natupok ng mga nangyari sa
nakaraan? Can Snow really light a love that lost its spark? And will that love be
enough to burn for a lifetime?

=================

Scorching Love

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

-----------------------------------------

=================

Simula

Disclaimer: I do not have portrayers for any or my characters. Social Media

accounts with my character's name on it is not affiliated with me.

Simula

Nilalamig ako sa kwarto kung nasaan si Papa. Although I am used to the cold, I am
still shivering right now. The news of him breaking down because of stress made us
all panic. Syempre, bata pa si Papa para magkasakit.

"Kael!" tawag ko sa kapatid kong ginalaw ang tubo ng IV sa kamay ni Papa.

Gulat na napatingin si Kael sa akin. His big looking eyes innocently watched me as
I shook my head. Inayos niya ang kanyang glasses na siyang nagpapalaki sa mga mata
niya ngayon.
"Don't touch that! We don't know what if can do..."

"Sorry, I just want to check on Papa," yumuko si Kael.

For the past three years, ako ang tumayong ina ni Kael sa America. Umuwi kami ng
Pilipinas ngayon dahil sa nangyari kay Papa.

Ang sabi ng doktor, nastress daw si Papa at nagkamild stroke. Naagapan, mabuti na
lang.

Hinahagilap ko ang konting hibla ng aking katinuan nitong mga nakaraang araw. My
Papa is entrusting me a big responsibility and I'm not even sure if I can do it.
Hindi parin ako maka-Oo sa kanya kahit na alam kong wala na akong magagawa.

He's sick and we need to take care of our resort. He can't do it while he's
recovering. Kael is just twelve. Kakagraduate ko lang ng Senior High at dapat
magka-college na ako sa ibang bansa kung hindi lang kinailangan kong umuwi.

Pwede kong iwan si Kael para makapagpatuloy siya sa pag-aaral abroad ngunit hindi
naman siya pumapayag. So I was forced to bring him here

now.

"Ate, itatransfer ba si Papa sa Manila?" tanong ni Kael habang umuupo sa gilid ng

kama ni Papa.

Tulog na tulog si Papa. Noon ay hindi ko masyadong pinagtuonan ang mga linya sa
mukha niya. Ang mga iyon ang nagpapatanda sa kanya. It's probably caused by stress.
Is the resort that hard to manage, then?

"Titingnan pa natin, Kael. Kapag kulang ang pasilidad dito, maaring ganoon ang
mangyari..." usal ko.

Pagkatapos kong magsalita ay bumukas ang pintuan ng kwarto. With the doctor is my
Tita with some of her body guards.

"Tita..." tawag ko sabay lapit sa kanya.

Lumapit din ang kapatid ko para magmano. She held out her hand and removed her
black gloves. Naka all-black si Tita Marem. Black dress, black stilletos, black
fedora, black gloves. Her necklace and earrings were pearls. She looks so classic.
Like an Aubrey Hepburn painting.

"Ang tigas ng ulo ni Kuya..." ani Auntie sabay iling.

Pagkatapos kong magmano ay nilagpasan niya kaming magkapatid para tingnan ang
kalagayan ni Papa. Tulog si Papa kaya hindi niya makakausap. She turned to me when
she realized that.

"Ilang oras na siyang tulog?" tanong niya.

"Three hours..." sabi ko.

Ngumiti siya. Even under her fair skin, her high cheekbones were highlighted.

"Paano iyong resort?"

"Maayos pa naman, Tita," sagot ko.

Tinanggal niya ang isang gloves sa kabilang kamay at tinagilid ang ulo.

"Darling Snow, I know Kuya needs to rest. It's either you let him do that here..."

She sarcastically eyed the whole hospital room na tila ba naliliitan siya rito and
then she turned to me.

"Or in Manila.

Which will mean that no one can handle the resort... I can handle it. I volunteer!"

Papa warned me about this. Interesado si Tita Marem sa beach resort namin. Hindi
naman first class ang resort ngunit ang mismong pinagtatayuan ng resort ay ang
pinakamagandang spot sa buong lalawigan. In front of it is a sandbar. Ilang minuto
ang layo ay makakaabot ka na sa iilan pang mga islang magaganda.

Sa sobrang kaakit akit ng pinaglalagyan nito ay marami na ring nagkainteres na mga

businessman. Papa did not give it up. Malaki ang kita namin sa resort. Marami ang
nagpupunta roon. Papa's dream is to make it five star eventually.

"I can handle it, Tita Marem..."

Papa asked me to run the resort while he's recovering. Anong magagawa ko, hindi ba?
My majors were about business but I don't have a proper degree for it. Sa madaling
salita, wala akong tiwala sa sarili kong mapapatakbo iyon.

Napawi ang ngiti sa labi ni Tita Marem sa sinabi ko.

"Trust me, you don't want to go there..." ani Tita. "You don't know how to run the
business."

"I can do it, Tita Marem. Isa pa, pinagkatiwala sa akin ni Papa ang resort."

"Hindi mo makakaya iyon, Snow. Anong magagawa ng isang High School sa pamamahala ng
resort?"

"I'm a graduate, Tita..."

"What's the difference? Unless you get a degree, then you can brag. Wala ka pa kaya
baka mas lalong ma stress lang ang Papa mo kapag 'di mo nagawa..."

Bahagyang kumulo ang dugo ko sa sinabi ni Tita. Matagal na siyang ganito. Medyo may
pagkamaldita. The reason why Papa warned me about her.

"Marem..." tawag ni Papa.

Bahagya

kaming tumigil sa pagtatalo dahil nilingon namin si Papa.

"Papa..." tawag ni Kael sabay lapit sa kanyang kama.

"Hayaan mo na si Snow. Naniniwala akong kaya niya..."

Lumapit na rin ako kay Papa at tipid na ngumiti.

"And may I ask why were you so stressed, Kuya? When all you are seeing is the
beautiful view of Costa Leona? Ipapahamak mo lang si Snow."
"Kaya ng anak ko. I'll be there to guide her..."

"Hindi ka ba magpapaospital sa Manila?" tanong ni Tita.

"It won't take forever. I can rest at the resort. Or here, Marem."

Umiling si Tita. Bakas na bakas ang disappointment sa kanyang mukha. Nilagay niya
ang isang butterfly sunglass bago nagsalita muli.

"Well then, if this is what you want. I'll always be here. I can help you. Just
call us... In the mean time I have a flight back to Manila."

Tumango ako. Mabuti na lang at aalis na si Tita.

"Kael, take care of your Ate. Snow, good luck!" ani Tita bago kami tinalikuran.

Her bodyguards joined her. Sinarado nila ang pinto at natahimik na ulit ang kwarto.

"I knew she'd come here to offer that..." ani Papa.

"Are you sure about this, Papa? Tita Marem can handle the resort properly. Bakit pa
ako?" tanong ko.

"You can handle it properly, too. Ikaw din ang mamamahala niyan balang araw. Kaya
bakit patatagalin?"

"That's different. I'm not ready. I don't know how to handle a business."

"You lived on that resort for a long time, anak. You can do it. I believe in
you..."

Hindi papigil si Papa. I guess I really have no choice on this.

"Isasama ko si Kael sa

Maynila. Doon na muna siya mag-aaral. Ayaw kong may inaalala ka bukod sa negosyo.
Tumawag ka sa akin kung may problema o nahihirapan ka. Tutulungan kita, Snow. Hindi
naman kami magtatagal. Kung papayag na ang doktor ay uuwi ako sa Costa. Doon ako
magpapahinga para magabayan ka."

Pinag-isipan niya na talaga itong mabuti. The details about it were already said.
Talaga palang matutuloy iyon.

I was left with no choice but to act as the President or CEO of the whole resort.
Mabuti na lang at iyong binibili ni Papa na resort ay hindi pa lubusang natatapos
or else I'll be doomed. Running one resort is already a big thing, paano pa kaya
kung dalawa na?

Tiningnan ko ang aking repleksyon sa salamin ng aming sasakyan. Ilang oras pa ang
byahe bago makarating sa probinsya. Naaalala ko kung paano kami bumyahe noon.
Mahigit kumulang isang oras lang ang layo nito sa airport ngunit probinsyang
probinsya ang dating noon.

Sa probinsyang iyon nakatira ang buong pamilya ni Papa. May ancestral house roon na
siyang ginawang bahay ng pamilya ni Tita Marem. Hindi kalayuan sa bahay ay ang
buong building ng resort. Ang kahabaan ng Costa Leona ay tanaw kahit nasa ikalawang
palapag ka pa lang ng building na iyon.

"Sino pong tao sa mansyon?" tanong ko sa driver.

Isang driver at isang bodyguard ang pinasama ni Papa sa akin. Si Kael, tulad ng
gusto ni Papa, ay iniwan ko sa kanya.

"Umalis sina Ma'am Maria Emilia kaya maaaring walang tao ngayon doon."

Pinag-isipan kong mabuti kung saan ako tutuloy. Kung sa mansyon ba o sa isang
kwarto na lang sa hotel. It's going to be accessible if

I stay at the hotel. Plus... it's cheaper, I think. Kesa sa isang buong bahay ang
guguluhin ko, mas mainam na sa isang kwarto na lang sa hotel ako tutuloy.

"Sa hotel n'yo na ako idiretso. Kukunin ko ang malaking kwarto sa ikatlong
palapag..." sabi ko.

"May numero na po ba kayo kay Ma'am Agdipa?" tanong ng driver.

"Wala pa nga po, e. Doon ko na lang kukunin sa kanya pagkarating ko..."

At an early age, I was forced to be more responsible. When Mama left us, ako ang
tumayong ina sa aming pamilya. I encouraged Papa to push his plans on the hotels
kahit na halos wala na siyang gustong gawin noon kundi magpakalasing. I sing a
lullaby for Kael so he can sleep at night. Tumayo akong ina niya. Kaya dapat ay
madali lang itong gagawin ko sa akin.

Tulad ng sinabi ko, sa hotel pumasok ang aming sasakyan. The Coast - that's what I
saw at the gates of our resort. Big italicized gold letters. Sa likod ng pangalan
ay ang marmol na dingding at sa paligid ay ang mga halamang sinadyang itanim doon
para maging maganda ang tanawin.

The Coast Group of Hotels. Mas maliit namang mga salita sa baba ng mismong pangalan
ng hotel.

Tumigil ang sasakyan at lumabas agad ang bodyguard. Lumabas na rin ang driver para
kunin ang aking mga maleta sa loob.

"Ako na po ang kukuha ng kulay brown na bag..." sabi ko.

Ilang saglit pa akong nanatiling nakatulala bago ako nagdesisyon na gumalaw.

Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan at lumabas na ako.

Bukas ang pintuan sa likod dahil kakakuha lang ng driver at ng bodyguard ng mga
gamit ko. Nauna na silang pumunta papasok sa hotel habang kinukuha ko

iyong bag sa likod.

And then below the chairs of the car I saw my lipstick. Mukhang nakatakas ito sa
aking bag kaya gumulong iyon sa baba ng mga upuan.

"You better be my favorite shade..." bulong ko sabay yuko at suot ng braso sa mga
upuan.

I know I can get the lipstick if I turn around and open the damn side of the door
but that would take much effort.

Hindi ko maabot!

Sinuot ko ang ulo ko para makita ang lipstick na gumulong pang muli. Kung i-
sstretch ko pa ang kamay ko ay makukuha ko rin iyan.
I stretched my arms again and tried to get the black bullet but... someone
whistled.

Sinulyapan ko kung sino iyon. At first, I didn't mind my awkward position but then
when I saw the man standing behind me and feasting on my soul below I immediately
stopped what I'm doing.

What the hell?

Kumunot ang noo ko at nilingon ko siya. He's approximately five meters away from
me. The lust in his eyes were very evident and his devilish smile made me want to
puke.

Inayos ko ang palda ng aking dress. Alam ko kung anong tinitingnan niya kanina.
Hanggang ngayon ay naroon parin ang mga mata niya!

But then I remember... we're in our resort. He might be a guest. But if he's a
guest, that doesn't mean that it's okay to be a pervert.

"Good afternoon, Miss!" maligayang bati niya sabay ngisi. "Ano kayang kinukuha mo
riyan at parang kay hirap?"

Bahagya pa siyang umuko para tingnan "kuno" kung ano ang kinukuha ko sa ilalim ng
mga upuan kahit na ang mga mata niya'y nasa aking palda.

Tumikhim ako at mas lalong inayos ang palda ng aking damit.

"Excuse me, Mister.

You might want to get lost before I throw you out of this place."

I freaking don't care if he's a guest or not. Wala siyang karapatang mamboso!"

Napawi ang ngiti niya but amusement is still evident on his eyes. Then I realize,
he's... kind of... well... you can say that actually... no... mahal ang praises ko.

"Gusto ko lang tumulong, Miss... Iyon bang itim na bagay sa ilalim?"

Uminit ang pisngi ko nang tinuro niya ang ilalim ng mga upuan. Which looks like, by
the way, he's pointing at my undies.

I'm on the verge of calling all the security team of the whole frigging resort to
throw him out. I don't care whoever he is. Son of politician, action star, big
tycoon, whatever! I need him out of this place!

"What did you say?" pagalit kong sinabi.

"May maitim sa ilalim ng upuan ng Expedition n'yo. Iyon ba iyon?" inulit niya.

Tinuro ko siya, nagbabaga ang aking pisngi.

"Alam ko ang ibig mong sabihin, Mr. Kilala mo ba ako? Kung hindi ay mas mabuting
tumahimik ka na lang dahil ipapalabas kita sa resort na ito kung hindi ka tumigil!"
sigaw ko.

"Hindi ko alam kung anong ibig mong sabihin, Miss, pero iyong nasa ilalim ng upuan
n'yo ang tinutukoy ko. Hindi ba inaabot mo nga iyon?" mas lumalim ang boses niya.
Humakbang siya palapit sa akin. Nanatili akong nakatayo roon. Wala akong balak na
umatras kahit rapist pa siya.

"Nahuli kitang sinisilipan ako. You're a rapist waiting to happen!"

Kumunot ang noo niya at yumuko sa paraang ginawa ko kanina. Walang kahirap hirap
niyang nakuha ang lipstick ko.

Nilahad niya iyon sa akin ngunit hindi ko iyon kinuha. Nanatili akong galit,
mabilis ang bawat hinga.

"Kung sinilipan kita, dapat ay hinawi ko na iyang palda mo. Yumuyuko ka kanina nang
nakikita ang kabuuan ng panty mo kaya nakita ko. Hindi iyon silip dahil ipinapakita
mo naman!"

Nanlaki ang mga mata ko. It's like saying that it's not rape because I'm wearing a
bikini!

Isang sampal ang ginawad ko sa kanya. Hindi ko maalala kung may nasampal na ba ako
noon ngunit sa ginawa ko ay pakiramdam ko sanay na sanay ako. Sa sobrang lakas ng
sampal ko, pati ang palad ko ay masakit!

Hindi siya agad nakabawi. His hair got kind of messed up and his jaw showed.
Umigting ang kanyang panga. He pouted his red lips and then slowly he turned to me.

"Iyan ba ang pagpapasalamat mo?" tanong niya at nilapag ang aking lipstick sa likod
ng sasakyan.

"You're a pervert. Future rapist!" I accused him without hesitation.

I don't care what happens next. If he's gonna sue me or what.

Umiling siya at humugot ng malalim na hininga bago unti-unting umalis. Sinundan ko

siya ng tingin. Inayos kong muli ang palda ng aking dress. So much for my first day
as President. Fuck this.

=================

Kabanata 1

Kabanata 1

Bellboy

"Magandang hapon, Miss Galvez. Shall I call you President Nieves?" tanong ng
manager ng aming resort.

Papasok ako sa resort at siya ang sumalubong sa akin. Mrs. Susana Agdipa is the
manager of The Coast resort. Naka itim siyang corporate attire na may kulay sky
blue na scarf na siyang motif ng buong resort.

"Nieves is an old name. I prefer you call me Snow..."

Ayon sa mga nababasa kong libro, in order to be an effective leader, I should

believe in myself. Wala akong panahon upang pagdudahan ang aking sariling
kakayahan.
I need to believe in myself so people will believe in me. Hindi ibig sabihin na
bata pa ako ay hindi ko na seseryosohin ang mga suliranin dito sa resort. I want
them to feel that I'm serious with my job.

"Sige po, President..."

"You can call me, Snow, Ma'am. I'm fine with that..." ngumiti ako.

Hilaw na ngiti lamang ang binigay ni Mrs. Agdipa sa akin. Iginiya niya ako sa
elevator. Nauna ako papasok pagkatapos ay sumunod siya.

"So we arranged a dinner meeting for you. Iyon din ang inutos sa amin ni
President."

Tumango ako.

"At ang opisina ni President noon ay ang opisinang nasa tabi lamang ng gusto mong
kwarto. Sigurado po ba kayong ayaw n'yo sa isa sa mga presidential suite?"

"Hindi na. Mag-isa lang naman ako. 'Tsaka, masasayang lamang iyon. Paano kung may
gustong mag check in doon habang fully booked na?"

Tumango naman si Mrs. Agdipa. Naiintindihan ang sinabi kong rason.

"We'll wait for you in our convention center after an hour so we can have the
dinner. Iyong mga imbetado ay iyong nasa ibang shift at ang

iba'y aalis pagkatapos kang ipakilala."

"Okay. Hindi na po ako magpapahinga. Maliligo lang ako 'tsaka magbibihis. Lalabas
agad ako para sa dinner. Can you please give me a little overview of the resort.
It's been ages..." sabi ko.

Bumukas ang pintuan ng elevator at tumulak na kami palabas. Nilahad niya ang kamay
sa tamang daanan at sumunod naman ako. Beach front iyon kaya ayos lang.

"The resort has 270 rooms, 5 villas. Dalawang pool front at tatlong beach front.
Can house up to 800 to one thousand people. It has three large swimming pools.
Dalawang restaurant. Seaside and West Coast. Gym, souvenir shop, bars, and the
latest spa..."

Imagine all of that in my command. Ngayon pa lang ay nalulula na ako sa trabaho.

"May incharge ba ng reservation online?" tanong ko.

"We're working on that, Miss President..."

"Just call me Snow, Ma'am," I politely said.

Hilaw na ngiti muli ang pinakawalan ni Mrs. Agdipa. Tinuro niya sa akin ang isang
pintuan na may nakamarkang "Office".

"Ito ang opisina ni President. Nariyan lahat ng kailangan mo. Ang iyong kwarto
naman ay naroon..." Itinuro niyang muli ang dulong pintuan. "Ito ang card para
roon..."

"Salamat. Magbibihis lamang ako at bababa rin..."

"Sige po. Maghihintay kami sa convention center."

Pagkatapos ng usapan ay dumiretso na ako sa kwarto. Nilagay ko ang keycard sa

lalagyanan para mag activate ang kuryente ng buong room. Agad umandar ang aircon at
mga ilaw. Nasa gilid ko ay ang bathroom. Nakita ko ang mga maleta ko sa gilid ng
cabinet.

May isang sofa, upuan, at lamesa. May isang king size

bed at may balcony.

Binuksan ko ang glass windows ng balcony at lumabas ako para makita ang kahabaan ng
Costa Leona. The island far away in front of me looks majestic. The pristine blue
waters of the sea is screaming tranquility. Iilan lamang ang nasa mga sun lounger
at halos foreigner lahat.

Umihip ang malakas na hangin at pumikit ako. I've been here way back but those were
short stays because of something my father wants to forget.

Nilingon ko ang gilid ng balkonahe at nakita ko ang isa sa mga swimming pool ng
buong resort. Kids were playing and they are having fun.

I can also see the villas. They were small wooden huts with airconditioned rooms.
Inisip ko kung kumusta ang lagay ng mga kahoy na ginamit para roon. Kailangan ba ng
resort bombahan ng anti-termite para mapanatiling maayos ang mga iyan? Concrete
walls are perfect when you're near the sea, too. Mabilis masira ang kahoy kapag
malapit sa dagat.

Ah! I need to think about that later. In the meantime, I need to get ready.

Pumasok ulit ako sa kwarto at inayos na ang mga gamit. I'm going to wear a white
dress with floral print for the dinner. I need to look serious and mature. Pumps
will also do.

Naligo na muna ako bago magbihis. Tumawag pa si Papa habang naliligo ako.

"How's your trip?" he asked.

"I'm fine, Papa. Bababa ako ngayon sa convention para i meet ang staff ng resort."

"I'm sorry you have to deal with this, Snow."

"It's okay, Pa. Wala kang ibang aasahan kundi ako. Kakayanin ko ito."

"Just call me if you have questions. I know you can do it, hija..."

"Thank

you for believing in me, Papa."

Natigil ang tawag roon. Pinagmasdan ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Basang
basa ang buhok ko at tumutulo ang tubig sa aking noo.

Nagbalik ako sa kwarto ng tanging puting tuwalya lamang ang nakatapis sa aking
katawan. Kinuha ko iyong damit at dinala ko sa loob ng banyo.

I put on some lotion on my skin first then I combed my hair. May blower doon sa
loob ng banyo kaya ginamit ko iyon pampatuyo.
My naturally brown hair later revealed itself. Kailangan ko ring maglagay ng make
up para magmukhang mas mature. Dark red lipstick should do the trick. Pink would
make me look so young. Malalalim ang mga mata ko, matataas at makurba ang eyelashes
kaya madaling lagyan ng make up. I'm also a bit fair, thus, I was called Snow. I
need to put color on my skin.

Tinagilid ko ang mukha ko habang naglalagay ng blush on. My jaw resembled that of
Tita Marem. Angled and with high cheekbones.

Matangkad ako kaya madalas ay hindi naniniwala ang mga tao ko sa tunay kong edad. I
look more like early twenties than a seventeen year old girl. That's okay.
Actually, gusto ko nga ng ganoon.

Lumabas na ako sa kwarto pagkatapos kong bahagyang kulutin ang dulo ng buhok ko
gamit ang iron.

Dire diretso ang lakad ko patungong elevator. I checked my phone to see the
messages of my bodyguards. They will be staying on our staff room. May ibang staff
kasi na stay in. Sasama sila roon.

Pagkababa ko ay naaninag ko agad ang isang babaeng naka kulay beige na corporate
attire, isa sa mga uniporme ng empleyado rito.

"Here's the way, Miss President..." she said.

I smiled

at her. I wonder if she thinks I'm older than her?

Dire diretso muli ang lakad ko patungo sa convention center. Wala ito noon. Mukhang
isa sa mga ginawa ni Papa para palaguin pa lalo ang buong resort.

A man is standing in front of the brown double doors. He held the door open for me
and he slighlty bowed.

"Welcome, Miss President..." aniya.

Nakahilera sa dadaanan ko ang lahat ng empleyadong naroon. Eight men were standing
beside me wearing a dark blue uniform, siguro'y mga security. Sa harap ko ay si
Mrs. Agdipa na nakangiti.

"Everyone, this is Miss Nieves Solanna Galvez, daughter of President Remus Eugenio
Galvez..."

Habang nagsasalita si Mrs. Agdipa ay pinapasadahan ko ng tingin ang mga empleyado.

Almost all of them are wearing the Type A uniform. Iyong kulay beige na may burda
ng vines sa harap. Mukhang barong sa mga lalaki at mukhang filipiniana sa mga
babae. But then the girls hair were fall off their shoulders. I want it clean...
I'll suggest it soon.

Tumigil ang tingin ko sa isang matangkad at pamilyar na lalaki. Sa tabi niya ay

isang lalaking hindi katangkaran at sa isang tabi ay isang babaeng nakanguso.
Bumaling ulit ako sa lalaking nakilala ko.

He smiled. His perfect teeth showed up! What the hell? Ang future rapist ay isa sa
mga magiging empleyado ko?

I cannot believe it! I mean... I thought...

Iniwas ko ang tingin sa kanya. I can't let him see that I'm affected. Or that I'm
thinking about him too much!

"Siya ang mamahala pansamantala sa buong resort. Miss President, these are the
staff. The security team." Itinuro ni Mrs. Agdipa sa akin

ang walong security guard na naroon sa gilid ko.

"Which means that the gates are open for everyone right now because you are all
here?" I suddenly asked.

Napawi ang ngiti ni Mrs. Agdipa.

"Ang mga bodyguards mo muna, President, ang pinagbantay ko roon. Ngunit mabilis din
naman ang mangyayaring ito."

Tumango ako at binaling ang mga mata sa sunod na hilera.

"These are our online team. Sila ang incharge sa mga tawag for reservations at sa
mga mag eemail na rin. Ito naman ang mga maids, sila ang in charge sa housekeeping.
Pupwede po kayong magrequest ng isa sa kanila para maglinis ng kwarto mo..." ani
Mrs. Agdipa.

Tumango ako. Medyo hindi ko gusto na nakatitig silang lahat sa akin ngayon ngunit
kailangan kong mag seryoso. I need to get used to this.

"Ito naman ang chefs. Mga incharge sa kitchen ng dalawang restaurant..."

"Magandang gabi po, President..." ngiti ng isang matandang chef.

"Magandang gabi rin po..."

"Waiter and waitresses sa mga bars at pati na rin sa restaurants... Ito naman ang
mga para sa room service..." ani Mrs. Agdipa sabay turo malapit doon sa lalaking
rapist.

Okay. I don't wanna be judgemental but I don't have his name so allow me to call
him that in the mean time.

"Concierges and Front Desks clerks..." sabay turo niya malapit sa mga babaeng
katabi noong rapist. "Drivers and bellboys..." turo niya sa rapist at sa mga nasa
likod nito.

Tumango ako at nilingon muli ang ibang banda.

"You can all call me Snow while I'm working here. Tulad ni Papa, ang opisina ko ay
naroon din sa ikatlong palapag. Hindi ako tutuloy

sa aming mansyon at dito ako sa hotel pansamantalang tutuloy para sa trabaho,"

seryoso kong sinabi. "Si Papa ay nagpapagaling. He's scheduled to fly to Manila
soon so he can rest and be checked by better technologies."

Ngumiti ako sa kanila. Medyo bumangon ang usap-usapan concerning my father. I

cleared my throat.

"Ngunit habang narito ako ay tutulungan niya akong ayusin ang resort. Gagabayan
niya ako dahil ito pa lamang ang unang pagkakataong mamamahala ako nito. So I
expect full support from you for the betterment of the resort my grandfather built.
Can I expect that from all of you?"
"Of course!" ani Mrs. Agdipa.

Sumang-ayon ang lahat.

"Syempre, President..." isang pamilyar na boses ang humalakhak.

I tried so hard not to look at him but my eyes betrayed me. Siniko siya ng katabi
niyang lalaki. Tumigil ang rapist sa pagtawa at kinagat niya ang pang ibabang labi
niya. I tore my eyes from that line of sight. Damn it!

"S-so... Uh... Let's work hand in hand for the future... of The Coast and it's
upcoming hotels..." tumango ako at bahagyang humakbang para matapos.

"Okay! That's it! All night shifts, bumalik na kayo sa mga pwesto n'yo. You can all
claim your food here later. At ang mga first shift at second shift ay pwedeng
manatili rito sa center para samahan si Miss President na kumain."

May iilang umalis. Iilan ang nilapitan ako at nginitian. I smiled back at them.
They introduced themselves but I couldn't quite remember all of their names so I
only smiled.

Iginiya ako ni Mrs. Agdipa sa isang mahabang presidential table para sa pagkain.
Iba ang

lamesang iyon dahil marami ng pagkain samantalang ang ibang lamesa ay nilalagyan
pa.

Maingay dahil sa usap-usapan. Panay ang ngiti ko sa mga tumitingin sa akin.

"These are the heads of the different offices, Miss President. Sa security,
services, spa, restaurants..."

Ngumiti ako sa mga katable ko. Halos lahat ay medyo may edad na at mukhang matagal
na rito sa resort.

They all mentioned their names to me. I smiled and shook their hands.

"Sana ay matulungan ninyo ako."

"Syempre, Ma'am. Matagal na kami rito at susuportahan ka namin tulad ng suporta

namin kay President Remus..."

Ngumiti ako. "I really appreciate it..."

Pagkatapos ng ilan pang kwentuhan ay nagsimula na kaming kumain. Kinwento nila sa

akin kung gaano binabalikbalikan ang pagkain sa buffet ng mga restaurants namin. Na
magaling ang mga chef.

Seryoso akong nakikinig ng bigla kong napasadahan ng tingin ang kabilang lamesa.
Naroon si rapist, kumakain kasama ang kanyang mga kaibigan. Ganadong ganado siyang
kumain. Men. Napatingin siya sa akin. Nagtaas ang isang kilay niya.

Kumunot ang noo ko at hinawi ko ang buhok na nasa aking balikat.

"Wala po bang reklamo in terms of services? You know, dysfunctional staff? Drivers?
Bellboys?" I asked the one incharge for services.

Kumunot ang noo ng matandang babae at umiling. "Wala naman, Miss President. Meron
alam ko sa booking. Kasi mabagal daw ang pagbobook. Inaabot ng ilang araw ang
follow ups..."

"So walang reklamo sa mga... uhm... impolite staff?"

"Lahat ng staff dito nakangiti at bumabati sa bisita. Pero syempre,

kung reklamo, hindi iyon maiiwasan lalo na sa toxic guests..."

Am I toxic?

Uminom ako ng juice at pasimpleng tumingin muli sa kay rapist na nasa kabilang
lamesa. Nakikipagtawanan siya sa mga kasama niyang bellboy at napatingin muli sa
akin. Napawi ang ngiti niya.

Bumalin ulit ako sa kausap ko.

"What about pervert staff? Say... roomboys, housekeeping, bellboys?"

Halos ma offend iyong tinanong ko.

"Excuse me, Sibal!" sigaw niya sabay taas ng kamay para sa kabilang lamesa.

Napatuwid ako sa pag-upo lalo na noong nakita kong tumayo si rapist. His fucking
name is Sibal?

"Ryan, Omar, tawagin n'yo ang iba pang mga bellboys at drivers..."

Halos isang linya silang tumayo. Napalunok ako.

As I was about to say that the incharge didn't have to do this, lumapit na sila. Sa
likod ko ay naroon na si Sibal.

Tumikhim ako at nagseryoso na lamang. Nilingon ko sila.

"We won the Best in Services Award for hoteliers last year, I'm sure you know that,
Miss President..." sabi noong incharge.

Tumango ako. "Well, yes."

"These are my bellboys, si Sibal, Ryan, Omar, Rolly, Baldo, Ruben, ang iba ay nasa
kanilang mga posts. These are my drivers..."

She mentioned each driver. Ngumiti lamang ako at tumayo.

Si Sibal ay nasa gilid ko. Matangkad palang talaga siya. Kahit na medyo matangkad
na ako ay dinudungaw niya parin ako.

"Show why we were all given that award to Miss President, everyone..." anang
incharge sabay tayo na rin tulad ko.

"I am not questioning their abilities, Mrs. Gorres. I merely want to knoe if they
are, indeed, effective..." I said politely.

"Kung gusto n'yo po, Ma'am, magvovolunteer akong personal n'yong bellboy at
housekeeper para malaman n'yo kung talagang epektibo kami..."

Pinandilatan ko si Sibal at pormal na idinirekta ang tingin ko sa kanya. Plastik

akong ngumiti ngunit walang humor sa kanyang mukha.
"Then we're all set!" sabi ni Mrs. Gorres.

Binuksan ko ang bibig ko para makaapila. Gusto ko sanang babae ang gagawa noon
ngunit...

"This is Percival Riego, Sibal for short... one of the best bellboys we have, Miss
President. He'll take care of your needs from now on..."

Ngiting ngiti si Mrs. Gorres sa sinabi niya. What... what needs? Umiling iling ako
at kumurap kurap. That escalated quickly!

"Wait... I still need to think about this, Mrs. Gorres."

"Hayaan n'yo, President. Gusto ko pong gawin ito bilang paumanhin sa unang
pagkikita natin..." ani Sibal sa isang seryosong tono.

Nilingon ko siya. The men beside him were smirking and he's all so serious like
he's not serious at all! Some female employees were looking at me like I did
something wrong!

"We're ll set!" deklara ni Mrs. Gorres.

Halos mapafacepalm ako nang nagpalakpakan silang lahat dahil sa deklarasyon. What
the hell?

=================

Kabanata 2

Kabanata 2

Mangingisda

"You're in the Philippines but you failed to visit us? Really, Snow?" boses ng
kababata kong si Brenna ang nasa kabilang linya.

Unang umaga ko rito sa Costa Leona at ito agad ang bumungad sa akin. She had been
trying to call mo for the past few days para lamang sumbatan ako nito. Ngayon lang
ata siya nakahanap ng numero ko.

"I was busy, Brenna. Umuwi ako rito sa isla dahil nagkasakit si Papa. Ngayon, ako
ang mamahala sa buong resort dahil nagpapagaling pa siya..." I explained.

Maaga akong nagising kanina para pumasok sa aking opisina. Papa's office is clean.
Ang desk lamang ang medyo magulo sa mga papeles. May mga budget na kailangan
ipaapprove, increase ng sweldo, at dagdag tao.

Inisip ko noong una na dapat ko munang tingnan ang buong resort ngunit pagkapasok
ko rito ay isang tawag agad ang natanggap ko sa telepono ni Papa. Ni loudspeaker ko
na lang dahil abala ako sa pagtatrapo ng alikabok sa aking lamesa.
"Hindi ba ay luluwas ang Papa mo? Hindi ka sasama, kung ganoon?"

"Hindi. Dito nga lang ako, pansamantala."

"What about us, then? Your friends? Hindi ka man lang ba bibisita? You have your
managers to look into your hotel, Snow."

"Hindi ganoon kadali iyon. And besides, hindi ba busy ka sa mga tapings mo?"

Isa siyang rising teenage star ngayon. Simula palang noon ay ganyan na ang hobby ng
mga kaibigan ko. Iyon din yata ang gusto ng kanilang mga magulang. Tita Marem
offered me to do that, too, but I refused.

"Ang sinabi ni Bron, umalis siya ng U.S. noong nalaman niya na pinagbigyan mo raw
iyong

si Ram. Nag-away raw kayo?"

Bronson was my first boyfriend. I was thirteen years old when we first entered a
relationship. Syempre, immature pa lang ang lahat ng iyon. I was also very
disturbed because of our family problem so I was leaning more to my friends than my
parents.

Biglang may kumatok sa opisina. Nilingon ko ang pintuan. Sasabihin ko na sana na

maari siyang pumasok ngunit hindi na nahintay ng nasa labas. Binuksan niya na iyon.

Sumungaw ang ulo ni Sibal galing sa labas. He smiled devilshly then opened the door
widely.

"Brenna, I have no time for the drama right now. Tell him. I'm busy with what I'm
doing here..."

Tumikhim si Sibal at pumasok na sa loob. Sa labas ay nakita ko ang cart na may

lamang cleaning materials. May dala siyang panlinis ng salamin at lumapit agad siya
sa malaking salamin sa aking gilid, facing the pool side of the resort.

"Fine, I'll tell him. Can we go there, by the way? If my schedule clears, they want
to go there. Alam mo na, publicity na rin sa inyong hotel."

"Fine. Just a free room, okay? For three days..." sabi ko.

"Yes!" ani Brenna. "Iyon ay kung maayos ang schedule ko. Ano? Sabi ni Tita Marem,
hindi ka raw mag-aaral? Wala bang college riyan? Para na rin makapag-aral ka na
lang kahit paano?"

"Wow! You sound like Papa, Brenna. I'll look into that. Anyway, it's still summer."

Habang nag-uusap kami ay narinig kong may iba pang tumatawag. I need to cut the
call to answer whoever's calling. It might be important kung talagang dinirekta sa
akin ang tawag.

"Brenna! Can I call you again later? Someone's calling..."

"Sus!

Do you already have a phone? Kung wala pa ay bumili ka na."

"Yes, yes. Please, I need to go. This might be important..." sabi ko.
"Fine. Bye..."

Pinatay ko agad ang tawag para sagutin ang susunod. Sumulyap ako kay Sibal na
ngayon ay naglilinis ng bintana. Well, if he's going to be my personal housekeeper,
he needs to know my terms.

"Snow..." si Papa iyon.

"Pa... O, kumusta? Nakakuha na ba kayo ng ticket pa Manila?"

"Yes, Kael and I will be leaving to Manila this coming Friday. How's your first
night?"

"Fine, Papa. Nakatulog ako ng mahimbing dahil sa pagod."

"Your Tita Marem called and insisted that you should somehow enrol yourself in a
near school. Gusto kitang bigyan ng pagkakataong mag-isip tungkol riyan. I know the
task I'm giving you is already heavy but I can't deprive you of education if you
want to..."

May punto si Tita Marem sa gusto niyang mangyari. Siguro naman ay hindi ako
masyadong magiging busy kung hindi ko i full load ang aking aaralin, hindi ba?

"I want to go to school, Papa. Syempre, po. I'll look into that."

"Your Tita Marem said you need to decide now so she can contact a friend of hers in
the North Western Colleges, Snow..."

Sumulyap si Sibal sa akin. Kumunot ang noo ko kaya bumalik siya sa paglilinis ng
bintana.

"Okay. I'll call her later, Papa. Gusto ko po ang ideya niya. It wouldn't hurt,
right? Kahit twenty units lang ang kunin ko para hindi maubos ang oras ko sa pag-
aaral."

"Sige, anak. Kael wants to talk to you, too, but he's still asleep right now. I'll
call later para makapag-usap kayo."

"Sige po, Papa."

"Bye,

Snow. Be good there..."

Napangiti ako at tumango na lang. "Bye..."

Pinutol ko agad ang tawag at bumaling na kay Sibal na ngayon ay sinubukan ulit na
sumulyap sa akin.

"Pinalitan ko ang tuwalya ng kwarto mo, Miss President."

Nagtiim bagang ako. He went into my room? Hindi naman sa wala akong tiwala ngunit
ayaw ko lang talagang may nakekealam sa mga gamit ko ng 'di ko namamalayan.

"Why did you do that? Ayos pa ang tuwalya ko roon."

Now that I think about it, I should buy my own towel, right?

Tumigil siya sa paglilinis at hinarap ako. His broad shoulders blocked the sunlight
from outside. The silhouette of his face can pass for a Calvin Klein model. Oh my
God, am I praising him?

Hindi naman sa nangmamaliit ngunit hindi parin talaga ako makapaniwala na

nagtatrabaho siya rito bilang bellboy. I thought he's a guest! Not that I'm saying
na walang karapatang maging ganyan ang itsura ng mga nagtatrabaho bilang empleyado
namin pero...

"May rule asi kami rito na kapag hindi nilagay sa sabitan ang tuwalya, ibig sabihin
ayaw na ng may-ari iyong gamitin muli."

Napakurap kurap ako. Nakaligtaan ko iyong rule na iyan. Nilagay ko lang kasi iyon
sa lamesa. I need to seriously clean my room, too.

"No... Not that. I mean, I'm uncomfortable na pinapasok mo ang room mo na wala
ako."

Umangat ang gilid ng kanyang labi. Tumikhim ako.

"So... gusto n'yong papasok lamang ako kapag nariyan ka?"

Bumagsak ang tingin ko sa mga papeles sa aking lamesa. Bakit ganito ang pinag-
uusapan namin? Well, my terms that is. Alin ba ang mas maganda? Pumasok siyang wala
ako o pumasok

siyang naroon ako? But I already told him that I don't want him messing around my
stuff while I'm not around my room so kailangan ko iyong panindigan.

"Oo. I'm more comfortable that way..." sabi ko sa isang matapang na tono.

"Noted, Miss President..." aniya.

"Siya nga pala..."

Umupo ako sa aking swivel chair at pinanatili na lang ang mga mata sa laptop. Sa
gilid ay nakikita kong nagsisimula ulit siyang maglinis ng bintana.

"Alam mo ba kung saan patungo ang North Western Colleges?" tanong ko.

"Doon ako nag-aaral," aniya.

Nag-aaral siya? He looks mature. Parang tapos na sa pag-aaral.

"Gusto mo bang mag enrol doon? Pwede kitang samahan. Ang kapatid ko'y mag eenrol
din doon. Anong year ka na ba, Miss President?"

Tumikhim akong muli. "First year..."

Natigilan siya at tinitigan ako. I tried to look at him back but I just couldn't
last long. Bumaling muli ako sa laptop kahit na puro scroll down lang ng emails ni
Papa ang ginagawa ko.

"Pareho kayo ng kapatid ko, kung ganoon..."

"Babae o lalaki?"

"Lalaki..."

What? There's another one like him, then?

"Baka magkaclassmates kayo sa minor subjects kung sakaling tumuloy ka sa pag-
eenrol. Anong kukunin mong kurso?"

"Business..." malamig kong sinabi.

Ano kayang kurso niya? Hindi ko na tinanong. It's enough that we are having this
conversation. I don't need to look deeper.

"Pasensya na nga pala sa nangyari sa atin kahapon..."

Kinailangan ko ulit siyang tingnan. Para akong napapaso tuwing nagkakatitigan kami.
Awkward. At the same time, naiirita ako sa sarili ko. What the hell,

Snow? He's your employee, for Pete's sake!

"I really hate perverts." I said casually.

Kahit na hindi naman ako lubusang inosente sa bagay na iyan. I have been into
relationships. My lips isn't virgin anymore. I've known bases, too. Ngunit hindi
parin ako sang ayon sa ginawa niya kahit tingin lamang iyon.

"Kaya nga ako nagmamagandang loob ngayon..."

So he's not denying that he's a pervert?

"Hindi maganda iyan para sa guests. Paano kung guest ako? Anong sasabihin niya sa
mga empleyado rito?"

"Masyado rin kasi talagang maiksi ang damit mo. Para hindi ka masilipan, mag maong
ka na lang. O 'di kaya'y paldang mahaba..."

Matalim ko siyang tinapunan ng tingin. He smiled devilishly. Who are you to suggest
things like that? Papapel din ang isang ito, ha!

"Are you saying that it's my fault? Hindi ibig sabihin na dahil maiksi ang damit ko
ay may karapatan ka nang sumilip."

Umiling agad siya. "Hindi iyon ang punto ko, Miss President. Ang punto ko ay kung
hindi maiksi iyong naging damit mo, pagkayuko mo noon ay hindi ko makikita ang
panty mo."

"Are you going to clean the whole office or just the windows?" mariin kong tanong.
I want to end our nonsense conversation right away.

"Kung ano ang gusto mo, iyon ang masusunod, Miss President."

"I can clean the desk. The sofa doesn't need the cleaning. The floor, too. Kaya
ayos na iyang windows. You can go now..."

Tumango si Sibal at dumaan sa harapan ko para makaalis na sa buong kwarto. Umiling

na lamang ako. Even though he's seriously attractive, I'm not attracted at all.

My exes were attractive. Well, they dress

good and they are into business. So I'm not really amazed by a bellboy who's rate
is five above in terms of face and body.

"Hindi ka pa nagbibreakfast. Gusto mo bang kumain sa restaurant o dadalhin ko

rito?" tanong niya.

"Sa restaurant na. Papasyal ako sa buong resort ngayon. Thanks sa offer..." sabi ko
ng nakatingin sa laptop.

"Sige, Miss President. Magandang umaga."

Sinarado ni Sibal ang pintuan at natahimik na ang buong room. Ilang saglit kong
inisip ang buong usapan bago pinilig ang ulo ko. I need to stop thinking about
that.

I called Tita Marem to tell her that I want her offer. She was delighted. Tinawagan
niya agad ang may-ari ng North Western Colleges para iinform na hahabol ako sa
entrance examinations.

Ipapadala ko raw ang mga papeles ko roon at pupwede na akong mag enrol sa Business
Management course. I need to inform my bodyguards about it kaya pinatawag ko sila
sa opisina ko.

Dalawa ang dala ko. Napagtanto kong hindi ko pwedeng gamitin sila buong araw dahil
syempre, kailangan din nila ng pahinga.

"Tatlong shift din po, kung gusto n'yo. Sa hapon at gabi..." suggested by Kuya
Lando.

"Kaya lang dalawa lang kayo..." sabi ko.

Pumasok sa isip ko si Sibal. I don't know what his shift here in the hotel but I
think it's morning. So pupwedeng isa sa hapon, isa sa gabi, at si Sibal sa umaga,
hindi ba?

"Hapon at gabi lang kayo. I'll deal with who's going to be in the morning shift..."
I said.

They both agreed. Pagkatapos noon ay nagpasya na akong bumaba para kumain. Nagulat
ako nang pagdating ko sa restaurant ay sobrang daming

tao. Buffet ang istilo ng pagkain namin at meron halos lahat ng cuisine. Ngunit
hindi ko inasahan na ganito ang dadatnan ko ngayon.

"Malapit na po kasi ang pista ng baryo kaya medyo marami ang guests natin..." sabi
ni Mrs. Agdipa sa akin.

Tumango ako. "Kaya pala... Sige. Hindi na ako makikisali sa breakfast ng hindi na
maabala ang mga waiter."

"No, Miss President. Kapag breakfast kasi, dito sa West Coast restaurant kakain at
kapag dinner naman ay sa Seaside. Ibig sabihin, walang tao sa Seaside ngayon.
Naroon na po ang personal ninyong waiter na si Sibal. Naghihintay na kanina kaya
roon ka na lang kumain."

"Oh! Okay then, Mrs. Agdipa. Thank you very much..."

Ngumiti ako at tinalikuran na ang naunang restaurant. Ibig sabihin, mamayang gabi
ay sa Seaside naman ang maraming tao at sa West Coast naman ako kakain.

Pagkapasok ko ng West Coast ay namangha ako sa glass walls na nakapaligid. Kitang

kita ang kagandahan ng dagat ng Costa Leona. Sa malayo ay kita mo rin ang rock
formations at iilang isla. I suddenly want to stroll. But I'm not here for a
vacation, though.

Napatingin ako sa natatanging lamesa na may nakatayong waiter. Nagsasalin ng tubig

si Sibal sa aking baso. Lumapit agad ako roon at nagseryoso.

"Salamat..." sabi ko at sumimsim na sa tubig.

Tiningnan ko ang sobrang daming ulam sa aking harap.

"Next time, I'm fine with bread, sausage, and fruits. I don't need all of these..."

Tumango si Sibal. "Sige, Miss President. Next time. Maiwan na muna kita para
makakain ka..."

Hindi na ako nagsalita. Pagtalikod niya ay pinagmasdan

ko siyang palayo sa akin. Tinusok ko iyong sausage at nilagay sa aking pinggan.

Iilang empleyado ang nakaabang sa bar para sa magiging panauhin at sumama si Sibal
sa kanila.

My schedule for today is to stroll around Costa Leona. Sa kahabaan para matingnan
ko kung anong klaseng lugar na ito simula noong umalis ako. Pagkatapos ay sa buong
resort na. Pagkatapos ng lahat ay titingnan ko ulit ang mga papeles sa opisina at
hihingi ako ng suhestiyon kay Papa sa mga mahihirap na issue.

A young foreigner went up to me suddenly. Kumakain pa ako ng sausage kaya binaba ko

muna iyon nang ngumiti siya at tinuro ang upuan sa harap ko.

The whole restaurant is big. It can house, probably, a hundred of people. At wala
ring tao roon dahil ang lahat ay nasa West Coast para sa buffet breakfast pero
pinili ng batang foreigner na umupo sa harap ko.

"May I sit here?" in a british accent.

Ngumiti ako. Of course not! But I want to be polite to a guest.

May tumikhim agad sa aking gilid. Nilingon ko si Sibal at halos ma relieve ako nang
nakita ko siya roon.

"Excuse me, Sir. Table for one? We have them here, too..." turo niya sa ilang
lamesa.

Nanliit ang mata ko. Nagulat ako sa saktong ingles niya. Well, hindi ko siya
minamaliit pero...

"Oh! Am I not allowed to sit with a beautiful lady?" the foreigner asked.

"No, sir. I'm sorry," may diin sa sinabi ni Sibal. "Our waitress will guide you to
your table..."

Tinuro ni Sibal ang isang waitress na lumapit sa foreigner.

"Oh! Okay..." Ngumiti ang foreigner sa akin.

I awkwardly smiled back at him bago

siya umalis. Nanatili si Sibal sa aking gilid habang pinapaupo iyong lalaki malayo
sa akin.
"Dalawang linggo na iyong guest na iyon dito, Miss President. Iba-ibang babae ang
dinidiskartihan niya. Sorry kung inistorbo ko kayo..." ani Sibal.

"Walang anuman. Salamat. I'm not comfortable with it so I'm relieved. The next
time, remove the chair in front of me when I'm eating alone..."

"Sure, Miss President..." malamig na sinabi ni Sibal at lumayo muli sa akin.

Nagpatuloy ako sa pagkain. Binigyan ng menu iyong foreigner at habang nagbabasa

siya ng menu ay sumilip siya sa akin. He winked at me and then he smiled. Binitiwan
kong muli ang sausage na kinakagatan ko. Damn it!

May sinulat siya sa tissue at ipinakita niya sa akin. It says "what's your room
number?"

Yuck!

Suminghap ako at tiningnan kung saan nakatayo si Sibal. Nakahalukipkip siya habang
seryoso akong tinitingnan. Tinaas ko ang kamay ko at agad siyang lumapit sa akin.
Tumuwid ako sa pagkakaupo at uminom ng juice.

"More juice?" he asked.

Umiling ako. "Can you sit in front of me, please. The guest is bothering me..."

Tiningnan niya iyong foreigner na ngayon ay nakatutok na sa menu na parang walang

nangyari.

"Okay, Miss President..." aniya sabay upo sa harap ko.

But then he's wearing a beige uniform our employees have. Of course the guest would
know that he's an employee. So what?

"Hindi ka pala sanay na may pumoporma sa'yo?" tanong ni Sibal.

I did not give him the right to interview me. I just need his presence in front of
me! Matalim ko lamang siyang tinitigan bago nagpatuloy sa pagkain.

Naisip ko tuloy kung kumain na ba siya. The kind person inside of me wants to ask
but President Snow told me I shouldn't... Of course, kumain na sila. May trabaho,
e!

"Nagkasundo kami ng bodyguards ko na magkaroon ng shift sa kanilang mga oras. Dahil

dalawa lamang sila, ikaw ang gagawin kong pangatlo bilang pang umagang shift. Ano
ba ang shift mo rito?"

"Umaga." His face brightened. "Karangalan sa akin iyan, Miss President."

There goes his evil smile again.

"Okay, then. Papasyal ako ngayon sa kahabaan ng Costa Leona. I want to reach the
rock formations to see what kind of beaches they have here. You need to join me..."
sabi ko.

"Sige. Walang kaso iyon sa akin. Hindi kalayuan dito ang bahay namin."

Tinagilid ko ang ulo ko. "Nasa Costa Leona ang bahay n'yo?"
Tinuro niya ang rock formations sa malayo.

"Pagkatapos ng mga batong iyan ay kahabaan ulit ng mapuputing buhangin. Naroon ang
bahay namin."

"Oh? So there's life after the rock formations?"

He chuckled. "Of course, Miss President. Marami kami roon. Iyang mga bangkang
iyan..."

Itinuro niya ang mga nasa laot na bangka.

"Ay galing doon sa amin. Pangingisda ang pangunahing kabuhayan ng mga narito sa
Costa Leona..."

"Nangingisda ka?" tanong ko.

"Tuwing madaling araw, Miss President."

Tumikhim ako. Mangingisda rin pala ang isang ito. "And after that you come here to
work? Kailan ka nag-aaral, kung ganoon?"

He licked his lips before answering. "Hapon, Miss President. Pagkatapos ng shift ko
rito, diretso ako sa North Western. Pagkauwi ko ng bahay, natutulog ako at maagang
nagigising para mangisda."

Marahan akong tumango. It hit me hard... How different lives of people are, huh?
Very, very different.

=================

Kabanata 3

Kabanata 3

Witty

Pagkatapos kong kumain ay sinunod ko na ang gusto kong mangyari para sa araw na
iyon. Sumunod si Sibal sa akin habang naglalakad lakad ako sa tabing-dagat.

May iilang mga foreigner na nagbibilad sa init. May iilan namang naliligo sa
malinaw na dagat ng Costa Leona.

May iilang rock formation 'di kalayuan sa tabing dagat na pinupuntahan madalas ng
mga naliligo lalo na kapag lowtide. Sa malayo naman ay iilang isla ang kita mo.

May mga resort-owned boats na pupunta sa mga isla kapag nirequest ng mga guests.
May aalis pa nga para siguro sa island hopping. I've tried it before but I was too
young that time to remember every bit of it.

"Nakapag island hopping ka na, President?" tanong ni Sibal sa aking likod.

Sumulyap ako at nagpatuloy sa paglalakad.

"Oo. Noon," simpleng sagot ko.

Mahirap maglakad sa buhangin. Nakakangawit sa binti pero pinagpatuloy ko parin
hanggang sa mapadpad kami sa dulo ng shoreline ng resort kung saan magsisimula ang
rock formations.

Nakatsinelas lamang ako ngunit hirap pa rin ako sa pagsisimula ng lubak-lubak na

daanan. Mas nauna tuloy si Sibal sa akin dahil mas mabilis siyang naglakad.

There were parts when I needed to climb rocks just so I could get past them and
advance to the next steps.

Tumagilid ang ulo ni Sibal habang pinagmamasdan ako. I hate how the amusement is
etched on his expression. Naglahad siya ng kamay sa akin. Ilang saglit ko lamang
iyong tinitigan.

"No, thanks. I can do this..." I said but just after I uttered it, muntik na akong
nadulas!

"Akala ko ba kaya mo na iyan, Miss President?"

I glared

at him. I can't believe he's talking to me that way! I have never ever met someone
who talk like that. Kahit ang mga kaibigan ko'y nagbibiro ngunit hindi ganito.
Immediately, he got hold of my waist and my hand.

"Ingat ka, President..." bulong niya.

Humawak ako sa braso niya at agad na tumuwid sa pagkakatayo. I can't help but
notice how tight his biceps were. Yeah, I know... must be from hardwork.

Pinalagpas ko ang biro niya kanina. I know he's naturally witty. Based on my first
impression so I think I can deal with that. Huwag niya lang lagiin at baka
masisante ko siya ng wala sa oras.

"Thanks..." sabi ko at iniwan siya roon para magpatuloy.

Binitiwan niya ako nang bahagya akong nakalayo ngunit mas lalong lumupit ang mga
bato. Matutulis ang mga iyon at alam kong isang tama lang ay masusugatan ako.

"Sibal..." I called him and held my hand.

"Miss President.. Sinasabi ko na nga bang kailangan mo ang tulong ko," maagap
niyang hinawakan ang kamay ko.

Matalim ko siyang tinapunan ng tingin ngunit binalewala ko rin. Matinding ginhawa

ang naramdaman ko nang nagpatuloy akong hawak niya. Hindi ako madudulas o
masusugatan.

"Hay!" sambit ko nang natapos sa rock formations.

Pinagpawisan ako roon! Binitiwan ko agad si Sibal at bahagyang nagpahinga. Doon ko

lamang nakita kung anong mayroon doon.

Kabahayan malapit sa dalampasigan. Mga bangka at mga tao ang bumungad sa akin. At
sa malayong mga bulubundukin ay kita ang iilang windmills na siyang pinagkukuhanan
ng kuryente ng buong probinsya at lalawigan.

"Sibal!" may narinig akong sigaw.

Lilingunin ko sana ang katabi ko ngunit nilagpasan niya

na ako. Sibal immediately went up to the nearing boat.

Sa loob ng bangka ay may nakasakay na babaeng may napakahabang buhok, isang

lalaking kamukha ni Sibal, at dalawang matandang lalaki na may dalang lambat.

Agad naglahad ng kamay si Sibal sa babaeng malapad ang ngiti sa kanya. A flower's
on her ear. She's bronze like Sibal's color.

"Ano? Nagbubulakbol ka sa trabaho? Ba't ka andito?"

Tinulungan siya ni Sibal pababa. Nang nakababa ang babae ay niyakap niya agad si
Sibal. Suminghap ako at naglakad palapit sa kanila.

Napatingin ang lalaking kamukha ni Sibal sa akin. He's a lot younger. His nose is
kind of red maybe because of the heat and his hair slightly messy.

"Sibal! Nandito ka?" isang ganoon ding katangian ang nagsalita galing sa bangka.

The man looks like on his forty's but I realized he looks younger because of his
physique. Matipuno parin. Bronse ang kulay ngunit kita roon ang pamumula at may
kakaiba pang kulay sa kanyang mga mata tulad ng mayroon kay Sibal madalas kung
naaarawan.

"Pa, kasama ko po ang bagong mamamahala ng Coast," ani Sibal.

"Huh? Sino?" tanong noong babae.

Bumaling agad ang Ama ni Sibal sa akin. That explains it. He's their father. And
the other boy's probably his brother.

"Jack..." naglahad ng kamay ang kanyang kapatid sa akin sabay ngiti.

Ngumiti ako pabalik. He seriously looks like he's up to something. "Snow..."

Nagkamayan kami.

"Tss..." ani Sibal sabay hawi sa kamay ng kapatid niya.

Tumawa si Jack at umiling.

"Huwag kang paranoid, Kuya. Pasensya ka na, Snow..." ani Jack. "Ilang taon ka na ba
at mukhang

ang bata mo pa?"

"I'm seventeen..." sabi ko.

"Magkaedad pala tayo kung ganoon..."

"Jack..." tawag ng kanilang ama.

The man went to us. His black longsleeve rashguard is very fitted that I can see
the muscles behind it.

"Kumusta, Miss Galvez? Napasyal kayo rito?" tanong ng Ama ni Sibal sa akin. "Ako
ang ama ni Sibal at ni Jax," sabi niya.
"Mabuti naman po. Gusto ko lang makita kung anong mayroon pagkatapos ng rock
formations. Nakikita kong payapa kayong namumuhay dito..."

Ngumiti ang Papa ni Sibal sa akin. Now I know where he got his perfect whites.

"Malapit lang dito ang bahay namin..." sabay turo niya sa isang konkretong bahay
'di kalayuan.

Ang pangalawang palapag ang gawa na sa kahoy, walang pintura, at simple.

Tumango ako. Not knowing what to say to him I turned to their boat that says "Salmo
III"

"Nangisda po kayo?" tanong ko.

"Oo. May walong bangka kami rito na siyang pinagkakakitaan namin..." sabi ng Papa
ni Sibal sabay turo sa mga bangka nilang pare parehong may nakalagay na "Salmo".

"Ang dami n'yo po palang bangka..." I awkwardly said.

"President, ito nga pala si Katarina..." sabi ni Sibal sabay tingin sa babaeng nasa
tabi niya.

Who is the girl? His girlfriend? His sister? His... wife?

"Kumusta?" bati ko.

Ngumiti lamang siya sa akin.

Nilingon ko ang rock formation. I admit it. I am not yet used to meeting people
casually like this. I am kind of uneasy.

"Baka hinahanap na ako..." sabi ko.

"Gusto mo bang magmeryenda muna sa amin?" tanong ng Papa ni Sibal.

Tumawa ako at umiling.

"Huwag na po. Kakakain ko lang ng almusal..."

Sumulyap ako kay Sibal na ngayon ay nakatingin sa akin habang pinupunasan noong si
Katarina ang pawis sa noo niya. Inilipat ko agad ang tingin ko kay Jack na ngayon
ay nag-aayos ng lubid.

Magsasalita na sana ako ngunit biglaang tumunog ang cellphone ko. Ngumiti ako sa
kanila.

Thank God for Tita Marem's call!

"Excuse me lang po. Tawag galing kay Tita..." sabi ko at bumalik sa dinaanan kanina
para mapalayo.

"Hello, Snow..." bungad ni Tita Marem.

"Tita..."

"Where are you? I called the office, you weren't there..."

"Narito po kasi ako ngayon sa dulo ng resort. I explored the whole Costa Leona,
medyo mahaba po palang white sand ito..."

"A-Okay... Hmmm. I called because the director said that it's the last day of the
entrance examinations. I suggest you go to the North Western Colleges today and
take the exam para makahabol ka..."

"Oh? Sige po. I have a sched to go through the whole resort today but-"

"Do it the next day, hija. Mas importanteng mag-aral! At isa pa, did your father
tell you about the meetings you will have with some companies?"

"It's on my schedule, Tita. Kaya nga mas mabuting matapos ko po ang lahat ng gawain
tungkol sa eskwelahan ngayon."

"Okay, that's good then."

"Sige po. Salamat Tita!"

Binaba ko agad ang cellphone at binalingan silang naroon. Nag-uusap usap sila
tungkol sa kung ano at tumigil nang nakitang palapit ako.

"Tita Marem called. She wants me to take the exam at North Western so I have to
leave..." diretso kong sinabi.

Tumango ang Papa ni

Sibal at nilingon si Jack. "Magfi-first year ka pala? Ito ring isang anak ko..."

Ngumiti si Jack sa akin. "Anong kurso mo? Baka magkaklase tayo..."

"I'm Business Management. Ikaw?"

"Engineering. Pero baka sa minors magkaklase tayo..."

Ngumiti ako pabalik. "Sana nga. Wala akong kilala sa bayang ito. Hindi ko pinlanong
mag-aral pero dahil may oportunidad ay kukunin ko..."

Tumawa ng bahagya ang kanilang ama. "Mabuti nga iyon..."

"I need to go... Para po makahabol pa ako sa exam. Nice meeting you!"

Nilipat ko ang mata ko kay Katarina at ngumiti siya sa akin.

Tinalikuran ko silang lahat.

"Ingat kayo..." sabi ng Papa ni Sibal.

"Kuya, kunin mo schedule ko. Tinatamad ako pumuntang school!" Jack shouted.

Hindi sumagot si Sibal. Makes me wonder if he really did go with me. Sumulyap ako
sa likod at nagulat akong sobrang lapit ko siya.

Hinawakan niya agad ang kamay ko nang nakalapit kami sa rock formations. Aangal na
sana ako ngunit nakatulong naman siya kahit paano kaya hinayaan ko siya.

Tawag nang tawag si Tita Marem nang pabalik na kami sa resort. She wants me to go
to school immediately.

Kailangan ko pa syempreng magbihis ng mas pormal na damit at inayos ko pa ang mga

dokumento ko. Tumawag pa ako sa front desk kung may available bang driver para
maihatid ako sa kung saan man ang paaralang iyon.

"President, may available po mamaya. Galing pa po iyong airport at nasa mga

tatlumpong minuto pa bago makarating dito. Makakapaghintay ka po ba?"

Really now? Sa labing limang Hiace ay walang available? Well... just what they said
yesterday...

it's fiesta!

"Can you connect me to Sibal, please?" pormal kong sinabi.

"Okay po. Sibal... Tawag ka ni President..." narinig ko pa sa background.

"Hello, Miss President..."

Napataas ako ng kilay nang narinig ang boses niya sa telepono. It's weird because
his voice is low and dark. Parang dj sa radio na malamig ang boses. Iyong tipong
hehele sa'yo sa pagtulog. Bakit ko ba ito napupuna?

"Uh, you can drive, right?"

"Yes."

"Kunin mo iyong susi ng Expedition namin sa guards at ihanda mo iyo