Jump to content

Poësis epica

Latinitas bona
E Vicipaedia
Corpus Hectoris occisi ad Troiam traditum. E fabula in libro vicensimo quarto Iliadis narrata. Singula in sarcophago Romano e marmore annis ab 180 ad 200 sculpto.

Poësis epica (a verbo Graeco ἔπος, -εος 'verbum, carmen') est genus poesis in qua gesta hominum vel verorum vel fictorum narrantur, praecipue ex tempore remoto. Saepe in his fabulis dei in tellurem descendunt, ut se inter res humanas interponant. De terris Mediterraneis, clarissima carmina epica sunt Homeri Ilias et Odyssea et Vergilii Aeneis. In Asia, inter notissima poematibus epicis sunt Mahabharata et Ramayana (ambae ex India) et Epica Gilgamesi (e Mesopotamia). Poesis epica modo reges vel regna glorificat (sicut Cantus Rolandi, etiam Aeneis, imperatori Augusto dicatus), vel modo originem populi explicat (ut Aeneis, qui originem Romanorum antiquorum narrat). Hodierno tempore, poemata epica rarius componuntur.

Partes epicorum carminum

[recensere | fontem recensere]

Multa carmina epica similes partes habant. Partes quae saepe videntur sunt:

Carmina epica Latina

[recensere | fontem recensere]


Carmina epica aliis linguis composita

[recensere | fontem recensere]

Accadica et Sumerica

[recensere | fontem recensere]

Anglosaxonica et Anglica

[recensere | fontem recensere]

Francogallica

[recensere | fontem recensere]
  • Lusiadae (1572) Ludovici Camonii
  • Sucesso do Segundo Cerco de Diu sive "Gesta Secundi Oppugnationis Divi" Hieronymi Corte-Real (1584)
  • Elegíada sive "Elegias" Ludovici Pereira Brandão (1588)
  • Afonso Africano sive "Alphonsus Africanus" Velasci Mouzinho de Quebedo (1611)
  • Malaca conquistada sive "Malacca Victa" Francisci de Sá de Meneses (1634)
  • Ulisseia ou Lisboa Edificada Gabriel Pereira de Castro (1636)
  • Ulissipo Antonii de Sousa de Macedo (1640)
  • O Uruguai Basilii ab Gama (1789)
  • Henriqueida Francisci Xavierii Menezes (1741)
  • Caramuru Santa Rita Durão (1791)
  • Dona Branca Almeida Garrett (1826)[2]
  • Os Brasileidas sive "Brasileidae" Caroli Alberti Nunes (1938)[3]

Nexus interni