Przejdź do zawartości

Angina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ostre zapalenie migdałków
Tonsillitis acuta vel purulenta
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

J03

DiseasesDB

13165

MedlinePlus

001043

MeSH

D014069

Paciorkowcowe zapalenie gardła

Angina (łac. angina, zapalenie gardła) – w najczęstszym rozumieniu ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła, wywołane przez bakterie paciorkowce β-hemolizujące z grupy A[1]. Jest chorobą zakaźną przenoszoną drogą kropelkową.

Objawy

[edytuj | edytuj kod]

Jest to ogólna toksemia, stąd objawy nie ograniczają się tylko do lokalnych zmian na migdałkach (i to klinicznie odróżnia anginę od zapalenia migdałków czy gardła innego pochodzenia). Głównymi objawami są:

  • gorączka, zwykle bardzo wysoka
  • wymioty (tylko u małych dzieci – do 7. roku życia)
  • poczucie rozbicia
  • bóle kostno-stawowe
  • zmiany miejscowe na migdałkach: początkowo ból (często bardzo silny, utrudniający połykanie, a nawet mowę), zaczerwienienie, rozpulchnienie (w skrajnych przypadkach prowadzące do mechanicznej niedrożności gardła), a do około 48 godzin od wystąpienia objawów bólowych pojawiają się masywne, śluzowo-ropne naloty.

Możliwe powikłania i leczenie

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na podobieństwo antygenów bakteryjnych do niektórych antygenów występujących w organizmie ludzkim, istnieje zagrożenie, że wytworzone przeciwciała przeciwko bakteriom zaczną reagować z własnymi tkankami. Istnieje ryzyko takich chorób autoimmunologicznych jak gorączka reumatyczna i zapalenie kłębuszków nerkowych, a także powikłaniami miejscowymi jak ropień okołomigdałkowy czy u dzieci ropień zagardłowy.

W leczeniu potrzebne jest niezwłoczne zastosowanie antybiotyków skutecznych przeciw paciorkowcom z grupy A, z grupy penicylin[2]. Związane jest to z brakiem oporności tych bakterii na tę grupę antybiotyków[potrzebny przypis]. W wypadku uczulenia na penicylinę zaleca się cefalosporyny o wąskim spektrum działania, ewentualnie w razie nadwrażliwości typu natychmiastowego makrolidy i klindamycynę. W nawrotach zaleca się podawanie cefadroksylu lub klindamycyny[2].

Powikłaniem nawracających zakażeń bakteryjnych bywa przerost migdałków. Wskazane jest przebywanie na świeżym powietrzu około godzinę dziennie, najlepiej w godzinach wieczornych. Objawami może być również uciążliwy katar oraz bóle głowy.

Do innych powikłań należą również:

Klasyfikacja ICD10

[edytuj | edytuj kod]
kod ICD10 nazwa choroby
ICD-10: J03 Ostre zapalenie migdałków
ICD-10: J03.0 Zapalenie migdałków paciorkowcowe
ICD-10: J03.8 Zapalenie migdałków spowodowane innymi określonymi drobnoustrojami
ICD-10: J03.9 Nieokreślone ostre zapalenie migdałków

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Falck G., Kjellander J., Schwan A. Recurrence rate of streptococcal pharyngitis related to hygienic measures.. „Scandinavian journal of primary health care”. 1 (16), s. 8–12, marzec 1998. PMID: 9612872. 
  2. a b Bożena Skotnicka, Zapalenie gardła i angina [online], 12 grudnia 2012 [dostęp 2017-10-07] (pol.).