Przejdź do zawartości

Język czamorro

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chamorro
Obszar

Guam, Mariany Północne

Liczba mówiących

63 tys. (1991, Guam)

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
język urzędowy Guam, Mariany Północne
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 1 narodowy
Kody języka
ISO 639-1 ch
ISO 639-2 cha
ISO 639-3 cha
IETF ch
Glottolog cham1312
Ethnologue cha
GOST 7.75–97 чам 782
WALS cha
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku czamorro
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język czamorro, język chamorro[1]język austronezyjski używany w Guam i Marianach Północnych (objęty statusem języka urzędowego), przez lud Czamorro. Na wyspie Guam posługuje się nim 63 tys. ludzi (1991, według Ethnologue)[2].

Pomimo swojej lokalizacji w Mikronezji (Oceanii) nie jest przedstawicielem języków oceanicznych[3]. Uchodzi za bliżej spokrewniony z językami Filipin i Indonezji, przy czym jego dokładna przynależność jest niejasna[4]. Znalazł się w propozycji grupy zachodniej języków malajsko-polinezyjskich (siostrzanej wobec grupy centralno-wschodniej)[5][6][7]. Bywa zaliczany do języków filipińskich[1][8]. K.A. Adelaar (2005) i A.D. Smith (2017) klasyfikują go jako izolat w ramach języków malajsko-polinezyjskich[5][9].

Do zatarcia jego związków zewnętrznych przyczynił się zapewne kontakt z różnymi grupami językowymi[10]. Czamorro wykazuje wpływy leksykalne języka hiszpańskiego i języków filipińskich. Zidentyfikowano też pewne zapożyczenia z języków oceanicznych i innych źródeł austronezyjskich[11].

Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, s. 79, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
  2. a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Chamorro, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-24] (ang.).
  3. Adelaar 2005 ↓, s. 1.
  4. Zobel 2002 ↓, s. 405.
  5. a b Adelaar 2005 ↓, s. 14, 17.
  6. Zobel 2002 ↓, s. 405–406.
  7. Blust 1980 ↓, s. 11–12.
  8. Adelaar 2005 ↓, s. 17.
  9. Smith 2017 ↓, s. 475.
  10. Reid 2002 ↓, s. 63.
  11. Zobel 2002 ↓, s. 432.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]