Przejdź do zawartości

Janina Korolewicz-Waydowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janina Korolewicz-Waydowa
Ilustracja
Janina Korolewicz-Waydowa (1934)
Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1876
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1955
Warszawa

Typ głosu

sopran

Gatunki

opera

Zawód

solistka operowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)
Janina Korolewicz–Waydowa
Grób Janiny Korolewicz-Waydowej na cmentarzu Powązkowskim

Janina Korolewicz-Waydowa (ur. 3 stycznia 1876 w Warszawie, zm. 20 czerwca 1955 tamże) – polska śpiewaczka operowa (sopran).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie Piotra i Eweliny z Taraszkiewiczów[1]. Była uczennicą Walerego Wysockiego w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie, gdzie rozpoczęła karierę sceniczną. Debiutowała w 1893 na scenie Opery Lwowskiej jako Hanna w Strasznym dworze S. Moniuszki. W latach 18981902 była solistką Opery Warszawskiej, następnie śpiewała w Operze Berlińskiej, w Operze San Carlo w Lizbonie, Królewskiej Operze w Madrycie, a potem w Wenecji, Bukareszcie, Operze Włoskiej w Odessie, w Kijowie, Petersburgu i Charkowie.

W 1906 w Kijowie wystąpiła u boku Szalapina, śpiewała z nim także później, m.in. w londyńskiej Covent Garden, w Ameryce i w Petersburgu. W 1910 śpiewała w USA i brała udział w zorganizowanym przez Nellie Melbę słynnym tournée gwiazd po Australii. Śpiewała również z Enrico Caruso w Londynie, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii, Bostonie, Cleveland, São Paulo i Minneapolis. Była członkinią honorową Związku Kobiet Ameryki Północnej[2]. Jedenaście lat trwały wielkie triumfy Janiny Korolewicz-Waydowej na największych scenach światowych, w 1913 powróciła na stałe do Polski.

Podczas I wojny światowej pracowała w szpitalnictwie, w Lidze Kobiet, w więziennictwie legionowym i jako pielęgniarka w Wojsku Polskim[1].

W latach 1917–1919 i 1934–1936 obejmowała dyrekcję opery w Warszawie.

Jej repertuar obejmował ponad 70 partii operowych – od koloraturowych (Rozyna w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego) po dramatyczne (Brunhilda w tetralogii Pierścień Nibelunga R. Wagnera). Posiadała także bogaty repertuar pieśniarski i oratoryjno-kantatowy. Kreowała Halkę Moniuszki na jubileuszowym 500., a następnie 600., przedstawieniu; wystawiała ją także za swej dyrekcji w Warszawie po raz tysięczny.

Opublikowała Mój pamiętnik (Wrocław 1958).

Od 19 czerwca 1902 była żoną dra Władysława Waydy[1].

Zmarła 20 czerwca 1955 w Warszawie, pochowana jest na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 175-3-25,26)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 362. [dostęp 2021-08-03].
  2. Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 150. [dostęp 2021-08-03].
  3. Cmentarz Stare Powązki: WŁADYSŁAW WAYDA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-01].
  4. M.P. z 1955 r. nr 50, poz. 507 „za wybitne osiągnięcia artystyczne i zasługi w dziedzinie upowszechnienia muzyki i pieśni polskiej w kraju i za granicą”.
  5. M.P. z 1947 r. nr 59, poz. 435 „za wybitne zasługi na polu krzewienia kultury muzycznej”.
  6. M.P. z 1935 r. nr 81, poz. 115 „za pracę społeczną i propagandową na polu muzyki polskiej”.
  7. M.P. z 1933 r. nr 46, poz. 59 „za zasługi na polu śpiewactwa polskiego oraz propagandę zagranicą”.
  8. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]