Przejdź do zawartości

Jerzy Dobrodzicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Kazimierz Dobrodzicki
Ilustracja
gen. bryg. Jerzy Dobrodzicki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1884
Wadowice

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1934
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

od 1905

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Strzelców Podhalańskich
18 Dywizja Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr II

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca piechoty dywizyjnej
pomocnik dowódcy okręgu korpusu
dowódca okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Jerzy Kazimierz Dobrodzicki (ur. 14 grudnia 1884 w Wadowicach, zm. 15 listopada 1934 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 grudnia 1884 w Wadowicach, w rodzinie Ignacego i Izabeli Franz[1]. Absolwent Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach[2]. Od 1905 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Służbę rozpoczął w Bośni i Hercegowinie. Nauczył się wówczas serbskiego. Był aktywnym członkiem Związku Walki Czynnej, w 1908 nawiązał kontakt ze Związkiem Strzeleckim – instruktor szkolenia bojowego.

W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, dowódca kompanii i batalionu. W 1915 r. czynił starania o przeniesienie do I Brygady Legionów, w której służył jako brat Adam. Dopiero w grudniu 1916 r. otrzymał przydział do 6 pułku piechoty, w Zambrowie i Ostrowi Mazowieckiej jako instruktor. Po kryzysie przysięgowym powrócił w szeregi austriackiego pułku, z którym trafił na front włoski. W walczących oddziałach nad rzeką Piawą było wielu Polaków-legionistów, wśród których Dobrodzicki utworzył komórkę Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako politycznie podejrzany został wycofany z frontu do Bochni, gdzie doczekał rozbrojenia Austriaków, sam czynnie w nim uczestnicząc.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1918[3]. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty[4]. Generał Bolesław Roja, organizator Wojska Polskiego na terenie Galicji, mianował go majorem i polecił zorganizować w Bochni i okolicy późniejszy 2 pułk strzelców podhalańskich, którego dowódcą został Dobrodzicki. Na front wojny polsko-ukraińskiej wyruszył jako dowódca baonu 2 psp.

W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5 pułku piechoty Legionów (2 IX 1919 – 12 VI 1920) i 1 Brygady Piechoty Legionów. Podczas bitwy pod Borodzianką (12 czerwca 1920) ciężko ranny. Zabrany do szpitala, uniknął śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. W latach 1921–1926 dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

W październiku 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży[6]. W kwietniu 1928 został zwolniony ze stanowiska dowódcy piechoty dywizyjnej 18 DP i czasowo przeniesiony służbowo do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych[7]. W lipcu tego roku został przeniesiony służbowo na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu III w Grodnie do spraw uzupełnień[8][9]. 1 stycznia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie generałów[10]. 24 grudnia 1929 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu II w Lublinie[11].

Zmarł 15 listopada 1934 w Warszawie[12]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-7-11)[13].

Jerzy Dobrodzicki był żonaty z Zofią z Filipowiczów (1900–1970), z którą miał syna – Jerzego Andrzeja (ur. 1919 albo 1920, zm. 2001)[1].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]
Jerzy Dobrodzicki (3. z prawej) wśród oficerów Legionów Polskich.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Jego nazwisko zostało wymienione na tablicy pamiątkowej, umieszczonej w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu w 1988, honorującej dowódców 1 pułku strzelców podhalańskich[20].

11 listopada 2019 w Bochni nadano nazwę nowemu rondu znajdującemu się na terenie osiedla Niepodległości. Wniosek złożył dowódca 21 Batalionu Logistycznego im. gen. bryg. Jerzego Kazimierza Dobrodzickiego, a 29 sierpnia 2019 Rada miasta podjęła uchwałę Nr 11/99/19, aby rondo otrzymało imię generała brygady Jerzego Kazimierza Dobrodzickiego[21].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stawecki 1994 ↓, s. 102.
  2. Tablica umieszczona w I Liceum Ogólnokształcącego im. Marcina Wadowity w Wadowitach z listą najwybitniejszych absolwentów Liceum i Gimnazjum, wykonana przez Stowarzyszenie Absolwentów Liceum Ogólnokształcącego im. Marcina Wadowity w Wadowicach
  3. 1302. Dekret. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 990, Nr 41 z 12 kwietnia 1919. 
  4. 1334. Rozkaz. „Dziennik Rozkazów Wojskowych”, s. 1001, Nr 41 z 12 kwietnia 1919. 
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 21.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 355.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 128.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 226.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 113, 159.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1929 roku, s. 1.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 lutego 1935 roku, s. 8.
  13. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  14. Dekret Wodza Naczelnego L. 2630 z 16 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 239
  15. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu wyszkolenia, organizacji i administracji wojska”.
  16. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 113.
  18. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  19. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia1929 r.
  20. Nowy Sącz - tablica upamiętniająca dowódców 1 pułku Strzelców Podhalańskich. miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2015-04-02].
  21. Nadano imię rondu na osiedlu Niepodległości [online], BOCHNIA | Miasto Soli, 13 listopada 2019 [dostęp 2020-05-13] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]