Przejdź do zawartości

Końcówka fleksyjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Końcówka fleksyjnamorfem końcowy wyrazu w językach fleksyjnych, podlegający wymianie w drodze koniugacji lub deklinacji. Określa funkcję składniową wyrazu w wypowiedzeniu[1]. Końcówka fleksyjna, w odróżnieniu od luźnych sufiksów w językach aglutynacyjnych, bardzo często określa kilka kategorii gramatycznych jednocześnie. Przykładowo końcówka w wyrazie idę wyraża pierwszą osobę, liczbę pojedynczą i czas teraźniejszy. Ścisłe rozróżnienie morfemów gramatycznych (w tym końcówek fleksyjnych) i słowotwórczych nie zawsze jest możliwe[2].

Końcówka w rzeczowniku

[edytuj | edytuj kod]

Aby uzyskać końcówkę i temat, najprościej jest odmienić rzeczownik przez przypadki, np.

  • M. instrukcj|a
  • D. instrukcji|0[a]
  • C. instrukcji|0[a]
  • B. instrukcj|ę
  • N. (z) instrukcj|ą
  • Ms. (o) instrukcji|0[a]
  • W. instrukcj|o

Końcówka jest zmieniającą się częścią wyrazu (oddzieloną znakiem „|”). Wyjątkiem są oboczności tematyczne.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Końcówka zerowa (0), ponieważ litery „i” nie można oddzielić od tematu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Renata Grzegorczykowa, Gramatyka współczesnego języka polskiego. Morfologia, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1999, s. 76.
  2. Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2007, s. 71, ISBN 978-83-01-15390-8.