Przejdź do zawartości

Lata ołowiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anni di piombo
Lata ołowiu
Ilustracja
Zamach w Bolonii, 2 sierpnia 1980
Czas konfliktu

1968–1988

Miejsce konfliktu

głównie środkowe Włochy

Terytorium

Republika Włoska

Strony konfliktu
Ugrupowania skrajnej lewicy:

Wsparcie:
Czechosłowacja Státní bezpečnost
Organizacja Wyzwolenia Palestyny
KGB
 Libia

Ugrupowania skrajnej prawicy:

Pojedynczy członkowie:
Propaganda Due
SISMI
Wielka Brytania MI6
Banda della Magliana
CIA

Podmiot interweniujący
 Włochy
Wsparcie:
 NATO
CIA
Rezultaty operacji
niemal całkowita likwidacja terroryzmu we Włoszech
Straty prowadzącego operację
cywilny aparat państwowy:
14 zabitych
Włoskie Siły Zbrojne:
2 zabitych,
1 ranny
Korpus Karabinierów:
15 zabitych,
2 rannych
Polizia di Stato:
32 zabitych,
1 ranny
Polizia Penitenziaria:
4 zabitych
Stany Zjednoczone:
1 żołnierz i 1 dyplomata zamordowani
Straty stron konfliktu
CzB:
12 000 aresztowanych,
600 opuściło kraj,
2 zabitych,
1 ranny
PL:
5 zabitych,
1 aresztowany
G22P:
8 aresztowanych
PAC:
60 aresztowanych,
1 ranny
CS:
1 zabity,
5 aresztowanych
AO:
3 zabitych,
200 opuściło kraj
NP:
co najmniej 3 aresztowanych
AN:
53 aresztowanych
TP:
42 aresztowanych

Lata ołowiu[1] (wł. Anni di piombo) – okres wzmożonego terroryzmu we Włoszech przypadający na czas od późnych lat 60. do lat 80. XX wieku[2].

Przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Zamach bombowy na Piazza Fontana w Mediolanie z 12 grudnia 1969 roku był pierwszym tak spektakularnym aktem terroru w powojennej historii Włoch. W zamachu zginęło 17 osób, a 84 zostały ranne. Sprawcami zamachu okazali się być członkowie neofaszystowskiej organizacji Nowy Porządek[3]. Zamach zmobilizował grupy skrajnej lewicy obawiające się zagrożenia płynącego ze strony neofaszystów. Jeszcze w tym samym roku działalność rozpoczęły Grupa 22 Października i Grupy Akcji Partyzanckiej. Obie formacje zgodnie twierdziły, że Włochy są zagrożone faszyzmem[4][5].

W 1970 roku rząd ogłosił nieudaną próbę neofaszystowskiego zamachu stanu. Pucz próbowały zorganizować formacje Nowy Porządek, Awangarda Narodowa i Front Narodowy[3].

W 1970 roku oficjalnie utworzone zostały Czerwone Brygady[6][7].

W 1973 roku utworzone zostały niewielkie Zbrojne Jednostki Proletariatu. To skrajnie lewicowe ugrupowanie zostało wchłonięte przez Czerwone Brygady w 1976 roku[8].

Mediolan, via De Amicis, 14 maja 1977 roku: Giuseppe Memeo podczas protestu strzela z pistoletu w stronę policji; fot. Paolo Pedrizzetti. Fotografia ta stała się symbolem lat ołowiu

Do połowy lat 70. rząd włoski lekceważył działalność skrajnie prawicowych terrorystów. Służby skupiły się na eliminacji zagrożenia ze strony radykałów lewicowych. W połowie lat 70. rząd podjął działania przeciwko skrajnej prawicy. Zdelegalizowano wtedy ugrupowania takie jak Nowy Porządek, Awangarda Narodowa i Front Narodowy. Ich członkowie zbiegli za granicę lub zasilili nową organizację o nazwie Czarny Porządek[3].

W 1976 roku skrajna lewica sformowała grupę terrorystyczną Pierwsza Linia[9].

W 1977 roku działalność rozpoczęły neofaszystowskie Zbrojne Komórki Rewolucyjne[10].

16 marca 1978 roku Czerwone Brygady porwały byłego premiera Aldo Moro i zabiły pięciu ochroniarzy polityka. W zamian za uwolnienie Moro terroryści domagali się uwolnienia z więzień 13 członków Czerwonych Brygad. Gdy rząd odmówił, Czerwony Brygady zamordowały zakładnika. Ciało Moro odnaleziono 9 maja 1978 roku[6].

2 sierpnia 1980 roku prawicowe Zbrojne Komórki Rewolucyjne przeprowadziły zamach w Bolonii. W ataku bombowym zginęło 85 osób a 200 zostało rannych[10].

W przeciągu lat 80. terroryzm we Włoszech został niemalże całkowicie wyeliminowany przez służby[2].

Liczba ofiar

[edytuj | edytuj kod]

Efektem działań terrorystów było 400 ofiar śmiertelnych i 2000 rannych[1].

Zagraniczne wsparcie dla terrorystów

[edytuj | edytuj kod]

O wspieranie neofaszystowskich terrorystów oskarżana jest amerykańska Centralna Agencja Wywiadowcza (operacja Gladio). Amerykanie mieli finansować neofaszystów celem zwalczania komunizmu we Włoszech. Także służby greckie miały udostępniać neofaszystom pieniądze oraz szkolić ich[3].

Skrajnie lewicowi terroryści wspierani byli przez Libię[6].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Terroryzm, s. 81.
  2. a b Kathryn Westcott: Italy’s history of terror. news.bbc.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  3. a b c d New Order. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  4. Partisan Action Groups. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  5. October 22 Circle. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  6. a b c Red Brigades. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  7. Red Brigades, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-09-09] (ang.).
  8. Armed Proletarian Nuclei. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  9. Prima Linea. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).
  10. a b Armed Revolutionary Nuclei. web.stanford.edu. [dostęp 2017-09-09]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: 2012. ISBN 978-83-01-16019-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]