Przejdź do zawartości

Lucjusz Cecyliusz Metellus Denter

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lucjusz Cecyliusz Metellus Denter
ilustracja
Data urodzenia

290 p.n.e.

Data śmierci

221 p.n.e.

pontifex maximus
Okres

od 243 p.n.e.
do 221 p.n.e.

Poprzednik

Tyberiusz Korunkaniusz

Lucius Caecilius Metellus Denter (ur. ok. 290 p.n.e., zm. 221 p.n.e.) – rzymski konsul, który w roku 252 p.n.e. odniósł zwycięstwo nad Kartagińczykami w bitwie pod Panormos.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Członek wpływowego plebejskiego rodu rzymskiego Cecyliuszy, syn Lucjusza Cecyliusza Metellusa Dentera, konsula w 284 p.n.e. Dwukrotny[1] Konsul w 251[2] i 247 p.n.e.[2]; dowódca jazdy[1] (magister equitum) w 249 p.n.e.[2], Pontifex Maximus w latach 243–221 p.n.e., dyktator[1] w 224 p.n.e.[2]

Jeden z dowódców rzymskich w czasie I wojny punickiej. Jako prokonsul w 250 p.n.e. odniósł zwycięstwo nad Kartagińczykami dowodzonymi przez Hazdrubala syna Hannona w bitwie pod Panormus (dzisiejsze Palermo). Dzięki umiejętnie zastosowanej taktyce[3] korpus słoni został zepchnięty na własne szeregi kartagińskie, co zdecydowało o porażce Kartagińczyków[4]. Po bitwie wszystkie te słonie na polecenie Metellusa zostały schwytane. Ponieważ Cecyliuszowi Metellusowi brakowało okrętów, by przewieźć na nich słonie, połączył ze sobą beczki, pokrył je podłogą z desek i tak przetransportował zwierzęta przez Cieśninę Sycylijską[5]. Słonie zostały później pokazane mieszkańcom Rzymu w czasie triumfu przyznanego Metellusowi za to zwycięstwo[1][6]. Na specjalnych podestach zaprezentowano wtedy 142 słonie, potem zagnano je do cyrku i tam zabito[7]. Od tej pory wizerunek słonia stał się w rodzinie Cecyliuszy Metellów jakby herbem. Często umieszczany na monetach bitych w czasie, gdy członkowie tej rodziny sprawowali nadzór nad mennicą.

W 243 p.n.e. został wybrany na najwyższego kapłana[1][8][9](Pontifex Maximus) i sprawował ten urząd 22 lata[10]. W 242 p.n.e. jako najwyższy kapłan nie pozwolił konsulowi Aulusowi Postumiuszowi opuść Rzym i wyruszyć na Sycylię na wojnę, gdyż ten był jednocześnie kapłanem Marsa (flamen martialis) i jako taki zobowiązany do czynności kultowych[9][11][12][13]. W 241 p.n.e. w czasie pożaru świątyni Westy rzucił się w środek płomieni[14] i uratował Palladion[9] tracąc przy tym wzrok; lud rzymski przyznał mu za ten czyn przywilej dojeżdżania na rydwanie do siedziby senatu na jego obrady[15][6]. W 224 p.n.e. powołany został na dyktatora dla zwołania Komicji centurialnych i przeprowadzenia wyborów[2]. Cyceron pisze, że do schyłku życia cieszył się takim wigorem, że nie tęsknił za młodością[10].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Pliniusz ↓, Historia Naturalna;VII;139.
  2. a b c d e Fasti ↓.
  3. Frontyn ↓, Strategemata;II;5,4.
  4. Polibiusz ↓, Dzieje;I,40.
  5. Frontyn ↓, Strategemata;I;7,1.
  6. a b Dionizjusz ↓, Starożytności rzymskie;II,66,4.
  7. Pliniusz ↓, Historia Naturalna;VIII;16.
  8. Waleriusz ↓, Factorum et dictorum memorabilium;VIII;13.2.
  9. a b c Liwiusz ↓, Dzieje Rzymu; Periocha XIX.
  10. a b Cyceron,Sen ↓, O starości;30.
  11. Liwiusz_XXXVII ↓, Dzieje Rzymu; Ksiega XXXVII,51.
  12. Tacyt ↓, Roczniki;Księga Trzecia,71.
  13. Val.Max. ↓, Factorvm et dictorvm memorabilivm liber I;1,2.
  14. Cyceron, Scaur. ↓, Pro Scauro;48.
  15. Pliniusz ↓, Historia Naturalna;VII;141.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]